คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : First Bullet
ณ ชั้นใต้ดินที่ลึกลงไปไม่รู้กี่สิบเมตรภายใต้อาคารที่มีสัญลักษณ์ JYP ในย่าน
กังนัม กรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ ประตูห้องเทรนนิ่งที่ดูพิเศษกว่าห้องทั่วไปถูกเปิดออก
พร้อมชายหนุ่มผมสีดำสั้น ผิวขาวจัด ราวจะสะท้อนแสงได้ รูปร่างหน้าตาผ่านเกณฑ์ระดับ
สูงของคำว่าไอดอล สวมเสื้อยืด กางเกงขาสั้น ท่าทางอิดโรยเดินเข้ามา
"ได้เรื่องไหม จินยอง" เสียงทุ้มหวาน ทว่าดูมีอำนาจอยู่ในที กล่าวทักทายผู้ที่
เข้ามา
"แจบอมอ่า ถ้านายจะวางมีดนั่นก่อน เลือด มันเปื้อนเต็มตัวนายไปหมดแล้วนะ ไป
ล้างตัวซะ ฉันมีข่าวดี" จินยองยิ้มกว้าง
สภาพในห้องนี้เต็มไปด้วยร่างของมนุษย์ที่ถูกสังหารไม่ต่ำกว่า 20 ศพ โดยมีรอยแผลทั่ว
ร่าง บ้างก็ ชิ้นส่วนแยกออกจากร่างกาย แขน ขา ลูกตากระจัดกระจายเลือดนองเต็มพื้น
ห้องและเพดานอย่างสยดสยอง
ในห้องถัดมาเป็นห้องกว้างคล้ายเคยเป็นสตูดิโอขนาดใหญ่ พื้นเป็นไม้ปาเก้สี
เหลือง รอบข้างเป็นกระจก มีเด็กหนุ่มนั่งคุยหยอกล้อกันอยู่ 4 คน แต่ละคนนั้นอายุยัง
น้อยมาก ถ้าเป็นการศึกษาภาคบังคับก็คงไม่เกิน ม. ปลาย คนที่ดูอายุน้อยสุดนั่น น่าจะยัง
ไม่จบ ม.ต้นด้วยซ้ำ ทุกคนหยุดกิจกรรมทั้งหมดทันที เมื่อ จินยอง ก้าวเข้ามาในห้อง
"ออมม่า แบมแบมคิดถึงจัง ไปไหนมาตั้ง 3 วันครับ แจบอมฮยองจะคลั่งตาย
อยู่แล้ว" เด็กหนุ่มตัวเล็กผมสองสีน่ารัก วิ่งเข้าไปกอดออดอ้อน ประจบจินยองเป็นคนแรก
ทันที
"ถ้านายมาช้ากว่านี้ ห้องนั้นคงเต็มไปด้วยศพไม่มีที่ให้เราใช้ฝึกแล้ว" ชายหนุ่ม
ร่างกำยำใส่หมวกแก๊ปปัดปีกหมวกไปด้านหลังพูดพร้อมยกมีดที่เขากำลังลับคมอย่า
ทะนุถนอมขึ้นมา แล้วเลียมันด้วยดวงตาเป็นประกายดูโรคจิต เขาชื่อแจ๊กสัน
"มาร์คฮยอง เด็กๆโอเคไหม ระหว่างที่ผมไม่อยู่" จินยองกอดคอเด็กน้อยแบม
แบมแล้วพาเดินไปนั่งรวมกลุ่ม
"อยากฟังความจริง หรือสิ่งที่สบายใจหล่ะ" มาร์คหนุ่มหล่อผมแดง ที่ยิ้มทีเห็น
เขี้ยว ตอบแบบลอยหน้าลอยตายียวน ซะจน...
"เฟี้ยว!! ปึ๊ก.. ตุ๊บ!!??"
