คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 : Nineth Bullets
ตอนที่ 9 : Nineth Bullets
สถานีโทรทัศน์แห่งชาติ เป็นที่ที่ถ่ายทอด เผยแพร่รายการ Survival league มาหลายปีแล้ว ใน
ระยะหลังมีสถานีของเอกชน จัดการแข่งคล้ายๆกัน แต่จะนับคะแนนอันดับของใครของมัน อีก 3
สถานี ซึ่งอันดับ และ rank ของแต่ละทีมก็ไม่ต่างกันมาก เช่น ทีม AN เป็น ทีมใน ดีวิชั่น A ของ
สถานี K ก็ มักจะอยู่ใน ดีวิชั่น A ของ อีก 3 สถานีเช่นกัน เพราะฉะนั้นเวลาเดบิว ก็จะต้องไป
เดบิว ทั้ง 4 สถานี ในสัปดาห์เดียวกัน แน่นอนว่าเป็นอะไรที่คางเหลือง
สัปดาห์แรกของการเดบิว จะต้องแข่งแบบ all class คือ ต้องไปอยู่ในสนามรวมที่มีทีมตั้งแต่ ดี
วิชั่น E, S, A, B, C และ D ที่ลงทะเบียนแข่งในวันเวลานั้น ส่วนใหญ่จะมีไม่เกิน 45-50 ทีม ใน
1 วัน ถ้าโชคดี อาจจะไม่เจอทีม จากดีวิชั่น E หรือ S เพราะทีมระดับสูง จะเป็นพวกที่ เดบิวมา
นานแล้ว จะมาลงแข่งไม่บ่อย อาจจะปีละ 1-2 ครั้ง เพราะ จะมี ลีค ใหญ่ เป็นของตนเอง และมี
ลีค นอกประเทศ ที่แข่งโหดครั้งละ 1-2 เดือน
การกำหนดวันเดบิวจึงมีความสำคัญมาก ถ้ามีทีมที่สมัครในวันเดียวกันเกิน 50 ทีม ก็ต้องเลื่อน
วันแข่งออกไป ถ้าตกลงกันไม่ได้ก็ต้องโดนยัดลงวันที่มี ทีมใหญ่ ระดับ E หรือ S ลง ซึ่งถ้าทีม
น้องใหม่เจอแบบนี้ก็แทบหมดอนาคต เพราะอาจตายได้ใน 1-2 นาที ทันทีที่เท้าสัมผัสพื้นสนาม
และต้องกลายเป็นทีมนิรนามที่ไม่มีใครจดจำก็เยอะ
การเก็บคะแนนนั้นก็ตามจำนวน คนที่ฆ่าได้ หรือ โดรนที่เก็บได้ และที่สำคัญ แมชท์เปิดตัวต้อง
แข่งนาน 3 ชั่วโมง ถ้าไม่เสียชีวิตเสียก่อน แต้มจะถูกนำมาคำนวณเลื่อนดีวิชั่น เมื่อจบการ
แข่งขัน ในแต่ละสัปดาห์ หลังจากการเปิดตัวอาทิตย์แรกตัวผ่านไปแล้วก็จะแข่งตาม ดีวิชั่นของ
ตนเอง แมชท์ละ 1 ชั่วโมง สัปดาห์ละ 4 ครั้ง จนครบ 3 เดือน เป็นอันจบ 1 ซีซั่น
ตอนนี้ แจบอม และจินยอง ได้มาอยู่ที่ สถานนีโทรทัศน์ MnetWorld แล้ว พวกเขาได้รับ
กระดาษคนละใบ เป็นรายละเอียดกำหนดการเปิดตัว ....
แจบอมในชุดสูทลำลองสีดำสวมทับเสื้อยืดสีเทาใส่กางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ กำลังทำหน้ายิ้ม
เครียด ในขนาดที่จินยองในชุดเสื้อเชิตสีขาวแขนยาว ติดกระดุมถึงเม็ดบนสุดสวมกางเกงยีนส์สี
บลูขาดเข่า ขมวดคิ้วย่น ยู่จมูก
โปรดิวเซอร์ คิม หนุ่มใหญ่ ใส่แว่น มาดเซอร์เดินเข้ามาตบไหล่ทั้งคู่ พร้อมพูดบางสิ่งเพื่อผ่อน
คลายบรรยากาศ
"ผลการแบ่งสายมันเป็นการ สุ่มอ่า ถือว่าโชคดีนะ เปิดตัววันแรกก็เจอ ทีมระดับ E สอง ทีมเลย
มีระดับ A ติดมานิดหน่อย เองนอกนั้นก็ C กับ D ส่วนใหญ่" ...
