คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10: Tenth Bullets
ตอนที่ 10: Tenth Bullets
ผ่านมา 1 สัปดาห์แล้ว อาการของยูคยอมก็ดีขึ้นตามลำดับ สามารถย้ายออกจากห้อง ICU ได้
ส่วนยองแจก็ออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อย...
เช้านี้อากาศแจ่มใส แจบอมกำลังนั่งจิบกาแฟ พร้อมกับอ่านหนังสือพิพม์อยู่ในห้องนั่งเล่น ของ
หอพัก ปรกติจะไม่ค่อยมีใครกล้ามานั่งด้วย แต่วันนี้...
“แจมบอมฮยองอ่า... ช่วยผมหน่อยเถอะน๊า ผมจะลงแดงตายอยู่แล้ว” แจ๊กสัน หวัง ที่ร้อยวัน
พันปี แทบจะไม่ได้คุยกับลีดเดอร์เลย เป็นฝ่ายมาก้มหัวขอร้องเขาในตอนเช้าตรู่อย่างน่าสงสัย
ลีดเดอร์ยิ้มจนตาปิด กับความน่าเอ็นดูของแจ๊กสันที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น...
ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่กล้าเอาชีวิตไปเสี่ยงขัดคำสั่งจินยอง ในเรื่องที่แจ๊กสันกำลังจะขอร้อง
( สิ่งที่พวกเราต้องเจอในอนาคตมันอาจจะยากลำบากกว่านี้ ฉันอยากมั่นใจว่าทีมเวิกของเรา
เอาอยู่... นั่นคือสิ่งที่จินยองได้กล่าวไว้ หลังจากยูคยอมเข้าโรงพยาบาล ...ดูเหมือนจินยองจะ
เริ่มวางแผนบางอย่างซึ่งไม่ได้บอกรายละเอียดแก่เขา แต่ก็พอเดาได้ว่าต้องเกี่ยวข้องกับความ
สัมพันธ์ของเหล่าสมาชิก )
“ผมโดนยึดอาวุธมา เป็นอาทิตย์แล้วอ่ะ ป่านนี้น้องมีดสุดที่รักของผมคงทื่อหมดพอดี ฮยองไปขอคืน
จากจินยองฮยองให้หน่อยสิ นะ นะ อาศัยอำนาจลีดเดอร์ ไรงี้ ได้ป่ะ” แจ๊กสันทำตาโตแก้มป่อง
ออดอ้อน
( แจ๊กสันเอ๊ย ฉันไม่อยากจะบอกเลยว่าผู้กุมอำนาจสูงสุดของกลุ่มเราที่แท้จริงหน่ะ ....มันไม่ใช่
ช้านนน แต่แจบอมก็ต้องเก๊กหน้าขรึมต่อไป )
“อะไรกัน!!? นายกลัวจินยองขนาดนั้นเลยเหรอ?... ไม่เอาน่าพ่อนักฆ่าฮ่องกง ไปขอคืนตรงๆดิ
จินยองคงไม่ว่าไรแล้วมั้ง…”
(ผมแกล้งทำท่าเหมือนรำคาญ แต่ความจริงอยากจะขำกลิ้ง แจ๊กสันหน้าเสียทันทีที่ผมพูดชื่อ
จินยอง ...โดนอะไรเข้าไปหนอน้องเอ๊ย..)
