คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Introduction (3) จบ
Introduction (3)
“โออิจิ นี้ฉันสงสัยนะว่า ว่าทำไมเราไม่วาร์ปเข้าไปในห้องทำงานเลยล่ะ”
สาวใหญ่เรือนผมสี เหลือง กล่าวถามชายคนที่อยู่ข้างๆ ซึ่งเขาและเธอกำลังแอบอยู่ หลังกำแพงของอาคาร เธอ ถาม ด้วยความสงสัย โออิจิ หน้ามุ่ย เขาก็ไม่อยากจะตอบเธอเท่าไหร่ แต่ก็ต้องตอบ
“ก็ที่นั้นมี เกาะป้องกันพลังไว้อยู่ เลยเข้าไม่ได้”
โออิจิกล่าว ด้วยความรำคาญ
“เอ่อ…”
“ตอนประชุมเธอไม่ได้ฟังใช่ไหม รุโกะ?”
รุโกะสะดุ้งก่อนจะหันไปมอง ชายหนุ่มด้วยความเขิลอาย
“ฟังสิ แต่พอดีลืมนะ”
“...งั้นไปกัน”
โออิจิได้ได้ใส่ใจกับคำตอบของรุโกะ นัก แต่ที่รู้ๆ รุโกะไม่ได้ฟังสักนิดตอนอยู่ในห้องประชุม (จะบ้าตาย หัวหน้าจะให้มาคู่กับยัยนี้ทำไมกัน) เขาทำได้เพียง ระบายออกไปในใจ
“เอาล่ะ แผงเครื่องเกาะป้องกันอยู่ในห้อง พร้อมนะ”
โออิจิ ชี้ไปทางห้องด้านขวาสุด ที่อยู่ตรงนั้น รุโกะพยักหน้า ว่าเข้าใจ รุโกะพุ่งตรงไปที่พนักงานคนนึง ก่อนที่จะใช้ขาของเธอฟาดไปที่หัวอย่างจัง จนคอหัก พนักงานรักษาความปลอดภัยอีกสองสามคน ใช้ปืนรุมยิงไปที่ตัวของเธอ แต่อย่างไง กระสุนพวกนั้นมันก็แค่เศษ เหล็กมันไม่สามารถจัดการเธอได้เลย เธอต่อยไปที่ชายคนนึง จนเขาคนนั้น ล้มลงไป ก่อนที่จะจบด้วย ปืนของเธอ จ่อไปที่กระโหลกของชายคนนั้น และกดยิงไป สมองนั้นแหลกไปต่อหน้าต่อตาเธอ และเลือดกระเด็นใส่หน้าเธออย่างจัง โออิจิจึงออกมาจากที่เจ้าตัว ซ่อนอยู่ รุโกะเห็นเธอจึงยกนิ้ว เยี่ยมให้แก่โออิจิ โออิจิ ยิ้มออกมา เพียงคิดว่ารุโกะนั้นมีดี แค่อึดและบ้า เลือดเท่านั้นแหละ แต่ก็เป็นคนที่ใช้การได้
“ งั้นเธอจะดูต้นทางให้หน่อยได้แหม ข้างในฉันจัดการเอง”
“โอเคร”
เมื่อโออิจิเข้ามา ก็เห็นนักวิทยาศาสตร์ สักสองคนได้พวกนั้น ดูหวาดกลัว เขามาก มีคนนึงถือปืนอยู่ โออิจิจึงชักปืนเข้ามา และชักยิง คนนั้นก่อน ที่เหลือก็แค่สองคน
“วะ..ไว้ชีวิตพวกเราเถอะ”
“ได้โปรด”
เขาสองคน ก้มลง ขอร้องชีวิตเขา โออิจิเห็นแบบนั้น ก็น่าสมเพชเจ้าพวกนี้ไม่น้อย เขายิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ
“ฉันก็เคยร้องขอชีวิต แบบนี้เหมือนกัน...”