"16 มกราคม เหรอครับ เจอกับ ทีม TVXQ ระดับ E ของ บริษัท SM กับ Rainฮยอง ระดับ E
ของ JYP พวกเราต้องประคองตัวให้ครบ 3 ชั่วโมงทีเดียว ทำไมโชคร้ายยังงี้นะ" แจบอมพูด
"... หรือ ถ้ามองอีกมุมก็ถือเป็นโชคดีนะ ทีมจากดีวิชั่น E นั้น มีชื่อเสียงระดับโลกไปแล้ว แฟนๆ
ของพวกเขามีมากมาย ถ้าเราทำได้โดดเด่น และดีพอ ต้องเข้าตาผู้ชมบ้างหล่ะ" จินยองกล่าว
"...อ่า ผ่านมา 4 ปีแล้วสินะ.. สมัยก่อนพวกนายตัวกะเปี๊ยกนิดเดียว ตอนนั้นที่พวกนายเคยเดบิว
หน่ะ ตอนนี้ดูโตเป็นหนุ่มหล่อกันหมดแล้ว ฉันยังจำได้ ตอนนั้นพวกนายจากระดับ D ก็เจอกับ
ระดับ A ตั้งเกือบยกลีค ยังรอดมาได้....ถึงตอนนี้พวกนั้น จะขึ้นระดับ S ไปหลายทีมแล้ว....ขอ
ให้โชคดีนะ เดี๋ยวจะมี สตาฟติดต่อกลับไป" โปรดิวเซอร์คิม กล่าวก่อนโบกมือให้แล้วเดินออก
ไป
แจบอมยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้น พร้อมมีเสียง หึ! รอดไรฟันออกมา ..นั่นเรียกว่ายิ้มหรือป่าวนะ ดู
แจบอมจะทำหน้าเครียดเข้าไปอีก เมื่อได้ยินเรื่องทีมระดับ เอ สมัยก่อนได้เลื่อนเป็นระดับ เอส
อารมณ์ประมาณนี้มี 2 ทางที่จะทำให้กลับมาอารมณ์ดีได้คือ ฆ่าคน หรือ มีเซ็กส์
จริงๆแล้วคุณสมบัติของแจบอมนั้นสามารถ เดบิวคนเดียวก็ได้ มันก็มีข้อดีหลายๆอย่างในการ
เป็น single player killer และความสามารถของเขาก็มีล้นเหลือ แต่เขาก็เลือกที่จะจับคู่กับผม
ในตอนแรก และยังยอมมาเป็นลีดเดอร์ให้กับทีม Got7 ในตอนนี้อีก ผมสงสัยว่าทำไม... แต่ก็
ไม่กล้าถาม ยิ่งเมื่อตอนจัดอันดับ นักฆ่า ที่อายุต่ำกว่า 20 ปี แจบอมก็ได้ติด 1 ใน 3 ของประเทศ
มา 4 ปีซ้อน แล้วทีเดียว เสียดายที่ปีนี้ไม่ได้ เพราะอายุ 21 แล้ว
"จินยอง กลับกันเถอะ หมดธุระแล้ว" แจบอมลากแขนจินยองออกมา แต่รู้สึกถึงแรงฝืนนิดนิด
"มีอะไรหรือปล่าว ?" แจบอมหยุดฝืนแล้วมองไปทางที่จินยองกำลังมองอยู่
ที่ชั้นลอยด้านบน เหนือโถงที่พวกเขายืนอยู่ โปรดิวเซอร์คิม กำลังคุยกับใครบางคนอย่าง
นอบน้อม เขารับซองบางอย่างจากพวกที่ใส่สูทดำและแว่นดำทั้งตัว ที่หน้าอกของพวกนั้นมี
สัญลักษณ์ SM
"รู้สึกไม่ชอบมาพากลซะแล้ว" จินยองพูด
"โลกนี้ไม่มีอะไรใสสะอาดหรอก แต่เราก็ต้องอยู่ให้ได้" แจบอมเอาแขนโอบไหล่จินยอง แล้ว
