คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 Richy Miracle School & Crystal Sweety
วันเปิดเรียนวันแรกฉันตื่นแต่เช้าเพราะตื่นเต้นกับยูนิฟอร์มใหม่นี้และที่จะได้ไปโรงเรียนด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก....
“ อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อ^^ ”
“ ยิ้มแย้มร่าเริงแม้เช้าเลยนะลูก ”
“ แน่นอนสิคะ นี่ชีวิตใหม่ของหนูเลยนะที่จะได้ทำให้สิ่งที่อยากทำมาตั้งนาน ”
“ โอเคๆ อย่าทำอะไรเกินตัวนะ รู้ไหมลูก ”
“ ลูกทราบแล้วค๊าาา ”
“ แล้วนี้ลูกจะไปโรงเรียนยังไง เมื่อวานแวะซื้อมาทั้งจักรยาน สเก็ตบอร์ด รองเท้าสเก็ต ”
“ วันนี้จะเริ่มต้นด้วยจักรยานค่ะ^[+++]^ ”
“ ระวังรถ ระวังราด้วยนะลูก...รีบทานเถอะเดี๋ยวจะไปโรงเรียนสาย ”
“ ค๊าๆ คุณพ่อขี้บ่นจัง-3- ” แล้วฉันก็รีบกินข้าว จากนั้นก็กระโดดขึ้นจักรยาน...
“ หนูไปก่อนนะคะคุณพ่ออออ ” พูดไม่ทันเสร็จฉันก็ขับจักรยาน ร้องเพลงตลอดทางไปอย่างสบายใจ อากาศที่นี่สดชื่นแจ่มใสมาก ผิดกับในตัวเมืองที่มีแต่รถยนต์เยอะแยะ
ณ Richy Miracle School
“ ฮ้าาาา ถึงแล้วว โฮ๋ นึกเรียนเยอะเหมือนกันแหะ ” ฉันจอดจักรยาน พร้อมกับมองไปรอบๆบริเวณนั้น “ เอ๊ะ สาวๆรุมอะไรตรงรถคันนั้นที่ขับเข้ามาพร้อมเรานะ รถหรูเชียว ”
“ กรี๊ดดดดๆๆๆๆ>O< ” นักเรียนสาวรุมกรี๊ดบุคคลที่ลงจากรถ
“ เฮ้ออ นี่หรือผู้ดี ลูกคุณหนูคุณนาย มายืนกรี๊ดผู้ชาย....แต่เอ๊ะ ผู้ชายคนนั้น นายคนเมื่อวานนี่!!!ชิ น่าหมั่นไส้ชะมัด ทำมาขับรถอวดสาว แหวะ ” (ว่าแต่เค้าเมื่อวานเธอก็แอบเคลิ้มกับหุ่นเฟิร์มๆของเค้านั่นแหละ-.,-) หลังจากที่ฉันบ่นเสร็จฉันก็ค่อยๆเดินไปที่ห้องเรียนโดยแวะส่องๆห้องอื่นๆด้วย
“ เอ่อ นี่สินะ ห้องเรียน3-Aใหญ่แหะ เป็นที่นั่งแบบยาวครึ่งวงกลม ที่นั่งติดกันแบบนี้ ดูอบอุ่น สนิทสนมดีแหะ สงสัยนักเรียนคงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด ” ฉันเลือกไปนั่งด้านบนสุดเกือบมุม เพราะไม่อยากนั่งฟังอาจารย์ใกล้ๆ แต่เอ๊ะ มีคนนอนอยู่ เข้าไปทักทายหน่อยดีกว่า
“ สวัสดีค่ะ ฉันเป็นนักเรียนใหม่ของที่นี่ ฉันนั่งข้างคุณได้ไหมคะ ” ฉันยิ้มทักทายเขา เขาก็ค่อยๆลุก มองดูฉัน ...ผู้ชายคนนี้หน้าหวานแต่หล่อจัง*___* ปากสีชมพูระเรื่อเป็นกระจับ ผิวหน้าเนียนน่าสัมผัส คิ้ว ตาสวย...เฮ้ยย ฉันคิดอะไรเนี่ยย>//<
“ อ่อ หวัดดีนักเรียนใหม่ แต่ข้างๆฉันมีคนนั่งแล้วแหละ เธอนั่งถัดไปก็แล้วกัน ระวังโดนมันไล่ด้วยล่ะ ”
“ ไล่หรอ แต่นี่มันที่นั่งแบบนั่งตรงไหนก็ได้ไม่ใช่หรอ ”
“ ก็ใช่แต่เพื่อนฉันมันไม่ค่อยชอบนั่งใกล้ผู้หญิง มันบอกน่ารำคาญ ”
“ นายนั่นใหญ่โตมาจากไหนฉันไม่สนหรอกนะ ฉันนั่งตรงนี้ก็แล้วกัน... ” ยังไม่ทันจะหย่อนก้นนั่ง.....
