คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : A little more than bonding time with LOUIS
"ชั้นจำได้แค่ว่า... พวกเราวิ่งหนีตาลุงคนนึง" คุณพูด
"นี่เธอไม่ได้จำที่คุณถีบลูอิสงั้นหรอ?" เซนถามพลางเงยหน้ามองคุณ
"ถีบ? ถีบงั้นหรอ? หมายความว่าไงเนี่ย (ชื่อของคุณ)?" ป้าของคุณถามพลางจ้องหน้าของคุณเขม็ง
"ก็ลูอิสเขาแค่จะแกล้งให้ (ชื่อของคุณ) ตกใจเล่นน่ะฮ่ะ แต่ ไม่ทันคิดว่าจะโดนถีบด้วยรองเท้าคู่สวยนั่นถึงยอดอก" แฮร์รี่พูด คุณขำออกมาเมื่อคุณนึกเรื่องราวเมื่อคืนทั้งหมดออกแล้ว
"ต้องขอบคุณเขานะที่เกือบทำให้ชั้นฉี่แตกน่ะ" คุณพูดพลางขำออกมา
"มีใครจะบอกชั้นได้บ้างว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?" ป้าของคุณถาม ทั้งห้าคนเงยหน้าขึ้นมามองคุณที่นั่งอยู่บนโซฟา
"ทำอย่างกับว่ามองหน้าชั้นแล้วจะได้คำตอบงั้นแหละ" คุณพูดพลางเงยหน้ามองป้าของคุณที่ยืนจ้องคุณเขม็ง "โอเคๆ คือเมื่อวานเราไปเมากันมาน่ะ แล้วลูอิสก็นึกคึกปีนข้ามกำแพงไปบุกบ้านร้างเข้า ต่อมาก็มีตาลุงที่ไหนไม่รู้ไล่ล่าเรา"
"ทีน่าทีหลังอย่าให้เป็นห่วงอีกหล่ะ" ป้าของคุณพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้ คุณสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงริงโทนดังออกมาจากโทรศัพท์ของคุณ
"ว่าไงคะ?" คุณถามคนปลายสายหลังจากกดรับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"แม่เห็นรูปของลูกในอินเตอร์เน็ตอยู่กับพวกผู้ชายประมาณสี่ถึงห้าคนนี่มันหมายความว่าไง?"
"เห็นมั้ยหล่ะว่ารูปพวกนั้นมันหลุดไปแล้ว" คุณพูดกับทั้งห้าคน ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาเช็คข่าว
"ตอบแม่มาเดี๋ยวนี้!" แม่ของคุณเริ่มขึ้นเสียง
"พวกเขาอยู่ในวง เอ่อ ช่างชื่อวงเถอะ ที่ป้าทำงานอยู่น่ะ แล้วเมื่อคืนเราก็แค่ ไปเที่ยวกัน" คุณพูดพลางวางขาของคุณไว้บนบ่าของแฮร์รี่ที่นั่งอยู่ด้านล่าง "น่าตลกมั้ยหล่ะ?"
"นี่มีรูปตอนที่คุณถีบลูด้วยแฮะ" แฮร์รี่พูดพลางยื่นรูปในโทรศัพท์มาให้คุณ คุณขำพลางนึกตามว่านี่ปาปารัซซี่ประเทศนี้โคตรลงทุนเลย ที่ตามไปถึงในบ้านร้าง
"อะไร? ลูกถีบใคร?" แม่ของคุณถาม
"ก็เขาหลอกผีหนูนี่แม่"
"ตอนนี้ก็ปลอดภัยดีแล้วนี่" ลูอิสพูดพลางลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับคุณ
"งั้น... ถ้าลูอี้ไม่เล่นแผลงๆ (ชื่อของคุณ) ก็จะไม่กรี๊ด แล้วถ้า (ชื่อของคุณ) ไม่กรี๊ด ตาลุงนั่นก็คงไม่มา" เซนว่า พลางกดไอโฟนของเขาติ๊กๆ
