[Got7]Got 2 Survive {BNior,JackJae,MarkBam}

ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 28 : 28th Bullets up 100% แล้วค่ะ

ตอนที่ 28 : 28th Bullets

หลังจากจบการแข่งขัน  สมาชิก  2PM และ Got7 ก็ได้แวะโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกาย,  

  X-ray และทำแผล  โชคดีที่ไม่มีใครบาดเจ็บหนักถึงขั้นต้อง Admit นอนโรงพยาบาล  ส่วน

อาการกระดูกซี่โครงร้าวของจินยองนั้นก็ไม่ต้องทำอะไร แค่พักสัก 1 เดือนก็จะกลับมาเป็น

ปรกติเอง จากนั้น ทั้งหมดจึงพากันไปเลี้ยงฉลอง  ก่อนจะแยกย้ายกลับเข้าที่พัก





 

รอบนี้พวกเขาได้พักในบ้านรับรอง ...เรียกว่าคฤหาสน์น่าจะดีกว่า ของหัวหน้าแก๊งยากูซ่า ผู้คุม

เมืองโอซาก้า  ภายในคฤหาสน์ที่ปลูกอยู่บนเนินเขาเกือบจะใจกลางเมือง กินเนื้อที่ภูเขาเกือบ

ทั้งลูก ตกแต่งแบบ traditional Japanese style มี สวนหิน บอนไซ บ่อปลาคาฟ  สวย กว้าง

ขวาง มีวิวปราสาทโอซาก้าประดับไฟยามค่ำคืนอยู่ไม่ไกล และหรูหรากว่าเรียวกังที่พวกเค้าเคย

พักก่อนหน้านี้ 100 เท่า ของตกแต่งบ้านทุกชิ้นเป็นของจริง เก่าแก่  มูลค่ามหาศาล  ต้องเป็น

แขกระดับ VIP จริงๆเท่านั้นถึงจะได้รับอนุญาตให้เข้าพัก

เหตุผลที่ได้มาที่นี่ก็คือ คืนนี้ จะมีการทำพิธีมอบดาบ เอฟุตาชิ โดยหัวหน้าแก๊งยากูซ่าให้กับ

เจ้าของคนใหม่ คือ แจบอม มาร์ค และ แจ๊กสัน   ที่สามารถปลิดชีวิตยากูซ่าขุนพลและรอง

ขุนพล เจ้าของคนเก่าได้ โดยดาบนี้ถือเป็นของล้ำค่าที่ไม่สามารถประเมินมูลค่าได้ เป็นสิ่งที่

ตกทอดกันมายาวนาน  นอกจากตัวดาบ ด้ามจับ และปลอกดาบที่ประดับด้วยเงินทอง อัญมณี

สูงค่าแล้ว ดาบเอฟุตาชินั้นโดยมากจะใช้เป็นดาบคู่เครื่องแต่งกายของชนชั้นเจ้าเมือง หรือ

โชกุนในสมัยก่อนเวลาเข้าเฝ้าสมเด็จพระจักรพรรดิ เป็นเครื่องหมายแสดงว่าเป็นชนชั้นสูง หรือ

มาจากตระกูลเก่าแก่สืบเชื้อสายมา และในปัจจุบันยังเป็นสัญลักษณ์แสดงความแข็งแกร่งและ

บ่งบอกระดับของนักฆ่าชั้นสูง ซึ่งเป็นรองแค่ ดาบคุซานางิ ของสมเด็จพระจักรพรรดิ์ และ ดาบ

ที่ถูกตีโดยช่างฝีมือในตำนานอย่าง มูรามาตะ และมาซามูเนะ เท่านั้น ซึ่งเป็นของหายากไม่เคย

มีใครได้เห็นในปัจจุบันแล้ว แค่ดาบระดับคันตาน่าชั้นดี ที่ตีโดยช่างยุคปัจจุบันยังมีราคาสูง

เทียบเท่าบ้านเดี่ยวใจกลางกรุงโตเกียว แล้วดาบที่ทั้ง 3 คนได้รับในวันนี้นั้น ยังไม่มีใครกล้า

ประเมินมูลค่าที่แท้จริงของมัน ว่าจะทรงคุณค่าขนาดไหนนับเป็นเกียรติแก่ทีมนักฆ่าหน้าใหม่

อยาก Got7 มาก

แม้สิ่งล้ำค่านี้จะต้องตกอยู่ในมือชาวต่างชาติ แต่ก็มีกฏว่า ผู้ที่ถือครองเอฟุตาชิ จะไม่สามารถ

ปฏิเสธการท้าประลองได้ ก็คือ สามารถท้าสู้เพื่อแย่งชิงกลับคืนมาเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้ามีความ

สามารถเพียงพอ และในตอนนี้ หัวหน้าแก๊งยากูซ่า ของเมืองโอซาก้าก็ยอมรับความสามารถ

ของ ทั้ง 3 จากการต่อสู้อย่างใสสะอาดโดยไม่มีข้อกังขา

พิธีนี้จะจัดเมื่อได้ครอบครองดาบเอฟุตาชิ ครั้งแรกเท่านั้น ถ้าได้มาเพิ่มครั้งต่อๆไปอีกก็จะไม่มี

การจัดงานอะไรอีก ดังนั้น สมาชิกทีม 2PM จึงไม่ได้มาร่วมงานในวันนี้

ในคฤหาสน์นั้น แบ่งเป็นเรือนหลักที่ระดับหัวหน้าแก๊งใช้พักอาศัย และเรือนรับรองสำหรับแขก

แยกออกมา และยังมีโรงฝึกขนาดใหญ่อยู่ในบริเวณคฤหาสน์นี้ด้วย  วันนี้พวกยากูซ่าเกือบร้อย

คนที่มาร่วมงาน ทุกคนสวมกิโมโนผ้าไหมชั้นดีแสดงเครื่องหมายแก๊ง หรือไม่ก็สูทสากลเต็มยศ

และต่างก็ต้องก้มหัวคำนับเด็กที่อายุน้อยกว่ามากอย่างไม่พอใจ  บางคนก็จ้องปานจะกินเลือด

กินเนื้อ ติดแต่เกรงใจเจ้าภาพ  งานคืนนี้จึงผ่านไปได้ด้วยดีไม่เกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้น

สมาชิก Got7 ในชุดกิโมโนหรูเต็มยศต่างนั่งตัวเกร็งไม่กล้ากระดุกกระดิก หรือแม้แต่จะหายใจ

จนพิธีผ่านพ้นไป จึงได้แยกย้ายกันไปพักผ่อน โดยแต่ละคนล้วนได้พักในห้องเดี่ยว ขนาดกว้าง

ขวางสะดวกสบาย ติดแต่ว่า....

