ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บฐมบท
เกร็ง เกร็ง
เสียงกระดิ้งผูกประตู้ร้านขายของดังขึ้นพ้อมกับมีชายหนุ่มคนหนึง
อายุ 21 ส่วนสวง 180 พร้อมกับถื้อถุงผลาสติกใส่ของไว้หลายชิ้นเดินออกมาจากร้าน
"เหอ~กว่าจะหาซื้อของแต่ละอย่างที่สั่งมาได้เล่นเอาเหนื่อเลยนะเนี้ยก็เล่นสั่งซะเยอะเลยนี้ ไม่ว่าจะเป็นหมูดำ ล็อปส์เตอร์ คาเวีย ฯลฯ
นี้กะจะเล่นเงินที่แม่ส่งมาให้บวกกับเงินเดื่อนของชั้นให้หมดเลยใช้ไหมเนี้ย"
ชายหนุ่มถ้อนหายใจแล้วบนกับตัวเองผลางเดินไปอยู่ริมถนนแถวย้านการค้า จนมาหยุดอยู่หน้าส่วนสาธารณะแห่งหนึ่ง
"หึ นั่งพักหน่อยดีกว่า นี้ก็พึ่งจะสี่โมงเอง"ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินเข้าไปนั่งอยู่ที่ม้านั้งตัวหนึงและเอียงตัวไปนั่งพิงอยู่แล้วก็หรับตาสักพักก็มองไปทั่วๆ
"เป็นบรรยากาศยามเย็นที่สวยงามจริงๆมีลมเบาๆผัดผ่านดอกไม้และต้นหญ้าเสียงน้ำพุซ่าๆมันช้างเป็นบรรยากาศที่ดีจิงๆ"
ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองด้วยความสบายใจพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
"หะ ตายติ๊ดแล้วห้าโม้งแล้วนี้ต้องรีบไปแล้ว"ว่าแล้วก็ลุกขึ้นหยิบถุงใส่ของขึ้นมาแล้วรีบวิ่งออกไปจนไปหยุดตรงหน้าบ้านหลั่งหนึ่ง
บ้านหลังนี้ข่อนข้างกว้างตรงหน้าบ้านมีสนามหญ้ารั่วเป็นคลอนกรีตสีขาวสูง2เมตรประตูรั่วเป็นเหล็กทาสีฟ้าเป็นแบบเลื่อน
ข้างรั่วมีดอกไม้หลายพันธุ์ปลูกอยู่ ตัวบ้านเป็นแบบยกพื้นขึ้นบ้านถูกทาสีขาวสูง3ชั้นหลังคาไม้สีส้มน้ำตาลบรรไดหน้าบ้านเป็นไม้เคลือบเงา
ประตูบ้านเป็นไม้ทาสีขาวด้วยเช่นกัน
"เหอ~ถึ้งซะทีแล้ว"ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินเข้าไปเปิดประตูรั่วแล้วเดินเข้าไปขึ้นบรรไดไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตู
"อึ้ยรู้สึกเสียวๆยังไงไม่รู้แหะ"ชายหนุ่มคิดคะเนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะเปิดประตูพอเปิดขึ้นมาปุป
ปุ้ป ตึบตับตึบตับ
"โอ้ยน้องครับน้องผมเจ็บนะครับช้วยลุกไปจากตัวผมได้แล้วนะ มนิล"ชายหนุ่มโอ้ดควรด้วยความเจ็บพลางมองไปยังเด็กผู้หญิงตรงหน้า
ที่มีอยุแค่9ปีสูง120 ซม
