MarkBam รอยแผล

ลำดับตอนที่ #2 : รอยแผล : 01

            หลังจากที่เฉาก๊วยรีบวิ่งมาที่รถอย่างเร่งรีบ ทันทีที่เปิดประตูรถขึ้นมานั่ง ก็พบกับสายตาดุดันที่ส่งมาจากร่างสูง

            รังสีความน่ากลัวแผ่ออกมารอบตัวเล้งจนคนที่อายุน้อยกว่าได้แต่นั่งประสานมือวางไว้ที่ตักปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาร่างสูง

“ไอต๋าจะมาส่งมึง?” นี่คือประโยคแรกที่เล้งเอ่ยหลังจากที่เฉาก๊วยขึ้นมาบนรถ

“ ปะ..ป่าวครับ พี่ต๋ามารับน้องชายเขาแล้วเจอก๊วยก็เลยมานั่งคุยกันอยู่ใต้ตึกครับ”

          พี่ต๋าที่เฉาก๊วยพูดถึง หรือไอต๋าที่เล้งเรียกนั้น เป็นหุ้นส่วนไร่ฟ้าที่ทางตระกูลต้วนดูแลอยู่ ถามว่าไม่ชอบขี้หน้ากันทำไมถึงมาเป็นหุ้นส่วนด้วยกันได้

คำตอบเดียวเลยก็คือ...

พ่อของเราเป็นเพื่อนกัน!

            ทั้งๆที่พวกเขาก็รู้ว่าลูกทั้งสองคนของเขาไม่ถูกกันตั้งแต่เรียนมัธยมแล้ว แต่ก็เหมือนจะแกล้งให้ทำงานด้วยกันอยู่เรื่อย  โดยเหตุผลที่ป๊าต้วนอ้างนั้นก็คือ

‘ไร่นี้เป็นของเราก็จริง  แต่มันจะไม่มีทางประสบความสำเร็จได้เลยถ้าไม่มีตระกูลหวังมาช่วยเรา และป๊าคิดว่าแกดูแลคนเดียวคงไม่ไหว ป๊าเลยให้ต๋าหวังเข้ามาช่วย หวังว่าแกจะไม่ก่อเรื่องนะเล้ง’

นั่นแหละครับท่านผู้ชม! คู่เวรคู่กรรมของแท้

“งานการมันไม่ทำรึไง ถึงมีเวลาว่างออกมาทำตัวไร้สาระแบบนี้”

“เอ่อ...พี่ต๋าก็แค่..มารับน้องเขา เหมือนกับที่เฮียมารับก๊วยไงครับ”

            เฉาก๊วยตอบไปอย่างไม่คิดอะไร แต่เมื่อสังเกตุใบหน้าของคนพี่ที่เหมือนจะแปลงร่างเป็นยักษ์ในไม่กี่วินาทีนั้น เขาก็เลยส่งยิ้มแหะๆไปให้หนึ่งที

“มึงจะบอกว่ากูก็ทำตัวไร้สาระเหมือนมันสินะ” 

“ไม่ใช่นะครับ! ก๊วยแค่จะบอกว่าพี่ต๋ามารับน้องเขาเฉยๆ ไม่ได้ทำตัวไร้สาระแบบที่เฮียบอกเลย”

“ก็กูจะด่ามัน  มึงจะมาปกป้องมันทำไม”

“ก๊วยไม่ดะ..”

“มึงรู้เอาไว้นะเฉาก๊วย ถ้าม๊าไม่สั่งให้กูมารับมึง กูก็ไม่มานั่งทำตัวไร้สาระอยู่ตรงนี้หรอก!” ร่างสูงตะคอกใส่น้องอย่างโมโห รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งเวลาที่ไอเด็กนี่เข้าข้างคู่ปรับเขา


ใช่! ทุกครั้ง! เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฉาก๊วยเข้าข้างมันไง

“งั้นเฮียก็ไปทำธุระของเฮียเถอะครับ ขอโทษที่ทำให้เฮียต้องมาทำอะไรไร้สาระแบบนี้ เดี๋ยวก๊วยกลับเองก็ได้ครับ”เฉาก๊วยว่าพร้อมเปิดประตูลงจากรถทันที

            รู้สึกแย่มากๆเพราะดูเหมือนว่าเขาทำอะไรก็ผิดไปหมดในสายตาเฮีย โชคดีที่คนพี่ไม่ได้ตามเขามาซึ่งก็เป็นไปตามคาดของคนตัวเล็กอยู่แล้ว

