MarkBam รอยแผล

ลำดับตอนที่ #4 : รอยแผล : 03 [50%]

B
E
R
L
I
N
❀

            หลังจากความวุ่นวายตอนเช้าได้จบลง เฉาก๊วยกับเล้งก็ลงไปทานอาหารเช้าข้างล่างท่ามกลางสายตาที่มองมาของเหล่าแม่บ้าน ไม่เว้นแม้กระทั่งคุณนายใหญ่ของบ้าน มันไม่ใช่สายตาที่ไม่ดี แต่มันก็แปลกๆให้ความรู้สึกเหมือน...

แซว... อะไรประมาณนี้

            เล้งที่ทนไม่ไหวจึงเอ่ยถามแม่ของตัวเองซึ่งคำตอบที่ได้รับทำเอาเขาปวดหัวกันเลยทีเดียว เฉาก๊วยช่วยเล้งปฏิเสธข้อกล่าวหาที่พาทุกคนเข้าใจผิด อธิบายกันอยู่สักพักทุกคนถึงเข้าใจแต่ก็ไม่วายยิ้มกรุ้มกริ่มกันอยู่ดี

            แม้ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์แต่เล้งก็ยังต้องไปดูงานที่ไร่ฟ้า เผื่อมีอะไรฉุกเฉินเขาจะได้ตัดสินใจหน้างานได้ทันเวลา ส่วนเฉาก๊วยก็ได้แต่นอนเล่นอยู่บ้านปล่อยเวลาทิ้งไปจนถึงเย็นก็มีสายเรียกเข้าจากเฮียโทรเข้ามา

“ครับ..เฮีย”

[เย็นนี้มึงจะไปร้านไอเดฟกับกูป่ะ กูไม่ได้อยากชวนมึงหรอกนะ แต่ไอเดฟมันฝากมา] เฉาก๊วยเกือบจะดีใจที่เฮียโทรมาชวนเขาออกไปข้างนอกหลังจากที่เขานั่งๆนอนๆอุดอู้อยู่ในบ้านทั้งวัน

แต่ประโยคถัดมาก็ทำเอาใจดวงน้อยห่อเหี่ยวลงไปเลย

“ไม่เป็นไรครับ... เฮียไปเถอะ” เสียงหวานตอบไปเอื่อยๆ

[อือ แค่นี้แหละ]

          อีกด้านหนึ่งหลังจากเล้งวางสายเฉาก๊วยไปแล้วก็อยากจะเอาหัวตัวเองโขกลงกับโต๊ะทำงาน จริงๆแล้วเขาไม่ได้อยากพูดออกไปแบบนั้น แม้ว่าเดฟจะฝากชวนก็จริงแต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ ไม่อยากให้คนที่อายุน้อยกว่าคิดอะไรไปไกล ทำได้แค่ทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด

เวลาทุ่มครึ่งรถแลโบกินีคันสีขาวมาจอดเทียบอยู่หน้ารั้วประตูบ้านของตนเองก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาใครบางคน รออยู่สักพักปลายสายก็กดรับ

“ครับ...”

[ลงมา]

“อะไรนะครับ...” เพราะปลายสายไม่เข้าใจในความหมายถึงต้องขอให้ร่างสูงพูดใหม่อีกรอบ

[ลงมาขึ้นรถ กูจะพาไปร้านไอเดฟ]

“เอ่อ...”

[มึงอย่าสงสัยมากได้ป่ะ กูบอกให้มาก็มาดิ]  เฮียเล้งคนเดิมกลับมาแล้วสินะ เฉาก๊วยได้ยินเสียงทุ้มที่ติดไปทางหงุดหงิดแล้วก็รีบตอบรับก่อนจะกดวางสาย แล้วคว้าเอากระเป๋าสตางค์วิ่งมาที่รั้วหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว

            เมื่อขึ้นมาบนรถก็ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งติดไฟแดงร่างสูงถึงหันมาสำรวจคนที่ที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะพบว่าชุดที่ร่างเล็กใส่มานั้นมัน...

