คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode 2 : 436
Episode 2
“436”
“นาย!! นี่นาย” เสียงของใครซักคนกำลังร้องเรียกผมอยู่
ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาออกมาช้าๆ แล้วกระพริบตาสองสามที ก็พบว่าผมนอนอยู่บนเตียงสีขาว ดูสะอาดตา ผมมองไปรอบๆก็เดาได้เลยว่านี่คือห้องพยาบาล ผมมองขึ้นไปอีกทีผมก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนักเรียนที่กำลังเรียกผมอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ เด็กใหม่” เขาถามผม
“น่ะ…นะ…นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ก็ฉันเห็นนายนอนสลบอยู่ที่หน้าห้องฉันน่ะ ฉันก็เลยให้เพื่อนพามาที่ห้องพยาบาลไง”
“...” ผมไม่พูดอะไร เพราะว่าผมยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ ผมยังจำได้อยู่เลยว่าเมื่อกี้ผมโดนไม้เท้าโยนมาที่ผมอยู่เลยนี่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นี่มันคืออะไร…
“เรารีบไปเรียนเถอะ อาจารย์รออยู่น่ะ”
“อื้อๆๆ” ผมพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเธอก็ไปคุยกับอาจารย์คนหนึ่งที่ยืนอยู่ในห้องพยาบาล
พอเธอคุยเสร็จ เธอก็ตรงมาที่ผม แล้วเดินนำผมขึ้นไปบนบันได ผมก็เดินตามเธอไป ขณะที่สมองมันยังคงคิดอยู่ว่า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ (รู้สึกว่าตอนนี้เราเดินมาได้ประมาณ 3 ชั้น) พอพ้นบันได เราก็เลี้ยวขวา แล้วก็ผ่านห้องที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นห้องของสายญี่ปุ่นของมอสี่ เดินได้แป๊บเดียวเท่านั้น ก็ถึงที่หน้าห้อง 436 ห้องเดิม เธอหยุดเดินแล้วหันมาที่ผม
“เธอชื่ออะไรเหรอ”
“อ๋อ...ฉันชื่อก้องน่ะ...แล้วเธอล่ะชื่ออะไรเหรอ” ผมรีบตอบเธอทันที
“ฉันชื่อฟ้า....”
เธอพูดเสร็จเธอก็ผลักประตูบานนั้นเข้าไป ผมพยายามหลับตาเพราะกลัวว่าจะเจออะไรอีก พอเราเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องต่างหันมองมาที่ผมที่กำลังงงๆอยู่
“ไปนั่งที่ได้แล้วล่ะ” อาจารย์ผู้หญิงตัวสูงหน่อยบอกผมแล้วชี้ไปที่หลังห้องที่มีโต๊ะว่างหนึ่งที่ ผมกับฟ้าเลยแยกกันตรงนั้น ผมจึงเดินไปที่หลังห้อง ส่วนฟ้าก็นั่งอยู่หน้าห้อง สายตาของคนทั้งหลายยังไม่หยุดมองมาที่ผม พวกเขามองกันทำไมนะ
ผมไปหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะตัวนั้นที่ติดอยู่กับหน้าต่าง ผมก้าวขาข้างขวาเข้าไปก่อน แล้วตามด้วยข้างซ้าย สวมลงกับเก้าอี้พอดี
อะไรกันนี่ ! บรรยากาศแปลกๆแบบนี้อีกแล้ว
บรรยากาศแบบที่เจอตอนก่อนเข้ามาที่ห้องนี้ บรรยากาศภายนอกมืดครึ้มเหมือนฝนจะตก แต่ไม่นาน เม็ดฝนเม็ดเล็กๆก็ลอยเข้ามาปะทะตัวผม พอผมหันไปมองที่หน้าต่าง ฝนตกจริงๆ ฝนตกเยอะจนเป็นพายุ แล้วน้ำฝนมันก็สาดมาในห้อง หน้าต่างเปิดปิดเปิดปิด ด้วยความแรงของพายุ ผมหันไปมองรอบห้อง สายตาที่เคยมองผมแต่ตอนนี้กลับไปสนใจอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่แทน ผมมองไปที่ฟ้าอีกที เธอก็กำลังจ้องมาที่ผมโดยบังเอิญแล้วหันไปดูที่หน้าต่างต่อ ผมมองไปรอบห้องอีกที ก็เจอผู้ชายคนหนึ่งก็กำลังมองมาที่หน้าต่างนั่นเหมือนกัน
ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดมันมีพียงแค่ฟ้า ผม และผู้ชายคนนั้นเห็นแค่นั้น
อ๊อดดดดด !~
เสียงออดดังขึ้นนักเรียนในห้องต่างเก็บของ อาจารย์ก็เดินออกไปอย่างช้าๆ
“ก้อง” ฟ้าเรียกผมแล้วเดินตรงมาที่ผมพร้อมกับถือกระเป๋านักเรียนใบหนึ่ง
“หา...”