"จริงสิ... นายเก่งมากหน้าโง่... อืม งั้นวันนี้ชั้นจะเรียกนายว่าเซนวันนึงก็แล้วกัน"
"อาฮ่ะ แล้วไงหล่ะ? คนที่ผิดก็ชั้นสินะ" ลูอิสพูดพลางเงยหน้ามาหาคุณ คุณเบ้ปากใส่เขานิดๆ
"ฮัลโหล!" คุณสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อแม่ของคุณตะคอกใส่โทรศัพท์
"ขอโทษค่ะ แล้วไว้หนูจะโทรหาแม่ทีหลังนะ บายค่ะ" คุณพูดก่อนจะกดตัดสายทิ้ง เชื่อเลย... ตอนนี้แม่ของคุณคงจะคลั่งตายแน่ที่ลูกสาวของตัวเองทำแบบนี้้
"เฮ้ย! มันไม่ได้มีแค่รูปเดียวแฮะ" คุณนำขาของคุณที่วางอยู่บนบ่าของแฮร์รี่ลง แล้วบอกให้แฮร์รี่ขึ้นไปนั่งบนโซฟาข้างๆคุณและเซน เซนยื่นโทรศัพท์ของเลียมมาให้คุณดู ก็พบกับภาพคุณกับลูอิสในคลับ "คงมีคนเห็นลูอิสมั้ง" เลียมว่า คุณใช้มือขางขวาจับที่หน้าผากของตัวเอง แล้วค่อยๆเอนตัวลงพิงเข้ากับโซฟา
"นี่พวกนายทำไงให้รูปมันหลุดไปเนี่ย!?" คุณพูดพลางยื่นโทรศัพท์กลับไปหาเลียม "ความผิดของนายเจ้ากางเกงรัด!"
"ชั้น? ชั้นอ่ะนะ? อย่ามาเลยแม่สาวน้อย เธอเองนะที่จูบชั้นก่อนน่ะ!" ลูอิสว่า
"อาฮ่ะ ใช่! แต่นายเองนี่ที่เอามือล้วงเข้ามาในเสื้อของชั้น แล้วก็ดูดคอชั้นน่ะ" คุณตะโกนเสียงดังลั่น พลางลุกขึ้นยืนชี้หน้าลูอิส
"ก็... ก็ ก็ชั้นไม่รู้นี่ว่าเป็นเธอ!" ลูอิสพูดพลางสะบัดมือของเขากลางอากาศ
"เหมือนกัน ชั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นนาย"
ลูอิสพึมพำพลางกดโทรศัพท์ของเขา คุณเดินออกมาจากที่ที่พวกเขาอยู่เพื่อตรงไปที่ห้องนอนของคุณ
คุณกระแทกประตูดังปึงก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน คุยหวังว่าถ้าคุณตื่นมาอาการเมาค้าง... กับเรื่องวุ่นๆนี่มันจะต้องจบลง
คุณตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปราวๆ2ชั่วโมง แต่คุณยังคงมีอาการปวดหัวอยู่นิดๆ คุณค่อยๆลุกจากเตียงด้วยความทุลักทุเล แล้วตรงไปที่ห้องนั่งเล่น คุณเห็นป้าของคุณกำลังดูอะไรบางอย่างอยู่ แต่กลับไม่เห็นทั้งห้าคน คุณเลยเดาว่าพวกเขาคงกลับไปแล้วหล่ะ
"ดูอะไรอยู่หน่ะ?" คุณถามพลางนั่งลงข้างๆหล่อน
"ไททานิค" หล่อนตอบพลางตักไอติมที่อยู่ในถ้วยเข้าปาก... คุณน่ะไม่ชอบดูไททานิคสักนิด เพราะมันทำให้คุณร้องไห้ทุกครั้งที่ดูเลยไงหล่ะ
ไม่นานหนังเรื่องไททานิคก็จบลง คุณหันหน้าไปหาป้าของคุณก็พบกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม คุณเดินไปปิดทีวี และเครื่องเล่นวิดีโอก่อนจะเดินกลับมาที่โซฟาพร้อมกับทิชชู่ คุณขำตัวเองที่ยอมแพ้เวลาดูหนังเรื่องนี้ทุกที
