คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHO1 - Hello Bubble.
CHAPTER O1 – HELLO BUBBLE
แสงสว่างยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้องนอนห้องเล็กๆ เป็นเวลาเดียวกับที่นาฬิกาปลุกดังขึ้นสนั่นตามเวลาที่เจ้าของได้ตั้งไว้ มือเรียวปัดไปมาเพื่อหาต้นตอของเสียงทั้งๆที่ตายังไม่ลืม สุดท้ายก็จบด้วยการปิดมันซะ ดาฮยอนขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยพร้อมกับเตรียมฟุบตัวลงไปนอนต่อ แต่พลันสายตาของเธอกับสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ตัวเลขแสดงวันที่บนปฏิทินที่แขวนอยู่บนผนังทำให้เธอนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ เด็กสาวคิ้วกระตุกด้วยความตกใจ พลันรีบกระเด้งตัวขึ้นจากเตียง ความง่วงเมื่อกี้ได้หายไปอย่างปลิดทิ้ง ดาฮยอนกวาดสายตามองที่นาฬิกาอีกครั้ง
07.00 น.
“อา...ให้ตายสิ เปิดเทอมวันแรกดันตื่นสายจนได้ โธ่เอ้ย”
พูดเสร็จก็เคาะหัวตัวเองหนึ่งที ก่อนจะรีบพุ่งตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อทำภารกิจส่วนตัว
.
.
.
“เอ้า ก่อนจะไปก็กินอะไรสักหน่อยสิจะได้มีแรง”
หญิงวัยกลางคนเอ่ยพร้อมวางจานขนมปังกับขวดนมไว้บนโต๊ะอาหาร ในขณะที่กำลังมองดูลูกสาวตัวเองวุ่นวายกับการจัดของใส่กระเป๋านักเรียน
“โธ่...แม่คะ กินอะไรหล่ะ ตอนนี้แค่จัดกระเป๋ายังไม่เสร็จเลย”
ดาฮยอนบ่นออดแอดในระหว่างที่สายตาจ้องไปที่ตารางสอนและมือก็หยิบหาหนังสือที่จะต้องเรียนในวันนี้ แต่สุดท้ายแล้วรู้สึกว่าอีกนานคงจะเสร็จ เธอจึงตัดสินใจกวาดหนังสือทั้งหมดที่มีใส่ลงในกระเป๋าให้หมดซะเลย
“แม่บอกให้จัดของไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ไม่ยอมเชื่อแม่เองนี่นา”
หญิงวัยกลางคนพูดพลางหัวเราะเล็กน้อย ดาฮยอนสะพายกระเป๋าไว้ที่ไหล่ พร้อมกับเดินมาที่โต๊ะอาหาร มือหยิบขนมปังไปคาบใส่ปากไว้ พร้อมกับหยิบขวดนมไปด้วย แล้วเดินไปหน้าประตูบ้าน
“งั้นแม่คะ ไปแล้วนะ”
เด็กสาวหันมาโบกมือให้แม่ของตัวเอง พลางตะโกนออกมาทั้งๆที่ขนมปังยังอยู่ในปาก
“เดินทางดีๆนะลูก”
ดาฮยอนพยักหน้า ก่อนจะกระชับกระเป๋าเป้ให้เรียบร้อยแล้วออกตัววิ่งไปยังป้ายรถเมล์หน้าหมู่บ้านเหมือนที่เคยทำทุกวัน
.
.
.
.
สองขามาหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เด็กสาวหอบเล็กน้อยหลังจากที่วิ่งมาจากบ้านด้วยระยะทางประมานหนึ่ง เธอนั่งลงบนเก้าอี้ระหว่างรอรถเมล์ มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คเนื่องจากรู้สึกได้ว่าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมนี่มันสั่น คงมีคนส่งข้อความมาหาเธอ และพอเปิดดูก็เป็นอย่างนั้นจริงๆซะด้วย ห้องแชทกลุ่มในตอนนี้ขึ้นแสดงตัวเลขว่าคุยกันเกือบจะร้อยข้อความแล้ว
แชยอง : นี่ พวกเธออยู่ไหนกันเนี่ย ฉันถึงโรงเรียนตั้งนานแล้วนะ
โมโมะ : ฉันก็ถึงแล้วเหมือนกัน กำลังเดินไป แชยองรอที่เดิมใช่ไหม?