“ไปเรียนกันเถอะ” เธอลากมือผมแล้วเดินออกไปหน้าห้องที่มีผู้ชายคนนั้นยืนรออยู่
“นี่โย” ฟ้าหันมาที่ผมเพื่อแนะนำผู้ชายคนนั้นให้รู้จัก
“ส่วนนี่ก้องนะ” ฟ้าหันไปบอกโย ผมยิ้มให้เขาแต่เขากลับไม่พูดอะไร เขาเย็นชามาก
“อย่าไปถือสาเลยก้อง...โยเขาก็เป็นอย่างนี้แหล่ะ”
ฟ้าบอกว่าวิชาที่เรากำลังเดินไปเรียนคือวิชาวิทย์ ที่อยู่อาคารหนึ่ง เราเดินขึ้นลงบันไดนู้นบันไดนี้อยู่นาน จู่ๆโยก็หันมาถามผม
“นี่! นายเห็นใช่ไหม” ผมทำหน้างงเล็กน้อยแล้วโยก็พูดต่อ “นายเห็นพายุเมื่อกี้ใช่ไหม” ผมไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าเบาๆ ส่วนฟ้าก็หันมาทำหน้างงใส่ผมเล็กน้อย
“ในห้องมีแค่ฟ้ากับนายใช่ไหมที่เห็น” ทั้งสองคนพยักหน้าพร้อมกัน ก่อนที่ฟ้าจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
“ก็คือว่า...คนที่เห็นเรื่องพวกนี้ได้น่ะ มันมีน้อยมาก ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มีคนหลายๆคนเคยบอกสาเหตุที่พวกเราเห็นกันก็คือ ‘ตราบาป’ ยังไงล่ะ”
“ตราบาป?” ผมยังไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ โยจึงช่วยเสริมขึ้นมา
“ตราบาปน่ะ ก็เหมือนกับการที่เราทำอะไรไม่ดีไว้ แต่ในที่นี้ตราบาปก็สามารถตกทอดมาจากบรรพบุรุษหรือพ่อแม่ของเรานั่นแหล่ะ มันก็เลยทำให้เราเห็นวิญญาณต่างๆได้” โยพูด
“แล้ว...”ผมกำลังจะพูดต่อ แต่ไม่ทันไรเราก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆหนึ่ง ซึ่งทุกคนต่างนั่งอยู่ในห้องเต็มไปหมดแล้ว พวกเราสามคนค่อยๆผลักประตูเข้าไป เหมือนเดิมทุกคนต่างมองมาที่เราเหมือนเคย......
ตราบาปกับการมองเห็นวิญญาณได้?!....
____________________________________________________________________________
By ป๋าเติ้ล’
ถึง...ท่านผู้ที่อ่านนิยายเรื่องนี้นะครับ
ตอนนี้นิยายของเรามีแฟนเพจในเฟสบุ๊ค ถ้าชอบก็ช่วยกันกดไลค์ นะค้าบบบ
ส่วนท่านที่เป็นสมาชิกเด็กดี ก็ช่วย กดเป็นแฟนพันธุ์แท้ ด้วยนะจ๊ะ ^^
ความคิดเห็น