     เฉาก๊วยเดินออกมาเรื่อยๆจนมาถึงป้ายรถเมล์ที่หน้ามหาลัย ฝนที่ก่อตัวมาตั้งแต่บ่ายเริ่มทำหน้าที่ของมัน หยดน้ำเม็ดเล็กๆตกลงมาจากฟ้า  เฉาก๊วยจึงเลือกที่จะนั่งหลบฝนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ในหัวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย


            ตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่ชินกับความเย็นชาของเฮียสักที เมื่อสองเดือนที่แล้วเขาได้รับโทรศัพท์จากผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคุณนายของตระกูลต้วน

ผู้หญิงคนนั้นคือ คุณนายลี่ เธอเป็นเพื่อนกับแม่ของเฉาก๊วย

            คำพูดหนึ่งซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของเฉาก๊วยก็คือ...

“เฉาก๊วย... น้าสัญญากับแม่ของหนูไว้ตอนที่เธอไม่สบาย ว่าจะเป็นคนดูแลหนูเอง น้าขอโทษที่ให้หนูอยู่อย่างยากลำบากมาตลอดห้าปี ต่อแต่นี้ไป...เฉาก๊วยมาอยู่กับน้านะลูก”

            ตอนนั้นที่แม่ของเฉาก๊วยเสียไป คุณนายลี่ตั้งใจจะให้เฉาก๊วยเรียนจบมัธยมก่อนแล้วจะพามาอยู่ด้วยกัน ตามสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนรักว่าจะดูแลลูกของเธอให้เอง

            คุณนายจึงจัดการคุยกับป้าของเฉาก๊วยว่าจะส่งเสียเฉาก๊วยให้ ห้าปีที่ผ่านมานี้เธอจึงคอยส่งเงินไปให้เฉาก๊วยแต่หารู้ไม่ว่า เงินนั้นไม่เคยถึงมือเฉาก๊วยเลย เนื่องด้วยตอนนั้นเฉาก๊วยอยู่แค่ม.1 จึงไม่ได้รู้เรื่องระหว่างผู้ใหญ่ที่คุยกันไว้

          เฉาก๊วยอยู่กับป้าหลังจากที่แม่เสียไป ไม่ต้องถามถึงพ่อที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่ยังเล็ก ป้าของเขาติดการพนันมาก เงินทั้งหมดที่คุณนายลี่ส่งมาให้ป้าก็เอาไปเล่นการพนันจนไม่เหลือ และป้าไม่เคยบอกความจริงกับเขาว่ามีใครคนหนึ่งที่คอยส่งเสียเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา...

            เฉาก๊วยเองเมื่อย้ายมาอยู่ที่นี่ก็พยายามทำตัวให้มีประโยชน์ที่สุด ให้สมกับที่คุณนายเธอช่วยเหลือเขาเอาไว้ รวมทั้งการเป็นคู่หมั้นของลูกชายคนโตในบ้านนี้

            คุณนายบอกว่าเธอคุยกับแม่ของเฉาก๊วยเอาไว้ตั้งแต่ที่เขายังเด็ก ว่าจะให้ลูกทั้งสองปรองดองเป็นครอบครัวเดียวกัน

            ใครจะไปรู้ว่าคู่หมั้นของเฉาก๊วยจะใจร้ายกับเขาได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ปกติแล้วเฉาก๊วยเป็นเด็กร่าเริงติดไปทางแก่นเฟี้ยวสักหน่อย กับคนในบ้านเขาก็พูดจ้อแจ้ได้ไม่หยุด แต่พอเป็นเฮียเล้งแล้วเขากลับรู้สึกเกร็งๆอย่างบอกไม่ถูก เพราะเฮียชอบดุ ชอบว่าเฉาก๊วย คิดแล้วก็... เฮ้อ..... มันเจ็บๆในใจแฮะ

ปี๊นๆ!!

เฉาก๊วยที่นั่งคอตกอยู่ที่ป้ายรถเมล์สะดุ้งเฮือกจากเสียงแตรรถที่มาจอดอยู่ตรงหน้า เฮียกลับมารับเขาหรอ...?


กระจกฝั่งข้างคนขับลดลงก่อนจะเผยให้เห็น...

“พี่ต๋า!!”