นายอน : อ่า ให้ตายเถอะ พวกเธอจะรีบกันไปไหนเนี่ย ฉันยังไม่ออกจากบ้านเลย
จองยอน : เธออย่าบ่นเลยน่า นี่ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ
แชยอง : นี่จองยอน ถ้าจะสายขนาดนั้น ไว้ค่อยมาพรุ่งนี้เลยเถอะ
จองยอน : ฉันล้อเล่นน่า นี่จะถึงโรงเรียนแล้ว อีกประมาณสิบนาที
นายอน : เอ่อ...แสดงว่าเหลือฉันคนเดียวใช่ไหมที่ยังไม่ถึง
แชยอง : เดี๋ยวนะ ว่าแต่ดาฮยอนหายไปไหนของมันเนี่ย
จองยอน : มันตื่นรึยังเถอะเอางี้
โมโมะ : ดาฮยอนไม่ใช่จองยอนนะ จะได้ตื่นสายขนาดนั้น
จองยอน : เดี๋ยวนะโมโมะ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนโดนด่าเลย
นายอน : จองยอน แกไม่ได้รู้สึกไปเองหรอก โมโมะด่าแกจริงๆนั่นแหละ
จองยอน : นายอน ขอบใจนะที่บอก *ส่งสติกเกอร์หมีกระโดดถีบกระต่าย*
ดาฮยอนเลื่อนอ่านแชทพร้อมกับส่ายหัวให้กับความตลกของเพื่อนแต่ละคน พร้อมกับยกมือขึ้นเพื่อจะกดพิมพ์ตอบกลับไป แต่ในระหว่างนั้นเธอกลับรู้สึกถึงแรงสะกิดเบาๆที่ต้นแขน จนเมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับเด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ข้างๆเธอ ผู้หญิงคนนั้นดูเคอะเขินเล็กน้อย เธอใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับดาฮยอน ในมือของหล่อนกำแผนที่ไว้แน่น
เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ...แผนที่เหรอ...
“เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
เอ่ยถามออกไปเพราะรู้สึกว่าคนตรงหน้าเธอดูต้องการความช่วยเหลือ หล่อนดูงุนงงเล็กน้อยที่เธอถาม ริมฝีปากบางเม้มอย่างใช้ความคิด ก่อนที่คนตรงหน้าจะยื่นแผนที่มาให้พร้อมกับชี้สถานที่ที่ต้องการจะไป เรียวปากของหล่อนเอ่ยประโยคที่เมื่อฟังจากสำเนียงแล้วหล่อนน่าจะไม่ใช่คนเกาหลี
“คือ...คุณรู้จักโรงเรียนนี้ไหมคะ?...”
ดาฮยอนก้มลงดูแผนที่พร้อมกับขำเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวตรงหน้า
“รู้จักสิ โรงเรียนฉันเองแหละ”
เธอพูดพร้อมกับชี้ตราโรงเรียนที่ประทับอยู่บนเสื้อ
“และดูจากชุดนักเรียนของเธอแล้ว เราน่าจะอยู่โรงเรียนเดียวกันใช่ไหม?”
ดาฮยอนพูดพลางยิ้มกว้าง เธอจ้องมองคนตรงหน้าที่ส่งสายตางุนงงมาให้ เหลือบเห็นป้ายชื่อที่ติดอยู่บนหน้าอกของอีกคน
‘เมียวยูอิ มินะ’
หือ?...คนญี่ปุ่นงั้นเหรอ?...
“ขอโทษนะคะที่รบกวน แต่ฉันไม่รู้ว่าโรงเรียนไปทางไหน คือ...”
“งั้นไปด้วยกันสิ”
“คะ?....”
