เหล่าลูกๆหลานๆของเฮ้าเอง

ลำดับตอนที่ #3 : โยฮัน คารีน่า

“คุณรู้ไหม ฉันมีพลังวิเศษนะ ฮ่าๆ ก็พลังที่ฉันสามารถยิ้มได้ทั้งๆที่น้ำตามันยังไหลไง ^ ^”

“ ฉันไม่ชอบ...อะไรในตัวฉันเลยซักนิด…”

“ถึงคุณจะมองว่าฉันเป็นของกิน ถ้าคุณคิดว่าการได้กินฉันแล้วทำให้คณมีความสุขละก็..ฉันก็ยอม”

ชื่อ  นามสกุล : Johansen  Carina

โยฮัน คารีน่า


ชื่อเล่น : คารีน


บุคลนที่จะคู่ด้วย :
Murasakibara

อายุ : 16 ปี


รูปลักษณ์ภายนอก : เรือนผมสีแดงดวงตาสีแดงก่ำ มัดผมสองข้างปล่อยผม ใส่ชุดกีลาสีของโรงเรียน ส่วนสูง165 น้ำหนัก46


นิสัย :ขี้อาย ขี้กลัว ขี้ระแวง  ซื่อบื่อ แต่ฉลาดเป็นกรด เป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าคุยกับใครเพราะเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่งอ่อนโยนถึงคนอื่นจะมองเธอว่าเป็นคนเสแสร้งเป็นคนดีชอบฟังเพลงในเวลาเบื่อๆรักสัตว์และชอบทำสวน เป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็พยายามจะเข้าหาคนอื่นด้วยความเป็นมิตร เป็นคนที่รู้สึกว่าโลกทั้งัใบมันทำให้เธอรู้สึกแย่ และคิดว่ามีแต่คนรังเกียจเธอแต่เธอก็ยิ้มออกมาได้ เป็นคนที่ชอบทำก่อนจะคิดโดยผลอาจจะออกมาไม่ดีหรือแย่ก็ไม่รู้แล้วแต่โชคของเธอเธอจะชอบ เดินไปเดินเล่นเพราะมันจะทำให้เธอรู้สึกคายเครียดได้ เธอเป็นคนนึงที่กลัวเสียงฟ้าฝ่าที่สุดเหมือนเธอได้ยินมันเมื่อไหร่เธอ จะหาที่แอบหรือไม่ก็ใส่หูฟัง เพื่อไม่ให้ได้ยิน บางครั้งเธอก็แกล้งคนนะ แต่ไม่มากเท่าไหร่ เช่นก็จะแกล้งทำให้ตกใจอย่างไรแบบนี้ แต่ด้วยความที่เธอไม่กล้าเท่าไหร่ ก็เลยไม่ได้ทำนัก เธอไม่เก่งการทำอาหารถึงขั้นว่า ห่วยเลยล่ะ แต่เธอก็ดันไปเก่งการทำขนม ซะงั้น เพราะเธอชอบกินขนมมากกว่า ขนมที่เธอชอบทั้งที่จะเป็นพวกรสชาติหวานแต่กลับไปชอบพวกข้าวกรอบหรือไม่ก็ขม คารีนก็ชอบหวานนะ แต่ถ้ากินมากไปอาจจะเลี่ยน ชอบแต่งนิยายพวกเกี่ยวกับแนวความรัก แต่เธอไม่อยากให้ใครอ่านหรอก ไม่เว้นแต่คนที่เธอชอบ เพราะเธอคิดว่ามันเป็นเรื่อวน่าอายมาก ถ้ามาอ่านล่ะก็ นะ เธอคงอยากจะตาย เธอไม่ชอบคนเสียงดัง ถ้าใครตะคอกเธอหรือ ว่าคนอื่น เธอก็จะน้ำตาคลอเบ้า และจะพยายามจะไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แต่สุดท้ายก็ไหลอยู่ดี อารมณ์แปรปวนอยู่บ่อยครั้ง จะดีก็ดี จะเศร้าก็เศร้าเลย เธอชอบทำงานบ้านเพราะส่วนใหญ่เวลาเธออยู่ที่บ้านหน้าที่จะเป็นของเธอหมด เธอจะเก็บกวาดจนระเอียด ไม่มีเศษฝุ่นเกาะติดแน่ๆ ถึงเธอจะขี้แยบ่อยๆแต่เธอก็โกธรเป็นนะแต่ไม่แสดงออก ก็จะแสดงแบบอ้อมๆ คือไม่พูด ทำเป็นไม่สนใจ ถ้าใครถ้าถึงคนที่เธอโกธรเธอจะถามว่า

“คุณ???ที่ว่าเนี่ย ใครหรอค่ะ”