“เฉาก๊วย ขึ้นมาบนรถก่อน” รอยยิ้มใจดีของผู้มาใหม่ยิ้มให้  ก่อนจะกวักมือเรียกคนตัวเล็กให้ขึ้นมาบนรถเพราะเห็นร่างเล็กนั่งตัวสั่นน้อยๆด้วยความหนาวจากสายฝนที่ตกอยู่

เฉาก๊วยนิ่งคิดไปครู่หนึ่งเพราะความเกรงใจ ในหัวตีกันไปหมดว่าจะไปด้วยดีหรือไม่ 

แต่รอรถเมล์ตอนฝนตกแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ 

แต่ก็เกรงใจพี่เขาอยู่ดีอ่ะ  

เอ๊ะแต่ว่าพี่ต๋าก็มาจอดรถขนาดนี้แล้วนะ

“เฉาก๊วยครับ ไม่ต้องเกรงใจ พี่ผ่านทางนั้นอยู่แล้ว” ต๋าที่เห็นน้องยังนั่งขมวดคิ้วเหมือนเถียงกับตัวเองอยู่ก็รู้ได้ทันทีว่าน้องเกรงใจ เขาจึงต้องอธิบายไป

            เฉาก๊วยฟังดังนั้นก็พยักหน้าหงึกๆ ก้าวขึ้นมานั่งบนรถก่อนจะหันมายิ้มแฉ่งให้คนขับ  ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้เมื่อไม่เห็นเพื่อนสนิทอยู่บนรถ และเพื่อนสนิทที่ว่าก็คือน้องชายพี่ต๋านี่ไงล่ะ

“พี่ต๋ามารับแจนนี่ครับ?”

“ใช่ครับ แต่พอดีพี่มีงานด่วนที่ไร่น่ะ แจนยังไม่อยากกลับพี่ก็เลยต้องออกมาก่อน”

“อ๋อออ อย่างงี้นี่เอง” คนตัวเล็กได้ฟังก็ร้องอ๋อออกมา ไม่แปลกหรอกที่จะเป็นแบบนี้ เพราะเขารู้นิสัยเพื่อนสนิทดี ขี้เม้าที่สุดในโลกแถมยังติดเพื่อนด้วย 

          เวลาพี่ต๋ามารับแจนก็ต้องมานั่งฟังกลุ่มเราเม้ามอยกันอยู่บ่อยๆจนชินสะแล้ว บางทีพี่ต๋าก็อาสามาส่งก๊วยที่บ้านเพราะว่าเป็นทางผ่านพอดี เฉาก๊วยเองก็แอบเกรงใจแต่แจนก็บังคับให้กลับด้วยกันจนได้



“แล้วทำไมเฉาก๊วยมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะครับ ไหนบอกว่าเล้งมารอแล้วไง”

“เอ่อ... พอดีเฮียเขาก็มีงานด่วนน่ะครับ สงสัยงานเดียวกับพี่ต๋าแหละ” โกหกคำโตเลยฮือ แต่จะให้บอกว่าทะเลาะกันมันก็แปลกๆนะ

“โอเคครับ งั้นเดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งเองเนอะ เอาเสื้อพี่ไปคลุมก่อนนะ ตัวเราเปียกหมดแล้ว” ต๋าตัดบทไปไม่ถามอะไรต่อ เพราะก็พอรู้ได้ว่าคงต้องมีปัญหาอะไรกันแน่ๆ เขาไปบ้านต้วนอยู่บ่อยๆจึงรู้ว่าความสัมพันธ์ของเล้งกับเฉาก๊วยไม่ได้ดีอย่างที่ควรจะเป็น








ณ บ้านต้วน

“ม๊าจะให้เล้งทำไงอ่ะ! เล้งก็ไปรับตามที่ม๊าบอกแล้ว ก๊วยมันลงรถไปเอง” เสียงทุ้มติดไปทางหงุดหงิดพูดกับคนเป็นมารดาอย่างหัวเสีย

            ทันทีที่เฉาก๊วยลงจากรถเขาก็ได้แต่เก็บอารมณ์ครุกรุ่นอยู่ในใจก่อนจะขับรถกลับบ้านด้วยความเร็วสูงพอๆกับความโกรธที่มีอยู่เต็มอก


“ก็ดูสิ่งที่แกทำสิ แกจะใจร้ายกับน้องไปถึงไหน แล้วนี่น้องจะกลับยังไงห้ะ!” คุณนายลี่เองก็หัวเสียพอๆกับลูกชาย ฝากฝังอะไรไม่เคยได้ ลูกชายบ้านนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด

            ไอเล้งลูกชายคนโตก็ใช้แต่อารมณ์แก้ปัญหา ส่วนไอโจอี้ลูกชายคนเล็กก็ใช้แต่คารมหม้อสาวไปวันๆ จะได้เมียก่อนพี่มันอีกมั้ง อกอีแป้นจะแตก!