ปัญหาของแจ๊กสันยังไม่หมดแค่นั้น เมื่อยูคยอมที่ย้ายมาพักฟื้นในห้องพิเศษ ก็งอล ไม่ยอมคุย
ด้วย มาร์คแบมก็เข้าสู่โลกส่วนตัว จะมีก็แต่ยองแจ ที่พอจะทักทายกันบ้าง แต่ยองแจก็
หมกมุ่นกับการฝึกโดยให้เหตุผลว่า อยากตามพวกเราให้ทัน ส่วนจินยองยังเก็บตัวเงียบในห้อง
วิเคราะห์ข้อมูล จะออกมาก็แต่ตอนทานอาหารเท่านั้น
“ช่วงนี้นอนหลับดีไหมครับ แจ๊กสันฮยอง?” ยองแจทักทายแจ๊กสันที่เอาแต่เดินไปเดินมาใน
ห้องเทรนนิ่ง แต่ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เดี๋ยวผลุดลุกผลุดนั่ง เดี๋ยวเดินวนไปวนมาจน
น่าเวียนหัว
“ไม่อ่ะ ไม่อยากนอน ...มีดของฉันไม่อยู่...ฉันอยากเห็นเลือดจะตายอยู่แล้ววว” แต่แจ๊กสันตอน
นี้มือป่าวไม่มีอาวุธ ในขนาดที่ยองแจถือไรเฟิล กระชับแน่นเมื่อแจ๊กสันทำท่ากรีดร้องดูอันตราย
“โอ้..นับเป็นข่าวดีนะ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ? ” ยองแจลดปืนที่กำลังเล็งศีรษะแจ๊กสันลง
พร้อมกับหัวเราะท่าทางของเขา
“ฉันผิดอะไรเนี่ย ฉันช่วยชีวิตยูคยอมไว้น๊า” แจ๊กสันเพิ่งจะรู้สึกว่าปัญหาทั้งหลายมันเกิดหลัง
จากกลับจากการแข่งขันวันนั้น
“ฮยอง ลองไปถามน้องยูคยอมตรงๆเถอะครับ เรื่องมันจะได้คลี่คลาย ไม่งั้นก็มากวนผมแบบ
เนี๊ย ทุกวันๆ”
ยองแจให้คำแนะนำเดิมๆ เหมือนทุกที แต่แจ๊กสันก็ไม่กล้าเข้าไปคุยกับยูคยอมสักที เพราะกลัว
น้องไม่พูดด้วยอีก ซึ่งเขารับไม่ได้
“อ่ะ ผมมีวิธี เดี๋ยววันนี้ฮยองเอาขนมเค๊กที่ยูคยอมชอบไปให้สิ แบมแบมบอกว่า ถ้ายูคยอมได้
กินเค๊กร้านนี้เมื่อไหร่จะอารมณ์ดี คูณ 100 เลย ผมได้ฝาก มาร์คฮยองกับแบมแบมซื้อไว้ตอนที่
พวกเขาออกไปข้างนอกเมื่อวาน” ยองแจเดินไปหยิบกล่องขนมเค๊กสีหวาน ขนาด 2 ปอนด์
จากตู้เย็น มาให้แจ๊กสัน
“...นาย..ทำไม..?” แจ๊กสันอึกอัก พูดไม่ออก ส่วนหนึ่งรู้สึกเซอร์ไพรซ์ ที่ยองแจทำเพื่อเขา กับ
ยูคยอม อีกส่วนรู้สึกประทับใจในความพยายามของยองแจในหลายๆเรื่อง
“ไม่มีไรน่า ฮยองจะได้เลิกมาวุ่นวายตอนผมซ้อมซักที” ยองแจหัวเราะ
……
“ก๊อกๆๆ ผมนอนไม่หลับ มาเล่นกันน๊า…” เสียงนี้ทำให้ยูคยอมที่กึ่งหลับกึ่งตื่นสะดุ้งตัวพรวด
พร้อมเอามือล้วงไปใต้หมอนด้วยความเคยชินเองโดยอัตโนมัติ
พอเห็นหน้าแจ๊กสันชัดๆเขาก็เมินหันหลังให้ แล้วเอาผ้าห่มมาคลุมตัวนอนต่อ
“เด็กดี ฮยองเอาขนมมาฝาก ได้ข่าวว่าเค๊กร้านนี้จัดว่าเด็ดมาก” แจ๊กสันเอากล่องเค๊กขึ้นมา
แกะ แล้วก็ตัดเค๊กใส่จานแบ่ง จากนั้นยกมา ข้างๆเตียงยูคยอม
กลิ่นช๊อกโกแลต และเนยหอมฝุ้ง อบอวล ไปทั่ว ยูคยอมต้องกลืนน้ำลายเอื๊อก... เพราะหลังการ
ผ่าตัดนั้นเขาต้องกินแต่อาหารจืดๆของโรงพยาบาล มาหลายวันแล้ว อยากจิร้องไห้
“อ๊ามมมม.....เร๊ววว” แจ๊กสันตักเค๊กขนาดพอดีคำไปจ่อที่ปาก จนยูคยอมเผลออ้ำงับเข้าไปโดย