"โถ้ ก็พี่ชารุญอ่ะกลับมาช้าเองนี้รู้ไหม่น้องนะหิ้วจะแย่แล้วนะ"พอพูดเสร็จแล้วเธอก็ก้มหน้าลงไปหาเขา
"เอาน่าเอาน่าพี่ก็มาแล้วไงเดียวทำอาหารให้กินนะ"ชายหนุ่มรีบพูดตัดบทก่อนที่จะเจออะไรมากกว่านี้
"ชิคราวหน้าอย่าช้าหล่ะ"พูดแล้วเธอก็หยิบของที่อยู่ในถุ้งมาตรวจสอบ
"เหอเธอนี้หนา"ชารุญบ่นพลางรุกขึ้นมาปัดฝุ่นตัวเอง
"ชิ"มนิลส่งเสียงออกมาด้วยความโกรธ
"อะ เอ่อมีอะไรหลอน้องมนิล"ชารุญถ้ามน้องด้วยความสงสัยปนกลัวๆนิดๆ
"พี่ชารูญลืมซื้อพุดดิ้งมาน่ะสิ"มนิลเงยหน้ามามองชารุญด้วยความโกรธ
'อ้าวบรรลัยหล่ะ เราก็ว่าซื้อมาแล้วหน่ะ หรือว่าตอนที่เรานั่งอยู่เจ้าหมา สุลัย ติ๊ดนั้นมันมาขโมยไปอีกแล้วโถ่เเอ๋ยชารุญ'
"เอ่อน้องใจเย็นก่อนหน่ะเดียวพี่ไปซื้อมาให้หน่ะหน่ะ"ชารุญขอร้องน้องสาวตัวเองพลางเดินถอยหลังไปด้วย
"ก็...ไป...สิ"พูดจบกระโดดมาถีบหน้าของชารุญแต่ชารุญหลบถันแต่ก็พลาดตกบรรไดไป
"โอ้ย โห้ย ไปแล้วไปแล้วอย่าพึงโอ้ย"ชารุญรีบรุกแล้ววิ่งไปทันที
"ชิ"มนิล
"เหอยัยมนิลนั้นที่พ่อกับแม่ให้ไปฝึกศิลปะการป้องกันตัวนั้นนะเอาไว้ป้องกันตัวจากคนอื่นนะ ไม่ได้เอาไว้มาแกล้งคนอื่นแบบนี้สักหน่อยอู้ยยังเจ็บหลังไปหายเลย คอยดูเถอะต้องแก้แคนให้ได้ เหอ~"ชารุญเดินไปบ่นไปอยู่สักพักพอเดินไปถึงร้านขายของแล้วก็เข้าไปซื้อพอซื้อเสร็จก็ออกมา
"เหอ รีบกลับดีกว่า"ชารุญเดินไปเลื่อยๆแล้วคิดไรไปพลางก็มองขึ้นไปด้านบนวันนี้เป็นวันที่ฟ้าเปิดจึงเห็นดาวค่อนข้างชัด
"อื้มดาวสวยดีจังเลยหน่ะ"
ชารุญเดินมองดาวไปสักพักก็ไปเจออะไรบ้างอย่างคลายๆก้อนอะไรบางอย่างส่องแสงพุ้งมาทางชารุญ
"เวรแล้ว"ชารุญตกใจรีบวิ่งอย่างสุดชีวิตร...แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
ตู้ม
เสียงดังสนั้นลั้นไปทั่วแสงนั้นปลกคลุมตัวชารุญไปหมด
"นี้...นี้...นาย"มีเสียงของผู้หญิงคนหนึงพยายามเรียกเขาอยู่
"นี้ตื้นได้แล้วนายหน่ะ"เสียงนั้นดั่งขึ้นแล้วพร้อมกันตัวเขาก็สั่น
"ห่ะ หะ เกิดอะไรขึ้น"เขเาตื่นขึ้นมาพร้อมท่าที่ตื่นตะหนกแล้วถ่อยหลังกลับไป
"นี้นายเป็นใครหน่ะ"ผู้หญิงคนนั้นถ้ามเขา
"อ่ะ เอ่อคะ คือผมชื่อ"เขาพยายามนึกว่าตัวเองเป็นใครแต่ก็ไปค่อยจะออก
"แล้วตกลงนายชื่ออะไรและเป็นใครหล่ะ"ผู้หญิงคนนั้นถามต่อ
"เอ่อผมชื่อ ชา...สัญ เป็นนักเดินทาง(มั้ง)"เขาตอบไปเท่าที่คิดได้
