[Got7] JJ Factors - เจเจแฟ๊กเตอร์ [SF/OS][Bnior][BNyoung]

ลำดับตอนที่ #6 : [SF] #GetWellSoonJB [JJP]

[SF] #GetWellSoonJB [BNior]

เพราะไม่อยากให้พี่เป็นห่วง  ผมจึงไม่พูดความจริงออกมา  ผมรู้ว่าพี่เกลียดการโกหก  แต่ผมไม่อยากให้พี่ไม่สบายใจ และถึงแม้ผมจะทำแบบนั้น  พี่ก็จับมันได้ทุกที  มีพี่คนเดียวที่รู้ทันผมอยู่ทุกครั้งไป

แค่งานในฐานะลีดเดอร์ของ Got7 มันก็ยากและหนักหนามากอยู่แล้ว  การจะทำวงที่รวมขึ้นมาใหม่ให้ได้รางวัลนักร้องหน้าใหม่ในปีแรกที่เดบิว  โอกาสที่มีแค่ครั้งเดียวในชีวิต  มันเหนื่อยยากลำบากขนาดไหนคงไม่มีใครจะจินตนาการถึง  ผมไม่มีความมั่นใจจะยืนข้างๆพี่เลยสักนิด  ตลอดมาพี่คอยประคับประครองผมและพวกเราให้มาถึงตรงนี้  พี่คือซุปเปอร์ฮีโร่ของผม

พี่อย่าโกรธผมเลยนะ  ต่อไปนี้ผมจะบอกพี่ทุกอย่างที่พี่อยากรู้  ทำให้พี่สบายใจ  ไม่จากไปไหน  จับมือพี่ไว้แบบนี้ ตลอดไป....

พี่ลืมตาขึ้นมาสิครับ  พี่แจบอม!!

ร่างบางคุกเข่าลงข้างเตียงผู้ป่วยวิกฤติทางสมอง  สองมือบางกุมมือผู้ป่วยที่เต็มไปด้วยสายน้ำเกลือ และสายไฟจากอุปกรณ์ช่วยชีวิตที่ห้อยจากร่างที่นอนนิ่งระโยงระยาง   หยาดน้ำตาเม็ดใสหยดเปียกสองแก้มขาวนวลอย่างไม่อายใคร  เพราะนี่ใกล้จะ 2ทุ่ม.จวนหมดเวลาเยี่ยมแล้ว  ด้วยที่นี่คือหอผู้ป่วยวิกฤติ ICU จึงต้องเข้าเยี่ยมตามเวลา  ไม่สารถนอนเฝ้าได้   ญาติของคนไข้เตียงอื่นๆ กำลังทยอยกันกลับบ้านแล้ว  ทิ้งให้ปาร์ค จินยองได้มีความเป็นส่วนตัวกับผู้ป่วยหนักที่นอนอยู่ตรงหน้า

ทุกวันหลังจากเลิกงาน  จินยองก็จะแวะมาเยี่ยมลีดเดอร์ของ GOT7 เพียงลำพังคนเดียวไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน  หรือถึงมาไม่ทันเขาก็จะยืนมองคนบนเตียงอยู่หน้าประตูไกลๆ  แค่มาดูให้แน่ใจว่าแจบอมฮยองยังหายใจ  ก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา  การจะให้คนป่วยฟื้นขึ้นมา  แม้แต่แพทย์เฉพาะทางที่เก่งที่สุดยังบอกว่าคงมีแต่ ปาฏิหาริย์ เท่านั้น

ถ้าออกจากที่นี่ไป  ผมต้องปั้นหน้าเป็นปาร์ค จินยอง  รักษาการลีดเดอร์ GOT7  เพื่อรอวันที่พี่จะกลับมา  พี่จะกลับมาใช่ไหมครับ?  ผมต้องเข้มแข็ง พาน้องๆและ ทีม GOT7 ที่เราช่วยกันสร้างขึ้นมาฝ่าฟันปัญหาไปให้ได้  ทั้งที่ผมอยากจะเป็นคนที่เจ็บมากกว่า  ถ้าผมเป็นแทนได้  การไม่มีพี่แจบอมอยู่ข้างๆเหมือนทุกที  ทำให้ผมไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรทั้งนั้น  พี่รู้ไหมครับผมคิดถึงพี่นะ..ฮึก...ฮือออ..

