คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : อุบัติเหตุ?
“หัวหน้าครับ งานนี่ชุดสุดท้ายแล้วครับ” เด็กคนนึงในหน่วย 5 เอ่ยพลางยื่นเองสารชุดสุดท้ายให้
“อืม...” สเนปรับงานมาอ่านขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะเซ็นชื่อลงไปทำให้แล้วยืนให้เด็กคนเดิม
“ต้องการอะไรเพิ่มไหมครับ” เด็กคนเดิมถาม
“ไม่...เอ่อ...ไม่เป็นไร...” สเนปพูดพร้อมพยักหน้าน้อยๆ
“เซฟจาง~...” ยาจิรุที่จู่โผล่หัวเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมอิคาคุที่ยกมือทักทาย
“มีอะไรกันหรือเปล่า” สเนปถาม
“จะกลับเมื่อไรหรอ” เด็กน้อยผมสีชมพูฉีกยิ้มหวาน
“จะกลับแล้วล่ะ” สเนปพยักหน้าน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นแต่โดนยาจิรุกระโดดเกาะหลังเลยทำให้ล้มลงกับเก้าอี้อีกรอบ
“ไปด้วยๆ~ ไปหาเคมจาง~” ยาจิรุลากเสียงยาวพร้อมฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม
“อืม...ว่าจะถามนานแล้วว่าใครคือเคมจัง” สเนปถาม
“อ้าว! คุณไม่รู้หรอว่ารองหัวหน้าเรียกหัวหน้าซาราคิว่าเคมจัง” อิคาคุหันมาอธิบายพร้อมหัวสะท้อนแสง
“เป็นพ่อลูกกันหรอ...” สเนปถามพลางกลั้นหัวเราะ
“เคมจังเก็บเค้ามาเลี้ยงต่างหาก” ยาจิรุพูดพร้อมกับค่อยปีนขึ้นบ่าร่างโปร่ง
“อืม...ไปกันเถอะสายแล้ว” สเนปพูดก่อนจะใช้ก้าวพริบตาไปจนถึงหน้าประตูทางเชื่อมโลกมนุษย์
“อิคาคุ เจ้ามาช้า” ชายหนุ่มขนตางอนยืนกอดอกเคาะเท้ารออยู่
“โอ๊ๆๆ... ไม่งอนนะที่รัก” อิคาคุยิงดอกนี้เข้าไปทำเอาร่างบางหน้าแดงแปร๊ด
“เชิญพวกคุณงอนกันต่อ ผมคงต้องขอตัว” สเนปกล่าวอย่างสุถาพแต่กลับโดนบุคคลหนึ่งเรียกไว้
“หัวหน้าสเนปครับ หัวหน้าใหญ่ฝากจนหมายให้ท่านดับเบิลดอร์ครับ” ฮานะทาโร่ที่วิ่งด้วยความเร็วพร้อมยืนจดหมายให้สเนปอย่างทันควันก่อนที่ร่างบางจะก้าวออกไป
“อืม เข้าใจแล้ว ขอตัวนะ” พูดจบสเนปก็ปลีกตัวผ่านข้ามประตูไป
สเนปเลือกที่จะไม่ใช้ก้าวพริบตาเพราะจากการคำนวณแล้วยังไงก็ไปทันเวลาอาหารค่ำ
เวลาผ่านไปไม่นานเท่าไหร่นักร่างบางก็มาโผล่ตรงกลางห้องโถงใหญ่ พร้อมกับบานประตูไม้ที่ปิดลง
“โอ่! เซเวอร์รัส.....งานเรียบร้อยดีไหม” ดับเบิลดอร์พร้อมขยับแว่นเล็กน้อย
“ครับ ท่านเก็นริวไซ ฝากมาให้ครับ” ชายชรารับรับจดหมายไปอ่านถึงกับหน้าถอดสีทันที ก่อนจะขอตัวออกไป
ส่วนตัวสเนปแทนที่จะนั่งลงประจำที่นั่งของอ.กลับเดินไปยังโต๊ะสลิธิรินที่ส่วนที่เหล่ายมทูตนั่งอยู่และโดยส่วนใหญ่เด็กสลิธิรินจะเว้นระยะห่างจากซาราคิมากเป็นพิเศษเพราะความกลัว