ประวัติ : คารีน่าเด็กสาวมัธยมปลายปี1ชีวิตของเธอภายนอกจะมองว่าดูมีความสุขนะมีความอบอุ่นอยู่รอบๆ… ทุกคนต่างอิจฉาที่ครีน่ามีความสุขแต่… ทั้งที่กล่าวมาไม่ใช่ความจริง พ่อที่คอยเอาแต่ทำร้ายลูกและแม่ของตัวเอง

แม่ผู้ไม่มีความรู้สึกดีให้ลูกจะรักน้องมากกว่าเธอ แถมแม่ก็ไม่ใช่แม่แท้ๆ … เธอจะถูกพ่อทำร้ายร่างกายที่ด้านหลังของเธอมาตั้งแต่เด็กทั้งบุหรี่จี้และอื่นๆอีกสารพัด ถึงเธอจะเจ็บปวดแต่ในความที่เธอโดนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆด้วยความซื่อของเธอกลับคิดว่ามันคือการให้ความรักของพ่อ เธอไม่เคยคิดจะเกลียดพ่อของตัวเอง เธอรักพ่อของตัวเองด้วยซ่ำ เธอขี้แยมาตั้งแต่เด็กๆโดยอะไรเจ็บนิดเจ็บหน่อยก็เจ็บเธอก็จะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว…  แต่เมื่อเธอถูกพ่อทำร้ายเธอไม่เคยที่จะร้องเพราะพ่อไม่ชอยให้เธอร้องไห้.. เธอจึงต้องไปแอบร้องไห้คนเดียวในห้อง… ร้องไห้คนเดียวมันคงมีแค่ตุ๊กตาตัวเดียวของแม่เธอที่ทำให้เธอมีความสุขกับการได้กอดมัน มันเหมือนมีแม่มากอดพร้อมลูบหัวเธอกับเธอไปด้วยเพราะแม่ของเธอจะกอดเธอและลูบหัวของเธอไปด้วย…  เธอมีความสุขกับครอบครัววันวานของเธอแต่แม่ของเธอกลับหนีเธอกลับพ่อไป ทิ้งเธอไว้กับพ่อ เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทำแบบนี้...แต่คารีน่าคิดว่าแม่ของเธอสักวันต้องกลับมา มาใข้ชีวิตแบบครอบครัวของเธออีกครั้ง นี้มันเป็นความฝันลมๆแล้งๆของเธอเท่านั้น ถัดมาที่โรงเรียน เธอไม่เคยคิดจะสนิทใจกับเพื่อนๆ  เธอเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนเพราะเธอฉลาด ทุกคนต่างยอมรับในตัวเธอทั้งครูและเพื่อน แต่ยังไงคนดีคนเด่นย่อมมีคนเกลียดในการเสแสร้งของเธอ เธอเคยมีผมยาวสลวย เธอชอบที่จะดูแลผมของตัวเองเพราะแม่ของเธอชอบ หวีผมให้เธอ  และแม่ของเธอชมว่าผมของเธอสวย เธอจึงชอบผมของตัวเองมากแต่เธอก็ต้องเสียผมของตัวเองไป… เธอถูกตัดผมออกไปโดยเพื่อนๆของเธอ เธอถูกรังแกทั้งการใส่ร้ายเธอ การสาดน้ำใส่เธอ หรือการเขียนขู่ฆ่า เพื่อนในห้องไม่มีใครคิดจะไปฟ้อง แต่ไม่ใช่ว่าถูกขู่อะไรหรอนะ...แต่ พวกเขาก็เต็มใจจะทำอะไรนั้น เพราะพวกเขาชอบในการที่พวกเขาได้แกล้งเธอ...ชอบเห็นว่าเธอนั้นต้องเจ็บปวด ทรมาณ...แต่คารีน่าก็ให้อภัยให้เพื่อน ยิ้มให้เพื่อน พร้อมมาพูดในตอนเช้าว่า

“ อรุณสวัสดิ์จ๊ะ “ เหมือนว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น…  เหมือนว่าเมื่อวานไม่มีใครแกล้งเธอ แต่เธอก็รู้ว่าสิ่งที่เธอทำมัน… ทำให้เธอเจ็บใจ และเศร้ากว่าเดิม…  เธอมักจะไปที่สระพานลอย...เคยคิดจะกระโดดลงไป...แต่ก็คงไม่กล้าพอ มันเธอคงจะอ่อนแอ่มากเกินไป…  อ่อนแอ่เกินกว่าตะฆ่าตัวตาย

“ลองกระโดดสิ… “ เธอหันไปมองไปทางตันเสียง… แต่เธอก็พบกับมุราซากิบาระ…

“อยากตายก็ตายเลยสิ..ไม่มีใครว่าเธอหรอ” เธอก้มหน้าลงไป ถ้าเธอคิดจะกระโดดจริงๆตอนนี้เลย...ก็คงไม่มีใครสังเกตเธอหรอก..คงไม่ใครเห็นเธอด้วยซ่ำ..

