ใครว่าผมไม่ใช่สุภาพบุรุษ

เนื้อเรื่อง

ใครว่าผมไม่เป็นสุภาพบุรุษ

ผมมีแฟนอยู่คนหนึ่ง  เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก  หลายคนบอกผมว่า “เขาไม่น่าเลือกแกเลย” ผมอยากถามมันจริงๆว่าผมไม่ดีตรงไหน  “ทั้งๆที่ผมก็ออกจะแสนดีขนาดนี้”  พอมันได้ยินผมพูดมันก็ทำหน้าเหมือนโดนกรอกยาขมอย่างไงอย่างงั้น  ผมได้ยินบางคนพูดกันว่าผมไม่เป็นสุภาพบุรุษ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงคิดอย่างนั้น     อาจจะเป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจะ-เจอผมตอนที่ผมขึ้นรถเมล์กับแฟนแต่คนที่เป็นเจ้าของที่นั่งกับเป็นผมไม่ใช่เธอ  ผมผิดหรือ  แค่ผมอยากจะให้เธอหัดโหน-รถเมล์  เธอจะได้เรียนรู้ว่าชีวิตไม่ได้สะดวกสะบายไปซะทุกอย่าง ผมเห็นที่มันว่างอยู่ถ้าผมไม่เดินเข้าไปนั่ง  เธอก็ต้อง-นั่ง ผมขอเลวซักวันจะเป็นไร  ถ้าการที่ผมถูกกล่าวหาว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวในสายตาของคนอื่นมันจะทำให้แฟน
ของผมกลับมาเป็นคนเดินดิน  ไม่ใช่นางฟ้าอย่างที่เธอเป็นอยู่  ผมไม่อยากให้เธอเป็นคุณหนูที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อก็เท่านั้นเอง  มักมีสายตาหลายคู่มองมาที่ผมอย่างเหยียดหยามทุกทีที่ผมไปเที่ยวกับเธอ  เพราะทุกครั้งที่ต้องควักกระเป๋า  ก็จะเป็นเธอทุกทีที่ต้องทำหน้าที่นั้น แล้วเขาจะรู้ไหมว่าเงินในกระเป๋าสตางค์ที่คุณผู้หญิงถือนั้น  “ มันเป็นเงินของผม” เงินของผมทุกบาททุก-สตางค์มันอยู่ในมือของเธอซะทั้งหมด  ผมก็ไม่รู้ทำไมเธอต้องทำขนาดนั้น  ผมเคยถามเธอ  แล้วผมก็ได้รับคำตอบว่า   “ คุณจะได้ไม่ต้องมีเงินไปเที่ยว”“ สาธุ  จับผมไปอยู่ที่วัดเลยดีไหม  จะได้ไม่ต้องใช้สตางค์เลยซักแดงเดียว”  ผมพูดประชดเธอ  แต่เธอกลับบอกว่า “ เป็นความคิดที่ดีนี่  คุณลองไปบวชดูก็ดีนะ”  ผมแทบอยากจะเอาหัวโขลกเสาตาย  เธอไม่รู้จริงๆหรือว่าผมประชด เพื่อนผมมันว่าผมปากหมา  พูดอะไรไม่ค่อยคิด  แต่มันไม่จริงหรอก  ผมคิดทุกครั้งที่พูด  และผมก็พูดทุกอย่างที่ผมคิด   มันเลยกลายเป็นว่าผมเป็นคนปากหมา    ผมไม่เคยพูดเอาใจแฟนของผม  ผมไม่เคยพูดคำว่าจ๊ะจ๋า   จะให้ผมทำผมก็คงทำไม่ได้เพราะมันไม่ใช่ผม  แฟนผมเคยลากผมไปซื้อเสื้อผ้าด้วยกัน   เธอหยิบชุดที่เธอชอบเข้าไปในห้องลองเสื้อ   แล้วเดินออกมาในชุดสีเขียวที่เธอหยิบเข้าไปเมื่อตะกี้  เธอถามผมว่า  “เธอใส่ชุดนี้แล้วเป็นอย่าไรบ้าง”  ผมก็ตอบเธอไปเพียงว่า  “เธอเหมือนตั๊กแตนตำข้าว”  หลังจากวันนั้นมาเธอก็ไม่เคยคิดจะชวนผมไปซื้อเสื้อผ้าอีกเลย    แฟนผมเป็นโรคจิตอย่างหนึ่งนั้นก็คือทุกทีที่ไปเที่ยวกันเขาจะกลัวผมหนีกลับบ้านก่อน  แต่มันก็น่ากลัวอยู่หรอก  เพราะเธอนั่งรถเมล์ไม่เป็น  ถ้าผมหนีกลับไปก่อนเธอก็คงเคว้ง  นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทุกครั้งที่เธอเข้าห้องน้ำ ผมต้องไปยืนรอเธอหน้าประตู  แม้ว่าสายตาของคนที่เข้าออก  เขาจะมองว่าผมเป็นไอ้โรคจิตที่มาด้อมๆมองๆหน้าห้องน้ำผู้หญิงก็ตาม  -_-\'\'    ผมก็หนักใจกับสายตาของคนรอบข้างเหมือนกัน  แต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรได้มากกว่านี้   ในเมื่อสิ่งที่ผมทำ  มันไม่เคยมีเจตนาร้าย  ผมก็ได้แค่หวังว่า  คนที่รู้จักผมเขาจะรู้ว่า  ผมเป็นยังไง  และมองผมที่ใจไม่ใช่แค่สิ่งที่เห็นเพียงเปลือกนอก   ผมก็เป็นผม   ไม่ได้ดีวิเศษวิโสมาจากไหน   แต่ผมก็แน่ใจว่าผมเป็นคนดี   แล้วคุณหล่ะ  มองใครแค่เพียงแง่เดียวรึเปล่า