คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : Intro
ตอนที่ 1 : Intro
"เจ้าพ้อยการ์ดตัวเล็ก นายสายตาดี และเคลื่อนไหวได้คล่องแคล้วว่องไวกว่าพวกที่มาคัดตัวทั้งหมด หรือปีนี้มีแต่คนแย่ๆมาก็ไม่รู้นะ นายเลยโดดเด่นกว่าคนอื่นหน่อย โค๊ช ถึงเลือกนาย" เจบี รองกัปตันชมรมบาส กำลังศึกษาอยู่ในคณะ วิทยาศาสตร์การกีฬา ( sport science) ปีสอง กล่าวกับนักกีฬาร่างเล็ก ผมสองสี ตรงหน้า พร้อมกับ ยื่นกุญแจบ้านพักให้
"แต่ชั้นไม่เข้าใจเลย ปีนี้ ทำไมเด็กสายวิทย์ ตั้ง 3 คน ถึงสามารถได้คะแนนจากการทดสอบสุดโหดสูงกว่านักกีฬา มัทยมระดับประเทศตัวจริง กันนะ หรือ ชมรมบาสของเราจะถึงคราวตกต่ำซะแล้ว" เจบียังคงบ่นต่อ แล้วชี้มือไปทางหลังโรงยิม ให้แบมแบมเดินตาม นักกีฬาอีก 2 คนที่ผ่านการคัดเลือกเหมือนกันไปยังบ้านพัก ที่ว่ากันว่ามันอยู่ไม่ไกลจากหลังโรงยิมเท่าไหร่นัก
แบมแบม เด็กหนุ่มต่างชาติ อายุ 17 ปี สูง 170 cm. ถือว่า เตี้ยสำหรับนักกีฬาบาสเกตบอลแต่ สำหรับตำแหน่งพ้อยการ์ด มันก็ไม่แย่เท่าไหร่ แบมแบมชอบการคำนวณมาตั้งแต่เด็ก คณิตศาสตร์ และ ฟิสิกส์ คือ วิชาโปรด ความฝันของเขาคือการเป็นวิศวกรนาซ่า ได้สร้างยานอวกาศไปนอกโลก แต่เนื่องจากฐานะทางบ้านยากจน มากถึงมากที่สุด ทำให้ความฝันที่จะไปเรียนต่อ MIT หรือ ได้อาศัยอยู่ใน ซิลิกอน แวเลย์ ดูโคตรจะห่างไกล ( ค่าเทอมปีละ 2 ล้านบาท และต้องสอบเข้าให้ได้ก่อนถึงจะได้รับทุนการศึกษามาช่วยบ้าง) แต่ฐานะทางบ้าน แค่ค่าเครื่องบิน ยังไม่มี แต่โชคดีที่มีมหาวิทยาลัยของเกาหลี ให้ทุนเรียน ในคณะที่แบมแบมอยากเรียน คือวิศวกรรมศาสตร์ เมื่อไม่ได้ไปอเมริกา ก็ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยของซัมซุง ก็ยังดีเพราะได้รับการยกย่องว่า เป็นซิลิกอน แวเลย์แห่งเอเชีย อย่างน้อยจบมาคงได้ความรู้ และเงินเดือนดีแน่ๆ แต่กว่าแบมแบมจะรู้ว่า มหาวิทยาลัยที่ให้ทุนมา ไม่ใช่มหาวิทยาลัยในสังกัดของบริษัทซัมซุง ก็เก็บกระเป๋าเดินทางมาเกาหลีเสียแล้ว
แน่นอนว่าไม่มีค่าตั๋ว กลับ ก็เลยต้องเลยตามเลย ไปสอบข้อเขียน สัมภาษณ์ และรายงานตัวเสร็จสรรพ รับน้องใหม่ก็ไปมาแล้ว
ด้วยความที่เป็นเด็กต่างชาติ ตอนแรกมหาวิทยาลัยก็ให้อยู่โฮมสเตย์กับชาวเกาหลี ซึ่งมีนิสัยหลายอย่างที่ทำให้แบมแบมเงิบ อยู่ด้วยไม่ได้ ต้องหาที่อยู่ใหม่ โดยด่วน แต่ติดว่าไม่มีเงินเลย จนกระทั่งข่าวการคัดตัวนักกีฬาของมหาวิทยาลัยมาถึง จึงเป็นโอกาสดีที่ต้องคว้าไว้
