คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 Who R U?
เช้ารุ่งขึ้นคุณพ่อกับฉันก็เดินทางไปที่โรงเรียน Richy Miracle School เพื่อนไปพบท่านอธิการบดีซึ่งเป็นเพื่อนกับคุณพ่อของฉัน...โฮ๋!!!!ในประเทศไทยมีโรงเรียนที่ใหญ่ขนาดนี้เชียวหรอเนี่ยยใหญ่และหรูหราเปรียบราชวังก็ไม่เชิง=_= ไม่เคยรู้เลยว่าคุณแม่จะเคยเรียนโรงเรียนที่โคตรหรูหราแบบนี้ มิหน้าคุณพ่อเคยเล่าให้ฟังว่าคุณแม่เป็นคนที่อ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อยมาก ซึ่งต่างกับฉัน สงสัยฉันได้เชื้อพ่อมาเยอะแหะ-..-
ณ ห้องอธิการบดี
“ ว่าไงมาร์ติน! ” (ชื่อพ่อของฉัน)
“ ไง สบายดีนะ แอนดรูว์ ” ทั้งสองกอดทักทายกัน จากนั้นก็ผายมือมาที่ฉัน “ นี่ลูกสาวชั้น มาชเมโล่ ”
“ สวัสดีค่ะ หนูมาชเมลโล่ยินดีที่ได้พบค่ะ^^ ”
“ ฮื๋มม พูดภาษาไทยชัดดีนะ ขนาดเติบโตที่เมืองนอกนะเนี่ย ”
“ คุณพ่อเคยสอนมาตลอดน่ะค่ะว่าไม่ควรลืมบ้านเกิดเมืองนอน หนูก็เลยตั้งใจเรียนภาษาไทยและฝึกพูดบ่อยๆตอนที่อยู่เมืองนอกน่ะค่ะ ^^ ”
“ แหมม นายนี่สอนลูกดีจังเลยนะ เป็นคุณพ่อดีเด่นจริงๆ แล้วก็นะ หนูนี่หน้าตาเหมือนคุณแม่หนูเลยนะ ”
“ ท่านอธิการบดีรู้จักคุณแม่หนูด้วยหรอคะ?? ”
“ ต้องรู้จักสิก็ทั้งคุณพ่อและคุณแม่หนูเป็นเพื่อนกับลุงนี่ เอ้อ เวลาคุยกันส่วนตัวไม่ต้องเรียกอะไรเป็นทางการหรอกนะ เรียกคุณลุงก็ได้ ลุงไม่ถือ^^ ”
“ ค่ะ คุณลุง^^ ”
“ หนูนี่ดูสุภาพ เรียบร้อยดีนะ เหมือนคุณแม่เลย ไม่เหมือนลูกชายลุงทั้งดื้อ ทั้งเอาแต่ใจ เรียนดีอยู่หรอก แต่ก็ชอบเอาแต่เที่ยว ไม่ค่อยจะอยู่ติดบ้าน เอ้อ... เค้าก็อายุเท่าหนูนะ รู้สึกว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย ”
“ อ๋อค่ะ ”
“ นี่ แอนดรูว์ ลูกสาวฉันน่ะ ไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่คิดหรอกนะ ความจริงก็ซนอยู่ ชอบป่วนงานเลี้ยงอยู่เรื่อย ”
“ ก็หนูไม่ชอบงานเลี้ยงดูตัวนี่คะ มันไร้สาระอ่ะ-3- ”
“ แล้วก็นะ ลูกสาวฉันน่ะขอร้องให้นายช่วยอะไรหน่อย ”
“ อืม ว่ามาสิ ”
“ คือ ลูกสาวฉันไม่อยากเปิดเผยฐานะน่ะ เจ้าตัวบอกอยากเจอคนจริงใจ เลยขอให้ช่วยให้เจ้าตัวเป็นนักเรียนทุน ”
