คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Heartbreak Fantastic 100% (ลง100แล้ว)
“ชู่ว” คุณส่งเสียงเตือนเซนทันทีเมื่อเขาเดินเสียงดัง ซึ่งอาจจะทำให้ป้าของคุณตื่นได้
“นั่นแกใช่มั้ย!?” ป้าของคุณส่งเสียงโวยวายดังมาจากในห้องของหล่อน คุณสะดุ้งเฮือกทันที ก่อนจะหันไปโวยวายใส่เซนอีกครั้ง
“เห็นมั้ย!? ป้าชั้นตื่นจนได้เนี่ย!!”
“ใครจะตื่นมาตอนตีสาม เพราะเสียงแมวย่องน่ะห้ะ? ชั้นว่าป้าเธอน่าจะละเมอมากกว่านะ” เซนพูดก่อนจะเหลือบตาไปมองไปที่ห้องของป้าของคุณ
“อืม… อาจจะเป็นแบบนั้นแหละ” คุณพูดขึ้นเมื่อไม่มีวี่แววว่าป้าของคุณจะพูดอะไรหรือเดินออกมาหาคุณกับเซนเลยสักนิด “งั้นนายกลับไปก่อนเถอะ”
“เอางั้นหรอ? อืมๆ ก็ได้ แล้วเจอกันหล่ะ” เซนบอกลาก่อนจะเดินออกจากอพาทร์เม้นต์ของคุณไป
ถึงแม้แม่ของคุณจะกลับไปที่ไทยแล้วแต่คุณก็ยังคงโกรธหล่อนอยู่ ส่วนเรื่องคุณกับลูอิส หลังจากวันนั้นมาคุณก็แทบไม่ได้คุยกับลูอิสเลย คุณไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรคุณ คุณคิดพลางเดินไปที่ห้องของคุณก่อนจะหยิบแล็ปท็อบขึ้นมาเพื่อเปิดหน้าเว็บสไกป์
‘ยังไม่นอนอีกหรอ?’ ไม่นานเมลก็ทักคุณมาทันที ‘ถ้าชั้นเดาไม่ผิดที่ลอนดอนตอนนี้คงตีสามกว่าๆแล้วมั้ง’
คุณเหลือบมองนาฬิกาที่อยู่บนเพดานก่อนจะกลับมาสนใจคนที่อยู่บนหน้าจออย่างเมลอีกครั้ง
“ใช่ ตีสามครึ่งพอดีเลยหล่ะ ไม่รู้สิ แต่นอนไม่หลับแฮะ”
‘เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ?’
“ความจริง… ชั้นไม่เคยบอกใครนะ แกเป็นคนแรกเลยหล่ะ คือ… ชั้นว่าชั้นคิดกับลูอิสมากกว่าเพื่อน ไม่สิ มันดูพิเศษกว่าเพื่อนคนอื่น มากกว่าแฟนเก่าอย่างเดลล์ด้วยซ้ำ”
‘นี่แกกำลังจะบอกว่าแกชอบหมอนั่นรึไง? ตลกล่ะ’ เมลทำท่าอย่างไม่เชื่อ อย่าว่าแต่เมล์เลย คุณเองก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่าความรู้สึกบ้าบอพวกนี้มันจะเกิดขึ้นกับคุณ
“แล้วถ้าเรื่องตลกที่แกว่ามันเป็นเรื่องจริงหล่ะ” เมลเบิกตากว้างก่อนจะโวยวายอย่างคนบ้าใส่คุณ
‘จริงหรอ!? มันไม่สนุกนะเว้ย แกอย่าล้อเล่นกับชั้นแบบนี้ดิ แก… แกเป็นบ้าไปแล้วหรอไง? แกมองหน้าชั้นดิ!’
“เฮ้ย! แกนั่นแหละบ้า! ใจเย็นดิวะ!” คุณพูดแทรกเมลทันทีเพื่อไม่ให้เพื่อนคนนี้ของคุณเป็นบ้าไปก่อนคุณ
‘โอเคๆ ชั้นจะใจเย็น’ เมลพูดพลางหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกลับมาจ้องที่คุณเขม็ง ‘แกคบอยู่กับเซนไม่ใช่หรอไง?’
