คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แค่ขอให้ทำดีที่สุด
*****เหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเพียงเหตุการณ์ที่ผู้แต่งสมมุติขึ้นเท่านั้น*****
ตอนนี้ผมโครตจะมีความสุข เวลามีคนที่รักมาอยู่ข้างๆตลอดเวลานี่มันโครตจะสุดยอดแล้วอ่ะ ผมหลบคน
ตัวโตออกมานั่งอยู่ตรงระเบียง รับลมเย็นๆที่พัดเข้ามา คนตัวโตมันอาบน้ำอยู่
ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยออกมานั่งข้างนอกดีกว่า นั่งไปก็คิดถึงเรื่องเก่าๆระหว่างผมกับมัน
คิดไปก็ยิ้มกรุ้มกริ่มไป ผมกับมันนี่ผ่านอะไรมาโชกโชนจัง มีทั้งดีและไม่ดี ดีก็ดีแบบสุดยอด
พอไม่ดีนี่ก็แบบกราฟดิ่งลงเหวเลย แต่ผมกับมันก็จับมือผ่านกันมาได้ตลอดเลยนะ คิดไปก็ยิ้มไป
เผลอๆหัวเราะออกมาอีก นี่ถ้าใครมาเห็นคงคิดว่า “ชนาธิป” เป็นบ้าไปแล้ว พอคิดถึงอดีตแล้ว
ก็ต้องมาปัจจุบัน แน่นอนว่าตอนนี้ผมโครตจะมีความสุข ได้แข่งบอลเพื่อชาติ
แล้วยังได้อยู่ใกล้คนตัวโตอีก ชีวิตตอนนี้มันแทบจะสมบูรณ์แล้ว พอคิดถึงปัจจุบัน มันก็ต้องคิดถึง
อนาคตใช่มั้ย พอความคิดของผมก้าวไปแตะคำว่าอนาคต ความเศร้ามันก็พุ่งมาจับใจของผมเลย
รอยยิ้มที่ผมยิ้มเมื่อกี้มันค่อยๆหายไป กว่าจะได้เจอกันก็มีอุปสรรคมากมายมาขวางกั้น พอได้เจอกันแล้ว
ก็ใกล้ถึงวันที่จะต้องแยกจากกันอีก ผมขำน้อยๆออกมาให้กับโชคชะตาที่ชอบเล่นตลกกับผม
วันนี้ก็วันที่ 26 แล้ว การแข่งขันปรีโอลิมปิกจะสิ้นสุดลงวันที่ 31 แล้วผมกับมันก็จะต้องแยกย้ายกันไป
ทำหน้าที่ของตัวเอง พอแข่งวันที่ 31 จบ คนตัวโตอาจจะต้องรีบกลับไปเตรียมทีมเพื่อแข่งขันทั้ง TPL
และ ACL ก็เป็นได้
“แฮ่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คิดอะไรอยู่จ้ะ” โอ้ย!!!!! ไอ้หมี หัดให้สุ้มให้เสียงก่อนได้มั้ย ตกใจหมด
“โห้ย!!!!!! ต้น เล่นเหี้ยอะไรตกใจหมด”
“ก็เห็นมึงนั่งทำมิวสิกวีดิโออยู่ กูก็เลยอยากแกล้ง”
“ทำมิวสิก ห่า! อะไรละ”
“แล้วมึงคิดอะไรอยู่?”
“เปล่า!”
“อย่ามาโกหกกู! นี่มึงคิดว่ากูจะเชื่อที่มึงพูดเหรอ เห็นแววตามึง กูก็รู้แล้ว”
“ช่างมันเหอะ ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอ่ะ” ผมไม่อยากบอกมันว่าผมคิดอะไร เพราะอาจจะทำให้
บรรยากาศที่ผมกับไอ้หมีกำลังมีความสุข อาจจะหายไปก็ได้
“มึงมีอะไร มึงก็บอกกูดิวะเจ! เก็บไว้คนเดียวจะมีประโยชน์อะไร กูได้ร่วมสุขกับมึงแล้ว ก็ให้กูได้ร่วม
ทุกข์กับมึงด้วย”
"...................................."
