Crystal War, When I must Drive Lolis.[สงครามผลึก, เมื่อผม ต้องขับโลลิ]

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 1 - 1 เมื่อผม-

Resume

ชื่อ : ฟรอส

อายุ : 25 ปี สูง : 180 หนัก : 90

เรียนจบ : มหาลัยธรรมดา สาขาครุศาสตร์คอมพิวเตอร์

เกรดเฉลี่ย : 2.00

งานที่เคยทำมาก่อน : อาจารย์อัตราจ้าง วิทยาลัยกดค่าแรง

ถนัด : ซ่อมประกอบคอม , สอนหนังสือวิชาคอมพิวเตอร์ , อินเตอร์เน็ต , วาดภาพ , แต่งนิยาย , เขียนการ์ตูน , เกมส์

ภาษาที่สอง : อังกฤษ อ่านพอใช้ เขียนพอใช้ ฟังพอใช้ พูดพอใช้

สิ่งที่สนใจ : อนิเมะ , มังงะ , โปรแกรมเมอร์ , นักเขียนนิยาย , คนสร้างเกม , โลลิ

เงินเดือนที่คาดหวัง : 15000 สำหรับงานที่ทำ 5 วันต่อสัปดาห์ 22000 สำหรับงานที่ทำ 6 วันต่อสัปดาห์

======================================================================================

ตอนที่ 1

                "จะว่ายังไงดีหละ ความสามารถและความถนัดของคุณมันไม่ได้ตอบโจทย์กับงานของเรานะครับ"

                "ไม่ผ่านค่ะ เราต้องการประสบการณ์ด้านนี้อย่างน้อยหนึ่งปี"

                "ไว้เราจะติดต่อกลับไปภายหลังนะครับ"

                "เราถือว่า เกรดเฉลี่ยเป็นตัวบ่งบอก

                "กรณีของคุณ ควรจะไปสมัครในสาขางานที่ตรงกับด้านที่เรียนมาจะดีกว่านะคะ"

                "ทางเราต้องการรับคนที่ บุคลิกดีเป็นหลักค่ะ"

                ไม่ผ่าน

                ไม่รับ

                ขาดคุณสมบัติ

                แล้วจะติดต่อกลับไป แต่ก็ไม่เคยติดต่อกลับมา

                - 15.30 น. ใจกลางเมืองใหญ่ จังหวัดเมืองเทพ (จังหวัดสมมุติบน ประเทศสมมุตินาม แผ่นดินอิสระ) -

                "ทำไมงานมันหายากเย็นอย่างงี้เว้ย!" ผมตะโกนออกมาดังๆ ระหว่างเดินโต๋เต๋ ผ่านริมคลองแสนเหม็นและดำราวน้ำมันดิบหลังตึกที่เพิ่งสมัครงานไปแต่ไม่ผ่าน ตามลำพังด้วยความผิดหวัง ผมก็เข้าใจอยู่หรอกนะ ว่าบางที Resume ผมอาจจะเป็นปัญหาให้ผมสมัครงานไม่ได้ แต่บางที่ ที่ไม่ได้ดู Resume แต่ขอดูวุฒิ ก็ไม่เอาเราเหมือนกัน ใช่ซี่ ผมมันเด็กซิ่วกว่าจะจบก็ล่อเกินเวลาที่คนทั่วไปเรียน ตั้ง 3 ปี

                แถมไอ้คนที่หน้าตาบ้านๆอย่างผมกับกับรูปร่างที่เกือบจะอ้วน ก็อาจจะเป็นอุปสรรค อีกอย่างที่ทำให้เขาไม่เอาเหมือนกัน ไม่สิ หน้าตาไม่ค่อยจะเกี่ยวหรอก บุคลิก ที่เหมือนโอตาคุคิโม่ยของเรามากกว่า ก็อุตส่าห์แต่งตัวให้ดูดีขึ้นแล้วแท้ๆนะ

                หรือจริงๆแล้วเป็นเพราะผมอาจจะเลือกงานเกินไปไม่ตรงสายงาน  ต้องการเงินเดือนมากไป จนทำให้กรอบของงานมันแคบลง ก็เป็นได้

                .

                .

                .

- 16.30 น. ณ ย่านการค้า ห่างจากสถานที่ก่อนหน้า ระยะทางราว รถเมล์ 4 ป้าย ได้

                "เป็นยังไงมั่ง ฟรอส ได้งานบ้างมั้ย?"

                "ไม่เลยครับแม่"

                "ยังไงก็พยายามหน่อยละกันนะ ถ้าเงินหมดก็บอกได้เดี๋ยวแม่ส่งไปให้"

                "ตัวเองยิ่งไม่มีใช้อยู่ หนี้ก็ท่วมบ้านจะตายอยู่แล้ว ผมยังพอมีเงินจากงานฟรีแลนซ์อยู่บ้างน่าแม่"

                "อืม แม่ก็อยากจะช่วยลูกบ้าง"

                "อย่าเลยครับ เท่านี้ผมก็รบกวนแม่จะแย่แล้ว"

                "ดีแล้วหละลูก ที่คิดแบบนั้น"

                "ว่าแต่น้องเป็นยังไงบ้างหน่ะแม่ ?"