“คุณ
“ดีจร้า~ คิดถึงเคมจังจังเลย” ยาจิรุโผเข้ากอดอย่างเต็มรัก พลางเอาหัวทุยๆซุกแขนร่างสูง
“ไหนตอนแรกบอกไม่มาไง” ซาราคิพูดเสียงเข้มแต่ก็ยังเอามือลูบหัว
“ก็เค้าไม่รู้ว่าเคมจังจะอยู่นานหนิ เค้าเลยขอให้เซฟจังพามา” พอยาจิรุพูดจบ ทั้งห้องโถงเกิดความเงียบบวกกับมีเสียงช้อนตกกระทบจานมีเกือบจะแทบทุกโต๊ะ
“แล้วเธอจะนอนไหนเนี่ย” ซาราคิถามแต่สเนปกลับเป็นคนปิดปากยาจิรุไว้แล้วตอบเอง
“ชั้นคงให้พวกเธอนอนด้วยกันเหมือนที่โน่นไม่ได้หรอกนะ เอาเป็นว่าให้มาอยู่กับชั้นก่อนแล้วกัน”
“แต่เค้าอยากอยู่กับเคมจังอ๊ะ” ยาจิรุส่งสายตาปิ๊งๆใส่สเนป
“เฮ้อ~ เดี๋ยวจัดการให้แล้วกัน” สเนปอมยิ้มเล็กทำให้ทุกคนตกใจเข้าไปใหญ่
“เอ่อ ศาสตราจารย์สเนปครับ ศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์เชิญที่ห้องทำงานครับ” เด็กคนนึงเดินเข้ามาบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ
“อืม” สเนปขานรับเบาก่อนจะเดินออกไป ทำให้แฮร์รี่ก็ขอตัวออกไปด้วยเช่นกัน ซึ่งทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของสหายอีกสองรักและเหล่ายมทูต
พรึบ!!
สเนปถูกดึงตัวให้หันไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม
“มีอะไรหรือเปล่า คุณพอตเตอร์” สเนปเอ่ยออกมาหลังเงียบอยูานาน
“ไหนว่าจะเรียกผมว่าแฮร์รี่ไง” แฮร์รี่พูดอย่างน้อยใจพร้อมรวบตัวเข้ามากอด
“ตกลงมีอะไร พอต..เอ่อ แฮร์รี่” ร่างบางเอ่ยและพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของร่างสูง
“คุณใส่ชุดยมทูตดูตัวใหญ่ยังไง คุณก็ยังตัวเล็กสำหรับผมอยู่ดี แล้วอีกกย่างตัวคุณในร่างนี้เตี้ยกว่าผมตั้งเยอะ” ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆก่อนจะคลายอ้อมกอดเล็กน้อยเพราะเห็นท่าทางฟึดฟัดของร่างบางตรงหน้า
“ถ้ามีเรื่องแค่นี้ ชั้นต้องขอตัว” สเนปหันตัวเพื่อซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อและออกเดินแต่แฮร์รี่ก็ยังรั้งไว้
“คุณเป็นยมทูตผมยาวขึ้นมากเลยล่ะ” แฮร์รี่ยิ้มพลางรวบผมให้ร่างบาง
“ชั้นรีบนะ!” สเนปตวาด
“ครับๆ ยังไงคืนนี้ผมขอไปนอนห้องคุณนะ” แฮร์รี่ยิ้มทะเล้นให้ร่างบางทีนึง แต่กลับได้มะแหงกไปแทน
“เกี่ยวกันที่ไหน” สเนปก้มลงแตะดาบแล้วร่างบางก็กลับมาใส่ชุดสีดำ และผมสั้นประบ่าเหมือนเดิม
“แล้วอีกอย่างนะ ชั้นชอบแบบนี้” แล้วก็เดินจากไปทันที
ก๊อกๆ......ก๊อกๆ....
