(BL) Remember Me : จำฉันให้ดี

#RememberMe

#จำฉันให้ดี

#มาร์คบุ๊ค

---

‘บุ๊ค’

หนุ่มน้อยหน้าใส ผู้อ่อนโยนกับทุกสิ่ง โชคชะตาพาให้เขาต้องมาอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกับคนเย็นชาอย่าง

‘มาร์ค’

ที่โลกส่วนตัวสูงปรี๊ด ไม่เปิดใจรับใครง่าย ๆ

ความยากลำบากในการอาศัยอยู่บ้านเดียวกันกับเจ้าชายเย็นชาจึงเกิดขึ้น แต่นั่นก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของบุ๊คผู้ซึ่งมาพร้อมกับความตั้งใจและความลับอันลึกที่สุดในใจ

โชคชะตาจะร้อยรัดพัดพาพวกเขาไปทางใดก็สุดรู้

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบุ๊คก็พร้อมยอมรับทุกสิ่งอย่างไม่มีเงื่อนไข

.

.

.

.

[บทนำ]

“บุ๊ค เก็บของเสร็จหรือยังลูก แม่เอานมมาให้”   หญิงวัยกลางคนเคาะห้องถามลูกของตนพร้อมกับถือแก้วนมอุ่น ๆ ในมือ

“ใกล้เสร็จแล้วครับแม่”   หนุ่มน้อยวัยรุ่นตอบกลับผู้เป็นแม่เสียงใสพร้อมกับหยุดการจัดเก็บข้าวของแล้วเดินไปเปิดประตูให้ผู้เป็นมารดา

กัลยาเดินตามลูกชายของเธอเข้ามาในห้อง วางแก้วนมลงบนโต๊ะก่อนจะมองไปที่เห็นข้าวของในกระเป๋าที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยก็ยิ้มน้อย ๆ ลูกของเธอแม้จะเป็นเด็กผู้ชายแต่เรื่องความมีระเบียบนี่ยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนอีก

“ยังเหลืออีกเยอะไหมลูก”   กัลยาพูดพร้อมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะเรียนของลูกชาย

“ไม่เยอะแล้วครับ  แค่ตรงนี้ก็เสร็จแล้ว”   บุ๊คพูดพร้อมกับชี้มือไปตรงข้าวของที่เหลืออีกเพียงเล็กน้อยที่ต้องบรรจุลงในกระเป๋า

“เฮ้อ  ลูกไม่อยู่แบบนี้  แม่คงเหงาแย่”   กัลยาพูดพร้อมหัวเราะน้อย ๆ แต่แววตานั้นแฝงไปด้วยความเศร้าที่ลูกชายสุดที่รักของเธอจะต้องไปอยู่ในที่ห่างไกลจากเธอ

“โถ บุ๊คสัญญานะครับว่าบุ๊คจะโทรหาแม่ทุกวันเลย หรือถ้ายังไม่หนำใจ โทรหาสามเวลาหลังอาหารเลยก็ได้ แถมก่อนนอนให้ด้วย”   บุ๊คพูดด้วยน้ำเสียงสดใสเพื่อให้แม่ของตนคลายความกังวลลง

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้จ้ะ แค่ติดต่อแม่มาบ้างเท่านั้นก็พอ”   ผู้เป็นแม่ยิ้มอย่างใจดี

“ไปอยู่ที่นู่นแล้วดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยนะลูก แม่คงไม่ได้เอานมอุ่น ๆ มาให้ลูกก่อนนอนแล้ว”

แม้จะพยายามให้ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม  หากแต่แววตาที่ฉายแววความเศร้าก็ไม่สามารถหลุดรอดสายตาผู้เป็นลูกชายไปได้  บุ๊คขยับเข้าไปใกล้ผู้เป็นมารดาพร้อมกับโอบเอวซบหน้าลงบนตัก

“บุ๊คก็คงจะคิดถึงนมอุ่น ๆ ของแม่ทุกวันเลยล่ะครับ”   ไม่พูดเปล่า  บุ๊คยังไถหัวไปบนตักผู้เป็นแม่เบา ๆ อย่างคนขี้อ้อน