ด้วยความเก่า ของเรือนรับรองในคฤหาสน์ ระเบียงเป็นไม้ เวลามีใครเดินผ่านไปมาก็จะมี เสียง

เอี๊ยดอ๊าด ประตูเป็นโครงไม้ขึงบุด้วยกระดาษสา เวลามีคนผ่านไปมาก็เห็นเงาคนจากข้างนอก

ได้ ภายในห้อง ปูเสื่อทาทามิและนอนกับฟูกใหญ่นุ่ม แต่ห้องมันกว้างเกินไปไหม แค่ห้องๆหนึ่ง

ก็กว้างเท่าหอพักทั้งชั้นที่พวกเขาเคยอยู่ที่เกาหลี  เพดานด้านบน แม้จะมีฝ้าแต่ก็ดูเก่าน่ากลัว

เหมือนจะมีอะไรพุ่งออกมาหลอนได้ตลอดเวลาทั้งจาก มุมมืดของห้อง หรือบนขื่อเพดาน

เพราะ คฤหาสน์ไม้นี่อายุไม่น่าจะต่ำกว่า 100 ปี แน่ๆ

แน่นอนว่าต้องมีคนเดือดร้อน อย่างน้อย 3 คน ที่นอนแยกคนเดียวที่นี่ไม่ได้ สองคนแรกคือ

แจ๊กสันกับยองแจ และอีกคนคือ แบมแบม เพราะทั้งสามคนนี้กลัวผีมาก และไม่ถูกกับ

ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติใดๆทั้งสิ้น

ก่อนหน้านี้ ในงาน พิธีมอบดาบ แจ๊กสันผู้ที่หน้าบูด หน้าตาบอกบุญไม่รับสุดชีวิต ดันเป็นที่

ถูกใจของหัวหน้าแก๊งยากูซ่า เขาจึงได้รับของขวัญบางอย่างนอกเหนือจากสมาชิกคนอื่นมา

ด้วย นั่นคือชาแบบพิเศษ สำหรับผู้ชาย ใส่ในขวดเซรามิก คล้ายขวดสาเก ขนาด 200 ซีซี.

มา  และความคิดชั่วร้ายก็แล่นผ่านเข้ามา

แจ๊กสันนึกไปถึงเรื่องบลัดดี้ ที่เขาจับได้จินยอง จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ เท๊คแคร์ อะไรเลย หุหุ

มันต้องแกล้งด้วยไอ้นี่ แหละนะ

ก่อนจะแยกย้ายเข้าห้อง แจ๊กสันจึงหาโอกาส มอบ ชานี้ให้ แต่ถ้าจะเอาไปให้กับมือ อาจจะ

ความแตกว่าเขาเป็น แองเจิลของจินยองได้ จึงต้องฝากคนอื่นไป และ แจบอมก็ผ่านทางมา

พอดี

"อ๊ะ แจบอมฮยอง มาก็ดีแล้ว พอดีท่านหัวหน้าฯ ฝากชา แบบพิเศษมาให้เห็นบอกว่าจะช่วย

สมานแผลโดนคมดาบได้ดี รบกวนฝากไปให้จินยองฮยองด้วยได้ไหมครับ " แจ๊กสันกล่าวท้าว

ความดูดีน่าเชื่อถือ แจบอมจึงรับขวดชานั้นมา

"ชั้นก็มีแผลโดนฟันที่ไหปลาร้าเหมือนกันนะ ชั้นก็กินด้วยได้ใช่ไหม?" ไม่รอให้แจ๊กสันตอบ

แจบอมก็ยกชานั่นขึ้นซดดื่มจากปากขวดอึกใหญ่

แจ๊กสัน เบิกตาโต อยู่แป๊บหนึ่งก่อนจะคิดได้ว่า อืม แบบนี้ก็ถือว่าเป็นการ เท๊ค ทางอ้อมล่ะมั้ง

ยังไงก็ส่งผลกระทบจินยองฮยองเหมือนกันอยู่ดี อิอิ แจ๊กสันแอบยิ้มชั่วร้ายขึ้นมา

แต่แผนของแจ๊กสันก็ยังไม่ราบรื่นดีนัก เพราะ ยองแจเดินผ่านมาอีกคน

แจบอม จับยองแจไว้แล้วก็เอาชาอย่างว่าที่เหลือกรอกเข้าปากยองแจ อย่างไม่รู้ชะตากรรม

ก่อนจะหันมาบอกแจ๊กสันว่า ถ้ามันได้ผลดีพรุ่งนี้ค่อยไปขอท่านหัวหน้าแก๊งเพิ่มก็ได้ แล้วเดิน

เข้าห้องนอนของเขาไป

"ชาอะไรอ่ะ กลิ่นหอมมาก หวานอร่อยดีด้วยนะฮะ" ยองแจพูดตามหลังแจบอม แล้วหันมาหา

แจ๊กสัน

"แจ๊กสันฮยอง คืนผมขอนอนด้วยได้ไหมครับ ผมกลัวผีอ่ะ ในห้องมันกว้างเกินไป มีเสียงไม้ลั่น

อ๊อดแอ๊ด เอี๊ยด อ๊าดด ตลอด นอนไม่ได้เลย" ยองแจไม่พูดปล่าว เขาอยู่ในชุด กิโมโนชั้นในสี

ขาว ถือหมอน และผ้าห่มมาครบ  ทำหน้าอ้อนวอนน่ารัก  ใครปฏิเสธก็ใจร้ายเกินไปหน่อยหล่ะ

แจ๊กสันกุมขมับ พร้อมกับนึกได้แค่ว่า... ทำไมเวรกรรมมันตามทันเร็วอย่างนี้ฟระ แล้วก็โอบเอว

พายองแจเข้าห้องไป... ( คริ คริ )

ด้านแบมแบม คืนนี้เขาชวนยูคยอมมานอนเป็นเพื่อน ด้วยความเคยชิน และไม่อยากรบกวน

มาร์คฮยอง เพราะวันนี้ มาร์คฮยองรับบทหนัก และคงจะเหนื่อยมาก จากการต่อสู้ที่เพิ่งผ่านมา

ภายในห้องนอนของแบมแบม เด็กทั้งสองปูฟูกชิดกันแล้วนอนเล่าเรื่องเหตุการณ์การต่อสู้ของ

วันนี้อย่างออกรส

"ข้อมือเป็นไงมั่งอ่ะแบมแบม ?" ยูคยอมนอนคว่ำเอาแขนสองข้างแนบลำตัวเหมือนท่าแมวน้ำ

เอาคางเกยหมอนญี่ปุ่นที่มีรูปร่างคล้ายๆกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆแข็งๆไม่มีความนุ่มสักนิด ถามขึ้น

"เหมือนจะดีขึ้นนะ" แบมแบมที่อยู่ฟูกติดกัน ในท่านอนหงายยกข้อมือของตัวเองขึ้นมาหมุน

สำรวจดู

ยูคยอมแอบถอนหายใจโล่งอก เพราะเมื่อตอนเย็นที่ว่าง เขาแอบเอาเจ้าตุ๊กตาฟางสาปแข่งขึ้น

มาลูบแขนซ้ายของมันแล้วท่องว่า จงหาย จงหาย อยู่หลายครั้ง หรือว่ามันจะได้ผล?!

