คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 : Fifth bullets
ตอนที่ 5 : Fifth bullets
……………………
ที่หอพักของเรามีกฎข้อหนึ่งที่ทุกคนรู้กันดี
ห้ามเปิดประตูห้องนอนตอนกลางคืน แม้ว่าจะมีคนมาเคาะ..............
...............
03.30 น.
“ในความฝันอันเลือนราง...ทุกคนตายหมดแล้ว หนีเร็ว หวัง.... เลือดเต็มไปหมด นิ๊ค
...ตู๊มมมม!! มือนิโคลัสที่ ที่ลาก แจ๊กสัน หวัง ออกมาจากหลุมที่เพิ่งโดนระเบิด ยังจับอยู่ที่
ข้อมือเขา.... มีแต่มือ เท่านั้น... อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค.”
แจ๊กสันตะโกนลั่น สะดุ้งตัวขึ้นมานั่งกอดเข่าบนเตียง เหงื่อท่วมร่าง พร้อมดวงตาแดงก่ำ ...
ความฝันแบบนี้คอยหลอกหลอนเค้าทุกคืนวัน ทำให้เขาไม่ค่อยอยากจะนอนหลับ... และบางที
มันหลอนรุนแรงมากจนต้องหาใครสักคนมาเป็นเพื่อน
“ก๊อกๆๆๆ จ๊ะเอ๋...ผมนอนไม่หลับครับ...มาเล่นกันเถอะนะ.” แน่นอนว่า เล่นในที่นี้ ทำให้มีเด็กฝึก
เสียชีวิตยามค่ำคืนแม้จะอยู่ในหอไปหลายรายแล้วหรืออย่างน้อย ต้องมีใครสักคนเสียเลือดเขา
ถึงจะนอนหลับ... หลังจากทุกคนในหอรู้เรื่องนี้ ส่วนใหญ่ทุกห้องจะปิดประตูแน่นหนาทุกคืน มี
เพียงทีม Got7 เท่านั้นที่ผลัดเวรกันมาอยู่เป็นเพื่อน ..แต่เรื่องคงไม่เกิดถ้าไม่มีบางคน
ลืม...เพราะติดภารกิจยามค่ำคืนอย่างอื่นอยู่...
“ก๊อกๆๆ..... แกร๊กกก!! อ๊ะ ห้องนี้ไม่ได้ล๊อก.” แจ๊กสันยิ้มร่า ค่อยๆเปิดประตูเข้าไป พร้อมทั้ง
กระซิบเสียงต่ำ...ผมนอนไม่หลับ มาเล่นกันเถอะนะ...” รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏที่มุมปาก เมื่อเขา
ย่องเข้ามาเห็นหน้าคนหลับพริ้มอยู่บนเตียง
หนุ่มตี๋ หน้าหวาน ไม่ยอมล๊อกห้อง นอนยิ้มอยู่อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เป็นภาพที่ทำให้แจ๊กสัน
แทบคลั่งเพราะความริษยา เขาไม่เคยได้นอนหลับสนิทอย่างมีความสุขมานานเท่าไหร่แล้วนะ...
“ต้องทำลายมัน......”
“ฉึก!!!”
ความเจ็บสุดจะบรรยาย แล่นแปรบจากอุ้มมือซ้ายสู่สมองปลุกยองแจตื่นด้วยความตะหนก
มือซ้ายถูกมีดปักตรึงกับเตียงขยับไม่ได้ ในขณะที่มือขวาที่โดนผ้ากอซพันแบบโดเรม่อนช่วย
อะไรไม่ได้มากนัก
ร่างหนาหนักขึ้น คร่อมพร้อมกับฉีกเสื้อของเขา
“แจ๊กสันฮยอง!! นี่ยองแจไง ฮยอง!!??” ยองแจพยายามรวบรวมสติ ไม่ขัดขืน ไม่กรีดร้อง ไม่
ทำอะไรที่เป็นการยั่วยุให้ แจ๊กสันคลุ้มคลั่งมากกว่าเดิม ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาเจ็บแผลที่มือ
มาก เขาตกใจกลัว จนอยากจะตะโกนขอความช่วยเหลือ กลัวจนแทบจะฉี่รดที่นอนอยู่แล้ว
“ยองแจ....เหรอ..... อ๋อ..นายสไนเปอร์แสนเพอเฟค... นี่....นายเคยกลัวอะไรบ้างไหมนะ?...นาย
เคยกรีดร้องออกมาดังๆบ้างหรือป่าว? ฉันอยากจะแล่เนื้อนายออกเป็นชิ้นๆจะว่าอะไรไหม?
