คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Birthday at 2 AM.
Birthday at 2 AM.
“รีบหน่อยได้มั้ยเนี่ย!?” ไนออลบอกกับคุณ เมื่อคุณกลับมาแต่งตัวที่อพาทร์เม้นเพื่อไปดินเนอร์สำหรับวันเกิดของคุณพร้อมพวกเขา
“ใจเย็นน่า พ่อหนุ่มไอริช” คุณบอกกับเขาพลางเดินออกมาจากห้อง ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นคืนที่น่าจดจำและไม่มีเรื่องน่าอายนะ... แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นคงไม่ใช่คุณหรอก
พรืด
เซนและลูอิสเบิกตากว้างทันทีเมื่อคุณลื่น
“ขอบคุณ” คุณเอ่ยขอบคุณทั้งสี่คนทันทีที่มาช่วยฉุดคุณขึ้นจากพื้น ยกเว้นไนออล เขาค่อนข้างจะสนใจมันฝรั่งทอดในมือเขาเป็นพิเศษ คุณเดินไปหาไนออลก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปหยิบมันฝรั่งประมาณสองถึงสามชิ้นแต่ก็รู้สึกเจ็บๆที่มือ...
“กรี๊ด! ไนออล! นายกัดนิ้วชั้น!” คุณกรีดร้องขึ้นมาทันทีเมื่อไนออลใช้ฟันของเขากัดรอบนิ้วมือของคุณ
“ห้ะ? เธอเรียกชั้นไนออล?” ไนออลำเสียงประหลาดใจก่อนจะชี้มาที่คุณ
“ช่างมันเถอะน่า ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้คือ นายมากัดนิ้วชั้นทำไม!?”
“ห้าม! แตะ! ต้อง! พวก! เขา!” ไนออลเริ่มขึ้นเสียง คุณทำตาโตแข่งกับเขาสักพักก่อนจะรีบหยิบห่อมันฝรั่งทอดของไนออลตอนเขาเผลอแล้ววิ่งหนีเขาไป แต่ก็ไปไม่รอดเดินชายผมบลอนด์วิ่งตามทันจนได้
“ปล่อยชั้น!”
“เอาขนมมาก่อนเส้!”
“ไม่!” คุณพูดพลางยกถุงขนมขึ้นเหนืออากาศเพื่อไม่ให้ไนออลเอาคืนไปได้
“ให้ไนออลคืนไปเถอะน่า” แฮร์รี่บอกกับคุณ ส่วนอีกสามคนที่เหลือก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ก็ได้” คุณพูดพลางถอนหายใจก่อนจะเอาถุงมันฝรั่งที่ไนออลหวงนักหวงหนาคืนเขาไป
“รีบไปกันเถอะ”
ตอนนี้คุณกับทั้งห้าคนก็อยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่ค่อนข้างหรูน่าดูเลยหล่ะ คุณนั่งข้างลูอิสและแฮร์รี่ ส่วนตรงข้ามก็เป็นเซน เลียม และไนออลตามลำดับ
“กินดีๆสิ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก” เลียมเอ่ยเตือนไนออล เมื่อเขายัดของกินทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะเข้าปากไป
“ก็ชั้นหิวนี่” ไนออลตอบทั้งๆที่ในปากยังเต็มไปด้วยเส้นสปาเก็ตตี้
“ชั้นไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่านายเอาของที่ยัดเข้าไปไว้ที่ไหนกันน่ะ”
“ชั้นไม่รู้จักคำว่าอิ่มหรอก”
“ชั้นขอแค่มันฝรั่งชิ้นเดียวเอง นายให้ชั้นไม่ได้รึไง?”