“ ฉันไม่อนุญาต!!! ” ชายหนึ่งเดินเข้ามาในห้องแล้วส่งเสียงดัง
“ นี่นาย คนเมื่อวานนี่!!!!! ”
“ ยัยเด็กทุนที่ร้องไห้เพราะหลงทางเมื่อวานนี้ เรียนห้องนี้หรอ จะยังไงก็แล้วแต่ เธอไม่มีสิทธิจะนั่งตรงนั้นข้างฉัน ”
“ ทำไม ฉันเป็นนักเรียนทุน ยากจนไม่มีสิทธิ์จะนั่งเรียนเหมือนคนอื่นๆหรอ!!!! ”
“ มันก็ไม่เกี่ยวหรอก แต่ฉันไม่ชอบ โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างเธอ ”
“ นี่นาย นายรู้จักฉันรึไงมาพูดอย่างนี้น่ะ ” ฉันเริ่มขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิดสุดๆ จนไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง
“ ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด ไม่มีความจริงใจ หลงกันก็แค่รูปลักษณ์ภายนอก ฮึ เธอก็อีกคนใช่มั้ยล่ะ ถึงจะมาใหม่แต่ก็คงอยากสนิทสนมกับฉันล่ะสิ ”
“ อย่าหลงตัวเองให้มานักเลย ถ้าฉันรู้ว่านายจะนั่งตรงนี้ ฉันไม่มาเหยียบหรอกย๊ะ!! ”
“ ก็ดี งั้นเธอก็ไปจากตรงนั้นได้แล้ว ”
“ มันสิทธิ์ของฉันที่จะนั่งตรงไหนก็ได้ เพราะที่นั่งมันก็ไม่ได้ระบุชื่อไว้ว่าใครเป็นเจ้าของ ดังนั้นฉันจะนั่งตรงนี้ ข้างนายนี่แหละ:P ”
“ เธอ!!!! ”
“ เอาเถอะหน่าไรน์นิช อาจารย์มาแล้ว ”
“ ฝากก่อนเถอะเธอ นี่ฉันไม่อยากมีเรื่องเฉยๆนะถึงยอม ”
“ เรื่องของนายสิ ” จากนั้นฉันก็นั่งลงข้างๆนายไรน์...ไรน์อ้อน? ไรน์อะไรก็ช่างมันเถอะเฮอะ “ นายชื่ออะไรหรอ ” ฉันถามเพื่อนคนนั้นโดยมีนายขี้เก็กขั้นกลาง
“ จะถามชื่อก็ไปถามที่อื่น อย่าถามข้ามหน้าข้ามตาฉัน เสียมารยาท ”
“ ว่าไง นายชื่ออะไรหรอ^^ ” ฉันไม่สนใจที่นายคนนั้นพูด
“ โธ่เว้ย!! ” นายนั่นสบทแล้วฟุบหลับ
“ ฉันชื่ออัลโต้ ยินดีที่ได้รู้จัก ส่วนหมอนี้น่ะชื่อ ไรน์นิช อย่าไปถือสามันเลยนะ ”
“ อื้ม ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว ส่วนฉันชื่อ มาชเมโล่นะ ยินดีที่ได้รู้จัก ”
“ อื้ม เช่นกัน แล้วก็นะ...ฉันไม่ได้รังเกียจที่เธอจนนะแต่ฉันว่าเธอมายุ่งกับพวกเราเลยดีกว่า ”
“ ทำอย่างกับว่าฉันอยากยุ่งนั่นแหละ ก็นายนี่มาหาเรื่องฉันก่อน ”
“ มันคงหงุดหงิดน่ะ ทุกวันๆผู้หญิงตามมันแจ ”
“ คงงั้นอ่ะ นายคงมีความอดทนสูงมากเลยนะ ที่เป็นเพื่อนกับนายนี่ได้(หรืออาจะไม่ใช่เพื่อน...) ฉันไม่เห็นว่านายคนนี้จะมีเพื่อนมาคุยเลย ”
“ เช้าๆอย่างนี้ไม่มีใครกล้ายุ่งกับมันหรอก มันขี้หงุดหงิด-.- แล้วก็นะ ความจริงฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับไรน์นิช สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ”