ตอนนี้ กระเป๋าเป้สุดหวงของเขาซึ่งมีตุ๊กตาสาปแช่งของแบมแบมอยู่ข้างในก็วางอยู่ใกล้ๆฟูก

ใกล้มือของเขาที่สุด ซึ่งน่าจะเป็นที่ปลอดภัยที่สุด (หรืออันตรายที่สุดกันแน่นะ อิ อิ) ทำให้ยูค

ยอมอุ่นใจขึ้น

ยูคยอมยอมรับว่าเสียดายดาบเอฟุตาชินิดหน่อย เพราะตอนสุดท้าย ที่ เหลือ เขา แจบอม และ

แจ๊กสัน สู้กับยากูซ่า ขุนพล 2 คนนั้นเป็นเพราะเขาเสียหลักเพราะความชันของเวทีเกือบพลาด

ท่า ดีว่าแจบอมฮยองมาช่วยและเป็นจังหวะจัดการเจ้ายากูซ่าขุนพลนั้นได้พอดี  ส่วน แจ๊กสัน

นั้น ก็ 1: 1 จนชนะเจ้ายากูซ่าขุนพลอีกคนไปอย่างใสสะอาด ยูคยอมนั้นไม่ได้พูดด้วยความ

อิจฉา  แต่กลับชื่นชมถึงความสามารถและไหวพริบการเอาตัวรอดของเหล่าฮยองที่เขายังต้อง

ฝึกฝนเพิ่มเติม เพราะความห่างชั้นกันอีกเยอะ

กับแบมแบมที่เสียดายมากที่ไม่ได้สู้อะไรใครเลย แต่ก็เล่าถึงความตื่นเต้นตอนที่ห้อยหัวจับ

มาร์คฮยองไว้ จนได้กลับขึ้นมาบนเวที ในอนาคต ถ้า Got7 ได้ออกมา ทำทัวร์ อย่างนี้บ้าง แบม

แบมก็วาดฝันว่าอยากจะทำให้ดีกว่านี้ ได้แสดงศักยภาพมากกว่านี้ และจะกลับไปฝึกฝนตนเอง

ให้เก่ง และเท่ห์มากกว่านี้

เด็กทั้งสองคุยกันสนุกสนานจนเวลาผ่านไปเกือบจะ ตี 2  ยูคยอมจึงอาสาเป็นคนลุกไปปิดไฟ

นอน แต่...

มีคำกล่าวว่า ที่ๆอันตรายที่สุด คือที่ๆปลอดภัยที่สุดใช่ไหม แต่สำหรับยูคยอมแล้ว...ที่ๆ

ปลอดภัยที่สุด คือที่ๆอันตรายที่สุด หลักจากปิดไฟ แล้วระหว่างที่ยูคยอมกำลังจะกลับมานอนที่

ฟูก....

ใช่แล้วค่ะ เพราะความมืดหมีน้อยยูคยอม พลาด เหยียบเป้ ใส่ตุ๊กตาฟางสาบแช่งของแบมแบม

ซะเต็มๆทรีน -..-  เต็มข้อ เต็มน้ำหนัก

แต่ทันทีที่ตั้งสติได้ ยูคยอมรีบยกเท้าออก ก้มกอดกระเป๋าเป้ พร้อมกับร้องเรียกชื่อแบมแบม

"แบมแบม !!" ยูคยอมร้องเรียกเสียงดังแต่แบมแบมไม่ตอบ

"แบม...เว้ย!!" ยูคยอมรีบคลานเข้าไปเขย่าตัวแบมแบมที่นอนอยู่บนฟูกที่ติดกัน แต่ แบมแบมไม่

ตื่น

"อะไรอ๊า  เมื่อกี้ยังคุยกันดีๆอยู่เลย ทำไงดี ทำไงดี" ยูคยอมเหงือแตก หน้าซีด มือไม้สั่น ทำ

อะไรไม่ถูก

"แบมแบม ตื่นดิว๊า อย่าแกล้งกันแบบนี้" ตอนนี้เสียงยูคยอมเริ่มสั่นเหมือนจะร้องไห้แล้ว ถ้าแบม

แบมเป็นอะไรไปเค้าจะทำยังไงดีเนี่ย!!

"ถ้านายไม่ตื่น ชั้นจะทิ้งนายไว้ในห้องมืดๆ ผีหลอกนะแบม!!" ยูคยอม ขู่ให้ แต่เพื่อนตัวน้อยก็ไม่

ลืมตาขึ้นมา

นั่นทำให้ยูคยอมรีบยกมืดปาดน้ำตาแล้ววิ่งไปตามหาจินยอง

ตอนเข้ามาในเรือนรับรองตอนแรก เขาก็ไม่ได้สนใจว่าสมาชิกคนอื่นจะอยู่ห้องไหน รู้แต่ว่าห้อง

ของเขากับมาร์ค อยู่ขนาบห้องแบมแบม ดังนั้น เหลืออีก 4 ห้องที่ต้องไปตามหา โดยห้องแรก

ที่ถัดจากห้องของเขาด้านซ้าย ยูคยอมเคาะประตูเบาๆก่อนเปิดเข้าไปเจอแต่ความว่างปล่าว ฟูก

ที่ปูอยู่กลางห้องไม่มีคนนอน แต่เขาเจอกล่องกำมะหยี่ยาวสีดำวางอยู่ข้างประตู น่าจะเป็นกล่อง

ปืนไรเฟิลสไนเปอร์ของยองแจ

"เอ... ยองแจฮยองไม่นอนในห้องตัวเอง สงสัยกลัวผีมั้ง" ยูคยอมปิดประตู แล้วเดินไปยังห้อง

ถัดไป

ห้องถัดมามีแสงสว่างสลัวจากภายในห้อง และมีเสียงอะไร กุ่ก กัก ๆ อยู่ข้างใน ยูคยอมจึงเคาะ

ประตูก่อน

"ก๊อกๆ จินยองฮยองอยู่ไหมครับ?" ยูคยอม ร้องถามเบาๆ

"นายมาผิดที่แล้ว จินยองฮยองอยู่ห้องริมสุด อย่าลืมเคาะประตูก่อนด้วยหล่ะ" เสียงแจ๊กสันตอบ

กลับมา เสียงเขาดูเหนื่อยๆ เหมือนเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่ยูคยอมได้คำตอบที่ต้องการแล้วก็

เดินจากมา โดยไม่คิดอะไร ( แต่รี๊ดคิดใช่ไหมคะ คิดหน่อยนะ 555)

ยูคยอมรีบเดินไปยังห้องที่อยู่สุดทางเดินด้านในด้วยใจที่ร้อนรน

ห้องริมสุดเปิดไฟสว่างมีเสียงดังโครมครามจากด้านใน เหมือนมีการต่อสู้อยู่ ตอนแรก ยูคยอม

กะจะเปิดประตูเข้าไปเลยแต่ นึกขึ้นได้ว่าแจ๊กสันฮยองบอกให้เคาะประตูก่อน

"ก๊อกๆ จินยองฮยองอยู่ไหมครับ? ผมมีเรื่องอยากให้ช่วยด่วน" ยูคยอม ตะโกนอยู่หน้าห้อง

พร้อมกันเดินไปเดินมา รอฟังคำตอบ เหมือนหนูติดจั่น

"รู้แล้วรอแปบ!!" จินยองตะโกนตอบ ด้วยเสียงหอบเหนื่อย ก่อนเสียงโครมครามในห้องจะเงียบ

ลง แล้วเดินมาเปิดประตู ก็ประมาณ 2 นาทีให้หลัง

"กะ เกิดอะไร ขึ้นหรือป่าวฮยอง!?" ยูคยอมถามด้วยความเป็นห่วง เพราะสภาพจินยองที่เปิด

ประตูออกมา หัวยุ่ง เสื้อผ้ากิโมโนชั้นในสีขาวหลุดรุ่ย แถมมีคราบเลือดตาม เสื้อทั้งหน้าหลัง

และกำลังเลียริมฝีปากที่เหมือนจะมีเลือดออก

"ไม่มีอะไร ฟัดกับเสือมานิดหน่อย มีธุระอะไรด่วนตอนนี้เหรอ?" จินยองจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ และ

เสยผมที่ยุ่งอยู่ให้เข้าทรง

"คือ....ตั้งแต่วันก่อนที่เราพักที่เรียวกัง ก่อนแข่ง ผมเก็บตุ๊กตาฟางสาบแช่งได้ เลยลองเอามา