เขาไม่รอช้า เหนี่ยวไกล ไปที่ชายทั้งสอง จนสิ้นลง เขาถอดหายใจ และเดินไปดูเครื่องคอมพิวเตอร์ ก่อนที่เขาจะเริ่มแก้ ระบบเขามัน จนมันล้มเหลว ซึ่งเขานั้นทำมันไว มาก เขาจึงลุกขึ้นเพื่อจะไปเอาของ แต่ก็มีดาบเล่มนึงมา จ่อหน้าเขาไว้ ก่อนที่เขาจะแลมองข้างหลัง
“หึ… บ้าชะมัด ดันเจอสัมพเวสีจนได้ หน้าลำบากใจแหะ”
โออิจิเยาะเย้ยคนข้างหลัง ด้วยความสะใจ แต่ดูคนข้างหลังจะไม่เล่นด้วยซะเท่าไหร่
“รุ่นพี่ ยอมมอบตัวซะเถอะครับ”
“...เดี๋ยวนี้ทำตัวเป็นมารยาทดีนิ ฮินาตะ”
ฮินาตะ ชักดาบออกมา และถอยหลังโออิจินั้นจึงหันมองหน้าเขา
“รุ่นพี่… ทำไมรุ่นพี่ถึงมา อยู่เจ้าคนพวกนี้ล่ะ”
ฮินาตะถาม ด้วยความสงสัย โออิจิ จึงตอบกลับว่า
“ เรื่องของฉัน”
“แต่รุ่นพี่… ไม่ใช่คนอย่างนั้นนิ---”
“เลิกโลกสวยซะที ฉันไม่ใช่รุ่นพี่ของนายแล้ว”
โออิจิ ใช้พลังของเขา ควบคุมอากาศเฉพาะจุด ในการลดอากาศลมหายใจคนตรงหน้า แต่ดู คนตรงหน้าจะไม่ขัดขืนอะไร แต่มันจำนน แก่เขา โออิจิก็ไม่เข้าใจ
“อึก…”
โออิจิ จึงเดินออกจากห้อง ไปก็เห็นรุโกะ อยู่จ้างหน้า ก็พบว่า รุโกะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
“นี้เธอปล่อยให้หมอนั้น เข้ามาหรอ”
“ป่าวนะ ฉันอยู่นี้ไม่เห็นมีใครเดินมาซักคน”
โออิจิ หน้าเสีย ตอนแรกก็คิดว่ารุโกะล้อเล่นแต่ดูๆ แล้ว ไม่น่าจะใช้ เขาจึงปลดการลดหายใจของฮินาตะไป ดูท่าแล้วเจ้านั้นคงจะอยู่ในห้องตั้งนาน แล้ว แต่หมอนั้นไม่ได้จะทำร้ายเขาแต่อย่างใด ฮินาตะเห็นทั้งหมดว่า เขาฆ่าคน. โออิจิ จึงถอดหายใจ (แค่นั้นคงแค่สลบล่ะมั้ง ) เขาคิดว่า ถ้าปล่อยให้ฮินาตะมีชีวิตอยู่ก็ดีเพราะ ถ้าฆ่าเขาตอนนี้ กลุ่มคง ตกเป็นเป้าสายตาแน่ๆ. โดยเฉพาะ นายกนั้น
“ไปเอาของกันเถอะ”
“รู้แล้ว ไม่ต้องมาสั่ง”
รุโกะ และโออิจิจึงเดินเข้าไป ในห้องนั้น เมื่อเขาเปิดเข้าไป ในห้อง ก็พบว่า ในห้องนั้นเงียบและไม่มีใคร
“ไปหาของ และรีบไปแจ้งหัวหน้าด้วย”
รุโกะพยักหน้า และรีบไปเอาของที่ ต้องการ โออิจิจึงสำรวจ ด้วย ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร แต่ก็พบว่า ในห้องนี้ ไม่มีนักวิทย์ สักคน
“เจอนักวิทย์แล้วล่ะ”
รุโกะบอก ก่อนที่จะมองในห้องๆที่เธอเปิด เมื่อ เขาไปดูก็พบ ศพ… ของนักวิทย์ สอมห้าคน นอนตาย ในห้องนั้น ศพพวกนั้นมีทั้งรอยกัดและรอย เนื้อถูกฉีกขาด (มีคนมาก่อนเราหรอ ไม่สิอีกอย่าง ห้องนี้ มีเกาะป้องกันอยู่นิ จะเข้ามาได้ไง) โออิจิ กำลังจะ วิเคราะห์กับเหตุการณ์ตรงหน้า แต่เขาก็ต้องมาเจอกับ สิ่งที่น่าปวดใจ ที่สุดสำหรับเขาอีก