ดาฮยอนลอบมองสีหน้าอีกคนแล้วก็หลุดขำออกมา สีหน้าหล่อนดูแปลกใจมากๆเลย
“งั้นก็ไปโรงเรียนด้วยกันสิ เดี๋ยวฉันพาไปเอง”
พูดย้ำอีกครั้งเพื่อให้อีกคนฟัง คนตรงหน้าเธอยิ้มกว้างเมื่อได้ยินดังนั้นพร้อมกับกล่าวขอบคุณเธอ
“ฉันชื่อคิมดาฮยอน นักเรียนม.ปลายปี2ห้อง3 ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ปี2...ห้อง3...”
เสียงเด็กสาวตรงหน้าทวนชื่อห้องกับตัวเองเบาๆ แล้วสักพักหล่อนก็ยิ้มออกมา
“เมียวยูอิ มินะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ”
มินะหยิบบัตรใบหนึ่งส่งให้ดาฮยอน มันเป็นบัตรนักเรียนของหล่อนนั่นเอง ดาฮยอนก้มลงมองบัตรอย่างงงๆ แต่แล้วคนตรงหน้าก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง หล่อนพูดพลางยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
“เราอยู่ห้องเดียวกันเลยนะคะ”
อา...ผู้หญิงญี่ปุ่นนี่มองโลกในแง่ดีขนาดนี้ทุกคนเลยรึเปล่านะ
.
.
.
.
.
.
“โอเค ฉันวางร้อยบาท ขอพนันเลย ฉันว่าดาฮยอนมาเข้าเรียนไม่ทันแน่นอน”
จองยอนพูดพลางวางแบงค์ร้อยไว้กลางโต๊ะ ทำให้ทุกคนในกลุ่มต่างหันไปมองเป็นทางเดียวกัน แชยองยกยิ้มก่อนจะล้วงกระเป๋าตังค์ขึ้นมา
“ฉันวางร้อยนึงเหมือนกัน ฉันขอพนันว่าดาฮยอนมาทัน”
แบงค์ร้อยสองใบถูกวางไว้บนโต๊ะ จองยอนมองอีกสองคนในกลุ่ม
“ฉันขอบายละกัน”
โมโมะโบกมือปัดๆเป็นเชิงไล่ให้สองคนนี้ไปเล่นกันไกลๆ
“เอ้า โมโมะ ถ้าไม่เล่นงั้นก็ไม่ครบทีมอ่ะดิ”
จองยอนบ่นอิดออดแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือโดนโมโมะเอาหนังสือเล่มหนาฟาดเข้าที่ท้ายทอย
“ฉันบอกว่าไม่เล่นไงยะ”
“โอเคๆ ยอมแล้วค่ะแม่”
จองยอนยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้เมื่อเห็นอีกคนตั้งท่าจะฟาดหนังสือลงมาอีกรอบ
“แล้วนายอนอ่ะเอาไง อย่าชิ่งนะแก วางมาเลยร้อยนึง จะอยู่ข้างใคร”
แชยองส่งสายตากดดันเพื่อนที่นั่งอีกฝั่ง นายอนยกมือขึ้นแปะหน้าผากอย่างลำบากใจ
นี่ฉันทนเป็นเพื่อนกับคนพวกนี้มาได้ยังไงเนี่ย
“อย่าแอบด่าพวกฉันในใจเชียว”
นั่น...รู้ทันอีกต่างหาก
“โอเคๆ ฉันวางข้างเดียวจองยอนร้อยนึง ฉันว่าดาฮยอนมาไม่ทันหรอก”
พูดพลางหยิบแบงค์ร้อยมาวางบนโต๊ะอย่างจำใจ
“โหย ไม่มีใครจะวางข้างเดียวกับฉันเลยจริงดิ”
แชยองบ่นอิดออด แต่แล้วยังไม่ทันบ่นจบ อยู่ดีๆก็มีท่อนแขนเรียวยื่นแบงค์ร้อยมาวางฝั่งเดียวกับเธอ สี่สาวที่นั่งอยู่ต่างหันไปทางผู้มาใหม่อย่างพร้อมเพรียง
