คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 : Forth Bullets
ตอนที่ 4 : Forth Bullets
...............................
หวังว่าแบมแบมคงจะปลอดภัย ยองแจฉีกชายเสื้อมาพันฝ่ามือที่ชุ่มไปด้วยเลือดที่ซึมออกมา
แล้วประกอบปืนไรเฟิลยาวคู่ใจของเขาด้วยแขนขางเดียวอย่างทุลักทุเล พอดีกับที่ลิฟท์ถึงชั้นบน
สุดที่ต้องการ
"โอ้ววววว ว๊าวววว!! .." นี่หรือคือท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองหลวง บนดาดฟ้าชั้นสูงสุดของตึก
JYP สามารถมองเห็นทัศนียภาพอันน่าตื่นตาตื่นใจยามค่ำคืนของกรุงโซลได้ ท้องฟ้าที่นี่ต่าง
จาก เมืองที่ยองแจเคยอยู่ ที่มกโพเวลาค่ำคืนท้องฟ้าเป็นสีดำสนิท มองเห็นดวงดาวชัดเจน แต่
ที่นี่ มองไม่เห็นดาวสักดวง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงสะท้อนของดวงไฟจากตึกรามบ้านช่องโดย
รอบ ลมบนนี้ทั้งหนาวและพัดแรงมาก ตึกที่แจ๊กสันว่าน่าจะเป็นตึกนั้น บนดาดฟ้ามีอักษร Cube
เหมือนกำลังมีงานปาร์ตี้ฉลอง กะระยะในความมืดนี่ยากนะ น่าจะประมาณ 500เมตรได้ ลมก็แรง
ถ้าไม่ใช้กระสุนจริงแรงอัดคงไม่พอต้านแรงลมแน่ มีคนบนนั้นเยอะแยะไปหมด จะหานายนั่นเจอ
ได้ยังไงนะ คิดสิคิดๆๆ
ตอนนี้สมองของยองแจประมวลผลรัวๆแล้ว error ด้วยความเครียด
หรือคำว่ายิงให้โดนหัวใจจะหมายถึงยิงให้เขาประทับใจ ก็ไม่น่าใช่ แต่ใครจะมาสั่งให้คนอื่นฆ่า
ตัวเอง ดูหน้าตาแล้วก็ไม่น่าไม่รักชีวิต หรือว่าจะใส่อะไรไว้ป้องกัน ก็ไม่น่าใช่เห็นใส่เสื้อกล้ามตัว
เดียวเดินออกไป กระสุนจากไรเฟิลของสไนเปอร์นั้นรุณแรงกว่าปืนพกทั่วไปเกือบ10 เท่า ถ้ากะ
แรงไม่ดีกระสุนไม่ทะลุออกได้ระเบิดในร่างกายศพไม่สวยแน่ หรือพวกเขาจะทดสอบความไว้เนื้อ
เชื่อใจผม ว่าผมกล้าลงมือกับพวกเดียวกันหรือไม่ ด้านจริยธรรม หรือด้านปฏิบัติการ ว่าผมจะ
เชื่อฟังคำสั่งแค่ไหน อ๊า...ปวดหัวจัง... ออมม่าผมควรจะทำยังไงดี
ยองแจยกปืนขึ้นส่องเป้าหมายผ่านกล้องส่องทางไกลที่ติดไว้ ทุกครั้งที่ยกปืนขึ้นมาแล้วแนบ
ดวงตาผ่านเลนส์ของปืนเขาจะรู้สึกสงบใจ แต่วันนี้ทำไมปืนมันสั่นๆ คงเพราะลมแรงแน่ๆ เขา
ปลอบใจตัวเอง (จริงๆแล้วมือทั้งสั่น เหงื่อออก และเย็นเฉียบ)
ขึ้นลิฟท์จากข้างล่างจนมาถึงตรงนี้ รวมเวลาประกอบปืน น่าจะ7 นาทีแล้ว สมองของยองแจยัง
ตื้อ มีทางเดียวต้องทำตามคำสั่ง ใจเย็นๆๆ ยองแจสูดลมหายใจช้าๆ โจทย์คือทดสอบความแม่น
สินะ ต้องค้นหาเป้าหมายก่อน
ยองแจหยิบกล้อง Uv มาสวมศรีษะ กล้องชนิดนี้มีคุณสมบัติคล้ายไฟฉาย Uv ที่ตำรวจใช้คือสามารถ
มองเห็นรอยเลือดเรืองแสงในความมืด มันต้องมีรอยเลือดของเขาบนไหล่ของแจ๊กสันบ้างแหละ
แม้จะไกลและมืดมาก ยองแจก็พบสิ่งที่เขาหาในเวลาไม่นาน จากนั้นเขาเปลี่ยนไปใช้กล้อง อิน
