คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 : รายงานการบุกครั้งที่ 1
เช้ามืดวันนี้เหตุการณ์ในตลาดสดก็ดุเดือดเหมือนเคย แบมแบมสามารถแย่งกวาดต้อนผลไม้สดใหม่ สวยๆได้มากมายด้วยฝีเท้ารวดเร็วและรูปร่างที่ผอมบางแต่แข็งแรง เขาสามารถวิ่งแทรกไปตามผู้คนหนาแน่น ที่มาจับจ่ายซื้อของสดในตลาดขายส่งประจำเมืองที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา น่าหลงทางแต่เช้ามืดได้อย่างสบายๆ จุดพีคมันอยู่ที่วันนี้แบมแบมสามารถซื้อสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่อวบแดงฉ่ำสดคุณภาพระดับพรีเมี่ยม ไร้รอยตำหนิ ให้ร้านมอนบลังแอนด์เอแคร์ ได้จำนวนมาก ซึ่งการซื้อขายผลไม้พรีเมี่ยมล๊อทใหญ่ มักมีลูกค้าหลายรายมารอตั้งแต่ของถูกส่งมาอยู่แล้ว และราคาทางหน้าร้านสามารถเรียกได้ตามความพอใจ เพราะหาที่ไหนไม่ได้ ดังนั้นการเลือกขายให้กับใครก็ต้องลุ้นกันวันต่อวัน บางที่ก็ให้สิทธิ์ผู้ที่โทรมาจองก่อน บางที่ก็ให้ผู้มาถึงก่อน หรือบางทีก็ให้ตามความพอใจ หรือความสนิทส่วนตัวไม่มีอะไรแน่นอน บางวันก็เปิดประมูลสดมันตรงนั้นเลย ไม่เคยจะง้อลูกค้า ซึ่งแบมแบมพยายามแอบตีสนิทเจ๊คนขายมาได้สองสัปดาห์แล้ว วันนี้นอกจากสามารถเหมาล๊อทได้แล้วยังได้รับของแถมเป็นพายเบอรรี่ (เป็นชื่อ สตรอว์เบอร์รีพันธุ์พิเศษผิวผลเป็นสีขาว และมีจุดเป็นสีแดงทั้งผลแทน มีรสชาดดี กลิ่นหอมหวาน อร่อยกว่าสตรอว์เบอร์รีทั่วไป มันหายากและมีราคาแพงมาก เป็นล๊อทที่นำเข้าจากญี่ปุ่น ต้องสั่งจองจากสวนโดยตรง ซึ่งปีหนึ่งผลิตได้จำกัด ต้องจองคิวข้ามปีเท่านั้น
ปรกติผลไม้เกรดพิเศษ จะถูกขายให้กับ ร้านอาหารระดับ Michelin Star และร้านอาหารแบบ OMAKASE เท่านั้น (ร้านแบบ Chief choice - ร้านระดับแนวหน้าที่พ่อครัวจะปรุงอาหารเสริฟให้ตามความเหมาะสมกับลูกค้านั้นๆทีละคน) เจ้าของร้านมักจะใจดีกับแบมแบมเป็นพิเศษ เพราะเห็นเป็นเด็กขยันทำงาน แถมหน้าตาและมารยาทก็ดี และสามารถดูแลวัตถุดิบราคาแพงพวกนี้ไปถึงเป้าหมายได้อย่างปลอดภัย ผิดกับพวกพนักงานจากร้านอื่นๆที่จุกจิก ต่อรองนาน เลือกมาก กดราคา แถมยังหน้าตาไม่ดี แล้วก็ไม่ค่อยถนุถนอมของอีก จนคนในตลาดเอ็นดูตั้งฉายาให้แบมแบม ว่า "หนุ่มน้อยสตรอว์เบอร์รีพรีเมี่ยม" แบมควรจะดีใจ ดีไหมครับ
มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดเป็นธรรมดา บรรดาคนของร้านอาหาร หรือโรงแรมที่พลาดวัตถุดิบอย่างดีที่โดนแบมแบมตัดหน้า บ่อยๆ ก็เริ่มหมั่นไส้ นอกจากแบมแบมจะแย่งของไปแล้ว ยังเหมือนจะได้รับความนิยมเอ็นดู จาก พ่อค้าแม่ค้ามากมายอีก ไม่ต้องต่อรองอะไรมากก็มักจะได้รับราคาพิเศษบ้าง ได้ของแถมบ้าง
จนน่าอิจฉา หลายคนจึงรวมตัวกันหวังจะขู่ทำร้ายแบมแบมขึ้นมาเป็นกลุ่มใหญ่
แบมแบมมองเจ้าสตรอว์เบอร์รีสีขาว ลายจุดแดง ที่ยังมีกลีบเลี้ยงสีเขียวเหมือนหมวกติดอยู่ที่ขั้ว เมื่อจับมันคว่ำลง สตรอว์เบอร์รี ลูกอวบดูคล้ายรูปหน้าคนที่มีส่วนกลีบเลี้ยงเป็นผม ...อ่า เหมือนผมม้ากับทรงหัวเห็ดของใครบางคน.... เหมือนยูคยอมคนน่ารักเลย พวงแก้มนุ่มนิ่มขาวใส มีผมสีทองครอบศีรษะ อ๊า นึกออกแล้ว เอาเจ้าสตรอว์เบอร์รีสีขาวที่คุณป้าแถมมาเป็นข้ออ้างเข้าไปหายูคยอมในครัวดีกว่า อิ อิ วันนี้เราต้องได้เจอกันสักทีนะ คุณพายเบอรี่ของผม แบมแบมยิ้มให้สตอเบอรี่สีขาวในมืออย่างกับคนบ้า แต่ก็ดูน่ารักในสายตาคนแถวนั้น
เมื่อพ้นส่วนตลาดออกมา ท้องฟ้าเริ่มสาง ถนนหนทางบ้านเรือนเริ่มมีแสงสว่างขึ้นมาบ้างแล้ว แต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นพ้นขอบฟ้าดี แบมแบมถูกกลุ่มชายฉกรรจ์ 6-7 คน มาดักต้อนเข้าไปซอกตึกหวังขู่ทำร้าย บางคนใส่เสื้อกันหนาวทับเครื่องแบบพนักงานโรงแรมบ้าง บางคนก็มีชายเสื้อโผล่มามีชื่อร้านปักหราให้รู้ว่าทำงานอยู่ร้านไหนบ้าง เขาก็พอเข้าใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ถึงแบมแบมจะตัวเล็กผอมบาง แต่สมัยอยู่เมืองไทยก็ช่ำชอง เป็นหัวโจกการมีเรื่องชกต่อย ยกพวกตีกันกับโรงเรียนคู่อริอยู่บ่อยๆ แถมตอนนี้ก็เรียนวิศวะฯ ความระห่ำยิ่งไปไกลเกินร้อยไม่มีน้อยลง ดังนั้นการจะวิ่งหนีหางจุกตูดคงไม่มีทางซะหล่ะ แต่พวกมันก็แอบเยอะกว่าอยู่นะ ถ้าไม่ติดว่าต้องไปส่งของก่อนร้านเปิดให้ทันเวลา โดยไม่บุบสลายแล้วละก็ เขาก็อยากซัดกับคนพวกนี้ให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย แต่ตอนนี้แบมแบมจะต้องหาอะไรมาทุ่นแรง ทุ่นเวลาก่อนซะหน่อยแล้ว.....