"คุณปาร์ค  จินยองคะ  หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ" เสียงพยาบาลสูงวัยใจดีที่ยอมให้ผมเยี่ยมพี่เกินเวลาบ่อยๆดังขึ้น  เป็นครั้งที่สาม  วันนี้ผมคงต้องกลับไปซ้อมต่อแล้วนะครับ  ...รอบนี้จินยองถึงยอมหยุดร้องไห้แล้วเดินออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า  ถอดชุดปลอดเชื้อเวลาเยี่ยมคนไข้ออกเป็นชุดธรรมดาก่อนกลับบ้าน

"พี่แจบอมตีลังกาหัวฟาด!!"   ผมนึกไว้แล้วเชียวว่าจะต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นไม่วันใดก็วันหนึ่ง  แต่ไม่คิดว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้  ผู้ชายร่างหนา  สูงเกือบ 180 เซนติเมตรเนี่ย  สรีระไม่เหมาะกับการตีลังกาบ่อยๆหรอก  เต้นบีบอยตามที่ถนัดไปก็พอแล้ว  ก็ไม่เชื่อกัน  ช่วงนี้พวกเราทั้งเครียด  ทั้งพักผ่อนไม่เพียงพอ  ต้องทำงานหนักเพื่อให้เป็นที่รู้จัก  ทั้งต้องขึ้นโชว์  ต้องแจกลายเซนต์  ออกรายการแทบทุกวัน ถ่ายละคร  ถ่ายโฆษณา เข้าห้องอัด  แล้วยังต้องซ้อมเพลงใหม่อีกจนแทบไม่มีเวลาหายใจ  เราเสียสละสุขภาพทั้งร่างกายจิตใจ และช่วงชีวิตอย่างวัยรุ่นทั่วไป  เพื่อแลกกับการมาเป็นไอดอล  มันคุ้มกันไหม?  ถ้าเป็นเมื่อก่อน  ผมก็คงจะตอบว่าผมยอมตายเพื่อให้ได้ไปสู่จุดสูงสุดเหมือนที่ทุกคนใฝ่ฝัน  แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจเสียแล้ว

ความรู้สึกแย่มันเริ่มกลับมาอีกครั้ง  ครั้งแรกสมัยยังไม่ได้เดบิวนั้นมีเทรนนี่ที่สนิทฝึกหนักมาด้วยกันค่อยๆถอนตัว เลิกฝันถึงการเป็นไอดอล ลาออกกันไปทีละคนสองคน  หนทางที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบและมีการแข่งขันสูงมาก  มองแทบไม่เห็นอนาคต  แต่เพราะมีพี่แจบอม  ผมถึงอดทนฝ่าฟันมาได้  จนพวกเรามาได้เดบิวครั้งแรกด้วยกัน  แต่ก็ยังไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่  มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นจนเรามาได้เดบิวครั้งที่สอง  รอบนี้ไปได้ไกลกว่าเดิมมาก  เข้าใกล้ความสำเร็จตามที่ตั้งเป้าไว้  ผมรู้ว่าการจะไปถึงจุดสูงสุดนั้นอาจจะต้องแลกกับอะไรบางอย่าง  อาจจะต้องมีการสูญเสียกันบ้าง  แต่ถ้าสิ่งที่ผมจะต้องสูญเสียไปคือพี่แจบอม  ผมยอมอยู่แบบเดิมได้ไหม  หยุดเวลาไว้ในวันที่เป็น JJP  ที่มีพี่แจบอมอยู่ข้างๆตลอดเวลา...

แค่ทอดลองรักษาการลีดเดอร์ก็ทำให้ผมเครียดจะบ้า  พี่แจบอมอยู่ในฐานะแบบนี้มาโดยตลอดได้ยังไง  แต่เหนือสิ่งอื่นใด  ผมอยากให้พี่ลืมตาและกลับมาอยู่ข้างๆผม

ไม่มีเสียงร้องเพลงอันไพเราะลึกซึ้งของพี่   ผมอยู่ไม่ได้

ไม่มีร้อยยิ้มสดใส และกำลังใจจากพี่  ผมอยู่ไม่ได้

ไม่มีสัมผัสอบอุ่น  อ้อมกอดมั่นคงของพี่  ผมอยู่ไม่ได้

และสุดท้าย  ไม่มีความรักของพี่คอยโอบอุ้มผมไว้  ผมอยู่ไม่ได้

ปาร์ค   จินยองไม่มีอะไรสักอย่าง  ถ้าไม่มี อิมแจบอม  ลืมตามองผมสิครับ  พี่แจบอม

ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะลืมตาขึ้นมาเมื่อไหร่  บริษัทจะรับผิดชอบเจ้าชายนิทราแบบนี้ตลอดไปก็ไม่ได้หรอกนะ

ผมจะทำงานให้หนักเป็นสองเท่าทดแทนส่วนของพี่เขานะครับ  ช่วยดูแลพี่แจบอมต่อไปก่อนได้ไหม  ค่าใช้จ่ายต่างๆ  หักเอาจากรายได้ของผมก็ได้นะครับ  ได้โปรดเถอะนะครับ  ...หากคำวิงวอนของผมต่อพระผู้เป็นเจ้าส่งไปไม่ถึง  พีดีนิมช่วยรับฟัง และเมตาผมเถอะนะครับ

จินยอง  การที่เรายังยอมช่วยเขาเพราะนายยังมีประโยชน์กับบริษัทอยู่  นายเป็นสินค้าชั้นดีที่กำลังทำรายได้ออกดอกออกผล  ถ้าการต้องดูแลอิมแจบอมมันทำให้นายเสียงานเสียการ  เสียเวลากอบโกย  ฉันจะไม่ให้นายทำ