คุณเดินเข้ามาในห้องพลางหยิบแล็ปท๊อปเครื่องเดิมมาเพื่อที่จะสไกป์กับเมลตามที่คุณได้สัญญาเอาไว้
"ว่า?" คุณถามสั้นๆ พลางจ้องหน้าของเมล
"แกได้เข้าทวิตหรือทัมเบอร์บ้างยัง?" หล่อนถาม คุณถอนหายใจออกมา
"เรื่องรูปใช่ป่ะ?" คุณถามกลับ หล่อนพยักหน้าตอบ
"อา... ใช่ ชั้นมีแค่สองคำถามเท่านั้นแหละ หนึ่งจูบเป็นไงบ้าง เขาเก่งป่ะ? แล้วก็สอง แกไปถีบเขาทำไม?" หล่อนถาม คุณเขาออกมานิดหน่อยพลางกัดกระพุ้งแก้มของตัวเองเป็นการห้ามไม่ ให้ตัวเองขำ
"อาฮ่ะ แต่พอดีว่าเรื่องมันยาวแฮะ" คุณพูด หล่อนนั่งกอดอก
"และก็พอดีว่าชั้นว่างมาก..." เมลพูดพลางลากเสียงยาว คุณถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"ก็เรื่องมันเริ่มเมื่อเราไปเที่ยวกันที่บาร์แล้วพวกเราก็เลยไปบุกบ้านผีสิง และก็มีตาลุงคนนึงวิ่งตามเรามา ชั้นก็เลยคิดว่าเขาอาจจะเป็นฆาตกร" คุณพูดด้วยท่าทางที่สุดแสนจะมั่นใจกับความคิดของตัวเอง
"ชั้นรับประกันได้เลยว่าเขาไม่มาฆ่าแกแน่" เมลพูดพลางขำกับท่าทีของคุณ
"ไม่เมล แกไม่เห็นตาเขาเหมือนชั้นนี่"
"โอเคๆ" เมลพูดพลางกรอกตาไปมา
"ไม่ แกไม่เชื่อชั้น ชั้นดูออก" คุณพึมพำ เมลขำคุณ
"นี่ชั้นกำลังจะเชื่อมสไกป์กับเดลล์นะ" เมลบอก คุณพยักหน้าให้หล่อน ไม่นานใบหน้าของเดลล์ก็เผย
ขึ้นมาบนหน้าจอแล็ปท๊อปของคุณ
"ดูสิชั้นกำลังสไกป์กับคนดังอยู่แฮะ" เดลล์พูดอย่างติดตลก คุณเบ้ปากใส่เขา "นี่ชั้นมีเรื่องนึงอยากจะถาม ทำไมต้องไปเตะเขาด้วย"
"เรื่องมันยาวหน่ะ" คุณตอบพลางมองไปที่เมล คุณรู้ว่าเมลรู้ว่าคุณจะตอบยังไง
"เขาเกือบทำให้ (ชื่อของคุณ) โดนฆ่าหน่ะ" เมลตอบก่อนจะยัดขนมในถุงเข้าปาก
"ห้ะ!? อะไรนะ!?"
"ก็แค่ว่าพวกเราบุกลุกบ้านร่างที่มี ตาลุงท่าทางคล้ายฆาตกรอยู่น่ะ" คุณตอบ
"แล้วเมื่อไหร่แกจะกลับมาหล่ะ?" เมลถามคุณ
"ตรงๆเลยป่ะ? ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกัน" คุณตอบอย่างตรงไปตรงมา
"แต่ชั้นพอรู้น้า แกอยากกลับมาใช่ไปหล่ะ? และใช่พวกเราก็ด้วย พวกเราอยู่ไม่ ได้นะถ้าไม่มีแก" เมลพูด คุณมองขึ้นไปบนเพดานพลางคิดอะไรบางอย่าง
"งั้นแกก็ไปขอร้องแม่ชั้นซ่ะสิ จริงด้วย! แกต้องทำนะเมล" คุณพูด พลางหันหลังไปที่ประตูที่ถูกล็อกอยู่หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามา
"หนีกลับไปไม่ง่ายกว่าหรอ?" เซนถาม หลังจากเข้ามาในห้องของคุณ
"มาทำอะไรของนายอีกเนี่ย!?" คุณถามเขา เซนหยักไหล่ใส่
"ไม่รู้สิ แต่... เบื่อแฮะ" เซนว่า พลางถอดรองเท้าออก "แล้วเธอไม่ คิดจะตอบคำถามชั้นเลยหรอไง?"