สตรอว์เบอร์รีพรีเมี่ยมถูกแพคใส่กล่องรักษาอุณหภูมิพร้อมซัพพอทกันกระแทกอย่างดี วางซ้อนกัน 4 ลัง บนรถเข็นผัก 2 ล้อ รวมกับข้าวของอื่นๆที่แบมแบมถูกใช้ให้มาซื้อในวันนี้ เป็นอะไรที่แบมแบมต้องรับผิดชอบดูแลให้ดีที่สุด เขาปล่อยมือจากข้าวของที่เข็นไปไว้สุดซอยตัน แล้วพยายามเจรจาหว่านล้อม และทำทีเป็นถอยหนี หวาดกลัว หลอกให้พวกกลุ่มคนเหล่านั้นเดินตามเขามายังถนนใหญ่ ที่ตอนนี้ยังโล่งแทบไม่มีรถผ่าน ตรงแถวบริเวณ 4แยกไฟแดงพอดี อย่างไม่ทันรู้ตัวก่อนจะเฉลยความจริง
"เดี๋ยวนะพี่ชาย พวกเราต่างก็เป็นลูกจ้าง ทะเลาะกันไปเงินเดือนก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นมาหรอกนะครับ แถมถ้าเจ้าของร้านอาหาร หรือเจ้าของโรงแรมที่พวกพี่ๆทำงานอยู่รู้ จะพาลไล่ออกไม่มีที่ทำงานกันนะ หน้าที่จ่ายอาหาร ซื้อของเข้าร้านหน่ะ อาจจะได้ผลประโยชน์เม้มเงินร้านได้เล็กๆน้อยๆสบายๆกว่าตำแหน่งอื่นนะ แต่ถ้าเรื่องรุมทำร้ายผมหลุดออกไป พวกพี่ๆอาจจะต้องหางานใหม่กัน ถ้าผมเป็นเจ้าของร้าน จะไม่จ้างคนที่ทำให้ทางร้านเสื่อมเสียชื่อเสียงทำงานต่อแน่ ถ้าไม่เชื่อกัน ผมมีวิธีที่จะทำให้กล้อง CCTV ที่ติดไว้ตามแยกถนนพวกนี้ได้ภาพอะไรดีๆนะครับ เช่น ....”
แบมแบมแกล้งจับแขนของพนักงานคนหนึ่งขึ้นมาลูบหน้าเขา แล้วอยู่ๆแบมแบมก็สปริงตัว ถอยเซล้มลงเอง ถ้ามองจากกล้องระยะไกลที่กล้องเก็บภาพได้ จะเห็นเหมือนแบมแบมโดนผลักล้ม มันไม่ได้มีการบังทึกเสียงไปด้วยอยู่แล้ว ยิ่งกลุ่มคนรุมเยอะขนาดนี้ ดูยังไงแบมแบมก็เป็นผู้เสียหาย
“ ผมมาทำงานเพราะผมต้องกินต้องใช้ไม่ได้อยากทำร้ายใครนะครับ ถ้าคนไหนไม่เข้าใจก็เชิญลงมือได้เลยครับ เวลาผมให้ปากคำจะได้บอกเวลา ให้เจ้าหน้าที่ไปเอาภาพจากกล้องมาประกอบคดี และตามจับผู้ลงมือ ถึงร้าน หรือโรงแรม ที่พวกพี่ๆทำงานอยู่ได้ถูก” ตอนนี้เด็กหนุ่มในวงล้อมกลับมามาดมั่น ไม่มีสีหน้าหวาดกลัวหลงเหลือสักนิด
ตอนนี้ ชาย 2 คนที่ทำงานโรงแรมหรูต่างเดินถอยไม่อยากยุ่งเกี่ยว ทิ้งให้ คนจากร้านอาหารอีก 5 คนที่ยังลังเล ยืนล้อมแบมแบมต่อ และไม่นานก็มีคนอีก 2 คน ถอดใจ ถอนตัวไม่ร่วมมือดีกว่าเพราะก็ได้ไม่คุ้มเสีย ดังนั้นจึงเหลือหัวโจกขี้อิจฉา อยู่แค่ 3 คนตอนนี้ เมื่อเห็นว่าจำนวนคนพอฟัดพอเหวี่ยงแล้ว แบมแบมก็เปิดเกมเข้าบวกกับ อีก 3คนที่เหลือทันทีอย่างไม่ทันเปิดโอกาสให้ตั้งตัว ร่างบางที่คุ้นชินกับการต่อยตี ชกเตะแต่ละทีเข้าจุดเจ็บ จุก รวดเร็ว รุนแรง แขนขาเรียวผอม แต่มีกล้ามและแรงเยอะอย่างไม่น่าเชื่อ(เพราะเล่นกีฬาอยู่เป็นประจำ) ส่งเจ้าพวกขี้อิจฉาสองคนแรกลงไปกองกับพื้นก่อนโดยไม่ยากนัก แล้วแบมแบมก็แกล้งทำเป็นสะดุดขาตัวเองล้ม พร้อมดึงตัว เจ้าคนสุดท้ายที่ยังตะลึงทำอะไรไม่ถูก ล้มตามมาแล้วขึ้นคร่อม ต่อยซ้ำเข้าไปหน้า แล้วลุกขึ้นมากระทืบซ้ำ ก่อนจะแกล้งสำออย ว่าโดนทำร้าย จึงต้องป้องกันตัว ให้คนที่บังเอิญผ่านมาช่วยเหลือ ไปแบบเนียนเนียน
เหตุการณ์วันนี้ทำให้ชื่อเสียงของแบมแบมเป็นที่รู้จักในตลาดมากขึ้นไปอีก จนตอนหลังไม่มีใครกล้าแหยมกับเขา พวกร่วมอาชีพส่วนใหญ่จะเข้ามาผูกมิตรซะมากกว่า ทุกคนต่างลงความเห็นว่า แบมแบมคือหมาป่าในคราบลูกแกะชัดชัด อย่าไปตอแยด้วยจะดีที่สุด
วันนี้แบมแบมอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ได้ออกแรงวิวาทแต่เช้า เขาเดินเข็นรถเข็น2ล้อมือเดียว แล้วเอามือข้างหนึ่งซุกกระเป๋ากางเกงพร้อมผิวปากกลับมาถึงร้าน ตอนใกล้ 7 โมงเช้าแล้ว ภายในร้านตอนนี้ดูวุ่นวายโล๊งเล้งมากกว่าปรกติ ทำให้เขารีบเปลี่ยนท่าที ก้มศีรษะขอโทษที่เข้ามาส่งวัตถุดิบช้า ส่งผลให้งานในร้านมีปัญหาขนาดนี้