แบมแบมอาศัยพื้นฐานเคยเล่นบาสมาบ้างที่เมืองไทย แล้วมาซ้อมเองหลังเลิกเรียน ตาม คลิปใน ยูทูป หรือไม่ก็ เทปบันทึกการแข่งขัน NBA ทั้งหลาย ชนิดไม่ได้หลับได้นอน จนในที่สุดก็ประสบความสำเร็จได้เข้าทีม ( บวกสกิลพระเอกด้วย ต้องเข้าใจนะคะ อิอิ )
นักกีฬาตัวจริงของมหาวิทยาลัยจะมีหอพักใกล้ๆให้ จะได้ไปมาซ้อมได้สะดวก แต่แบมแบม และ นักกีฬาอีกสองคนได้อยู่บ้านเป็นหลัง ตอนแรกวาดฝันว่ามันคงจะหรู แต่จริงๆแล้ว มันคือ บ้านเก่าโทรมโกโรโกโส 2 ชั้น สำหรับเก็บอุปกรณ์ที่ไม่ใช้ของชมรมบาสมาหลายยุคหลายสมัย
"สวัสดีครับ แบมแบมนะครับผม" แบมแบม กล่าวทักทายนักกีฬาอีก 2 คนที่กอดกระเป๋าสัมภาระ ยืนอยู่หน้าบ้านก่อนเขา
หนุ่มผมแดงจมูกคม หน้าตาหล่อเหลาทำแก้มป่อง ถอนหายใจยาวพร้อมกับเหวี่ยงเป้ และวางกระเป๋าล้อลากของเขาลงหันมาทักทาย จับมือตอบ " มาร์ค ต้วน นะ ไอ้บ้านโทรมๆนี่ มันจะอยู่ได้เหรอเนี่ย เหมือนที่เก็บขยะมากกว่าจะมีตัวอะไรออกมาบ้างหรือป่าวก็ไม่รู้"
"ก็ยังดีกว่านอนข้างถนน หรือตามสถานนีรถไฟใต้ดินหล่ะว๊า หรือพวกนายมีทางเลือกที่ดีกว่านี้ ...อ๊ะ แจ๊กสันหวัง นะครับ" หนุ่มนักกีฬา รูปร่างกำยำ ขาว หน้าตาดีอีกคน ตอบ
นั่นคือการพบและสนทนากันครั้งแรกของทั้ง 3 คน ซึ่งตอนนั้นพวกเขาไม่รู้เลยว่า นี่คือจุดเริ่มต้นของมิตรภาพที่สวยงามและยาวนานเกินกว่าที่ใครจะคาดถึง
/////////////////////////////////
หลังจากนั้น 3 สัปดาห์ ทั้ง 3 ได้เคลียของ จัดบ้าน แจ๊กสันรับผิดชอบตกแต่งสวน และบริเวณภายนอกบ้านแบมแบม รับผิดชอบซ่อมแซมและตกแต่งภายในตัวบ้าน ส่วนมาร์ครับผิดชอบซ่อมหลังคา ฝ้าเพดาน และงานปีนป่ายทั้งหลาย และตามประสาชายโสด ยากจน พวกเขายังคงอดมื้อกินมื้อ เสื้อผ้ากองพะเนิน ไม่มีคนซัก บางวันไปเรียนก็ไม่ได้รีดเสื้อผ้า กางเกงใส่ซ้ำ 3 วันขึ้นไป ต่างคนต่างอ้างว่าเรียน และซ้อมหนัก จนวันแตกหักก็มาถึง
"โอย... ไอ้เจบีฮยองแมร่งจะบ้าพลังอะไรนักหนา ให้ซ้อม 6 ชั่วโมง ถึงปล่อย แบมแบมทำอะไรให้กินหน่อยสิ" แจ๊กสันนอนแผ่ บ่นงึมงำ ตะโกนสั่งแบมแบมซึ่งอาวุโสน้อยที่สุด
"โห ... ผมก็ซ้อมเท่าแจ๊กสันฮยอง เหนื่อย ก็พอๆกัน ยังมีหน้ามาใช้อีก" แบมแบม บ่นแต่ก็ลุกไปต้มมาม่าให้พี่ๆกิน เหมือนทุกทีอยู่ดี
ส่วนมาร์คกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยคุ้ยเอาจากกองเสื้อผ้าที่ใส่แล้ว เลือกดมอันที่เหม็นน้อยที่สุด แล้วหยิบขึ้นมาสวม
ทุกคนที่นั่นก็ทำเหมือนเป็นเรื่องปรกติ
พอแบมแบมต้มมาม่าเสร็จก็หาจานใส่ไม่ได้ เพราะพวกเขาไม่ล้างจานกันเลย ทำให้ต้องกินในหม้อ
เศษขยะทั้งขยะเปียก ขยะแห้ง ไม่เคยได้ไปทิ้งนอกบ้าน กองเกือบเต็มห้องครัวส่งกลิ่นเหม็นไปทั่ว