"ก็เพราะว่านายทำให้เสื้อชั้นเปื้อนกาแฟ ทำให้ชั้นเมาแล้วก็เผลอไปจูบ... ลืมมันเถอะ แล้วก็ทำให้ชั้นเกือบโดนไล่ฆ่า แล้วนายไม่ คิดหรอว่าถ้าชั้นหนีไป ชั้นไม่โดนแม่เล่นงานเละหรอ?" คุณตอบไปด้วยความรำคาญ เซนขำกับคำตอบที่ได้มาจากคุณ
"เรื่องกาแฟนั่นมันจบไปแล้วที่รัก ส่วนเรื่องจูบน่ะเธอผิดเองน้า สังคมอินเตอรเน็ตแค่สองสามวันเดี๋ยวเขาก็ลืมแล้วหล่ะ" เซนพูด
"ตอนนี้นะ นายได้กลับเข้าสู่สถานะไอ้หน้าโง่เหมือนเดิมแล้วหล่ะ" คุณว่า เซนถอนหายใจ
"ชั้นรู้ตั้งนานแหละว่ายังไงชั้นก็ต้องเป็นไอ้หน้าโง่สำหรับเธออยู่วันยังค่ำ" เซนกระซิบที่ข้างหูของคุณก่อนจะเดินออกจากห้องของคุณไป ตอนนี้คุณก็ได้รู้อะไรบางอย่างแล้วหล่ะ... คุณเพิ่งรู้ว่าเซนน่ะดึงดูดคุณได้มากขนาดไหน
"(ชื่อของคุณ)!" เมลตะโกน คุณกระพริบตาหนึ่งทีเพื่อเป็นการเรียกสติให้กลับคืนมา จากการปล่อยให้เคลิ้มไปกับน้ำเสียงของเซน
"โทษที"
"เขาพูดอะไรหรอ?" เดลล์ถาม
"เปล่าหรอก เอ่อ... แล้วไว้ค่อยคุยกันใหม่นะ" คุณพูดก่อนจะปิดหน้าจอแล็ปท๊อป คุณไม่รู้ว่าเซนรู้อะไรเกี่ยวกับตัวคุณบ้าง คุณไม่เคยแม้แต่จะออกอาการสักนิดว่าคุณน่ะชอบเซน คุณคิดพลางหยิบโทรศัพท์ของคุณขึ้นมาเช็คทวิตเตอร์ ซึ่งคนที่ฟอลคุณอยู่เพิ่มมากขึ้นหลายร้อยคน คงเป็นเพราะว่ามีใครบางคนจากห้าคนเพิ่งฟอลคุณมั้ง
คุณเดินออกนอกห้องเพื่อตรงไปที่ตู้เย็น คุณหยิบเบียร์สองแพ็คออกมา แล้วเดินกลับไปที่ห้องนอนของคุณ
"นี่อ่ะหรอวิธีทำให้หายเมาค้างน่ะ?"
"มันก็... ไม่เลวนี่" คุณตอบเขาไป ก่อนจะยื่นเบียร์กระป๋องนึงส่งให้เขา
ลูอิสดื่มเบียร์ไปประมาณสี่ถึงห้ากระป๋อง แต่กลับกันกระป๋องที่สี่ของคุณกลับเปิดไม่ออก คุณยื่นมันให้กับลูอิส เขาเปิดมันออกก่อนจะกระดกเบียร์ของคุณเข้าปาก คุณเบิกตากว้างก่อนจะแย่งมันกลับคืนมา แต่ระหว่างที่คุณกำลังเอามันกลับคืนมานั้นมันก็ดันหกรดเสื้อของคุณ ลูอิสขำพลางหยิบทิชชู่บนโต๊ะเครื่องแป้งมาเช็ดให้คุณ ระหว่างนั้นลูอิสก็เงยหน้ามาสบตากับคุณพอดี เขาค่อยๆเขยิบหน้าเข้ามาหาคุณเรื่อยๆ แล้วก็หยุดมองที่ริมฝีปากของคุณ เรื่องราวมันกลับเหมือนกับเมื่อคืนนี้อย่างกับเลียนแบบกันมา หลังจากที่ลูอิสลิ้มรสความหวานจากริมฝีปากของคุณ เขาก็ลากลิ้นชื้นๆของเขาไปตามคอขาวๆของคุณ
"เฮ้ย! ทำห่าไรกันเนี่ย!?" เซนตะโกน ลูอิสรีบกระโดดลงมาจากเตียงทันที
"เอ่อ... พวกเราเมาน่ะ" ลูอิสเอ่ย ตอนนี้คุณราวกับถูกแช่แข็งอีกครั้ง คุณแทบจะนึกอะไรไม่ออกสำหรับคำแก้ตัว
"เก็บอารมณ์หน่อยเถอะ" เซนพูดก่อนจะเดินออกจากห้องของคุณไป คุณรีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งตามเซน