ออกแรงเชิงบังคับพาออกมายังลานจอดรถ
"แจบอมอ่า.. วันนี้เราไม่มีตารางอะไรต่อนี่ จะรีบไปไหน อยู่ที่นี่ต่ออาจจะได้ข้อมูลดีๆก็ได้นะ"
จินยองพูด
"ไม่เอาละ เห็นใครๆที่ผ่านไปผ่านมา มองแต่นาย ชั้นไม่ค่อยชอบ" แจบอมทำหน้าเชิดๆใส่จินยอง
"ฮ่า ๆๆ นายคิดมากไปแล้ว พวกเขามองนายต่างหาก ถ้าใครดูการแข่ง youth single player
killer ปีที่แล้ว ต้องจำนายได้หมดแหละ ก็ นายได้ที่ 1 นี่ จังหวะ ที่นายเก็บทีละ 4 คน ด้วยการ
ตวัดมีดเพียงครั้งเดียวนั้น ดังจนเป็นตำนานใหม่ของการแข่งขันไปเลย" จินยองพูดอย่างภูมิใจ
ราวกับเป็นฝีมือเขาเองทีเดียว ทำให้แจบอมยิ้มออกมาได้
"ใกล้ค่ำแล้ว แวะซื้ออะไรไปฝากพวกแบมแบมที่หอก่อนกลับไหม?" จินยองหันมาถาม ก่อนจะ
เอื้อมมือไปเปิดประตูรถ
"ไม่เอาอ่ะ นานๆได้ออกมาที จะรีบกลับทำไม เราไปทำอย่างอื่นกันดีกว่า..." แจบอมเปลี่ยนมา
โอบเอวแล้วเลื่อนมือลงต่ำไปที่สะโพกของจินยอง....
"จะดีเหรอ.." จินยองหัวเราะคิก ยิ้มหน้าแดง จนตาเป็นสระอิ พร้อมขยับร่างบางมาประกบแจบอม
ทางด้านหน้าแล้วสวมกอดหลวมๆ
แจบอมตอบสนองด้วยการดันหลังของจินยองไปพิงกับรถแล้วบรรจงจูบทั้งหน้า ซอกคอ และติ่งหู
จนจินยองอ่อนระทวยในอ้อมแขน ส่วนมือซุกซนนั่นก็กำลังล้วงไปถึงไหนต่อไหน...
...แต่อารมณ์ก็ต้องมาสะดุดลงเมื่อเสียงโทรศัพท์ของแจบอมดังขึ้นไม่หยุด ขัดจังหวะน่ารำคาญ
จนเขาต้องตัดสินใจรับสาย
"มีอะไรหรือป่าว?" จินยองถาม เมื่อเห็นแจบอมทำหน้าซีเรียสหลังจากวางหู
"อ่า... พวกเด็กๆแข่งเสร็จแล้ว ... แต่ยูคยอมอาการไม่ดี ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล" แจบอมตอบ
อ้อมแอ้มพร้อมหลบตา
แจบอมบอกความจริงไม่หมดเพราะ ขืนบอกความจริงว่ายูคยอมต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยด่วน
เนื่องจากโดนยิงจนอาการโคม่ามีหวัง จินยองสติแตกแน่ เห็นเป็นคนเงียบๆจอมวางแผน แต่ถ้า
เป็นเรื่องของน้องๆละก็ จริงจังราวกับเป็นแม่ที่เลี้ยงเด็กๆมากับมือเลยทีเดียว
...ขนาดบอกแค่นี้ จินยองยังเหยียบรถเกือบ 200 km/hr ไปโรงพยาบาลทันที
-..- เดี๋ยวเรื่องของเราไว้ต่อวันหลังก็ได้ ชริ แจบอมได้แต่ ถอนหายใจ....
...............