ล่อเสือล่อตะเข้มาก

“มึงใส่ชุดเหี้ยไรเนี่ย”

          เฉาก๊วยได้ยินดังนั้นก็ก้มลงมองชุดตัวเองซึ่งมันก็เป็นชุดอยู่บ้านธรรมดา คือเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์สีขาว กับกางเกงขาสั้นสีดำ

“ทำไมต้องว่าด้วย.. ก็ก๊วยรีบนี่ครับ”

“กางเกงมึงน่ะจะสั้นไปไหน”

“ชุดอยู่บ้านนี่หน่า ก็อยู่ดีๆเฮียก็โทรมาเร่ง ก๊วยยังไม่ทันจะได้เปลี่ยนชุดเลย”

“ก็ไอเดฟมันให้มึงมาด้วย” แต่พอดีไอโง่คนนี้มันดันพูดอะไรออกไปจนคนข้างๆไม่ยอมมาด้วยในตอนแรกน่ะสิ

“แล้วทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะครับ?” เฉาก๊วยเอียงคอถามอย่างสงสัย ซึ่งเล้งก็ตอบมาแค่ว่า ‘เรื่องของกู’ ร่างเล็กจึงไม่ถามอะไรต่อเพราะว่าขี้เกียจต่อปากต่อคำกับคนชอบเอาชนะอย่างเฮีย

            รถแลมโบกินีคันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดหลังร้านซึ่งเป็นที่ VIP ก่อนร่างสูงจะเอื้อมมาจับมือคนตัวเล็กแล้วเดินพาเข้าไปข้างใน เฉาก๊วยมองมือที่ถูกจับอยู่งงๆ

            แต่ก็เข้าใจได้เมื่อเดินเข้ามาถึงข้างในร้านที่มีทั้งสายตาน่ากลัวอละดูหื่นกามจากผู้ชายหลายโต๊ะที่นั่งอยู่ แถมยังมีกลิ่นควันบุหรี่กลิ่นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งไปทั่ว เฉาก๊วยเลยเอามืออีกข้างขึ้นมาปิดจมูก

“เหม็นหรอ” คนพี่ที่สังเกตเห็นอาการของเฉาก๊วยก็กระชับมือให้แน่นขึ้นรีบพาน้องเดินมาให้พ้นๆตรงนั้น

            เดินเข้ามาจนถึงโซนในสุดของร้านที่เงียบกว่าโซนด้านนอกหน่อย สอดส่ายสายตาอยู่ไม่นานแจ็คสันที่เห็นผู้มาใหม่ก็ลุกขึ้นยืนกวักมือเรียกอย่างเอาเป็นเอาตาย

สงสัยมันจะเมาแล้ว... นี่เขาว่าเขามาเร็วแล้วนะ แต่ดูท่าเพื่อนๆเขาจะกินกันไปก่อนแล้ว

            เฉาก๊วยที่เดินมาถึงโต๊ะก็ยกมือไหว้เพื่อนๆของเฮียที่เขาก็เคยเจออยู่บ้างเวลาเฮียมีงานสังสรรค์ที่บ้าน รวมถึงพี่แจ็คสันที่พ่วงมาสองตำแหน่งคือเพื่อนของเฮียเล้งและว่าที่แฟนของยัยแจน เห็นว่าพี่เขากำลังตามจีบเพื่อนสนิทของเขาอยู่น่ะนะ

“น้องเฉาก๊วยยย ไม่เจอกันนานสบายดีนะ” คนที่เดินมากอดเขาคือพี่จินแฟนพี่เดฟ

พี่จินคนนี้ใจดีกับผมมากๆ ถึงขนาดบอกว่าถ้าเฮียเล้งทำตัวไม่ดีให้โทรมาฟ้องได้เลย เขาจะจัดการให้

“แหม วันนี้ไอเล้งมันพกเมียมาด้วยหรอ” คนนี้พี่แรนดี้ เป็นกันเองมากๆแต่ก็ดูเจ้าชู้พอสมควรดูจากลักษณะนิสัยที่เข้ากันได้กับทุกคนแล้ว

“พกเมียมาด้วยหรอ พกเมียมาด้วยหรอเนี่ย แหมมาแค่นี้ต้องพกเมียมาด้วย~ ” เป็นพี่แจ็คสันที่ร้องเพลงแซวเฮียขึ้นมา ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโห่แซวของเพื่อนคนอื่นๆจนเฮียเล้งต้องเอ่ยปากด่าตามสไตล์เขา คนอื่นๆถึงได้หยุดโห่แซวแล้วก็ขำกัน

อ่ะพึ่งเห็นว่าโจอี้ก็มาด้วย เฉาก๊วยไม่ค่อยได้เจอเลยเพราะเจ้านั่นแทบไม่ได้กลับบ้านเลยน่ะสิ เจ้าชู้พอๆกับพี่แรนดี้เลยนะ อยู่ด้วยกันได้เลย

“โจอี้!” ร่างเล็กเอ่ยเรียกคนวัยเดียวกันด้วยความดีใจเพราะไม่ได้เจอเป็นอาทิตย์ โบกมือทักทาย ก่อนที่โจอี้จะส่งยิ้มและลุกขึ้นมากอดทักทายร่างเล็กตามความเคยชิน

กอดอยู่ไม่นานเล้งก็เดินมาจับแยกทั้งสองคนออกจากกัน ก่อนจะจับมือพาคู่หมั้นตนเองไปนั่งลงข้างๆ

เป็นอะไรของเขา?

