คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : เด็กชายร้านเบเกอรี่
วันนี้มีการทำสกู๊ปนักกีฬาหน้าใหม่ของชมรมบาตฯ มหาวิทยาลัย JYP เวลา 18.00 น. นักกีฬาที่ผ่านการคัดตัว ต่างตื่นเต้นรีบมารวมตัวก่อนเวลานัดหมาย ทุกคนต่างแต่งตัว แต่งหล่อให้ดูดีกันสุดฤทธิ์เพราะมีการสัมภาษณ์และถ่ายรูป ลงเวปไซด์ ออกทีวี และวารสารของมหาวิทยาลัย
มาร์ค และแจ๊กสัน ต่างมองหน้ากันเลิกลัก เพราะสมาชิกบ้าน และ พ้อยการ์ดหน้าใหม่ของชมรม ยังไม่มาเตรียมตัวอีก
"แบมแบม มันรู้เวลานัดหรือป่าวเนี่ย?" แจ๊กสันในชุดวอร์มสีฟ้าเหลืองของชมรม แอบใส่หมวกสแนปแบ๊คสีดำเสริมหล่อ พูดกับมาร์คที่ใส่เสื้อกล้ามเบอร์ 11 แล้วเอาเสื้อวอร์มแขนยาว มัดเอวไว้ กำลังก้มมัดเชือกผูกรองเท้า
"รู้สิ เมื่อเช้ามันเป็นคนย้ำชั้นด้วยหนิ ก่อนไปเรียนอ่ะ ว่าให้มาชมรมไวๆปรกติ แบมแบมมันเป็นคนตรงเวลานี่หว่า" มาร์คมองไปทางประตูโรงยิมอีกรอบ อย่างเป็นห่วง
"หวังว่าแบมจะมาถึงก่อน รองประทานเจ้าระเบียบ นั่น" แจ๊กสันไม่พูดปล่าว เขาเอามือสองข้างดึงหางตาตัวเองให้ชี้เป็นเส้นตรง ล้อเลียนใครบางคน
" นายมาช้านะ ต้องถูกทำโทษ!" แจ๊กสันเลียนทั้งหน้าตา และเสียงของเจบี โดยมีมาร์คขำก๊ากอยู่ข้างๆ
"แช๊ะ!!"
เหมือนได้ยินเสียงชัตเตอร์กล้อง แต่มาร์คหันไปมองรอบๆห้องแต่งตัวแล้วก็ไม่เห็นใคร จึงกอดคอแจ๊กสัน ออกไปวอร์มร่างกาย กันก่อนในสนามซ้อม
18.30 น. แบมแบมวิ่งกระหืดกระหอบในชุดเสื้อนักศึกษาแขนยาวสีขาวผูกไทด์สีเลือดหมู หัวกระเซิงเข้ามาในชมรม แล้วตรงดิ่งไปยังห้องแต่งตัว
เจบี ยิ้มเหี้ยมก่อนจะเดินไปขวางไว้
"ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ คุณกันต์พิมุก" เจบีคว้าคอเสื้อด้านหลังของแบมแบมไว้อย่างรวดเร็ว
แบมแบมหดคอ หน้าเจือน ก่อนจะตอบอ้อมแอ้มไปว่า
"ขอโทษครับ เจบีฮยอง พอดี แล๊ปเลิกช้า แต่ผมก็รีบสุดๆแล้วนะฮะ เลิกแล้วก็ตรงมาที่ชมรมเลย" แบมแบมดึงคอเสื้อออกแล้วจัดให้เข้าทรงก่อนจะหันหน้าเดินไป
"อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ว่าคุณไปทำอะไรมา ที่ปกเสื้อยังมีรอย...อยู่ ไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลสัก 50 รอบซะแล้ววันหลังอย่าทออย่างนี้อีก" เจบีสั่งด้วยใบหน้าเข้ม เสียงดังเฉียบขาดน่ากลัว จนทุกคนในสนามเงียบกริบ ไปตามตามกัน
"เงียบทำไม มองอะไรกัน ซ้อมต่อสิ!!" เจบีตวาดแล้วเดินไปหยิบลูกบาตเพื่อซ้อมต่อ
ระหว่างกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า แบมแบม ก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อ เห็นปกเสื้อนักศึกษาของเขามีรอยลิปติกสีชมพูชัดเจน
"ตายหล่ะ รอยที่เจบีฮยองว่า คือไอ้นี่สินะ ยัยนั่นร้ายจริงๆ แอบทำเครื่องหมายไว้ด้วย ทำไมพวกผู้หญิงนี่ช่างน่ากลัวอย่างนี้น๊า" แบมแบมนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ทำให้เขา เข้าชมรมช้า วันนี้ก็คือ...