“อ๊า~ เซเวอร์รัส ชั้นนึกว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว” ชายชราพูดยิ้มๆพลางนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเฝ้ามองอยู่เมื่อครู่
“ขออภัยครับ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าครับอาจารย์ใหญ่” สเนปเอ่ยเสียงเรียบ
“คือว่า..... เนื้อความในจดหมายบอกไว้ว่าอยากให้ทางเรา ส่งนักเรียนไปฝึกวิชาดาบด้วย” ดับเบิลดอร์พูดด้วยสีหน้าเอือมๆ พร้อมกับดัดเสียงให้เหมือนยามาโมโตะ เก็นริวไซ
“แล้วคุณจะเอายังไงครับ” สเนปถามพร้อมด้วยการพยายามกลั้นหัวเราะ
“ตัวผมหนะไม่มีปัญหาหรอก แต่คุณต่างหากที่ต้องสอนให้” พอจบประโยคสเนปก็ได้แต่ค้าง
“ผมเข้าใจนะว่างานคุณเยอะ แต่เพราะเราดันตัดสินใจให้คุณพอตเตอร์คนพ่อเป็นกรรมการไปแล้ว เลยเหลือแต่คุณน่ะ” สเนปตั้งใจจะปฏิเสธแต่ดันเจอสายตาอ้อนวอนจากชายแก่ทำให้ยากที่จะปฏิเสธ
“ก็ได้อยู่หรอกครับ....” สเนปพูดเบาๆแต่ชายแก่ตรงหน้ายังได้ยินพร้อมยิ้มร่า
“งั้นผมจะจัดตารางเรียนปี 5 ให้คุณใหม่ในวันพรุ่งนี้ อ้อ....พอดีมีนักเรียนอีกบางคนที่ผมอยากจะเพิ่มเข้าไปด้วย หวังว่าคุณคงไม่ถือนะถ้าพวกเค้าจะเข้าบ้างไม่เข้าบ้าง” ดับเบิลดอร์ถาม
“ครับ......ผมจะพยายาม” สเนปกัดฟันพูดอย่างเต็มที่ก่อนจะขอตัวออกมา เพื่อกลับไปพักผ่อน
ร่างบางมาหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเองก่อนจะพูดรหัสผ่านออกไป
“บาซิริส” ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานและค่อยๆสะสางงานทีละแผ่นๆ แต่จู่ๆก็เหมือนมีคนมาวางแก้วกาแฟไว้ให้แล้วค่อยๆบรรจงนวดบริเวณขมับให้อยู่นาน นานจนร่างบางต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“แฮร์รี่.....” เสียงแผ่วเบาที่เอ่ยไปขณะที่ยังไปเห็นหน้าของร่างบางทำให้คนนวดถึงกับชะงัก
“อาเซฟ......” เสียงที่ออกแนวสั่นเคลือก่อนที่ร่างบางๆของเดรโกจะวิ่งหนีออกไปทางลับที่เชื่อมต่อกับหอพักสลิธิริน
“เดรโก.....” สเนปตะโกนเรียกเด็กในปกครองของตนสุดเสียงแต่เสียงที่แปล่งออกมากลับแผ่วเบาสิ้นดี
ก๊อกๆ....ก๊อกๆ...
“ใครน่ะ!” สเนปตะโกนถามเสียงดังที่พยายามเค้นออกมาให้ดังที่สุดทั้งๆที่ตัวเองทรุดลงไปกับพื้น แฮร์รี่ที่เพิ่งเข้ามาถึงกับตกใจ
“เวเวอร์รัส เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เด็กหนุ่มรีบปราดเข้ามาประคองราวกับจะเสียของรักของหวงไป
“เปล่า.......ไม่มีอะไร” ร่างบางแตะหน้าฝากตนเองก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม
“ไหวหรือเปล่า...” แฮร์รี่เดินอ้อมหลังมานวดขมับให้เหมือนที่เดรโกทำ ทำให้ร่างบางชะงักก่อนจะผลักร่างสูงออกห่าง
“คุณเป็นอะไ...” ร่างสูงกำลังจะพูดต่อแต่โดนเด็กหัวชมพูขัดไว้ก่อน
“เซฟจัง~.....มีอะไรหรือเปล่า” ยาจิรุงัวเงียออกมาจากทางห้องนอน