“ ฮ่าๆๆๆ ลูกสาวนายนี่นิสัยเหมือนนายจริงๆเลยนะ หน้าตาได้แม่ แต่นิสัยได้พ่อมา เอาสิ ฉันตกลงจะช่วย ”
“ ขอบคุณมากนะคะคุณลุง^^ ”
“ เรื่องเล็กน้อยน่ะหลาน เอาล่ะ อยากเดินชมโรงเรียนไหมล่ะ เดี๋ยวลุงให้เจ้าหน้าที่พาชม ” ( โรงเรียนหรือพิพิธภัณฑ์คะเนี่ยมีเจ้าหน้าที่มาพาชมโรงเรียน-..-? )
“ อ๋อ ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ หนูอยากเดินดูเอง สบายใจกว่าน่ะค่ะ ”
“ ไม่กลัวหลงทางแน่ลูก ”
“ ถ้าหนูหลงทางเดี๋ยวหนูจะโทรหาคุณพ่อนะคะ หนูไปก่อนน๊าาาา เชิญคุณพ่อกับคุณลุงคุยกันตามสบายยนะคะ ” จากนั้นฉันก็เริ่มเดินออกจากห้องไป เดินชมโรงเรียน เฮ๋ยย โรงเรียนใหญ่จริงจัง ฉันจะหลงทางไหมเนี่ยย ช่างเถอะ โทรศัพท์ก็มี...บรรยากาศไม่เหมือนอยู่โรงเรียนเลยแหะ นี่ฉันอยู่พระราชวังแวร์ซายหรือเปล่าเนี่ย แล้วฉันก็เดินไปเรื่อยๆ เอ๊ะ ตรงนั้นมีผู้ชายกำลังเล่นบาสเก็ตบอลอยู่คนเดียวนี่ เขาใส่เสื้อกล้ามเล่นแล้วหุ่นของเขาช่างเพอร์เฟคหน้ารุกเร้าจริงๆ-..- ผู้ชายเปียกเหงื่อเล่นกีฬานี่เซ็กซี่ดีจัง เฮ้ยย ฉันคิดลามกอะไรเนี่ยย แล้วเข้าถ้าขอไปเล่นด้วยเขาจะรังเกียจไหมนะ
“ นี่ นาย สวัสดี ฉันเป็นนักเรียนใหม่มาเดินดูโรงเรียนอ่ะ นายเป็นนักเรียนที่นี้หรอ ”
“ อื้ม ” สั้นๆได้ใจความมาก ตาบ้านี่หยิ่งชิ๊บ!
“ นายนี่ไม่มีมารยาทเลยนะ ฉันอุตส่าห์เข้ามาทักทายนายดีๆ เห็นว่าเล่นบาสคนเดียวกะว่าจะมาเล่นเป็นเพื่อน ”
“ ฉันขอร้องเธอหรอ และที่สำคัญฉันไม่อยากมีเธอเป็นเพื่อน ” เขาตั้งหน้าตั้งตาเล่นบาสต่อแบบไม่สน นายนี่เก่งแหะชู้ตเข้าทุกลูกเลยอะ
“ นี่นาย!!!ช่วยทำตัวเป็นคนมีมารยาทกับสุภาพสตรีหน่อยได้มั้ยย๊ะ!!!! ”
“ น่ารำคาญ อยากไปไหนก็ไปฉันอยากอยู่คนเดียว!!!! ”
“ ผู้ชายบ้าอะไรมาตะคอกใส่ผู้หญิง ”
“ แล้วเธอล่ะ ผู้หญิงบ้าอะไรมาตะโกนใส่ผู้ชาย ”
“ นาย!!!! ”
“ รีบไปจนกว่าฉันจะรำคาญไปมากกว่านี้แล้วเอาลูกบาสปาใส่หัวเธอ!! ”
“ ถ้ากล้าก็เอาสิ ” ตายแล้ว ท่าทางหมอนี่จะเอาจริงเว้ยย
“ ท้าหรอ... ” จากนั้นเขาก็ปาลูกบาสมา แต่เหมือนตั้งใจปาแค่เฉียดๆ ไม่ได้ปาโดนหน้าฉันจริงๆ
“ =0=!!!! ” ฉันช๊อคไประยะหนึ่ง