“ก็คงกลับมากับคนเดิมนั่นแหละ อาสามาส่งบ้านได้เกือบจะทุกวัน เหอะ ” แน่นอนว่าคุณนายลี่รู้ดีว่าเล้งหมายถึงใคร นั่นยิ่งทำให้ขุ่นแม่อยากจะกรี๊ดออกมา


“ถ้าแกทำหน้าที่ดี อาต๋าก็คงไม่ต้องมาส่งหรอก มีของดีอยู่ไม่รู้ตัว ระวังไว้เถอะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาม๊าช่วยไม่ได้นะเล้ง” พูดตามความจริงเลยเขาก็สงสารเฉาก๊วยที่โดนลูกชายเขาหมางเมินอยู่บ่อยๆ เพราะฉะนั้นถ้าเฉาก๊วยเลือกที่จะไปเขาก็คงขัดอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ช่วยเหลืออยู่ห่างๆ

“ม๊ารู้มั้ย เล้งได้ยินเสียงไอต๋ามันบอกเฉาก๊วยว่ามืดๆจะโทรหา ลูกสะใภ้ม๊านี่ใช่ย่อยนะ”

“ก็เขาจีบเมียแกไงไอลูกโง่! ” โง่ได้พ่อมันมาจริงๆ

อ่ะไม่ได้หรอ

ท่ดๆ

“แล้วไปให้เบอร์กันตอนไหนก็ไม่รู้ ม๊ายกมันให้ไอต๋าไปเลยง่ายสะกว่า”

“ไม่! แกก็จีบเฉาก๊วยสิ จะได้ไม่ต้องมาหึงเขาแบบนี้ไง”

“ใครหึงใคร! ม๊าอย่ามาพูดมั่วๆ”

“เปิดใจหน่อยเล้ง แล้วแกจะเห็นอะไรมากขึ้น” พยายามจะเอาน้ำเย็นเข้าลูบลูกชายเจ้าอารมณ์ให้มันตาสว่างสะที

แต่ดูเหมือนจะไม่เกิดผล....

“เล้งไม่เปิดอ่ะม๊า วันนี้เล้งไปนอนไร่นะ ไม่ต้องรอกินข้าว” ว่าจบก็คว้ากุญแจรถแลมโบกินีสีขาวลูกรักที่พึ่งจอดได้ไม่ถึงครึ่งชม.ก่อนจะเดินออกไปทิ้งคนเป็นแม่ให้ยืนกุมขมับอยู่คนเดียว

น้ำยงน้ำเย็นไม่ลูบมันแล้วโว้ยไอลูกบ้า!

“ป้าแจ่ม!!” คุณนายตะโกนเรียกหาหัวหน้าแม่บ้านอย่างหงุดหงิด รู้สึกเหมือนองค์แม่จะลงมาประทับร่างยังไงยังงั้น

“คะคุณนาย”  ป้าแจ่มรีบออกมาจากห้องครัวหลังจากได้ยินเสียงคุณนายที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ

“สั่งแม่บ้าน.. ย้ายของเฉาก๊วยไปห้องเล้งให้หมด!!”

“คะ...คุณนายจะดีหรือคะ ถ้าคุณเล้งกลับมารู้เข้า.. บ้านแตกแน่ๆค่ะ”

“ดีสิ ในเมื่อมันไม่ยอมเข้าหา ฉันก็จะทำให้มันไม่มีทางเลือกเอง!” รอยยิ้มรว้ายๆของคุณนายผุดขึ้นอย่างรู้สึกสนุก

แล้วเจอกันพรุ่งนี้ไอลูกชาย!

 .

 .

 .

 50%

เฉาก๊วย พาร์ท

“เฉาก๊วย!!”