ปาติซิเยร์หัวหน้าแผนกขนมอบ คุณอาของยูคยอมเดินมาตบบ่า แล้วปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าร่างกายให้แบมแบม เหมือนเขาจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“แบมแบมไม่ผิดอะไรหรอก นายเองก็ลำบากหน่อยใช่ไหมหล่ะ รอบนี้ทำได้ดีมากเลยนะ ได้วัตถุดิบคุณภาพดีหลายรายการ โดยเฉพาะเจ้าสตอว์เบอร์รีสวยๆนั่นเหมาะจะเอามาทำเมนูพิเศษใหม่ๆสำหรับเดือนนี้พอดี นายเลือกของ ดูของเป็นแล้วนี่ พักหลังก็เก่งขึ้นเรื่อยๆเลยนะ ลาออกมาทำงานร้านนี้เต็มเวลาดีกว่าไหม ฮ่าฮ่าฮ่า” คุณอาของยูคยอมทาบทามแบมแบมจริงจังอีกรอบ แล้วเดินไปจัดการงานด้านอื่นต่อ
แบมแบมรู้สึกตื้นตันกับคำชมของคุณอาจนแทบหายเหนื่อยเลยทีเดียว แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นขึ้นค่าแรงอีกนิดก็คงจะดีไม่น้อยอ่ะนะ แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยปาก เพราะจริงๆแล้วแบมแบมก็ไม่ได้คัดของเข้าร้านเก่งขนาดนั้น เขาก็แค่อาศัยปากหวาน คุยชมเหล่านูน่า อาจุมม่า แม่ค้าในตลาด จนคุ้นเคยสนิทให้ความเอ็นดู ช่วยให้คำแนะนำ ช่วยคัดช่วยเลือก ของดีๆให้ เรื่องแบบนี้ใครจะรู้ดีเท่าคนขายหล่ะ ว่าสินค้าอันไหนสดใหม่เพิ่งส่งมา หรือคาแผงเก่าเก็บมาหลายวันแล้ว เพราะถึงหน้าตาภายนอกของวัตถุดิบมันจะไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ แต่ของสดใหม่ กับของเก่าค้างหลายวัน หรือผ่านการแช่น้ำยารักษาสภาพให้ดูดีหน่ะ พอเอามาทำอาหาร หรือขนมแล้วกลับให้รสชาติต่างกัน คนละเรื่อง คนละโลกเลยทีเดียวหล่ะครับ
เชฟใหญ่เดินมาหาแบมแบมอีกรอบแล้วทำท่านึกบางอย่างเหมือนจะสั่งงาน แต่แบมแบมมีข้อสงสัยอย่างหนึ่งจึงถามออกมาก่อน
“ถ้าเรื่องที่ผมมาช้าไม่มีปัญหาจริงๆแล้วทำไมดูทุกคนยุ่งกับการเปิดร้านมากๆดูผิดปรกติจากทุกทีนะครับ”
“อ๋อ พอดีเจ้ายูคยอมหลานชั้นหน่ะ ดันมาเป็นลมตอนนี้คนช่วยในครัวเลยไม่พอ. … จริงสิตอนนี้ทุกคนตึงมือกันหมด ฝากนายไปดูแลมันให้หน่อยนะ ตอนนี้ลากไปทิ้งไว้แถวสวนหย่อม ด้านหลังร้านคนเดียว ตัวใหญ่เกะกะในครัว ไม่มีที่ให้นอนด้วย ถ้าเปิดร้านเช้านี้เสร็จเรียบร้อยแล้วเดี๋ยวชั้นจะตามไปดู” เชฟใหญ่คุยกับแบมแบมก่อนจะรับใบออเดอร์ปึกใหญ่มาเช็คความดูความเรียบร้อย ก่อนจะชะงักหันไปดูหน้าแบมแบมที่ ตกใจ อ้าปากหวอ ดูเป็นห่วงหลานของเขาจนออกนอกหน้า
“ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกน่า เด็กคนนี้เค้าเป็นโรคโลหิตจาง แถมชอบฝืนทำงานไม่ดูแลตัวเอง นานๆทีก็มีฟุบแบบนี้แหละ ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก เดี๋ยวก็คงฟื้น แต่หลังจากนั้นนายช่วยรั้งให้มันพักผ่อนสักนิด ก่อนจะไปเรียน ไม่ต้องมาช่วยงานแล้ววันนี้ก็แล้วกันนะ”
ถึงคุณอาของยูคยอมจะว่าอย่างนั้น แต่แบมแบมก็รีบเอาของไปเก็บในห้องวัตถุดิบแล้วออกไปดูยูคยอมทันที
ด้านหลังของร้านขนมหวานถูกจัดแต่งเป็นสวนสไตล์ยุโรปขนาดกว้างประมาณ สนามบาตร สามารถจัดปาร์ตี้น้ำชายามบ่ายได้ และมีบริการเปิดส่วนนี้ในช่วงบ่ายโมงเป็นต้นไป ไม่เหมือนหน้าร้านที่เปิดให้บริการตั้งแต่เช้า
