คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หมาป่า?
* ยมทูตใส่เครื่องแบบฮอกวอสต์นะ ^^ (อยากเห็นจุง)
เช้าวันรุ่นขึ้น ภายในห้องโถงใหญ่
แฮร์รี่ก้าวเข้ามาภายในและมานั่งลงใกล้ๆเพื่อนของตนและเหล่ายมทูตที่ได้อยู่กริฟฟินดอร์
“นี่เจ้าตื่นสายอย่างนี้ทุกวันหรือ พอตเตอร์” เบียคุยะพูดนิ่งๆพร้อมยกชาขึ้นดื่ม
“ปกติก็ใช่ครับแต่วันนี้ไม่ แล้วผมก็อยากให้คุณเรียกผมว่าแฮร์รี่มากกว่านะครับคุณเบียคุยะ” แฮร์รี่พูดเป็นช้าๆเอื่อยๆแต่แฝงด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อหันไปมองที่โต๊ะอาหารของเหล่าอาจารย์แล้วเห็ร่างบางที่เค้าไปพบเมื่อเช้ากำลังเขี่ยอาหารในจานไปมา
“ชั้นขอเดานะว่าที่วันนี้เธอตื่นเช้าและมาช้าซะขนาดนี้คงไป...เคลียร์ปัญหาหัวใจมั้ง หึๆ” อุคิทาเกะเห็นท่าทีของแฮร์รี่ที่เหม่อไปที่โต๊ะอาจารย์ก็รู้ทันทีว่าไปหาใครมา
“อะ..แค่กๆๆ....คุณพูดอะไรขอคุณนะคุณอุคิทาเกะ” แฮร์รี่สำลักแทบจะทันที
“แค่พูดตามที่เห็นนะ” หนุ่มร่างโปร่งผมขาวยิ้มนิดๆก่อนจะหันไปตามเสียงกระแอมของยามาโมโตะ เก็นริวไซ
“อะแฮ่ม!!....” เป็นเสียงที่ดังมากจนนักเรียนทุกคนต้องหันไปสนใจ “ต้องขอโทษด้วยที่รบกวนเวลาทานอาหารของพวกเธอ....ชั้นมีเรื่องที่จะบอกกับเหล่ายมทูตคือ หลังจากวันนี้ชั้นจะให้พวกเธอได้เรียนจนถึงเวลาที่สมควรและชั้นจะกลับมาในวันสิ้นเทอมเพื่อทดสอบพวกเธอทั้งเรื่องเวทมนต์และเชิงดาษที่แกร่งขึ้น” ยามาโมโตะที่ปิดตาอยู่จู่ๆก็ลืมตาขึ้นมาเพื่อแสดงความจริงจังของตน
“..........” <<<<เงียบทั้งห้องโถง
“อ๋อ!! อีกเรื่องนึง” ยามาโมโตะหลับตาลงเช่นเคย “ช่วงบ่ายนี้...ใครที่เรียนกับศาสตราจารย์สเนปคงต้องขอให้เป็นคาบว่างเพราะชั้นต้องการตัวอาจารย์ของเธอไปทำธุระเสียหน่อย”
หลังจากเวลาอาหารเช้าหมดลงภายในคุกใต้ดินคาบเรียนวิชาปรุงยาของ... กริฟฟินดอร์ - สลิธิลีน และรู้สึกว่ากลุ่มแฮร์รี่(+ยมทูต)จะมาเป็นกลุ่มแรก
“โอย!! ให้ตายสิ น่าจะเรียนกับสเนปคาบบ่ายจะได้ว่าง” รอนบ่นอุบอิบเคราะห์ดีเฮอร์ไมโอนี่กระทุ้งข้อศอกใส่ท้องซะก่อนไม่งั้นคงมีใครซักคนได้ตายจมกองเลือดแน่ (ผู้ต้องสงสัยคงจะไม่พ้นแฮร์รี่ พอตเตอร์เป็นแน่)
“รอน....ช่วยเงียบหน่อยจะดีมากๆเลยนะ...” แฮร์รี่พูดเสียงเย็นที่ฟังแล้วดูไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย
แอ๊ดดดด~........
เสียงประคุกใต้ดินถูกเปิดอย่างเบามือโดยเด็กชายผู้รอดชีวิต
“..........” >>>เงียบซะเหมือนไม่มีคนอยู่ แต่กลับมีคนยืนอ่านหนังสืออยู่กลางห้อง ถ้าใคนอื่นมาเห็นคงคิดว่าใครที่ไม่รู้มาขโมยของแต่ถ้าเป็นพวกเขาละก็รู้เลยว่าใคร
“ท่านอาครับ....” อิชิดะที่อยู่ข้างหลังสุดโผล่พลวดออกมาหาเจ้าของห้องทันที
“อ๊ะ!! อุริว....หรอ” ร่างโปร่งบางของสเนปแทบจะล้มลงไปกองกับพื้นเพราะแรงกระแทก
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ/ครับ ท่านอา” >>ลูเคีย/คาเอน
“........” >>เบียคุยะ
“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะครับ อาจารย์เซเวอร์รัส” อุคิทาเกะเดินเข้ามาคนหลังสุด “แล้วทำไม่คุณอยู่ในชุดนี้ละครับ”
“ก็ชั้นต้องไปโซโซไซตี้เร็วขึ้นนะซิ” สเนปตอบยิ้มๆ ซึ่งสำหรับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ยิ้มนี้ช่างหายากและดูสวยมาก
แอ๊ด~......ปัง!!
