ยังนึกไม่ออก

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทสุดเริ่ด(รีไร)

 

                             คฤหาสส่วนตั๊วส่วนตัวของตระกลูเซเนีย เมดเดินกันอย่างเป็นระเบียบภายในบ้านตกแต่งอย่างสวยหรู
      รถของคิม โรเจอร์ หรือนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของเอเชียและยุโรบจอดเทียบท่า โรเจอร์แม้จะมีอายุล่วงเลยถึงเลข4แต่หน้าอ่อน       กว่าอายุมากนัก  ลงจากรถด้วยหน้าตาบูดบึ่งเนื่องอารมณ์เสียที่การประชุมล่าช้าทำให้เขามาหาลูกสาวช้านั่นเอง


                    "ชินซองอยู่ไหน"     เขาเอ่ยถามหัวหน้าพ่อบ้านที่ชรามากที่สุดด้วยภาษาฝรั่งเศษ

            "ดัชเชสจูเลียตอยู่ในห้องทดลองยังไม่ได้ออกไปไหนครับมิสเตอร์โรเจอร์"   ตอบเป็นนัยว่าลูกสาวของเขายังไปได้ออกไปไหนร่วมทั้้งกินข้า   งด้วยโรเจอร์ถอนหายใจอย่างเอื่อมๆ
         
             
            "มิสเตอร์โรเจอร์คะ ดัชเชสจีเซลรออยู่ในห้องรับแขกใหญ่คะ "

         "บอกให้รอไปก่อน"โรเจอร์เดินไปห้องทดลองที่ลูดสาวอยู่ทันที



                 "อีกนิดหนึ่งๆ   ว้าว สวยจัง" สาวน้อยกำลังตื้นเต้นกับการทดลองข้างหน้าอยู่มันจะดูน่ารักมากถ้าในส่วนผสมที่เหลือไม่ใช่ส่วนผสมของระเบิดแก๊ส

                   "ทำอะไรอยู่เหรอชินซอง"คนเป็นพ่อจู่ๆก็มากอดทำเอาส่วนผสมที่จะผสมต่อไปเกือบจะหกออกมาขะหลอดแก้ว

             " กำลังทกลองปฎิกิริยาเคมีในบทเรียนอยู่คะแดดดี้ มัมมี้โทรมาบอกว่าจะให้ชินซองไปอยู่กับมัมมี้ และก็คุณยายคะ หนูอยากไปจังเลยคะ"คำพูดของเด็กสาวทำให้โรเจอรืนึกขึ้นได้ว่าครบเวลที่ตกลงกับภรรยาที่จะต้องส่งลูกสาวไปอยู่ที่เกาหลีนึกไปนึกมาที่ยัยจีเซลมาเองเพราะอย่างนี้นี่เอง


                 "เฮ้อ  แดดดี้จะห้ามได้เหรอคะ ดูสิฝ่ายหนูมีเยอะกว่าตั้งสองคนแน่ะ"ชินซองได้ยินคำอนุญาติกลายๆของพ่อตนจึงพูดขอบคุณจนคนเป็นพ่ออดยิ้มของมาไม่ได้



                "รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วคุณป้าของเรานะมารอที่ห้องรับแขกห้องใหญ่แน่ะ"ชินซองวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีจากชุดแลบเป็นชุดเดรสเจ้าหญิงเพราะคุณป้านั้นชอบคนมีมารยาทดีเมื่อแต่งตัวและตรวจความเรียบร้อยต่างๆแล้วจึงลงมาที่ห้องรับแขก

               
                 "โอ้ ดัชเชสจูเลียต หลานป้าโตเป็นสาวขึ้นนะ ป้าคิดถึงหลานจังเลย"ดัชเชสจีเซลเข้ากอดชินซองอย่างรักใคร่


            "ป้าคะหนูจะได้ไปเรียนมหาลัยที่นั่นจริงเหรอคะ"


                       "ดีใจด้วยนะหลานจะได้ใช้สิ่งที่ทั้งพี่และแม่ของหลาน สนับสนุนสักที มัวแตให้อยู่แตในบ้านไม่ไดหรอกอย่าไปเชื่อคนบ้าเหรอหลาน"โรเจอร์สะดุ้งเล็กน้อยหันหน้าไปทางอื่นทำทีมองนาฬิกาเมื่อว่าได้เวลาเดินทางก็ทำทีกระแอม่เล็กน้อย







        
              "จริงเหรอคะ"