ไม่ทันคิด เพราะอยากกินจัดจนหน้ามืด
“ฮยองอ๊า......”ยูคยองตะโกนออกมาด้วยความอับอายอย่างลืมตัว พร้อมแย่งช้อนจากมือแจ๊กสัน
แล้วชี้ไปทางกล่องเค๊กให้เขายกมาใกล้ๆ ทั้งหมด
เด็กน้อยนั่งกินเค๊กช๊อกโกแลตก้อนโตอย่างเอร็ดอร่อย จนช๊อกโกแลตเปื้อนแก้มกลมใส แล้ว
ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
แจ๊กสันแอบถอนหายใจโล่งอก นั่งเอามือเท้าคางมองน้องกินอย่างมีความสุข
“อ๋มอังไอ้อ๊กโอดไอ้อ๋องออกอ๊ะอั๊บ” (ผมยังไม่ยกโทษให้ฮยองหรอกนะครับ) ยูคยอมพยายาม
พูดทั้งที่เค๊กเต็มปาก
“จะกินหรือจะพูดเลือกเอาสักอย่างสิพ่อคุณ” แจ๊กสันหัวเราะ
“อ่ะ เอาเป็นว่าที่ผ่านมาฮยองผิดเอง ฮยองขอโทษยูคนะ ดีกันนะ โอเคป่ะ ?” แจ๊กสันพยายาม
ทำหน้าแบ้วอ้อนน้องสุดชีวิต
“ฮยองรู้แล้วเหรอว่าผมโกรธเรื่องอะไร…” ยูคยอมย้อนถาม แต่มือก็ไม่ยอมวางช้อน
“…ไม่รู้ดิ แต่ถ้ายูคจะยอมกลับมาคุยด้วย ให้ทำอะไร ก็ยอม หมดอ่ะ”
“พูดอย่างกะการทำตามคำขอ ตามใจคนป่วยใกล้ตายอะไรแบบนั้นเลย ..แผลผมยังไกลหัวใจจะ
ตาย” ยูคยอมยู่ปากจู๋ น่ารัก
“แต่มันใกล้หัวใจฮยองนะ!!” แจ๊กสันตอบหน้าตาย
“….จะอ๊วกอ่ะ.... ฮยองกินยาผิดหรือป่าว ได้ข่าวว่าโดนออมม่าจินยองยึดอาวุธ เครียดจนเพี้ยน
ไปเลยเหรอฮะ” ยูคยอมหันมายิ้ม จนตาปิดให้แจ๊กสัน แบบไร้เดียงสา
“โกรธที่ฮยองฆ่ามินจุนเหรอ…” แจ๊กสันพูดขึ้นเข้าประเด็นในที่สุด
ยูคยอมรู้สึกเค๊กที่ฟูนุ่มในปากแข็งขึ้นมาจนกลืนแทบไม่ลงทันที เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น
“ถ้าวันหนึ่งผมหันคมมีดใส่ฮยอง ฮยองจะทำยังไง?” ยูคยอมวางช้อน แล้วเปลี่ยนมาเป็นท่านั่ง
ห้อยขามองหน้าแจ๊กสันตรงๆ
(...ถ้าวันหนึ่งเด็กคนนั้นหันคมมีดมาทางนาย นายจะทำยังไง..เหมือนจินยองจะเคยพูดกับเขา
แบบนี้เหมือนกันเมื่อไม่นานมานี้.. )
“ไม่รู้สิ ตลอดมาไม่เคยมีใครมีชีวิตรอดถ้าทำแบบนั้นต่อหน้าชั้นหน่ะนะ อ่ะยกเว้นจินยองไว้คน
แต่....ถ้านายอยากลอง ฉันจะถามก่อนแล้วกันนะ ว่ามีปัญหาอะไร ไม่รักชีวิตใช่ไหม…”
“งั้น แล้วถ้าผมเกิดทำพลาด พิการ ต่อสู้ไม่ได้อีก ไม่มีประโยชน์แล้ว พวกฮยองจะยังดูแลผม
ไหม?” ยูคยอมถามต่อด้วยแววตาใสซื่อ แต่ดูกังวลเล็กน้อย
“มันไม่มีทางมีวันแบบนั้นหรอกน่า จากนี้ไปนายจะต้องเก่งขึ้นและห้ามไปไหน แต่ถ้าเกิดวันนึง
นายอยากหนีไปให้พ้นๆจากพวกเรา ฉันจะเอามีดปักที่ขาของนายแล้วกระซิบข้างๆหูนายนะ ว่า
จะหนีฮยองไปจริงๆเหรอครับ....ดีป่ะ ?” แจ๊กสันยิ้ม เป็นการปลอบใจยูคยอมในแบบของเขา
น้องคงกังวลว่าตนจะเป็นภาระของทีม
“ผมไม่ได้ใจอ่อน หรืออ่อนแออย่างที่ฮยองคิดนะ ผมแค่อยากเก่งจนสามารถฆ่ามินจุนด้วยมือ
ของผมเอง ..ฮยองแย่งผมอ่า...”