ณ โรงพยาบาลขนาดใหญ่ ในเครือของบริษัท JYP
แจ๊กสัน มาร์ค และ แบมแบม กำลังนั่งอยู่หน้าห้องผ่าตัด มา 4 ชั่วโมงกว่าแล้ว ยังไม่มีใครลุก
ไปไหน ตั้งแต่ ยูคยอมถูกเข็นเข้ามา หลังจากแข่งเสร็จ
แบมแบมร้องไห้จนตาบวมเพราะเป็นห่วงเพื่อนรัก มาร์คเองก็มีสีหน้ากังวลตลอดเวลา ส่วนแจ๊ก
สันได้แต่นั่งเหม่อมองไปทางประตูห้องผ่าตัดอย่างไรจุดหมาย
ไม่ว่ามาร์คและแบมแบมจะถามถึงเหตุการณ์ระหว่างแข่งยังไง แจ๊กสันก็ไม่เปิดปากอะไรสักคำ
เพราะเห็นว่าการผ่าตัดดำเนินไปนานมากแล้ว มาร์คจึงโทรหาแจบอม จากนั้น ประมาณ 2
ชั่วโมง แจมบอมและจินยองก็มาถึงโรงพยาบาล
พอดีกับที่ทั้งสองมาถึง ไฟห้องผ่าตัดก็ดับลง
ยูคยอมถูกเข็นไปพักฟื้นที่แผนก ICU ผ่านหน้าจินยองไปพอดี
"คืนนี้ยังต้องดูอาการอีกยาวเลยครับ พวกคุณกลับไปพักผ่อนเถอะ เพราะหอผู้ป่วยวิกฤติ ไม่
อนุญาติให้ญาติเฝ้าครับ" ศัลยแพทย์ในชุดกราวน์เขียว เดินมาบอกกลุ่มของแบมแบม ที่ยืนอยู่
"แปลว่าอาการยังวางใจไม่ได้สินะ" แจบอมทำหน้าเครียดอีกคน
"ได้ยินแล้วใช่ไหม มาร์คพาแบมแบม กับแจ๊กสัน กลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวชั้น กับจินยองจะเฝ้า
อยู่ด้านนอกเอง เผื่อมีอะไรฉุกเฉิน" แต่ทุกคนก็ทำท่าไม่อยากจะขยับไปไหน
"เดี๋ยวก่อน !!" จินยองที่เงียบตั้งแต่ตอนมาถึงที่นี่พูดขึ้น แล้วหันไปทางแจ๊กสัน
"มาร์คกับแบมแบม จะกลับดีๆ หรือให้ฉันไปส่ง" จินยองใช้น้ำเสียงสูงไม่เหมือนปรกติ จน มาร์ค
รีบพาแบมแบมออกไปจากหอผู้ป่วย ICU แทบจะทันที
"แจบอม ฝากแป๊บนะ ฉันมีไรจะคุยกับแจ๊กสันนิดหน่อย" แจบอมแอบเหงื่อตก เพราะลองจินยอง
พูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ทีไร มันทำให้เค้านึกถึงแต่เรื่องไม่ดีขึ้นมาทันที เขาได้แต่พยักหน้ารับรู้
แต่ไม่ขอออกความเห็น
จินยองเดินนำแจ๊กสันมาทางสนามบาส ไม่ไกลจากหอผู้ป่วย ของยูคยอมนัก แถวนั้นมีโต๊ะ
ม้าหิน อ่อนพอดี จึงชวนกันไปนั่ง
"ส่งมา!!" จินยองแบมือไปทางแจ๊กสัน
แจ๊กสันส่งมีดสปาร์ต้า มีดพก ปืนสั้น อาวุธต่างๆในตัวให้จินยองอย่างว่าง่าย จินยองก็รับมาแล้ว
วางลงข้างตัว เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
"นายรู้ใช่ไหมว่าฉันจะถามอะไร จะเล่าเองดีๆ หรือว่าอยากให้ชั้นออกแรงนิดหน่อย" จินยองพูด
ด้วยเสียงที่ยังไม่ปรกติ
"ผมไม่อยากพูดถึง ...แค่นี้ผมก็รู้สึกแย่มากแล้วกับเรื่องของยูค" แจ๊กสันก้มหน้ามองมือที่ประสาน
กันหลวมๆของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะ
"คิดว่าฉันสนใจความรู้สึกนายไหม?...ฉันต้องได้รู้สิ่งที่ฉันอยากจะรู้!" จินยองปักมีดลงบนโต๊ะ
เฉี่ยวมือแจ๊กสันอย่างตั้งใจ แต่แจ๊กสันเองก็ไม่ได้เอามือหลบ