หลังจากที่ตกลงจะหาแฟนกัน วันนี้ แบมแบมเลยลองจีบ พาร์ทเนอร์แล๊ป ที่ทำท่าสนใจเขามานานแล้ว ด้วยการพูดแซว และขอเบอร์โทร แต่ปรากฏว่า สาวเจ้า รุกใส่ ด้วยการถึงเนื้อถึงตัว จับมือ คล้องแขน และแอบซบตลอดชั่วโมงทำแล๊ป เท่านั้นยังไม่พอ จริงๆเลิกเรียนตอน 16.00 น. เจ้าหล่อนก็อ้อนให้เขาพาไปกินข้าว ในคาเฟ่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย
ด้วยความที่แบมแบมไม่ค่อยมีตังค์ จึงเอาเงินที่เหลือทั้งเดือน มาเลี้ยงข้าว สาว โดยที่เขาก็ไม่ได้กินด้วย อ้างว่ายังอิ่มอยู่ (แต่จริงๆ ไม่มีเงินต้องมองเธอคนนั้นกินข้าวไป แอบกลืนน้ำลายไป)
พอคุยไปคุยมา แบมแบมรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้ทำไมน่ารำคาญจัง ถึงหน้าตาเธอจะน่ารัก ท่าทางบอบบางน่า ถนุถนอม แต่แค่คุยกันไม่นานเธอช่างมีหลายอารมณ์ เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยว งอน เดี๋ยวอ้อน งอแง เดี๋ยวถึงเนื้อถึงตัวสรุปรวมแล้ว น่ารำคาญ แต่งหน้าก็หนา แถมยังใส่น้ำหอม ที่เขาไม่ชอบ แล้วยังต้องเสียเงินเลี้ยงข้าวอีก แล้วยังทำให้ไปชมรมสาย มีแฟนนี่มันไม่มีอะไรดีเลยนี่หว่า
เมื่อคิดได้ดังนั้น แบมแบมจึงบอกเลิก ผู้หญิงที่คบกันได้ไม่ถึง 3 ชั่วโมง แน่นอนว่า สาวเจ้าฟูมฟาย ทำให้แบมแบมต้องกอดปลอบ เธอคงแอบทำรอยไว้ที่ปกเสื้อของเขาตอนนั้น ก่อนที่จะตบหน้าเขาแล้วเดินหายไปเหตุการณ์นี้ ทำให้เขามาชมรมช้าและโดนทำโทษ แน่นอนว่าแบมแบมเข็ดขยาดผู้หญิงไปพักใหญ่ทีเดียวหลังจากนี้
ปรกติสมาชิกชมรมบาส จะมีโรงยิมขนาดใหญ่ซึ่งภายในมี 4 สนามบาสใช้ในการซ้อมและวอร์มร่างกายเวลาฝนตก หรือหิมะตกก็สบายไม่ต้องหยุดซ้อมเหมือนชมรมกลางแจ้งอื่นๆ แต่วันนี้ แบมแบมกลับต้องโดนวิ่งในสนามฟุตบอลตากหิมะ (50 รอบสนามฟุตบอล = 20 กิโลเมตร) ถือเป็นการลงโทษสุดโหดร้าย ยิ่งกว่านั้น วันนี้แบมแบมยังไม่ได้กินข้าวเลย เงินก็หมด พอวิ่งไปได้สักพัก สติก็ชักเลือนลางลงทุก ทีๆ ....แม่จ๋าแบมแบมหิวข้าว...ฮือออ..
.
.
.