ยูคยอมในชุดพ่อครัวสีขาวนอนหลับเอนตัวอยู่บนม้านั่งยาวที่เป็นลวดดัดสีขาวลายสวยในบริเวณสวนส่วนที่ติดกับครัว ฝั่งสวนหย่อม ตรงกลางมีสนามหญ้าและน้ำพุประดิษฐ์ รอบๆ มีสวน และซุ้มกุหลาบเป็นกอ เป็นเถาว์ แข่งกันออกดอกสวยเบ่งบาน ทั้งยืนต้นบนดิน และไต่สูงขึ้นฟ้า ดูสดชื่น สวยงาม ละลานตาอยู่ทั่วบริเวณ ตอนนี้ยังเช้าอยู่อากาศกำลังดี เย็นสบาย ถ่ายเท มีลมพัด ภาพผิวขาวอมชมพู กับเรือนผมสีทองต้องแสงแดดเป็นประกาย ของคนที่นอนอยู่ตรงหน้า อย่างกับเจ้าหญิงนิทรากำลังรอเจ้าชายมาจุมพิษปลุก แว๊บหนึ่งบรรยากาศพาไปให้แบมแบมคิดไปไกลได้ขนาดนั้น มันช่วยไม่ได้เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้และได้เห็นใบหน้าที่นอนหลับตาพริ้ม อมยิ้มน่ารักขนาดนี้อยู่แค่เอื้อม
โอยยยยยยย ยูคยอมปรกติมีผิวเนียนนุ่ม ขาวจัดอยู่แล้ว ตอนเป็นลมหน้าซีดนี่มันจะทำให้หน้าหวานซีดขาวไปได้อีกขนาดไหนนะ แบมแบมสงสัยจนต้องคุกเข่าลงข้างๆม้านั่งที่ยูคยอมนอนอยู่แล้วก้มลงมองพินิจร่างที่นอนนิ่งอยู่นั้นใกล้ๆ
หูยยยยย มันก็ไม่ซีดเท่าไหร่นะ ผิวขาวใสดูฟูนุ่มนิ่มน่าสัมผัส มีเลือดฝาดอยู่ ดวงตาที่หลับปิดมีขนตาเรียงตัวหนาแน่น ยาวเป็นแพ งอนสวย ถ้าลืมตาขึ้นมาจะช่วยประกอบให้ดวงตาหวานเชื่อมขนาดไหนเนี่ย จมูกก็สวยเนียนโด่งเป็นสันได้รูป ริมฝีปากก็ดูอิ่มนุ่ม เต่งเป็นสีชมพูอ่อนเหมือนกลีบกุหลาบ นี่มันเด็กผู้ชายแน่เหรอ ยิ่งกว่านั้น เมื่อแบมแบมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างของยูคยอม กลิ่นขนมหอมหวาน ก็ลอยมาเตะจมูกอีกแล้ว คราวนี้กลิ่นที่เด่นก็คือกลิ่นช๊อกโกแลต กับ กลิ่นกล้วยหอม เอ..หรือยูคยอมคือคนที่ทำเครื่องดื่มพิเศษสูตรอร่อยให้เขาทานทุกวันกันนะ แค่คิดถึงรสชาติเครื่องดื่มนั่น แบมแบมก็กลืนน้ำลายเอื๊อก แล้วยิ่งกลิ่นนั้นออกมาจากร่างคนตรงหน้า ทำให้หนุ่มน้อยน้ำลายไหลอยากกินคนขึ้นมาโดยไม่ปิดบัง
ถ้าเจ้านี่กินเข้าไปได้คงจะอร่อยน่าดู หน้าตาน่ากิน กลิ่นก็นุ่มนวล หอมหวาน หอมมมมมากกกกก ง่า แบมแบมทนไม่ไหวต้องวางมือเสยผมหน้าม้าเปิดหน้าผากยูคยอมให้ลมผ่านเพราะดูเหมือนจะชื้นเหงื่อนิดๆ ใต้ตาขวาของยูคยอมมีไฝด้วย ผิวหน้าของเขาหน้าเกลี้ยงเกลา เรียบเนียน ผิวละเอียด รูขุมขนเล็ก ไร้รอยตำหนิ ถ้าเป็นวัตถุดิบที่ต้องเลือกเข้าร้านนี้ จัดว่ายิ่งกว่าซุบเปอร์ แรร์ หายาก เกรดอภิมหาอมตะโค –ตะ-ระ พรีเมี่ยม เหอะ เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีรอยยิ้มน่ารัก ดิ๊ ดีย์ โอยยยย แบมแบม อยากจะกลืนคนตรงหน้าเข้าไปทั้งตัวจริงๆนะ
แบมแบมหันรีหันขวาง มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง เมื่อเห็นว่าปลอดคนไม่มีใครอยู่แถวนั้นจริงๆแล้ว เขาก็ทนไม่ไหวที่จะไม่ก้มลงไปหอมแก้มนุ่มนิ่มที่แสนห่วงหาของคนตรงหน้าอย่างเต็มฟอด เต็มปอด ด้วยความคิดถึงจนเก็บเอาไปฝันแทบทุกวัน แล้วฟัด ไซร้ จนพอใจเต็มรัก อ่าห์.....ฟิน คึ คึ คึ (เสียงหัวเราะชั่วร้าย) แบมแบมยิ้มให้ตัวเอง เพราะคนที่หลับอยู่ไม่ได้ขัดขืน นาทีนี้แม้จะดูโรคจิตหน่อยๆ แต่ใครจะปล่อยโอกาสแบบนี้ไปก็โง่แล้วหล่ะครับ
หลังจากโดนฟัดแก้มฟูไปเต็มที่ ยูคยอมร้องอือ เหมือนกำลังฝันร้าย ขมวดคิ้ว เหมือนใกล้จะตื่น แต่ก็ยังไม่ตื่น แบมแบมแอบกลั้นหายใจเฮือกกก ดูท่าที พอเห็นว่าคนตรงหน้ายังไม่ตื่น ก็ใช้มือลูบหน้าอกของน้อง เอ...เสื้อพ่อครัวแบบคอตั้งปิดมิดชิดถึงคอหอย มันต้องไม่ดีต่อคนเป็นลมแน่ๆ แบมแบมจึงจัดการปลดกระดุมเสื้อยูคยอม แล้วก็ถอดผ้ากันเปื้อน คลายตะขอกางเกงที่น่าอึดอัดออกให้ ซึ่งเป็นผลดีอยู่แล้ว มันทำให้ยูคยอมหายใจได้ดีขึ้น แล้วก็คืนสติฟื้นมาในที่สุด