“ทำหวงว่ะ” พี่เดฟพูดขึ้นก่อนจะหยิบแก้วที่ชงเหล้าเสร็จสรรพส่งให้เฮียเล้ง

“ไม่ได้หวง” เฮียตอบ

“หรา ปากหนักตลอดอ่ะเฮีย” เป็นโจอี้ที่เถียงแทนทุกคน เพราะใครๆเขาก็เห็นอยู่ว่าอาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไร

“ไอโจ อย่ากวนส้นตีน” ร่างสูงพูดขึ้นก่อนกระดกเหล้าในมือจนหมดรวดเดียว

“เฉาก๊วย เอาน้ำอะไรดีครับ เดี๋ยวพี่เทให้” พี่แรนดี้ที่เห็นเฉาก๊วยนั่งเงียบฟังทุกคนคุยกันเอ่ยถามขึ้น หยิบแก้วตักน้ำแข็งเตรียมเทน้ำ

“เอ่อ...”

“สักหน่อยมั้ยค้าบน้องก๊วย ไอเดฟมันเปิดร้ายทั้งที แค่วันเดียวไม่เป็นไรหรอก” แจ็คสันยุยงสุดฤทธิ์ แต่กลับพบว่าไม่เป็นผลเพราะมีคนตีหน้ายักษ์ส่งสายตาดุๆนั่นมาให้ไอเพื่อนตัวดี

“ไม่ได้”

“หรือจะไวน์ ไวน์ร้านมันชั้นดีเลยนะครับน้องก๊วย”

“ไม่”

“โว๊ะ ไอนู่นก็ไม่ได้ไอนี่ก็ไม่ได้ แล้วจะพาน้องมานั่งทำไรฮะเล้ง กินเป๊ปซี่หรอวะ” แจ็คสันรู้ดีว่าเพื่อนเขามันขี้หงุดหงิดแต่ก็อยากจะยั่วให้มันแสดงอาการ ‘บางอย่าง’ สักหน่อย

“เออ ให้มันแดกเป๊ปซี่ไป” เล้งว่าก่อนจะคว้าแก้วที่แรนดี้ถืออยู่ไปใส่น้ำเป๊ปซี่เองแล้วยื่นให้เฉาก๊วย

“ข...ขอบคุณครับ” เฉาก๊วยรับมาอย่างเก้ๆกังๆ เฮียทำอะไรแบบนี้ให้เขาด้วยเหรอเนี่ย ถึงจะเล็กน้อยแต่ก็.. น่ารักดีแฮะ

          นั่งกินกันเป็นชั่วโมงจนคนตัวเล็กเริ่มเมื่อยก้นเมื่อยขาอยากจะลุกไปสูดอากาศ เลยขออนุญาตเล้งออกไปที่โซนหลังร้านซึ่งก็เป็นที่จอดรถของเขาน่ะแหละ

เล้งอนุญาตและไม่ได้ว่าอะไรเพราะก็เห็นว่าไม่ไกลจากโต๊ะที่เขานั่งอยู่ แล้วก็เข้าใจว่าเด็กๆมานั่งแบบนี้ก็อาจจะเบื่อ

เฉาก๊วยออกมายืดเส้นยืดสายตามที่บอก จริงๆก็ไม่รู้จะเดินไปไหนเหมือนกัน ใบหน้าหวานเงยหน้ามองบนท้องฟ้าที่วันนี้พระจันทร์สวยเป็นพิเศษ

เห็นแล้วก็อดคิดถึงแม่ไม่ได้...

แม่จะสบายดีไหมนะ...

ก๊วยยังคิดถึงแม่เหมือนเดิมเลย..

“อ่ะ!” เฉาก๊วยสะดุ้งและหลุดจากภวังค์ที่เมื่อมีมือเย็นๆแตะลงบนไหล่ของเขา “เฉาก๊วย :)” 

เมื่อร่างเล็กหันไปก็เจอกับรอยยิ้มอันคุ้นเคย...

“พี่ต๋า!”

.

.

.

50%

talk : เอาละเว้ยๆๆๆๆ พี่ต๋ามาทำไรคะ

ขอเม้นและกำลังใจแล้วเราจะกลับมาค่ะ