ข้างๆมหาวิทยาลัย JYP มี วิทยาลัยอาชีวะศึกษากังนัมตั้งอยู่ วิทยาลัยแห่งนี้เปิดรับนักศึกษาชั้น ปวช.ปวส. และปริญญาตรี สายอาชีพสาขาวิชาที่มีชื่อเสียงระดับประเทศก็คือ สาขาคหกรรม และสาขาการโรงแรม
หน้าวิทยาลัยมีร้านเบเกอรี่ขึ้นชื่อ มีชื่อเสียงโด่งดัง ก็คือร้าน มองบลังค์เอแคลร์ ที่มี ปาติซิเยร์ (เชฟขนมหวาน) หลายคน จบจาก เลอ กอร์ดอง เบลอ สถาบันสอนทำขนมหวานระดับโลก ในประเทศฝรั่งเศส และเปิดมายาวนานจนมีการพัฒนาสูตรขนมเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองจนมีชื่อเสียง
ร้านขนมหวานแบบนี้เปรียบดังสวรรค์ของเหล่าหญิงสาว แต่มันคือนรกสำหรับเด็กหนุ่มอย่างเขา คิม ยูคยอม
ยูคยอม เป็นเด็กผู้ชายที่ชอบทำอาหารและขนมตั้งแต่เด็ก วันหนึ่งบังเอิญญาติของเขาซึ่งทำงานอยู่ที่ร้าน มองบลังค์ & เอแคลร์ ในโซล ได้กินขนมที่ ยูคยอมทำขึ้น แล้วติดใจ จึงขออนุญาตผู้ปกครอง และชักชวนยูคยอมมาเรียนด้านนี้ และฝึกงานที่ร้านในกรุงโซลไปด้วย
เมื่อมาถึง ยูคยอมได้เข้าเรียน ปวช. คหกรรม พร้อมกับทำงานในร้านของอาไปด้วย แรกๆก็เป็นเด็กเสริฟ รับลูกค้า ทำงานเบ้ จิปาถะทุกอย่างจนตอนนี้ได้เข้าครัว บ้างแล้ว แต่ยังไม่มีเมนูออริจินอลอะไรของตัวเอง
นรกของร้านเบเกอรี่ที่ว่า สำหรับเขาก็คือ เหล่านักเรียน นักศึกษา สาวๆบางคนนอกจากชื่นชอบเบเกอรี่หลากหลายของทางร้านแล้ว บางทียังเจาะจงให้ ยูคยอมเป็นคนแนะนำเมนู เป็นคนเสริฟ ถึงขั้นมีแฟนคลับย่อยๆ เพราะเวลาที่ยูคยอมใส่เครื่องแบบพนักงานสีขาวคล้ายเชฟของทางร้าน (แต่ไม่มีหมวก) แล้ว รวมกับรอยยิ้ม ราวเทพบุตรของเขา ทำให้คนเข้าร้านแน่นขนัด งานของเขาก็ห่างไกล เชฟทำขนมไปอีกเพราะต้องออกมาต้อนรับลูกค้าหน้าร้านแทนที่จะได้เข้าครัว เวลาว่างจริงๆของเขามีแค่ช่วง หลัง 19.00 น. ไปเท่านั้นถึงจะได้พักทานข้าว 2ชั่วโมง ก่อนจะเข้ามาเตรียมของเพื่อเปิดร้านวันต่อไปตอน 3 ทุ่ม กว่าจะเลิกงานก็เกือบเที่ยงคืน ออกจะงานหนักไปสำหรับเด็กอายุ 16 ปี แต่ยูคยอมก็ทำมา 3 ปีแล้ว ไม่มีบ่น เขาหวังว่าสักวันจะได้ทำขนมออริจินอล วางขายในร้านบ้างจึงพยายามเรียนรู้งานทุกอย่างที่ได้รับมอบหมาย
และวันนี้ เขาได้อบคุ๊กกี้สูตรที่ค้นคว้าเองมาร่วมหลายเดือน เป็นครั้งแรก อีก 15 นาที ก็จะได้เห็นหน้าคุ๊กกี้ยูคยอมสเปเชียลแล้ว ยูคยอมเที่ยวโฆษณาทั่วร้านอย่างอารมณ์ดี
ด้วยความที่เขาเป็นเด็กร่าเริง และขยัน ทำให้เชฟ และพนักงานร้านทุกคนต่างเอ็นดู เอาใจช่วยกันใหญ่ และปรากฏว่า...