ซาราคิ เค็มปาจิถีบประตูเข้ามาทำให้ทุกคนหันไปมองอย่างพร้อมเพียง
“หักสลิธิลีน 50 แต้ม เพราะคุณซาราคิไร้มายาทแบบสุดๆ” สเนปพูดทันทีโดยไม่ลังเล
“เอาละ มากันครบแล้วก็ช่วยนั่งที่ด้วย...ชั้นรีบ” ทันทีที่พูดจบเหล่านักเรียนแทบจะนั่งลงกับพื้นเลยถ้านั่งได้
“ศาสตราจารย์ครับ...เอ่อที่คออาจารย์ไปโดนอะไรมาครับ” เนวิลยกมือถามด้วยความสงสัย
“หืม?” และแทบจะทันทีที่สเนปหันไปมองตัวต้นเหตุอย่างแฮร์รี่ “ไม่มีอะไร”
“คะ..ครับ”
“ให้ทุกคนทำรายงานส่งชั้นเกี่ยวกับน้ำยาตายทั้งเป็น 2 ม้วน ส่งพรุ่งนี้และถ้าใครคิดจะไม่ทำไม่งั้น.....ถ้าคะแนนบ้านเธอไม่เหลือ....ก็ตายไม่ดีแน่....ซาราคิ” ร่างโปร่งบางปรายถ้าไปหาผู้ที่ถูกกล่าวถึงเล็กน้อย “เท่านี้แหละ....เลิกเรียนได้”
“เดี๋ยวครับ....เอ่อ..” อิชิดะรั้งแขนสเนปไว้ ทำให้คนในห้องตะลึงชั่วขณะ
“มีอะไร อุริว” เสียงของสเนปอ่อนลงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนนักเรียนทั้งห้องช็อค!! และต้องช็อคยิ่งกว่าเมื่อเห็นเจ้าตัวยิ้ม
“ผมขอไปด้วย...ได้ไหม....พอดีว่า...แถวนี้มันมีคน..จ้องจะงาบผมอยู่งะ” หนุ่มน้อยร่างบางเหลือบมองไปทางเจ้าบ้าหน้าตาโรคจิตๆใส่หน้ากากบ้าอะไรก็ไม่รู้
“...มา..ยู...ริ...”
“เห้~…จำผมได้ด้วยหรอเซเวอร์รัส” มายูริหัวเราะในลำคอก่อนจะค่อยๆถอดหน้ากากออกเผยให้เห็นใบหน้าอัน หล่อ...เหลา...สุดๆ
เฮือก!! คนนู้นก็น่ารัก คนนี้ก็หล่อ เลือดกำเดาพุ่งแทบจะเต็มห้องไม่ว่าจะหญิงหรือชาย
“ใครจะจำเด็กเวรงี่เง่านั่นไม่ได้...นี่อุริว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดชั้นจะกลับมาเย็นนี้...ไปนะ” สเนปอมยิ้มอีกครั้งก่อนจะหายไปในพริบตา
“สเนปไปไหนแล้วเนี่ย” รอนโพลงออกมาเสียงดังลั่นคุกทั้งที่ยังหน้าแดงกับรอยยิ้มของคนที่ออกไปไม่หาย
“เค้าใช้ก้าวพริบตานะ...อืม...รู้สึกว่าจะไกลขึ้นนะ ว่าไหมเบียคุยะ” อุคิทาเกะยิ้มหน่อยๆแต่กระชากหัวใจอย่างแรง
“อืม คงใช่” เฮียเค้าก็ยังคงเงียบเช่นเคย
“ชั้นว่าพวกเธอไปรอที่ห้องโถงดีกว่านะ ชั้นว่าวันนี้ห้องสมุดคนมันเยอะแน่ๆ งานตั้ง 2 ม้วน เดี๋ยวไม่เสร็จ” แล้วเฮอร์ไมโอนนี่จูงมือลูเคียเดินออกไปด้วย
แล้วทุกคนก็ค่อยๆทยอยกันออกไป
ภายในห้องโถง
“นายเห็นสเนป เมื่อกี้ไหม....เวลาใส่ชุดยมทูตนะ ผมยาวสวยแถมยังยิ้มอีก ดูแล้วน่ารักชะมัดเลย” รอนพึมพำพลางทำท่ายิ้มหวาน
“เมื่อก่อนเค้ายิ้มเยอะกว่านี่นะ” อุคิทาเกะทำถ้าครุ่นคิดแต่ซักพักก็กลับมาอมยิ้มใหม่เสียงเสียงกรี๊ดจากบรรดาหนุ่มสาวที่อยู่แถวนั้นได้ดีทีเดียว
“อืม...” เบียคุยะพยักหน้ารับและยังคงได้รับเสียงกรี๊ดอีกครั้ง
“เจ้านะ เงียบไปเลย ยิ้มก็ไม่ยิ้ม...อ๋อ..เจ้ายิ้มให้อาบาราอิคนเดียวซินะ หึๆ” อุคิทาเกะหัวเราะอย่างผู้มีชัย
“ชิ....” เฮียเบียสบถออกมาเบาๆ
“เอาน่าๆทั้งสองคน....” อิชิดะห้ามปรามร่างโปรางงสองคนที่กำลังจะกัดกัน “ส่วนเสื้อของคุณผมเย็บให้แล้วด้วย” ร่างบางหันมาสนใจกับหัวหน้าหน่วย 10 ที่ตัวกระเปี๊ยกเดียว
“อืม..ขอบใจ”
“นี่!!! ทำไมไม่นั่งซักที ชั้นกับคุณลูเคีย อุตส่าไปยืมหนังสือมาให้...หนักจะตายแล้ว!!” เฮอร์ไมโอนี่บ่นออกมาเป็นชุดพร้อมทุ่มหนังสือหนา 4-
“ใช่ๆ หนักมากกก...” ลูเคียเสริม
“เอาเถอะ...รีบๆทำให้มันเสร็จเร็วๆดีกว่านะ” หญิงสาวเอ่ยอีกครั้งก่อนจะเริ่มลงมือทำงานตามด้วยคนอื่นๆ
................................
