คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [FIC] White Wolf (KaiBaek) - Intro
White wolf
Pairing : Kai x Baekhyun
Rate : NC – 17
Story and Art : Gornhai
- Intro -
ข้าไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ใครก็ได้ช่วยที ข้ากลัวเหลือเกิน ..
สองวันก่อน
หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากกลางเมือง ลึกเข้าไปในป่าบนเนินเขา
ร่างของเด็กหนุ่มวัยสิบเก้าปีกำลังวิ่งฝ่าหลายชีวิตในหมู่บ้านที่กำลังหนีอะไรบางอย่าง เด็กหนุ่มไม่สนใจนอกจากวิ่งเข้าไปในหมู่บ้านท่ามกลางเปลวไฟที่ลุกครอกเหมือนจะกลืนให้บ้านหลายหลังหายไป และเมื่อถึงหน้าบ้านของตัวเองเขาก็เข่าอ่อนล้มลงกับพื้นดิน ไฟที่ลุกโหมไหม้บ้านไม้เล็กๆทั้งหลังสะท้อนอยู่ในตาที่เต็มไปด้วยน้ำเอ่อคลอ
“ท่านยาย พี่ ...ฮึก ไปไหนกันหมด”
เพื่อนบ้านข้างเคียงครอบครัวหนึ่งที่กำลังวิ่งหนีตายนั้นเห็นว่าเด็กหนุ่มยังไม่ยอมรีบหนีก็กลัวว่าจะโดนไฟครอกไปด้วย หญิงวัยกลางคนฝากลูกไว้กับสามีของเธอแล้ววิ่งกลับมาหาเขา
“แพคฮยอน เจ้าบ้าไปแล้วรึไงรีบลุกขึ้นสิ ไฟจะไหม้พวกเราอยู่แล้ว”
“ไม่ ข้าไม่ไป ท่านยายของข้าอยู่ในนั้น”
“ข้ารู้ แต่ว่ามันไม่ทันแล้ว ... คือ...”
“ปล่อยข้า”
“หยุดนะแพคฮยอน เจ้าไม่เข้าใจรึไง ข้าเสียใจแต่มันไม่ทันแล้ว เจ้าช่วยยายของเจ้าไว้ไม่ทันแล้ว” หญิงคนนั้นเอ่ยบอกเสียงดัง เธอเสียใจแต่ยังไงก็ต้องเอาชีวิตให้รอดเสียก่อน แพคฮยอนน้ำตานองหน้าถามขึ้น
“ละ แล้ว พี่จุนมยอน .. พี่ของข้า พี่ของข้าอยู่ที่ไหน เค้าอยู่ในนั้น...”
“ไม่ใช่ ข้ามั่นใจว่าไม่ใช่”
“แล้วอยู่ไหน พี่ของข้าอยู่ไหน”
“เอ่อ คือ...”
ผู้คนในหมู่บ้านบนเขาแห่งนี้ต่างก็อพยพกันไปคนละทิศละทาง แต่สำหรับคนไม่มีญาติพี่น้องอย่างเขาแล้วมันช่างเหมือนชีวิตไม่เหลืออะไรเลย ก็ในเมื่อครอบครัวของเขา สิ่งสุดท้ายกลับไม่ได้อยู่ตรงนี้ ท่านยายเสียไปในกองเพลิง ส่วนพี่ชาย ..
ผ่านมาจนถึงตอนนี้
แพคฮยอนนึกถึงเรื่องที่คนในหมู่บ้านเล่าให้ฟังก่อนหน้าที่บอกว่าไฟไหม้โดยไม่รู้สาเหตุ แต่ดูเหมือนจะมีคนเห็น ..หมาป่า แล้วพี่ชายของเขาก็เหมือนจะหายไปกับหมาป่า
ตอนนี้เขาใช้ชีวิตในป่ามาได้สองวันแล้ว ใครจะรู้ล่ะว่าอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงเขาก็จะอายุยี่สิบปีเต็ม วันเกิดที่น่าจะได้ฉลองพร้อมหน้ากับครอบครัวกลับกลายเป็นต้องรับเรื่องสะเทือนหัวใจเอาไว้เต็มอก ร่างเล็กในชุดผ้าฝ้ายแบบลำลองที่ยังไม่ได้เปลี่ยนนั้นนั่งคอตกอยู่ริมธารในยามพลบค่ำ ที่ต้องแยกออกมาจากการอพยพของคนในหมู่บ้านเพราะเขาต้องตามหาพี่ชาย
น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงมาตามแก้มขณะที่มองท้องฟ้าในยามมืดมิด อากาศหนาวเหน็บห้อมล้อมร่างกายเอาไว้ให้แทบทนไม่ไหว คืนนี้เขาก็อายุยี่สิบแล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว กลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัวแล้ว
ใบหน้าขาวใสมีรอยกิ่งไม้บาดบ้าง เลือดที่ไหลซิบๆออกมาถูกมืออีกข้างยกขึ้นเช็ด แค่นี้ไม่ทรมานเหมือนตอนเช็ดน้ำตาหรอก
“พระจันทร์สวยจังแฮะ ....”
