ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fighting love รักครั้งนี้น้องหนูสู้ตาย !

    ลำดับตอนที่ #2 : แค่คิดถึงทั้งวัน แค่นั้นจริง ๆ >

    • อัปเดตล่าสุด 9 ก.ย. 55


     

    ตอนที่  2

    แค่คิดถึงทั้งวัน ก็แค่นั้นจริง ๆ ><’

      หลังจากลาพี่โนเอลสุดหล่อ >////< ฉันก็ทำกิจกรรมตามฐานต่อไป รู้สึกเวลามันผ่านไปเร็วจริงๆ ทำไมฉันถึงว่าผ่านไปเร็วน่ะหรอ ?? เพราะฉันคิดถึงแต่คนชื่อโนเอลน่ะสิ ขนาดกิจกรรมต่างๆดำเนินไปตามปกติ แต่ฉันกลับเห็นหน้าคนอื่นเป็นหน้าพี่โนเอลหมดเลย สงสัยคงคิดถึงมากเกินไป >O<’ ขนาดตอนนี้พี่สตาฟพูดอะไรฉันยังไม่รู้เรื่องเลย -*- ฉันต้องตั้งสติแล้ว  หายใจเข้า อ้าวฮึบฮ่า หายใจออก ฮ่าฮ่า  เรียบร้อย จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงพี่สตาฟดังว่า

    ‘’น้องไม่ไปทานข้าวหรอคะ เพื่อนๆ เค้าเดินกันไปเกือบหมดแล้ว พีนึกว่าน้องเป็นอะไร ??’’

    ‘’อ๋อ ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณค่ะ’’ฉันรีบแก้ตัวทันควัน

    อ๊ากกก เค้าไปกันหมดแล้ว ฉันมาทำเบื๊อกไรอยู่เนี่ย - -*

    ‘’หมี่เตี๊ยววววว,,,,,เอี๊ยว ๆ แกนั่งทำอาแปะไรอยู่ลุกขึ้นเร็ว คนอื่นเค้าไปกันหมดแล้ว ยัยนี่นี่ จริงๆเลย ฉันล่ะปวดหัวกับความอืดอาดของแกจริงๆเลยยยยย :’( ’’

    ยัยมัดหมี่ยังคงคอนเซ็ปเดิมคือเอ็กโค่สุดสะบึมดึมฉ่ำ(จนถึงปัจจุบันยังแปลไม่ออก -*-)และขี้บ่นเกินมนุษย์ธรรมดาอย่างเราๆจะทนฟังได้(นี่เพื่อนแกนะยะ:P)

    ‘’รู้แล้วน่า ฉันกำลังจะลุกอยู่นี่แหละ’’ ฉันตอบอย่างเชื่องช้าและแล้วก็เดินตามพวกมันไปทางโรงอาหาร

    ระหว่างทางเดิน

    ‘’ฉันรู้นะยะยัยหมี่เตี๊ยว แกน่ะชอบพี่โนเอลหน้าหล่อใช่ไหมมมม ??’’ ยัยข้าวปั้นพูดอย่างรู้ทัน

    ‘’รู้ได้ไงเนี่ย เก็บอาการสุดๆแล้วนะ *0*’’ ฉันตอบอย่างสงสัย

    ‘’โหยแกไม่รู้ได้ไง นั่งมองพี่เค้าน้ำลายยืดแล้วยืดอีกแล้วย่ะ มองแว๊บเดียวเค้าก็รู้กันหมดแล้วเหอะ แม่คู้นนน’’ ยัยมัดหมี่ขี้บ่นพูดเสริมพร้อมยังไม่ละทิ้งคอนเซ็ปเดิม

    ‘’อุ๊ยๆ ><’ จริงอ่ะหรอ น่าเกลียดไหมเนี่ย’’ ฉันพูดพร้อมบิดไปบิดมา ฉันเป็นคนขี้อายน่ะ

    ‘’ อ่าว ๆ เอาเข้าไปบิดจนเอวขึ้นมาบนไหล่แล้วมั้งยัยนี่ก็เอ้ออออ’’ ยัยข้าวปั้นพูดเพราะอาจจะแอบหมั่นไส้ฉันชัดเจน

    ‘’แกเอาจริงไหมเนี่ย ฉันจะได้ไปถามพี่แอลให้’’ยัยมัดหมี่ถามอย่างเอาจริงเอาจัง

    ‘’จริงสิ ๆ แล้วแกรู้จักพี่แอลเรอะ ??’’ ฉันถาม

    ‘’ยัยนี่ ! ยัยขี้ลืม พี่แอลเป็นญาติยัยมัดหมี่นะ’’ ยัยข้าวปั้นพูดพร้อมเขกหัวฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย อย่างกับโรคขี้ลืมจะหายไปจากฉันอย่างนั้นแหละ -*-

    ‘’เออ ถึงโรงอาหารแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ !’’ ยัยมัดหมี่พูด

    แล้ววันนี้ฉันก็กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย เพราะเค้าคนนั้นแหละ >/////////////////<

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×