คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : WHEN ? .. Chapter.[5]
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะ จริงๆเรื่องนี้กอนดองมาหลายปีแล้ว -*-
(ถ้าเกิดใครจะรู้จักมาก่อนอ่ะนะ) พอดีเพิ่งมาลงที่เด็กดี ดีไม่ดียังไงขออภัยด้วยนะคะ
ส่วนพาร์ทนี้มีฉากวอนเฮ แบบนี้ลงได้มั้ยอ่ะ แบนมั้ยหนอ ?
หมายเหตุ : ฟิคเรื่องนี้ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆทั้งสิ้น .. แม้แต่แรงดึงดูดก็ตาม
(*จะอ่านให้สนุก ก็เต็มที่เลยค่ะ อย่าสนไรมาก ^^~)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Chapter 5
ล้อยางของรถคันหรูสีบลอนด์เงินบดไปตามถนนลาดยางในตัวเมืองที่เอ่อนองไปด้วยน้ำฝนในยามค่ำคืน สายฝนยังคงกระหน่ำลงมาไม่หยุดแม้ว่าจะหนักน้อยกว่าเมื่อกลางวันแต่มันก็สร้างความลำบากใจให้คนบางคนไม่น้อย
.. ให้ตายสิ วันนี้ฟ้ารั่วรึไงกันนะถึงได้ตกลงมาไม่หยุดไม่หย่อนแบบนี้
ร่างบางคิดในใจอย่างหัวเสียก่อนที่จะหยุดรถลงที่หน้าตึกสูงเกือบจะระฟ้า ดงแฮหยิบร่มที่วางไว้บนเบาะข้างคนขับออกมาด้วย มือบางดันประตูรถออกอย่างระวัง ร่มคันสีขาวขนาดกลางเด้งออกบังฝนให้คนเป็นเจ้าของแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้มากนักเมื่อน้ำที่เอ่อนองอยู่กระเด็นเข้าซึมลงไปในขากางเกงสีครีมตัวยาว ลมที่พัดเอาน้ำฝนที่ตกอยู่ก็ซัดเข้ามาที่ร่างแต่เขาหาสนใจไม่ รีบตรงเข้าไปที่ตู้กระจกซึ่งเป็นป้อมของ รปภ. ของบริษัท ชายหนุ่มวัยกลางคนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือน ก่อนที่จะรีบเปิดประตูให้เมื่อรู้ว่าเป็นใคร
“สวัสดีครับคุณดงแฮ มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ” เขาถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มที่รู้ดีว่าเป็นใครได้มาที่นี่
“สวัสดีครับ คือว่าเมื่อกลางวันเห็นซีวอนบ้างไหมครับ ผมมาตามหาเขา” ดงแฮถามอย่างรีบร้อน
“อ๋อ .. รู้สึกว่าจะออกไปตั้งแต่ช่วงเที่ยงๆได้แล้วล่ะครับ ตอนที่ฝนเริ่มตก”
“งั้นเหรอครับ งั้นขอบคุณมากนะครับ” ดงแฮบอกแล้วรีบผลักประตูออกไปทันทีท่ามกลางสายตาของคนที่มองอยู่
“อะไรของเขานะ...” แม้จะสงสัยกับท่าทางรีบร้อนของอีกฝ่ายแต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
หลังจากออกจากบริษัทมาดงแฮก็ออกไปหาตามที่ๆเคยไปกันเสียหลายที่ ร้านอาหารที่ไปประจำก็ไม่เห็น บ้านเพื่อนก็ไม่มี ห้างสรรพสินค้าก็ไม่เจอ ที่อื่นๆก็ไม่มี แม้กระทั่งร้านขายขนมกับของเล่นของฮยอกแจเพื่อนของเขาทั้งสองเองก็ตาม เสื้อผ้าที่สวมใส่บัดนี่เริ่มจะเปียกโชกได้แล้ว ยังดีที่แอร์เย็นฉ่ำในรถช่วยให้มันคลายชื้นลงได้บ้าง แต่ความหนาวก็เล่นเอาร่างบอบบางไอออกมาได้เช่นกัน
