คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1 เดือนก่อน
ย้อนกลับไปหนึ่งเดือนก่อนเปิดเทอม
“รอน...วันนี้ทำไมที่นี่ดูวุ่นวายจัง” แฮร์รี่ถามอย่างสงสัยเมื่อรู้สึกว่าวันนี้มันดูครึกครื้นใหญ่โต
“ก็วันนี้ประชุมภาคีนิดหน่อยแล้วก็มีฉลองอะไรไม่รู้” รอนตอบ
“หรอ....งั้นชั้นขอออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยนะ” ร่างสูงพูดจบก็เดินออกมาไม่มีปี่มีขลุ่ย
บรรยากาศข้างนอกดูมีชีวิตชีวา ปรอดโปร่ง แฮร์รี่เดินออกมาสูดอากาศภายนอกและสายตาดันไปสะดุดกับร่างบางที่อยู่ภายใต้ชุดและผ้าคลุมสีดำเดินลิ่วๆออกมาจากบ้าน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเค้าถึงได้วิ่งเข้าไปรั้งมือเอาไว้
“ศาสตราจารย์ครับ...ไม่อยู่ร่วมงานฉลองหรอ” แฮร์รี่ถาม
“ชั้นไม่ชอบงานยังนี้หรอนะ...พอตเตอร์” สเนปพูดพร้อมพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุม
“แต่ผมอยากให้คุณอยู่.....” ร่างสูงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าได้พูดอะไรออกไป
“..........” ไร้สัญญาณตอบรับ แฮร์รี่ก็เลยดึงร่างบางเข้าบ้านตละกูลแบล็ค (กรีโมแพล็ก)
“ถือซะว่า อยู่กับผมก่อนก็ได้” ร่างสูงยิ้มทะเล้น
“ปล่อย....” แต่มีหรือที่แฮร์รี่จะปล่อย ยังไงก็ลากเข้ามาถึงห้องอาหารแล้ว
“อ้าวเซเวอร์รัส ไหนว่าจะกลับไง” ซีเรียสทักทันทีที่เห็นชายชุดดำเดินเข้ามาแต่ก็ไม่ได้คาดหวังคำตอบเพราะคนที่เดินตามมาคือลูกทูนหัวของตน
“ผมอยากให้เค้าอยู่ด้วย” แฮร์รี่ยิ้มพร้อมดันให้ร่างบางนั่งลงข้างตน
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเกือบเที่ยงคืน
“ซีเรียส~ เอาเหล้ามาอีก~” สเนปเมา(ถูกมอมเหล้าโดยซีเรียส แบล็ค)
“เมาแล้วรั่วเลยแฮะ” รีมัสขำแต่ก็อดสงสารไม่ได้ เค้าก็รู้ดีว่าร่างบางคอแข็งขนาดไหนแต่รู้สึกว่าปริมาณนี้มันมากเกินไป
“ผมว่าพอดีกว่า ผมจะพาเค้าไปนอน” แฮร์รี่อุ้มสเนปในท่าเจ้าสาวแล้วเดินออกไปยังห้องของตนโดยมีเสียงทิ้งท้ายของซีเรียสว่า “ดูแลว่าที่ภรรยาดีๆนะ” มันทำให้ร่างสูงกระตุกนิดหน่อยแต่ก็ยังคงเดินต่อไป
“งืมๆ......” ร่างบางไปหลับแล้ว
“เฮ้อ~ ผมละอยากจะบ้าตาย....ที่ดันไปหลงรักคนอย่างคุณ” แฮร์รี่พึมพำเบาๆแต่สำหรับคนที่แอบตามมาดูทั้งสองกลับได้ยินมันชัดเจน
เมื่อเห็นแฮร์รี่เข้าห้องน้ำไปทั้งสองจึงรีบออกมา
“เห็นไม๊ ชั้นบอกแล้ว” รีมัสพูดเบาๆ
“เชื่อแล้วจ้า..” ซีเรียสตอบ
“แล้วเอาไงดีอะ” รีมัสตั้งคำถามใหม่
“ปล่อยให้เป็นไปเหอะ....ยังไงก็ได้ลูกสะใภ้อยู่ดี ถึงจะเงียบแต่ก็...น่ารักดี” ซีเรียสยิ้มพร้อมเอามือโอบแฟนตนแล้วเดินออกไป ปล่อยให้คนในห้องอยู่กันสองคน
เช้าวันต่อมา
แฮร์รี่ตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองโอบร่างบางอยู่ และดูเหมือนว่าจะตื่นแล้ว