“ อ๋ออ ตอนแรกฉันคิดว่าพวกนายเป็นเกย์ซะอีก เห็นแบบดูแลกัน ”
“ จะบ้าหรอ เหมือนตรงไหนวะ จะอ้วก ” นายไรน์นิชพูดขึ้นทั้งๆยังฟุบ
“ นายนอนหลับต่อไปเถอะ ฉันอุตส่าห์ไม่รบกวนนาย ”
“ จะดีกว่านี้ถ้าเธอย้ายที่นั่ง ”
“ ฉันไม่ไป ”
“ เธอคงจะเรียนเก่งมากๆเลยสินะที่เป็นนักเรียนทุนของโรงเรียนนี้ได้ ” อัลโต้พูดต่อ
“ ก็ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ติดท๊อป5ของโรงเรียนเท่านั้นแหละ แล้วก็คุณแม่ฉันเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนนี้ด้วยค่ะ ”
“ อ๋อ เก่งอยู่นี่หน่า.... ” อัลโต้ยังพูดไม่ทันจบ
“ แต่ไม่เคยได้ที่ 1 ล่ะสิฮึ ทำคุย ”
“ ใช่ ฉันไม่เคยได้ แล้วยังไงล่ะ ผู้ชายขี้เก็กอย่างนายทำได้งั้นสิ ”
“ ... ” นายนี่ไม่ตอบ
“ นี่...ไรน์นิชน่ะ เค้าสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียนทุกๆภาคการศึกษาเลยนะ แถมยังเป็นนักกีฬาโรงเรียนด้วย ” เรื่องกีฬาน่ะฉันเชื่อ แต่ไอ่เรื่องได้ที่หนึ่งเนีย เชื่อได้หรอ แค่วิชาแรกก็มานอนหลับแล้วน่ะ=_= (ฉันคิดในใจ)
“ ทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อล่ะสิ ให้ตายสิท่านอธิการบดีให้ทุนการศึกษากับนักเรียนคนนี้ได้ไงนะ ” นายไรน์นิชพูดขึ้นพร้อมกับมองมาอย่างดูถูก
“ อย่างน้อยความประพฤติของฉันก็ดีกว่านายเยอะ ”
“ มาวันแรกยังไม่ออกรายหรอก ฉันจะคอยดูว่าเธอจะดีไปได้สักกี่น้ำ ฮึ ”
“ เอาสิ คอยดู คอยตามฉันได้เลย ”
“ นี่ ช่วยเอาเท้าสกปรกๆของเธอไปไกลๆหน่อยได้มั้ย เตะเท้า เตะขาฉันอยู่นั่นแหละ ” เขาเอาเท้ามาเตะๆเท้าฉัน นายบ้านี่ ตัวก็ใหญ่กว่าฉัน ยังจะมาเอาเปรียบที่ฉันอีก >^< ฮึ นึกว่าฉันจะยอมหรอ ฉันก็เลยแกล้งเขยิบเบียดเขาทีเผลอจนเขาตกเก้าอี้
“ นี่เธอ!!!!!!! ” เขาลุกขึ้นชี้หน้าใส่ฉัน ฉันก็เลยลุกขึ้นตอบโต้ทันควัน
“ ทำไม!!! ”
“ อะไรกันเธอสองคนน่ะ รบกวนเพื่อนๆเขากำลังเรียน ออกไปยืนนอกห้องจนกว่าจะหมดชั่วโมงเรียนนี้!! ” อาจารย์ขยับแว่นแล้วพยายามมอง “ เอ่อ...คุณไรน์นิชไม่ต้องไปก็ได้นะครับ ”
“ อะไรกันคะ ทำไมแค่ฉันโดนทำโทษล่ะคะ เพียงแค่ฉันเป็นนักเรียนทุนยากจนหรอคะ เขาใหญ่โตมาจากไหนฉันไม่สน แต่เราผิดทั้งคู่นะคะ!!! ” ฉันโวยวาย
“ เอ่อ... ” อาจารย์ไม่ตอบมัวแต่ขยับแว่นแล้วอ้ำๆอึ้งๆ
“ ผมไม่ใช่คุณชงคุณชายอะไร ผมเองก็ผิด ทำไมทำโทษแค่เค้าล่ะครับ ” จากนั้นเขาก็จับมือ เอ่อ เรียกว่ากระชากดีกว่านะ
-..- เพื่อออกไปยืนนอกห้องตามคำสั่ง....