ฟาเรท เพื่อจับความร้อนของร่างเหยื่อ ตอนนี้คนบนดาดฟ้าตึกนั่นแต่ละร่างในสายตายองแจคือ
คลื่นความร้อนรูปร่างคนเป็นสเปกตรัมส้มเหลืองแดง เดินไปเดินมาสามารถแยกไม่ยากแล้ว โดย
เฉพาะตรงกลางอก ที่มีความร้อนมากกว่าส่วนอื่น
ตอนนี้ยองแจมั่นใจแล้วว่าเจอร่างสเปกตรัมของแจ๊กสันแล้ว แต่...เอ๋ทำไมส่วนที่น่าจะเป็นหัวใจ
ตรงหน้าอกเป็นสเปกตรัมสีฟ้า อ๊ะ สักพักเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด แปลว่าอุณหภูมิตรงส่วนนั้นมีการ
เปลี่ยนแปลง ยองแจถอดกล้องอินฟาเรดแล้วส่องเป้าหมายด้วยตาเปล่าอีกครั้ง
อ๊า...ดูเหมือนแจ๊กสันฮยองจะรู้ตัวแล้ว เขาถือแก้วเหล้าขึ้นบังส่วนหัวใจแกล้งผม ทำให้อ่าน
สเปกตรัมความร้อนไม่ได้ นั่น นั่น.. ยังเอาแอลกอฮอล์จุดหม้อไฟ มาจุดเล่น แล้วถือวนขึ้นลงไป
รอบๆตัวอีก มันทำให้แถบความร้อนเปลี่ยนสีอีก ถ้าส่องด้วยกล้องอินฟาเรท ต้องไม่เข้าเป้าแน่ๆ
.... ยิ้ม!!? นั่นเขายิ้มแล้วหันมาทางนี้ด้วย!! หรือเขาจะเห็นผม...สุดยอดดดด ผมรู้สึกขนลุกซู่
.....ชักอยากฆ่าคนขึ้นมาบ้างแล้วนาทีนี้...
ถ้าเป็นในสนามรบระยะไกลขนาดนี้ สไนเปอร์ไม่ว่าเก่งแค่ไหนต้องอาศัยคนชี้เป้าเหมือนกัน เอา
เถอะผมไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ถ้าถูกส่งกลับก็แค่ฝึกให้มากขึ้นแล้วมาสมัครใหม่
มือขวาของผมชาจนไม่รู้สึก ตอนนี้ต้องแกะผ้าพันออก เลือดยังไม่หยุดไหล แต่ต้องงอมือเพื่อ
สอดนิ้ววางลงบนไกปืน อ่า ลมแรงเสียจนปลายปืนแกว่ง ผมพยายามเล็ง.....อยากได้ตรงหัวใจ
ใช่ไหม...จัดไป
"เปรี้ยง!!" ผมสั่นไกในที่สุด ในบรรดาความมั่นใจในขณะนั้น คงไม่โดนแสกหน้าหรอก ความแรง
ลมระดับนี้ผมฝึกมานับครั้งไม่ถ้วน แล้วร่างนั้นก็ล้มลงเป็นไปตามคาด ............
......................
3 ชั่วโมงต่อมา
"มือเป็นไงบ้าง ยองแจ" จินยอง แจบอม มาร์ค และแบมแบม ทำหน้าโล่งอกเมื่อเห็นยองแจเดิน
ออกมาจากห้องผ่าตัดเล็ก
ยองแจยกมือที่ตอนนี้โดนพันผ้าจนกลมคล้ายมือโดเรม่อน ขึ้นมา เรียกเสียงหัวเราะก๊ากก
"น่าจะโอเคแล้วครับ หมอบอกว่าขอบแผลเรียบมาก ยังจะมาชมว่าถูกปาดได้สวยอีก ตอนนี้เลย
สามารถต่อเส้นประสาท กล้ามเนื้อและเอ็นที่ขาดได้ง่าย พักสักหน่อยก็สามารถใช้ได้เหมือน
เดิม.... ว่าแต่ทุกคนมาอยู่นี่ แล้วแจ๊กสันฮยอง...!!??....."
"มาทางนี้สิ" ทุกคนหุบยิ้มแล้วก้มหน้าแทบจะพร้อมกัน จินยองเดินนำผมและทุกคนไปยังห้อง
ใต้ดินของโรงพยาบาล
.....อย่าบอกนะว่านี่มันห้องดับจิต ไม่จริงใช่ไหม แจ๊กสันฮยอง ไม่รอดเหรอครับ ผมอยากจะ
ร้องไห้ ความรู้สึกมันสับสนปนเปกันไปหมด...
"นายเข้าไปดูเองละกัน" ..ตอนนี้ไม่มีใครสบตาผมเลย..