ฝั่งด้านฮัฟเฟิลพัฟและเรเวนครอที่เรียนวิชาแปลงร่าง
“โอ๊ย!!....ปวดหัว!!...” เคียวราคุบ่นปอดดแปดพลางกุมหัว หลังจากมีอาการเมาค้างไม่หายเนื่องจากการปรับสภาพร่างกายในโลกมนุษย์ไม่เอื้ออำนวย
“บ่นอยู่ได้.....ฉันเองก็ปวดนะ หัวหน้าเคียวราคุ” รันงิคุ บ่นบ้างหลังจากที่ทนมานาน
“ใครใช้ให้ดื่มเหล้าละ” โทเซ็นสบถออกมาพร้อมๆกับอิจิโกะ ทำให้ไอหัวเหลืองต้องหันมามอง แต่สำหรับโทเซ็นมองยังไงก็ไม่เห็น
“ก็ใช่ดิ....แกมันเรียนกับแฟนอยู่คู่เดียวนี่” อิจิโกะเรื่องบ่นเรื่องอื่น กลบประเด็นเรื่องเหล้าไป
“ช่ายๆ ชั้นก็คิดถึงชิโร่จังของชั้นเหมือนกัน” เคียวราคุเสริม
“แล้วหัวหน้าโทเซ็นคบกับหัวหน้าโคมามูระได้ไงคะ” รันงิคุ พูดด้วยสายตาหวานเยิ้มที่โทเซ็นไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ดูจากน้ำเสียงที่ออกมาแล้ว....ชัว!! โคมามูระกำลังเดินเข้ามา แต่.....หน้าตาไม่เหมือนเดิม
“หะ...หัวหน้า...โคมา..มูระ” นานาโอะพูดตะกุกตะะกัก พลางหน้าแดง
“อืม......โทเซ็น....” โคมามูระพูดเรียบๆ พลางเอามือแปะที่หัวของโทเซ็น
“ว่าไง......” เอาแล้ว.... ฉากโรแมนติก.....ที่ไม่โรแมนติกเลย -*- ;
“เซฟฝากยานี่ให้นาย....แล้วนายจะมองเห็น” ร่างสูงพูดอีกครั้ง แต่เสียงดูออกจะสั่นๆ
“เป็นไรไปนะโคมามูระ.... แรงดันวิญาณนาย...แปลกไปนิดหน่อยนะ..”
“เปล่า...กินซะ” ร่างบางรับยามาท่ามกลางสายตาของทุกคนก่อนจะยกมันขึ้นดื่ม
“.........” ทั้งห้องตกอยู่ภายใต้ความเงียบชั่วขณะหลังจากที่โทเซ็นค่อยๆถอดแว่น เผยให้เห็นใบหน้าทั้งหมด ซักพักก็มีเสียงพึมพำตามมาเสียงดังลั่น เช่น “น่ารักจัง” บ้างก็ “ชั้นไปขอคบเป็นแฟนได้ไหมอะเธอ” อะไรทำนองนี้
“...เป็นไง” โคมามูระเอ่ยเสียงเบา
“แสบตา....” ร่างบางกระพริบตาถี่ๆหลายครั้งจนเริ่มปรับแสงได้ และกันไปมองร่างสูงโปร่งตรงหน้า
“โคมามูระ....” โทเซ็นเอ่ยเสียงเบาๆ
“ไร......”
“เจ้าไม่ใช่.....หมาป่าหรอ” ร่างบางพูดออกมาอีกครั้งท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่ายมทูตและความแปลกใจของเหล่านักเรียนฮอกวอตส์
ความคิดเห็น