ภาพแรกที่ยูคยอมลืมตามาเจอหลังลืมตาก็คือใบหน้าด้านข้างของแบมแบม หนุ่มน้อยผิวสีน้ำผึ้งที่มีดวงตากลมโต สดใส จมูกโด่งคมสวย คิ้วเข้มดูดี กำลังถอดรองเท้าและนวดปลายเท้าเขาให้อยู่ ตะแต่รู้สึกว่าเสื้อผ้าตามตัวเขาก็หลุดลุ่ยออกมาหมด กระทั่งผ้ากันเปื้อนก็ถูกถอดออกมา อย่างน่าตกใจ
"เฮ้ยยยย บะ แบม แบม นายกำลังทำอะไรหน่ะ!!!???" ยูคยอมรีบลุกขึ้นมากวาดจับเสื้อผ้าเอามือข้างหนึ่งดึงคอเสื้อขึ้น อีกข้างจับกางเกงไว้ ปิดบังเนื้อตัวอย่างกับเหยื่อที่ถูกลวนลามอย่างไงอย่างงั้น(เอ๊ะ หรือว่าโดนลวนลามจริงๆ) ผิวหน้าขาวใสของยูคยอมตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงแปรดอย่างชัดเจน แถมหน้าตาก็ดูเหรอหรา น่าร๊ากมากกก
"ก็นายเป็นลมในครัว แล้วตอนนี้ในร้านกำลังวุ่นวายมาก คุณอาของนายเลยให้ผมมาดูแลนายแทนก่อน แล้วผมก็ยังไม่ได้ทำอะไรยูคยอมสักหน่อย คนเป็นลมก็ต้องจัดท่าทางให้นอนสะดวก คลายเสื้อผ้าที่อึดอัดรัดแน่น พามาอยู่ที่อากาศถ่ายเท อะไรแบบนี้ เป็นหลักการปฐมพยาบาลเบื้องต้นนะ นายไม่เคยเรียนหรือไง!!?" แบมแบมแก้ตัวน้ำขุ่นๆ กลบเกลื่อนเรื่องที่ทำไปตามทฤษฎี แต่ตอนปฏิบัติก็แอบหากำไรไปด้วยแล้ว อิอิ
ยูคยอมผู้ไม่ทันคนก็ อึกอัก...ก้มหน้าสำนึกผิด แล้วก้พูดขอบคุณ แบมแบม "เอ่อ....งั้น ก็ ขอบคุณที่ดูแลนะครับ"
("โอยยยย เชื่อคนง่ายด้วย น่าร๊ากกกอ๊า" แบมแบมอยากจะเข้าไปประทับริมฝีปากกับแก้มนุ่มนิ่มหอมเป็นพวงที่ขึ้นสีแดงนั่นอีกจัง แต่ก็ต้องเก๊กวางฟอร์มไว้ก่อน )
"หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอฮะ?" ยูคยอมถามแบมแบมที่เอาแต่จ้องหน้าเขาจนผิดปรกติ ขณะกำลัง
พยายามแต่งตัวให้เรียบร้อยคืนเหมือนเดิม
"มีสิ มีคำว่าน่ารักติดไว้" แบมแบมยิ้มกว้างให้ รอยยิ้มของแบมแบมดูจริงใจ สบตาตรงไม่ปิดบังเล่นเอายูคยอมเขินจนผลักแบมแบมแทบล้มทั้งยืน
มันไม่ยักกะรู้สึกว่าตลก หรือโดนล้อเลียนนะ ปรกติจะมีคนชมเขาว่า หล่อมากกว่า ไอ้คำว่าน่ารักจากแบมแบมนี่ฟังแล้วรู้สึกเขินจักกะจี้ยังไงก็ไม่รู้ แบมแบมบร้าาา!!
**************************************
วันนี้ คุณปาร์ค จินยอง จูเนียร์ นักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์ ปี2 ควบตำแหน่ง รองประธานชมรมสื่อสาร และเลขานุการแห่งสโมสรนักศึกษา มหาวิทยาลัย JYP ต้องอยู่ประชุมเรื่องการจัดกิจกรรม JYP Night 2015 ฉลองครบรอบ 30 ปี ของมหาวิทยาลัย ซึ่งมีวาระการประชุมมากมายที่ต้องสะสางดำเนินงาน และสรุปประเด็น โดยเรื่องหลักๆก็คือการ ดีเฟนงบประมาณของแต่ละชมรม ที่จะนำไปใช้ในการจัดกิจกรรม ซึ่งใช้เวลานานมาก เพราะแต่ละชมรมก็ไม่มีใครยอมใคร ทุกชมรมต่างส่งตัวแทนที่มีทักษะระดับสูงเรื่องการเจรจาฝีปากกล้า เขี้ยวลากดิน มาถกเถียงแย่งชิงงบประมาณกันอย่างดุเดือด ทำให้เขาต้องกลับบ้านดึกกว่าปรกติ การประชุมนั้นยืดเยื้อจนคุณเลขาสุดหล่อ หน้าบูดบึ้ง รีบตัดบทไปหลายครั้งก็ยังไม่เสร็จสิ้นได้ ส่วนนายยกสโมสรนักศึกษาอย่างรุ่นพี่ จุน.เค กลับนั่งหมุนปากกาเล่น เขามองคนเถียงกันแล้วก็หัวเราะชอบใจ ปล่อยคนตีกันจนเหนื่อย แล้วค่อยสรุป มันก็ดีนะที่หาทางลงจนจบให้คนไม่ไปบาดหมางกันภายหลังได้ แต่มันใช้เวลานานไปไหม เพราะนี่ก็เกือบจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว คุณเลขาฯกลัวจะคลาดกับสุดหล่อที่เขาเฝ้ารอเจอหน้าทุกวันที่บ้าน ...ป่านนี้มาร์ค ต้วนอาจจะกลับไปก่อนแล้วก็ได้มั้ง...