“ เป็นไงล่ะถ้านายนนอนหลับอยู่เฉยๆก็คงไม่ต้องมายืนแบบนี้ เมื่อยจะตาย ”
“ ถ้าเธอไม่เบียดฉัน เรื่องนี้ก็ไม่เกิดขึ้นหรอก ”
“ ตัวนายทั้งใหญ่ ทั้งสูงกว่าฉัน ใครกันแน่ที่เบียด ” ฉันสูงเท่าไหล่เขาเองอ่ะ แถม ตัวเขาก็บังฉันได้มิดเลย ผู้ชายบ้าอะไร รูปร่างดีอย่างกับนายแบบ> <
“ เธอคงอดมื้อกินมื้อน่ะสิ ถึงได้ตัวเล็กแบบนี้ น่าสงสารจริงๆ ให้ฉันเลี้ยงดูเธอไหมล่ะ^^ ” เขายิ้มแบบเยาะเย้ย
“ นายเก็บเงินไว้บำเรอชีวิตนายเองเถอะฉันไม่ต้องการ ถือว่ารวยมาสินะถึงได้มาดูถูกคนอื่นเขาแบบนี้ ”
“ ฉันไม่ได้รวยอะไรหรอก มีกินไปวันๆ ”
“ จริงน่ะหรอ ฉันน่ะได้ยินพวกผู้หญิงน่ะพูดกันว่า นายมีรถขับหลายคันนี่ โชว์สาว ขี้เก็ก ”
“ รถฉันที่ไหนล่ะ ขโมยที่รถลูกค้าที่ร้านทำความสะอาดรถมาขับต่างหาก ”
“ นายนี่มันแย่จริงๆเลยนะ!!!!!! หน้าไม่อาย ”
“ อยากด่าว่าฉันหน้าด้านก็ได้นะ ฉันไม่สะเทือนหรอก^^ ” นายนี่ทำชั่วแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีกเว้ย
“ ฉันเกลียดผู้ชายแบบนายที่สุด ไม่รวยแทนที่จะทำตัวดีๆ แต่กลับมาสร้างภาพทำเป็นรวย น่าเกลียด ”
“ เรื่องของฉัน ชีวิตของฉัน ” จากนั้นเราก็ยืนกันอย่างเงียบตลอดจนหมดชั่วโมง
ช่วงพักกลางวัน
“ นี่ เมโล่ ฉันขอเรียกเธอว่าเมโล่นะ ไปกินข้าวกลางวันกับพวกเราไหม ” อัลโต้ถามฉัน
“ ไม่เป็นไรหรอก ถ้ามีนายนั่นอยู่ฉันคงกินอะไรไม่ลง ”
“ กินไม่ลงหรือไม่มีเงินย๊ะ ยัยเด็กทุน! ” นั่นเสียงผู้หญิงบ้าที่ไหน
“ เธอเป็นใคร ” ฉันถาม
“ นี่เธอไม่รู้จักพวกเรางั้นหรอ อ่อ...ลืมไปว่าเด็กใหม่ งั้นวันนี้ก็ช่วยจำไว้ด้วยนะ ฉัน หัวหน้ากลุ่มแฟนคลับของท่านไรน์นิช... ”
“ อ่อ งั้นหรอ ” ฉันหันหนีกำลังจะเดินไป แต่ยัยนั่นคว้าแขนฉันไว้
“ นี่ฉันยังพูดไม่จบ อย่ายุ่งกับท่านไรน์นิชหรือท่านอัลโต้อีก เข้าใจมั้ย!!! ”
“ ทำไมฉันต้องเชื่อเธอ ” ฉันสบัดแขนออก แล้วเดินไปอย่างไม่สนใจ
“ นี่ ห้ามเมินฉันนะ!!! (เพี้ยะ)เป็นแค่คนจน อย่ามาทำตัวอวดเบ่ง ” เขาคว้าแขนฉันและตบหน้า ฉันไม่ทันตั้งตัวเลยล้มลง
“ แล้วผู้ดีอย่างเธอ มันสมควรหรอที่ทำแบบนี้!!! ” ไรน์นิชเข้ามาช่วยฉัน
“ ท่านไรน์นิชคะ อย่าไปยุ่งกับผู้หญิงจนๆเลยนะคะ ” ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาเกาะแขนไรน์นิชที่กำลังจะพยุงตัวฉันขึ้น
“ อย่ามาเรียกฉันว่าทงว่าท่าน ฉันเองก็เป็นคนธรรมดา แล้วอีกอย่างนะ ถึงยัยนี่จะจน แต่เขาไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน! ”
“ แต่ยัยนี่ทำให้ท่านไรน์นิชต้องไปยืนหน้าห้องนะคะ.... ”
“ น่ารำคาญ ไปซะ!!! ” เขาตะโกนเสียงดังจนทุกคนที่เห็นตกใจ แต่อัลโต้ยืนดูเฉยๆ สงสัยเขาคงชินกับนิสัยของนายไรน์แล้ว