หลังจากประโยคที่เอ่ยขึ้น จู่ๆก็เหมือนกับข้างกายกำลังเงียบลงกว่าเก่า ก้อนเมฆจางๆเผยผ่านให้เห็นพระจันทร์ดวงโตลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้า แพคฮยอนไม่นึกเลยว่าจะได้เห็นมันชัดเจนขนาดนี้ ในอกรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นรัวขึ้นๆ ความตื่นเต้นที่ได้เจอทำเอาต้องแปลกใจตัวเอง ความดีใจมันตีตื้นขึ้นมา
“เป็นไรไปนะ....”
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่คิดสงสัยอะไร ร่างเล็กที่นั่งจ้องมองพระจันทร์เต็มดวงกำลังมีความสุขอย่างไม่รู้ตัว แต่แล้วเมื่อความดีใจเกินปกติกำลังแผ่ซ่านไปทั้งกายสติก็เริ่มกลับมา แพคฮยอนก้มมองตัวเองที่เริ่มจะไม่สนุกแล้ว จู่ๆร่างกายก็ร้อนขึ้น ร้อนขึ้น ดีใจกับพระจันทร์เต็มดวงจนแทบอยากวิ่งโลดขึ้นไปหา
“อึก...” ใบหน้าขาวๆเริ่มฉายแววทรมานเพราะหายใจไม่ออก ร่างกายที่ร้อนกลับเหมือนมีพลัง มันมากจนสามารถปะทุระเบิดออกมาได้หากว่ายังอยู่ในร่างของมนุษย์
ความอึดอัดจู่โจมเข้าอย่างแรง แพคฮยอนล้มลงกับพื้นหินที่นั่งอยู่ มือบางยกขึ้นจับที่หน้าอกราวกับหัวใจจะหลุดออกมา ร่างกายกำลังปั่นป่วน
“อึก .. ไม่นะ”
เหมือนกำลังจะตาย ร่างกายกำลังเปลี่ยนไป ไรขนอ่อนสีขาวโผล่ออกมาจากตามลำแขน ปลายนิ้วเหยียดเกร็งเปลี่ยนรูป เล็บใสขาวขุ่นและงอกยาว ใบหูตั้งชันขึ้น
ร่างกายงอบิดเปลี่ยนรูปใกล้เคียงกับสัตว์ชนิดหนึ่ง เหมือนจะตายแต่ลึกๆกำลังดีใจ เหมือนจะได้ปลดปล่อยแล้ว
ไม่กี่นาทีเท่านั้น ท่ามกลางป่าอันเงียบงัน หมาป่าสีขาววิ่งทะยานรอบลานกว้างใต้เงาพระจันทร์เต็มดวง
“โบร๋ววววววววววววววววววววววว...........”
◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇
“ฮึก....”
เสียงร้องไห้ดังเบาๆอยู่ในซอกอาคารไม้ในเมือง กองขยะเหม็นเน่าเปรียบเสมือนกำบังไม่ให้ใครได้เห็นร่างของเขา
“เฮ้ย .. มืดแบบนี้หาเจอมั้ยวะ มันวิ่งไปทางไหนแล้วน่ะ”
“ไม่เจอเลย สีขาวสวยแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อนเลยว่ะ ดูไม่โหดร้ายเท่าพวกที่เคยเจอเลย”
เสียงชายฉกรรจ์หลายคนที่ถือคบเพลิงออกตามหาหมาป่าสีขาวกำลังคุยกันอยู่ไม่ห่างกับกองขยะตรงนี้ ร่างกายเปลือยเปล่านั่งกอดเข่าสั่นระริกอย่างหวาดกลัว ผิวกายเย็นเฉียบผุดพรายไปด้วยเม็ดเหงื่อ เรียวขาขาวที่ขดงออยู่หลังกองขยะขยับเล็กน้อย
“เสียงอะไรน่ะ!”
เฮือก....