ทันทีที่การประชุมจบ จูเนียร์รีบควบรถพอร์ชสปอร์ทเปิดประทุนคันงาม กลับมาจอดใต้คอนโด G.O.T. อย่างเร็วที่สุด พอลงจากรถได้เขาก็ยกนาฬิกาจ้อมือราคาแพงขึ้นมาดู ก็เป็นเวลาเกือบตี 1 แล้วด้วยสิ ร่างบางถอนหายใจเดินผ่านโถงล๊อบบี้หรู ไปรูดการ์ด แสกนลายนิ้วมือเปิดลิฟต์ส่วนตัวขึ้นไปยังที่พักบนชั้น 7 ความล้า เครียด สะสมที่ต้องเจอจากการประชุมตลอดวันในวันนี้มีมากกว่าทุกที หน้าที่ห้ามทัพ ห้ามคนตบตีกันมันทำให้เสียพลังงานมาก บรรดาหัวหน้าแต่ละชมรมที่ถกเถียงกันตั้งแต่เช้า ยังหาข้อสรุปไม่ได้ก็อีกหลายวาระ บางคนก็เล่นส่งข้อความใต้โต๊ะมา บางคนก็ใช้เส้นสายจากนอกมหาวิทยาลัยมาช่วยข่มขู่ ทำให้คนที่ต้องจัดการรับหน้าทุกอย่าง อย่างเขารู้สึกเหนื่อยหน่าย อยากได้กำลังใจจากคนคนนั้น จัง...... ตอนนี้ผมปรับระบบรักษาความปลอดภัย และให้คีย์การ์ดเขาไว้ ให้เข้ามาที่นี่ตอนไหนก็ได้ แต่ตอนนี้ เขาจะยังรอเจอผมอยู่ไหมหนอ?.... เมื่อลิฟต์ขึ้นมาส่งถึงชั้น 7 จูเนียร์สูดหายใจลึก ก่อนจะใช้ ระบบ เสียงสั่งการ (voice control) ให้ประตูชั้นในของที่พักเปิดออก แล้วก้าวเข้ามาในห้อง
“ว๊า.... ไฟตามทางเดิน และห้องนั่งเล่น ปิดมืดอยู่ มาร์คคงกลับไปแล้วสินะ.....” จูเนียร์รู้สึกผิดหวัง หมดแรงทรงตัว เขาค่อยๆ ถอดรองเท้า เสื้อโค๊ท ผ้าพันคอ กระเป๋าสะพายออกทีละชิ้น ทิ้งลงกับพื้น ลากเป็นทางตั้งแต่หน้าประตูเข้ามาตามทางเดิน ก่อนจะเดินลากขาอย่างคนหมดแรงเซ ไซร้เอาตัวถูไถไปตามผนังกำแพงห้อง อย่างอ้อยอิ่ง ด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ไม่มีชีวิตชีวา ตอนนี้เขาหมดแรงอยากจะล้มตัวลงนอนแล้ว เมื่อย้ายร่างมาจนถึงหน้าหน้าห้องนอนเขาก็เปิดประตูเข้าไปแล้วทิ้งตัวลงบนพรมหนานุ่มหน้าห้อง ไม่ต้องเดินไปจนถึงเตียงแล้ว แต่ก็มีบางอย่างทำให้เขาต้องตาสว่าง กระชุ่มกระชวยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
.......มาร์คใส่บอกเซอร์ตัวเดียว กำลังถือถาดอาหารที่อุ่นให้เรียบร้อยเดินเข้ามาจากประตูอีกฝั่งของห้องนอน ก่อนจะวางถาดนั่นลงบนเตียงใหญ่ของเขา มะ..แม่จ้าวววว!!! จูเนียร์แทบกำดาวไหล นี่เขากำลังฝันอยู่หรือป่าวเนี่ย!! กล้อง ! กล้องๆ อยู่ไหนๆๆ ต้องเก็บรูปให้ได้ จูเนียร์มือสั่นหายใจหอบแรง เขาหน้ามืด หายสูดใจเอาอากาศเข้าปอดรัวๆ เร็วกว่าปรกติ นี่มันเข้าขั้นภาวะ Hyperventilation แล้วหล่ะ (ภาวะหายใจผิดปรกติจากความเครียดทางอารมณ์ ทำให้คาร์บอนไดออกไซน์ในเลือดต่ำและออกซิเจนในเลือดสูงเกินไป จะมีอาการ หายใจลำบาก หน้ามืด เวียนศีรษะ ใจสั่น อาจพบอาการเกร็ง มือจีบ และอาจมีอาการชาบริเวณรอบปากและนิ้วมือ) มาร์ครีบเดินเข้ามาใกล้ร่างบาง แล้วหาถุงกระดาษครอบทั้งปากและจมูก เขาบอกให้จูเนียร์ค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆ เอาอากาศจากถุงนั่นหมุนเวียน เพิ่มปริมาณคาร์บอนไดออกไซน์เข้าไปในกระแสเลือด จนจูเนียร์สงบลงได้)
“นะ...เนียร์... ใจ.. ใจ เย็นๆ ห้ามถ่ายรูปสิครับ คือ ฟังมาร์คอธิบายก่อนนะ” หนุ่มหล่อหน้าแดงแปร๊ด แบบไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน พอๆกับคนในอ้อมแขนที่เขากำลังปฐมพยาบาลอยู่ หน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงเสียอีก ร่างบางนั้นตัวแข็งทื่อไปแล้วซะด้วยสิ
