คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Introduction (2)
Introduction (2)
ตูม!!
เสียงแรงปะทะ ของมิโกโตะและยูเกิดขึ้นดังสนั่นหวั่นไหว ยูที่กระโดดหลับหลีก พลังของมิโกโตะ ซ่ำไปซ่ำมา จนเด็กชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่สบอารมณ์หนัก เขาวิ่งเขาไปทั้งจะใช้หมัด จะเตะก็ไม่ได้ และความเร็วของยูนั้นสูงกว่าเขาเอาซะมากๆ
“พี่ชาย ช่วยอย่าหลบจะได้ไหมอ่า ผมรำคาญแล้วนะ”
มิโกโตะ ทำเสียงหงุดหงิดและรำคาญ อารมณ์ตอนนี้เขานั้น เบื่อหน่าย กับคนตรงหน้า อย่างมาก ยูยิ้มออกมา ก่อนที่จะกระโดดขึ้นไป อยู่บนต้นไม้
“ก็นายอยากเล่นกับผมไม่ใช่หรอ? ก็พวกเรากำลังเล่นไล่จับอยู่นี้ไง”
“ ไม่เอาผมไม่อยากเล่นวิ่งไล่จับนิ”
มิโกโตะหน้ามุ่ย และอารมณ์เสียสุดๆ เขาเงยหน้า มองยูที่อยู่บนต้นไม้ และยิ้มให้เขา รอยยิ้มที่แสนเยาะเย้ยนั้น มันทำให้มิโกโตะก็รู้สึกโกธรขึ้นมา แต่กลับก็ดันชอบชายคนนี้มากกว่าคนอื่นปกติ และเขาก็คิดได้ว่า เคยเห็นรูปผู้ชายคนนี้อยู่ในห้องประชุม
(ภาพในความทรงจำ)
#ห้องประชุมสเวน
ภาพโฮโลแกรม ฉายขึ้นต่อหน้าสมาชิกในกลุ่มสเวน พวกเขาเหล่านั้นจับจ้องมองไปที่ ภาพนั้น ภาพของเด็กผู้ชายเรือนผมสีเหลืองสง่านั้น ดวงตาซ้ายสีม่วง แต่ดวงตาขวากลับกลายเป็นสีเหลือง
“นี้คือสมาชิกของกลุ่มฮาเกน ชื่อ น็อคตาเลีย ยู เซอร์เคน พวกเราจับเขามาทดลองเมื่อ15ปีก่อน ตอนเขาอายุ5ขวบ”
นักวิทย์ คนนึงอธิบายอยู่พร้อมชี้ไปที่รูปร่างลักษณะของเขา อยู่ ภายในห้องมีสมาชิกกลุ่มสเวน และมีอีกนึงที่ไปร่วมงาน เด็กชายตัวน้อยและอายุน้อยที่สุดภายในกลุ่ม บอดี้การ์ดของนายกรัฐมนตรี
มิโกโตะที่อยู่ในการประชุมครั้งนั้น ด้วยก็จับจ้องไปที่หน้าตาของ รูปภาพของยู
“น่ารักจังนะครับ”
มิโกโตะกล่าว ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุม ก็หัวเราะออกมา
“ผู้ชายนะครับ ท่านมิโกโตะ”
ชายหนุ่มที่นั้งข้างๆ บอกมิโกโตะ จนเขาสะดุ้ง ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นผู้ชายที่น่ารักและสวย ขนาดนี้มาก่อนสำหรับตัวเขาเอง
“น่าเสียดายจังแหะ แล้วพวกพี่ชายจับเขามายังไงหรอครับ"
มิโกโตะถาม นักวิทย์ยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ ก็คงรู้แหละว่าจะตอบยังไง
“ก็ง่ายๆล่ะครับ ก็แค่ฆ่าครอบครัว มันทิ้งก็สิ้นเรื่อง”