ก่อนที่จะเป็นแบบนี้ ตอนแรกทุกคนก็แบ่งงานบ้านช่วยๆกันทำ แต่เนื่องจาก ปี 1 ต้องเรียนกันหนัก แถมยังต้องซ้อมบาส และด้วยนิสัยผลัดวันประกันพรุ่ง ทำให้งานบ้านเริ่มสุม สะสม หมักหมม จน เผาทุกอย่างทิ้งดูจะง่ายกว่า
ขณะที่กินมาม่ากันอยู่ แบมแบมเกิดหิวน้ำ จึงลุกไปหยิบน้ำจากตู้เย็นมา แค่เวลาไม่นานเท่านั้น มาม่าดูเหมือนจะระเหิด หายไป โดยที่คนทำ เพิ่งกินไปได้ไม่กี่คำ
"ผมทนไม่ไหวแล้วน๊า พวกฮยองทำไมไม่คิดถึงจิตใจผมบ้าง ผมอุส่าห์ทำให้กิน น่าจะเหลือให้มั่ง แล้วงานบ้านหน่ะ ไม่เห็นทำกันเลย บ้านมันดู สกปรก รกกว่าวันแรกที่พวกเราเข้ามาอยู่กันซะอีกนะตอนนี้ มาร์คฮยอง กับแจ๊กสันฮยองก็หน้าตาดี ทำไมไม่หาสาวๆมาทำงานบ้านบ้างหล่ะครับ" แบมแบมระเบิดความคับแค้นใจออกมาเป็นชุด เพราะโมโหหิวสุดๆ
ถ้านับตามปีเกิด มาร์คดูจะแก่สุดในที่นี้ จึงพูดขึ้นมาก่อน
"โอเค เราน่าจะหาแฟนมาช่วยทำงานบ้านกันนะ แต่ของแบบนี้มันก็ไม่ง่าย เพราะพวกเราล้วนยากจน สาวที่ไหนจะมามอง รถไม่มีขับ แต่งตัวก็ธรรมดา แถมเวลายังไม่มีอีก เพื่อความยุติธรรม ทุกคนต้องแข่งกันหาแฟน ต้องเป็นคนสัญชาติเกาหลีด้วยนะ แล้วถ้าใครหาไม่ได้ หรือหาได้คนสุดท้าย จะต้องรับเหมางานบ้านไป ตกลงป่ะ"
แจ๊กสัน ดูเหมือนจะเห็นด้วย เขาอมยิ้ม แล้วกัดริมฝีปาก เหมือนมีคนในใจไว้แล้ว มีแต่แบมแบมเท่านั้นที่ไม่เคยคิดเรื่องความรักเลย ถึงกับเหวอ
แต่ถ้าจะให้เหมาทำงานบ้านของชายโฉดตัวเป็นขนพวกนี้ละก็ ขอลุ้นหาแฟนแข่งซะน่าจะง่ายกว่า เพราะแบมแบมก็มั่นหน้าตาในระดับนึงอยู่เหมือนกัน
"เป็นอันตกลงฮะ ที่สุดท้าย ต้องทำงานบ้านทั้งหมด จนกว่าพวกเราจะเรียนจบ ระหว่างนั้น ก่อนจะหาแฟนกันได้งานพวกนี้ก็ปล่อยมันไปตามยถากรรมต่อไปก่อนละกัน เพราะมันเกินเยี่ยวยาแล้วหล่ะ" แบมแบมตอบ
แม้มาร์คจะได้เปรียบเพราะหน้าตาดีที่สุดในกลุ่ม แต่คณะแพทย์นั้นเรียนหนักมาก แล้วยังซ้อมกีฬาหนักอีกจะเอาเวลาไปหาสาวๆ โอกาสสำเร็จน่าจะยาก ส่วนแจ๊กสันได้เปรียบเพราะคารมดี หน้าตาก็ใช้ได้ แต่เขาเป็นผู้ชายจู้จี้ตามสไตล์นักเศรษฐศาสตร์ และเป็นคนเลือกมาก และ เรื่องมาก คงต้องใช้เวลาสักหน่อย ส่วนแบมแบมนั้นพอจะรู้ตัวว่ามีคนมาชอบหลายคนอยู่ แต่ไม่เคยสนใจใคร ลองตอบรับใครสักคน มันคงไม่ใช่เรื่องยาก
ทั้ง 3 ต่างกระหยิ่มยิ้มย่อง หลงตัวเองอยู่ภายใน หัวเราะ หึหึ ใส่กันไปมา เป็นการข่มขวัญ แต่กว่าจะได้คำตอบเรื่องแฟนกันนั้น มันก็ไม่ง่ายเลย ...
..................
จัดหน้าใหม่ค่ะ อ่านยากละเกิน เนื้อหาเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือธีมพัง 555
ความคิดเห็น