เล่น โดยเขียนชื่อแบมแบม ที่นี้มันเหมือนมีคำสาปจริงๆอ่ะ ตอนที่ผมทำตุ๊กตาเจ็บ แบมแบมก็

บาดเจ็บไปด้วย" ยูคยอมเล่า วกไปวนมาเหมือนคนพูดไม่รู้เรื่อง แล้วเรื่องที่เล่าก็ดูเกินจริง

เหมือนคนเพ้อ จับต้นชนปลายไม่ถูก

"นายเมาป่าวเนี่ย? ไร้สาระน่า ชั้นไปนอนต่อแล้วนะ" จินยอง ขมวดคิ้วให้ ก่อนจะหันหลังเมิน

"แต่เมื่อกี้ผมเผลอเหยียบ ตุ๊กตาสาปแช่งนั่น แล้วแบมแบมก็แน่นิ่งไปเลยอ่ะฮยอง ปลุกเท่าไหร่

ก็ไม่ตื่น ฮยองช่วยไปดูแบมแบมหน่อยนะ " ยูคยอมทำรีแอคชั่นซีเรียสพร้อมกับตาแดงๆ จน  

จินยองเริ่มสนใจ

"แล้วแบมแบม ยังหายใจอยู่ไหม? ชั้นไปดูให้ก็ได้" จินยองส่งสายตา พยักหน้าให้ ยูคยอมเดิน

นำเขาไปดูอาการแบมแบม

ก่อนจะไป ยูคยอมแอบชำเลืองเข้าไปในห้องของจินยองที่เปิดประตูทิ้งไว้  เห็นมีคนนอนอยู่ ใส่

ชุดเหมือนพวกเขาแต่สภาพถูกมัดที่ข้อมือ  ข้อเท้า และปิดตาไว้

"แจบอมฮยอง !!" ยูคยอม อุทานขึ้นมา เพราะจำทรงผมและต่างหูได้ แล้วเอามือปิดปาก

จินยองหันมายิ้มลึกลับ ก่อนจะพูดว่า  "ทิ้งไว้แบบนั้นแหละ เดี๋ยวหมดฤทธิ์ยา ตอนเช้าค่อย มา

แก้มัด"

ทั้งสองเดินผ่านระเบียงที่มีชายคายื่นออกมา มีตะเกียงให้ความสว่างสลัวตามทางเดินเป็นช่วงๆ

มองไปด้านนอกเป็นสวนหิน ลางๆในความมืด และมี ดวงดาวทอแสงระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้า

ยูคยอมเปิดประตูกลับเข้าไปในห้องของแบมแบม แล้วเปิดไฟให้ห้องสว่าง พร้อมกับกวักมือเร่ง

จินยองให้เข้ามาดูอาการเพื่อนรัก

จินยองนั่งคุกเข่าข้างฟูกที่นอนของแบมแบม แล้วเอามือแตะที่เส้นเลือดใหญ่ต้นคอของแบม

แบม

"ยังหายใจ และชีพจรก็เต้นปรกติดีนะ เหมือนคนหลับไปเฉยๆ แต่ทำไมปลุกไม่ตื่นนะ" จินยอง

ลองเขย่าตัวปลุกแบมแบมแล้วแต่ก็ไม่ได้ผล

ยูคยอม เปิดกระเป๋าเป้ แล้วเอาตุ๊กตาฟางสาปแช่งที่เขียนชื่อแบมแบม ออกมาให้จินยองดู

"เนี่ยอ่ะ ฮะ แบมแบมมีอาการแปลกๆสัมพันธ์กับเวลาที่ผมทำอะไรตุ๊กตาเลยตั้งแต่ บาดเจ็บที่ข้อ

มือ หัวฟาดประตู หกล้มก่อนแข่ง จนถึงตอนนี้ ทำไงดี ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้เลยนะครับ"

ยูคยอมก้มหน้า เล่าที่มาที่ไปให้จินยองฟัง จนจินยองเริ่มคล้อยตาม

"นายไปปลุกมาร์คมานี่ด่วนเลย เราต้องรีบแก้คำสาปกัน" จินยองพูดด้วยเสียงและท่าทีซีเรียส 







ทำให้ยูคยอมรีบวิ่งไปตามมาร์คที่อยู่ห้องติดกันทันที

ไม่นานนัก มาร์คก็รีบเดินตามยูคยอมกลับเข้ามา  ตอนที่ยูคยอมไปตามนั้น มาร์คก็กำลังนอนไม่

หลับอยู่พอดี

"ไหน แบมแบมเป็นอะไรนะ?!!" มาร์ครีบเข้าไปดูแบมแบมอีกฝั่งของที่นอน ตรงข้ามจินยอง

มาร์คค่อยๆลูบไล้ใบหน้า และริมฝีปากของแบมแบมที่ดูเหมือนหลับไปเฉยๆ แล้วลองเขย่าปลุก

ดู .... ไม่ตื่นจริงๆด้วย เขามองไปที่ จินยอง และยูคยอมเพื่อหาคำตอบ

ยูคยอมหลบตา ก้มหน้า เล่าเรื่องตุ๊กตาฟางสาปแช่งนั่น กับอาการของแบมแบมให้มาร์คฟังซ้ำ

อีกรอบ และกล่าวขอโทษกับความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเขา

แต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้มาร์คระงับโทสะได้ เขาโมโหจน ลืมตัว ลุกขึ้นมาลงมือชกยูคยอมไป

หนึ่งหมัดเต็มๆ และน้องก็ไม่ได้หลบ

จินยองรีบห้ามทัพด้วยการฟันสันมือเข้าที่ขาพับ ทำให้มาร์คพับเข่าล้มลง แล้วกระชากสาบเสื้อ

กิโมโน สีขาวของมาร์คเข้ามาใกล้

"น้องมันไม่ได้ตั้งใจ  ตอนนี้ต้องช่วยกันแก้ไข  แก้คำสาปก่อนเข้าใจนะ" ก่อนจะปล่อยมือเหวี่ยง

ให้มาร์คเซ แทบล้ม แล้วเอามือกุมที่ชายโครงตัวเองด้วยความเจ็บปวดเพราะลืมตัวเหมือนกันว่า

ซี่โครงร้าวอยู่

"ฮยองรู้วิธีแก้คำสาปเหรอฮะ" ยูคยอมเอามือขวาจับแก้มตัวเองที่โดนมาร์คต่อย ถามด้วยแววตา

มีหวัง

จินยองชายตาไปที่มาร์คแวบหนึ่ง ก่อนจะอธิบายวิธีการ ตามหนังสือที่เขาเคยอ่านเจอ

"ดูจากลักษณะการผูกปมแขนขาของตุ๊กตาฟางสาปแช่งตัวนี้แล้ว นี่เป็นตุ๊กตาสาปแช่งเรื่องที่ไม่

สมหวังในความรัก วิธีแก้ก็ไม่ยาก แค่คนที่ถูกสาปสมหวัง แล้วเผาตุ๊กตานี้ทิ้งซะ คำสาปก็จะ

หายไป"

"แบมแบมกับมาร์คฮยองก็เป็นแฟนกันแล้วนี่ ทำไมแบมแบมยังไม่สมหวังในความรักอีกเหรอ

ฮะ?" ยูคยอมถามขึ้นมาด้วยความไร้เดียงสา

"เอาเป็นว่า เดี๋ยวให้มาร์คจัดการต่อละกัน คืนนี้ ยูคไปนอนห้องมาร์คฮยองก่อนนะ  ฮยองจะทำ

ให้แบมแบมตื่นขึ้นมาได้สักพัก มาร์ครีบจัดการให้เรียบร้อยด้วยหล่ะ ถ้าทิ้งไว้ถึงตอนเช้า แบม

แบมอาจจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยก็ได้" จินยองใช้มีดไอคุชิ ที่พกมาในกิโมโน กรีดที่หลังมือของ

แบมแบมเป็นรูปสามเหลี่ยม แล้วท่องอะไรบางอย่าง แบมแบมก็ลืมตาตื่นขึ้นมา

มาร์ครีบเข้าไปสวมกอดแบมแบมไว้อย่างหวงแหน  โดยมี จินยอง และยูคยอม ค่อยๆเดินออก

จากห้องไป ทิ้งให้ทั้งสอง สะสางเรื่องราวความรักที่ค้างคา จากนั้น จนรุ่งเช้า  ...