“งั้นฉันวางข้างแชยองให้เองละกัน”
เสียงของผู้มาใหม่เอ่ยขึ้น อึนซอยักคิ้วอย่างอารมณ์ดีเมื่อพูดจบ
“อึนซอ! มาได้จังหวะตลอดเลยเพื่อน”
แชยองกระโดดกอดคอคนที่เพิ่งวางเงินพนันข้างเดียวกับเธอไป เอาหล่ะ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีพวกแล้วคนนึง
“แต่ถามจริงเหอะ เปิดเทอมวันแรกดาฮยอนมันจะมาสายจริงดิ”
นายอนเอ่ยขึ้น นี่มันเปิดเทอมวันแรกนะ ขนาดคนที่ตื่นสายแบบจองยอนยังมาเช้าเลย อย่างน้อยดาฮยอนอาจจะมาทันก็ได้
“นี่ อย่าพูดบั่นทอนกำลังใจได้ไหม ฉันวางเงินข้างที่พนันว่ามันมาไม่ทันอ่ะ”
“ฉันก็พนันข้างเดียวกับเธอนั่นแหละน่า อย่าบ่นสิยะ”
นายอนพูดตอบกลับไป
“โอเค อีกสิบนาทีจะเข้าเรียน นับถอยหลังได้เลย”
อึนซอพูดพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“อ่า ให้ตายเถอะ ฉันชักอยากจะถอนคำพูดซะแล้ว”
แชยองบ่นพร้อมกับมองเงินร้อยนึงของตัวเองบ่นโต๊ะอย่างคาดหวังว่ามันจะไม่ถูกช่วงชิงไป
9 นาที
“บอกไว้เลย งานนี้พวกฉันชนะๆแน่”
8 นาที
“เงียบๆไปเลยย่ะ”
7 นาที
“ขอหล่ะ ดาฮยอน อย่าเพิ่งมานะเพื่อน”
6 นาที
“โอ้ย นี่ฉันต้องเสียร้อยบาทตั้งแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย ไม่เอานะ”
5 นาที
“นายอน ฉันว่ากลางวันนี้พวกเราได้กินข้าวฟรีแน่ๆ”
4 นาที
“โธ่ ดาฮยอน มาเร็วๆสิเพื่อน”
3 นาที
“พวกฉันชนะแน่ๆ พวกแกเตรียมเงินไว้ได้เลย”
2 นาที
“ให้ตายสิ ไม่นะ ร้อยบาทของฉัน”
1 นาที
จองยอนยืนขึ้นเตรียมเฮในอีกหนึ่งนาทีข้างหน้า ส่วนแชยองก็ยกมือขึ้นมากุมขมับตัวเองอย่างหมดหวัง เรียกเสียงหัวเราะจากอึนซอและนายอนได้เล็กน้อย โมโมะยกมือขึ้นปิดหูเตรียมพร้อมไว้สำหรับเสียงตะโกนเฮลั่นของจองยอน เหลือเวลาอีกไม่ถึงสามสิบวินาที ซึ่งจองยอนเตรียมตัวเฮเต็มที่แล้ว
เอี๊ยด...
เสียงประตูห้องเลื่อนออกมา เรียกให้สายตาของคนทั้งกลุ่มมองไปยังคนที่เปิดประตู
และอย่างที่คิดไว้ คนที่เป็นต้นเหตุ(?)ของการพนันนี้ได้ปรากฏตัวขึ้นอย่างงงๆ
“นี่พวกแก ทำอะไรกันอยู่หน่ะ?”
ดาฮยอนถามขึ้นหลังจากเห็นจองยอนขึ้นมายืนบนเก้าอี้ ยกมือขึ้นเหมือนเตรียมจะเฮอะไรสักอย่าง ส่วนแชยองก็นั่งกุมขมับอย่างหมดหวังข้างล่าง
เจ้าพวกนี้มันเล่นอะไรแปลกๆกันอีกแล้วแน่เลย
“ย๊า! ดาฮยอน แกจะมาทำไมตอนนี้ฮะ รออีกนาทีนึงไม่ได้รึไง!”