กัลยาอยากบอกเหลือเกินว่ายิ่งลูกทำแบบนี้  ความคิดถึง  ความห่วงหาก็ทวีคูณขึ้นมาโดยที่ลูกยังไม่ได้ทันได้ไป ธรรมดาคนเป็นแม่ก็ไม่อยากให้ลูกไปอยู่ไกลตัว  ไกลหู  ไกลตา  ยิ่งเป็นบุ๊คด้วยแล้วเธอยิ่งเป็นห่วง  อยากจะเปลี่ยนใจไม่ให้ไปแล้ว  แต่เมื่อนึกถึงความสุขของลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ  ผู้เป็นแม่ก็ยอมอะไรก็ได้ทั้งนั้น  และเธอเชื่อว่าลูกชายของเธอจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

“พอได้แล้ว  ยิ่งอ้อนแบบนี้แม่ยิ่งไม่อยากให้ลูกไปรู้ไหม”   แม้ปากจะบอกให้บุ๊คเลิกอ้อนแต่มือของเธอก็ยังคงลูบหัวลูกอย่างอ่อนโยน  บุ๊คเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นมารดาแต่มือยังคงโอบเอวเอาไว้

“บุ๊คขอบคุณแม่มากนะครับที่เข้าใจและปล่อยให้บุ๊คทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ”

“ถ้านั่นเป็นความสุขของลูกที่แม่พอจะให้ได้ แม่ก็จะทำจ้ะ”   หญิงวัยกลางคนยิ้มให้ผู้เป็นลูกอย่างจริงใจ

ไม่ว่าอะไรก็ตามถ้าสิ่งนั้นเป็นความสุขของบุ๊ค  เธอพร้อมจะทำทั้งนั้นแม้จะรู้ว่าใยภายภาคหน้าจะเกิดอะไรขึ้น  เธอเลือกจะไม่ห้ามลูก  ปล่อยให้ลูกเลือกในสิ่งที่ตัวเองต้องการ  เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับบุ๊คตอนนี้คือสิ่งที่เขาอยากจะทำ

“โอ๊ย  พอแล้ว  แม่ไปนอนดีกว่า  ขืนอยู่ต่อเดี๋ยวจะเปลี่ยนใจไม่ให้ลูกไป”   กัลยากลั้วหัวเราะน้อย ๆ ไม่อยากให้บรรยากาศต้องเศร้าไปมากกว่านี้  บุ๊คขยับตัวเปิดทางให้ผู้เป็นมารดา

“พักผ่อนเยอะ ๆ นะลูก  พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า  ไปถึงนู่นก็ต้องเดินทางต่อ  เก็บข้าวจัดของอีก  คงเหนื่อยน่าดู”

บุ๊คยิ้มพรายตอบกลับให้ผู้เป็นมารดา

มารดาของเขาได้ส่งความเป็นห่วง  ความห่วงใยล่วงหน้าไปยังสถานที่ที่เขากำลังจะต้องไปใช้ชีวิตแล้ว  อย่างน้อยก็สร้างความอบอุ่นใจให้เขาได้

“ไปแล้วก็ไม่ต้องห่วงทางนี้มากนะ  ทำในสิ่งที่ลูกต้องการอย่างเต็มที่เถอะจ้ะ  เพราะยิ่งลูกมีความสุขเท่าไหร่  แม่ก็มีความสุขมากเท่านั้น”

ผู้เป็นแม่ลุกออกไปนานแล้ว  แต่บุ๊คยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม  ความรู้สึกหลากหลายแล่นเข้ามา  บอกไม่ถูกว่าตอนนี้ตนเองควรจะรู้สึกอย่างไร  หันไปมองแก้วนมที่วางอยู่บนโต๊ะ  ไม่รู้อีกนานไหมที่จะได้มีโอกาสกลับมาดื่มนมอุ่น ๆ จากผู้เป็นมารดาอีก  แต่เขาสัญญาว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด  บุ๊คจะต้องมีความสุขให้มาก ๆ  เพราะนั่นเป็นสิ่งที่มารดาของเขาต้องการมากที่สุด

‘รอบุ๊คก่อนนะพี่มาร์ค  บุ๊คกำลังจะไปหาพี่มาร์คแล้วนะ’

---

สวัสดีนักอ่านทุก ๆ ท่านนะคะ

ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อนเลย  "แพรตะวัน"  นะคะ

เป็นนักเขียนหน้าใหม่ที่ไม่ใหม่แล้ว  ฮา~~

เพราะว่าแพรเองได้ผ่านการเขียนแฟนฟิค  เขียนนิยายมาบ้างแล้ว  แต่ไม่เคยเขียนเรื่องยาว ๆ มาก่อน

