คิว [ Q ]

ลำดับตอนที่ #1 : ความจำเสื่อม

ฉันยังไม่อยากตาย ไม่นะ ฉันยังไม่มีเพื่อน ไม่มีคนรัก ไม่มี ไม่.. ฉันไม่มีใครเลย ได้โปรด ฉันขอ.. ขอให้ฉัน..
เสียงลมหวีดหวิวลั่น เมื่อฉันขยับตัวไปมาก็รู้สึกปวดไปหมด เหมือนมีอะไมากดทับท่หัวมันแน่นเสียจนหัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เหงื่อซึมท่วมกาย เหียวเหนอะ อับชื้น ไม่ไหว แล้ว เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ อะไรกัน? แล้วฉันเป็นใคร? แนขยับเปลือกตาขึ้นมองดูรอบๆ แล้วก็ต้องหลับตาอย่างรวดเร็ว เมื่อลำแสงสว่างจ้าเข้าตาของฉัน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้งอย่างช้าๆ ฉันห็นเงาคนดำๆและค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ..เด็ก!เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลกำลังจ้องฉันอยู่....น่ารักมาก..
"ตื่นแล้วเหรอ...มานีซิ ไอ " เสียงหนึ่งดังขึ้นทางประตูเข้า เด็กคนนั้นรีบหันไปถอยลงจากเตียงแล้ว..ตก! ดังอึ้ก..นั่งร้องไห้ จนคนเรียกรีบเข้ามาโอ๋
" โอ๋ๆ ไอ อย่าร้องไห้นะ เด็กดี นิ่งซะนะ" ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มให้อย่างอ่อนโยน  "นั้นละ เด็กดี" อยากเป็นเด็กนั้นจังเลย... ฉันมองภาพนั้นอย่างอิจฉาตาร้อน
"ไม่เป้นไรแล้วใช่ไหม...เจ้บหรือป่าว" เขาหันมาถามฉันบ้าง
เจ็บสิ!
แต่ฉันก็ส่ายหน้าเบาๆเป็นมารยาทว่าไม่เจ็บ ทั้งที่ใจจริง เจ็บมากๆ
"งั้นเหรอ...หิวมั้ยล่ะ" อีกฝ่ายยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"ไม่หิวคะ"
โครกกกกก----กกก!
เสียงสัตว์เลี้ยงในกระเพาะของฉันดังขึ้นอย่างไม่รีรอ เพื่อฟ้องว่ามันหิว
น่าขายหน้าชะมัด! ฉันก้มหน้าอายเมื่อเห็นอีกฝ่ายกลั้นหัวเราะอย่างน่าเตะมากกกกกกกกกกก
" ไอ ไปเอาอาหารมาหน่อนสิ..ได้มั้ย..เอ่อ..ให้ เอ็ม ช่วยยกมาก็ได้นะ" ชายคนนั้นพยายามที่จะไม่หัวเราะแต่ก็ทำไม่ได้
เด็กคนนั้นพยักหน้าแล้วเดินออกไป
"เธอมาจากไหนจำได้ป่าว" เขาหันกลับมาถามฉันอีกครั้งแต่ฉันก็ได้แต่ส่ายหน้า
"..งั้นชื่อละ จำได้ป่าว" เขาถามแบบไม่ค่อยตกใจเท่าไร นั่งคิดอะไรสักพัก เขาก้ลุกขึ้นเดิน "ถ้าจำไม่ได้หรือว่าเทอจะอืม.... เดี๋ยวฉันมานะ" แล้วเขาก็จากไป
อะไรกันนี่ ที่นี่มันที่ไหนกัน..หิวจังเลย ข้าวล่ะ..เมื่อไหร่จะยกมาสักที.......
ดั่งสวรรค์ชั้นที่ 108 ลงมาโปรดในที่สุดถาดอาหาร ก็ถูกยกมาโดยฝาแฝดคุ่หนึ่ง แล้วเด้กผุ้ชายคนนั้นก็หันซ้ายหันขวา
" จี เขาไปหา แซท มั่ง.. งั้น ไอ ก็ไปหา จี นะ " เสียงดังมาจาก คนถืออาหารเพราะเด็กตัวน้อยหันไปมาจนน่าสงสาร
"งั้น..ไปนะ" เสียงเด็กนั้นดังออกมาเป็นครั้งแรก เสียงน่ารักมาก..ฮิฮิ
ฉันมองตามเด็กคนนั้นจนเด็กคนนั้นออกไป แต่ก็ไม่ยอมหันไปมองฝาแฝดในห้อง เพราะทำตัวไม่ถูก
"ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นหรอกน่า" เสียงนั้นกรอกข้างหูฉันชัดเจน
เอ้ย!ทำไมเทอมาอยู่ที่เตียงละ? ก็เมื่อกี้ เมื่อกี้ยังอย฿ตรงนุ้นอยู้เลย แปปเดี๋ยวก็มานั่งบนเตียงซะแล้ว
"กินข้าวเถอะ อันนี้ ยู ทำให้เชียวนะ กินสิ กินสิ" เด็กผู้หญิงคนนั้นรบเร้าให้แน กินทั้งๆที่เทอเองนั้นแหละที่ขวางทางของฉัน
" เอ็น ก็เทอขวางเขาอยู่นิ หลบดิ" เสียงแฝดผู้ชายพูดบ้างเขาถือถาดอาหารจนมือหงิก สงสัยคงหนักน่าดู
"เอ้า!กินสิ ฉันไปนอนล่ะ" เขาวางถาดอาหารใกล้ๆ แล้วเดินออกไป
"ไม่เป็นไรนะ คือ... เขาขี้เว้านะ เลยหงุดหงิด กินข้าวซะล่ะ วางไว้ก็ได้เดี๋ยวให้ เจ มาเก็บนะ ฉันไปล่ะ" แฝดอีกคนลุกขึ้นบ้าง
ฉันอยากถามจริงๆค่ะ ว่าที่นี่มีคนอยู่กี่คนกันแน่ เพราะที่ได้ยินชื่อก็คงไม่ต่ำกว่า 7 คนแน่นอน ประสาทจะกิน เพราะจำชื่อคนนี่แหละ
เอาเหอะ.....กินข้าวละน้าาาาาาาา
เวลาผ่านไปสักพัก เสียงลมก็เงียบลง เหลือเพียงอากาศเย็นๆที่ผ่านมาทางหน้าต่างเท่านั้น....
ฉันก็เริ่มเข้าสู่นิทรา พยายามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน
แต่ก็ปลงแหละตอนนี้ที่เป็นห่วงอย่างเดียวคือ เมื่อไรจะหลับสักที
เพล้ง!
เสียงกระจกหรืออะไรสักอย่างแตกก่อนทีจะตามด้วยเสียงบ่น