“ ฮื้อๆๆ ไปก็ได้ค่ะT^T นี่ยัยจน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ว่าอย่าคิดจะมาจับคนรวยๆอย่างท่าไรน์นิช ไม่งั้นฉันไม่ไว้หน้าเธอแน่!! ” จากนั้นก็รีบเดินหนีไป
“ ขอโทษแทนพวกนั้นด้วยนะ เธอเจ็บตรงไหนรึเปล่า ”
“ อื้ม ไม่เป็นไร ขอบใจที่ช่วย ความจริงนายไม่ต้องมาช่วยก็ได้นะ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของนาย ”
“ เออ นั่นสิ มันไม่ใช่ธุระอะไรของฉันนี่นะ สงสัยเป็นเพราะว่าฉันเป็นสุภาพบุรุษมากแน่ๆ-..- ” นายนี่อวยตัวเอง
“ จ่ะๆๆ หลงตัวเองชะมัด ฉันไปแล้วนะ ขอบใจมาก ”
“ อ้าวแล้วไม่ไปกินข้าวด้วยกันหรอ ฉันเลี้ยงข้าวเธอก็ได้นะ ” อัลโต้ถามขึ้น
“ ไม่เป็นไรล่ะ ฉันไม่รบกวน กะว่าจะซื้ออะไรแล้วไปนั่งกินที่สวนด้านหลังโรงเรียนน่ะ ”
“ เดี๋ยวก็หลงทางแล้วร้องไห้อีกหรอก ”
“ ฉันเอาแผนที่โรงเรียนมาด้วยย่ะ-3- ” จากนั้นฉันก็ไปซื้อขนมปังกับเครื่องดื่มแล้วก็เดินไปที่สวนด้านหลังของโรงเรียน ที่มันช่างเงียบและร่มรื่นมาก เพราะไม่มีคนเลย เอ้ย...เดี๋ยวสิ มีคน...กำลังพรอดรักกัน=O= ( =///=) นี่ฉันที่โรงเรียนเดิมก็บ่อยยังไม่ชินหรอเนี่ย รีบหาที่นั่งไกลๆดีกว่า ตรงไหนดีน๊า..โอ๊ะ ตรงนั้นมีชิงช้าที่มีโต๊ะนี่หน่า นั่งตรงนั้นก็แล้วกัน...นั่งไปซักพักใหญ่พัก ฉันก็เริ่มร้องไห้ เพราะฉันพึ่งนึกบางอย่างได้และหยิบรูปคุณแม่สมัยยังเรียนที่นี่มาดู...
“ ชิงช้าตัวนี้ที่คุณแม่เคยมานั่งบ่อยๆ ที่ตรงนี้คุณแม่เคยนั่งประจำ หนูได้อยู่ใกล้คุณแม่แล้วนะ ” ฉันยิ้มทั้งน้ำตาพร้อมกับมองดูรูปคุณแม่
“ อะไรกัน ร้องไห้เพราะหลงทางอีกแล้วหรอ ”
“ บ้า ไม่ใช่ย่ะ แล้วใครอนุญาตให้นายมานั่งข้างฉัน ตรงข้ามก็มี ”
“ ทีตอนเรียนเธอยังมานั่งข้างฉันโดยที่ฉันยังไม่อนุญาตได้เลย ” เงิบเลย จริงด้วย-3- “ แล้วนี่เธอร้องไห้ทำไม เจ็บที่โดนตบ หรือท้อแท้ในชีวิต หรือ เหงาที่ไม่มีเพื่อน ”
“ เปล่า ฉันไม่มีอารมณ์จะเถียงกับนายนะ อ๊ะ... ” เขาหยิบรูปในมือของฉันไป
“ นี่ใครอ่ะ หน้าคล้ายเธอเลย คุณแม่เธอหรอ ”
“ อื้ม ท่านเป็นศิษย์เก่าที่นี่ ”
“ ท่านเสียแล้วใช่ไหม เธอถึงมานั่งมองรูปแล้วร้องไห้ ”
“ ถึงร่างกายของท่านจะไม่อยู่ แต่ความทรงจำทั้งหมดท่านยังอยู่นะ อยู่ในนี้ ” ฉันเอามือทาบไปที่อกซ้าย
“ ความจริงฉันว่าเธอก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ ฉันอาจจะเคยอารมณ์เสียใส่เธอไปบ้างยังไงก็ขอโทษด้วย เพราะตอนแรกฉันคิดว่าเธอจะเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ”
“ ผู้หญิงคนอื่นๆนี่แบบ กรี๊ดกร๊าดน่ารำคาญใช่ป่ะ ฉันน่ะรำคาญเป็นบ้าเลย-3- ”
“ พ่อแม่ทำดีฉันเลยหล่อแบบนี้ไง ลำบากใจชะมัด ฮ่าๆๆๆ ”
“ นายนี่หลงตัวเองจริงๆนะ ”
“ เธอยิ้มแล้วดูดีกว่าตอนร้องไห้อีกนะ ยิ้มเยอะๆล่ะ แบบนี่^[+++]^ ” รอยยิ้มเขาช่างสวย น่าหลงไหลจริง เห็นแล้วทำให้ใครต่อใครมีความสุขได้เลยนะเนี่ย