ไม่ได้นะครับ  ผมมีวันนี้ได้ก็เพราะพี่เค้า  ถ้าคุณไม่ช่วย  ผมจะ  ผมจะ... ไปโดดถนนให้รถชนอีกคน  ไม่ต้องมีใครหารายได้เข้าบริษัทไปเลย

ทำไมคนพวกนั้นใจร้ายจัง   ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ  ผมจะดูแลพี่อย่างดีที่สุดจนวันสุดท้าย  อยู่เคียงข้างกัน  จนกว่าความตายจะมาพราก  ไม่ว่าในยามทุกข์  หรือยามสุข    ....แต่ตอนนี้ผมขออนุญาตเอามือของพี่มาแนบแก้มของผมเหมือนอย่างที่พี่ชอบทำนะครับ  ขออนุญาตยกฝ่ามือหนา มาวางบนศีรษะผม ลองจับขยี้เรือนผมสีดำนุ่มที่พี่บอกว่าชอบอีกทีสิครับ.... ฮรึก...ฮือ...   ร่างบางทิ้งตัวลงบนเข่าข้างเตียงคนป่วยแล้วซุกศีรษะไปกับอ้อมอกที่กระเพื่อมขึ้นลงเบาๆบ่งบอกว่าเจ้าของร่างยังหายใจ แม้มือ หรือส่วนอื่นในในร่างกายจะไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลยก็ตาม

"จินยองเป็นลม  งดรับงานไปอีกคน  .... ฉันควรจะทำยังไงกับนายดี อิม แจบอม"   ที่นายเป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็มาจากชั้นเสียด้วย

ลิ่มเลือดในสมองก็เหมือนกับระเบิดเวลา  จินยองจะยอมเสียอนาคตมาอยู่กับเจ้าชายนิทรายังงั้นเหรอ ?  หรือหากแม้นาย ตื่นขึ้นมา  มันก็จะไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วอยู่ดี 

....

...

....

.......

......

นี่เป็นคอนเสริตแรกที่พวกเราเฝ้ารอกันไงครับ  แฟนๆมารอพี่กันเยอะมากเลย  ผมก็ด้วยนะ  ผมก็รอพี่กลับมาตรงนี้  รอเสมอ ... จินยองจูบแหวนที่เป็นเครื่องประดับตัวแทนของแจบอม  ที่ลีดเดอร์มักใส่ประจำ  ส่วนตัวเขานั้นไม่เคยใส่แหวนเป็นการเป็นงานเลย  มันแปลกจนใครๆต่างสังเกตได้ 

คอนเสริตดำเนินมาได้ด้วยดีจากความช่วยเหลือของสมาชิกคนอื่นๆ  จนใกล้ถึงตอนจบความกดดันมากมายที่จินยองต้องแบกรับจนทุกอย่างเกือบจะลุล่วง  สุดท้ายความอดทนของเขาก็พังทลายเมื่อแฟนคลับคนหนึ่งส่งพัดรูปแจบอมขึ้นมาให้บนเวที

นาทีนั้นสมองน้อยๆของจินยองว่างเปล่านึกอะไรไม่ออก  เขาคิดถึงแจบอมเหลือเกิน  พลันพลิกด้านที่เป็นรูปของลีดเดอร์แล้วบรรจงจูบลงไปต่อหน้าทุกคนในฮอลคอนเสริตโดยไม่ได้คิด  น้ำตามากมายไหลออกมาจากการอดทนอดกลั้นจนงานใหญ่สำเร็จผ่านพ้น  ไหล่บางสั่นไหว สะอื้นร้องไห้จนสะท้านไปทั้งร่าง ไม่มีถ้อยคำไหนจะถ่ายทอดความรู้สึกของเขาออกมาได้เลย  ....ถ้าเพียงแต่พี่แจบอมมาอยู่ตรงนี้   ........ คำขอที่ไม่มีวันเป็นจริง

**************

#GetWellSoonJB  #GetWellSoonImJaebeom  คิดถึงลีดเดอร์ง่าาาาาาาาาาา    หายไวๆน๊าาาาาาาา   

จบแบบนี้ดีไหม  หรือมีต่อดี   งือออออ  เรื่องนี้เขียนไว้นานมากแล้วเลยเอามาต่ออีกหน่อย   เจบีดันมาป่วยจริง  ถึงจะคนละโรคก็เถอะ  เห็นเดินได้ก็สบายใจ แต่ถึงกับไปนั่งร้องเพลงอย่างการบาดเจ็บอื่นๆในคอนไม่ได้  ก็ใจหายอ่า  กระดูกสันหลังมันสำคัญมากจริงๆ พักเยอะๆ หายไวๆนะ  แม่จีนบอก คอนเสริตยังมีอีกหลายที แต่เจบีมีคนเดียว  T^T  คิดถึงรอยยิ้มของพี่เขา งือออออ  

© themy butter