คุ๊กกี้ยูคยอมสเปเชียล สูตร1 กลับล้มเหลวไม่เป็นท่า คุ๊กกี้ที่ควรจะเซทตัวเป็นดอกไม้สวย ตามรูปร่างที่บีบออกมา กลับ ละลายกลายเป็น เหรียญกลมๆ เกลี้ยงๆซะงั้น ยูคยอมอยากจะร้องไห้
"ไหน ดูซิ หน้าตาไม่ผ่าน แต่รสชาดโอเคอยู่นะ" คุณอาของเขา หยิบคุกกี้ไปชิม แล้วตบบ่าปลอบใจ
ส่วนยูคยอม รู้สึกผิดหวัง อยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ( สาเหตุที่คุ๊กกี้ไม่เซทตัว อาจจะเป็นเพราะเขาเอาส่วนผสมแช่ตู้เย็นไม่นานพอ หรืออาจจะผสมเนยเยอะเกินไป คุณอาให้คำแนะนำให้เขาไปปรับปรุงวันหลัง )
ยูคยอมนำคุกกี้ที่อบเสร็จทั้งหมดใส่ถุง เตรียมจะไปทิ้ง ใส่กระเป๋าเป้ไว้แล้วขอตัวออกไปพักทานข้าวเย็น
ปรกติยูคยอมจะไปทานข้าวที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย JYP ใกล้ๆ เพราะอาหารอร่อยและราคาถูก ทำให้เขาต้องเดินผ่านสนามฟุตบอลเพื่อไปยังโรงอาหารที่อยู่ลึกเข้าไปด้านหลัง จึงทำให้พบกับ...
"คนเป็นลม มาดูเร็ว!!" มีเสียงร้องดังขึ้น และมีเหล่าเกาหลี 7-8 คน มุงร่าง ของเด็กผู้ชายสวมชุดวอร์มนอนนิ่งอยู่ริมสนามฟุตบอล แต่ไม่มีใครช่วยเหลือ
ยูคยอมจึงเข้าไปช่วย เอาร่างของคนเป็นลมขึ้นหลังแบบท่าขี่โก่ง แล้วพาไปหลบหิมะใต้ตึกเรียนใกล้ๆสนามฟุตบอล
.
.
.
"กลิ่นอะไรเนี่ย หอมจัง นี่เราอยู่บนสวรรค์รึป่าวนะ?" ตอนนี้คนที่อยู่บนหลังยูคยอม คือ แบมแบมนั่นเอง เขาเริ่มรู้สึกตัวแล้วแต่ยังสลึมสลืออยู่
"อาห์ ขนมเต็มไปหมด นั่นเค๊กสีสวยที่อยากกินมานานแล้ว นี่คุกกี้ อ่ะ มีขนมปังด้วย ตรงนั้นมีเอแคลร์ มองบลังค์ ทาร์ต ฯ โอยยยยหอมกลิ่น นม เนย ชิส ช๊อกโกแลต ครีม วานิลา คาราเมล แยม งืออออ ขอกินละนะ ครับผม"
"โอ๊ยยยยย!!! นายมากัดติ่งหูชั้นทำไม?!!" ยูคยอมรีบปล่อยคนตัวเล็กที่เขาแบกขึ้นหลังมาลงทันที เพราะอยู่ดีๆก็โดนไซร์แก้ม และกัดหูจากด้านหลังซะงั้น
"ตุ๊บ!!" ร่างแบมแบมร่วง ก้นกระแทกพื้น ตาสว่างขึ้นมาในบัดดล
"โอ๊ย!!..... อ่าว ที่นี่ที่ไหน ขนมของผมหายไปไหนหมดแล้ว?" แบมแบมมองซ้ายมองขวา เขาเพิ่งได้สติ จากการเป็นลมเพราะความหิว รอบปากยังมีคราบน้ำลายไหล จากการฝันว่าได้กินขนมอยู่ ดูไม่จืด โดยมียูคยอมยืนกอด อกอยู่ข้างๆ