................
 


 

สะสาง เรื่องนั้น...     ( กรุณาทำใจก่อนอ่านนะคะ  ) 

หลังจาก จินยองและยูคยอมพากันออกไปได้สักพัก มาร์คก็ คลายอ้อมกอด ในท่านั่งอยู่ออก

จากแบมแบมที่เขาโอบรั้งขึ้นมาจากท่านอน มาอยู่ในท่านั่งด้วยกัน





 

แบมแบม สลึมสลือ มองไปรอบๆห้อง ไม่เห็นใครแล้ว จึงหันมามองมาร์คที่อยู่ตรงหน้า





 

“มาร์คฮยอง มาได้ไงฮะ แบมแบมจำได้ว่าเมื่อกี้ยังนอนคุยกับยูคอยู่เลย หรือว่า นี่คือความฝัน”

แบมแบมไม่พูดปล่าว เขาเบียดตัวเข้าหามาร์ค แล้วโอบคอกอดมาร์คไว้แน่น





 

“นี่คงเป็นฝันดีที่สุดของผม ที่มาร์คฮยองไม่เดินหนีแบมเหมือนทุกที” แบมแบมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

ทำให้หัวใจของคนที่เฝ้ามองน้องอยู่ทุกการเคลื่อนไหวเต้นรัว แทบระเบิด  มันน่ารัก น่าหมั่น

เขี้ยว น่าขย้ำ จนเขาแทบเสียสติ





 

หนุ่มสุดหล่อผมแดง ยิ้มเงอะงะ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน เพราะเขาก็เป็นมือใหม่ในเรื่องแบบนี้

แม้จะศึกษาและวางแผนล่วงหน้าอะไรแบบนี้มาบ้างแล้วก็เถอะ





 

มาร์คเขิน จนทิ้งตัวหงายหลังลงกับเสื่อทาทามิ  ทำให้ ร่างแบมแบมที่กอดเขาอยู่ ล้มตามลงมา

ด้วย ตอนนี้ทั้งสองเลยอยู่ในท่าที่แบมแบมนอนทับอยู่บนตัวมาร์ค ทำให้มือซ้ายของแบมแบมที่

มีแผลโดนกรีดด้วยมีดของจินยอง ที่กำลังโอบอยู่หลังท้ายทอยของมาร์ค ก็ครูดไปกับเสื่อด้วย





 

“โอ๊ย!!” แบมแบมชักมือกลับออกมาด้วยความเจ็บ  ... นี่มันความฝันไม่ใช่เหรอ ทำไมรู้สึกเจ็บ





 

หลังมือของแบมแบม ยังมีเลือดไหล และ เมื่อแบมแบมยกมันขึ้นมา ทำให้มาร์คนึกถึง

เหตุการณ์ระหว่างการแข่งขันที่เพิ่งผ่านมา





 

ตอนนั้นมือเล็กๆ นั่นจับแขนเขาไว้แน่นด้วยความสั่นเทา ด้วยแรงทั้งหมดที่เด็กคนนั้นมี มาร์คยัง

จำได้ถึงหยดน้ำตาอุ่นของแบมแบม ที่หยดลงใบหน้าของเขา เสียงเล็กๆที่คอยให้กำลังใจ ไม่

ให้เขาหมดหวัง





 

“มาร์คฮยอง  มือแบมมีอะไรเหรอฮะ?” แบมแบมทิ้งตัวลงบน อกของมาร์ค แล้วเบิกตามองเขา

แป๋วแหว๋ว น่ารัก





 

มาร์คค่อยๆดึงมือข้างที่มีรอยกรีดของแบมแบม มาจูบอย่างนุ่มนวล และบรรจงจรดปลายลิ้น เลีย

เลือดที่ซึมออกมาจากแผล จนหมด ก่อนจะเลียริมฝีปากตัวเองเป็นการปิดท้าย

แบมแบมทั้งขนลุก ทั้งจั๊กจี้ หัวใจเต้นแรง รู้สึก หวิว ไหวในอก อย่างบอกไม่ถูก





 

มาร์คใช้แขนโอบหลังแบมแบม แล้วประครองเปลี่ยนท่า ให้แบมแบมนอนหงายอยู่ใต้ร่างมาร์ค

ที่เท้าแขนข้างนึ่งคร่อมแบมแบมอยู่แทน

แบมแบมมองหน้ามาร์คด้วยความรู้สึกแปลกที่เริ่มก่อตัวขึ้น  ความต้องการ และความ สับสน

เกิดขึ้น ปนเปจนจัดการไม่ถูก ความกลัวกับสิ่งที่ไม่รู้ที่กำลังจะเกิดขึ้น กับความต้องการ ความ

อยากรู้ ที่จะก้าวข้ามเส้นบางๆ นั้น กำลังจู่โจมจิตใจของเด็กน้อย





 

มาร์คเลื่อนมืออีกข้างออกจากใต้หลังแบมแบม แล้วใช้มือข้างนั้นประสานจับมือแบมแบมที่

หงายอยู่ เข้าไว้หลวมๆ  ก่อนจะก้มศีรษะเข้าไปชิด บรรจงมอบจูบหวาน เนิ่นนานให้ จนแบม

แบม ยอมรับและตอบสนองกลับมา

จากนั้นมาร์คจึงแทรกสิ้นอุ่นนุ่มเข้าไปทักทายรัดเกี่ยวกับลิ้นนิ่มของเด็กน้อย ที่มีการตอบรับ

และเคลื่อนไหวสนองสอดคล้องกันในที่สุด





 

“อืมม..มาร์คฮยอง” แบมแบมใช้มือข้างที่เป็นอิสระคว้าคอมาร์ค แล้วลูบท้ายทอยถึงศรีษะของ

มาร์คขึ้นลง ตามท่วงทำนองการจูบของทั้งคู่ จนผมมาร์คกระเซิงยุ่งขึ้นมา ด้วยอารมณ์ที่

กระเจิดกระเจิง





 

แบมแบม เชิดคางขึ้น พร้อมกับหรี่ตา หวานเยิ้ม ยั่วยวน โดยที่เจ้าตัวก็นึกไม่ถึง แต่มาร์ค ต้วน