“แจน!!” เฉาก๊วยที่กำลังเดินไปโรงอาหารอย่างหน้าเคร่งเครียดต้องเงยขึ้นมาเพราะเสียงเรียกจากเพื่อนสนิทของเขา ก่อนจะวิ่งไปหาแล้วก็กอดๆตบหลังกันเป็นท่าประจำ

เขากับแจนรู้จักกันเมื่อ2เดือนก่อน พูดง่ายๆก็คือตอนเปิดเทอมมหาวิทยาลัยเนี่ยแหละ เพราะเฉาก๊วยกับแจนมีนิสัยคล้ายๆกันอย่างเช่น ความร่าเริงสดใส และความแสบ.... ที่ไม่มีใครกินใคร

พวกเขาจึงสนิทกันอย่างรวดเร็ว และสามารถพูดกูมึงกันได้ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่เจอ

อย่างกับเพื่อนรักพลัดพราก.....

            วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเรียน พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์แต่เฉาก๊วยไม่ได้ดีใจอย่างที่ควรจะเป็น


เมื่อวานเฉาก๊วยได้รับข่าวร้ายจากคุณม๊านั่นก็คือ เขาต้องย้ายไปอยู่ห้องเดียวกันกับเฮีย

            ซึ่งบอกเลยว่าก๊วยทำใจไม่ได้ อดรนทนไม่ไหวต้องโทรไปหาเพื่อนรัก ระบายความในใจออกมาเหมือนน้ำทะลัก ยัยแจนฟังเสร็จก็หลุดหัวเราะออกมาพร้อมกับบอกเฉาก๊วยว่า

‘มึงถูกมัดมือชกแล้วก๊วย สมยอมเถอะ’

มันใช่เรื่องตลกหรอแจน!

“เป็นไงบ้างมึง เฮียเล้งเขากลับมายัง” แจนที่เห็นหน้าเพื่อนเคร่งเครียดมาก็ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

“ตอนกูออกมาเฮียยังไม่กลับเลย คงกลับเย็นๆแหละ” เฉาก๊วยคาดเดาจากคราวก่อนๆที่เฮียชอบไปนอนที่ไร่ฟ้าเวลาเครียดๆหรืองานเยอะ


แต่เฉาก๊วยก็ชักไม่แน่ใจว่าถ้าเฮียเล้งกลับมารู้เรื่องนี้เข้า เฮียจะย้ายไปอยู่ที่ไร่ถาวรเลยรึป่าว T^T

“เอาหน่าไม่ต้องคิดมากหรอกมึง ถ้ามึงอยู่ไม่ได้ก็มานอนกับกูนี่ กูกับพี่ต๋าต้อนรับมึงเสมอ อิอิ” แจนว่าพร้อมตบมือแปะๆเป็นท่าแซวเพื่อนรักกับพี่ชายของเขา

เขาไม่ได้เป็นแม่สื่อหรอก แต่ก็พอรู้ว่าพี่ต๋าเอ็นดูเฉาก๊วยมากเกินกว่าเพื่อนของน้องชาย 

            เมื่อวานพี่ต๋าก็แกล้งเฮียเล้งผ่านโทรศัพท์เฉาก๊วย ทำเป็นบอกว่าจะโทรไปหาตอนมืดๆ เขาที่ได้ยินก็ต้องรีบหันไปตีแขนไอพี่ชายตัวดีที่จะทำบ้านคนอื่นเขาแตกแยก

          ปลอบใจกันอยู่ไม่นานแจนก็จูงมือพายัยขนมหวาน (เฉาก๊วย)ขึ้นตึกไปเรียน  พร้อมกับอาสาว่าเย็นนี้จะไปส่งที่บ้านกับพี่ต๋าเอง

ณ เวลา 17.00 น.

“บ๊ายบายเฉาก๊วย วันจันทร์เจอกันนะ รีบๆมาด้วย!” รถเบนซ์คันสวยของต๋ามาจอดส่งสะใภ้คนโตอยู่หน้าบ้านต้วน หลังจากพาเด็กอ้นสองคนไปกินข้าวเย็นมา

            เฉาก๊วยก้าวขาลงจากรถก่อนจะหันไปอำลาทั้งคนพี่คนน้องที่อุตส่าห์มาส่งเขา ถึงแม้จะใช้ข้ออ้างว่าเป็นทางผ่านกับเขาอยู่ตลอดก็เถอะ