แพคฮยอนสูดหายใจด้วยความตื่นตระหนกอีกครั้ง เขาจะต้องถูกเจอในสภาพแบบนี้น่ะเหรอ .. ไม่นะ
“เฮ้ย ไปกันเหอะ มันน่าจะอยู่แถวนี้ไม่ก็เข้าป่าไปแล้วแหละ”
“เออ พาพวกแยกกันหาอีกทางแล้วกัน”
คนของเจ้าเมืองแห่งนี้วิ่งกรูกันไปอีกทาง
แพคฮยอนกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ปานจะขาดใจ กลัว .. เขากำลังกลัว กลัวไปหมด ทุกอย่างมันช่างเลวร้ายอะไรอย่างนี้
แม้จะอยู่ในร่างของหมาป่าสีขาวก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง แต่สติสัมปชัญญะของเขายังอยู่ครบถ้วนเสมอ เขารู้ตัวว่าวิ่งเข้าเมืองมาในร่างของหมาป่า แต่เวลาแห่งความสุขที่ได้โลดแล่นในร่างของสัตว์ที่ไม่ใช่มนุษย์ได้หมดลงไปแล้ว ตอนนี้ร่างกายกลับมาเป็นอย่างเก่าพอดิบพอดีกับที่เข้ามาหลบตรงนี้
ดวงตาที่มีแต่แววหวาดกลัวน่าสงสารหลุบลงมองร่างของตัวเอง แม้จะเป็นผู้ชายแต่หากออกไปเดินกลางถนนแบบไม่ใส่อะไรชาวเมืองได้ตกใจไล่จับเข้าไปขังเอาไว้เป็นแน่ แต่แล้วปัญหาใหม่ที่ใหญ่กว่านั้นก็ปรากฏชัดผ่านสายตาเข้าไปในหัวสมอง
“มะ ไม่จริง...”
แพคฮยอนมองร่างกายของตัวเองที่เขาไม่ยอมรับว่ามันใช่ แผ่นอกที่เคยเรียบแบนกลับแทนที่ด้วยเนินเนื้อนุ่มในแบบของผู้หญิง ทรวงอกขาวทำให้ชายหนุ่มแทบช็อค สายตาทั้งคู่มองเลยลงไปตามเรียวขาที่ไม่ต่างจากเดิมมากนัก หากแต่ส่วนนั้นที่ควรจะเป็นของผู้ชายกลับกลายเป็นของผู้หญิง ผมที่เคยสั้นแบบผู้ชายกลับกลายเป็นยาวสลวยเป็นลอนปรกมาถึงหน้าอกและยาวเกือบถึงแผ่นหลัง
เขาพยายามเบิกตามองร่างกายตัวเองอีกครั้ง แพคฮยอนมือไม้สั่นก่อนจะรีบสัมผัสทุกส่วนที่เขาไม่เคยมี
“มะ ไม่จริง” ชายหนุ่มกำลังคิดว่าตัวเองฝันไป นี่มันร่างกายของผู้หญิง แพคฮยอนทั้งหยิกทั้งดึงทึ้งแขนตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ภายในพื้นที่แคบๆ น้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นลงมาตามแก้ม
ครั้งแรกก็เรื่องครอบครัว
ครั้งที่สองก็เรื่องกลายร่างเป็นสัตว์
ครั้งนี้ยังต้องพบตัวเองในร่างของหญิงสาว
หรือร่างกายของข้า .. กำลังต้องคำสาป
.
.
Tbc. Part -1
แอบตกใจ นี่มันอัลไล เขียนเอง พังเอง TvT
ขอลงอินโทรชิมลางหน่อยนะคะ ไม่รู้จะมีคนอ่านอ๊ะป่าว?
ทุกคนคงเห็นภาพประกอบนะคะ (เป็นคนชอบรีทัชค่ะ)
สารภาพว่าหลังทีเซอร์ออก ทำมันออกมาสนองนีดส์เฉยๆ หลังจากนั้นตื่นเช้ามาพล็อตในหัวก็พุ่งปรี๊ดอย่างแรง
จะไม่เขียนก็คงทนไม่ไหว (อึดอัดแย่ ไม่ดีๆ 55) เนื้อเรื่องก็เลยเป็นไปตามภาพนิดนุง ไม่รู้ถูกใจกันป่าว
เรื่องนี้จากที่จะเป็น SF แต่มันก็ยาวออกมาหน่อย สองจิตสองใจเลยติดว่า FIC ไปเลย ง่ายดี คาดว่าคงมีไม่กี่ตอนค่ะ 3 หรืออาจจะ4
แต่ก็อยากรีบให้จบก่อนคัมแบ็คสเตจนะ กลัวว่าลุคนุ้งแบคแบบเท่ๆจะทำให้ไม่อินกัน 5555555 /
พาร์ทหน้าถ้าไม่น็อคก่อน คงลงให้คืนนี้ค่ะ อิอิ
เรื่องนี้นายเอกเคะม๊าก มากกกกก ส่วนพระเอก รอดูนะคะ (เหมือนอ่านนิยายวายยังไงยังงั้น==)
ภาษาอาจไม่จัดเต็มอย่างที่ควร เพราะแนวนี้ไม่ถนัด อิอิ
แท็กเรื่องนี้นะคะ เผื่อใครอยากติด TvT #หมาป่าขาว
ปล. ใครที่รอ Just A Beat ขอโทษที่ลงช้าอีกแล้ว ขอคั่นด้วยเรื่องนี้อีกซักแป๊บละกันนะคะ เด๋วต่อให้แน่ๆ ;A;
ความคิดเห็น