สติ สตางค์ไปหมดแล้ว นอกจากความรักที่มีต่อแบมแบมที่บรรยายไม่หมดแล้ว ความต้องการ

ตามสัญชาติญาณของผู้ชายยังเป็นตัวเติมเชื้อไฟให้โหมหนักขึ้นอีกด้วย

มาร์คละจากริมฝีปากอิ่มนุ่มที่เขาพัวพันจนพอใจแล้วไปยังจุดอ่อนไหวของแบมแบม คือ ซอก

คอและติ่งหู ลิ้นซุกซนและริมฝีปากบางหวานของเขาค่อยๆละเลียดไล้ ชิมความหอม สด เต่ง

นิ่ม ของ แก้มอิ่มเต็มจากผู้เป็นที่รัก ที่ยิ้ม คิกคัก ด้วยความพอใจ และกำลังร้องเรียกชื่อเค้าด้วย

เสียงหวาน น่ารัก จนเขาแทบละลาย

มาร์คเลื่อนจุดโจมตีมายังซอกคอและต่ำลงมาถึงไหปลาร้า แบมแบม กดศีรษะมาร์คพร้อมกับ

ขยี้ผมของเค้าแรงขึ้น ทำให้มาร์คยิ้มพอใจกับปฏิกิริยาตอบรับ





 

“มาร์ค รัก แบมแบมนะครับ” มาร์คกระซิบเสียงต่ำ พร้อมกับใช้มือแซะเข้าไปในสาบเสื้อ กิโมโน

ชั้นในสีขาวที่แบมแบมใส่อยู่ คว้านไหล่ขาวเนียน ลื่นของแบมแบมออกมาจากตัวเสื้อ ทำให้เสื้อ

เลื่อนร่นลง เผยไปถึงหน้าอก ที่มียอดอกสีชมพูอ่อนสวย โดยไม่แกะเชือกผูกเอวออก





 

มาร์คไล่ทำ คิสมาร์ค ลงบนร่างแบมแบม จนทั่วผิวนิ่มเนียน ที่จรดริมฝีปากลงตรงไหนก็นุ่มเด้ง

ติดริมฝีปากขึ้นมา ทำให้มาร์คเพลิดเพลินจนไม่อยากหยุด ติดแต่ว่ามีบางสิ่งในตัวเขาเองที่

เร่งเร้า อยากปะทุออกมามากกว่า จึงต้องจัดการขั้นต่อไป





 

ตอนนี้ผิวที่ขาวนวลเนียนของแบมแบม แดงไปทั้งตัวเพราะเลือดที่สูบฉีด ตรงไหนที่โดนทำ  

คิสมาร์คก็กลายเป็นจ้ำแดง เห็นชัดจนผู้ทำเครื่องหมายยิ้มอย่างภูมิใจ





 

“แบมแบมก็รักมาร์คฮยองนะครับ รักที่สุด” เด็กน้อยพูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยแทบจะไม่เป็น

ภาษา เพราะโดนจู่โจมทั้งร่างกายและหัวใจ มีความสุขจนแทบสำลัก ตื้นตันจนไม่รู้จะอธิบายยัง

ไง  มาร์คฮยองคนที่แบมแบมภาวนาว่าอยากอยู่ด้วยกันตลอดไป ได้มอบความสุข ด้วยความรัก

ที่นุ่มนวล อ่อนโยน อ่อนหวาน อิ่มเอม ท่วมท้น ให้กับเขามากมายในคืนนี้


 

.

.

.

“เรื่องแบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้นหรอกถ้าไม่มีความรักเป็นพื้นฐาน” จินยองกล่าว ในท่าที่กำลังนอน

มองหน้าแจบอมที่โดนมัดมือไพล่หลัง มัดขา และปิดตา นอนตะแคง เลียนแบบหันหน้าหากัน

อยู่ในห้องนอนที่มืดมิดของเขา สองต่อสอง

“นายไปทำอะไรมาอีกแล้วสินะ” แจบอมยิ้ม และ กล่าวอย่างรู้ทัน

“นิดหน่อยน่า” จินยองจินตนาการว่า ใต้ผ้าปิดตานั่น ดวงตาของแจบอมคงขีดเป็นเส้นเหมือน

ทุกทีเวลาเขายิ้ม

จากนั้นเขาก็ยกตัวเองไปพาดทับร่างของแจบอมไว้แล้วเอื้อมแขนไปแกะเชือกที่มัดข้อมือทั้ง

สองของแจบอมออก

“เฮ้! ชั้นให้นายมัดชั้นไว้ เพื่อความปลอดภัยของตัวนายเองนะ” แจบอมกลืนน้ำลายเอื๊อก เพราะ

โดนร่างบางนุ่มนิ่ม หอมกรุ่น พาดทิ้งน้ำหนักใส่ แค่ได้ไออุ่นและได้กลิ่น กลิ่นกายของจินยอง ก็

ทำให้ร่างของแจบอมที่โดนยาสำหรับผู้ชายไปนั่นควบคุมตัวเองแทบไม่ได้

“นายบาดเจ็บอยู่นะ ถอยออกไปไกลๆเลย” แจบอมทำเสียงเข้มใส่ ผลักไสคนรัก ตรงข้ามกับ

ความรู้สึกที่แท้จริงที่ครุกรุ่นอยู่ข้างใน

“ คิก คิก นายเคยห้ามชั้นได้เหรอ” จินยองยิ้มยั่ว ถ้าแจมบอมได้เห็นรอยยิ้มแสนสวยนั่นเขาต้อง

สติแตกแน่ ดีว่าถูกปิดตาไว้

จินยองประครองร่างแจบอมให้ลุกขึ้นมานั่ง

“นายจะทำอะไรหน่ะ!!?” แจบอมร้องเสียงหลง รู้สึกแปลกและตื่นเต้นกว่าปรกติ นั่นเป็นเพราะ

โดนยากระตุ้นหรือเพราะโดนปิดตา กันนะ

“ชั้นจะปล่อยให้นาย อดทน ทรมานอยู่คนเดียวได้ยังไงหล่ะ ” จินยองคุกเข่ายืดตัวตรงอยู่ข้างๆ

แล้วประครองศีรษะแจบอม ขึ้นมามอบจูบหวานให้

“ขอบคุณนะ ที่ให้ความสำคัญกับผม” จินยองสอดมือเข้าไปใต้เสื้อกิโมโนสีขาว ลูบไล้แผงอก

แกร่งของแจบอม 





 

“แต่นายเองก็สำคัญเหมือนกันนะ รู้ไหม ” จินยองจับแขนสองข้างของแจบอมมาโอบที่เอวของ

เขา แล้วเบียดร่างเข้าไปชิดก่อนที่อะไร อะไร จะเป็นไปตามครรลองของมัน ในเวลาต่อมา

.

.

.

จริงๆความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ดีอยู่แล้วแม้ไม่มียานั่น





 

แจ๊กสันเริ่มรู้สึกสำนึกผิดที่เริ่มเล่นอะไรแผลงๆไม่ดีไว้ เพราะตอนนี้เขากำลังโดนยองแจรุกหนัก

หรือวันนี้เขาต้องเสียทีเป็นฝ่ายรับบ้างเสียแล้ว

"ม่ายน๊า !!!!"  แจ๊กสันกรีดร้องในใจลั่น เขาไม่กล้าผลักไสยองแจออกไปตรงๆ เพราะคนตรง

หน้าที่อยู่ในสภาพกึ่งเมายาไร้สติ ยิ้มแย้ม ดูน่ารัก ถูกใจ อย่างบอกไม่ถูก หากเพียงแต่....





