คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : New shoes by Harry and Slept with Zayn (100%)
New shoes by Harry and Slept with Zayn (100%)
“ป้า!” คุณตะโกนเรียกป้าของคุณหลังจากคุณทรุดตัวให้นั่งลงบนโซฟาสีครีมอ่อนๆตัวเดิม ในเมื่อทุกวันนี้คำนิยามที่พวกแฟนคลับให้คุณก็ยังคงเป็น 'whore'
“ห้ะ?” ป้าของคุณถามพลางหันหน้ามาหาคุณ
“หนูรู้สึกไม่ดีเลย”
“ชั้นทำอะไรไม่ได้หรอก งั้นก็ลองนอนหลับไปก่อนเถอะ ตื่นมาอาจจะดีขึ้น” ป้าของคุณพูดอย่างเฉยๆ คุณถอนหายใจออกมา ก็ในเมื่อมันไม่ใช่สิ่งที่คุณอยากทำนี่
“ไม่ ป้า นี่วันๆจะให้เอาแต่นอนหรอ? ขอออกไปข้างนอกได้ป่ะ?” คุณพึมพำเบาๆ พลางเหยียดแขนทั้งสองข้างด้วยความขี้เกียจ
“เอ้า! นี่เดี๋ยวแม่แกก็จะมาแล้วนะ งั้นชั้นไปรับแม่แกก่อนละกันใกล้เวลาล่ะ ดูแลตัวเองด้วยแล้วอย่าสร้างเรื่อง เข้าใจมั้ย?” ป้าของคุณพูดก่อนจะวางแก้วน้ำชาที่เพิ่งจิบไปไว้บนเค้าท์เตอร์ก่อนจะเดินออกไป คุณถอนหายใจทันเมื่อคิดว่าถ้าแม่คุณมาถึงที่นี่ หล่อนจะเอาแต่พล่ามเรื่องความผิดทั้งหมดของคุณ
คุณตัดสินใจเดินเข้าห้องของคุณเองแต่ก็มีมือใหญ่เกาะกุมรอบเอวของคุณไว้เสียก่อน คุณไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเพราะคุณรู้ได้เลยว่าเขาคนนั้นเป็นเซน คุณหันไปเผชิญหน้ากับชายดวงตาสีเฮเซลที่คุณคุ้นเคยมากว่าหนึ่งเดือน เซนโน้มหน้ามาหาคุณแต่คุณกลับถอยใบหน้าออกห่างจากเซน
“เขยิบเข้ามาใกล้ๆสิ” เซนเอ่ยเพราะหมดความอดทนที่คุณเอาแต่หนีเขา
“ไม่เซน... มันเป็นความผิดของนาย... มาตลอด!” เซนทำปากจู๋เล็กๆก่อนจะขยับตัวให้ใกล้คุณเข้าไปอีก
“เถอะนะ” เซนขอร้อง คุณถอนหายเล็กๆให้กับความดื้อของเซน คุณใช้แขนยาวๆของคุณพันรอบๆคอของเซน เซนค่อยๆเอียงหน้าให้ได้มาตรฐานของการจูบ ก่อนจะค่อยๆสอดแทรกริมฝีปากและลิ้นชื้นเข้าไปในโพรงปากของคุณ
“(ชื่อของคุณ)!!” คุณผละตัวออกจากเซนอย่างเร็วที่สุดเมื่อมีหญิงอายุราวๆ40กว่าๆยืนอยู่ที่หน้าประตู
“เอ่อ... งั้นชั้นกลับก่อนละกัน จะโทรหานะ” เซนบอกกับคุณก่อนจะเดินออกห่างจากแม่ของคุณ ที่มองเขาอย่างไม่วางตา
“หวัดดีค่ะแม่”
“นั่นใคร?” แม่ของคุณถามด้วยเสียงดุดัน ในขณะที่คุณกำลังจะตอบก็มีเสียงผู้หญิงอีกคนแทรกขึ้นมา
“เท่ชะมัดเลยแฮะคนเมื่อกี้”
“เมล!” คุณเรียกชื่อเพื่อนรักที่เพิ่งเดินเข้าประตูมาก่อนจะกระโดดกอดหล่อนด้วยความคิดถึง
“นี่!” แม่ของคุณเอ่ยสั้นๆ แต่ก็สามารถทำให้คุณขนลุกถึงทรวงในได้เลยที่เดียว
“โทษทีค่ะ” คุณพุดก่อนจะนั่งลงบนปลายเตียง เมลเดินตามคุณมาแล้วนั่งลงที่ข้างๆคุณ ก่อนจะหยิบแล็บท๊อปของคุณออกมา
“เมื่อกี้ใคร!?” แม่ของคุณถามอีกครั้ง
“เซน” คุณตอบสั้นๆ แม่ของคุณเดินออกจากห้องไป คุณคาดได้เลยว่าหล่อนต้องไปคุยกับป้าของคุณ เมลปิดแล็บท๊อปพลางจ้องหน้าคุณ
“ไปเที่ยวกัน” ใจจริงคุณก็อยากไปนะ แต่ถ้าใบหน้าของคุณตอนนี้ไม่ติดไปทั่วบนนิตยาสารข่าวซุบซิบเรื่องดาราน่ะ
“โทษที ชั้นไปไม่ได้” คุณพูด เมลกรอกตาไปมาอย่างเซ็งสุดๆ ก่อนจะวางแล็ปท๊อปไว้ข้างๆตัวของหล่อน
“แกคนเก่าชอบไปเที่ยวจะตาย ชั้นว่าที่นี่มันต้องเปลี่ยนชีวิตแกแน่!”
“บ้า! ไม่ได้เปลี่ยนไปซ่ะหน่อย...” เมลหรี่ตาใส่คุณเล็กน้อย “เออก็ได้ ไปเที่ยวกัน!” เมลยิ้มอย่างพอใจ คุณเดินนำเมลออกไปที่ประตู คุณเห็นแม่กำลังคุยกับป้าของคุณ แต่คุณก็ไม่ได้สนใจทั้งสองคนสักนิด
คุณกับเมลเดินสะเปะสะปะทั่วลอนดอน แต่ร้านที่คุณเข้าบ่อยที่สุดก็คงเป็นร้านรองเท้า เพราะเมลน่ะชอบรองเท้าเอาซ่ะมากๆเลย แต่ระหว่างทางคุณก็รู้สึกว่ามีผู้คนจ้องมองและนินทาคุณมาตลอด
“กลับกันเถอะ” คุณอ้อนวอนเมล แต่หล่อนก็ยังคงสนใจกับร้านต่างๆต่อ
“ร้านนี้แหละ! เดี๋ยวมานะ” เมลบอกคุณก่อนจะเดินเข้าไปที่ร้านขายเสื้อผ้าตรงหัวมุม คุณเหลือบไปเห็นร้านขายรองเท้าร้านนึง คุณมองรองเท้าที่ตั้งโชว์อยู่ที่หน้าร้าน คุณก็ได้สะดุดกับรองเท้าสีชมพูคู่นึง ระหว่างที่คุณกำลังหากระเป๋าเงินอยู่นั้น คุณก็เกิดนึกขึ้นมาได้ว่าคุณลืมมันไว้ที่บ้าน
“เวรเอ้ย” คุณสบถกับตัวเอง
“เธอก็น่าจะรู้ว่าเธอไม่ควรออกมาในที่สาธารณะแบบนี้” เสียงทุ้มเอ่ยดังมาจากทางข้างหลังของคุณ
“มาทำอะไรที่นี่เนี่ย!?”
“ลูอิสอยากได้ TOMS สักคู่น่ะ” เขาพูดพลางชี้ไปที่ร้านรองเท้าฝั่งตรงข้ามที่ลูอิสยืนเลือกรองเท้าอยู่ “และผมคิดว่าคุณไม่สบายแล้วนอนอยู่ที่บ้านซ่ะอีก ผมคงต้องถามเรื่องนี้กับสไตล์ลิสของผมซ่ะหน่อยล่ะ เธอก็คงรู้ว่าป้าของเธอจะรู้สึกยังไงถ้าได้ยินเรื่องนี้” เขาพูดพลางไล่นิ้วไปตามโทรศัพท์เครื่องสีดำ
“และนายก็รู้ว่าแฟนคลับของนายเยอะแค่ไหน ถ้าชั้นตะโกนคำว่า ‘แฮร์รี่ สไตล์’ ออกไป เหล่าแม่ยกนายได้แห่มากันแน่ งั้นนายก็แค่ทำอะไรให้ชั้นบางอย่าง ชั้นจะได้กลับบ้านซ่ะที” เขาขมวดคิ้วใส่คุณเล็กๆ
“ว่ามาสิ”
“ซื้อรองเท้าให้หน่อย” คุณกระซิบที่ข้างหูของแฮร์รี่ แฮร์รี่ถอนหายใจเล็กๆเดินเข้าไปในร้าน ไม่นานแฮร์รี่ก็เดินออกมา พร้อมกับถุงใบหนึ่ง
“ขอบใจ ”
-------------------------------------------------------------------------------------------------
“ใครน่ะ?” เสียงใสดังมาจากด้านหลัง คุณหันไปก็พบกับเมลเพื่อนสาวของคุณ
“ชั้นว่าชั้นเคยบอกแกไปแล้วนะ” ไม่ทันที่คุณจะพูดจบ เมลก็สวนขึ้นมาทันควัน
“แฮร์รี่!? ตัวจริงนายน่ารักจัง” เมลพูดด้วยท่าทางกระดี้กระด้า ลูอิสเดินออกมาจากร้านรองเท้าฝั่งตรงข้ามก่อนจะโอบไล่ทั้งสองข้างของแฮร์รี่
“ใช่... เขาน่ารัก และเขาก็เป็นของชั้นด้วย” ลูอิสพูดพลางกระตุกยิ้มให้
“ทำไมแกไม่บอกชั้นว่าพวกเขาเป็นเกย์!?” เมลกระซิบที่หูด้านขวาของคุณ ลูอิสกับแฮร์รี่ส่งเสียงหัวเราะดังออกมา คุณได้แต่กลอกตาอย่างเซ็งๆ
“พวกเขาไม่ใช่เกย์หรอกน่า” ทันทีที่คุณพูดจบ ลูอิสก็เลื่อนมือมาจับที่ข้อมือของแฮร์รี่
คุณถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินหันหลังกลับ “ขอให้สนุกกับงานใหม่นะ”
คุณมองหน้าแฮร์รี่อย่างสับสนกับคำพูดของเขา “งานใหม่? อะไร?”