'เหอเป็นไรของเราเนี้ยหรือว่าเราความจำเสื่อมช้างเหอะเดี่ยวก็จำได้เองแหละ'
"อ๋อนายชื่อชาสัญสิน่ะหึฉันชื่อนารุเป็นลูกสาวของช้างตีเหล็กที่เมืองใกล้นี้"นารุตอบพลางยิ้ม
"ชื่อนารุหลอครับ"ชาสัญตอบผลางสำรวจตัวของฝ่ายตรงข้าม
นารุเป็นผู้หญิงอายุราว19สูง175ซมผิวขาวใส่ชุดของพวกช้างตีเหล็ก
"เอ่อแล้วที่นี้นะหลอที่นี้คือถวีปทางเหนือส่วนจุดที่เราอยู่คือเกาะหาฟแถวๆทุ้งหญ้าบาบารอสส่วนเมืองใกล้ๆนี้คือเมืองอาสอยู่ตรงนั้นหน่ะ"
เธอพูดพลางชี้นิ้วให้ดู
"อ๋อหลอครับ"สาชัญมองตามที่เธอชี้ไปแล้วมองดูไปลอบๆ
"แล้วนายมาที่นี้ได้ไงหลอ"นารุถ้าม
"อ่า เอ่อ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันน่ะ"สาชัญตอบและสายหัว
"นายคงความจำเสื่อมหล่ะมั้งแต่ช้างเถอะท่านายไม่มีที่จะไปหล่ะก็มาอยู่กับฉันก็ได้หน่ะ เพราะร้านฉันกำลังขาดคนงานอยู่พอดีเลย
อ่ะแต่ไม่อยู่ฟรีลอกหน่ะต้องทำงานด้วย"นารุถามไปพลางยิ้มไปพลาง
"อื้มได้สิครับ"สาชัญตอบพลางคิดว่าทำงานอะไรเราไม่สนแหละแค่มีที่สุกหัวนอนเป็นพอแล้ว
"งั้นก็ไปกันแต่ชั้นจะขอบอกเวลาการทำงานของนายให้ฟังน่ะมันมี..."
เสียงกระดิ้งผูกประตู้ร้านขายของดังขึ้นพ้อมกับมีชายหนุ่มคนหนึง
อายุ 21 ส่วนสวง 180 พร้อมกับถื้อถุงผลาสติกใส่ของไว้หลายชิ้นเดินออกมาจากร้าน
"เหอ~กว่าจะหาซื้อของแต่ละอย่างที่สั่งมาได้เล่นเอาเหนื่อเลยนะเนี้ยก็เล่นสั่งซะเยอะเลยนี้ ไม่ว่าจะเป็นหมูดำ ล็อปส์เตอร์ คาเวีย ฯลฯ
นี้กะจะเล่นเงินที่แม่ส่งมาให้บวกกับเงินเดื่อนของชั้นให้หมดเลยใช้ไหมเนี้ย"
ชายหนุ่มถ้อนหายใจแล้วบนกับตัวเองผลางเดินไปอยู่ริมถนนแถวย้านการค้า จนมาหยุดอยู่หน้าส่วนสาธารณะแห่งหนึ่ง
"หึ นั่งพักหน่อยดีกว่า นี้ก็พึ่งจะสี่โมงเอง"ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินเข้าไปนั่งอยู่ที่ม้านั้งตัวหนึงและเอียงตัวไปนั่งพิงอยู่แล้วก็หรับตาสักพักก็มองไปทั่วๆ
"เป็นบรรยากาศยามเย็นที่สวยงามจริงๆมีลมเบาๆผัดผ่านดอกไม้และต้นหญ้าเสียงน้ำพุซ่าๆมันช้างเป็นบรรยากาศที่ดีจิงๆ"
ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองด้วยความสบายใจพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