“ นี้!!! โออิจิ”
“มีอะไร”
“Life energy….. (เดี๋ยวอธิบายทีหลัง)”
“มันหายไปหมดเลย”
##
“....ทำไมถึงกลายเป็นสองรุมนึงได้ล่ะ”
ยูที่กำลังเดือดร้อนกับมิโกโตะ ก็เห็นว่ามิโกโตะนั้นมีสองคน ตอนแรกเขาคิดว่า อาจจะตาฝาดแต่ เท่าที่ดูนั้น มิโกโตะอีกร่างนึง นั้นมีสีแดงเกือบทั้งด้วย และเสียงของเขา ก็ทุ้มหมือนผู้ใหญ่
“ไงล่ะ เห็นไหมล่ะ ทีนี้ผมจะได้พี่ชายง่ายขึ้นไง”
มิโกโคะที่กำลังดีใจ กับการชนะครั้งนี้ เขายิ้มออกมาและพุ่งใส่ยูทั้งที เข้าจึง หลบ แต่ก็ถูกเตะที่ท้องโดย มิโกโตะอีกร่างนึง จนยูนั้นล้มลงไปกับฟื้น มิโกโตะดีใจใหญ่ ยูดูจากท่าแล้ว เจ้าเด็กนั้นมีพลังมากขึ้นมากว่าปกติ เพราะมีเขาอีกคนนึง
“เก่งมาเลย มิโยโกะ”
มิโกโตะกอด มิโยโกะ ด้วยความ ดีใจ ดูท่าแล้ว เจ้าพวกนี้ คงจะ สนิทกันมาก ยูจึง ควบคุมต้นไม้ และทุบลงไปที่เจ้าสองคนนั้นอยู่ แต่ก่อนที่จะใช้เถาวัลย์รัดขาของทั้งสองไว้ แต่ทั้งสองคนนั้นก็หลบมาได้ ยู ตอนนี้ก็ เหนื่อยไม่แพ้อีกฝ่าย และในขณะที่ กำลังจะโจมตีรอบสอง
กริ๊งๆๆ
เสียงโทรศัพท์ ของมิโกโตะดังขึ้น
“ขอเวลานอกนะพี่ชาย”
เขาจึงรีบไปรับสาย จึงวิ่งออกไปไกลๆ (แบบนี้ก็ได้หรอเนี่ย) แต่มิโยโกะกลับอยู่กับ ยู และกำลังจะพร้อมโจมตียูแล้ว แต่ร่างนั้นก็ ละลายหายไป ยูมอง ด้วยความมึนงง
“พี่ชาย ผมต้องไปแล้ว ขอตัวเด้อ”
และมิโกโตะก็ วิ่งหนีจากไป พร้อมกับความสตั้นของยู แต่ในขณะนั้น
“ แล้วถ้าผมเจอพี่เมื่อไหร่ ผมฆ่าทิ้งเลยนะฮ่าๆๆๆ”
ยูมองการกระทำพวกนั้นของมิโกโตะ ไม่นานนักโทรศัพท์ก็ดังเข้ามา
“ว่าไงครับ ได้ของแล้ว---”
“โทษที แต่พลังงานหายไปหมดเลย”
“ห๊ะ???”
ยูทำหน้าตกใจ
“ตอนนี้กลับกันก่อน ไปเจอกันในห้องประชุม”
“ครับ”
ยู กดตัดสายทิ้งทันที ก่อนที่เขาจะคิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จน ร่างบางของเด็กสาว ก็บินลงมาจากฟ้า
“ยูเป็นไง ไม่ป็นไรใช่ไหม”
“ไม่ๆ ว่าแต่เธอเถอะไปไหนมา มาช้าจัง”
“...หลงทา--”
“อ่าา ชั้งเถอะ ตอนนี้ผมเหนื่อยแล้ว”
ยู สถบคำออกมา เขาไม่อยากจะฟังใครสักเท่าไหร่ ตอนนี้ ร่างกายก็เต็มไปด้วย แผล ก็เหนื่อยเป็นธรรมดา
“งั้นหรอ โอเครได้ เดี๋ยวฉันพากลับ แล้วการต่อสู้ตะกี้นี้เป็นไงบ้างล่ะ”
“แย่สุดๆเลย พาผมกลับทีสิ โรส”
โรเซล่า พยักหน้า ตอนนี้ยูนั้นเหนื่อยจะเป็นจะตาย เขาจึงต้องการที่จะนอน
##
“อึก ….บ้าน่า ไม่เอาแบบนี้ดิฟร่ะ!!! เหนื่อยนะเฟ้ย!!”