"คุณตั้งสติดีๆก่อนครับ เมื่อกี้คุณเป็นลมแถวสนามฟุตบอล ผมเห็นว่ามันตากหิมะเดี๋ยวจะไม่สบาย เลยพามาหลบหิมะใต้อาคารนี่ แล้วคุณก็มากัดหูผมอ่ะ" ยูคยอม ยู่ปาก อย่างไม่พอใจนิดๆ แต่ก็ยื่นมือให้แบมแบมจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น
แบมแบมพอลำดับเหตุการณ์ได้ ว่าโดนทำโทษให้วิ่งรอบสนามก่อนที่โลกจะดับไป เขาจึงกล่าวขอบคุณยูคยอม แล้วจับมือนั้นเพื่อพยุงตัวยืนขึ้น
"มือนายหอมจัง" หลังจากลุกได้ แบมแบมยังไม่ยอมปล่อยมือยูคยอม ทั้งยังยกหลังมือของยูคยอมขึ้นมาดม เพราะมีกลิ่นเนย กลิ่น ช๊อกโกแลต กลิ่นวานิลาติดอยู่ แต่ถ้ามองในสายตาคนทั่วไปเหมือนแบมแบมจะจูบที่หลังมือของยูคยอมซะมากกว่า
นั่นทำให้ยูคยอมหน้าแดง จนรีบชักมือกลับ
"เดี๋ยวสิ นอกจากมือแล้ว ชั้นว่าตัวนายก็หอมนะ" แบมแบมเอาตัวเข้าไปประชิดยูคยอม แล้วใช้จมูกโด่งคมของตัวเองไล่ดมกลิ่นขนม กลิ่นนม เนย ที่ติดตัวยูคยอม ทั้งที่อก คอ ติ่งหู แก้ม และ เกือบจะโดนริมฝีปาก แต่ยูคยอมเริ่มได้สติเลยผลักตัวแบมแบมออก
คือในสายตาคนมองก็เหมือนกับ แบมแบมกำลังระดมจูบ ซุกไซร้คอ ของคนรักประมาณนั้น
"นายทำอะไรเนี่ย จะบ้ารึป่าว ผมเป็นผู้ชายนะ!!" ยูคยอมกำหมัดทำท่า ตั้งการ์ดกลัวแบมแบมจะเข้ามาลวนลามเขาอีก
แบมแบมหัวเราะคิก "ไม่ใช่นะ เราได้กลิ่นหอมของขนมจากตัวนาย กลิ่นเหมือนในฝันเมื่อกี้เลย (แถม แก้มนายก็หอมและนุ่มมาก) เอ๊ย!! คือเรา.. "
แบมแบมพูดไม่ทันจบก็ทรุดลงไปอีก ด้วยความหิวจนไม่มีแรงยืน ตอนนี้ท้องร้องดังจนยูคยอมได้ยิน
ยูคยอมจึงเข้าใจสักที แล้วก็หัวเราะ อย่างดังใส่แบมแบมที่หมดสภาพกำลังคุกเข่าหมอบเอามือปิดศีรษะด้วยความอับอาย
ยูคยอมก็เหมือนคนบ้าจี้ พอหัวเราะเข้าก็ หัวเราะไม่หยุด ทำให้แบมแบมที่หน้าซุกพื้นด้วยความอาย จนหายอาย เงยหน้าขึ้นมา ยูคยอมก็ยังไม่หยุดหัวเราะ
"ขอบใจที่ช่วยนะ เราชื่อแบมแบม" แบมแบมแอบเช็ดน้ำลายที่ไหล แล้วเสยๆผมนิดหน่อยให้ดูดี แล้วก้มโค้งกล่าวขอบคุณยูคยอมที่ช่วยพาเขามาหลบหิมะ
"ไม่เป็นไรครับ ผมยูคยอม" ยูคยอมโค้งตอบ แต่ไม่ยอมจับมือ เพราะกลัวแบมแบมจะทำอะไรแปลกๆใส่เขาอีก
"ผมเป็นพ่อครัวฝึกหัดของร้านเบเกอรี่ หน้ามหาวิทยาลัยนี่เอง พอดีผมทำคุกกี้ไว้ แต่มันผิดพลาดนิดหน่อยหน้าตาไม่สวยแต่รสชาติน่าจะใช้ได้นะครับ ถ้าไม่รังเกียจ แบมแบม ลองเอาไปทานไหม?" ยูกยอมเปิดเป้ ที่สะพายด้วยสายข้างเดียว แล้วหยิบถุงใส่คุกกี้ให้แบมแบม