“อืม......” สเนปงัวเงียตื่นขึ้นก็ต้องตกใจเพราะอยู่ในอ้อมกอดของแฮร์รี่ พอตเตอร์
“ตื่นแล้วหรอครับ ศาสตราจารย์สเนป”
“.....จะกรุณามากพอตเตอร์ถ้าเธอ...จะปล่อยชั้น” สเนปพูดเรียบๆพลางพยายามหลบสายตาที่กำลังทำให้ตนหน้าขึ้นสี
“คุณไม่สบายหรือเปล่าครับ” แฮร์รี่คลายอ้อมกอดของตนให้ร่างบางหายใจได้ดีขึ้น
“......ชั้นจะกลับแล้ว...” ร่างบางเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่อาการเมาค้างจากเมื่อวานยังไม่หายดีทำให้เซล้มลง โชคดีที่แฮร์รี่มารับทัน
“ไหวแน่นะ”
“.......” ไร้เสียงตอบกลับ แต่แฮร์รี่รู้ดีว่ารั้งคนผู้นี้ไม่ได้หรอก
“ผมไปส่งคุณแล้วกัน” แฮร์รี่ไม่รอช้าส่งเสื้อนอกกลับผ้าคลุมให้ร่างบางไปอาบน้ำ มันทำให้สเนปพึ่งรู้ว่าตัวเองใส่เสื้อเชิ้ทสีขาว กางเกงสเเล็กสีดำ
“อืม.....” สเนปรับมาเงียบๆ
“หวัดดีตอนเช้านะ แฮร์รี่ เซเวอร์รัส เมื่อคืนหลับสบายดีไหม” ซีเรียสทักขณะที่ทั้งสองเดินผ่านห้องอาหาร
“ก็ดีครับ ถ้าไม่ติดว่าคุณมอมเหล้าศาสตราจารย์.....ของผม” แฮร์รี่ยิ้มรับพร้อมปล่อยรังสีอำมหิตให้พ่อทูนหัวของตน
“หวงจังนะแฮร์รี่” รีมัสเดินเข้ามาสมทบ
“ก็นะครับ” แฮร์รี่ดันให้สเนปนั่งลงข้างกายพลางตักอาหารใส่จานให้
“ชั้นไม่หิว...อยากรีบกลับ” เสียงที่แผ่วเบาเล็ดออกมาจากปากบาง
“ทานเถอะครับ.....ถือว่าผมขอ” แฮร์รี่อ้อนอย่างออกหน้าออกตาไม่เกรงใจเพื่อนฟูงและพ่อทูนหัวของตนเลย
“อืม....ก็ได้” ผิดคาดที่สเนปตอบตกลง<<ความคิดทุกคน
การทานอาหารผ่านไปอย่างสนุกสนานเว้นแต่เซเวอร์รัส สเนปที่แทบไม่ตักอะไรใส่ปากเนื่องจากอยากจะรีบกลับไปสะสางงานที่ฮอกวอสต์ให้เสร็จก่อนเปิดเทอม
“เซฟ...คุณไม่กินอะไรหน่อยหรอ ตัวคุณนะผอมไปแล้วนะ” แฮร์รี่พูดออกมาใยที่สุดเมื่อเห็นร่างบางแทบไม่แตะอะไรเลยและดูเหมือนว่าร่างบางจะตกใจกับสรรพนามใหม่ที่ถูกเรียก
“ชั้น...ควรจะกลับได้แล้ว” สเนปเอ่ยเรียบๆ ลุกขึ้นแล้วยิ้มน้อยๆให้กับคุณนายวิสลี่ย์ที่เดินออกมาจากครัว สร้างความแปลกใจให้กับหล่อนได้มากแต่หล่อนก็ยิ้มตอบเช่นกัน
“เดี๋ยวผมไปส่ง” แฮร์รี่รีบกระโจนตามไปทันทีสร้างความประหลาดใจให้เหล่าเพื่อนของเค้าได้ไม่น้อยกว่าการที่เห็นสเนปยิ้ม
แฮร์รี่วิ่งตามร่างบางออกมานอกบ้านและตัดสินใจรั้งแขนไว้อีกครั้ง
“ชั้นรีบนะ พอตเตอร์...ปล่อย!” สเนปตวาดเสียงดัง
“ผม...มีเรื่องจะพูดกับคุณ” แฮร์รี่พูดออกไปในที่สุด
“มีอะไร....” ร่างบางพูดเสียงเย็นและเรียบ
“ผมรักคุณ....คบกับผมได้ไหม?” ร่างสูงถามอย่างใจเย็นทั้งๆที่ตนอยากจะกอดคนตรงหน้ามากแค่ไหน
“ไร้สาระนะ พอตเตอร์” สเนปพูดพร้อมสะบัดมือแต่ร่างสูงกลับจับแน่นขึ้น
“ผมพูดจริง..คุณเป็นรักแรกของผมเลยนะ...”