ตามหาจะร่วมสองชั่วโมงแล้วอีกฝ่ายจะไปไหนกันนะ นึกไม่ออก ดงแฮจอดรถลงที่หน้าสวนสาธารณะกลางเมืองแล้วจึงเดินลงไปตามหาอีกรอบ ปอยผมเริ่มจะลู่ลงแนบใบหน้าเพราะเม็ดฝนที่กระทบเข้ามา เดินหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ ร่างบางยืนนิ่งอยู่แบบนั้นท่ามกลางแสงสลัวจากเสาไฟต้นใหญ่ ในมือก็กำร่มเอาไว้แน่น
.. นี่เรากำลังทำอะไรอยู่นะ ใครเค้าจะมาสวนสาธารณะเอาเวลาแบบนี้กัน
คิดแล้วก็เริ่มจะเหนื่อยอ่อน ดงแฮเองก็นึกไม่ออกว่าซีวอนจะไปไหน โทรไปที่บ้านก็บอกว่ายังไม่กลับ เขาควรจะทำยังไงดี ... คิดได้ก็กลับเข้าไปในรถอีกครั้ง
“ฮัดเช้ย!! ..” เสียงจามดังออกมาเตือนให้รู้ว่าร่างกายเริ่มจะไม่ไหวแล้ว
ชายหนุ่มขับรถเลียบไปตามถนนอย่างช้าๆ มองซ้ายทีขวาทีแล้วสายตาทั้งคู่ก็หยุดลงที่รถคันสีดำคุ้นตาที่จอดอยู่ในลานจอดรถของผับแห่งหนึ่ง .. นี่ไงล่ะ เจอเสียที ทำไมเขาถึงนึกไม่ถึงทั้งที่มันน่าจะเป็นที่แรกที่ตัวเองจะต้องมาตามหาด้วยซ้ำ รอยยิ้มบางแค่นหัวเราะให้ตัวเองเบาๆ
.. ฉันนี่มันก็โง่อีกแล้วสินะ ก็รู้ทั้งรู้ ว่านายชอบมาที่นี่
แสงสีสลับกับความมืดเป็นช่วงๆและเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มชวนให้ปวดหัวขึ้นมาเอาดื้อๆ ร่างบอบบางเดินเข้าไปช้าๆพลางมองหาใครบางคนที่ตามหา แม้ว่าจะเป็นผับที่มีระดับขึ้นมาหน่อยแต่ยังไงมันก็ไม่ต่างจากที่อื่นสักเท่าไหร่ ใบหน้าหวานที่เริ่มจะซีดเพราะอาการเหนื่อยย่นจมูกขึ้นทันทีที่ได้กลิ่นควันสีเทาจากโต๊ะข้างๆที่เดินผ่าน ห่างออกไปไม่ไกลนักก็เป็นฟลอร์ที่คนส่วนใหญ่กำลังเมามันแดนซ์กันกระจาย ไม่ใช่ว่าไม่เคยมา กับเพื่อนก็เคยมาบ้าง แต่สาบานได้ว่าไม่ค่อยจะชอบเท่าไหร่ จะหาอะไรกินก็ไปที่ร้านอาหารอร่อยๆกว่านี้ไม่ได้รึไงนะ .. ก็เพราะคิดแบบนี้ล่ะมั้งเขาถึงได้น่าเบื่อ ไม่ได้น่าเร้าใจอย่างที่คนส่วนใหญ่ชอบ
.. และก็รวมนายด้วยใช่ไหมซีวอน
เดินเข้าไปมองหาได้ไม่เท่าไหร่ห่างไปไม่ไกลนัก ก็เจอเข้าอย่างจัง ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่มตัวใหญ่ของโต๊ะกลุ่มหนึ่ง เบื้องหน้าวางไปด้วยของมึนเมาหลายชนิด และโดยไม่ต้องสงสัยเลย ข้างกายที่รายล้อมไปด้วยหญิงสาวที่แต่งตัววับแวม สภาพที่นัวเนียคลอเคลียกันอยู่แบบนั้นสร้างความเจ็บปวดให้คนที่เห็นได้ไม่น้อย ไม่ใช่เขาไม่เคยรู้ ไม่ใช่เขาไม่เคยเห็น แต่มันก็อดที่จะโกรธไม่ได้ เพราะนี่หายไปดื้อๆเลย ..อย่างน้อยทุกครั้งก็ยังโทรมาโกหกกันให้หายห่วง แล้วทำไมครั้งนี้ถึงหายมาแบบนี้
ไม่ว่าซีวอนจะทำอะไรหรือไปที่ไหนดงแฮรู้ทุกอย่าง ก็บอกแล้วว่าไม่ได้โง่ ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะเดินตรงเข้าไปทันที หวังจะพาคนที่กำลังเมามายมีความสุขอยู่แบบนั้นกลับบ้าน และน่าแปลกที่ครั้งนี้ความอดทนอดกลั้นของเขาแทบไม่เหลือแล้ว ปกติจะเฉยซะแต่ว่าวันนี้เป็นไรก็ไม่รู้