ทำไมข้างในห้องดับจิต แอร์มันเย็นขนาดนี้เนี่ย ผมเดินไปยังเตียงกลางห้องที่มีร่างคนนอนอยู่
มีผ้าคลุมปิดทั้งตัวจนถึงศรีษะ
"แจ๊กสันฮยอง.. ผมขอโทษ ผมเสียใจที่เราไม่ได้ร่วมทีมกัน ผมอโหสิทุกอย่างที่คุณทำกับผม"
ผมยืนไว้อาลัยให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายเงียบๆ
"ยองแจ...ฉันยังไม่...ตายยย"
... ว๊ากกกกกกกก!!!!...มีมือเย็นเฉียบมาจับที่ข้อมือผม ผะผี แจ๊กสันฮยอง หัวใจผมตกไปอยู่ที่
ตาตุ่ม เข่าอ่อนลง ไม่มีแรงทรงตัว ล้มก้นกระแทกพื้น นาทีนี้ ผมได้แต่สวดมนต์ พนมมือ ฮยอง
ไปสู่ที่ชอบๆเถอะนะอย่าจองเวรผมเลยย ไว้ผมจะทำบุญไปหัย ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผม
ขอโทษ ฮยองต้องการอะไรผมจะทำให้ทุกอย่าง อย่ามาหลอกผมเลยนะ
ร่างแจ๊กสันเด้งขึ้นมาอยู่ในท่านั่งและผ้าที่เมื่อกี้คลุมหน้าไว้ก็เลื่อนลงมา เขาค่อยๆหันมาแล้วววว
พ่อแก้ว แม่แก้ว..ม่ายยยยยยน๊าาาาาาาา
ทะด๊า!!!! .....เราล้อเล่นจ้า...ฮ่า ฮ่า ฮ่า เสียงหัวเราะของ จินยอง แจบอม มาร์ค แบมแบม ยูคยอม
ที่ซ่อนตัวอยู่ ดังลั่นห้อง
นาทีนี้น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลออกมาเองเลยครับ โฮๆๆๆ ผมตกใจมาก แต่ก็ดีใจที่แจ๊กสันฮยองยัง
ไม่ตาย
"มีใครใจดีพอจะอธิบายเรื่องนี้ให้ผมฟังไหมครับ?!?"..ผมรีบปาดน้ำตา แล้วถามกลับแก้เขิน
ทุกคนยังหัวเราะน้ำหูน้ำตาไหล แต่คนที่ยังมีสติมากที่สุดน่าจะเป็นจินยองฮยอง และเหมือนเขา
จะรู้ตัวเลยหันมาทางผม
"คือ..ยองแจ นายมัน.... นะ.... คือตอนแรกแจ๊คสันเขากะว่านายคงจะเล็งมาที่เขาจริง แต่นึกว่า
ตัวเองจะไม่เป็นไร ฮะ ฮ่า.." จินยองหัวเราจนหน้าแดงแต่ก็พยายามเล่าต่อ..
"นายคงไม่ทันสังเกต ไนท์คลับบนดาดฟ้านั่นติดกระจกกันกระสุนใสรอบๆ มันมืดมาก ยังไง
กระสุนคงผ่านเข้าไปไม่ได้ แต่นายดันใช้กระสุนเจาะเกราะ มันทะลุผ่านไปยังเป้าหมายอย่างถูก
ต้อง แต่แจ๊กสันมันไหวตัวแทบไม่ทันถึงจะหลบได้หวุดหวิด แต่หัวไปฟาดกะขอบโต๊ะสลบซะงั้น
..ฮะ ฮ่า พูดแล้วก็ขำ ตอนไปรับเห็นแจ๊กสันนอนอยู่บนพื้นพวกเราก็ตกใจมาก รีบพามาที่นี่ พอ
มาสำรวจดูร่างกายมันไม่มีแผลเลย นอกจากหัวโน ฮ่าๆๆๆ ขำ โว้ยยยย"....
"แหมะ พามาห้องดับจิตเลยนะฮยอง ไม่คิดจะช่วยชีวิตผมเลยเหรอ..." แจ๊กสันค้อน
แต่...แจ๊กสันยิ้ม.. เป็นครั้งแรกที่เขาดูยิ้มเหมือนคนปรกติไม่มีอะไรแฝง ยองแจรู้สึกโล่งอก
"เป็นเพราะนายเล็งได้แม่นฉันเลยรู้ว่าต้องหลบยังไง เอาเป็นว่านายสอบผ่านนะ ฝากเนื้อฝากตัว
ด้วยหล่ะคู่หู"
แจ๊กสันจับมือข้างที่โดนพันเป็นโดเรม่อนของผมมาขย่ำๆ เหมือนจะเชคแฮน
"จากนี้ไปหวังว่าเราจะเข้ากันได้ดี ฝากตัวด้วยนะครับ" ออมม่าครับในที่สุดผมก็ทำได้ คืนนี้ผม
นอนตาหลับแล้วหล่ะครับ
(วินาทีนั้น จินยองหันมายิ้มให้แจบอม อย่างน่าสงสัย อิอิ...)
ความคิดเห็น