"นายเป็นบ้าอะไรเซน!? ทำไมนายต้องโกรธด้วย!?" คุณตะโกนตามหลังเขาไป
"ทำไมหล่ะ!? ชั้นมีสิทธิ์นี่!" เซนหยุดเดินแล้วหันมาตะคอกใส่คุณ คุณส่ายหน้า
"ไม่เซน นายโกรธชั้นได้ไง? ในเมื่อชั้นเองก็มีสิทธิ์ที่จะทำเรื่องพวกนั้น!" คุณตวาดกลับเขาไป เซนกลอกตาอย่างเซ็งเต็มทน
"ดี... ชั้นแค่ ไม่อยากให้เพื่อนของชั้นมาคบกับโสเภณีแบบเธอ!" เซนตะคอกคุณ เขาอาจจะไม่ คิดอะไรนะ... แต่ ไม่ ใช่คุณ... 'โสเภณี' ตลอดสองถึงสามวันที่คุณคบกับพวกเขามา... เขาเห็นคุณเป็นแค่โสเภณีคนนึงงั้นหรอ?
น้ำใสๆเอ่อล้นออกมาจากดวงตาสีดำทะมึนของคุณ
"(ชื่อของคุณ) คือ... ชั้น ชั้นขอ... " ไม่ทันทีเซนจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น คุณก็ผลักแผงอกกว้างของเขา
"ออก... ออกไปซ่ะ!" คุณตวาดเขา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องของคุณ คุณเห็นลูอิสยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยดวงตาที่ดูค่อนข้างจะผิดหวัง
"ได้ยินใช่มั้ย?" คุณถามเขาพลางปาดน้ำตาออกจากแก้ม ลูอิสพยักหน้าก่อนจะดึงตัวของคุณเข้าไปกอด คุณวางใบหน้าของคุณไว้บนบ่าของลูอิส
"ถามหน่อยสิ... ชั้นทำตัวเหมือนโสเภณีขนาดนั้นเลยหรอ?" คุณถามด้วยเสียงสะอื้น
"อะไรนะ?" ลูอิสถามพลางผละตัวออกจากคุณ
"ชั้นรู้ว่าบางทีชั้นอาจจะทำตัวแบบนั้น... แต่มันก็เจ็บไม่ใช่เล่นนะ... ถ้ามีคนมาพูดแบบนั้น"
"ไม่ (ชื่อของคุณ) เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น" ลูอิสพูด คุณส่ายหน้ากลับเขาไป
"ไม่หรอกลูอิส... ก่อนหน้านี้ก่อนที่ชั้นจะมาอยู่ที่นี่... ชั้นมีเซ็กซ์กับผู้ชายหลายคนทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักพวกเขามาก่อน ชั้น... ชั้นก็เกือบจะทำเรื่องพวกนั้นกับนาย..." คุณบอก ลูอิสถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เธอแค่ต้องการมันเฉยๆ เธอน่ะไม่ชอบการถูกคนอื่นควบคุม และเรื่องพวกนั้นมันทำให้เธอดูปล่อยตัวเวลาอยู่กับคนที่ไม่รู้จัก... เธอน่ะสดใสออก เพราะงั้นจำไว้นะ ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า" ลูอิสพูด คุณยิ้มออกมา
"ขอบคุณนะ นายกางเกงรัด"
"ไม่เป็นไรที่รัก" ลูอิสพูด คุณส่งยิ้มให้เขาอีกครั้ง "ส่วนเซน... ชั้นว่าตอนนี้เขาคงโกรธอยู่แน่หล่ะ เพราะงั้นชั้นจะค่อยๆไปคุยกับเขานะ" คุณกลอกตาไปมา ตอนนี้คุณไม่อยากแม้กระทั่งจะได้ยินชื่อของเซน
"บอกเขาด้วยว่าอย่ามาคุยกับชั้นอีก"
"งั้นชั้นจะบอกให้เขาส่งข้อความมาหาแทนล่ะกัน" ลูอิสพูดอย่างติดตลก ก่อนจะเดินออกจากห้องของคุณไป
ความคิดเห็น