พิเซียโวยวายออกมา ที่อีกฝ่ายเอาแต่หลบๆเธอเห็นแล้วดู น่ารำคาญ และเริ่มเวียนหัว แต่ฝ่ายเขาก็ดูถ้าจะสนุกกับการแกล้ง
“ไหนบอกจะเอาจริงไง!!!”
“อืม… พอดีขี้เกียจ ใช้แรงเยอะ กับเด็กอย่างเธอนะ”
นิโคยิ้มเยาะเย้ย เอาจริงๆนะเขาก็เพิ่งได้ยิน การแจ้งเตือนมาจากโออิจิ ก็ช็อคไม่น้อย( ใครหน้าไหน มาแย่งไปว่ะ ที่ฉัน สร้างแผนมาก็ไม่ได้มีความหมายอ่ะดิ บัดซบ..) เขาก็มาเล่นกับพิเซียสักพัก แต่ในใจแค้นไม่หาย
“น่าโมโหชะมัด”
เขามองดูอยู่นาน ก็คงตอนหมดสนุกกันตรงนี้แล้วล่ะ เขาถอดหายใจ และพุ่งเข้าไปข้างหลังของพิเซีย ใข้มือสับคอของพิเซีย จนล้มลงและสลบไป
“น่าเบื่อชะมัด…”
เขาจึงอุ้มร่างของพิเซียขึ้นมา แต่ในขณะที่อุ้มอยู่ นั้น
ปัง!!
เสียงกระสุนปืน ผ่านหูเขาไป เขาจึงหันไปทางต้นเสียง ร่างของหญิงสาวในผ้าคลุม จึงเดินลงมา
“ วางเธอไว้ตรงนั้นแหละค่ะเดียวฉันพากับเอง”
“...เธอเป็น รองหัวหน้าสินะ”
มิลลี่จึงถอดผ้าคลุมออกมา พร้อมพยักหน้า นิโคจึงมองร่างของเด็กสาว
“มองอยู่ได้ชอบฉัน หรอค่ะ”
มิลลี่แซว นิโคืแต่นิโคก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ ก็อด(?)สนใจในตัวเธอไม่น้อย
“ ป่าว...แต่แค่ดูแผล ที่หลังของเธอนะ”
มิลลี่ยิ้มออกมา และพยุงร่าง หัวหน้าของเธอขึ้น
“ใจร้อนจังนะหัวหน้า ของเธอนะ"
“แต่แบบนี้ก็น่ารักดีนะ”
นิโคยังคงมองแผลของมิลลี่ และภาพนั้นยังคงตรึงในตาของเขา แผลนั้น เลือดไหลเยอะมากแต่เธอนั้นกลับ เดินได้อย่างกับเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บ เขาไม่คิดจะโจมตีมิลลี่กลับทั้งๆที่มีโอกาสแต่ ดูท่าว่า ฝั่งสเวนก็กำลังคง ปวดหัวกับพวกที่ ขโมยไปแน่ ซึ่งกลุ่มของพวกเขาก็เช่นกัน
ปวดหัว และแค้นขั้นสุด
“แผลนั้นไปโดยอะไรมา”
“โดยเสือตะปปมั้ง ถามได้”
มิลลี่เริ่ทกวนประสาท นิโคอีกครั้ง แต่ก็เช่นเดิมนิโคไม่รู้สึกโกธรเลย มิลลี่เห็นเช่นนั้น ก็ไม่สบอารมาณ์นัก เพราะมันไม่สนุกไง
“ก็ๆจะบอกก็ได้ โดย เพื่อนเก่าของนาย ทำมานะ”
นิโคหน้าเสีย พร้อมกับสงสัย กับคำพูดของมิลลี่ ซึ่งมิลลี่ ก็คิดเช่นนั้น
“ เจ้านั้นบอกว่า เป็นเพื่อน เก่าที่สนิทกับนายมากที่สุด ก็แค่นั้นแหละ”
จากนั้น มิลลี่ ก็พาพิเซียออกไปจากตรงที่นิโคอยู่ ก็ปล่อยให้เขามึนงงอยู่ตรงนั้น
.
.
.
.
.