จริง ๆ มีค้างอยู่ในสต๊อคอยู่พอสมควรแต่มันก็อยู่อย่างนั้น  ไม่ไปไหนสักที   

แต่รอบนี้จะลองตั้งใจดูสักตั้ง  ด้วยความที่แพรเองยังไม่ได้ทำงานเป็นหลักแหล่ง  ตัวเองก็มีดีทางด้านเขียนนิยายเท่านั้น  (แพรตัดสินตัวเองเองนะคะ  ไม่ได้มีใครบอก  ฮ่าๆๆ)  แต่การเขียนนิยายก็เป็นสิ่งที่แพรชอบและคิดว่าทำได้ดีอยู่นะคะ  แต่อาจจะไม่ได้ดีเลิศเลอมากมายอะไร

เลยอยากให้การเขียนนิยายเป็นช่องทางหนึ่งในการหารายได้ของตัวเองระหว่างหางานประจำน่ะค่ะ 

แล้วตัวแพรเองก็อยากเขียนเรื่องยาวให้จบออกมาให้ได้สักครั้ง  มีพล๊อตในหัวมากมายแต่กลับไม่ยอมลงมือเสียที 

ถือเป็นการท้าทายตัวเองจริง ๆ  หวังว่านักอ่านทุกท่านที่ผ่านมาอ่านนิยายของแพร  จะเป็นกำลังใจให้แพรทำสำเร็จด้วยนะคะ

สำหรับนิยายเรื่องนี้  ติดอยู่ในหัวแพรมานานมากแล้วค่ะ  ตั้งแต่ปี 2562 เห็นจะได้  ถ้าใครได้อ่านนิยายเรื่องนี้อาจจะคิดว่าคุ้น ๆ เหมือนกับเรื่องไหนสักเรื่อง

ใช่ค่ะ…นิยายเรื่องนี้แพรนำมาปัดฝุ่นใหม่  แพรได้เคยแต่งเรื่องนี้และเผยแพร่ไปแล้วครั้งหนึ่ง  แต่ด้วยอะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิต  ทำให้แพรไม่สามารถแต่งได้อย่างต่อเนื่อง  ไม่สามารถมาลงนิยายได้บ่อย ๆ จนสุดท้ายแพรก็ไปโฟกัสกับอย่างอื่นจนทิ้งนิยายเรื่องนี้แบบร้างไปเลยค่ะ  T o T

ถ้าใครได้อ่านนิยายในครั้งแรกที่แพรลงอาจจะจำได้ก็ได้นะคะ  :D

แต่นิยายเรื่องนี้ยังอยู่ในใจของแพรตลอดเลยนะคะ  คิดไว้ว่าสักวันอยากจะแต่งให้จบให้ได้  ถ้ามีเวลาว่างก็จะมาแต่งเพิ่มเก็บเป็นสต็อคไว้เรื่อย ๆ ค่ะ  ให้มากพอที่จะสามารถกลับมาเผยแพร่ให้นักอ่านทุกท่านได้อ่านอย่างต่อเนื่องได้

ใช้เวลายาวนานมากเลยนะคะ  ^ ^''

ณ ตอนนี้แพรคิดว่าน่าจะได้เวลาที่จะลงมือทำมากกว่าให้มันอยู่ในความคิดเพียงอย่างเดียวแล้วล่ะค่ะ

นักอ่านทุกท่านช่วยส่งกำลังใจให้แพรด้วยนะคะ  \ ^ ^ /

ถ้าอ่านแล้วชอบ  ฝากกดใจ  กดติดตาม  เขียนคอมเมนท์เข้ามาพูดคุยกันได้นะคะ

ชื่นชม  ติเตียน  แพรก็พร้อมที่จะรับฟังค่ะ  แต่!! ขอเพียงอย่างเดียว  ถ้าจะติจะว่ากันโปรดอย่าใช้ถ้อยคำหยาบคายต่อว่ากันรุนแรงนะคะ  แพรเป็นคนใจบางงงง

สุดท้ายนี้  ขอฝากนิยายเรื่อง  Remember Me : จำฉันให้ดี  (พี่มาร์คน้องบุ๊ค)  ไว้ในอ้อมใจนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ

---

นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไขเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต