[FIC SJ] WHEN ? (WonHae , BumHan / Ft.KyuMin)

ลำดับตอนที่ #1 : WHEN ? .. Intro ..

กิเลศ ตัณหา ราคะ
ยากที่จะห้าม แต่ดับมันได้ด้วยใจ
แล้ว ..รัก ล่ะ คืออะไร
ทำไมใจ ถึงห้ามมันไม่เคยได้เลย






แสงไฟจากหน้าคันรถยุโรปสีบลอนด์เงินสาดส่องกระทบกับรั้วเหล็กของบ้านหลังใหญ่ในยามค่ำคืนที่ตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของเมืองหลวง
ความเจริญรุ่งเรืองของยุคสมัยยกระดับขึ้นมากมายหากแต่ไม่ได้ช่วยให้จิตใจของคนสูงขึ้นเท่าใดนัก ห้ามไม่ได้อย่างไรก็ยังห้ามไม่ได้อยู่อย่าง
นั้น เฉกเช่นเดียวกับใจดวงหนึ่งที่ยกให้ใครไปแล้ว .. แม้คนๆนั้นไม่คิดจะรับก็ตาม


ประตูรถด้านคนขับถูกเปิดออกตามด้วยขายาวที่ก้าวลงมาก่อนจะรีบตรงไปเปิดประตูอีกด้านออกให้อีกคนที่นั่งมาด้วย

“ขอบคุณนะคิบอม ไม่เห็นต้องลำบากเลย” ว่าแล้วคนพูดก็รีบก้าวลงมาทันทีหลังจากที่หยิบกระเป๋าตัวเองมาด้วยเรียบร้อย ใบหน้าเปื้อนยิ้มเป็นเชิงขอบคุณของคนอายุมากกว่าถูกส่งมาให้

“ลำบากที่ไหนกัน ต่อให้มากกว่านี้ผมก็ทำให้พี่ได้” คำพูดตรงๆที่เต็มไปด้วยความจริงจังทำให้คนฟังได้แต่ฉีกยิ้มด้วยความลำบากใจกลับไปให้ ฮันคยองรู้ดีว่าที่อีกฝ่ายพูดหมายความว่ายังไง คิบอมไม่เคยทำร้ายจิตใจเขาเลยสักครั้ง มีเพียงแต่ความจริงใจและความรู้สึกดีๆเท่านั้นที่มอบให้ ซึ่งตัวเขาเองก็ยินดีที่จะรับมัน เว้นเสียแต่ความรู้สึกเกินพี่น้องเท่านั้นที่รับไม่ได้จริงๆ


.. ขอโทษนะคิบอม พี่คงคิดกับนายได้แค่น้องชาย ..


“ขอบคุณมากนะคิบอมที่มาส่ง ถ้าไม่ได้นายพี่คงแย่น่าดูเลยวันนี้”

“ครับ ไม่เป็นไร”

“งั้นพี่ไปล่ะ ขับรถดีๆนะ” พูดจบก็ทำท่าจะรีบเข้าบ้านไปแต่ไม่รู้เหมือนอะไรแกล้ง ขาเรียวที่กำลังจะก้าวไปที่รั้วเหล็กกลับสะดุดเข้ากับขอบทางเดินอย่างไม่ทันระวัง

“อ๊ะ!!” ฮันคยองทรงตัวไม่อยู่จึงล้มลงไปในอ้อมกอดของคิบอมที่เข้ามารับได้ทันเวลาพอดี

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ไม่ระวังเลยนะ” ถึงคิบอมจะตำหนิแต่คนในอ้อมกอดกลับรู้สึกได้ถึงความห่วงใย คำพูดที่อบอุ่นกับสัมผัสที่อ่อนโยนมันอาจจะทำให้ใจของใครหลายคนเอนเอียงไปมาก แต่คิบอมก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่เลยกับคนๆนี้ เพราะหัวใจของฮันคยองที่มันไม่ว่าง ต่อให้เขาทำอย่างไรมันก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงไปเด็ดขาด

“ขอโทษนะที่พี่ซุ่มซ่าม ขอบคุณนายมาก”

“พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วจะมาขอโทษผมทำไม ส่วนคำขอบคุณน่ะไม่ต้องก็ได้ ผมเต็มใจ” ใบหน้าหล่อเหลาได้แต่ยิ้มอีกเช่นเคย ก็ทุกทีที่ทำได้ก็คือยิ้มอย่างเดียวเท่านั้นซึ่งก็เพราะว่าอยากให้คนที่รักสบายใจ แต่แววตามันกลับปิดกันไม่ได้


.. นายจะรู้ตัวบ้างไหมนะคิบอม ว่าทำให้พี่รู้สึกผิดแค่ไหน


“ดึกมากแล้วนายกลับเถอะ วันจันทร์เจอกันที่บริษัทนะ”