..ฉันไม่อยากจะแคร์นายแล้วนะ
แต่เมื่อกำลังจะเดินออกไปจู่ๆก็มีมือใหญ่มาคว้าเข้าที่เอวบางให้หันหน้ามาทางเขา ดงแฮเกือบจะเซล้มเพราะแรงดึง ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างอย่างตกใจ ความกลัวแล่นเข้ามาเมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น
“น้องสาว มาคนเดียวเหรอ” ชายหน้าตาน่ากลัวในชุดสูทสีดำถามขึ้น ใบหน้าที่แดงก่ำเพราะเหล้าที่ดื่มก้มลงมาหาคนตัวเล็กอย่างไม่ให้ตั้งตัว
“ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย ปล่อย..” เสียงเล็กร้องขึ้นพยามหันหน้าหนีไอ้คนน่ากลัวนี่
“อ่า งั้นเหรอ.. น่ารักซะด้วย” พูดไปก็ยังไม่ฟัง ท่าทางก็ดูดีแต่เจอเหล้าเข้าไปไม่น่าเชื่อว่าจะหน้ามืดขนาดได้นี้ ดงแฮมองไปรอบๆก็ไม่เห็นจะมีใครสนใจเขาเลย
“ช่วยด้วย .. ไอ้บ้า ปล่อยนะเว้ย” แม้จะเริ่มตะโกนแต่ทว่าเสียงดังของเพลงที่บรรเลงอยู่ก็ได้กลบมันไปหมดเสียแล้ว ร่างบางทุบเข้าไปที่แขนนั่นที่เกาะเกี่ยวตัวเขาเข้าไปทุกที นี่มันอะไรกัน บ้าที่สุด สีหน้าของดงแฮเริ่มจะมีอาการที่บ่งบอกถึงความกลัวขึ้นมา เขาหันหน้ากลับมาอีกทางเพื่อมองหาคนที่กำลังต้องการ
“ซีวอน .. ซีวอน ช่วยด้วย” ร้องเรียกเสียงดังในขณะที่อีกฝ่ายยังคงนั่งซุกหน้าอยู่กับสาวๆพวกนั้นอย่างไม่ได้สนใจอะไรเลย ไอ้โรคจิตที่กำลังกอดเขาเข้าไปเต็มๆก็เริ่มจะดึงลากเขาออกไปจากตรงนี้เสียแล้ว
“มาสนุกด้วยกันนะ” เสียงแหบพร่าที่น่ากลัวพร้อมกับมือใหญ่ที่ดึงเขาไปนั้นเล่นเอาตัวเองเริ่มจะร้องไห้ออกมาจริงๆ ที่นี่มันเถื่อนแบบนี้เลยเหรอ
“ไม่ๆๆ ปล่อยฉันนะ นะ นาย.. จะเอาเท่าไหร่บอกมา เพื่อนฉันอยู่ตรงโน้น เดี๋ยวเค้าก็เห็นฉันแล้ว เค้าไม่ยอมให้นายพาฉันไปหรอก” น้ำเสียงที่เริ่มสั่นพยายามพูดจาด้วยดีๆเพราะหวังว่าอีกฝ่ายจะฟังเขา แต่ที่ไหนได้กลับลากเขาไปที่โต๊ะมุมสุดของผับทันที
“ม่ายได้หรอก .. ฮ่าๆ ไม่เอาเงิน” เอาแล้วไง ก็ดูท่ามันจะมีเงินนี่นา ไม่มีผลเลยให้ตายสิ ร่างบอบบางที่เริ่มจะหมดแรงได้แต่มองบริกรชายที่เดินผ่านไปมาอย่างขอความช่วยเหลือ แต่จนแล้วจนรอดก็ได้กลับมาแต่ความเมินเฉยเพราะแต่ละคนที่อยู่ในนี้ต่างคนต่างแทบไม่ได้สนใจกันเลย จากที่ทั้งดิ้นทั้งผลักก็แล้ว กลายเป็นว่าตอนนี้ที่ยื้อยุดกันอยู่ก็กลายเป็นถูกดันให้ล้มลงไปที่เก้าอี้ตัวกว้างนั่นเสียเอง
“ปล่อยฉันเถอะนะ ขอร้อง” ดงแฮเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว น้ำตาไหลลงมาอาบใบหน้า อีกคนที่น่ากลัวจนเขาไม่อยากมองก้มหน้าลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอขาวอย่างน่ารังเกียจ ร่างกายที่น่าขยะแขยงเริ่มเอนตัวต่ำลงหวังจะคร่อมเขาเอาไว้