“ นายก็เหมือนกันแหละตอนยิ้มดูดีกว่าตอนที่ทำหน้าจะไปฆ่าคนอีกนะ แถมยังดัดฟันด้วยอ่ะ ฮ่าๆๆ ”
“ เหล็กดัดมันถอดได้หน่า- - ”
“ นี่ ขอบใจนะ ”
“ ขอบใจเรื่อง? ”
“ ที่ช่วยเหลือฉัน ตั้งแต่เมื่อวาน แล้วก็วันนี้ ”
“ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยหรอก แค่บางเอิญผ่านมาเท่านั้นเอง ”
“ มันจะบังเอิญขนาดเลยหรอออ”
“ เออๆ ช่างมันเถอะๆ ฉันไรน์นิช ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ ”
“ ฉันมาชเมโล่^^ ” ให้ตายเถอะเขายิ้มน่ารักมากๆเลยอ่ะ>///< “ เอ้อ แล้วเรื่องเมื่อวาน นายเกือบโยนบาสโดนหน้าฉันแล้วอีตาบ้า ” ฉันตีที่ไหล่เขา
“ อ่อ แต่มันก็ไม่โดนไม่ใช่รึไง ลืมๆมันไปเถอะหน่า ”
“ ฉันแทบช๊อคแหนะ ไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่คิดจะทำร้ายผู้หญิงเลย>^< ”
“ เป็นฉันคนแรกที่ทำหรอ รู้สึกดีชะมัด ฮ่าๆๆๆๆ ”
“ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ ” ฉันเอาลูกบาสที่เขาอุ้มมาด้วยตีเข้าที่ตัวเค้า แต่แบบหยอกๆ ทั้งฉันและเขาเราหัวเราะร่วมกัน
...ตั้งแต่เข้าโรงเรียนนี้มา เขาเป็นเพื่อนคนแรกที่ทำให้ฉันยิ้มและหัวเราะได้ขนาดนี้ บวกกับรอยยิ้มของเขาที่ส่งมาฉันรู้สึกใจมันสั่นๆเต้นรัว เหมือนกับความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสมัยเด็กๆในงานศพของคุณแม่เลย...เด็กผู้ชายคนนั้น ที่เข้ามาหาฉันและปลอบใจฉันที่กำลังร้องไห้ แต่จะบังเอิญใช่คนเดียวกันไหมนะ...
“ นี่ นายฉันขอถามอะไรหน่อยสิ ” เราเริ่มคุยไปเดินไปเพื่อกลับห้องเรียน “ เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม ”
“ ก็ได้นะ ถ้าเธอไม่ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดหรือรำคาญหรือถ้าเธอทนนิสัยของฉันได้ ”
“ ช่วยพูดกับฉันดีๆกับฉันสักครั้งนายจะสำลักน้ำลายตายรึไง=3= ”
“ ก็อาจจะเป็นไปได้นะ^^ ”
“ โรคจิต ”
“ รู้ว่าฉันโรคจิต พูดจาแข็งกระด้าง ขี้เก็ก เลว แล้วทำไมเธอถึงอยากมาเป็นเพื่อนกับฉันล่ะ ”
“ ไม่รู้สิ ถึงสมองของฉันจะคิดว่านายเป็นคนที่แย่มากๆ แต่ในใจฉันกลับคิดตรงข้าม ในใจฉันคิดว่า ความจริงแล้วนายเป็นคนที่อ่อนโยนและใจดีมาก ”
“ ... ”
“ เอ่อ นี่ๆๆ ช่างมันเถอะๆๆ ถือซะว่าฉันพูดถึงคนอื่นอยู่ก็แล้วกัน ”
“ เรื่องของเธอสิ ”
“ นาย...ไม่ชอบใจอะไรฉันหรือเปล่า ”
“ เปล่าหรอก ฉันแค่คิดอะไรนิดหน่อย....เอ่อ เธอทำงานด้วยหรือเปล่า ”
“ ก็จะเริ่มทำวันนี้แหละที่ร้านของคุณพ่อ... ” ฉันตอบอย่างรวดเร็วแบบลืมคิด
“ ร้านของคุณพ่อ?? ”
“ คือ ฉันหมายถึง ร้านของเจ้านายเก่าคุณพ่อน่ะ ” ฉันยิ้มกลบเกลื่อน
“ ร้านอะไร ”
“ Crystal Sweety ใกล้ๆกับโรงเรียนนี่แหละ รู้จักไหม? ”