เพื่อนเก่างั้นหรอ??
###
ภายใต้ แสงจันทร์ อันเงียบสงบ ชายหนุ่มร่างเล็ก เรือนผมสีแดง ดวงตาสีเขียวมรกต เขานั้งอยู่ พลางจับ และโยนขวด พลังงาน ชีวิตไปมา เขา นั้งอยู่ท่ามกลาง ฝูงสัตว์ หน้าตา แปลกประหลาด
“ปล่อยฉันไปเถอะ!!!”
เสียงกริ๊ดร้องจองหญิงสาว คนนึงร้องของชีวิต ชายหนุ่ม แต่ดูท่าเจ้าจะไม่ใส่ใจ อะไรนัก แต่กลับนั้งสเก็ตช์ภาพเจ้าขวด พลังงานนั้น
“ถ้าคุณปล่อยฉัน!! คุณจะเอาเท่าไหร่ ฉันให้หมดเลยได้โปรด!!!”
หญิงสาว ก็ไม่ ยอมแพ้อ้อนวอน ต่อ ชายหนุ่ม หยุดสเก็ตภาพและหันไปทางเด็กสาว
“ให้ได้ทุกอย่างนะหรอ?”
“ใช่ๆนั้นแหละ”
เด็หนุ่ม สนใจในสิ่งที่ หญิงสาวพูดจึง ขยับเข้ามาใกล้ จนสาวคนนั้นตกใจ
“งั้น พาตัวนิโคมาให้ผมสิ”
หญิงสาว นิ่งเงียบ และงงกับสิ่งที่ชายคนนั้นพูด แต่ เด็กชายคนนั้น ที่ดูท่าทางสนใจ กับดันทำท่าไม่พอใจ
“ทำไม่ได้หรอ..”
“ดะ...ได้สิ”
เขาจ้องหน้าเด็กสาว ….และพลางคิดวิเคราะห์
“โกหกสินะ ถ้าคุณออกไปได้ จะฆ่าผมทันทีเลยสินะ”
“มะ..ไม่ใช่นะ!!!”
เด็กสาวเถียงขึ้น
“เหมือนกันหมด รู้ไหม ผมโคตรเกลียดการโกหกที่สุด”
เขายิ้มออกมา และพลางกระดิกนิ้ว เหล่าสัตว์ต่างมิติมารุมล้อมหญิงสาว
“ได้โปรด!!!”
“... อาหารของพวกนายนะ เขิญเลย”
“ไม่!!!!”
อ้ากกก!!!!
เสียงของเด็กสาวที่ถูกทรมาณ จากการถูกกัดเซาะกินร่างบาง ชายหนุ่ม จึงกลับมานั้งสเก็ตช์ภาพขวดต่อ
“นี้นะหรอที่ นิโคอยากได้นะ… พลังงาน ชีวิต….น่าจะสำศัญสินะ….. แต่รอผมสเก็ตช์ ภาพให้เสร็จก่อน ผมจะส่งถึงที่เลย”
ชายหนุ่ม เนตรมารกต ยิ้มและดีใจมาก ในการวาดภาพของเขา เขายังคงนึกถึง ชายผู้เป็นเพื่อนรัก. (รักแรกถุ้ย!!!//ไรท์) เพื่อนคนเดียวของเขา
“ดูท่ายัยผู้หญิงที่ผมจัดการไป น่าตะไปบอกตามที่ผมสั่งแล้วมั้งนะ ดีล่ะ...จะยังชอบภาพของผมอยู่หรือป่าวนะ. เราจะไปเป็นเพื่อนได้อีกหรือป่าวนะ ฮ่าๆๆ นิโคของผม”
---------------------------
อ่าาาา จบบทนำก็จบแล้วนะ อยากถามว่าทุกคนงงไหม มันอาจจะอ่านไม่ค่อยเข้าใจมั้งนะ เพราะตอนพิมพ์ ก็จะหลับโธ่ธ ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย!!! (ว่าตัวเอง) ง่วงนะ เข้าใจด้วย อยากจะบอกว่า จะแนะนำตัวร้าย ที่ร้ายๆจริงๆมาแนะนำตัวแล้วนะคะ เดี๋ยวจะไปแนะนำตัวแยกเด้ออออ (｡ŏ_ŏ)(｡ŏ_ŏ)(｡ŏ_ŏ)
ความคิดเห็น