“ครับ” ชายหนุ่มได้แต่ตอบเบาๆ นั่นสินะ คงไม่มีเรื่องอื่นหรอกที่ฮันคยองอยากจะคุยด้วยถ้าไม่ใช่เรื่องงาน
คิบอมเดินห่างออกมาอีกฝั่งของรถ เขาสบตาคู่สวยนั่นแล้วจึงเปิดประตูรถเข้าไป เสียงเครื่องยนต์สตาร์ทขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เพิ่งดับลง
ก่อนจะเคลื่อนตัวแล่นออกไปตามถนน .. แต่ใจคนที่จากมากลับยังไม่จากไป ยังคงอยู่ที่เดิมกับคนๆเดิมที่แม้ว่าจะพยายามเท่าไหร่
ก็คงไม่ได้หัวใจอีกฝ่ายกลับมาเป็นแน่


.. ผมผิดใช่ไหมที่ไปรักพี่ ทั้งที่พี่รักเค้า ทั้งที่พี่ก็เจ็บ .. แล้วผมล่ะ


เมื่อยืนมองจนรถห่างออกไปสุดสายตาแล้วเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นกับตัวเอง ฮันคยองหันหลังกลับ สองมือเลื่อนประตูรั้ว
อันแสนหนักอึ้งออกช้าๆเพราะกลัวคนในบ้านจะตื่นกันหมด ก็วันนี้ที่บริษัทมีประชุมจากนั้นก็ต้องไปส่งลูกค้าต่ออีก
แล้วรถเจ้ากรรมก็เกิดยางแตกตอนขากลับพอดีคิบอมเลยพามาส่งที่บ้าน



กิจการที่บ้านของคิบอมเองนั้นมีเหมืองซึ่งใหญ่เป็นอันดับต้นๆของเกาหลีและเป็นตระกูลเศรษฐีเก่าแก่ที่ร่วมลงทุนกับ
กลุ่มกิจการของฮันคยองที่ทำเกี่ยวกับเครื่องประดับในประเทศและส่งออกไปยังต่างประเทศ ทั้งสองกลุ่มกิจการยักษ์ใหญ่ได้ร่วมกัน
มานานจนเหมือนกับเป็นกลุ่มเดียวกันไปเสียแล้ว เดิมทีคิบอมกับฮันคยองก็สนิทและรู้จักกันมานานเพราะคิบอมเป็นเพื่อนกับ
ดงแฮน้องชายของฮันคยองตั้งแต่สมัยเรียน ถ้าเขาเองเข้าใจไม่ผิดคิบอมคงจะชอบดงแฮตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่ก็ติดก็ที่ดงแฮนั้นมี
ซีวอนเป็นแฟน คิบอมเลยต้องอกหักไปโดยปริยาย แต่ทั้งสามคนก็คบกันมาเรื่อยๆจนกระทั่งเรียนจบและตอนนี้ดงแฮกับซีวอนก็แต่งงานกันแล้ว .. และก็อยู่ที่บ้านหลังนี้หลังจากที่พ่อกับแม่เสียไปในอุบัติเหตุ


ฮันคยองคิดกับคิบอมแค่น้องชาย แต่อีกฝ่ายกลับคิดกับเขามากกว่าพี่ชายของเพื่อนนี่สิ รู้ทั้งรู้กันดีแก่ใจแต่ทั้งสองก็ได้แต่เก็บมันไว้เพราะถ้าพูดออกไปมันอาจจะจบไปเลยก็เป็นได้


เรียวขาทั้งคู่ที่ก้าวเดินหลังจากได้เลื่อนประตูรั้วปิดลงแล้วชนเข้ากับร่างสูงในเงามืดที่ยืนอยู่ข้างกลุ่มพุ่มไม้เตี้ยที่ตัดตกแต่งอย่างดีข้างทางเดินก่อนถึงตัวบ้าน


“อ๊ะ!!”

“ตกใจรึไง ไม่คิดว่าจะเจอฉันงั้นสิ” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆเหมือนจะเย้ยหยันให้อีกฝ่ายตกใจเล่น มือหนาบีบข้อมือบางไว้แน่นเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องขัดขืนเป็นแน่

“ปล่อยนะซีวอน ฉันจะเข้าบ้าน” พูดแล้วก็พยายามแกะมือตัวเองออกจากการเกาะกุม

“ทำไม จับแค่นี้ไม่ได้รึไง ใช่สิ ฉันมันไม่อ่อนโยนเหมือนมันใช่ไหมล่ะถึงต้องมาส่งกันถึงบ้านแถมยังออเซาะกันขนาดนั้น”
น้ำเสียงที่ไม่ให้เกียรติกันเลยทำเอาฮันคยองไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“จะมากไปแล้วนะซีวอน อย่ามาดูถูกฉันกับคิบอมแบบนี้” มือบางรีบสะบัดออกอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหันหลังเดินหนี
แต่อีกคนก็ไวกว่ากระชากร่างบางเข้ามาปะทะกับตัวเอง

“ปล่อยนะ .. นายไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้นะ” ฮันคยองรีบดันตัวเองออกมาจากอกแกร่งนั่นแต่ก็ไม่พ้นที่จะถูกรัดแน่นเข้าไปอีก ในอ้อมกอดของคนๆนี้แม้จะต้องการแค่ไหนแต่ก็ทำไม่ได้


..ไม่รักแล้วมาทำแบบนี้กับฉันทำไม
.. อย่าลืมสิฮันคยองว่าเขาเป็นคนรักของน้อง คนรักของน้อง