 

ร่างบางนั้น กำลังหน้าแดงและไล่จู่โจมเขามาสักพักแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการไล่จูบ ไล่ลูบ ไล่จับ

จนตอนนี้เขาจนมุมโดนสองแขนของยองแจกักตัวไว้ในท่านอนหงาย





 

ตาตี่ คม หรี่ตามองเขา แล้วยิ้มให้ พร้อมกับเลียริมฝีปากของตัวเอง





 

นั่นมันเป็นเขาที่ต้องทำแบบนี้ไม่ใช่เรอะ !! ไม่น่าเชื่อว่าร่างบางอ้อนแอ้นอย่างยองแจ เวลาไม่มี

สติควบคุมตนเองจะมีแรงซ่อนไว้เยอะขนาดนี้





 

“ก๊อกๆ จินยองฮยองอยู่ไหมครับ?” เสียงยูคยอมเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ยองแจเสียจังหวะ

“นายมาผิดที่แล้ว  จินยองฮยองอยู่ห้องริมสุด อย่าลืมเคาะประตูก่อนด้วยหล่ะ” แจ๊กสันตอบ

พร้อมกับกลิ้งตัวหนียองแจ ด้วยความเหนื่อยอ่อน ที่ไล่ปล้ำกันมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว และเขา

ก็เริ่มหมดแรง มากกว่ายองแจที่ดูเฉยๆ พร้อมจะพุ่งใส่เขาทุกเมื่อเสียอีก





 

“ฮยองไม่รักผมแล้วเหรอ” ยองแจส่งเสียงอ้อน พร้อมส่งวิ้งค์ ขยิบตาน่ารัก กระชากใจให้แจ๊ก

สัน  จนเขาลังเล จะใจอ่อนดีไหมวะเนี่ย





 

ไม่เท่านั้น ยอกแจยังแหวกคอเสื้อกิโมโนของตัวเองออกเปิดไหล่ ขาว เนียน สวย และถกชาย

กิโมโนขึ้นโชว์ต้นขาขาวเนียน เดินย่างสามขุมเข้าหา แจ๊กสันที่นาทีนี้จนมุมจริงๆแล้ว ตัวเขาซุก

อยู่ที่มุมห้องของจริงไม่มีทางหนีทั้งซ้ายขวา

“พอแล้วยองแจ อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นชั้นจะ...” แจ๊กสันตะโกนออกมา พร้อมยกมือขึ้นห้าม

“จะทำไมครับ จะเรียกคนช่วยเหรอ?” ยองแจ จับมือแจ๊กสันที่ยกขึ้นมา จูบ และเลียดูดไล่ตั้งแต่

ปลายนิ้วทีละนิ้ว จนแจ๊กสันสยิวขนลุก





 

แจ๊กสันเหลือบไปเห็น มีดตันโตะที่เขาใช้ตอนแข่ง วางอยู่ไม่ไกลนัก ก็พยายามเอื้อมมือเข้าไป

หยิบ แต่...





 

ยองแจก็เห็นพอดี จึงจับมีดชักออกจากฝักแล้วส่งให้แจ๊กสันถือไว้โดยง่าย

“หรือ จะฆ่าผม เอาสิครับ เอามีดนั่นแทงเข้ามาเลย ได้ตายด้วยมือฮยองก็ไม่เลวเท่าไหร่ ยองแจ

เลื่อนตัวเข้าหาคมมีดเอง จนคมมีดบาดเข้าไปในเนื้อขาว ส่วนหน้าอกเกือบเป็นแนวยาว ลึก

เกือบครึ่งเซนติเมตร  มีเลือดสีแดงซึมออกมาช้าๆ จนแจ๊กสันต้องเป็นฝ่ายขยับมีดหลบออกมา

เอง นี่เขายังมีทางเลือกเหลือไหมนะ !!
 

.

.

. 

สายๆ วันถัดมา เหล่าสมาชิกค่อยทยอย มาร่วมโต๊ะอาหารเช้า แบบญี่ปุ่นที่จัดอย่างหรูหรา ทั้ง

เรือปลาดิบ ซาซิมิ ขนาด 1 เมตร หม้อไฟปูยักษ์ ข้าวปั้น หลากหลายไส้ รวมถึงเนื้อมัตสึซากะ

ย่างหินร้อนอย่างดี  บนโต๊ะญี่ปุ่นยาว สมาชิกทุกคนต้องนั่งบนเบาะคุกเข่า พับเพียบ หรือขัด

สมาธิ ตามถนัด





 

ยองแจคีบเนื้อย่าง ป้อนแจ๊กสันแบบทุกที แต่วันนี้แจ๊กสันทำหน้ามุ่ย บึ้งตึงใส่โดยไม่มีใครรู้

สาเหตุ





 

"นายจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยเหรอ ยองแจ?" แจ๊กสันคาดคั้นอีกครั้ง แต่ยองแจเอาแต่ยิ้มตาเป็น

ขีดให้ พร้อมกับส่ายศีรษะรัวๆอย่างน่ารักให้  แจ๊กสันจึงหันไปถามแจบอมบ้าง





 

"แจบอมฮยองจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม?" แจ๊กสันถามแจบอมที่กำลังคืบชิ้นโอโทโร่ ของฮงมากุโร่

เข้าปาก อยากมีความสุขอยู่เยื้องไปไม่ไกลนัก





 

"เมื่อคืนเหรอ... จำไม่ได้แฮะ ตื่นมาอยู่ในห้องจินยองได้ยังไงน๊า.." แจบอมพูดทีเล่นทีจริง แล้ว

หันไปยิ้มให้จินยอง ทำให้แจ๊กสันจับไม่ได้ว่าเขาจำได้หรือไม่ได้กันแน่





 

ด้านยูคยอมก็ เอนจอย อาหารตรงหน้าอย่างเต็มที่ ไม่สนใจพูดคุยกับใคร ส่วน มาร์คแบม ก็

 กระหนุงกระหนิง หวานหยดจนมดแทบขึ้น คนพี่นี่เอาอกเอาใจ เดียวจับโน่น แตะนี่น้องตลอด

เวลา คอยทำโน่นทำนี่ให้จนน้องแทบไม่ต้องขยับตัว ผิดจากเมื่อวานหน้ามือเป็นหลังมือ





 

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ จินยองก็ให้ยูคยอมออกมาเล่าเรื่องตุ๊กตาฟางสาปแช่งต่อหน้า

ทุกคน แล้วเผาตุ๊กตาทิ้ง ตอนนี้เรื่องเลยแตก ว่า ยูคยอมเป็นแองเจิล ของ แบมแบม เลยตกรอบ

ไป 1 คน





 

ในห้องอาหาร ถ้ามองดีๆจะเป็นคนมี พิรุธกับเรื่องนี้ 1 คน ...แจบอมนั่นเอง เขาปิดรอยยิ้มของ

ตัวเองไม่มิดขณะ ยูคยอมเล่าเรื่องด้วยท่าทีซีเรียส ดังนั้นไม่ต้องรอให้ตุ๊กตาไหม้หมด จินยองก็

รีบ ลากแจบอมเข้าห้องของเขาอย่างรวดเร็ว





 

พอได้อยู่กัน สองต่อสอง แจบอมก็ระเบิดหัวเราะออกมา





 

"ฮ่าๆๆๆ โครตสงสารยูคยอมเลยอ่ะ ทำไมนายใจร้ายยังงี้" แจบอมหัวเราะตัวงอ เสียงดังจนจิน

ยองต้องเข้าไปปิดปาก





 