“พอเถอะน่า” เซนพูดปรามไม่ให้คุณกับไนออลทะเลาะกลางร้านอาหารเพียงเพราะแค่มันฝรั่งทอดชิ้นเดียว คุณเหลือบตาไปมองอาหารที่อยู่ตรงหน้าของลูอิส อาหารทะเลที่คุณชอบ ทั้งๆคุณสั่งแต่พาสต้าธรรมดาๆ
“ลูอิสสสสส...” คุณเรียกชื่อของเขาก่อนจะจ้องเขาอย่างไม่วางตา
“นี่อาหารของชั้นนะ”
คุณเบิกตากว้างทันทีเมื่อลูอิสพูดจบ “นายรู้ได้ไง?”
“มันจะเป็นอะไรไปได้กับการที่ว่าเธอมองชั้นด้วยตาหวานเยิ้มเชิงน่าขนลุกนั่นและเรียกชั้นว่า ‘ลูอิส’ นอกจากจะอยากได้อะไรบางอย่างจากชั้น”
“ไม่จริงสักหน่อย” คุณโกหกออกไป
“เหอะ... มันจริงมากๆเลยหล่ะ” แฮร์รี่พูดแทรกขึ้นมา
“หุบปากไปเลย!” คุณบอกกับแฮร์รี่ เขาทำท่าหุบปากอย่างทะเล้นใส่คุณ “นิดนึงน้า นิดเดียวจริงๆ” คุณยังขอร้องเขาต่อไปและลูอิสก็ยังคงส่ายหน้าเหมือนเดิม
“นี่มันอาหารของชั้นนะ”
“เอางี้... ถ้านายให้ชั้นกิน ชั้นจะทำต่อจากวันนั้นให้ก็ได้นะ” ลูอิสทำท่าจะสำลักก่อนจะหยิบน้ำที่อยู่ข้างๆมือกระดกลงคอไป ส่วนเซนก็เบิกตากว้างกับคำพูดของคุณ
“เอ่อ... ถ้าอยากกินขนาดนั้นเอาของชั้นไปดีกว่ามั้ย?” แฮร์รี่พูด แต่คุณไม่ได้สนใจเขาสักนิด
“ก็ได้” ลูอิสพูดก่อนจะยื่นจานอาหารทะเลของเขามาให้คุณ
ในขณะที่คุณกำลังดีใจอยู่กับอาหารตรงหน้า ก็ได้ยินเสียงใครบางคนกระแอมขัดความสุขของคุณ
“เฮ้อ... ชั้นล้อเล่นนะ” เซนหึงไม่เป็นเรื่องไม่เป็นราวเลยจริงๆ คุณคิดพลางกลอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ
“ห้ะ? ว่าไงนะ?”
“เอาน่า ชั้นก็แค่อยากกินอาหารทะเล” คุณพูดพลางกัดกุ้งของลูอิส อดีตกุ้งของลูอิสต่างหากล่ะ
“แต่เราตกลงกันแล้วนี่” ลูอิสบอกกับคุณ แต่คุณก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตากินต่อไป “’งั้นเอาคืนมาเลย!” คุณรีบยกจานหนีเขา ไม่ให้ลูอิสเอื้อมมือหยิบถึงได้ แต่ลูอิสกลับเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นพาสต้าของคุณแทน ก่อนจะหยิบสารพัดสิ่งที่อยู่ในจานนั้นใส่หน้าคุณ คิดว่าคุณจะยอมหรอ... น้อยไปสิ
สงครามปาอาหารในจานของคุณกับลูอิสยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่ง “พอเหอะน่า เศษอาหารเต็มโต๊ะไปหมดแล้วเนี่ย” เลียมดุคุณกับลูอิส คุณมองหน้าเขาก่อนจะหยักไหล่ใส่
หลังจากที่พวกคุณทานอาหารเสร็จแล้วก็เดินทางต่อไปที่คลับเดิม ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไป ในตอนนี้เหลือเพียงคุณกับเซนในช่วงฟลอร์เต้นรำด้านซ้าย เซนช้อนหน้าของคุณขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตาก่อนจะค่อยๆประกบริมฝีปากด้วยความนุ่มนวล
Louis’ Pov
“ไม่เจ็บรึไง?” แฮร์รี่ถามผม เมื่อผมยืนดูเธอกับเซนจูบกันมาได้สักพักแล้วหล่ะ
“เหอะ...”