“อ้าว ป้าของคุณไม่ได้บอกคุณหรอว่าสไตล์ลิสขาดไปคนนึง เลยให้คุณไปทำแทนน่ะ”
“ห้ะ!? นายหลอกชั้นใช่มั้ยหัวหยิก?”
“ทำไมต้องหลอกด้วยหล่ะ?” แฮร์รี่พูดพลางยักคิ้วใส่คุณ
“ชั้นจะไม่ยอมแน่!” คุณเดินหันหลังกลับเพื่อตรงไปที่อพาร์ทเม้นของป้าของคุณ
“หนูจะไม่มีวันมาหาเสื้อผ้าให้ห้าเกย์พวกนั้นแน่!” คุณตะโกนเมื่อเดินเข้ามาในอพาร์ทเม้นแล้ว
“ไหนบอกว่าพวกเขาไม่ได้เป็นเกย์ไง” เมลถามคุณ
“ยังไม่ใช่ตอนนี้เมล” คุณพูดพลางถอนหายใจเล็กๆ
“ใครบอกแก?” ป้าของคุณถามขึ้น
“หัวหยิกกับกางเกงรัด... เอ่อ แฮร์รี่กับลูอิสน่ะ” ป้าของคุณพยักหน้าอย่างช้าๆ
“อ่าใช่... ก็งานนี้มันค่อนข้างจะเหมาะกับแกน่ะ” คุณถอนหายใจด้วยความไม่พอใจก่อนจะเดินเข้าห้องของคุณไปพร้อมกับเมล คุณเห็นเมลคุยกับใครบางคนอยู่โดยใช้แล็บท๊อปของคุณ “ใครน่ะ?”
“เดลล์” เมลตอบสั้นๆ คุณขยับเรือนร่างให้ไปอยู่ใกล้ๆกับเมลอีกนิดเพื่อที่จะได้มองหน้าของเดลได้ชัดๆ
“เห็นบอกว่าจะมีงานทำแล้วงั้นหรอ?” เดลล์ถาม
“อืม... หวังว่าคงไม่อยากอะไรนะ”
“เหมือนกัน ทำงานให้สนุกนะ” เดลล์ส่งยิ้มที่แสนคุ้นเคยมาให้คุณบนหน้าจอ คุณยิ้มตอบกลับเขาไป
“เซน!?” คุณร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเวลาเกือบจะเที่ยงคืนก็มีชายร่างสูงเดินเข้าห้องคุณมา
“ตอนนั้น... ยังไม่เสร็จเลยน้า” เซนพูดพลางลูบผมของคุณ ก่อนจะลุกล้ำเข้าไปในริมฝีปากของคุณด้วยริมฝีปากของเขา เซนลูบที่ต้นขาอันแสนว่างเปล่าของคุณก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมกางเกงของคุณออก คุณเริ่มคลางไม่เป็นศัพท์ทันทีเมื่อลิ้นร้อนลากไปตามต้นคอของคุณ คุณเอื้อมมือไปสัมผัสกับแกนกลางของเขาที่นูนออกมาตรงซิบกางเกง
“(ชื่อของคุณ)!” คุณได้แต่กลอกตาไปมาเมื่อไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเรียกคุณ คุณผละตัวออกจากเซนพลางจ้องแม่ที่ยืนอยู่หน้าประตู “ตามแม่มา”
“นี่แม่ให้ลูกมาอยู่ที่นี่เพื่อดัดนิสัย” แม่ของคุณบ่นทันทีเมื่อมาถึงห้องของหล่อน “แต่ไม่ได้ให้มาทำตัวเป็นโสเภณีแบบนี้!” คุณสะดุ้งไปกับคำพูดของคนที่คุณเรียกว่า ‘แม่’
“งั้น... ในวันนี้โสเภณีอย่างหนูนี่แหละ ที่เกลียดคนอย่างคุณ!” คุณพูดก่อนจะเดินออกมาจากห้องของแม่พร้อม... น้ำตา
“ทุกอย่างโอเค” คุณพูดเมื่อเซนเอาแต่จ้องหน้าคุณเมื่อมาถึงห้อง “นายนอนนี่ได้มั้ย?” เซนพยักหน้าก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกับคุณ เซนเอื้อมมือมาโอบรัดรอบตัวของคุณก่อนจะผลอยหลับไป
---- ลงร้อยแล้ว >< ยังมีคนอ่านอยู่ม้ายยยยยย?----
ความคิดเห็น