“ไม่มีไรหรอก ไปนอนเถอะ” สเนปผลักเด็กน้อยเข้าไปในห้องทำให้แฮร์รี่ตัดใจที่จะถามต่อ ทำได้แต่ลาแล้วเดินกลับหอไป
“แฮร์รี่....เป็นอะไรหรือเปล่า” รอนถามเมื่อเห็นอาการเหม่อของแฮร์รี่ที่นั่งบนเตียงพลางมองออกไปข้างนอก
“รอน.... นายว่าเค้า(?)จะรักชั้นไหม” แฮร์รี่ยังคงเพ้อโดยไม่สนใจคำถามของรอนเลยซักนิด
“เค้าไหนอะแฮร์รี่ อย่ามาน้ำเน่าแถวนี้นะแฮร์รี่ แล้วก็อย่าเพ้อให้มากนักเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันจะโดนสเนปหักคะแนน” รอนพูดอย่างติดตลกเพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าถ้าพูดถึงสเนปเมื่อไรแฮร์รี่ต้องสนใจและปฏิบัติตัวตามคำสั่งทันทีแต่ที่แปลกคือแฮร์รี่ยังคงนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
แต่จู่ๆแฮร์รี่ก็ยิ้มกับตัวเองทีนึงก่อนจะห่มผ้านอน รอนที่นั่งสังเกตุมานานถึงกับระอาในตัวเพื่อนรักของเขาและเกิดคำถามขึ้นในใจว่า “แฮร์รี่เป็น(บ้า)อะไร”
เช้าวันรุ่งขึ้น
“รอนๆๆๆๆ” เสียงแฮร์รี่ปลุกเพื่อนรักให้ตื่นขึ้น
“อะไร~ เสียงดังแต่เช้าเลยอ๊า~” รอนครางเสียงดังก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาอย่างจำใจ
“เอาน่า..... รีบอาบน้ำเถอะจะสายแล้ว” แฮร์รี่ชิงพูดก่อน ทำให้รอนจะอ้าปากพูดเงียบก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
รอนใช้เวลาไม่มากนักในการจัดการตัวเองให้สะอาด จนตอนนี้ทั้งสองก็ได้มานั่งประจำที่ในห้องโถงใหญ่
“อรุณสวัสดิ์นะแฮร์รี่” อุคิทาเกะกล่าวอย่างเป็นมิตร ก่อนจะลงมือทานอาหารต่อ
“เจ้าสายตลอดเลยนะ” เบียคุยะพูดก่อนปลายตามองเล็กน้อยแต่ก็ได้คาเอ็น(ลืมกันยังเนี่ย!)ห้ามศึกไว้
“เอาน่าๆ ท่านพี่ก็....เค้าไม่ได้สายขนาดนั้นซักหน่อย” ถึงจะห้ามยังไงก็เหมือนยิ่งจี้ใจดำเข้าไปใหญ่
“แล้วพวกผมพลาดอะไรไปบ้าง” แฮร์รี่ถามก่อนจิ้มไส้กรอกเข้าปาก
“เปลี่ยนตารางเรียนใหม่หน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางผูกผมให้คาเอน
“โอเค~ แล้วคาบเช้าเรียนไรบ้าง” รอนถามต่อหลังกลือนขนมปังที่ติดอยู่ที่คอได้
“ก็ปรุงยาสองคาบ เรียนดาบอีกคาบก็พัก” ลูเคียพูดยิ้มๆ
“อย่างน้อยก็เรียนกับสเนปแค่สองคาบ” รอนถอนหายใจเฮือกใหญ่แค่อุคิทาเกะกับคนที่อยู่ฟังตารางเรียนเมื่อเช้าถึงกับขำ
“เสียใจด้วยนะรอน เพราะตารางเรียนใหม่ทำให้เราเรียนกับเซเวอร์รัสมากกว่าเดิม โดยเฉพาะวิชาดาบนะ หึๆสุด” อุคิทาเกะพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่จู่ๆก็มีมือพุ่งมาจับหลังร่างบาง
“หวัดดีจ๊ะ ที่ร๊าก~” เคียวราคุโผล่มาด้านหลังพร้อมกับขโมยหอมแก้มร่างบางไปทีนึง
“ชุนซุย! นายทำอะไรของนายน่ะ” อุคิทาเกะตวาดไปทีนึงก่อนจะโดนหอมแก้มอีกครั้ง
“เอายามาให้เฉยๆ กินซะ” ร่างสูงยืนยาให้คนตรงหน้าและมองจนร่างบางดื่มจนหมด