นักวิทย์พูดจบ พร้อมอธิบาย ต่อไป มิโกโตะ ได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ พลางจ้องมองรูปภาพของพี่ชายตรงหน้า เขามีความรู้สึกว่าเหมือนได้เพื่อน มาคนนึง เขามีความรู้สึกว่าชายตรงหน้านั้นมีความเหมือนกับเขามากๆ รู้สึกดีจัง ดีจริงๆ
“เหมือนกันเลย...แหะ”
#กลับมาลุยกันต่อ
มิโกโตะที่นึกได้ ก็ยิ้มออกมาพลางมองยูที่อยู่ข้างบน รู้แล้วล่ะต้องทำยังไง
“พี่ชายได้ข่าวว่า พี่ชายโดนพวกของผม ฆ่าครอบครัวหรอ” ยูสะดุ้งก่อนจะมองลงไปข้างล่าง ด้วยความโกธร
“ห๊ะ…”
ยูมองเด็กชายตัวน้อยด้วยความ อาฆาต มิโกโตะนั้นมีความผิดพลาดอย่างแรงกล้า เขาดันพูดในสิ่งที่ ไม่ควรพูดจริงๆ ยูเปรียบเสมือน คำพูดนั้นเป็นคำพูดต้องห้าม ของเขา ยูนิ่งเงียบไปชั่วครู่โดยผิดสังเกต มิโกโตะเห็นดังนั้น ก็คิดจะยั่วโมโห ไม่สิ จะเรียกว่าจะชวนยูนั้น มาเล่นการละเล่นของเองยังจะดีกว่า
“พี่ชายเหมือนผมเลยนะ ทำไมเราไม่มาอยู่ด้วยกันล่ะ ถ้าทำเป็นอย่างนั้น พี่ชายจะได้ไม่เหงานะ กับการที่ ครอบครัวตาย ก็ชั้งๆมัน---”
“ผมไม่ได้เหมือนกับคุณ อย่ามาเหมารวม”
สีหน้าของยูนั้น กลายเป็นสีหน้ารังเกียจคนตรงหน้า ตอนเขากะจะไว้ชีวิตเด็กนี้นะ แต่เขาได้เปลี่ยนใจไปซะแล้วสิ เขากระดิกนิ้วจนต้นไม้ที่เขายืนอยู่บนนั้น กลับมีชีวิตขึ้น เถาวัลย์จของต้นไม้คว้า ขาของมิโกโตะขึ้นก่อนจะทุ่มตัวของเด็กชาย ไปกับฟื้นซ่ำไปซ่ำมา จนร่างกายของเด็กชาย ก็เริ่มมีรอยแผล และเลือดเล็กน้อย แต่ที่หน้าแปลก..
“อึก...ฮ่าๆๆๆฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะ ของมิโกโตะนั้นมันทำให้ยูนั้นหยุดการกระทำของเขาลง
“ว่าแล้ว พี่ชายนี้ เหมือนผมจริงๆนะ ความเกลียด ความแค้น มันอยู่ในตัวพี่ และอยู่ในตัวผม ผมเริ่มหลงเสน่ห์ พี่ชายซะแล้วล่ะ!!”
มิโกโตะนั้นดูท่า จะไม่เจ็บจากการ ทุ่มตัวเขาลงกับฟื้นตะกี้นี้เลย แต่เขานั้น กลับ ยิ้ม และ ดีใจซะอย่างนั้น แต่รอยยิ้มนั้น กลายเป็นรอยยิ้ม แสยะ ออกมา จนน่าขยะแขยง ยูเห็นดังนั้น แต่เขากลับไม่ได้หวาดกลัวกับคนตรงหน้า เลย แต่กลับ… อยากทรมาณ อยากฆ่า เด็กชายผู้นี้เสียจริงๆ
“ขอบคุณนะครับ… แต่ถึงยังนั้น ก็ลาก่อนนะครับ”
เขาเตรียมตัวจะใช้พลังอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาจะสังหารเด็กชายคนนี้ ไปเลย จะได้จบๆ เขาคิดอย่างนั้น แต่ในขณะนั้น
“แต่...พี่ชายนะ ประมาทไปนะ หึหึหึ”
“ !!! ”
ตูม!!!