จองยอนตะโกนโหวกเหวกพลางขว้างกระเป๋าไปหาคนที่เพิ่งมาใหม่ เรียกให้ดาฮยอนยื่นมือออกไปรับแทบไม่ทัน
“เดี๋ยวๆ อะไรกันเนี่ย”
“ดาฮยอนนน! ฉันนึกแล้วว่าแกต้องมาทัน”
แชยองกระโดดกอดเพื่อนตัวเองอย่างดีใจ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าดีใจที่เพื่อนมาทันเข้าเรียนหรือดีใจที่เงินร้อยนึงยังไม่ถูกชิงไปกันแน่
“จองยอนนนน! ฉันไม่น่าไปวางพนันข้างเดียวกับแกเลย”
นายอนใช้มือฟาดเข้าที่ไหล่เพื่อนอย่างแรงพลางกุมขมับ นี่เธอต้องเสียตังค์แต่เช้าเลยเหรอเนี่ย
“งั้นเงินกองนี้ พวกฉันขอละกันนะ”
อึนซอรวบแบงค์ร้อยสี่ใบไว้ในมือพลางเอามาโบกเยาะเย้ยเพื่อนอีกสองคนอย่างอารมณ์ดี
“โอเค ฉันพอจะรู้แล้วว่าพวกแกทำอะไรกัน”
ดาฮยอนพูดพลางหัวเราะเมื่อเห็นสภาพเพื่อนแต่ละคน ให้ตายสิ เปิดเทอมวันแรกก็วุ่นวายกันเลยเจ้าคนพวกนี้
“เอ้า คนข้างหลังแก ใครหน่ะ?”
แชยองเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังดาฮยอน หล่อนดูประหม่าเล็กน้อยเมื่อโดนเธอพูดถึง ดาฮยอนเรียกให้อีกคนมายืนข้างๆกัน
“นี่มินะ นักเรียนใหม่ที่จะย้ายมาอยู่ห้องเราในเทอมนี้ไง”
มินะโค้งตัวทักทายเล็กน้อยพร้อมกับส่งยิ้มให้กลุ่มคนตรงหน้า จองยอนโบกมือทักทายเช่นเดียวกันกับอึนซอที่ก้มหัวทักทายเธอ นายอนยิ้มให้เพื่อนใหม่พร้อมกับลุกขึ้นจากที่นั่งเดินมาตรงหน้า
“ยินดีต้อนรับนะมินะ ฉันชื่อนายอน ส่วนคนที่หน้าตากวนประสาทหน่อยๆตรงนั้นชื่อจองยอน ถัดมาข้างๆชื่ออึนซอ ส่วนเจ้านี่ชื่อแชยอง แล้วก็คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นชื่อโมโมะ”
มินะมองตามคนที่นายอนแนะนำทีละคน จนสายตามาสะดุดเข้ากับคนสุดท้าย
“โมโมะ?”
คนถูกเรียกชื่อมองกลับไป ดวงตาของเธอฉายแววตกใจเมื่อเจอคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“มินะ! ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มาได้ยังไงเนี่ย”
โมโมะเอ่ยชื่อคนตรงหน้าอย่างดีใจพลางรีบลุกออกมาหา มินะเองก็ดีใจจนกลั้นยิ้มไม่อยู่
“เอ้า รู้จักกันเหรอ?”
แชยองเกาหัวอย่างงงๆที่เห็นเพื่อนตัวเองกอดกับเด็กใหม่อย่างสนิทชิดเชื้อ
“ยิ่งกว่ารู้จักอีก นี่มินะ เพื่อนสนิทฉันเอง ก่อนจะย้ายมาเกาหลี ตอนอยู่ญี่ปุ่นฉันสนิทกับมินะมากเลยนะ”
โมโมะอธิบายพร้อมกับขยี้หัวเพื่อนตัวเองอย่างเอ็นดู แชยองพยักหน้าอย่างเข้าใจพลางยื่นมือไปจับทักทายกับมินะ
“ยินดีต้อนรับบบบ!”
ทุกคนกล่าวขึ้น เด็กสาวยิ้มกว้างพลางก้มตัวทักทายทุกคนกลับไป ดาฮยอนยืนมองภาพนั้นอยู่ข้างๆพลางยิ้มบางๆ
ยินดีต้อนรับนะมินะ
-----------------------------------
ความคิดเห็น