“คะ ..คือ..เรื่องมันอาจจะซับซ้อนนิดหน่อยนะ บ้านที่พวกมาร์คอยู่กับน้องและเพื่อนในชมรมบาสหน่ะ ไม่มีคนทำงานบ้านเลย แล้วเมื่อวานพวกเราก็ทะเลาะกันอีกเรื่องนี้ (เพราะเรื่องหาแฟนยังไม่มีใครทำสำเร็จ แต่งานบ้านมันรอไม่ไหว เสื้อผ้า ขยะ มันเพิ่มขึ้นทุกวัน จน ในบ้านไม่มีทางจะเดิน เสื้อผ้าก็ไม่มีอะไรจะใส่ไปเรียนแล้ว) เลยแก้ปัญหาเฉพาะหน้าด้วยการจับฉลากแบ่งงานกันทำ แล้วมาร์คจับได้งานซักรีดเสื้อผ้าอ่ะ แบมแบมได้งานล้างจานทำกับข้าว ส่วนแจ๊กสันได้งานถูบ้านทิ้งขยะ มาร์คเลยมาขอใช้เครื่องซักผ้าของเนียร์ พอดีเนียร์ยังไม่กลับเลยไม่ได้ขออนุญาตก่อน แล้ว(เสื้อผ้าก็ไม่เหลือแล้ว เสื้อที่ใหม่สุดคือไม่ได้ซักมา เกือบอาทิตย์ ใส่ซ้ำจนคันแล้วอ่า TT) ชุดสุดท้ายที่ใส่มา มาร์กก็ถอดซักด้วยเลย ..เลย อยู่ในสภาพนี้ คือมันก็เขินอ่ะ เลยไม่กล้าเปิดไฟในบ้าน เดี๋ยวมาร์คช่วยหารค่าน้ำค่าไฟนะ” หนุ่มนิสิตแพทย์ยิ้มโชว์เขี้ยวสวย ในสภาพที่แบบ... งื้อออออ จูเนียร์เขินจนมือหงิกแล้ว
“-.,- มะ ไม่เป็นไรหรอก มาซักบ่อยๆเลยก็ได้ (ถ้าอยู่ในชุดแบบนี้)” จูเนียร์แอบมองต่ำไปยัง ซิกแพค และช่วงล่างที่สวมเพียงบอกเซอร์ของคนตรงหน้า โอยยยยย สาบานกับเทพแห่งการถ่ายภาพเรย (มีด้วยเรอะ !!??-..-) ข้าพเจ้าต้องหาทางเก็บรูปให้ได้ เมื่อเขาหายใจได้เองปรกติแล้วจึงแอบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อนักศึกษาที่หน้าอกเพื่อเอามือถือออกมา
มาร์คเหมือนจะรู้ทันรีบเอามือไปจับข้อมือ หยุดการกระทำนั่น แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้มากจนจมูกโด่งคมแนบชิดแก้มขาวนิ่มใส บอกว่า “ห้ามถ่าย ไงหล่ะ ดื้อมากเดี๋ยวก็จับฟัดซะเลยหนิ” รอยยิ้มเทวดา ยิ้มตาหยีโชว์ฟันแทบจะทั้งปาก คงไม่มีใครทำแล้วดูดีเท่าคนตรงหน้าจูเนียร์อีกแล้วหล่ะ ท่านี้เล่นเอาเขาหน้าแดงเกินพิกัด เลือดสูบฉีด หัวใจเต้นแรง แทบเด้งออกมาจากหน้าอก
“เนียร์ลุกไหวไหมครับ? มาทานอะไรหน่อยเถอะนะ มาร์คอุ่นอาหารที่แม่บ้านทำไว้ให้แล้ว ข้าวกล่องของสโมสรฯ เนียร์คงทานไม่ได้ใช่ไหมหล่ะ?” มาร์คประครองจูเนียร์ลุกขึ้น แล้วพาไปนั่งบนเตียง จากนั้นก็เอาโต๊ะเล็ก สำหรับวางอาหารวางคร่อมตัวจูเนียร์แล้วจัดอาหารขึ้นเสริฟ
เจ้าของห้องมัวแต่ตะลึงเหอะ ปรกติ แม่บ้านก็มาเสริฟอาหารเช้าให้เขาแบบนี้บ่อยๆ แต่ถ้าแม่บ้านเป็นคนๆนี้ แต่งตัวแบบนี้เขาคงจะต้องหิว ให้มีคนดูแลแบบนี้ไปตลอดชีวิต ไม่ลุกไปไหนแน่ๆ
แต่ถึงจะจินตนาการบรรเจิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่จูเนียร์ที่มาร์คเห็นอยู่ตรงหน้าก็แค่นั่งเกร็งๆ ไม่ยอม แตะต้องทานอะไร เลยสักอย่าง
“หรือเนียร์จะให้มาร์คป้อน?” มาร์คนั่งเบียดร่างบางลงบนเตียงของจูเนียร์แล้วยิ้มให้
“ถ้าได้ก็ดีสิครับ” จูเนียร์ตอบไม่ทันคิด แถมตาดูเป็นประกายหื่น จนมาร์ครู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาอีกแล้ว เขาจึงลุกหนีดีกว่า
“ทานเองได้ ก็ช่วยทานเองไปก่อนเถอะครับ ไว้ไม่มีแรงจับช้อนเมื่อไหร่ผมจะช่วยนะ”มาร์คแยกเขี้ยวใส่คนเจ้ามารยา
“ถ้าถึงตอนนั้น มาร์คจะยังอยู่ข้างๆผมใช่ไหมครับ?” จูเนียร์ก้มหน้าจนคางแทบชิดหน้าอก ปากยื่นเบินออกมา ทำแก้มป่อง แถมดวงตากลมก็มีน้ำตาคลอชื้น ดูน่ารักน่าสงสารจนอยากจะเข้าไปกอด
“เจ้าบ้า จะร้องไห้ทำไม มาร์คจะอยู่ข้างๆเนียร์เสมอ ถ้าเนียร์อนุญาต รีบทานเถอะนะครับ” มาร์ค อดไม่ได้ที่จะพูดปลอบใจคนอ่อนไหวตรงหน้า อนาคตเป็นสิ่งที่เขาเองก็ไม่รู้ แต่ใครจะไปอยากปลอยมือจากคนน่ารักขี้อ้อนขนาดนี้กัน