“เลิกชอบยัยนั่นเหอะน่า”
“ถ้ามันง่ายขนาดนั้นชั้นทำไปนานแล้วแหละน่า... นายอาจจะไม่รู้นะ ยัยนั่นอ่อนแอมาก เธอต้องการความเอาใจใส่ ทั้งๆที่เซนไม่เคยทำมันเลยสักนิด” ผมพูดพลางบีบแก้วไวน์ที่ถืออยู่ในมือ ถ้าผมไม่เกรงใจผมบีบให้มันแตกเป็นเสี่ยงๆไปเลยก็ยังได้
“ลู” แฮร์รี่เรียกชื่อของผมสั้นๆพลางตบที่บ่าของผมเพื่อเป็นการเรียกสติให้กลับคืนมา แฮร์รี่เป็นคนเดียวที่รู้ว่าผมชอบเธอ ผมไม่กล้าที่จะบอกใครแม้กระทั่งเลียม หรือไนล์
“ไปห้องน้ำแปป” ผมบอกกับแฮร์รี่ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ผมมองหน้าตัวเองผ่านกระจกพลางกำมือตัวเองแน่น แล้วเปิดน้ำให้เต็มอ่างก่อนจะใช้มันชำระล้างหน้าเพื่อกอบกู้สติของตัวเองให้กลับคืนมา
“ลูอิส” เสียงใสเรียกผมหลังจากที่ผมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว
“ไม่ใช่กางเกงรัด?” ผมถามเธอกลับไป
“เบื่อแล้วแฮะ... ลูอิสชื่อเดิมแหละดีแล้ว”
ผมนั่งมองเธอดื่มสักพัก ก็เริ่มทนไม่ได้ก่อนจะหยิบแก้วไวน์ที่เธอดื่มอยู่ออกมา
“เฮ้!”
“กินไรเยอะแยะห้ะ?”
“แล้วนายจะยุ่งอะไรกับชั้นหล่ะกางเกงรัด?”
“ไหนบอกเบื่อแล้วไง”
“สำหรับคนอื่นอาจใช่... แต่ยกเว้นนายกางเกงรัด! ”
“ทำไมหล่ะ? ชั้นพิเศษงั้นหรอ?” ผมถามอย่างขำๆ เธอโน้มหน้ามากระซิบที่หูของผม
“มากเลยหล่ะ” ก่อนจะค่อยๆจุ๊บที่แก้มของผมไปหนึ่งที แล้วเดินจากไป
Your Pove
หลังจากที่เราไปเมากันในคลับจนพอสมควรแล้วเราก็กลับมาที่อพาทร์เมนต์ของพวกเขา คุณไม่รู้ว่าจะอึ้งกับสภาพที่เห็นดีรึเปล่า... ห้องที่เต็มไปด้วยอะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด
“หิวมั้ย?” เซนถาม
“สั่งพิซซ่าป่ะหล่ะ?” คุณพูดพลางนั่งลงข้างๆไนออลบนโซฟา
“นี่ตีสองกว่าๆแล้วนะ” เลียมว่า
“แต่ชั้นหิวนี่” ไนออลเริ่มพูดบ้าง
“นายก็หิวตลอดแหละน่า” ลูอิสพูดพลางโยนเศษกระดาษใส่หน้าไนออล
คุณถอนหายใจก่อนจะมองไปที่ลูอิส... เขาเป็นเพื่อน ใช่เขาเป็นเพื่อน ที่คุณคิดมากกว่าเพื่อน
---ฮัลโหลลลล... รู้สึกว่าแฮซจะโดนบอกให้หุบปากตลอดเลย55555555
จะเปิดเทอมแล้วน้า กลัวไม่ได้กลับมาแปลจังเลย T^T----
ความคิดเห็น