“ คราวนี้จะไปได้รึยัง ” ไอ้คำพูดเนิบๆของเค้าชั่งเยือกเย็น
“ ชั้นไปก็ได้เช๊อะ ผู้ชายบ้าอะไรทำร้ายผู้หญิง ” ฉันเดินสะบัดก้นแล้วเดินต่อไป ส่วนเขาก็เล่นบาสต่อ
“ ผู้ชายบ้าอะไร กล้าทำร้ายผู้หญิงขนาดนี้ นี่ถ้านายนั่นปาไม่แม่นป่านนี้คงโดนหน้าฉันแล้วจริงๆ เป็นผู้ชายที่แย่มากจริงๆ ฮึ คงเป็นลูกชายของเศรษฐีที่เอาแต่ใจสินะ ฉันล่ะเกลียดคนแบบนี้จริงๆ พวกรวยแล้วหยิ่ง! ” ฉันบ่นสบทตลอดทาง จนลืมเส้นทางที่เดินมา อ้าว...แล้วตอนนี้ฉันอยู่มุมไหนของโรงเรียนล่ะเนีย...โทรหาคุณพ่อก่อนดีกว่า.....อ้าว เฮ้ย!!!สัญญาณโทรศัพท์ไม่มี!! โรงเรียนก็ใหญ่โต แค่มาตรงส่วนมุมที่ลับตาแค่นี้ไม่มีสัญญาณ โธ่เว้ย!!ทำไงดีเนี่ยยย ฉันไม่อยากค้างคืนที่นี่หรอกนะ เอาวะ เดินไปมั่วๆเดี๋ยวก็เจอทางออกจากตรงนี้
ฉันเดินไปเรื่อยๆ ทำไมยิ่งเดินทางยิ่งไม่คุ้นเคยอะ นี่มันโรงเรียนหรือเขาวงกต??? งื้ออออ ใครก็ได้มาช่วยฉันด้วยสิ ฉันไม่ชอบอยู่คนเดียวในที่เปลี่ยวๆแบบนี้อ่ะTTOTT
เวลาผ่านไป3-4ชั่วโมง
“ เฮ้ย!!! ใครวะนั่น ” มีคนเดินเข้ามา
“ ฮื้อๆๆ นั่นใครน่ะ ช่วยฉันด้วยย ” ฉันรู้สึกเหนื่อยจากความกลัวและการร้องไห้ ได้แต่นั่งกอดเข่าร้องไห้
“ อ้าวเธอ มาทำอะไรตรงที่เปลี่ยวๆนี้ แถมมาร้องไห้น่ารำคาญอีก ฉันตกใจหมด ”
“ ฮื้ออๆๆๆๆ ฉันหลงทาง ฉันกลัว ช่วยฉันด้วยสิ ” ฉันกอดเขาคนนั้นอย่างไม่สนใจ
“ เฮ้ยๆ ปล่อยก่อนๆ ตัวฉันเปียกเหงื่อนะ เดี๋ยวเธอก็สกปรกหรอก แล้วทำอิท่าไหนให้หลงทางล่ะเนี่ย ซื่อบื้อจริงๆ ”
“ ก็เพราะนายนั่นแหละT^T ” ฉันปล่อยเขาแต่ก็ยังคงสะอึกสะอื้น
“ มาโทษฉันได้ไง ไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย เอาล่ะๆ เธอเป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหม คงเป็นลูกคุณหนูสินะ ขี้แยขนาดนี้ไม่เคยผ่านความลำบากมาล่ะสิ ”
“ ฉันเป็นนักเรียนทุนที่ต้องย้ายมาเรียนที่นี่แบบกระทันหันต่างหาก ”
“ งั้นหรอ คงอยู่ลำบากสักหน่อยล่ะนะ นักเรียนจนๆแบบนี้... ไป ลุกขึ้นได้แล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งที่หน้าประตู ”
“ จนแล้วทำไม จนแล้วไม่มีหัวใจรึไง?! แต่ก็ขอบใจ แล้วนายชื่ออะไรหรอ ”