“.. ใครก็ได้ช่วยที ซีวอน ซีวอน!” เสียงที่ดังลั่นที่สุดแล้วตะโกนเรียกชื่อคนที่อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่กลับไม่ได้ยิน ดงแฮกลัวเหลือเกิน แรงเฮือกสุดท้ายที่มีดันคนตรงหน้าออกก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเตรียมจะวิ่งแต่แล้วก็ถูกดึงกลับลงไปอีก และด้วยแรงมหาศาลนั่นร่างบางก็นอนลงไปที่โซฟาตัวยาวตามเดิมไม่ได้ยาก ทำยังไงดี ในขณะที่ร่างกายอันสั่นเท่าเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ หารู้ไม่ว่าเมื่อกี้ที่ลุกขึ้นเป็นเหตุให้สายตาของใครบางคนที่อยู่ห่างออกไปสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน
“ดงแฮ ..” ซีวอนร้องออกมาเบาๆที่เห็นคนรักของตัวเอง ประกอบกับเสียงที่ได้ยินมาแว่วๆก่อนหน้านี้ด้วยแล้วมันทำให้แน่ใจ ดงแฮมานี่ได้ยังไง หรือเขาจะตาฝาด มือหนาปัดแก้วเหล้าที่สาวบริการยื่นมาให้ออกไป ร่างสูงที่แม้จะเมาอยู่บ้างแต่ก็ยังพอมีสติ เขาลุกเดินตรงไปทางนั้นทันทีก่อนที่เสียงร้องจะเข้ามาในโสตประสาทมากยิ่งขึ้น
“ช่วยด้วย ..ฮึก ฮืออ ออกไป ฮือ .. ” มือบางที่ยกขึ้นปิดหน้าทั้งน้ำตาร้องไห้ออกมาไม่หยุดกับการกระทำอันป่าเถื่อนของคนน่าเกลียดนี่บนตัวเขา คอขาวๆเริ่มมีรอยแดงในขณะที่ปกเสื้อตัวบางเริ่มจะแยกออกจากกัน ซีวอนตรงมาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้ แล้วภาพที่เล่นเอาหัวใจแทบหล่นวูบก็ปรากฏขึ้น ร่างบอบบางของคนที่เขาเฝ้าทนุถนอมกำลังถูกใครไม่รู้พยายามที่จะย่ำยี ไม่ต้องรอให้เสียเวลาร่างสูงกระชากคนด้านบนออกอย่างแรงจนอีกฝ่ายกระเด็นล้มออกมาชนเข้ากับโต๊ะ ขวดเหล้ามากมายกระจัดกระจายแตกออกตามแรงกระแทกทำเอาคนแถวนั้นลุกขึ้นหันมามองดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แค่นั้นยังไม่พอ ชายหนุ่มตรงปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้ยักษ์ที่ยังงงกับเหตุการณ์อยู่ขึ้นมาแล้วหมัดหนักๆก็ซัดเข้าไปที่ใบหน้าน่าเกลียดนั่นอย่างจัง
“ใครใช้ให้แกมายุ่งกะเมียฉันฮะ!” ซีวอนโกรธมากถึงมากที่สุด เขาชกคนตรงหน้าเข้าไปอีกหนแต่แล้วทั้งที่อยากจะทำอีกก็ต้องหยุดเมื่อเห็นว่าคนที่เค้ามองหาได้หายไปแล้ว
“ดงแฮ ดงแฮ เดี๋ยวก่อน” ร่างสูงวิ่งตามคนรักก่อนที่มือหนาจะรีบคว้าเข้าที่ข้อมือของคนที่กำลังเดินหนีเขาอย่างทุลักทุเล แม้จะอยู่ในที่แสงไฟมันสลัวแต่เขาก็เห็นได้ชัดว่ามันเป็นรอยแดงช้ำ แล้วเสื้อที่เผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนนั่นอีก ซีวอนเงยหน้าขึ้นมองคนรักที่ร้องไห้อยู่อย่างอดสงสารไม่ได้
“ดงแฮ..”