"หะ ตายติ๊ดแล้วห้าโม้งแล้วนี้ต้องรีบไปแล้ว"ว่าแล้วก็ลุกขึ้นหยิบถุงใส่ของขึ้นมาแล้วรีบวิ่งออกไปจนไปหยุดตรงหน้าบ้านหลั่งหนึ่ง
บ้านหลังนี้ข่อนข้างกว้างตรงหน้าบ้านมีสนามหญ้ารั่วเป็นคลอนกรีตสีขาวสูง2เมตรประตูรั่วเป็นเหล็กทาสีฟ้าเป็นแบบเลื่อน
ข้างรั่วมีดอกไม้หลายพันธุ์ปลูกอยู่ ตัวบ้านเป็นแบบยกพื้นขึ้นบ้านถูกทาสีขาวสูง3ชั้นหลังคาไม้สีส้มน้ำตาลบรรไดหน้าบ้านเป็นไม้เคลือบเงา
ประตูบ้านเป็นไม้ทาสีขาวด้วยเช่นกัน
"เหอ~ถึ้งซะทีแล้ว"ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินเข้าไปเปิดประตูรั่วแล้วเดินเข้าไปขึ้นบรรไดไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตู
"อึ้ยรู้สึกเสียวๆยังไงไม่รู้แหะ"ชายหนุ่มคิดคะเนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะเปิดประตูพอเปิดขึ้นมาปุป
ปุ้ป ตึบตับตึบตับ
"โอ้ยน้องครับน้องผมเจ็บนะครับช้วยลุกไปจากตัวผมได้แล้วนะ มนิล"ชายหนุ่มโอ้ดควรด้วยความเจ็บพลางมองไปยังเด็กผู้หญิงตรงหน้า
ที่มีอยุแค่9ปีสูง120 ซม
"โถ้ ก็พี่ชารุญอ่ะกลับมาช้าเองนี้รู้ไหม่น้องนะหิ้วจะแย่แล้วนะ"พอพูดเสร็จแล้วเธอก็ก้มหน้าลงไปหาเขา
"เอาน่าเอาน่าพี่ก็มาแล้วไงเดียวทำอาหารให้กินนะ"ชายหนุ่มรีบพูดตัดบทก่อนที่จะเจออะไรมากกว่านี้
"ชิคราวหน้าอย่าช้าหล่ะ"พูดแล้วเธอก็หยิบของที่อยู่ในถุ้งมาตรวจสอบ
"เหอเธอนี้หนา"ชารุญบ่นพลางรุกขึ้นมาปัดฝุ่นตัวเอง
"ชิ"มนิลส่งเสียงออกมาด้วยความโกรธ
"อะ เอ่อมีอะไรหลอน้องมนิล"ชารุญถ้ามน้องด้วยความสงสัยปนกลัวๆนิดๆ
"พี่ชารูญลืมซื้อพุดดิ้งมาน่ะสิ"มนิลเงยหน้ามามองชารุญด้วยความโกรธ
'อ้าวบรรลัยหล่ะ เราก็ว่าซื้อมาแล้วหน่ะ หรือว่าตอนที่เรานั่งอยู่เจ้าหมา สุลัย ติ๊ดนั้นมันมาขโมยไปอีกแล้วโถ่เเอ๋ยชารุญ'
"เอ่อน้องใจเย็นก่อนหน่ะเดียวพี่ไปซื้อมาให้หน่ะหน่ะ"ชารุญขอร้องน้องสาวตัวเองพลางเดินถอยหลังไปด้วย
"ก็...ไป...สิ"พูดจบกระโดดมาถีบหน้าของชารุญแต่ชารุญหลบถันแต่ก็พลาดตกบรรไดไป
"โอ้ย โห้ย ไปแล้วไปแล้วอย่าพึงโอ้ย"ชารุญรีบรุกแล้ววิ่งไปทันที
"ชิ"มนิล
"เหอยัยมนิลนั้นที่พ่อกับแม่ให้ไปฝึกศิลปะการป้องกันตัวนั้นนะเอาไว้ป้องกันตัวจากคนอื่นนะ ไม่ได้เอาไว้มาแกล้งคนอื่นแบบนี้สักหน่อยอู้ยยังเจ็บหลังไปหายเลย คอยดูเถอะต้องแก้แคนให้ได้ เหอ~"ชารุญเดินไปบ่นไปอยู่สักพักพอเดินไปถึงร้านขายของแล้วก็เข้าไปซื้อพอซื้อเสร็จก็ออกมา