“บ๊ายบายแจน ขอบคุณที่มาส่งนะครับพี่ต๋า ขับรถดีๆค้าบ” ประโยคแรกคนตัวเล็กพูดกับเพื่อน ส่วนประโยคหลังพูดกับพี่ชายของเพื่อน

“ครับผม ราตรีสวัสดิ์นะครับ”

“แหมมม เห็นน้องนั่งอยู่ตรงนี้มั้ยเนี่ยไอพี่ต๋า จีบข้ามหน้าข้ามตาเฉย” แจนที่นั่งคั่นระหว่างคนขับกับคนที่ยืนอยู่อดจะพูดแซวไม่ได้

“พอเลยแจน ไปๆกลับบ้านกันได้แล้ว ” เฉาก๊วยต้องเอ่ยปากอำลากันรอบสองก่อนจะแยกย้ายกันไป

            เฉาก๊วยเดินเข้ามาในตัวบ้านแล้วแต่ยังไม่กล้าจะเดินขึ้นไปข้างบน คนตัวเล็กยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงบันไดจนหัวหน้าแม่บ้านเดินผ่านมาเห็นเข้า



“คุณหนู.. ทำไมถึงไม่เดินขึ้นไปล่ะคะ”

“เอ่อ... เฮียกลับมารึยังครับป้าแจ่ม” สะใภ้คนโตถามอึกอักเมื่อนึกถึงใครบางคนที่อยู่ข้างบน

“กลับมาแล้วค่ะ.. พอคุณเขารู้เรื่องเข้าก็โวยวายใหญ่ แต่ก็ขัดใจอะไรคุณนายไม่ได้เลยเดินปึงปังขึ้นห้องไปได้สักพักแล้วค่ะ”

“อ่อ... คงจะโมโหน่าดูเลยนะครับ งั้นก๊วยยังไม่ขึ้นไปดีกว่า” คุณหนูของป้าแจ่มตัดสินใจยังไม่ขึ้นไปข้างบน หันหลังเตรียมจะเดินไปห้องนั่งเล่น แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาก็โดนป้าแจ่มขัดขึ้นมาสะก่อน



“คุณหนูคะ คุณนายเธอฝากเอาไว้ว่าถ้าคุณหนูกลับมาแล้วให้ขึ้นห้องคุณเล้งได้เลยไม่ต้องเกรงใจค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านทำหน้าที่อย่างดีตามที่คุณนายบอก


“แล้วคุณม๊าไปไหนล่ะครับ”

“ไปออกงานสังคมค่ะ เธอรู้ว่าคุณจะต้องไม่กล้าเข้าห้องคุณเล้ง ก็เลยฝากป้าเอาไว้ แล้วก็บอกอีกว่าถ้ามีอะไรเธอจะจัดการเองค่ะ”

สั่งไว้เสร็จสรรพขนาดนี้ แล้วก๊วยเลือกอะไรได้มั้ย...

เลือกไม่เดินขึ้นไปได้รึป่าว...

“ขอบคุณนะครับป้าแจ่ม เดี๋ยวก๊วยขึ้นห้องเลยก็ได้ครับ” สุดท้ายก็ต้องยอมเดินขึ้นมาข้างบนเพราะไม่อยากทำให้หัวหน้าแม่บ้านลำบากใจ


เฉาก๊วยยืนอยู่หน้าบานประตูสีขาวใบใหญ่ ก่อนคิดชั่งใจ ชูกำปั้นเคาะประตูส่งสัญญาณให้คนในห้อง

ก๊อกๆๆ......

ไร้สัญญาณตอบรับจากคนในห้องที่ท่านเรียก....

ก๊อกๆๆ...

ครั้งนี้ก็ยังคงไร้วี่แววเช่นเคย




เฉาก๊วยตัดสินใจจับลูกบิดหมุนประตูเปิดออก ไอเย็นฉ่ำจากในห้องกระทบเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง

คนอะไรเปิดแอร์เย็นอย่างกับอยู่ขั้วโลกเหนือ ไม่หนาวบ้างรึไงกัน

            เฉาก๊วยก้าวเท้าเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูลง สายตาเริ่มสำรวจภายในห้องนอนที่เขาต้องมาอยู่นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เมื่อวานเขานอนที่ห้องตัวเอง เพราะไม่กล้ามานอนห้องเฮียเขาโดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้เรื่อง