“โห....สภาพนายตอนนั้นต่อให้สมบูรณ์เต็มที่ ฉันว่าก็ยังยากนะ หัวหน้าแก๊งเด็กนักฆ่าข้างถนน
นั่นธรรมดาซะที่ไหน เอางี้ ถ้านายอยากแก้มือ เพื่อพิสูจน์ว่านายเจ๋งจริง ทำไมไม่ลองฆ่าชั้นดู
หล่ะ ฉันเก่งกว่ามินจุนไรนั่นเป็นร้อยเท่าเลยอ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แจ๊กสันพูดท้าทาย
“...ว๊า แต่ก่อนอื่น นายต้องกายภาพให้เดินได้ก่อนนะ.” แจ๊กสันเอามือขยี้หัวยูคยอมอย่างเอ็นดู
จนผมยุ่ง
เด็กน้อยทำหน้ามุ่ยแล้วพูดเสียงเบาๆว่า "ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมนะฮะ" แล้วเสยผมขึ้นพยายามจัด
ทรงเพราะกลัวไม่หล่อ แจ๊กสันได้แต่อมยิ้ม
..................
อีกฟาก
มาร์คกำลังจะเดินมาหยิบน้ำในตู้เย็น เหลือบไปเห็นจินยองกำลังล้างจานอยู่อย่างช้าๆ เหมือน
กำลังใช้ความคิด
จินยองหันมายิ้มให้ ก่อนจะกวักมือเรียกเขาเข้าไปคุย สองต่อสอง
“ฉันได้ดู การแข่งย้อนหลังของพวกนายครบทุกกล้องแล้ว ..... อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ
มาร์ค ถึงนายจะได้ MVP แต่บางทีมันก็จะไม่ได้โชคดีแบบนั้นเสมอไป ฉันว่าแบมแบมหน่ะ
เป็นจุดอ่อนของนาย สังเกตได้เลยว่านายขาดความระมัดระวังตัวเองมากตอนที่ไปเจอแบม
แถมยังทำให้แบมแบมมีอันตรายไปด้วย ถ้าพวกนั้นคิดจะฆ่าน้อง 1 นาทีหน่ะ เหลือเฟือ
.....มาร์ครู้สึกหน้าตึงขึ้นมาทันที
“ฉันจะเปลี่ยนให้แจ๊กสันมาดูแลแบมแบมแทน แล้วนายไปดูแลยูคยอมดีกว่าไหม?” จินยอง ทำ
หน้าจริงจัง
“ไม่เอานะ ผมกับแบมแบม แค่มองตาก็รู้ใจแล้ว เราเข้าขากันดี ต่อไปนี้ผมจะระวังให้มากขึ้น”
มาร์ค รีบตอบแบบลิ้นรัวกลัวใครจะแย่งพูด
“รู้ใจ!!?? น้องเขารู้ใจนายแล้วเหรอมาร์ค” จินยองย้อนคำแบบ อมยิ้มไปด้วย ทำเอามาร์คหน้า
แดง
“ตอนที่ชั้นไปขอข้อมูลที่ YG เพื่อนทีม เอ ของนายฝากความคิดถึงมาด้วยหล่ะ อิ อิ” รอยยิ้ม
ของจอมมารปรากฏขึ้นบนหน้าจินยอง
มาร์คหน้าแดงกว่าเดิม แดงจนไปถึงใบหู อายแทบมุดแผ่นดินหนี ...แย่แล้ว ..........เขารู้!!??
............ดังนั้นทุกอย่างจึงเป็นไปตามที่จินยองต้องการโดยไม่มีใครกล้าขัด แบมแบมเปลี่ยนมา
ฝึกเรื่องความแข็งแรงและพละกำลังกับแจ๊กสันแทน ส่วนยูคยอมหลังจากออกจากโรงพยาบาล
ต้องไปฝึกเรื่องความว่องไวกับมาร์ค และถึงจะไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก แต่แจบอมต้องเข้ามาดูแล
ยองแจแบบตัวต่อตัว ส่วนจินยองต้องฝึก simulation จำลองการวางแผนและสถาณการณ์คน
เดียว ตลอด 3 เดือนสุดท้ายก่อนเดบิว หลังจากนี้จะมีอนาคตที่สดใส หรือกองซากศพของพวก
พ้องที่กำลังรอพวกเขาอยู่กันแน่ ...
ความคิดเห็น