“ อ๋อ รู้จักสิ ร้านนั้นอยู่ข้างๆกับร้านที่ฉันทำงานอยู่นี่ ”
“ ร้านอะไรหรอ แถวนั้นร้านค้า หรือกิจการใหญ่ๆเยอะแยะเลยนี่ ”
“ ร้านทำความสะอาดรถไง ฉันถึงมีรถขับเยอะแยะไม่ซ้ำแต่ล่ะวัน ”
“ ทำผิดแล้วยังจะมายิ้มอีกนะนาย เลิกเอารถคนอื่นมาขับเถอะ มันไม่ดี ”
“ ก็ขับรถพวกนั้นมันเท่อ่ะ ฉันชอบ ”
“ แต่มันไม่ใช่รถของนาย เอางี้ มาขับจักรยานไปโรงเรียนพร้อมกับฉันไหมล่ะ^^ ”
“ บ้ารึไง ให้ผู้ชายมาขับจักรยาน เรตติ้งฉันตกพอดี ”
“ นายรำคาญผู้หญิงพวกนั้นไม่ใช่รึไง ยังจะมาห่วงเรตติ้ง- - ”
“ ฮ่าๆๆๆ งั้นเอาไว้ฉันจะคิดดูก็แล้วกัน ”
“ เอ้อ แล้วอีกเรื่องนะ คือ...ทำไมบางคนเช่น อาจารย์ กับนักเรียนบางคนทำไมพูดกับนายเหมือนเป็นคนใหญ่คนโตเลยอ่ะ บางคนก็เกร็งๆ แถมเดินผ่านบางครั้งมีคนก้มหัวให้นายด้วย แล้วก็... ”
“ เธอคอยมองฉันขนาดนั้นเลยหรอ ” เขาพูดขัดขึ้น แถมทำให้ฉันหาคำพูดมาไม่ทัน
“ ฉะ ฉันไม่ได้สังเกตอะไรขนาดนั้นหรอก แต่มันบังเอิญเห็นต่างหาก=///= ”
“ บอกมาตรงๆก็ได้นะว่าเธอชอบฉันเลยคอยมองตามตลอดเวลา ฉันชินแล้วล่ะ ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ก็ฉันมันหล่อเกินห้ามใจ^^ ”
“ ไม่ ได้ ชอบ โอยยย คนบ้าอะไรชมตัวเองอยู่ตลอดเวลา ”
“ ไม่ได้ชม แค่พูดในสิ่งที่เห็น ส่วนไอ่เรื่องไร้สาระพวกนั้น ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก มันไม่ได้สำคัญ ”
“ ฉันก็แค่สงสัยอะ ”
“ อยากรู้จักฉันมากขึ้นงั้นอะสิ ”
“ ก็บอกว่าไม่ใช่ไง เอ๊ะนายนี่ ไปๆเข้าห้องเรียนได้แล้วว ” ฉันรีบดันตัวเขาเข้าห้องเรียน ไปนั่งที่เดิมกับเมื่อเช้า
“ อ๊ะอ้าว สองคนนี้ญาติดีกันเมื่อไหร่เนี่ย ” อัลโต้พูดขึ้น
“ ไม่ได้ญาติดีอะไรหรอก บังเอิญเจอยัยนี่ไปนั่งร้องไห้ที่สวนหลังโรงเรียน เลยช่วยพาเดินมา ”
“ น่าเกลียด มาพูดโกหกอะไร- - ”
“ รึเธอไม่ได้ร้องไห้?? ”
“ ฉันร้องไห้จริง แต่นายเป็นคนเสนอหน้าเข้ามาหาฉันเองนะ>^< ”
“ นี่ไรน์ อย่าบอกนะว่านายเริ่มสนใจผู้หญิงคนนี้เข้าแล้วน่ะ^^ ” อัลโต้ถามแล้วยิ้ม
“ พูดบ้าๆน่ะ ยัยนี่ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลย เจอทีไรก็เป็นแต่ร้องไห้ น่ารำคาญจิต ”
“ ปากกับแก้มแดงขึ้นนะ ” อัลโต้พูด
“ ฉันหรอ??? ” ฉันชี้หน้าตัวเองแล้วถามอัลโต้ เพราะคิดว่าพูดกับฉัน
“ เปล่าๆ ฉันหมายถึง...ไอ้ไรน์มันต่างหาก เวลาที่มันเขินๆอายๆมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดเลย ฮ่าๆๆๆๆ ” อัลโต้พูดแล้วตบหลังนายไรน์ ไรน์ก็เลยมองด้วยสายตาอาฆาต
“ ฉันเปล่า! ”
“ หน้าเธอก็แดงนะเมโล่ เหงื่อไหลเต็มเชียว^^ ”
“ ฉันขี้ร้อน ไม่ถูกกับอากาศเมืองไทย-//- ”
“ ในห้องนี้แอร์ก็ออกจะเย็น แปลกเน๊อะ ”
“ อืมๆแปลกก็แปลก=^= ” นายอัลโต้นี่ยิ้มได้เย็นยะเยือกมาก แอบน่ากลัวแหะ
เลิกเรียน...
