ตอนที่ 54 : บทที่ ๑๘ เหตุเกิดที่คลาด (๒)_3
องค์ฟาโรห์กัดพระทนต์แน่น แววพระเนตรเปล่งประกายเรืองรอง และได้แต่ทรงคิดอย่างเจ็บพระทัย
‘เสียรู้มันจนได้!’
“อคาเซฟกลับบ้านเจ้าไปได้แล้ว ส่วนพวกเจ้าที่เหลือจงส่งคนออกตามหาไอ้หมอนั่นให้พบ แล้วพาตัวมันมาให้ข้าให้ได้ ไม่มีสิ่งใดที่ข้าอยากได้แล้วไม่ได้ จงเร่งหาตัวมันให้พบโดยเร็วที่สุด!”
ฟาโรห์ทุตโมซิสตรัสสั่งราชองครักษ์ด้วยพระสุรเสียงเข้ม พระเนตรคมเปล่งประกายเรืองรองด้วยความกริ้ว มิเคยมีใครขัดพระทัยพระองค์แบบนี้มาก่อน
“พระเจ้าค่ะ”
ราชองครักษ์ทุกคนตอบรับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอย่างพร้อมเพรียงกัน ส่วนอคาเซฟมีสีหน้าไม่สบายใจเท่าใดนักที่จะต้องแยกตัวกลับบ้านก่อน แต่เนื่องด้วยเป็นคำสั่งเขาจึงต้องปฏิบัติตามอย่างเลี่ยงไม่ได้
อคาเซฟเดินตรงมายังม้าที่ผูกไว้ใต้ต้นไม้ มือหนาแก้เชือกออกก่อนจะโหนตัวขึ้นไปบนหลังม้า ดวงตาเหลือบมองไปยังเพื่อนๆ ราชองครักษ์ที่กำลังหาตัวชายปริศนาตามรับสั่งขององค์ฟาโรห์ด้วยความไม่สบายใจที่เขาเหมือนจะเอาเปรียบเพื่อน
ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมององค์ฟาโรห์ที่สีพระพักตร์คร่ำเคร่งอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มละสายตาจากภาพตรงหน้าพลางถอนหายใจเบาๆ
‘ข้าขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่ช่วย...’
ก่อนจะควบม้าออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อเดินทางกลับบ้านตามคำสั่งของมารดาและองค์ฟาโรห์
ไนเรียร่ากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย ร่างบางเดินเข้ามาในบริเวณบ้านอย่างสบายใจพลางกวาดสายตามองหาอะไรบางอย่าง และแล้วดวงตากลมโตก็เป็นประกายเมื่อเจอกับสิ่งที่ตนต้องการ
‘อยู่นั่นเอง...’
เธอไม่รอช้าเดินตรงไปยังกลุ่มคนที่กำลังยืนกระวนกระวายอยู่ด้านหน้าโรงหมอทันที เมื่อทุกคนเห็นบุคคลที่กำลังเดินตรงเข้ามาก็มีสีหน้าดีขึ้น แต่แล้วก็แปรเปลี่ยนเป็นตื่นกลัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาสดๆ ร้อนๆ จึงต่างพากันหลบตานายสาวเป็นพัลวัน
เว้นแต่สาวน้อยเซียร่าที่มัวแต่ห่วงนายสาวจนลืมเรื่องอื่นๆ ไปเสียหมด สาวน้อยถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก ดวงตาเป็นประกายดีใจที่เห็นนายหญิงน้อยของเธอปลอดภัยดี
“ข้าดีใจเหลือเกินที่นายหญิงปลอดภัย...” สาวน้อยบอกด้วยน้ำเสียงดีใจ
“ขอบใจที่เป็นห่วง คนอย่างข้าไม่มีทางเป็นอะไรไปได้ง่ายๆ หรอก หึๆ ว่าแต่ข้าดีใจนะที่พวกเจ้าเข้าใจสัญญาณของข้าที่ให้กลับมาเจอกันที่บ้านน่ะ ตอนแรกก็กลัวอยู่เหมือนกันว่าพวกเจ้าอาจจะไม่เข้าใจ”
ไนเรียว่าบอกด้วยความดีใจ ตอนนั้นเธอคิดวิธีหนีออกจากที่แห่งนั้นอย่างเดียว แต่ไม่รู้จะหาวิธีบอกคนของเธออย่างไร จึงลองส่งสายตาเป็นสัญญาณแล้วมันก็ได้ผลจริงๆ
“เอ่อ...คือว่า...พวกข้าไม่เข้าใจสัญญาณที่นายหญิงส่งมาหรอกเจ้าค่ะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายหญิงส่งมาตอนไหน แต่พวกเราเห็นว่านายหญิงน้อยหายไปแล้ว ก็เลยเดาเอาว่านายหญิงน้อยน่าจะกลับมาที่บ้าน พวกเราก็เลยกลับมารอนายหญิงน้อยที่บ้านแทนน่ะเจ้าค่ะ”
สาวน้อยเซียร่าก้มหน้าตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงด้วยความรู้สึกผิด
ไนเรียร่าหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย
‘อ้าว...ไม่มีใครเข้าใจหรอกเหรอ แต่เอาเถอะมันผ่านมาแล้วนี่นะ’
“ช่างมันเถอะ ว่าแต่พวกเจ้าจะก้มหน้าก้มตาตัวสั่นกันอีกนานไหมเนี่ย”
ไนเรียร่าเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นทุกคนก้มหน้าก้มตาราวกับพิสมัยพื้นดินหนักหนา ซ้ำยังตัวสั่นอีกต่างหาก เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย...
“พวกเราผิดไปแล้วนายหญิงน้อย ได้โปรดยกโทษให้พวกเราสักครั้งเถิด”
ทุกคนเห็นนายหญิงน้อยโกรธจึงรีบคุกเข่าลงอ้อนวอนทันที
ร่างบางกระโดดถอยหลังด้วยความตกใจ สาวน้อยเซียร่าร้องไห้น้ำตานองหน้า
ยะ...อย่าบอกนะ...ว่าพวกนี้กลัวเธอ...โอ้ว...ภาพลักษณ์ฉันเสียหายหมด
“เป็นอะไรกันเนี่ย ลุกขึ้นเถอะ พวกเจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดกันเสียหน่อย แล้วที่ตัวสั่นกันนี่หมายความว่ายังไงกัน อย่าบอกนะว่าพวกเจ้ากลัวข้าน่ะ...” หญิงสาวร้องถามเสียงหลง
ทุกคนไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าก้มตากันต่อไป
‘เฮ้ย...เรื่องจริงเหรอเนี่ย’
ดวงตาของไนเรียร่าเบิกกว้างกับคำตอบอย่างไม่เป็นทางการที่ได้รับ
*********************************************************
มาต่อให้อีกตอนจ้า
ฝากลิ้งของนิยายเรื่องนี้ด้วยจ้า >>>
![]() |
|
ฝากลิ้งของนิยายภาคต่อของเรื่องนี้ด้วยจ้า >>>
![]() |
|
5,792 ความคิดเห็น
-
#5770 RosDevil (@RosDevil) (จากตอนที่ 54)วันที่ 3 มิถุนายน 2562 / 22:10รออออออออ#57700
-
#2070 ~:+:~เด็กไม่รู้จักโต~:+:~ (@hanker) (จากตอนที่ 54)วันที่ 15 ธันวาคม 2552 / 20:11หนูก็เปิดมาปุ๊บสอบเลยเหมือนกัน TT_TT#20700