“ปล่อยฉันเลยนะ นายจะไปทำอะไรต่อก็เชิญ” เสียงน้อยใจเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อ
“เธอมาได้ยังไง ใครให้มาที่แบบนี้กัน” ซีวอนไม่ได้สนใจที่อีกฝ่ายว่า
ก็เพราะเป็นห่วงมากเลยได้แต่ซักถาม
“ฮึก .. ก็มาตามหานายไง” ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที ทำไมเขาเหลวไหลได้ขนาดนี้ ตอนนั้นมันอารมณ์ไม่ดีเลยเลยเถิดไปหน่อย
“นายมาช่วยฉันทำไม ตอนร้องให้ช่วยทำไมไม่มา เรียกนายตั้งนานก็ยังไม่ได้ยิน มัวแต่มีความสุขใช่มั้ย” ว่าแล้วก็กระชากข้อมือออก ดงแฮวิ่งออกมาจนถึงด้านนอกทันทีแต่แล้วก็ถูกร่างสูงรวบเอาไว้ทางด้านหลัง เรียวแขนทั้งสองพับอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง
“ขอโทษ” เสียงแผ่วเบาที่กระซิบข้างหูพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ที่โชยมาไม่ได้ทำให้คนในออมกอดหยุดร้องไห้เลย
“เห็นผู้หญิงพวกนั้นดีกว่าก็ไปสิ มายุ่งทำไม”
“ก็เพราะไม่ได้เห็นพวกนั้นดีกว่าน่ะสิ ถึงมายุ่ง”
“.............” .. แต่เห็นใครบางคนดีกว่างั้นสิ
“ฉันรักเธอนะ” อีกแล้วไง คำบอกรักที่แสนจะหลอกลวง ตลอดเวลาหลงคิดมาตลอดว่าอย่างน้อยเขาเองก็ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของซีวอนอย่างถูกต้อง แต่มันกลับไม่ได้น่าดีใจนักเลย คำพูดต่อหน้ากับการกระทำที่ลับหลัง มันบ่งบอกว่าเขามันก็ได้แค่นี้ ไม่อยากเป็นแค่ตุ๊กตาที่อีกฝ่ายคอยให้แต่คำว่ารัก แต่กับการกระทำมันก็แค่นั้น ใครกันนะเคยบอกไว้
.. ยิ่งดีด้วยเท่าไหร่ เหมือนกับว่าความจริงใจจะหาไม่ได้
--------------- เนื้อหาส่วนนี้ถูกแบนค่ะ มันควรจะมีไว้สำหรับส่วนบุคคลจริงๆ เพราะงั้น รบกวนทิ้งเมล์ไว้ทีนะคะ สำหรับพาร์ทนี้โดยเฉพาะ --------------
********
กระป๋องเบียร์ขวดแล้วขวดเล่าถูกยกขึ้นมาดื่มจนหมดในเวลาอันรวดเร็ว
ร่างสูงที่ทิ้งตัวนอนราบไปตามโซฟาตัวยาว คิบอมกลับมาที่คอนโดนานแล้ว ตอนนี้กี่ทุ่มกี่ยามแล้วตัวเขาเองก็ไม่รับรู้
ต้องหยุดมันให้ได้ เลิกคิดเรื่องไร้สาระเสียที แต่ภาพคนที่เขาเพิ่งจากมาก็ยังวนเวียนอยู่ไม่ห่างไปไหน แม้ในยามที่หลับตาก็ตาม