มีดพกสั้น ยาวราว 5 นิ้วถูกซัดหวังจุดตายไปในทางที่หนุ่มสุดหล่อนั่ง อย่าง
ไม่มีปี่มีขลุ่ย ปักโดนเข้ากับ....โซฟาลึกลงไป3 นิ้ว โดยที่มาร์ค หลบได้หวุดหวิด
"ผมผิดไปแล้วคร๊าบบบบบบบบ โปรดเก็บมีดอันที่สองในมือด้วยเถิ๊ดดดดด"
มาร์คร้องออกมาพร้อมยกมือขึ้นพนม โดยที่ แจ๊กสันได้แต่กลืนน้ำลายเอือกก และแบม
แบม ทำตาโตอ้าปากหวอ
"เกิดอะไรขึ้นฮะ?" หนุ่มน้อยร่างโย่งเพิ่งเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มหวานไปยังเพื่อนๆ
หลังจากประกอบปืนพกเพิ่งเสร็จพลาดโมเม้นสำคัญไปซะแล้ว น้องเล็ก ยูคยอม
"รอแจมบอมก่อน ฉันจะได้พูดทีเดียว เอ๊ะ หรือไม่รอดี ให้หมอนั่นรู้เป็น
คนสุดท้ายดีไหมน๊า?!!..."จินยองพูดพร้อมยิ้มจนตาหยี
ทุกคนที่นั่งอยู่ล้วนหน้าถอดสี เหงื่อแตกพลักๆเพราะมีร่างหนาเดินมาอยู่ด้าน
หลังของจินยอง แผ่รังสีอำมหิตเต็มขั้น ยิ้มชวนสยองกอด อก อยู่
จินยองเองก็พอเดาได้จากสีหน้าทุกคน พอหันหลังกลับไปก็โดน ริมฝีปากหนา
อุ่น เข้ามาประกบพร้อมบดเบียดลิ้นรุกล้ำเข้ามาในปากของเขา ช่างหอมหวาน เต็มไป
ด้วยความคิดถึงจนแทบลืมหายใจ จนมาร์คต้องกระแอมไอขึ้นมา
จินยองหันมาหน้านิ่ง แต่ใบหูแดงก่ำ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยิบแฟ้ม ที่มี
รูปชายหนุ่มหน้าตาดี ออกตี๋ๆคนหนึ่งขึ้นมา แล้วประกาศว่า "นี่แหละ สไนเปอร์ มือแม่น
ปืนสมาชิกคนสุดท้ายของทีมเรา เขาชื่อ ยองแจ เขาจะย้ายมาอยู่กับเราวันพรุ่งนี้ ฝาก
แจ๊กสัน และยูคยอมดูแลด้วยนะ เพราะ มาร์คต้องดูแล แบมแบม แล้ว สไนเปอร์คนนี้
นอกจากซุ่มยิงแล้ว เขาทำอะไรไม่ได้สักอย่างเดียว แจ๊กสันต้องช่วยสอนเรื่องการต่อสู่
แบบประชิด ยูคยอมต้องสอนการใช้ปืนสั้น และการสนับสนุนระยะกลาง โอเคไหม"
ทุกคนหันมามองหน้ากันแต่ออกแนวกังวลมากกว่าดีใจ ทำไมหน่ะเหรอ พวก
เขาแต่ละคนผ่านการฝึกหนักอย่างโคตรมหาโหดมา 3 ปีเต็มๆ แต่หัวใจของกลุ่ม สไน
เปอร์ คนก่อนดันบาดเจ็บและถอดใจไปทำงานด้านช่วยเหลือสังคมแทน พวกเขาจึงเฝ้า
รอสไนเปอร์คนใหม่ เพื่อรวมทีมให้ครบแล้วจะได้ลงสนามเดบิวเปิดตัวได้ คนที่มาทีหลัง
จะเข้าขาและเก่งกาจพอที่จะตามพวกเขาได้หรือ แถมพอครบทีม กำหนดการเปิดตัวก็ถูก
ส่งมาให้ใน อีก 7 เดือน ชีวิตของพวกเขาจะจบลงในวันแรกที่ลงสังเวียนหรือได้ไปต่อ
ในโลกที่ไม่มีคำว่าปราณี และความดีเป็นแค่เพียงคำบอกเล่า ...
..........................................