กลิ่นคุกกี้สูตรพิเศษของยูคยอมหอมทะลุทะลวงถุงกระดาษลายสวยที่ใส่ออกมา ทำให้ดวงตาของแบมแบมเป็นประกาย และเขาก็แอบกลืนน้ำลายนิดนึงด้วย
ยูคยอมแอบสังเกตุพฤติกรรมของแบมแบม ตั้งแต่แววตาที่เป็นประกายดีใจ แล้วก็รอยยิ้มกล่าวชื่นชม เจ้าคุกกี้ที่ผิดพลาดว่าอร่อยมาก ทำให้เขาปลื้มไม่น้อย
ส่วนแบมแบมไม่สามารถปกปิดความดีใจที่ได้กินอะไรสักทีหลังจากหิวมานาน แถมมันก็อร่อยมากด้วย แล้วคนให้ยังมองหน้ายิ้มหวานให้เขาอีก นอกจากรอยยิ้มที่สวยดูจริงใจยิ้มไปจนถึงดวงตาแล้ว การให้ของกินยังทำให้ยูคยอมดูเป็นเทวดาในสายตาแบมแบมขึ้นไปอีก โอยทำไมหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้หล่ะเห้ย นั่นผู้ชายนะ !!
"ผมต้องไปแล้ว ใกล้หมดเวลาพักแล้วครับ" ยูคยอม ดูนาฬิกา แล้วจัดการเก็บกระเป่าขึ้นสะพาย แล้วยืนขึ้นเต็มความสูง
" นะ นาย สูงเท่าไหร่เนี่ย? ตัวโตจัง" แบมแบมอ้าปากค้าง เพราะรู้สึกตกใจ
"182 cm. อ่ะ ทำไมเหรอ?" ยูคยอมทำหน้าไร้เดียงสาใส่แบมแบม ที่นาทีนี้มองว่า เด็กผู้ชายคนนี้ทำไมทำอะไรก็น่ารัก แต่คำตอบเรื่องความสูงนี่ไม่น่ารักเลย เพราะแบมแบมสูงแค่ 170 cm. อยากจะร้องไห้
"ไม่มีอะไร เราขอเบอร์โทรนายไว้ได้ไหม เผื่อ....เอ่อ...เผื่อ....อยากซื้อขนมร้านนายอ่ะ" แบมแบมเริ่มปฏิบัติการบางอย่างทันทีที่นึกได้
"นี่ฮะ นามบัตรร้าน ผมไม่พกมือถือ ไม่ค่อยมีธุระอะไรต้องใช้ ถ้าสั่งขนมโทรเบอร์ล่างนี้นะครับ" ยูคยอมเลื่อนตัวและศีรษะมาชิดแบมแบมอีกเพื่อชี้นิ้วไปยังหมายเลขโทรศัพท์ตัวเล็กๆอันล่าง ทำให้แบมแบมได้กลิ่นหอมของขนมจากตัวยูคยอมอีกแล้ว
แบมแบมจัดการตามใจตัวเองอย่างไม่ไม่รอช้า ยื่นหน้าหอมแก้มยูคยอมฟอดใหญ่ ก่อนจะบอกว่า "ฉันชอบ....." แล้ววิ่งหนีไปด้วยความเขิน
ยูคยอมได้แต่ยืนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก รู้แต่วันนี้ โดนคนที่เพิ่งเจออย่างแบมแบม ทั้งกัดติ่งหู จนขนลูก จูบหลังมือ ไล่หอมทั้งหน้า ตัวซอกคอ แล้วยังมาหอมแก้มอีก ปรกติ เขาไม่ชอบการสัมผัสกับใคร ทำไมเขาไม่รังเกียจสัมผัสของแบมแบมนะ ท่าทางตอนกินขนมของเขาแล้วชมอย่างจริงใจ ก็ดูประทับใจยูคยอมอีกความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นนี่คืออะไรกัน...
ความคิดเห็น