“ ฉันไปก่อนนะ ” ฉันบอกลาทั้งสองคน
“ รีบกลับบ้านหรอ ให้ฉันไปส่งไหม ” อัลโต้ถาม
“ อ๋อไม่ต้องหรอก ฉันไปทำงานพิเศษที่ร้านCrystal Sweetyก่อนน่ะ ”
“ ทีฉันล่ะรอให้ถาม ที่กับไอ้อัลโต้นี่รีบบอกเชียว ปิ๊งมันรึไง ”
“ ก็เขาเป็นคนแรกที่พูดดีๆกับฉันนี่หน่า ก็ต้องประทับใจอยู่แล้ว ”
“ แล้วฉันพูดไม่ดีตรงไหน ”
“ โอ๊ย เยอะ ฉันไปแล้วนะ บ๊ายยย ” ฉันรีบวิ่งลงบันได ( โรงเรียนมีลิฟต์ด้วยนะเออ แต่มันช้าไม่ทันใจวัยรุ่น ฮ่าๆๆ ) แล้วก็รีบปั่นจักรยานเพื่อไปที่ร้าน
“ อ้าว คุณหนูมาชเมโล่ สวัสดีครับ ” ผจก.ร้านกล่าวทักทายฉันอย่างสุภาพอ่อนน้อมจนพนักงานคนอื่นมอง
“ คุณภัทรคะ ทำเหมือนฉันเป็นคนปกติเถอะค่ะ ฉันจะได้ทำงานอย่างไม่อึดอัด ”
“ ก็ ก็ได้ครับ แล้วจะให้ผมเรื่องคุณหนูว่าอะไรล่ะครับ ”
“เรียกฉันว่าเมโล่ก็พอค่ะ^^ ”
“ ก็ได้ครับคุณหนู... ”
“ ฮืม!!!??”
“ มะ มะ เมโล่T^T ”
“ ดีมากค่ะ^^ แล้วฟอร์มของฉันอยู่ที่ไหนคะ คุณผจก. ”
“ ในห้องด้านหลังครับ จะแบ่งเป็นชายหญิง และจะมีล๊อคเกอร์ติดชื่ออยู่นะครับ ”
“ อ๋อ ขอบคุณมากค่ะ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ” ฉันยิ้มอย่างเริงร่าแล้วโค้งตัวให้
“ โอ๊ะๆๆ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับคุณหนู ”
“ บอกว่าอย่าเรียกคุณหนูไงคะ เดี๋ยวฉันก็เปลี่ยนใจย้ายตำแหน่งคุณหรอก- - ”
“ ขอโทษครับT^T ”
“ แล้วก็นะ อย่าให้พนักงานทุกคนรู้ว่าฉันเป็นใครนะคะคุณผู้จัดการภัทร ”
“ ดะ ได้ครับผม ”
“ ดีมากค่ะ งั้นฉันขออนุญาตไปเปลี่ยนฟอร์มก่อนนะคะ ” จากนั้นฉันก็เดินไปที่ห้องแต่งตัวหญิง อืมม ล๊อกเกอร์ของฉันยังโล่งๆไม่สวยเลย แต่งล๊อกเกอร์หน่อยดีกว่า คิๆ ไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกัน เอาล่ะ เปลี่ยนชุดทำงานดีกว่า ตื่นเต้นจังๆๆ>//<
ความคิดเห็น