“ถ้าคิดว่าชีวิตของเธอมาแค่นี้จริงๆ… ก็ทำเลยสิ… “ เธออยากจะทำมัน...แตาก็ทำมันไม่ได้...เธออยากจะกระโดดลงไปเธอก็ทำไม่ได้ เธอร้องไห้ออกมา เธอคิดอยากจะตายจริงๆนะ...แต่เธอแค่ทำไม่ได้..เพราะอะไรทำไมเธอถึงไม่อยากตาย ...ทำไมๆๆๆๆ

“ที่เธอไม่ทำเพราะไม่อยากตายใช่ไหม?” เสียงของเขามากระตุ้นเธอ จนเธอต้องหันไปมองเขาอีกตรั้ง… มันไม่ใช่..เธออยากตายจริงๆ…นะ

“เธอมันอ่อนแอ่เธอไม่กล้าทำมันจริงๆหรอ… เป็นฉันก็ทำไปนานแล้ว… “

คารีน่าสับสน..ไปหมด…

“มีอะไรที่อยากจะทำอะไรก่อนตาย...ก็ทำเลยสิ”

“ถ้าคิดว่า… เธอทำอะไรที่อยากจะทำได้แล้ว...แล้วค่อยกลับมาตายซะ”

มือหนาของเขายืนมือมาให้เธอ คารีน่ามองใบหน้าของเขา...ทำไมคนนี้ๆถึง?

“มุราซากิบาระ นั้นชื่อของฉัน… “  เสียงอันนุ่มนวลของเขา? ทำไม...คารีน่าพอจับมือของเขมแล้วอบอุ่นเหมือนคุณแม่...ทำไม?  ทพไมใจเต้นแรงแบบนี้… เธอได้รับความอบอุ่นของเขามาเต็มๆ… มุราซากิบาระ อะไรมันคือทำให้เธอถึงตกหลุมรักเขาจังๆแบบนี้นะ?


ชอบ : ฟังเพลง สัตว์ต่างๆยกเว้นหนอน ไอติม น้ำผลไม้ ตุ๊กตาของคุณแม่


ไม่ชอบ :  อากาศหนาวจัด ตัวเอง ความอ่อนแอของตัวเอง เสียงฟ้าผ่า


กลัว : หนอน ผี การรังแกไม่ชอบให้ใครมาจับผม  


ลักษณะการพูดจา : พูดจาสุภาพ พูดจาเครพผู้อื่น
แต่เมื่อมีอาการเขิลอายจะพูดติดๆขัดๆ

เครื่องแต่งกายประจำ : ชอบแต่งการด้วยเสื้อยืดสีขาวใส่ กางขายาว (ดังรูปค่ะเราอาจจะไม่รู้นะว่าใส่อะไรบ้างนะ~)

กรุ๊ปเลือด : A


รสชาติเลือด(?) :Panna cotta (พานาค้อตต้า) อาหารของอิตาลี หวานอร่อยผลไม้ทั้ง สตอบเบอรรี่ องุ่น…


TALK WITH ROSERLIN


“สวัสดีค่ะ! ผปค.ชื่อไรเอ่ย?”

:ออมจ้าา


“ทำไมถึงสมัครเรื่องนี้คะ?”

: เราชอบอะไรเกี่ยวกับแวมไฟร์อะน่ะเคยคิดจะลองแต่งอยู่ แต่ไม่เคยแต่งได้สักที แต่เนื้อของไรท์น่าสนใจแถมเกี่ยวแวมไฟร์(กริ๊ดลั่นบ้านจ้า อ้ากกกก) ก็เลยสนใจจะมามอบลูกสาวววว


“ทำไมถึงสมัครบทนี้คะ?”

: เพราะ...ชอบอสึชิถึงจะไม่ค่อยติดตามเรื่อง คุโรโกะบาสเกตบอสเท่าไหร่เดอะมูฟวี่คุโรโกะ หลงรักเขาเข้าเลยยย ฮ่าๆๆๆ ชอบนางค่ะเพราะนางเป็นคนชอบกิน ขนมเหมือนเราเลย ฮ่าๆๆ แต่กหน้าแปลกทำไมไม่เคยอ้วนเหมือนที่เราอ้วนเลยอ่ะ???


“เคารพการตัดสินใจของเราได้ใช่ไหมคะ?”

: ได้ค่ะถึงจะไม่ได้ไม่เป็นไร แต่เราจะติดตามและให้กำฃังใจน่าาม


“ถ้าไม่ผ่านแต่เราเสียดายจะให้เป็นตัวละครลับหรือรับกลับคะ?”

: ได้ค่ะเป็นตัวประกอบก็ได้ ขอแค่ให้มีบท ^o^

                                                  

THE ORA