###
ในขณะที่ชายหนุ่มร่างสูง ตกใจกับเสียงดัง มาทางอีกข้างล่าง ของเขา เขาก็ตกใจไม่น้อย และในใจดูท่า จะห่วงลูกน้องไม่แพ้กัน เขาก็มาถึงได้สักพักแล้ว ถึงจะเป็นการเดินทางที่ดูจะไม่สะดวกสบายเอาซะเท่าไหร่ เ เขาใช้พลังของเขามาที่นี้ ก็คล้ายๆของรุโกะนั้นแหละ เขามองดูเหตุการณ์ข้างล่างอย่างตั้งใจ
“...หัวหน้า ดูท่าว่า ยูนะจะท่าไม่ดีนะ”
โรเซล่าเดินเข้ามา พร้อมบอก เพราะเธอดูจากเหตุการณ์ เมื่อตะกี้นี้ แต่ดูถ้าว่า นิโคนั้น จะไม่ห่วง ยูเท่าไหร่
“หมอนั้นนะ ไหวอยู่แล้ว…”
แต่ถึงคำพูดนั้น จะแลดูไม่ห่วงเลยสักนิดแต่สีหน้าของเขานั้น กับดูจะ เป็นห่วงสุดๆ แต่เขาก็ทำได้แค่เชื่อมั่นได้แค่นั่น แหละ เขามองไปที่อาคารที่นักวิทย์ ศาสตร์อยู่ พลางสังเกตที่กระจก ถึงข้างนอกจะมี บอดี้การ์ด เยอะแล้ว ข้างในอาคารมีอีกเป็น สิบ เขายืนมอง ถอดหายใจยาว (เอาจริงๆนะ พวกมันมีเวลาว่างมาจ้างคนเนอะ น่าจะเอาเงินไปซ่อมอาคาร ในบ้านเรือนก่อนไหม) เขาคิดเช่นนั้น ก่อนที่จะเห็นอีกว่า กลุ่มสเวนก็ อยู่ในนั้น
“โรเซล่า ติดต่อ โออิจิได้ไหม”
โรเซล่าพยักหน้า
“พวก นั้น มากันแล้วค่ะคงอยู่ในอาคารนั้นแหละค่ะ”
“ดี…”
เขามอง อาคาร ก่อนที่เขานะ จะหันไปสังเกตได้ เขาหันไปมองโรเซล่าก่อนจะบอกเธอว่า
“โรเซล่า ช่วยไปดูข้างล่างให้ที ระวังตัวด้วยล่ะ”
“ค่ะ”
จากนั้นโรเซล่า ก็กางปีกเธอออกและ บินลงไปข้างล่างตามที่หัวหน้าสั่ง เขายืนมองดูสักพัก แต่แล้ว มีดคมกริบ เล็มสั้นนั้น มาอยู่ที่คอของเขา นิโคนั้น นิ่งเงียบ ก่อนที่จะยิ้มออกมา
“ทำไมชอบ ตะหลบหลังกันแบบนี้ล่ะ กลัวหรือไง”
เขาพูดเยาะเย้ยออกมาพลางยิ้ม เจ้าเล่ห์ แต่เขายิ่งพูดมีดนั้นก็ จี้คอเขาใกล้ขึ้นเหลื่อยๆ หญิงสาวร่างเล็ก จี้คอเขาเหลื่อยๆ
“ตาลุงนี้...คิดว่าตายไปแล้วตั้ง8ปี ก่อนนะ”
“แช่งกันแบบนี้ไม่ดีเลยนะ พิเซียโตขึ้นเยอะเลยนิ”
นิโคกล่าวด้วยความคุ้นเคย เพราะเขากลับเธอนั้น เจอกันตอนอยู่ที่ห้องทดลอ แต่ฝ่ายหญิงนั้นไม่อยาจะเจ้าตัวเอามากๆ นิโคเทเลพอร์ตออกจาก ที่พิเซียจี้คอเขาอยู่ออกมาจากตรงนั้น เขามายืนข้างหลังเด็กสาว ก่อนที่จะใช้ขาของเขาจะเตะออกไปที่ลำตัวแต่ พิเซียไหวตัวทันก่อนที่จะกันขานั้นไว้ ก่อนที่พิเซียจะถอนออกมา และเตรียมอาวุธของเธอไว้แน่น
“ฉันเก่งขึ้นเยอะแล้วเห็นไหม ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอ่อีกแล้วนะ”
เธอกล่าวออกมา ด้วยความดีใจ ชายหนุ่มนิ่งเงียบเขาไม่พูดอะไรแต่พอหญิงสาวดูท่าทางของเขาของแล้ว เหมือนอยากจะให้พิเซียเขามาโจมตีเธอได้อีกก็ดี เธอจึงเป็นฝ่ายโจมตีนิโคก่อน
ฉัวะ!!!