"ไม่เอาน่า แจบอม ตอนนี้เราอยู่กัน สองต่อสองแล้วนะ ทำไมทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าคนอย่าง
นั้นแหล่ะ ….หรือนายอยากจะฆ่าชั้น?? จินยองยิ้มยั่วพร้อมกับเบียดตัวชิดเอามือโน้มคอ
แจมบอมลงมาประทับริมฝีปาก
แจบอมตอบสนองด้วยการสอดลิ้นลุกไล่ เข้าไปชิมความหอมหวานที่แสนคิดถึง อย่างกระหายหา
เนิ่นนานราวกลับเป็นสิ่งที่ถ้าปล่อยมือไปแล้วจะสลายหายไปตลอดกาล
จินยองร้องคิก..คิก.นายจะทำให้ชั้นขาดใจตายนะแจบอม หรือนายพอใจแค่นี้ จินยองเลื่อนมือ
ลงไปจุดประกายบางอย่างใต้เข็มขัดของแจบอม พร้อมกลับเลื่อนจุมพิตลงมายังแผงหน้าอกล่ำ
ค่อยๆเคลื่อนลงมายังกล้ามท้องช๊อกโกแล๊ตได้รูปสวย และต่ำลงมาจนอยู่ในท่าคุกเข่า …
…NC…
"ห้ามนายหายไปอีกเข้าใจไหม ห้ามตาย ห้ามหายไปจากชีวิตของฉัน รับปากสิ จินยอง นาย
คือหัวใจ คือชีวิต คือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน นะ"
"ฉันสาบาน แจบอม ฉันก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย ห้ามนายตายก่อนฉันนะ ห้ามให้คนอื่นฆ่า ถ้านาย
ไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว มาบอกชั้นแค่คำเดียว แล้วชั้นจะตามนายไปในทันที"
4 ปี ก่อนพวกเรา เข้าแข่ง Survival league กันแค่ 2 คน ถึงจะรอดกลับมาได้ แต่เราก็ไม่
สามารถผ่านเข้าสู่ระดับที่สูงขึ้น ดีวิชั่น Aได้ เรารู้แล้วว่าขาดอะไร ตอนนี้เรามีทีม 7 คน เป้าหมาย
คือระดับสูงสุด เข้าสู่ ดีวิชั่น S ซึ่งสูงกว่า A และ ถ้าโชคดี อาจจะเข้าถึง ดิวิชั่น E
(Extraordinary) กฎของการเข้าแข่งขัน แต่ละเอเจนซี่ จะส่งทีมหน้าใหม่เข้าแข่งได้ปีละ 1 ทีม
เท่านั้น ส่วนทีมที่เคยลงแข่งแล้ว สามารถแข่งเก็บคะแนนต่อไปได้เลย(ถ้าไม่ตาย หรือสละสิทธ์
เสียก่อน) โดยทีมหน้าใหม่จะต้องไปไต่เต้าจาก ดีวิชั่น D ซึ่งเป็นดีวิชั่นต่ำสุด และแต่ละปีทีม
หน้าใหม่ต้องขับเขี้ยวกันเองไม่ต่ำกว่า 400 ทีม แล้วเก็บคะแนนเลื่อนชั้นมาเรื่อยๆ แต่ละทีมจะ
ประกอบด้วยสมาชิกทีมละกี่คนก็ได้ (มีตั้งแต่ 1-48 คน ต่อทีม) ปัจจุบัน ใน ดีวิชั่นใหญ่ทั้ง 6 มี
ทีมที่อยู่ใน ดิวิชั่น C ประมาณ 150 ทีม ดีวิชั่น B ประมาณ 80 ทีม ดีวิชั่น A ประมาณ 45 ทีม ดี
วิชั่น S ประมาณ 21 ทีม และดิวิชั่น E ประมาณ 9 ทีมเท่านั้น
แสงจากแทปเล็ทส่องสะท้อนหน้าเนียนใส เมื่อจินยองสไลด์เปิดใช้งาน แสงนั้นทำให้เห็นเม็ด
เหงื่อที่ยังผุดอยู่ตามใบหน้าที่แดงเพราะเลือดมาเลี้ยงกว่าปรกติ แถมรอยแดง บริเวณ คอ และ
ไหล่ขาว บนร่างเปลือยป่าวที่นอนคว่ำอยู่
“นี่ๆ หันมาสนใจงานก่อน แจบอม ฉันไม่มีแรงลุกหนีนายไปไหนหรอกน่า”… จินยองหันมายิ้มยั่ว
นาทีนี้ แม้จะได้ตักตวงความหอมหวานจากร่างนั้นจนนั้บครั้งไม่ถ้วน แต่แจบอมก็ไม่สามารถห้าม
ใจได้เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า พร้อมรอยยิ้มนั่น ....
