คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Go to London
1 Go to London
“กลับมาเดี๋ยวนี้” แม่ของคุณตวาด ขณะที่คุณกำลังเดินขึ้นบันได
“ไม่! ยังไงหนูก็จะไม่ไปลอนดอน หนูไม่อยากไปที่นั่น” คุณตวาดกลับก่อนจะปิดประตูห้องดังปึง อีกประมาณสองชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว คุณอยากจะไปสูดอากาศนอกบ้าน ไม่ก็ปาร์ตี้จากในชมรม แต่แม่ของคุณดันจับชั้นขังไว้ในบ้าน เป็นเวลากว่าสิบชั่วโมงแล้วล่ะ แม่ต้องการให้คุณไปอยู่ที่ลอนดอนกับป้า สิ่งสุดท้ายที่คุณจะทำ คุณอยากจะไปอยู่ที่ประเทศอื่น เริ่มต้นทุกสิ่งทุกอย่างใหม่... ไม่หรอก คุณอยากอยู่ที่นี่
ชีวิตวัยรุ่นอย่างชั้นก็ประกอบด้วย ปาร์ตี้ จนกว่าจะเช้า ไม่ก็เมา ความจริงคุณก็ไม่ได้อิโนเซ็นซ์แล้วล่ะนะ คุณไม่เคยแคร์ว่าใครจะคิดยังไง แต่คุณไม่ชอบอยู่อย่างนึง คุณไม่ชอบเวลาที่มีคนมาพูดเรื่องที่คุณทำสิ่งไม่ดีกับแม่ของคุณ
“ลูกต้องเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” แม่ตะโกนผ่านประตูห้องของคุณเข้ามา
“อะไรอีก?” คุณส่งเสียงขัดใจก่อนจะ เดินไปเปิดประตูออก
“เตรียมเก็บกระเป๋าซ่ะ แล้วไปที่สนามบินพร้อมแม่ตอนหกโมงเช้า” แม่พูด ความดังของเสียงของหล่อนดูลดลงเรื่อยๆ
“อะไรนะแม่? หนูไม่เชื่อหรอกว่าแม่ต้องการให้หนูไปจริงๆน่ะ” คุณตะโกนกลับไปแล้วเดินตามแม่ลงไปที่ชั้นล่าง
“อาจใช่... ลูกรู้อะไรมั้ย? แม่รักลูกมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ แต่ลูกทำตัวของลูกเองนะ แม่น่ะบังคับอะไรลูกไม่ได้อีกต่อไปแล้ว” หล่อนพูดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของหล่อน
คุณเดินกระแทกเท้าขึ้นชั้นสองของบ้าน แล้วกระแทกประตูให้ปิดลงอีกครั้ง คุณนั่งลงที่เตียงนุ่มๆของคุณแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สำหรับชีวิตของคุณที่เกิดมาได้แค่เพียงครั้งเดียว แน่ล่ะ... ไม่มีใครควบคุมคุณได้ แต่ตอนนี้... เฮ้อ!
คุณรู้สึกไม่ชอบใจสักนิดเมื่อคิดถึงสิ่งที่ต้องทำต่อไป เก็บกระเป๋า แล้วไปลอนดอนงั้นหรอ? คุณอยากจะหยิบหมอนสีฟ้าลายจุดที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วโยนมันออกไปให้พ้นเตียง ก่อนจะกรีดร้องออกมาอย่างดัง คุณอยากทำมัน คุณต้องการที่จะปาอะไรบ้างอย่างเป็นที่ระบายอารมณ์ แต่ตอนนี้คุณกลับทำอะไรไม่ได้เลย คุณหันไปทางไหนก็พบแต่กับคำว่า ‘พ่ายแพ้’ คุณลุกขึ้นก่อนจะหยิบกระเป๋าลากใบใหญ่ที่อยู่ข้างตู้เสื้อผ้าออกมาแล้วเปิดมันออก ตามด้วยหยิบเสื้อผ้าบางชุดใส่เข้าไปในกระเป๋าสีม่วงใบนั้น
ตอนนี้คุณก็จัดการกับพวกมันเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณมีกระเป๋าเดินทางสีม่วงแค่ใบเดียว จะเตรียมไปเยอะทำไมหล่ะ? ทำอย่างกับว่าที่ลอนดอนจะไม่มีเสื้อผ้าขายงั้นแหละ คุณหันไปที่โต๊ะเครื่องแป้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงริงโทนของโทรศัพท์ของคุณเองดังขึ้น
“ว่าไง?” คุณพูดกับคนปลายสายด้วยเสียงที่ไม่ค่อยจะทีความสุขซ่ะเท่าไหร่