“ชั้น… ไม่รู้สิ ชั้นไม่รู้ว่าเซนคิดยังไงกับชั้น เขาแทบไม่พูดเคยพูดเลยสักครั้งว่า’รัก’ชั้น แต่ชั้นก็ยังคงคิดว่าเขาเป็นคนที่ชั้นรัก และเข้าใจชั้นที่สุด… จนกระทั่งลูอิสเข้ามา ชั้นไม่รู้ว่าตอนนี้ชั้นควรจะทำอะไร ไม่มีใครเข้าใจชั้นสักคน รวมทั้งแกด้วย”
‘ชั้นเข้าใจน่า มันค่อนข้างจะยากที่จะอธิบาย แต่เอาเป็นว่าชั้นเข้าใจ และที่ชั้นว่าแกควรจะทำที่สุดนั่นก็คือ บอกลูอิสซ่ะ’
“อยากอยู่หรอก แต่เขาไม่สนใจชั้นเลย จะคุยด้วยก็เมินหน้าหนี” คุณพูดพลางเล่นผมของตัวเองแก้เซ็ง
‘ทำอย่างกับว่าแกไม่มีโทรศัพท์อย่างนั้นน่ะ โทรสิโทร’
“อืม ไว้ชั้นจะลองดู งั้นชั้นไปนอนก่อนนะ” คุณเอ่ยลาเมลก่อนจะกดปิดแล็ปท็อปแล้วนำมันวางไว้บนโต๊ะเล็กๆข้างเตียงของคุณ คุณค่อยๆจัดผ้าปูเตียงให้เข้าที่ก่อนจะล้มตัวลงนอน
“ตื่นได้แล้ว!” เสียงของสาววัยกลางคนที่แสนคุ้นหูดังอยู่ตรงหน้าก่อนที่ไหล่ทั้งสองข้างของคุณจะโดนเขย่าอย่างแรง
“ไม่เอา หนูเหนื่อยน่า ขอหนูนอนต่อเถอะนะ” คุณพูดพลางเอาใบหน้าซุกกับหมอนนุ่มๆ
“ไม่ได้! นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ!” คุณค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียงทั้งๆที่ยังคงหลับตาอยู่
“เมื่อคืนพาใครมาน่ะ?” คุณเบิกตากว้างกับคำถามของป้าของคุณทันที
“เปล่าซ่ะหน่อย หนูไปอาบน้ำก่อนนะ” คุณรีบลุกจากเตียงแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที คุณแทบไม่อยากจะนึกภาพเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นตามมาถ้าคุณบอกว่าเซนมาบ้านเมื่อคืนตอนตีสามกว่าๆ
คุณมองไปรอบๆห้องทันทีเมื่อคุณอาบน้ำเสร็จ คุณถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีเมื่อเห็นว่าป้าของคุณออกไปจากห้องของคุณแล้ว คุณเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะหยิบโทรศัพท์แล้วกดเบอร์ของคนที่เมินหน้าคุณมาประมาณสามถึงสี่วันแล้ว
‘ฮัลโหล?’ คุณยิ้มด้วยความดีใจจริงๆเมื่อลูอิสรับสายคุณ
“ชั้นอยากคุยกับนาย”
‘เอ่อ… โทษทีนะ พอดีชั้นไม่ว่างน่ะ’
“ไม่หรอกชั้นรู้ว่านายว่าง ถึงนายจะไม่อยากคุยกับชั้นก็เถอะ แต่ชั้นขอคุยกับนายเถอะนะ แค่นิดเดียวก็ยังดี” คุณออดอ้อนเขา พลางเดินไปที่หน้ากระจก
‘อืมๆ เดี๋ยวจะไปหา รอก่อนล่ะกัน’ พูดจบลูอิสก็ตัดสายไป คุณแทบจะหุบยิ้มไม่ลงสักนิดเมื่อคนที่คุณอยากเจอที่สุดจะมาอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว
“ว่าไง? มีไรหล่ะ?” ลูอิสถามพลางเดินเข้ามาในห้องของคุณ
Louis’ Pov
“นายหนีหน้าชั้นทำไม?” เธอถาม ผมนั่งลงบนปลายเตียงพลางหลบตาเธอ
“ชั้น… เอ่อ เปล่าซ่ะหน่อย” ผมโกหกออกไป ผมตั้งใจจะหนีหน้าเธออย่างที่เธอว่าจริงๆแหละ ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ทางแก้ปัญหาแต่ก็ดีกว่าแอบรักเธอไปแบบนี้ตลอดไป
“ชั้นไม่โง่”
“ชั้นก็ไม่ได้ว่าเธอโง่ แต่ชั้นยุ่งมากจริงๆ”
“เลิกพูดว่าไม่ว่างได้มั้ย!? นายกับชั้น เราสองคนก็รู้ดีว่านั่นมันเป็นแค่ข้ออ้าง… “
Your Pov
ไม่ทันที่คุณจะพูดจบ ริมฝีปากของคนตรงหน้าก็เขามาประกบกับริมฝีปากของคุณทันที คุณค่อยๆหลับตาลงเพราะเคลิ้มไปกับรสจูบนั่น ก่อนที่ภาพของชายผมดำ ดวงตาสีเฮเซลจะย้อนกลับเข้ามาในความคิดคุณ
“พอเถอะ” คุณพูดหลังจากผละตัวออกจากเขาแล้ว
“ทำไม?”
“นายลืมเซนไปแล้วรึไง?” คุณถามเขา ลูอิสถอนหายใจพลางนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เซน? หึ" ลูอิสส่งเสียงในลำคอก่อนจะเบ้ปากใส่
"ทำงั้นหมายความว่าไงน่ะ?"
"ก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะ แค่… เซนน่ะหลอกใช้เธอ"
"มัน… ไม่จริงใช่มั้ย?" คุณถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสู่ดีนัก
"มันจริงมากเลยล่ะ! มีหลายสิ่งมากมายที่เซนทำแต่เธอน่ะไม่รู้! และชั้นก็ทนไม่ได้ที่เห็นมันทำอย่างนั้น! รู้ไว้นะ! ว่าชั้นรักเธอ! ไม่ใช่มัน!!" ลูอิสตะคอกกลับมา ซึ่งเล่นเอาคุณแทบจะล้มทั้งยืน
คุณตัดสินใจที่จะไปหาเซน เรื่องนี่คงต้องคุยกันยาวเลยหล่ะ แต่คุณคงต้องคิดว่าตัวเองคิดผิดทันที เมื่อคุณเห็นเขากำลังจูบกับผู้หญิงผมบลอนด์ ทั้งสองคนเบิกตากว้างทันทีเมื่อเห็นคุณยืนอยู่เบื้องหน้า
"ขัดจังหวะสินะ ขอโทษ" คุณพูดพลางปั้นหน้ายิ้มให้ทั้งสองคนก่อนจะวิ่งออกมาอย่างไม่คิดที่จะหันหลังกลับไปเลย
"เดี๋ยวสิ!" เซนวิ่งตามคุณมา คุณหยุดวิ่งก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหันหลังกลับไปหาเขา
"ว่า?"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้เลยนะ ฉัน เอ่อ… ฉันขอโทษ"
"อืม ฉันไม่เป็นอะไรหรอก" คุณตอบกลับไป ก่อนจะส่งยิ้มให้เขา ถึงแม้ว่าน้ำใสๆกำลังเอ่อล้นออกมาทุกวินาทีตราบที่เขายังยืนอยู่ตรงหน้าคุณ คุณจะร้องไห้ไม่ได้! เพราะคนที่คุณจะร้องไห้ให้เห็นในตอนนี้ต้องไม่ใช่เขา!