“จะบอกหรือไม่บอก” ไม่บอกหรอกเฟ้ย :p
".............................."
“กูจะถามอีกครั้งนะว่า...จะ...บอก...หรือ...ไม่...บอก...” โห ทีนี้มันเน้นทีละคำเลย
แต่เราต้องยืนหยัดไม่บอกก็คือไม่บอกเว้ย
“ไม่!!!!!!!!!!!!!!”
“ไม่บอกใช่มั้ย!..........................ด้ายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!” ลากเสียงด้วยยย ไอ้คนตัวโตมันจะทำอะไร
ผมวะ ใจคอไม่ค่อยดีเลย
“นี่แน่ะๆๆๆๆ จะบอกหรือยัง............ยัง...............ยังไม่บอกใช่มั้ย นี่แน่ะๆๆๆๆ”
“ไอ้ต้น.....ไอ้ต้น..........มึง.........มึงหยุด..........ฮ่าๆๆ.......หยุด............ฮ่าๆๆ.........โอ้ย........กูบอก........ฮ่าๆๆ
หยุดๆ...............ไอ้ต้นนนนนนนนน...............ฮ่าๆๆ...........โอ้ยๆๆ...........ฮ่าๆๆๆ”
สิ่งที่มันทำคือ.........จั๊กจี้ผม โห!!! มึง ถ้าตื๊อกูอีกซักหน่อย กูอาจใจอ่อนบอกมึงแล้ว
นี่มึงเล่นแบบนี้เลยเหรอ.........
โอ้ย!!! ผมขำจนเจ็บท้อง แถมดิ้นฟาดงวงฟาดงาไปโดนของต่างๆรอบตัว เจ็บอีก ใครจะไปสู้แรงมันได้
ตัวก็โตกว่า หนากว่า จะหนี มันก็รั้งมาจี้อีก โอ้ย! ยัง...ยัง...ยังไม่หยุดอีก ไอ้ต้นนนนนนนนนน!!!!
“จะบอกยังๆ ถ้ายังอีก ทำไม่เลิกเว้ย!”
“บอกแล้วๆๆๆ บอกแล้วววววว” ผมตะโกนสุดเสียง เอาให้แม่งหูแตกไปเลย
เฮ้อ! กว่ามันจะหยุดจี้ผม ทำเอาผมเหนื่อยเลยทีเดียว ไอ้ต้น!! มึงนะมึง
“ไหน บอกมาดิ ไม่บอกอีกโดนอีกนะมึง”
“เออออ บอกก็ได้ๆ” สุดท้ายผมก็ต้องยอม
“พรุ่งนี้เราก็เริ่มแข่งปรีโอลิมปิคแล้วใช่มั้ย?”
“ใช่! ทำไมอ่ะมึง”
“งั้นก็แสดงว่าเวลาที่กูจะได้อยู่กับมึงมันก็ต้องนับถอยหลังแล้ว”
“โธ่! เจ ที่มึงนั่งคิดเมื่อกี้คือเรื่องนี้เองเหรอ?”
“กูไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลย” ผมปล่อยความในใจ
“มันเป็นอนาคต มันยังมาไม่ถึงเว้ย มึงจะรีบคิดไปก่อนทำไมห๊ะ!!” ไอ้หมีไม่พูดเปล่า
ดันเอามือมาเขกหัวผมด้วย
“โอ้ย! เจ็บนะมึง”
“ดีแล้ว จะได้รู้สึกตัวและอยู่กับปัจจุบันซักที”
“มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ที่วันที่เราจะต้องจากกัน มันใกล้เข้ามาทุกที” ผมถามพร้อมกับมองไปในแวว
ตาของมัน ผมอยากรู้ว่ามันจะรู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึกบ้างไหม
“มึงจะรีบรู้สึกไปทำไมวะ! อย่างน้อยมันก็ยังไม่มาถึงในวันนี้ พรุ่งนี้ซะหน่อย ยิ่งคิดมันก็จะยิ่งเศร้า
ทำไมมึงไม่กอบโกยความสุขในช่วงเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันไปให้มากที่สุดวะ เวลานี้เป็นเวลาที่เราสอง
คนจะต้องมีความสุขร่วมกันไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่เอาเวลามาคิดแต่ว่าอีกไม่นานเราก็จะจากกัน ถ้าเราสองคน
ได้ใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างคุ้มค่า แล้วเราจะกลัววันนั้นทำไม ในเมื่อเราได้ทำสิ่งที่เราต้องการอย่างเต็มที่แล้ว”
ผมคิดตามที่มันพูด................................ก็จริง! ทำไมผมไม่ใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่า ทำไมผมถึงได้เอาทุกนาที
ที่มีค่าไปคิดเรื่องไร้สาระที่มันยังมาไม่ถึงด้วย คิดแล้วก็อยากจะเขกหัวตัวเองซัก 100 ทีให้ความคิดบ้าๆนั้น
หลุดออกจากสมองไป
“สัญญากับกูสิว่ามึงจะไม่คิดถึงเรื่องนี้อีก” น้ำเสียงของคนตัวโตจริงจัง
“อือ! สัญญา กูจะไม่คิดอีกแล้ว กูจะทำให้เวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันมีค่าที่สุด” ผมยิ้มให้มันน้อยๆ
ตุ้บ!!!
“โอ้ย! ไอ้เชี่ยเจ มึงตีกูทำไมเนี่ย” แหม.............เว่อร์ๆ กูไม่ได้ตีแรงขนาดนั้น ทำเป็นโอดครวญ
แอ๊คติ้งดีนะมึง
“เอ้า! ก็ทำโทษที่มึงจั๊กจี้กูเมื่อกี้ไง ดูดิ! เจ็บไปทั้งตัวเลย”
“ไหนๆ เจ็บตรงไหนบ้าง” เออ.....หัดมีสำนึกถามเพื่อนบ้าง เห้ยๆ ไม่ถามเปล่า ดันเอามือมาลูบไล้
ตามส่วนต่างๆของตัวผมด้วย ลูบแบบแปลกๆ นี่มึงลูบดูรอยฟกช้ำของกู หรือมึงจะลูบให้กูเคลิ้มเนี่ย
ลูบเบาไปมั้ย! แล้วสายตามันไม่ได้มองตามมือมันนะ แต่มันดันจ้องแต่หน้าผม
พร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย ห่า! ยิ้มแบบนี้ มึงจะทำอะไรกูอีกเนี่ย เอาสิ! คราวนี้ชนาธิปสู้นะมึง
“เห้ย! พอเลยๆ พอแล้วๆ กูหายแล้ว” ผมรีบพูดเปลี่ยนสถานการณ์
พร้อมกับปัดมือมันออก เดี๋ยวแม่งลูบเกินเลย
“งั้นกูขอทำอะไรเพื่อเป็นการขอโทษละกัน ที่ทำให้มึงเจ็บ” น้ำเสียงมึงดูไม่น่าไว้ใจเลยนะ
“จะทำอะไร!!” ผมถามเสียงเข้ม แต่ในใจนี่แบบ เหี้ย! อย่าแกล้งกูอีกเลย พลีสสสสส!!!
.
.
.
.
.
ไอ้ต้น! ไอ้ห่า! ไอ้เวร! มึงนี่มัน โอ้ย!! เนี่ยเหรอสิ่งที่มึงทำเพื่อเป็นการขอโทษกู
เอาปากมึงมาจุ๊บปากกูเนี่ยนะ! ห่า! บ้านมึงเค้าเรียกว่าขอโทษเหรอ ทันทีที่ผมพูดจบ
มันก็เอาปากของมากระทบกับปากของผมทันที แม้จะไม่โดนแบบเต็มๆ แต่มันโดนก็ป่ะวะ
แหน่ะ! ทำแล้วยังมีหน้ามายิ้มระรื่นอีก
“ต้น!! มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย” ผมหันไปว่ามัน ผมเริ่มเคือง แต่แกล้งเคืองไปงั้นแหละ หมั่นไส้!
“รักนะ”
"............".
“รัก”
"..........."
“ต้นรักเจนะ”
".............."