“ ฉันไม่ชอบบอกชื่อคนแปลกหน้า ”
“ หยิ่งชะมัด ”
“ จะคิดยังไงก็เรียกของเธอ ” เราเดินกันมาเรื่อยๆด้วยความเงียบเชียบ จนมาถึงหน้าโรงเรียน ฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปหาคุณพ่อ
“ คุณพ่อคะ รอนานไหมคะ พอดีหนูหลงทางนิดหน่อยน่ะค่ะ แต่มีเพื่อนเขามาเจอพอดี...อ้าว เขาเดินไปไหนแล้วอ่ะ ”
“ หลงทางนี่เอง ถึงว่าทำไมนานจัง ไม่เป็นไรก็ดีแล้วลูก เดี๋ยวเรากลับบ้านกันเลยก็แล้วกันนะ แอนดรูว์ วันนี้ฉันขอบใจมากนะ ฉันกลับก่อนล่ะ วันไหนว่างๆเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวซักมื้อ ”
“ อื้ม เอาสิ งั้นก็มาทานที่บ้านฉันสิ ”
“ ได้แน่นอน เดี๋ยวจะให้ลูกสาวฉันทำอาหารกับภรรยานายให้ทานกัน ยัยเมโล่เห็นแก่นๆก็ทำอาหารอร่อยน๊า ”
“ ไม่ขนาดนั้นหรอกค๊า ถ้าไม่ได้สูตรอาหารที่คุณแม่เคยเขียนไว้หนูคงทำได้แค่ต้มมาม่า ฮ่าๆๆๆ ”
“ ฮ่าๆๆ งั้นเราไปกันเถอะ ไปที่ร้านCyrstal Sweetyกัน จะได้เข้าไปทำความรู้จักกับร้านก่อนทำงาน ”
“ โอเคค่ะ สวัสดีค่ะคุณลุง^^ ” ฉันกล่าวลาแล้วเดินไปขึ้นรถ
ณ ที่ร้านCyrstal Sweety
“ ว้าวว ร้านดูคลาสิกแต่น่ารักมากเลยค่ะ เหมาะสำหรับพวกคู่รักจริงๆเลยนะคะ แถมยังอยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนด้วย ”
“ แน่นอนสิลูกก็พ่อกับแม่สร้างร้านนี้มาด้วยความรักนี่^^ ”
“ หนูประทับใจจริงๆนะคะ ที่คุณพ่อรักคุณแม่มาตลอดไม่เปลี่ยนแปลงเลย ”
“ ฮ่าๆๆแน่นอนสิลูกรัก พ่อถึงหวังให้ลูกเจอคนดีๆเหมือนที่พ่อได้เจอคนดีๆแบบแม่ไง ”
“ ฮ่าๆๆๆ ค่ะ หนูไม่ยอมแพ้คุณพ่อหรอก>0< ”
“ สวัสดีครับ ท่านมาร์ติน ”
“ อื้ม เป็นไงบ้างกิจการร้านนี้ ”
“ ขายดีมากครับ ได้เชฟใหม่ที่สามารถคิดค้นสูตรของหวานใหม่ๆได้เป็นที่ถูกใจลูกค้ามากครับ ”
“ เอ้อ นี่ลูกสาวชั้น มาชเมโล่ เมโล่ นี่ผู้จัดการร้าน คุณภัทร ”
“ สวัสดีครับคุณหนูมาชเมโล่ ”
“ สวัสดีค่ะคุณผู้จัดการภัทร ไม่ต้องเรียกฉันคุณหนูก็ได้ค่ะ เพราะตั้งแต่นี้ไป ฉันจะมาเป็นลูกจ้างของร้านนี้^^ ”
“ ครับ???? จะดีหรือครับ แต่ว่า... ”
“ ให้เขาได้ทำงานเถอะนะคุณภัทร ให้เขาได้เรียนรู้ประสบการณ์ ”
“ เอ่อ...ก็ได้ครับ แล้วคุณหนูอยากทำตำแหน่งไหนครับ ”
“ ตำแหน่งผู้จัดการร้านค่ะ^^ ”
“ =0= แบบนี้ผมก็ตกงานสิครับคุณหนู TTOTT ”
“ ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่นน่ะ ฉันขอทำตำแหน่งเด็กเสริฟได้ไหม ”
“ อ่า ก็ได้ครับ ว่าแต่คุณมั่นใจแล้วนะครับ มันเหนื่อยนะครับ ”
“ แน่นอน! ฉันจะเริ่มงานพรุ่งนี้นะ ”
“ เร็วไปหรือเปล่าลูก ไม่ลองศึกษาวิธีการดูก่อนหรอ ”
“ ไม่ค่ะ หนูอยากเริ่มงานเร็วๆ ตื่นเต้น> < ”
“ ตามใจลูกก็แล้วกัน ”
หลังจากที่ตกลงอะไรกันเรียบร้อย ฉันกับคุณพ่อก็ตรงกลับบ้าน ฮ้าาาาา วันนี้อาจจะเจอเรื่องไม่ค่อยดี แต่ก็ยังดีที่มันไม่ได้แย่ไปซะหมด...
อีกครอบครัวหนึ่ง...
“ กลับมาแล้วครับ ”
“ กลับมาแล้วหรอลูก เหงื่อโชกมาเชียวไปอาบน้ำไป แล้วค่อยมาทานข้าว ”
“ คร้าบผมม ”
“ อาบเสร็จแล้วพ่อมีเรื่องจะคุยด้วยนะ ”
“ ครับ ”
ขณะรับประทานอาหารเย็น
“ คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับผมหรอครับ ”
“ คือว่าลูกสาวของเพื่อนพ่อเขาพึ่งย้ายเข้ามาเรียนน่ะ อยู่ห้องเรียนเดียวกับลูกด้วย พ่อเลยอยากให้ลูกช่วยดูแลเธอ ”
“ ทำไมต้องดูแลล่ะครับ เขาพิกงพิการอะไรหรือไงครับ ”
“ เขาพึ่งย้ายมาจากต่างประเทศ ไม่ค่อยคุ้นเคยกับสภาพของที่นี่ ”
“ งั้นก็ให้เธอรู้จักเรียนรู้ด้วยตัวเองสิครับ มัวแต่ให้คนอื่นดูแลจะโตได้ไง สงสัยยัยลูกสาวของเพื่อนคุณพ่อคงจะเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ น่ารำคาญสินะครับ ”
“ นี่ ไรน์นิช!ลูกควรพูดจาให้เกียรติเค้านะ ”
“ คร้าบๆ ท่านอธิการบดี ผมจะดูแลอย่างดี จะรับใช้ทุกอย่างที่เธอต้องการเลยล่ะครับ พอใจไหมล่ะครับ ”
“ นี่แกอย่าประชดได้มั้ย ”
“ คุณคะ ใจเย็นๆก่อนนะคะ ”
“ ไอ่ลูกคนนี้นิ เมื่อไหร่มันจะเชื่อฟังกันบ้าง ”
“ ผมก็ไม่ได้ขัดใจอะไรท่านนี่ครับ ”
“ เฮ้ออ ฉันขี้เกียจเถียงกับแกแล้ว ”
“ ผมก็ไม่ได้อยากเถียงหรือทะเลาะกับคุณพ่อหรอกนะครับ ถ้าคุณพ่อไม่มัวแต่หาคู่ครองให้ผม หรือกำหนดชีวิตผม ”
“ ฉันก็แค่อยากให้แกเจอแต่ดีๆ แต่เอาเถอะ พ่อจะเลิกหาให้แกแล้ว ”
“ ก็ดีครับ ผมจะได้ไม่อึดอัด ”
“ แกก็เลิกทำให้ฉันอึดอัดด้วยนะ ทุกวันนี้ที่โรงเรียนแทบไม่มีใครรู้แล้วว่าแกเป็นลูกชายของฉัน ”
“ ก็ดีแล้วล่ะครับ ผมจะได้ไม่รำคาญใจ และมีความเป็นส่วนตัวไม่ต้องมีใครคอยมาเกะกะใกล้ๆ ”
“ เฮ้อออ หัวดื้อหัวรั้นจริงๆ ”
“ ฉันว่าลูกของเราก็ไม่ต่างจากคุณตอนหนุ่มๆเลยนะคะที่รัก^^ ”
“ คุณพ่อก็คงซ่าเหมือนกันใช่ไหมครับคุณแม่ ”
“ ใช่จ่ะลูก จีบสาวเป็นว่าเล่นเลยล่ะ แถมยังเคยแกล้งอาจารย์จนลาออกมาแล้ว แล้วก็นะ........ ”
“ ที่รักครับ มันเป็นอดีตแล้ว อย่าพูดสิเดี๋ยวลูกมันก็เลียนแบบ ทำร้ายโรงเรียนผมก็แย่สิ=___= ”
“ ฮึ ผมก็อยากทำให้โรงเรียนปั่นป่วน เหมือนที่คุณพ่อเคยทำนะ แต่ผมเสียดายเงินเพื่อซ่อมแซม ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ”
“ ขนาดแกไม่ปั่นป่วน และเสียดายงินซ่อมแซมนะ พ่นสีใส่กำแพงอาคารเรียน ”
“ ก็ช่วงนั้นผมชอบวิชาศิลปะนี่ครับ^^ ”
“ ผมล่ะปวดหัวกับลูกชายคนนี้จริงๆ= = ”
“ แต่อย่างมากลูกชายเราก็ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะวิวาท สูบบุหรี่ กินเหล้าเมายานะคะ ”
“ อ๋อ พวกเหล้า เบียร์ ไวน์ ค๊อกเทล ว๊อดก้า อะไรเทือกนั้นผมดื่มหมดแหละครับ อ่า แต่ไม่ต้องห่วงนะครับผมดื่มเฉพาะช่วงที่ผมเบื่อๆเครียดๆทนั้นแหละครับ^^ ”
“ คนอย่างแกเครียดเป็นด้วยเร๊อะ ”
“ อ้าว ป๊าครับ ผมก็คนมีหัวใจนะครับ ”
“ เอ้อๆ เอาเถอะๆ ฉันจะกินอาหารต่อแล้ว ”
“ เชิญสิครับ ”
ผมไรน์นิช ลูกชายคนเดียวของท่านอธิการบดีของโรงเรียน Richy Miracle School แต่ไม่ค่อยมีใครรู้หรอกว่าผมเป็นใคร ส่วนใหญ่คนในโรงเรียนก็คิดว่าผมเป็นแค่เด็กยากจนที่ต้องหาเลี้ยงตัวเอง และเรียนเป็นที่1 ของโรงเรียนทุกปีการศึกษา และเก่งกีฬาเกือบทุกแบบ แต่ก็ยังมีผู้หญิงน่ารำคาญมาชื่นชอบ...แต่ชีวิตผมมันไม่ได้เพอร์เฟ็กหรอก คุณพ่อน่ะ มักจะชอบพาผมไปดูตัวกับลูกสาวหลานสาวคนรวยๆ เบื่อชะมัด แถมยังจะให้ผมไปบริหารบริษัทอีกอย่างของคุณพ่ออีก นี่ผมจะคิดอะไรด้วยตัวเองได้ไหมเนี่ยยย เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านมันถูกคาดหวังอะไรมากมายขนาดนี้ แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครกำหนดชีวิตผมซะทุกอย่างหรอกนะ
ความคิดเห็น