จูเนียร์ยอมทานอาหารเข้าไปนิดหน่อย ดูเขาจะสดชื่นขึ้นมาบ้าง มาร์คไม่รู้ว่าที่จูเนียร์กลับช้าเพราะต้องรับผิดชอบงานมากขนาดไหน มาร์ครู้แต่ว่าการเรียน และกิจกรรมของจูเนียร์ก็ไม่ธรรมดา นักศึกษาที่ได้คะแนนเต็มทุกเทอม ทุกวิชา และรับผิดชอบกิจกรรมคณะ กิจกรรมชมรม และงานสโมสรนักศึกษา ได้อย่างดีเยี่ยมมีแต่คนชื่นชม เบื้องหลังต้องพยายามทำงานหนักมาก คนที่เกิดมาแล้วเก่งเลย ทำได้ดีทุกอย่างโดยไม่ต้องพยายามหน่ะ มีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ ดูจูเนียร์ทำขนาดนี้แล้ว แล้วยังหน้าตา ฐานะที่สมบูรณ์ สูงส่ง เพียบพร้อมนั่นอีก มนุษย์ที่เฟอเฟคขนาดนี้จะหาได้ที่ไหน กัน
ระดับจูเนียร์สามารถมีกินมีใช้สุขสบายไปทั้งชาติ โดยไม่ต้องพยายามเรียน หรือขยันทำอะไรขนาดนี้ก็ได้ แต่จูเนียร์ก็เลือกที่จะใช้สติปัญญา และความพยายามทำสิ่งต่างๆด้วยตนเองมากกว่า นอกจากหน้าตาภายนอกแล้ว นิสัยภายในของคนคนคนนี้ก็ยิ่งทำให้มาร์คที่ยิ่งอยู่ใกล้ ก็ยิ่งตกหลุมรักมากมายขึ้นทุกวันทุกวินาทีอย่างไม่รู้ตัว
ขณะมาร์คกำลังเก็บสำรับอาหาร จูเนียร์ก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวแล้วหันมาถามเขาว่า
“มาร์ค อาบน้ำด้วยกันไหม?” ใบหน้าสวยหวาน ส่งยิ้มงดงามเชิญชวนให้ กระชากวิญญาณหนุ่มหล่อจนเขาเผลอปล่อยถาดใส่จานข้าวที่กำลังเก็บอยู่ ตกพื้น ดีว่าทั้งห้องเป็นพรม จึงไม่มีอะไรแตกเสียหาย
โอยยยยยยยย พระเจ้ากำลังทดสอบผม หรือซาตานกำลังล้อผมเล่นใช่ไหม ผมจะอดใจไม่ทำอะไรคนน่ารักที่กำลังเชิญชวนผมขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย !! ความอดทนผมก็มีจำกัดนะคุณ ผมต้องก่ออาญากรรมใช่ไหม? ผมจะหนีจากตรงนี้ไปได้ยังไง จะหนีออกไปข้างนอกตอนนี้โดยสวมบ๊อกเซอร์ตัวเดียวก็ไม่ได้ เดี๋ยวอาจจะโดนตำรวจจับข้อหาอนาจาร ไม่ก็โดนประณามว่าเป็นคนบ้าโรคจิต ฮือออออ ร้ายมากกกกกกก จูเนียร์!!
ตอนนี้มาร์ครู้สึกใจเต้น ร้อนวูบไปทั้งตัว แถมเจ้าส่วนอ่อนไหวช่วงล่างก็รู้สึกตึง เครียดขึ้นมาเลย ทางด้านวายร้ายจอมยั่วยวนจูเนียร์รีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำแต่ ยังเปิดประตูแง้มไว้ ร่างบางก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาเหมือนกัน นี่เขาพูดอะไรอย่างนั้นออกไปได้ยังไงเนี่ย!!~ จูเนียร์ทรุดร่างลงหลังบานประตูแล้วเอามือกุมหน้าอกที่รู้สึกหวิวไหว แถมช่วงเอวต่ำลงไปก็รู้สึกแปลกๆ ร่างกายหน่ะซื่อตรงกว่าหัวใจอีกนะ แล้วตอนนี้พวกเขาจะทำยังไงกันดี.....
มาร์คต้วน กัดริมฝีปากข่มใจ เขาอยากทำอะไรมากกว่านี้แทบใจจะขาด แต่ว่ามันยังไม่ถูกต้องนะ สุดหล่อจึงตัดสินใจแน่วแน่ เดินไปหยิบถุงเท้าที่แยกไว้ และยังไม่ได้ซักออกมาข้างหนึ่ง ถุงเท้าสีดำมอซอที่ไม่เคยถูกซักทำความสะอาด มากกว่า 2 อาทิตย์ ถูกหน้าหล่อๆยกขึ้นมาดมดับจิต และแทบจะดับชีวิตของเขาไปด้วยเลย ณ จุดนี้ มันได้ผลชะงัก กลิ่นหอมรัญจวนของมันออกฤทธิ์ทันใจ ไวยิ่งกว่ายาสลบที่ใช้โป๊ะเหยื่อปลดทรัพย์ ดีว่าเขายังอาลัยอาวรณ์การใช้ชีวิตในโลกใบนี้อยู่นะ วิญญาณหนุ่มหล่อที่ถ้ามองเห็นมันกำลังลอยออกมาทางปากแต่ยังไม่ถึงขั้นออกจากร่าง โดยมีลิ้นจุกปากตาเหลือกขึ้นเป็นพร๊อบเสริม แค่นี้ก็เล่นเอาสติเกือบดับวูบ เกือบถึงขั้นต้องหามส่งเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อ CPR ปั๊มหัวใจช่วยชีวิต ส่วนจูเนียร์เมื่อได้สติก็รีบ ล๊อกประตูห้องน้ำแล้วลงไปแช่อ่างอาบน้ำสงบจิตสงบใจอยู่นานกว่าปรกติ ถึงออกมาได้
*************************************
เราขอโตดดดดด ที่หายไปนานนนน(มากกกกกกกก)นะคะ ดีใจที่ยังมีคนอ่านถามถึง อ่านแค่คนเดียวก็เขียนค่าาาา น่าร๊ากกกกกกกก มาบอกกันสิ ดี เราเหงาาาาาา 5555555 อย่าเพิ่งทิ้งเราไปน๊าาาาาา เดวจะพา แจ๊คแจตามมาค่าาาาาา จุฟๆๆ ร๊ากกริีดเดอร์ทุกคนค่า
ความคิดเห็น