“ทำไมล่ะ ฉันไม่ชอบที่เห็นมันมายุ่งกับเธอ” จมูกโด่งก้มลงกดแรงๆที่ซอกคอขาวของฮันคยองและยิ่งดิ้นมากแค่ไหนมันก็เหมือนจะเพิ่มอารมณ์ให้อีกคนมากขึ้นเท่านั้น

“อย่าซีวอน เดี๋ยวดงแฮมาเห็น ปะ.. ปล่อยนะ” ฮันคยองพยายามขัดขืนเต็มแรงต่างจากอีกคนที่กลับทำตามใจมากขึ้น แต่ละวินาทีค่อยๆผ่านไปอย่างที่ใจกำลังขัดแย้งกับร่างกายเหลือเกิน ไม่นานนักเรียวแขนทั้งคู่ก็ค่อยๆยกขึ้นรอบคออีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว

“ดงแฮหลับไปแล้ว ไม่มาเห็นหรอก” กระซิบร้อนๆที่ใบหูเล่นเอาฮันคยองแทบหมดแรงก่อนที่จูบอันเร่าร้อนจะถูกส่งมาให้ จากที่ไม่อยากให้เกิดแต่อารมณ์ของคนทั้งสองในตอนนี้กลับหยุดไม่อยู่เสียแล้ว ในความรู้สึกนึกคิดผิดชอบชั่วดีไม่
เหลืออะไรทั้งสิ้น มีเพียงแต่ความต้องการที่ต่างฝ่ายต่างเริ่มมันเอง


.. ดงแฮ พี่ขอโทษ


ในสิ่งที่ต้องกล้ำกลืนฝืนทน ในสิ่งที่ไม่อยากจะทำมัน ทำไมหัวใจกลับเรียกร้องหนักหนา
กับคนที่มีเจ้าของแล้วทำไมต้องไปรักด้วย ..สวรรค์ชั่วข้ามคืน ก็เหมือนดั่งนรกดีๆนี่เอง




เรื่องที่คิดว่าไม่รู้ เรื่องที่คิดว่าไม่อยากเห็น ตลอดเวลาที่ผ่านมาพยามคิดเสมอว่ามันไม่จริง แต่ที่เกิดอยู่บ่อยครั้งนี่ล่ะมันอะไรกัน
คนเป็นพี่กับคนรักกำลังหักหลังกันแบบนี้ กล้าทำกันได้ขนาดนี้เชียวหรือ .. คิดว่าไม่รู้เลยล่ะสิท่าว่าแอบทำอะไรกันมาแล้วบ้าง


ใจดวงน้อยกำลังร่ำไห้ น้ำตารินไหลอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตาคู่สวยทอดมองลงไปยังเบื้องล่างที่คนทั้งสองกำลังมอบจุมพิตอันดูดดื่มให้แก่กันละกัน แม้ว่าจะมองลงมาจากระเบียงชั้นบนในความมืดแต่แสงจันทร์ที่สาดส่องก็สว่างพอให้เห็นในทุกอย่างและสะท้อนกับหยาดน้ำตาให้เห็นว่าเจ้าของใบหน้านี้เจ็บปวดเพียงใด


ดงแฮพยามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือบางกำขอบระเบียงสีขาวด้านนอกห้องนอนเอาไว้แน่น ไม่ใช่เพราะกลัวใครจะได้ยินแต่เพราะไม่อยากจะได้ยินเสียงของตัวเองต่างหาก ราวกับในความเงียบงันนั้นยิ่งตอกย้ำให้เจ็บมากขึ้น แค่สิ่งที่รับรู้มานานก็มากพอแล้ว


ภาพตรงหน้าที่แอบเห็นมานักต่อนักแต่กลับทำใจไม่เคยได้เลย ยามค่ำคืนที่ข่มตาหลับกลับห้ามไม่ได้ที่จะไม่ปล่อยวาง แม้จะเข้านอนด้วยกันทุกคืนแต่ข้างกายกลับว่างเปล่าในยามดึก มันทุกข์ทรมานแค่ไหนกับการที่ต้องมารับรู้ว่าคนรักปันใจไปให้ใครอื่น .. แอบไปเวลาที่ไม่อยู่ แอบรักเวลาที่ไม่เห็น


.. พระเจ้า ให้ลูกไม่รู้อะไรเลยยังจะดีกว่า
.. ยอมโง่แล้วมีความสุข คงจะดีกว่าทุกข์ที่ได้รู้เห็นในสิ่งที่เกิด




ความรัก แสนขม ระคนหวาน
ผ่านเข้ามา ก็ใช่ว่าจะผ่านเลยไป
ใจกี่ดวงแล้วเล่า .. ที่ตกเป็นทาสของมัน



รักข้างเดียว ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทาง
รักคนมีเจ้าของ ทั้งที่รู้ว่าไม่สมควร
รักสุดหัวใจ แต่กลับกำลังทำร้าย
และ รักมากไป .. สุดท้ายก็ได้มาคือความเจ็บปวด





แล้วเมื่อไร รัก ...จะลงเอย