สายตาของนายมันไม่ถูกใจฉันสักนิด ทำไมนายไม่ร้องออกมาหน่อยหล่ะ? ความเจ็บปวดที่นาย
ได้รับอาจจะดีขึ้นนะ” แจ๊กสันออกแรงกดด้ามมีดให้ปักลึกลงไปอีก ในขณะที่อีกมือของเขา
เปลี่ยนมาบีบคอยองแจ
“ฮยองกำลังบอกผม…… หรือกำลังบอกตัวเองกันแน่... โอเค ผมเจ็บที่ร่างกายทีฮยองทำกับผม
แบบนี้ แต่ผมไม่โกรธฮยองหรอกฮะ ไม่เป็นไร.... ฮยองไม่ต้องร้องไห้นะครับ.” ยองแจ
พยายามเค้นเสียงตอบแบบไม่หลบตา แม้ว่าหน้าของแจ๊กสันจะถมึงทึงน่ากลัวและยื่นเข้ามาใกล้
มาก
ได้ผล.... แจ๊กสัน คลายมือ พร้อมกันถอนตัวออกไป
“... ร้องไห้?!! ใครร้องไห้ ไม่มี๊!! ... เล่นกับนายไม่สนุกเลย ไปดีกว่า...” แจ๊กสันเดินออกไปแล้ว
ค่อยๆปิดประตูห้องผมเบาๆ
…………………
“อ๊า..แสบตาจัง....กลิ่นอะไรเนี่ย!!? เหมือนกลิ่นยา....” ผมตื่นมาแบบ งง งง น่าจะเป็นใน
โรงพยาบาล ที่แขนมีสายน้ำเกลือ และสายให้เลือด ข้างๆ มีจินยอง ยืนใกล้ๆ และแจบอมนั่งอยู่
ไกลออกไป
“อ๊ะ รู้สึกตัวแล้วเหรอ เป็นไงบ้างยองแจ” จินยองทัก ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงผม
“ไม่เป็นไรมั้งฮะ ผมเหลือบไปมองมือซ้ายขวาก็ต้องตกใจ”
“นายเสียเลือดมากจนหมดสติไป เป็นความผิดฉันเองที่ไม่ออกมาดูแลแจ๊กสันเมื่อคืน นายเลย
เป็นแบบนี้ ต้องขอโทษนายด้วยยองแจ” แจบอมเดินมาก้มหัวให้ผม
“อ๊ะ อย่าทำอย่างนี้สิ ฮยอง ผมไม่เป็นไรจริงๆ ฮะ เว้นแต่..... ทำไมพวกฮยองดัดแปลงร่างผม
ให้เป็นโดเรม่อนแบบนี้... มือโดนพันผ้าก๊อซกลม ทั้งสองข้าง ผมจะ กินข้าว อาบน้ำ เข้าห้องน้ำ
ยิงปืน ได้ยังไงคร๊าบบบบบ.” ทั้งสองคนหลุดขำ คิก
“อาทิตย์นี้นายอาจจะต้องนอน โรงพยาบาลยาวเลย มีพยาบาลสาวๆดูแลไม่ต้องห่วง พอดีพวก
เราไม่มีใครอยู่ด้วย ชั้นกับจินยอง ต้องไปยื่นใบสมัคร และจับฉลากแบ่งสายงานเปิดตัวของพวก
เรา ส่วนพวก มาร์ค แจกสัน แบมแบม และยูคยอม ถูกท่านประธานเรียกไปลงสนามอุ่นเครื่อง
กับเพื่อนที่บริษัท YG ที่เขากำลังจะเปิดตัวเด็กฝึกเหมือนกัน” แจบอมพูด
“งานนี้เวอร์วัง อลังการมาก พวกแบมแบมก็ดูไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่ แต่ก็ดีจะได้เป็น
ประสบการณ์…….. อ่ะ ยองแจ ก้มหน้าเงียบทำไม ” จินยองสังเกตเห็นบางอย่าง
“ไม่ต้องเสียใจไปหรอกน่า เราเก็บนายไว้เป็นอาวุธลับไง แล้วก็ การแข่งขันรอบนี้มันจัดในเวที