โห มาแบบนี้ผมก็แทบละลายนะสิครับ ตอนแรกกะจะเคือง แต่พอเจอแบบนี้เข้าไป แดกจุดเลยครับ
“เหอะ! แต่กูไม่ได้รักมึงนะ” ผมแกล้งพูดไป หึ! หมั่นไส้นัก
“โอ๋ๆๆๆ เจ กูขอโทษ กูขอโทษ คราวนี้กูขอโทษแล้วจริงๆ อย่างอนนะ ดีกันนะ”
มันยื่นนิ้วก้อยมาให้ผมด้วย เชอะ! ผมสะบัดหน้าหนี
อ้าว! มันก็คว้าตัวผมไปแนบไว้ข้างตัวมันแล้วล็อกตัวผมแน่นเฉยเลย ผมหันไปมองหน้า
มัน ปากของนฤต้นยิ้มอย่างคนมีความสุขที่สุด ดวงตาของนฤต้นก็ช่างแพรวพราว
ไอ้หมี! ถ้าจะยิ้มแบบนี้ ฆ่ากูเถอะ
"ปล่อยกู ปล่อยกูเลย ปล่อย!!" ผมดิ้นให้พยายามหลุดจากวงแขนของมัน
"จะทำไรกูอีก" ผมหยุดดิ้นแล้วหันไปถามมันตรงๆ เพราะดิ้นไปก็ไม่ช่วยอะไรเลย แรงกอดแม่งเยอะ
"ก็ทำเวลาของเราที่เหลืออยู่ให้มีค่าไง"
"............................."
“อยู่ที่ใดก็ไม่สุขใจเท่าอยู่กับมึงแล้วเจ” นฤต้นพูดพร้อมกับมองไปบนท้องฟ้า
“วันนี้ดาวสวยจังเลยเนอะ ส่องระยิบระยับเต็มท้องฟ้าเลย ดูพระจันทร์สิก็ส่องสว่างเต็มดวง พวกเขา
คงจะยินดีที่เราทั้งสองคนมีความสุขเนอะ”
“โห เลี่ยนเชี่ยๆ ขอกระโถนได้มั้ย จะอ้วก!!!”
นฤต้นยิ้มน้อยๆกับคำพูดของคนตัวเล็ก เค้าไม่ตอบแต่กลับกระชับอ้อมกอดที่กอดคนตัวเล็กอยู่นั้นให้แน่น
ยิ่งขึ้น ราวกับกลัวว่าคนตัวเล็กจะหลุดลอยหายไป
“ต้น”
“หือ”
.
.
.
.
.
“กูกูรักมึงนะ.........เจก็รักต้นนะ”
แล้วผมกับคนตัวโตก็นั่งมองท้องฟ้าต่อ ผมนั่งมองท้องฟ้าภายใต้อ้อมกอดของตนตัวโต
แล้วทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดจาอะไรต่อ ไม่ต้องพูดจาอะไร ผมก็รู้ว่าทั้งมันและผม
มีความสุขมากแล้ว ณ ตอนนี้ ต่อไปผมจะทำทุกเวลาที่ได้อยู่กับคนตัวโตให้มีค่ามากที่สุด
ถ้าผมทำมันดีแล้ว ต่อให้อนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะไม่กลัว....................
ทำวันนี้ให้มีค่า ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะเมื่อเราต้องแยกจากกัน จะได้มีความทรงจำดีๆไว้ให้คิดถึง
และจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจว่า..............เรา “น่า” จะทำแบบนั้น
Writter : ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ย้อนหลังนิดนึงเนอะ ไม่ว่ากันนะคะ เพิ่งฝึกแต่งฟิค ครั้งนี้ก็เป็น
ครั้งที่ 2 เห็นเป็นอย่างไรก็บอกได้นะคะ แต่งไปก็งงไปว่าจะให้มีความสุขหรือจะเศร้าดี
ผลก็เลยออกมาเป็นแบบนี้ 555555 อาจไม่ฟินซักเท่าไหร่ ล้น ขาด ไป ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่อ่านกัน :D :)
............................Gray ^ ^
ความคิดเห็น