“อือ...” เสียงครางในลำคอของคนที่เมาไม่รู้เรื่องดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในห้องกว้างของตึกคอนโดสูงตระหง่านใจกลางเมือง ร่างสูงนอนเอนกายนิ่ง แต่แขนยังคงควานหาขวดเบียร์รอบกายไปมา สภาพในตอนนี้นั้นหมดมาดของนักธุรกิจใหญ่ไปเสียสิ้น ใจหนึ่งก็อยากจะลุกไปเอาขวดเหล้าดีกรีที่แรงที่สุดออกมา
แต่ร่างกายกลับไม่เป็นใจลุกขึ้นทีก็เซล้มกลิ้งไปกับพื้น
“โอ๊ย.. บ้าเอ๊ย” ไม่ใช่เสียงร้องเพราะความเจ็บปวดที่ร่างกาย แต่เป็นเรื่องของหัวใจที่ยังจัดการไม่ได้ .. บอกจะไป แต่ทำไมมันยิ่งเจ็บปวด
.. เดินออกมาก็เจ็บ เดินเข้าไปก็ต้องเจ็บอีก
และเมื่อสติเริ่มจะหมดไป เปลือกตาก็ปิดลง .. เหนื่อยเหลือเกิน
“ป้ายุนฮีครับ” เสียงแผ่วเบาเรียกคนที่เดินอยู่ในครัวให้หันมาหลังจากที่นอนยังไงก็นอนไม่หลับ สับสนวุ่นวายใจเสียเหลือเกิน
“อ่ะไรคะคุณหนูฮัน แล้วนี่ตีสองแล้วนะคะลงมาทำไมกัน”
“แล้วป้าล่ะครับ ยังไม่นอนเหรอ” ฮันคยองถามอย่างสงสัย
“ป้ากำลังต้มยาจีนให้คุณหนูอยู่น่ะสิ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนะ ป้าไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้” ฮันคยองบอกก่อนจะเปิดตู้เย็นหาน้ำออกมาดื่ม แล้วระหว่างทั้งสองคนก็ไม่ได้มีใครพูดอะไรออกมาอีกอึดใจใหญ่
“ป้าน่ะ ..เป็นห่วงคุณหนูทั้งสองมากนะคะ ..” ถ้อยคำที่พูดออกมาบ่งบอกว่ารู้สึกอย่างไร เล่นเอาคนฟังซึ้งใจได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“เป็นพี่น้องกันก็รักกันมากๆนะคะ ถึงเค้าจะเอาแต่ใจ แต่ยังไงความเป็นน้องมันก็แค่นั้นแหละค่ะ ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีหรอก”
“ผมรู้..”
“ป้าน่ะนะ เห็นมาตลอด ว่าคุณหนูฮันต้องเสียสละหลายๆอย่างให้น้องไป ตอนเด็กๆมีอะไรเวลาที่น้องร้องไห้จะเอา คุณหนูก็ยอมให้ตลอด” ป้ายุนฮีพูดไปมือก็หยิบจับหม้อต้มไปด้วย
“แต่ผมไม่ได้..”
“ป้ารู้ค่ะว่าเราทั้งสองน่ะรักกัน แล้วป้าก็รู้ด้วยว่าคุณหนูน้อยใจน้องแค่ไหน”
“...........”
“จนถึงเรื่องนี้เองก็ตาม ที่น้องได้ไปอีกเหมือนเคย” พูดไปก็แทงใจดำคนฟังไป ร่างโปร่งบางที่ยืนอยู่เริ่มจะน้ำตาคลอเข้าไปทุกที
“ป้าเข้าใจผม..”