เซ็ดดริกที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่อมยิ้มน้อยๆก่อนจะเดินเข้าไปสะกิดเคียวราคุ
“เราควรไปเรียนได้แล้วนะคุณเคียวราคุ แล้วเจอกันในวิชาดาบนะครับคุณคุจิกิ” เซ็ดดริกพูดที่ทำเอาทั้งสามคุจิกิหันมามอง จนชายหนุ่มต้องชี้แจง
“เอ่อ....หมายถึงคุณคาเอนน่ะครับ” แล้วทั้งสองคนที่เหลืออยู่ของบ้านฮัฟเฟิลพัฟก็จากไป
“เจอกัน.....หมายความว่าไง” แฮร์รี่ถาม ซึ่งคำตอบที่ตามมาก็รวดเร็วตามคาด
“เราจะเรียนพร้อมกันทั้งสี่บ้าน เพราะยมทูตส่วนใหญ่ก็ใช้ดาบเป็นอยู่แล้ว” เบียคุยะตอบเรียบๆ
“อ๋อ~....ครับๆ เอ่อ...ว่าแต่คุณอิชิดะกับคุณฮิซึกายะไปไหนกันหรอครับ” แฮร์รี่เอ่ยปากถามขณะที่กำลังเดินไปคุกใต้ดิน
“โดนฉุดไปตั้งแต่เช้าแล้วหล่ะ ซาโดะคุงมาตามหัวหน้าฮิซึกายะไปแต่เช้า~....ส่วนอิชิดะ หัวหน้ามายุริพาไปตั้งแต่ยังไม่เช้าเลย” ลูเคียที่คุยกระหนุงกระหนิงกับเฮอร์ไมโอนี่เรื่องเครื่องสำอางหันมาตอบอย่างฉะฉาน พร้อมกับเปิดประตูห้องเรียน
“พวกคุณสาย.....” เสียงเรียบนิ่งของอาจารย์วิชาสอนปรุงยาเอ่ยขึ้น
“หักกริฟฟินดอร์ยี่สิบคะแนน แล้วถ้าพวกคุณเห็นเก้าอี้ก็ควรจะนั่งกันได้แล้ว”
ท่าทีที่ต่างจากวันแรกทำให้ทุกคนอดสงสัยไม่ได้ว่าศาสตราจารย์ร่างบางคนนี้เป็นอะไร
ตลอดทั้งสองชั่วโมงที่สเนปสั่งให้ปรุงยาเป็นคู่ เค้าต้องถูกจับคู่กับเดรโกทั้งๆที่ไม่อยากแถมวันนี้เดรโกก็มาแปลก ทั้งทำโน่นทำนี่ หยิบนั่นหยิบนี่ให้ทั้งๆที่ผ่านมาแล้วสี่ปีผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยคิดจะญาติดีด้วยเลย
“พอตเตอร์ นายคนหม้อนั่นจนกว่าจะเดือดให้หน่อยดิ” เดรโกพร้อยเสียงเบาและหวานหูราวกับจะทำให้โลกหยุดหมุน แต่ไม่ใช่สำหรับแฮร์รี่ พอตเตอร์
“มัลฟอย นายเป็นอะไรหรือเปล่า” แฮร์รี่ถามขณะที่กำลังคนหม้อยา
“ก็เปล่าหนิ” เดรโกเสหน้าไปทางอื่นแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแต่ขาเจ้ากรรมดันไปสดุดกับโต๊ะโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้ยาทั้งหมอหกราดบนช่วงแขนซ้ายของสเนปเกือบหมดหม้อ
ซึ่งแฮร์รี่เองที่เข้าไปประคองเดรโกตอนแรกกลับปล่อยมือจากร่างบางเพื่อไปหาอีกคนหนึ่งที่เอาผ้าคลุมอีกด้านปิดแขนเอาไว้และพยายามประคองตัวให้ลุกขึ้น
“เซเวอร์รัส.....” เสียงที่แหบพร่าของแฮร์รี่ทำให้ทุกคนเริ่มให้ความสนใจกับอาจารย์ร่างบางที่แขนข้างซ้ายเปรอะไปด้วยเลือดและมีกลิ่นไหม้
“ศาสตารจารย์!!” เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ทุกคนได้สติเมื่อศาสตราจารย์สเนปล้มลงไปไปกับพื้น ซึ่งอุโนะฮานะเป็นคนเข้าไปปฐมพยาบาลคนแรก
ตอนนี้จะยาวขึ้นนิดหน่อยเป็นการชดเชยนะ
พอดีเรียนสายวิทย์แล้วไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก
ความคิดเห็น