เซนยิ้มกลับมาให้คุณก่อนจะโบกมือเป็นเชิงลาแล้ววิ่งกลับไปที่อพาร์ทเม้นต์ของเขาเพื่อที่จะไปเสพสุขกับผู้หญิงที่สามารถแย่งคนที่คุณรักไปจากคุณได้ คุณลองยิ้มดูอีกครั้ง แต่ก็ไม่ไหว… คุณทำมันไม่ได้จริงๆ แทบยิ้มไม่ออกเลยหล่ะ…
"เป็นอะไรไปน่ะ!?" ป้าของคุณถามทันที เมื่อหล่อนเห็นคุณในสภาพที่สะบักสะบอมน่าดูและที่สำคัญ น้ำใสๆตอนนี้เปรอะเปื้อนใบหน้าของคุณไปหมด
"เปล่า" คุณตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง ความรู้สึกเศร้าหรือเสียใจของคุณไม่มีเหลือแล้วหล่ะ ตอนนี้คุณเหลือเพียงความโกรธ คุณคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าผู้ชายที่คุณคิดว่าดีอย่างเซนจะทำอะไรเลวๆขนาดนี้ได้
Louis' Pov
"ไปไหนมา?" แฮร์รี่ถามผมหลังจากผมเดินเข้ามาในอพาร์ทเม้นต์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ไปคุยกับ(ชื่อของคุณ)"
"คุย? คุยอะไรกันน่ะ?" เลียมเป็นฝ่ายถามบ้าง ทั้งสามรู้แล้วล่ะว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ
"เซนหลอกใช้" ผมพูดด้วยเสียงที่เบามาก เพราะหวังว่าทั้งสามคงจะไม่ได้ยินผม
"ลู…" ไนออลเรียกชื่อของผม ผมยักไหล่ใส่เขา
"ฉันไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้นแหละ แต่ที่ชั้นทำชั้นหวังดีนะเว้ย"
"แล้วนายพูดไปนายไม่คิดหรอว่าเซนอาจจะรู้ก็ได้ว่านายคิดไงกับ…"
"มาถึงขนาดนี้แล้ว... ช่างมันเถอะ" ผมรีบพูดตัดบทของไนออลันที หมอนี่ชักจะพูดเยอะเกินไปแล้วนะ
2ชั่วโมงต่อมาเซนก็พาแม่สาวผมบลอนด์มาหาพวกเรา
"ไงพวก นี่แฟนชั้นเพอร์รี่ เอ็ดเวิร์ด" ทั้งเลียม แฮร์รี่และไนออลหันมามองหน้าผม ผมทำเพียงแค่วางโทรศัพท์ลงก่อนจะมองหน้าเซนกับแม่สาวผมบลอนด์
"นายลืมใครไปรึเปล่า?"
"เอ่อ… เราคุยกันแล้ว เข้าใจกันแล้ว" ผมพยักหน้าก่อนจะลุกยืนขึ้น ผมไม่เห็นว่าผมจะต้องจำเป็นที่นี่ด้วย
"ไปล่ะ แล้วเจอกันนะ"
Your Pov
คุณแทบจะไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น สมองของคุณมันโล่งไปหมด ความรัก? มันก็แค่เรื่องหลอกลวง! มีแค่ในหนัง ละคร และในนิยายเท่านั้นแหละ!
ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
"ไปให้พ้น!" คุณตะโกนออกไปคุณแทบไม่อยากจะเห็นหน้าใครสักคนในตอนนี้
"เปิดเถอะน่า" คุณสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงของลูอิส
"อืม" คุณเดินไปเปิดประตูให้เขาก่อนจะรัวคำถามใส่อย่างไม่ยั้ง "เล่ามา เซนทำแบบนี้เพื่ออะไร?"
"ชั้นก็ไม่รู้"
"แล้วนายมาที่นี่ทำไม?"
"เซนพาผู้หญิงคนนั้นไปที่อพาร์ทเม้นต์ และชั้นไม่เห็นว่ามันจะจำเป็นที่ต้องอยู่ที่นั่นเลยสักนิด"
"นั่นสิ นายพูดถูก นายถูกมาเสมอ…" สิ่งเดียวที่คุณสามารถทำได้ในตอนนี้คงเป็น… ‘การปั้นหน้ายิ้ม’ :)
----ลงร้อยแล้วเย้! ลงตอนไหนไม่ลง ลงตอนสอบ = ="
หวังว่ายังมีคนอ่านอยู่นะ 5555555 คิดถึงเรามั้ย? หายไปตั้งนานแหน่ะ----
ความคิดเห็น