‘นี่แกอยู่ไหนอ่ะ? ชั้นไม่เห็นแกที่ปาร์ตี้เลย’ ปลายสายตอบกลับมา คุณกลอกตาไปมา คาดได้ร้อยถึงล้านเปอร์เซ็นต์เลย หล่ะ ว่าหล่อนยังอยู่ในงานปาร์ตี้ไม่งั้นเสียงมันคงไม่ดังออกมาขนาดนี้หรอก
“เมล ชั้นว่าชั้นบอกแกไปแล้วนะ ว่าชั้นกำลังจะไปน่ะ” คุณพูด เมลน่ะเป็นเพื่อนของคุณตั้งแต่ม.ต้นแล้วล่ะ หล่อนชอบพาคุณเที่ยว เที่ยวมาเสมอ
‘แต่นะ(ชื่อของคุณ) แฟนเก่าแกเขากำลังมองหาแกอยู่นะ ชั้นรู้นะว่าแกอยากมาจริงมั้ย?’ หล่อนเรียกร้อง คุณอยากตอบตกลงหล่อนจริงๆ แต่ก็นะ คุณก็ทำไม่ได้
“ชั้นทำไม่ได้เมล คือเอาตรงๆนะ ชั้นไม่ได้คิดตั้งแต่แรกแล้วว่าจะได้เห็นหน้าเขาอีกน่ะ” คุณพูดต่อ
‘ไม่นะ! แกยังไปไหนไม่ได้ แกไม่อยากเที่ยวกับชั้นต่อแล้วหรอไง?’ ก็จริง คุณกับเมลเที่ยวด้วยกันมาตลอด แต่รู้สึกว่าหล่อนกับเพื่อนบางคนของหล่อน จะเที่ยวด้วยกันเกือบทุกวันในตอนกลางคืนมากกว่าหนึ่งชั่วโมง และใช่ มากกว่าคุณอีก
“ชั้นไม่รู้นะว่าแกจะไปไหนต่อ แต่ชั้นคงไปกับแกไม่ได้แล้วล่ะ” คุณว่า พลางกดสายทิ้ง ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงไปที่กระเป๋ากางเกงของคุณ
จะว่าไปเมื่อคืน คุณยังไม่ได้นอนเลย ตอนนี้ทุกอย่างจบแล้วล่ะ... คุณสวมรองเท้าบู๊ทสีดำ แล้วเดินลงไปที่ชั้นล่าง คุณเห็นแม่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ หล่อนเงยหน้ามองมาที่คุณที่กำลังเดินลงมาแล้วยิ้มให้ คุณไม่สนใจแล้วเดินตรงมาที่ห้องรับแขก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเล่น ‘Angry birds’
“มีอะไรอยากบอกกับแม่มั้ย?” แม่ของคุณถามขึ้น ซึ่งมันเป็นการทำให้คุณเสียสมาธิกับการที่จะยิงไอ้หมูสีเขียวนั่นดีทีเดียวเลยแหละ
“ไม่” คุณพูดแล้วหันมาสนใจกับโทรศัพท์ของคุณต่อ
“(ชื่อของคุณ)ในตอนนี้มันเป็นแค่สิ่งเล็กๆน้อยๆเองนะ ลูกจะต้องเจออะไรมากมายจนกว่าลูกจะโตขึ้น” แม่พูดต่อ ‘เพราะงั้นชั้นก็ควรที่จะดูแลชีวิตของตัวเองใช่มั้ยหล่ะ?’ คุณคิด
“แม่ฟังหนูนะ... หนูไม่อยากไปลอนดอน!” คุณพูดพลางปิดเกม Angry birds ตอนนี้คุณก็ได้หมดอารมณ์กับการเล่นมันไปโดยปริยายแล้วล่ะ
“แม่รู้มาตลอดว่าลูกไม่อยาก แต่สิ่งที่แม่รู้อีกอย่างนั่นก็คือ แม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับลูก” คุณกลอกตาไปมา แล้วเดินผ่านหล่อนไปเพื่อขึ้นไปหยิบกระเป๋ามาที่ชั้นล่าง ก่อนที่แม่ของคุณจะเป็นคนขับรถพาคุณไปที่สนามบิน
“ถ้าลูกถึงที่นั่นแล้ว โทรหาแม่นะ” คุณพยักหน้า แม่ของคุณยิ้มก่อนจะเดินเข้ามากอดคุณ มันเป็นกอดที่นาน และอบอุ่นที่สุดในชีวิตที่คุณรู้สึกได้เลยหล่ะ
“ดูแลตัวเองด้วยนะ” หล่อนบอกก่อนจะเดินกลับไปที่รถ คุณยิ้มให้หล่อน ถึงหล่อนจะไม่ได้หันหลังมองมาก็ตาม คุณหันหลังกลับแล้วเดินเข้าไปในสนามบิน
จบไปแล้วกับการนอนหลับที่แสนยาวนานบนเครื่องบินลำนี้ คุณจัดผมที่เสียทรงไปให้เข้าที่ทันที ไม่นานเครื่องบินลำนี้ก็ส่งสัญญาเป็นแสงออกมาเพื่อให้รู้ตัวว่า 'ป้า' ของคุณ
ความคิดเห็น