เป็นสนามแคบๆ ยังไม่ต้องใช้สไนเปอร์หรอก” แจบอมลูบหัวปลอบใจ
…………………
“ยูคยอม ทำไมนายรู้จักคนเยอะจัง?” มาร์ค แจ๊กสัน และแบมแบม รู้สึกแปลกใจ ที่เดินไปทาง
ไหน ก็มีแต่เทรนนี่ เข้ามาทักยูคยอม ทั้งๆที่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ออกมาทำงานในนาม
บริษัท
อ่อ ส่วนใหญ่พวกเค้ามาจากที่เดียวกับผมครับ ก่อนที่จะถูกแมวมองทาบทามเข้ามาที่ JYP
เด็กๆที่มีความฝันอยากเป็นศิลปินอย่างพวกเราได้รวมกลุ่มกันฝึกซ้อมตามมีตามเกิด ตามข้าง
ถนนมาด้วยกัน จริงๆผมก็อยากเข้าที่ YG เหมือนกันนะฮะ เพราะมีทีม ในดีวิชั่น E ที่ถนัดใช้
อาวุธหนักที่ผมนับถือ แบมแบมก็ชอบพวกเขาไม่ใช่เหรอเห็นมีรูปทำเป็น วอเปเปอร์โทรศัพท์
ด้วย
“ระวังรุ่นพี่บริษัทเราได้ยินเข้าจะเสียใจนะ” แต่มาร์คก็ยิ้มให้น้องๆ
“บริษัทเราก็มีระดับ E ตั้ง 2 จาก 9 ทีมนะ แล้วก็ ทีมที่กำลังจะเลื่อนจาก ระดับ S เป็น E อีกทีม
อีกไม่นานนี้” แจ๊กสันพูดอย่างภูมิใจ
“ดูแจ๊กสันฮยองอารมณ์ดีนะครับ สงสัยเมื่อคืนหลับสนิท……เวรใครน๊า?..” แบมแบมถาม
...ไม่ตอบ.... แต่ยิ้ม.... (น่าสงสัยจริงๆ กลับไปต้องถามจินยองฮยองซะแล้ว)
“เอ๊า เด็กๆ มาเตรียมตัวทางนี้...”.พี่เมเนเจอร์ชั่วคราวเรียกพวกเราเข้าไปรวมในห้องแล้วบรีพ
สคริปเล็กน้อย
วันนี้จะมีการถ่ายทอดสดด้วยนะ ฝั่งเราจะมี 9 คน คือพวกนาย 4 คนจากทีม Got7 และอีก 5
คนจากทีม 5live ที่ใส่ชุดเหมือนพวกนาย แต่ฝั่งYG มี 11 คน แล้วก็ กติกาคือ เดี๋ยวเด็กของเรา
JYP จะเข้าสเตเดียมฝั่งขวา เด็ก YG จะเข้าฝั่งซ้าย จากนั้นตามสบาย มีเวลา 10 นาที เป้า
หมายคือเก็บเทรนนี่ของอีกฝั่งให้ได้มากที่สุด สองฝั่งรวม 20 คน แล้วก็เทรนนี่ไม่มีสังกัดที่มาให้
เก็บแต้มอีก 20คน รวมเป็น 40 คนในสนาม ใครได้ MVP (ตำแหน่งที่ฆ่าได้มากที่สุด) ประธาน
บอกว่าจะได้รางวัลเป็นการเดบิวก่อนนะ
ทั้งสี่ หันมายิ้มให้กัน ....... “เราจะวางแผนยังไงกันดีฮะ?” ยูคยอมถามขึ้น
“ลำบากน้องๆหน่อยนะ พี่จะให้ แบมแบมกับ ยูคยอมเป็นตัวล่อเป้า แต่ก็สอยเป้าหมายได้เลยถ้า
มีโอกาส..ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ.” มาร์คบอกแผนคร่าวๆ
มาล้อม วง ทุกคนเอามือมาวาง .. “come and get it ..G.O.T.7 ย่าห์”
ห้ามตายก่อนได้เดบิวนะเฟ้ย Let’s go!!!
ความคิดเห็น