จากนั้นเพลงดาบก็ได้เริ่มขึ้นนิโคที่ซ่อนดาบคาตานะไว้ก็เอามาป้องกัน มีดของพิเรียไว้ ก่อนจะตะหวัดไปมาดาบไปมา พิเซียกระโดดหลบการโจมตี ของนิโคก่อนที่จะเปลี่ยนมาใช้หมัดกะจะต่อยนิโคให้จมดิน เธอต่อยหมัดลงไป นิโคหลบได้หมัดนั้น ก็โดนฟื้นไปเต็ม ฟื้นนั้นจากที่เป็นราบก็กลายเป็นหลุมไปเลย นิโคใช้ขาเตะไปที่ลำตัว พิเซียอีกครั้ง ตรั้งนี้พิเซียกระเด็นออกไป จนชนกับ ต้นไม้
โครม!!!!
ต้นไม้ต้นนั้นล้มลงมาเพราะแรงของนิโค พิเซียยืนขึ้นพร้อมมากับอาการหงุดหงิดของเธอ
“หน็อย...แกน่ะแก”
เธอพูดออกมาด้วยความโกธร นิโคนั้นไปกระตุ้นเธอจนโกธรซะแล้ว เธอพุ่งเข้ามา จากนั้นก็ฟาด มีดของเธอลงนิโคตั้งรับ ก่อนที่เขาจะประมาณไปเล็กน้อย พิเซียใช้มีดของเธอมาฟันท้องเขานิโคอย่างรวดเร็ว จนเขานั้นต้องถอยออกไป
“อึก...บ้าเอ๊ย..”
“ฮ่ะๆๆ ได้ไปทีนะลุง ไงล่ะบอกแล้วว่าฉันเก่งขึ้นนะ”
“นั้นสิ… เก่งขึ้นจริงๆนั้นแหละ งั้นขอเอาคืนบ้างนะ”
นิโคยิ้มอิกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เขาใช้มือของเขาลูบไปทีหน้าท้อง พิเซียมองการกระทำของนิโค พอนิโคเปิดมือออกมา ก็พบว่าแผลนั้นหายไปแล้ว ก่อนที่นิโคจะหัน มามองพิเซียอีกครั้ง
“ต้องขอบคุณ พวกนายจริงๆที่ทำให้ฉันมีพลังแบบนี้ ...ฮ่าๆ...งั้น เริ่มเลยเถอะ”
####
จบไปอีกค่ะ บทนำตอนที่2 มันเป็นฉากต่อสู้แรกๆที่พิมพ์มา สำหรับเรากว่าจะคิดได้ว่า ตัวละครควรจะโจมตีแบบไหน นี้ก็นานแล้วค่ะ แต่รู้สึกชอบเขียนฉากต่อสู้ซะแล้ว อ่าาาเดี๋ยวนี้ชอบลงตอนดึกๆอ่า บ้าชะมัด (｡ŏ_ŏ) แต่ก็รอต่อไปเนอะ ไม่รู้จะมีคำผิดไหม555+
ความคิดเห็น