“........” ไร้เสียงตอบกลับแต่ใบหน้ากลับขึ้นสีจนเจ้าตัวยังประหลาดใจ
“ถึงคุณจะเกลียดผมก็ตาม..” แฮร์รี่พูดเสียงเศร้าลงจนทำให้คนที่ถูกเกาะกุมชะงักเล็กน้อย
“ชั้น....ชั้นไม่ได้...เกลียดซักหน่อย” สเนปพูดออกมาเสียงแผ่วๆ
“งั้นเราคงคบกันได้ใช่ไหม”
“.......” ยังคงไร้เสียงตอบ
“ถ้าคุณไม่ตอบผมถือว่าตกลง” แฮร์รี่รวบร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“ดีใจอะไร ชั้นยังไม่ได้รับปากเลยนะ” ร่างบางพูดพลางผละออกจากวงแขนของร่างสูง
“งั้นก็ช่วยรับรักผม...ไม่ก็พูดว่า...อืม....อะไรอย่างนี้ก็ได้” ร่างสูงพูดอย่างน้อยใจ
“แต่....ชั้นต้องเคลียปัญหาของชั้นก่อน....”ในที่สุดสเนปก็ผละออกมาจากวงแขนได้ในที่สุด
“งั้น...ตกลง..เราคบกันแล้วนะ เซเวอร์รัส”
“นี่!..ไม่ฟัง...” ร่างบางกำลังจะพูดแต่โดนแทรกขึ้นมาก่อน
“ไม่กลับฮอกวอสต์แล้วหรือครับ รู้สึกว่าจะเลยเวลานัดกับดับเบิลดอร์แล้วด้วย..สนใจจะอยู่ต่อเลยไหมครับ” แฮร์รี่ยิ้มกวนๆ
“เธอรู้! แล้วยังทำชั้นสาย แกล้งคนแก่อย่างชั้นสนุกมากไม๊” สเนปเริ่มปล่อยโทสะออกมาบ้าง
“ก็เวลาคุณเป็นอย่างนี้มันดูน่ารักดีนินา....อืม...แล้วก็ถ้าไม่รีบจะสายนะครับ” ร่างสูงพูดเสียงทะเล้นอีกครั้งก่อนที่ร่างบางจะทำเสียงไม่พอใจในลำคอและหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
.......................................
แฮร์รี่ได้แต่คิดซ้ำไปซ้ำมาเกี่ยวกับเรื่องเมื่อตอนที่เค้าตัดสินใจสารภาพรักกับอาจารยาสอนปรุงยาสุดโหดของตน
“เค้าไม่ได้รับรักเราซะหน่อย.....” แฮร์รี่พึมพำเบาๆสีหน้าเศร้าหมองคลายคนร้องไห้ แต่ก็ต้องปรับสีหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นโอริเวอร์ วู้ด พรีเพ็คของตนกับเหล่ายมทูตกำลังจะเข้าบ้านจึงรีบวิ่งไปสมทบ
....................................
ด้านยมทูตที่อยู่ฮัฟเฟิลพัฟ
“ยังม่าย~ มาวว... เอามาอีก” เสียงของเคียวราคุ ชุนซุย ตะโกนขอเหล้าเพิ่ม
“ช่ายๆ~ อาววมาอีก” มัทซึโมโตะ รันงิคุ ขาวงเหล้าอีกคนพูดด้วย
“พอเถอะครับ...ผมไม่อยากโดนหักคะแนนบ้านตั้งแต่เปิดเทอม” แซดดริดพูดด้วยท่าทีไม่ทุกร้อนตามสไตล์ของตน
“ZzZzZzZzZz…..” หลับ.......
“หลับแล้วแฮะ.....” ร่างสูงหัวเราะในลำคอเพราะไม่คิดว่ายมทูตจะรั่วอย่างนี้
แซดดริกร่ายคาถาทำความสะอาดก่อนจะให้แช็คผู้ซึ่งไม่กินเหล้าช่วยตนพาทุกคนไปนอน
.....................................
อีกด้าน ยมทูตบ้านเรเวนคลอ
“แวมไพร์.....คือรหัสบ้านเรา.....และจะเป็นพระคุณมากถ้าเรียกผมว่าคีท” ชายหนุ่มร่างสูง พีเฟ็คบ้านเรเวนคลอเอ่ยก่อนจะเดินน้ำเข้าไปในบ้านอย่างเงียบเชียบ แต่ก็ตะชะงักเมื่อมีเด็กหนุ่มหน้าหวานวิ่งเข้ามากอดคีท
“คีท....คุณมาช้านะ แล้วนี่ยมทูตที่อยู่บ้านเราหรอ” เด็กหนุ่มร่างบางถาม
“ใช่.....โจชัว ช่วยพาคุณผู้หญิงไปที่หอหญิงด้วย” คีทพูดเรียบๆ
“ครับ” ขณะที่โจชัวกำลังจะเดินไป ร่างสูงได้กระชาก(?)ร่างบางเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่ เป็นการแสดงว่าคนๆนี้มีเจ้าของแล้ว”
“พวกชั้นเข้าใจแล้ว....ไม่ต้องแสดงให้ดูก็ได้” ซุยฟงพูดอย่างเหลืออดก่อนจะใช่ก้าวพริบตาตามโจชัวไป
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ก็ยังงงๆอีกเช่นเคย.... (ไม่มีคอมเม้นเลยงะ....TT-TT >> อยากถามว่าเราแต่งเป็นไงบ้าง ใครอ่านข้อความนี้แล้วก็ช่วยเม้นด้วยนะ)
ความคิดเห็น