“ค่ะ ..เข้าใจที่สุดแล้ว ป้ารักพวกคุณนะคะ” ว่าแล้วคนฟังก็เริ่มกอดเข้าที่ด้านหลัง ซบหน้าลงกับแผ่นหลังนุ่ม
“ฮึก.. ผมก็แค่..” ฮันคยองว่าก่อนที่คนที่เขากอดจะหันหน้ากลับมา มือนุ่มทั้งสองข้างกุมมือเขาเอาไว้นิ่ง
“แค่รักเค้าใช่ไหมคะ..” คนเป็นป้าเอ่ยแทนก่อนที่น้ำตาคนตรงหน้าจะไหลออกมา อ้อมกอดอันอบอุ่นส่งไปให้คุณหนูคนโตของเธอ
.. แค่รักเค้า นั่นสินะ แค่รักเค้าแต่เค้าไม่รัก ก็แค่นั้นเอง
สายฝนที่โปรยปรายได้เลิกตกไปนานแล้ว ในยามค่ำคืนก็ผ่านเลยมาหลายชั่วโมงได้ อ้อมกอดของความรักหายไปพร้อมกับกาลเวลาที่ล่วงเลยไป
“ซีวอน .. ตื่นได้แล้ว” เสียงแผ่วเบาร้องเรียกคนข้างกายที่นอนเอนหลังพิงเบาะนุ่มอยู่ข้างๆพลางเขย่าให้ตื่นขึ้นมา หลังจากที่ดงแฮใส่เสื้อผ้าเสร็จอย่างทุลักทุเลเขาก็พยามให้คนตรงหน้าตื่นขึ้นมาให้ได้ทั้งที่ตอนนี้ตัวเองก็ยังงัวเงียไม่หาย แต่ยังไงก็ต้องรีบกลับบ้าน
“อืม..” เสียงครางเบาๆในลำคอของร่างสูงบอกให้รู้ว่ากำลังหลับสบาย อาการอย่างนี้ไม่บอกก็รู้ว่าเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น คนที่นั่งมองดูก็ได้แต่ทำอะไรไม่ถูก ร่างบางควานหากุญแจรถในกระเป๋ากางเกงของอีกฝ่าย เห็นทีว่าพรุ่งนี้ต้องให้คนที่บ้านมาเอารถตัวเองกลับเสียแล้ว ดงแฮพาร่างที่ยังคงเหนื่อยอ่อนเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ปล่อยซีวอนไว้ที่เบาะด้านหลัง เขารู้สึกปวดขึ้นมาที่เอวบางหลังจากที่เริ่มขยับ นึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วใบหน้าก็เริ่มจะมีน้ำตาไหลออกมา
.. ที่จริงแล้วก็ไม่ได้อยากกอดฉันหรอกใช่ไหม ก็แค่เวลาที่นายไม่มีใคร สุดท้ายฉันก็ยอมอีกจนได้ ยอมให้บอกรักซ้ำๆทั้งที่มันไม่จริง
“ซีวอน ..” ดงแฮเรียกขณะที่ออกรถมาได้สักพัก แต่คนด้านหลังก็ไม่ได้ตอบอะไร ปกติแล้วตัวเองได้กอดจากคนๆนี้เสียนานมันก็เหมือนน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจไปได้หลายวัน แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ ยิ่งได้มากเท่าไหร่หัวใจก็ยิ่งบอบช้ำมากขึ้นเท่านั้น
มือบางบังคับพวกมาลัยรถอย่างมีสติที่สุด ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างสุดจะกลั้นขณะที่น้ำตากำลังไหลออกมาไม่หยุด ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองจะต้องทนจนแทบบ้าแบบนี้ด้วย ไม่อยากเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ...
“บ้าที่สุด ...” เสียงครางเบาๆของคนด้านหลังเรียกให้ดงแฮสงสัย แต่ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้แล้วว่าทำไม ท่าทางที่ดูหงุดหงิดใจของซีวอนกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นมันล้วนสอดคล้องกับพี่ชายของตัวเองเสียเหลือเกิน .. ก็บอกแล้วไง ว่ารู้ทุกอย่างนั่นแหละ ดงแฮรู้ว่าซีวอนต้องการฮันคยองมากแค่ไหน แล้วฮันคยองก็มีใจกับซีวอนอยู่แล้ว บางทีถ้าเจ็บคนเดียวก็คงดีกว่าเจ็บสองคน
.. ถ้าผมจะให้พี่ จะดีไหมพี่ฮัน
.. แล้วถ้าฉันจะออกไป จะดีรึเปล่าซีวอน
.
.
Tbc. chapter 6
ความคิดเห็น