            ห้องนอนเฮียไม่ได้ใหญ่หรูหราอย่างที่คิด แต่กลับเรียบง่ายด้วยโทนสีเทา ซึ่งก็เหมาะกับสไตล์เจ้าของห้องที่เป็นคนเทาๆ  เฉาก๊วยนึกแล้วก็จะขำ คึคึ

          อืม...เตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในสุดของห้อง อยู่ทางขวามือเวลาเปิดประตูเข้ามา ส่วนตรงกลางห้องก็เป็นโซฟาที่นั่ง แล้วก็มีทีวีจอแบนที่ก็ใหญ่พอสมควรแล้วหมวดแผ่นดีวีดีที่ตั้งเรียงรายอยู่ด้านล่างของชั้นทีวี



สายตายังคงสำรวจอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนลืมไปว่าคนที่เขาเคาะประตูเรียกในตอนแรกยังไม่ปรากฏตัว

“นี่” เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังจนเฉาก๊วยที่กำลังเพลิดเพลินจากการสำรวจห้องสะดุ้งก่อนจะหันไปเจอเจ้าของห้อง
 

“เฮียเล้ง!!”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าครับ!!” เฉาก๊วยว่าแล้วก็เอามือปิดตา

ใช่! เฮียขมวดแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวที่เอวแล้วก็มายืนจ้องหน้าเขาที่ยังตกใจอยู่ บนตัวยังมีหยดน้ำเกาะบ่งบอกว่าเจ้าของห้องพึ่งอาบน้ำเสร็จมาเป็นแน่



ผะ..แผงอก กับ หน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อเรียงตัวกันสวยงามมันทำให้หน้าเฉาก๊วยเห่อร้อนขึ้นมา




บ้าจริง! เอามือปิดตาแล้วแท้ๆ ทำไมถึงปิดไม่หมดกันนะ T^T

“มึงจะยืนปิดตาอีกนานมั้ย” ร่างสูงถามคนตัวเล็กที่ยังเอามือปิดหน้าปิดตา(ไม่สนิท)อยู่

เพราะมือของเฉาก๊วยที่ปิดตาไม่สนิทนั่นแหละ ทำให้เขามองเห็นตาแป๋วๆที่จ้องมองเขาผ่านนิ้วมือมา

หึ ตลกชะมัด




“ฮะ... เฮียก็ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนสิครับ” คนอายุน้อยกว่าได้แต่พูดแล้วก้มหน้างุด

หึ เนี่ยน่ะหรอสะใภ้ที่คนทั้งบ้านเขาเอ็นดูกัน...

เพราะน่าแกล้งแบบนี้นี่เอง

“นี่มันห้องกูนะ กูจะใส่หรือไม่ใส่กูก็ไม่เดือดร้อนนี่” ว่าพลางก้าวเท้าเข้าไปหา  ก็เห็นแล้วแหละว่าเด็กมันอายแต่ก็อยากจะแกล้งอีกสักหน่อย



เดี๋ยว...

กูรึป่าววะที่ต้องอาย....

งงว่ะ...

 “งะ...งั้นก๊วยออกไปรอหน้าห้องละกันนะครับ เฮียแต่งตัวเสร็จแล้วค่อยเรียกก๊วยก็ได้” คนตัวเล็กเตรียมจะเดินออกไปนอกห้องแต่ก็ถูกคว้าแขนเอาไว้


“เดี๋ยวก่อน.. ถ้ามึงเดินออกไปเดี๋ยวใครเห็นเข้าก็ฟ้องม๊ากูอีก นั่งอยู่นี่แหละ อย่าสร้างปัญหา” พูดจบเฮียก็ปล่อยแขนเขาแล้วก็เดินหายไปในห้องซ้ายมือของห้อง สงสัยจะเป็นห้องแต่งตัว..



เฮ้อ... เข้ามาได้ไม่กี่นาทีก็รู้สึกจะเป็นบ้าตายแล้ว




แล้วนี่จะนอนกันยังไงล่ะเนี่ย ไม่อยากคิดเลยฮือ




ก๊วยจะผ่านคืนนี้ไปได้ยังไงกัน!

TALK : เฮียเล้งอย่าแกล้งน้อง!! 

ปากก็ดุก็ว่าเขาจัง 

แต่การกระทำนี่ค่อนข้างขัดแย้งนะคะเฮีย

อย่าลืมเม้น+ให้กำลังใจเค้า

แล้วเค้าจะกลับมา อิอิ

B
E
R
L
I
N
❀