                "ก็ ขึ้นๆลงๆเหมือนเดิมนั่นแหละ เมื่อเช้า แม่กับพ่อก็เพิ่งพาน้องไปหาหมอ เขาก็บอกอาการไม่ได้หนักกว่าเดิมหรอก ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

                "ครับ ได้ยินแบบนั้นผมก็โล่งใจ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับแม่ ฝากสวัสดีพ่อกับน้องด้วยนะครับ"

                "จ้ะ โชคดีนะฟรอส แม่รักลูกนะ"

                "ครับ ผมก็เช่นกันครับ"

                ตรื้ด!

                การสนทนาทางโทรศัพท์กับแม่ผมจบลง พร้อมกับการปล่อยวางสิ่งที่แสนเศร้าเอาไว้เบื้องหลัง เพราะผมเป็นคนแยกแยะอะไรต่างๆออก ว่าตอนไหนควรรู้สึกยังไง

                และ!

                ในขณะที่ร่างกายของผมมาหยุดยืนอยู่ ณ สถานที่ขายของนำเข้าทั้งแท้ทั้งปลอมที่คนในวงการรู้จักกันดี สะพานเด็ก!!! ยังไงหละ

                อะ จริงสิ! หลายๆคนก็น่าจะเข้าใจดีนะว่าทำไมผมถึงคุยกับแม่อย่างเดียว ก็ใช่หน่ะเซ่! ผมมันคิโม่ยไงหละ ถึงจะไม่ได้แสดงตัวตนคิโม่ยออกมา แต่เพราะออร่าแห่งความน่ารังเกียจหรือคิโม่ย ที่มันแผ่กระจ่ายออกมาจากตัวผม ที่ชอบสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ แต่งตัวง่ายๆเสื้อยืดกางเกงแสลคแต่กลับดูลุ่มล่ามนั้น ทำให้ผมยังหาแฟนเป็นตัวเป็นตนไมได้เลยหน่ะเซ่!!!

                เอาเหอะ ต่อให้ใส่ชุดดูดีแบบวันนี้ คนก็มองว่าหน้าตาเรามันโอตาคุอยู่ดีนั่นแหละ

                เรื่องนั้นช่างปะไร บ่นไปก็เท่านั้น สาวๆจริงๆหน่ะเหรอจะสู้สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า !โลลิ! ในอนิเมะได้!

                ผมเดินตรงเข้าไปภายใน ลึกเข้าไป ลึกเข้าไปจนกระทั่งถึงโซนขายของนำเข้า ตรงไปยังร้านที่ประจำ แล้วทำการจ้องมองเหล่าฟิกเกอร์ ตุ๊กตาการ์ตูนญี่ปุ่นสาวน้อยน่ารักโลลิที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในวันนี้

                คานะจัง สาวน้อยผมดำโลลิสุดยอด!! น่ารัก ด้วยท่วงท่าที่ดูซุกซนดื้อหน่อยๆ กับการแอ่นก้นแสนดึงดูดนั่น แล้วยังแลบลิ้นโชเขี้ยวอีก น่ารักโฮก! ขนาดสเกล 1 ต่อ 8 รุ่นลิมิเตด!! ราคา 3000 บาท!!

                ไมกะจัง สาวน้อยโลลิผมน้ำเงิน สุดแสนจะคูลเดเระ ด้วยสายตาเย็นชา กับท่าทางการยืนที่ดูเพิกเฉยต่อพี่ชายคนนี้ แค่นั้นความรู้สึกที่แสนจะทำร้ายจิตใจแต่ก็รักษาในเวลาเดียวกันก็พรั่งพรูออกมา ขนาดสเกล 1 ต่อ 8 รุ่นลิมิเตด 3000 เหมือนกัน!!!

                แล้วยังมี อุมิซากิจัง โลลิแสนเรียบร้อย กับ นัทสึโกะจัง โลลิโนตมแสนจะขี้อายอีก

                อ้าก!!! โลลิสุดยอด อยากได้ อยากได้! อยากได้!! อยากได้!!!

                ใช่ๆ ผมอยากได้มากๆ บอกเลย แต่งานก็ยังไม่มี เงินก็ต้องแบ่งเก็บใช้หลายส่วน จะเอาเงินมาซื้อของเหล่านี้ไม่ได้!

                "จะรับสักตัวมั้ยคะพี่ ? เพิ่งมาใหม่เลยนะคะ"

                ไม่ทันจะได้คิดเพ้อเจ้ออะไรต่อ ผมก็โดนพนักงานสาวของร้านเดินเข้ามาสอบถามเข้าเสียแล้ว เชิงหนึ่งก็เชียร์ขายของ เชิงหนึ่งก็เหมือนไล่หากไม่ซื้อ

                "ไม่ครับ มาเช็คของกับราคาก่อนเฉยๆ" ผมเอ่ยแล้วปลีกตัวหลบเลี่ยงออกมาในทันที 

                ลาก่อนนะ คานะจัง ไมกะจัง อุมิซากิจัง นัทสึโกะจัง แม้ว่าผมจะคลั่งพวกเธอมากก็ตาม แต่ผมก็ได้แต่ยืนจ้องมองพวกเธอเอามือลูบกระจกส่งสายตาให้กันและกันแต่เพียงเท่านี้ เนื่องด้วยตัวผมมันจน มิอาจเอื้อมมือไปแตะนางฟ้าชั้น 3,000 คูณ 4 ได้ พวกเราคงต้อง ... ล่ำลากันไป