"ชู่วววว เสียงดังเกินไปแล้ว" จินยองรีบยกนิ้วแตะที่ปากของแจบอม





 

"ก็ ชั้นเห็นนายนั่งมัดตุ๊กตาฟางนั่นกับมือนี่นา แถมที่แบมแบม หลับไปนั่น ก็เพราะยาของนายใช่

ไหม ยา Xxxx-CR ใช่ไหม ชั้นเห็นนายให้แบมแบมกินหลังจากตอนที่ไปตรวจร่างกายที่โรง

พยาบาล" แจบอมยังขำเสียงสั่นอยู่ จนจินยองค้อนหมั่นไส้





 

"อืม ทั้งหมดเป็นแผนของชั้น แม้แต่แบมแบมเองยังไม่รู้ตัวเลย  ยูคยอมนี่ เนียนอย่างกับเป็นผู้

สมรู้ร่วมคิด แต่นั่นก็เป็นข้อเสียของความใสซื่อที่โดนหลอกใช้อ่ะนะ  ฮยองขอโทษน๊า" จินยอง

ทำท่าพนมมือระดับอกขอโทษน้องอย่างรู้สึกผิด





 

"ยานั่นเป็นยาคลายกล้ามเนื้อ แบบ CR ก็คือ Control Release  ที่มี Side effect หรืออาการ

ข้างเคียงก็คือ ง่วงมาก แต่ได้ผลดี มันบังเอิญน๊า เพราะแบมก็ปวดเมื่อยจากการแข่งจริงๆนี่นา

ยานี้มีข้อดีกว่ายาทั่วไปก็คือ CR มันเป็นรูปแบบการกระจายของยาในกระแสเลือด ยาทั่วไปพอ

กินเข้าไปมันก็จะละลายในกระเพาะแล้วดูดซึมสู่กระแสเลือด ไปผ่านตับเพื่อเมตาบอไลท์(ย่อย)

แล้วออกฤทธิ์ แล้วก็ถูกขับออกจากร่างกายไป แต่ยา แบบ CR คือ ยาที่ใช้นาโนเทคโนโลยี

ผลิตขึ้นเป็นเม็ดเล็กๆซ้อนอยู่ในเม็ดยาอีกที เวลากินเข้าไปก็จะ ค่อยๆปลดปล่อยตัวยา ออกมา

ทีละนิด ไม่ได้ละลายแล้วออกฤทธิ์เลย มีข้อดีคือ ยาอยู่ในกระแสเลือดได้นานขึ้น ไม่ต้องกินยา

บ่อยวันละหลายครั้ง ทีนี้เวลายาจะออกฤทธิ์ก็แค่ อาศัยระยะเวลาหลังจากกินสะสมระดับยา

โดยหลังกินระดับยาในเลือดจะค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเหมือนกราฟ ที่ชัน 45 องศา พอถึงจุดที่ มี

ปริมาณมากพอที่จะออกฤทธิ์ ก็แค่ 6 ชั่วโมง น้องจึงเพิ่งหลับตอนตี 2 หลังจากที่ก่อนหน้า

เหมือนปรกติทุกอย่าง แล้วเรื่อง ยูคยอมมันดัน บังเอิญสอดคล้อง ก็แค่นั้นเอง อิอิ" จินยอง

อมยิ้มอย่างภูมิใจ ที่แผนสำเร็จไปด้วยดี





 

"ร้ายเป็นบ้า" แจบอม อดที่จะประทับจูบลงบนแก้มของคนที่ยิ้มเชิดอวด อยู่ข้างหน้าเขาไม่ได้

 



.

.

.

ในตอนค่ำ ผู้จัดการโนยอง เพิ่งเข้ามาหาเหล่าสมาชิกหลังจากทิ้งไว้ที่ บ้านพักรับรองนี่ 1 คืน

เนื่องจากต้องไปประสานงานจัดการเรื่อง โชวเคส Got7 first impact in Japan โดยตกลงจะ

จัดขึ้น 2 ที่ คือ โตเกียว กับ โอซาก้า





 

โชวเคส ก็คล้ายๆกับทัวร์ที่เพิ่งทดลองโชว์กับพี่ๆ 2PM ไป แต่ ใช้เวลาในการแสดงสั้นกว่า อาจ

จะแค่ 30 -60 นาที และนี่เป็นเวทีเดี่ยวเวทีแรกที่ Got7 จะได้มีโอกาสโชว์ความสามารถ ตาม

ความฝัน ไอดอลนักฆ่าอันดับ 1 ของพวกเค้า

"เยี่ยมไปเลย!! " ทุกคนตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น ดีใจ  นี่คือก้าวต่อไปที่จะทำให้พวกเขา

เป็นที่รู้จักมากขึ้น เข้าใกล้ความฝันมากขึ้น นับว่าเร็วมาก หลังจากเดบิวไม่ถึง 4 เดือนดี  แถม

เป็นเวทีนอกประเทศที่มาตรฐานสูงอีกด้วย





 

ทั้งน่าตื่นเต้น และท้าทายจนแทบ อดใจไม่ไหว ทุกคนพร้อมใจกันลุกขึ้นมายืดเส้นยืดสายทันที

"เดี๋ยว mission (ภารกิจ)  บลัดดี้ไปถึงไหนแล้ว? " ผู้จัดการเรียกสมาชิกเข้าไปซักไซร้ในห้อง

ปิดทีละคน ก่อนจะเรียกทุกคนมาสรุปงานอีกที หลังจากคุยครบแล้ว

“พวกนายจะให้พวกแฟนคลับเห็นการแกล้งกันของนักฆ่าเลือดเย็น ไอดอลชั้นแนวหน้าแบบการ

วางยาปลุก  หรือเล่นตุ๊กตาสาปแช่งเนี่ยนะ  บ้าไปแล้วเรอะ เสียภาพพจน์เฟ้ย!!” โนยองระเบิด

เสียงใส่





 

ทุกคนหันหน้ามามองกัน พร้อมเสียงหัวเราะ ไม่มีสลด จน โนยองส่ายหน้า

ตุ๊บ !! เสียงเหมือนหินหนักๆตกกระทบพื้น





 

ตุ๊กตาวูดูปั้นด้วยดินเหนียว พันพลาสเตอร์ผ้าเก่าดำ มีเข็มปักที่แขน ตกลงมากลางวง  ทำให้ทุก

คนเงียบกริบ





 

แต่มันจะไม่อะไรเลย ถ้า มาร์คไม่เป็นคนก้มลงเก็บ และ หัวตุ๊กตาวูดูนั่นใส่วิกทำมือเล็กๆคล้าย

หัวเห็ดสีทอง ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงใคร

ยูคยอม มีรีแอ๊กชั่นร้องออกมาคนแรก





 

“มาร์คฮยองอ๊า!!”  เขารีบวิ่งไปแย่งเจ้าตุ๊กตานั่นมา แต่ไม่สำเร็จ มาร์ควิ่งหนีไปซะก่อน





 

และมาร์คก็ตกรอบเป็นคนที่สอง เพราะดันแสดงตัวโจ่งแจ้งให้จับได้เองว่าเป็นแองเจิลของ  

มักเน่ยูคยอม

นี่คงเป็นการแก้แค้นในแบบคนหล่อสินะ  เรียกเสียงหัวเราะจากเหล่าสมาชิกเสียงดังได้อีก ใน

ขณะที่ผู้จัดการโนยองกุมขมับอยากจิลาออกซะเดี๋ยวนั้น

...................