“ไม่เอาน่า ฉันไม่อยากให้นายมีแผลเพราะเราใกล้จะเดบิวแล้ว” จินยองใช้เพียงปลายนิ้วเรียวกด
ไปที่จุดบริเวณคอทำให้แจบอมขยับไม่ได้สักพัก ก่อนจะปล่อยออก
“ยอมเขาเรย...” แจบอมเอ่ย พร้อมพลิกตัวนอนหงายแผ่หลา หยุดคิดถึงเรื่องอย่างว่าทันที
“นายก็ฟังฉันสิ.. นี่มันจะสว่างแล้ว เรากอดกันตั้งแต่เย็นเมื่อวาน จนเช้าอีกวัน แล้วนะ ฉันอยาก
จะพูดถึง ทีม เราสักหน่อย นายเป็นลีดเดอร์ต้องสนใจหน่อยสิ ฉันไม่อยากเป็นแบบ4 ปีที่แล้ว
อ่ะ..นายดูสรุปข้อมูลที่ฉันทำไว้นะ”
ทีม Martial art สายโจมตีประชิด คนแรก มาร์ค ต้วน ถนัดโจมตีที่รวดเร็ว เด่นเรื่องความยืดหยุ่น
และพลังกระโดด ได้ 100 คะแนนแถมยังหน้าตาดีอีกด้วย เหมาะจะเป็นหน้าเป็นตาให้ทีมเรานะ
อีกคน แจ๊กสัน หวัง ถนัดโจมตีรุนแรง เด่นเรื่องความถึก และพลังทำลายล้าง ได้ 100 คะแนน
ส่วนด้านอื่นรองลงมา แต่อยู่ในเกณฑ์สูง สมดุลทุกด้าน
ทีมสนับสนุน แบมแบม ถนัดปืนสั้น ปืนกล และ ไอที ถ้าระยะกลางหวังผล 100 คะแนนเลย ส่วน
ยูคยอม ก็ถนัดปืนกล เครื่องยิงกระสุน และอาวุธหนัก เป็นส่วนที่ได้คะแนนเต็ม คะแนนด้านอื่น
เกินครึ่งแต่ยังไม่สมดุลนัก
คนสุดท้าย ยองแจ สไนเปอร์ เรื่องความแม่นยำนี่ 100 คะแนนเต็มอยู่แล้ว แต่สมรรถภาพด้าน
อื่นนี่ค่อนข้างต่ำกว่าเกณฑ์
คุณลีดเดอร์ แจบอม สมรรถภาพเต็ม 100 ทุกด้าน +ความโหดอีก 200 คะแนนเลย ถือว่าทำให้
ค่าเฉลี่ยทีมเราน่าสนใจขึ้นมาเยอะเลย
“เอ๋!! จบแล้วเหรอ ไหนอ่ะ ข้อมูลของนาย จินยอง??”
“ฉันเหรอ.... ฉันทั้งอ่อนแอ บอบบาง ไม่มีอะไรดีหรอก นายต้องปกป้องฉันนะ..คิก คิก”
“เหรออออออ ฉันว่านายหน่ะ น่ากลัวที่สุดแล้ว นักวางกลยุทธ แถมเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านระเบิด
และกับดัก พ่วงด้วยไอคิว 200 ถ้าเอาค่าเฉลี่ยของนายมาคำนวณนะ น่าจะเกิด 100 ไปหลายค่า
ทีเดียว” อ่ะ อ่าว ..ชิงหลับไปซะแล้ว
....นายเป็นคนเดียวที่ชั้นไม่อยากเป็นศัตรูด้วย ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องโชคเลยแต่นายเป็นโชคดีสิ่ง
เดียวในชีวิตของฉัน ที่เราได้เจอและอยู่ทีมเดียวกันนะ จินยอง... แจบอม มองจินยองผู้เป็น
เจ้าของทุกสิ่งของเขาหลับไปข้างๆ อย่างมีความสุข
ภารกิจที่จินยองออกไปคัดเลือกสไนเปอร์ ทำให้พวกเขาต้องแยกจากกันเป็นครั้งแรกในรอบ 4 ปี
แจบอมเพิ่งรู้สึกได้ว่าชีวิตนี้เขาคงขาดจินยองไม่ได้ ..ฉันจะให้นายพักผ่อนต่ออีกนิดนะ ส่วนฉัน
ถึงเวลาออกไปฝึกซ้อมต่อแล้ว ต้องฝึกมากๆเพื่อไม่ให้มีข้อผิดพลาด ฉัน จะต้องคุ้มครองนายและ
ทุกคนในทีมให้ไปถึงจุดหมายของเราพร้อมกันให้ได้......ฉันสัญญา
ความคิดเห็น