"แย่จัง... ยังไม่เปลี่ยนใจจริงๆเหรอ" จินยองหรี่ตามองแจ๊กสัน เบ้ปากเป็นเส้นโค้งคว่ำ ไม่เหลือ
รอยยิ้มเหมือนปรกติสักนิด
ยังไม่ทันที่แจ๊กสันจะตอบอะไร จินยองจับข้อมือของเขาหงาย แล้วปักเข็มลงไป จินยองฉีดยา
บางอย่างเข้าแขนของแจ๊กสันอย่างรวดเร็ว
"ฮยองฉีดอะไรให้ผมเนี่ย!!?" แจ๊กสันเบิกตากว้างไม่คิดว่าจินยองจะทำแบบนี้ เพราะถึงจะโดน
คาดคั้น โดนซ้อม โดนทรมาน ถ้าเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากจะพูดเขาก็จะไม่พูด
"พักหลังมานี่ ฉันคงตามใจนายมากไป จนนายชักจะได้ใจใช่ไหม?" จินยองเข้าสู่ดาร์คโหมด
สมบูรณ์แบบ
"จำไม่ได้เหรอว่าชั้นฝากนายดูแล ยูคยอม อย่างดีหน่ะ แล้วนายปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้ยังไง
ห๊ะ!!." จินยองตวาดเสียงดัง จนแจ๊กสันที่เป็นคนจิตแข็งยังตกใจ
"ก็ตอนแรกพวกเราแยกกัน... ให้น้องไปล่อพวกเทรนนี่มาให้ แต่ผมเห็นว่ามันนานแล้วยูคยอมยัง
ไม่มาเลยเดินตามหา จนพบว่าน้องกำลังโดนเทรนนี่ 4 คน รุมอยู่ ผมก็เข้าไปช่วยทันที
แล้ว...นะ" แจ๊กสันตอบ พร้อมกับเริ่มรู้สึกคอแห้งขึ้นมา
"อ่อ... โดนรุมเหรอ นายรอกี่นาทีถึงออกไปตามหายูคนะ?" จินยองยื่นหน้ามาใกล้ แล้วลดระดับ
เสียงลงแต่มันก็ยังดูน่ากลัวอยู่ดี
"....หะ ห้า หรือ 6 นาที ..มั้ง" แจ๊กสันเบี่ยงหน้าหลบ พยายามไม่มองหน้าจินยอง
"อ่า...ก่อนหน้านั้น นายทำอะไร ทำไมรอนานขนาดนั้น ?!!... ตอบสิ!!." จินยองใช้สองมือจับหน้า
ของแจ๊กสันหันมาทางเขา แล้วจ้องเข้าไปในตาเชิงบังคับว่าห้ามหลบตา
"ผมกำลังเล่นกับเทรนนี่กลุ่มหนึ่ง... 5 คน" แจ๊กสันเริ่มรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านขึ้นมาเฉยๆ เริ่ม
ทรงตัวไม่อยู่
"ก็แค่นั้น...มัวเล่นจนลืมน้องสินะ " จินยองปล่อยมือ แล้วกลับมาเข้าโหมดปรกติ
"แต่ระดับยูคยอมก็ไม่น่าเสียท่าง่ายๆนะ หรือเพราะนายสอนมาไม่ดี"
"ไม่มีทางอ่ะ คงเป็นเพราะนั่นเป็นคนรู้จักของยูคยอมหรือป่าวนะ น้องคงใจอ่อน" แจ๊กสัน
พยายามตั้งสติ ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเลือนลาง ขึ้นทีละนิด... ทีละนิด จน.........หมดสติ หลับไป
.....นายก็ไปพักเถอะ เจ้าตัวคิดมาก ถ้าไม่พูดอะไรออกมาบ้างนายเองก็จะแย่นะ จะเครียดซะ
ป่าวๆ จินยองเอานิ้วจิ้มหน้าผากแจ๊กสัน ที่ตอนนี้ฟุบลงไปกับโต๊ะแล้ว ...อย่างเอ็นดู
พรุ่งนี้คงต้องไปขอดาวน์โหลดภาพจากโดรนในการแข่งจาก บริษัท YG สักหน่อย จะได้เอามา
วิเคราะห์ข้อมูลด้วย เฮ้อ แข่ง 10 นาทียังเป็นขนาดนี้ แข่งเปิดตัวตั้ง 3 ชั่วโมงจะไหวกันไหมเนี่ย
ต้องวางแผนให้ดี จินยองบอกตัวเอง พร้อมเดินกลับไปหาแจบอม คืนนี้คงต้องค้างที่โรงพยาบาล
กันแล้วหล่ะ
( ส่วนแจ๊กสัน ปล่อยนอนตากยุงไปเป็นการทำโทษที่เล่นมากเกินไป ...ฮึ!(เสียงสูง) )
ความคิดเห็น