"เหอ รีบกลับดีกว่า"ชารุญเดินไปเลื่อยๆแล้วคิดไรไปพลางก็มองขึ้นไปด้านบนวันนี้เป็นวันที่ฟ้าเปิดจึงเห็นดาวค่อนข้างชัด
"อื้มดาวสวยดีจังเลยหน่ะ"
ชารุญเดินมองดาวไปสักพักก็ไปเจออะไรบ้างอย่างคลายๆก้อนอะไรบางอย่างส่องแสงพุ้งมาทางชารุญ
"เวรแล้ว"ชารุญตกใจรีบวิ่งอย่างสุดชีวิตร...แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
ตู้ม
เสียงดังสนั้นลั้นไปทั่วแสงนั้นปลกคลุมตัวชารุญไปหมด
"นี้...นี้...นาย"มีเสียงของผู้หญิงคนหนึงพยายามเรียกเขาอยู่
"นี้ตื้นได้แล้วนายหน่ะ"เสียงนั้นดั่งขึ้นแล้วพร้อมกันตัวเขาก็สั่น
"ห่ะ หะ เกิดอะไรขึ้น"เขเาตื่นขึ้นมาพร้อมท่าที่ตื่นตะหนกแล้วถ่อยหลังกลับไป
"นี้นายเป็นใครหน่ะ"ผู้หญิงคนนั้นถ้ามเขา
"อ่ะ เอ่อคะ คือผมชื่อ"เขาพยายามนึกว่าตัวเองเป็นใครแต่ก็ไปค่อยจะออก
"แล้วตกลงนายชื่ออะไรและเป็นใครหล่ะ"ผู้หญิงคนนั้นถามต่อ
"เอ่อผมชื่อ ชา...สัญ เป็นนักเดินทาง(มั้ง)"เขาตอบไปเท่าที่คิดได้
'เหอเป็นไรของเราเนี้ยหรือว่าเราความจำเสื่อมช้างเหอะเดี่ยวก็จำได้เองแหละ'
"อ๋อนายชื่อชาสัญสิน่ะหึฉันชื่อนารุเป็นลูกสาวของช้างตีเหล็กที่เมืองใกล้นี้"นารุตอบพลางยิ้ม
"ชื่อนารุหลอครับ"ชาสัญตอบผลางสำรวจตัวของฝ่ายตรงข้าม
นารุเป็นผู้หญิงอายุราว19สูง175ซมผิวขาวใส่ชุดของพวกช้างตีเหล็ก
"เอ่อแล้วที่นี้นะหลอที่นี้คือถวีปทางเหนือส่วนจุดที่เราอยู่คือเกาะหาฟแถวๆทุ้งหญ้าบาบารอสส่วนเมืองใกล้ๆนี้คือเมืองอาสอยู่ตรงนั้นหน่ะ"
เธอพูดพลางชี้นิ้วให้ดู
"อ๋อหลอครับ"สาชัญมองตามที่เธอชี้ไปแล้วมองดูไปลอบๆ
"แล้วนายมาที่นี้ได้ไงหลอ"นารุถ้าม
"อ่า เอ่อ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันน่ะ"สาชัญตอบและสายหัว
"นายคงความจำเสื่อมหล่ะมั้งแต่ช้างเถอะท่านายไม่มีที่จะไปหล่ะก็มาอยู่กับฉันก็ได้หน่ะ เพราะร้านฉันกำลังขาดคนงานอยู่พอดีเลย
อ่ะแต่ไม่อยู่ฟรีลอกหน่ะต้องทำงานด้วย"นารุถามไปพลางยิ้มไปพลาง
"อื้มได้สิครับ"สาชัญตอบพลางคิดว่าทำงานอะไรเราไม่สนแหละแค่มีที่สุกหัวนอนเป็นพอแล้ว
"งั้นก็ไปกันแต่ชั้นจะขอบอกเวลาการทำงานของนายให้ฟังน่ะมันมี..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น