คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] Cold 감기 -1- {Bobby x Hanbin}
"แค่กๆๆ"
อากาศเปลี่ยนทีก็ไม่สบายที ผมล่ะเซ็งตัวเองชะมัด
สองเท้าเล็กเดินเตะลมไปมาพร้อมกับกระชับเสื้อตัวหนาเข้ากับตัว วันนี้ตื่นเช้าก็เลยเดินไปโรงเรียนแทนการขึ้นรถเมล์ได้ ประหยัดเงินได้อีก ตอนนี้เขากำลังเก็บเงินเพื่อซื้อของขวัญให้ตัวเองในอีกสองเดือนข้างหน้าอยู่ อะไรที่ประหยัดได้ก็ต้องประหยัด
"แค่กๆๆ โว้ยยย ไอไรนักหนาวะ" คนตัวเล็กโวยวายออกมาจนคนที่เดินสวนตกใจ
แรงสะกิดด้านหลังทำให้ฮันบินชะงักก่อนจะหันไป จึงเห็นคนหน้าตาเหมือนตุ่นคนหนึ่งยืนยิ้มตาหยีให้
"เอายามั้ย เรามียานะ" อีกคนบอกเสียงแหบพร้อมกับยื่นซองยาแก้ไอมาให้
"ไม่เป็นไรอ่ะ ขอบใจ" ฮันบินบอกปฏิเสธก่อนจะออกเดินไปข้างหน้าเหมือนเดิม จะให้รับยาจากคนแปลกหน้าเนี่ยนะ เกิดเป็นยาพิษขึ้นมาจะทำไง
"แค่กๆๆๆ โว้ยยยย!!" คนที่ปฏิเสธยาไปเมื่อกี้ไอออกมาอีก น่ารำคาญชะมัดเลย คนที่เสนอยาให้เมื่อกี้เดินขึ้นมาตีคู่ ก่อนจะยื่นยาให้อีก
"กินเถอะ เราก็กินนะ ไม่ใช่ยาพิษแน่นอน" หน้าตุ่นพูดเหมือนรู้ใจเขาพร้อมกับโชว์กินยาด้วย
"ยานี้ดีมากเลยนะ เมื่อวานซืนเราก็ไอแหละ แต่พออมยานี้ไว้ก็ไม่ไอเลย"
"ไม่ไอแล้วทำไมยังอมวะ" คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าหรี่ตาถาม
"กะ ก็มันอร่อยดีอ่ะ รสแอปเปิ้ลด้วยนะ"
"เก็บยามึงไปเหอะ" ฮันบินกระชับเสื้อเข้าก่อนจะเดินให้เร็วขึ้น แต่คนหน้าตุ่นก็ยังเร่งฝีเท้าขึ้นมาตีคู่เขาอีก
"อยู่โรงเรียนอะไรหรอ เราเดินทางนี้ทุกวันเลย แต่ไม่เคยเห็นหน้านายอ่ะ"
"ฮัดชิ้ว!!" เขาจามออกมาแทนคำตอบ โธ่เว้ยยยยย ไอไม่พอแถมยังจะมาจามอีก คนตัวเล็กหงุดหงิดจนขย้ำหัวตัวเองไปมา แต่ก็มีมือใหญ่มาดึงมือเล็กให้เลิกจากการทำร้ายตัวเอง
"อย่าทำงั้นดิ หมดหล่อกันพอดี" ไม่ว่าเปล่า พอปล่อยมือเล็กออกยังหวังดียื่นมือมาจัดทรงผมให้อีกคนด้วย
"มึงไม่ได้บ้าใช่ป่ะ? นี่เราเจอกันครั้งแรกจริงป่ะเนี่ย มึงทำเหมือนเรารู้จักกันมานานงั้นแหละ"
"ทำไมอ่ะ?" คนบ้าหน้าตุ่นตีหน้าซื่อถามกลับมา
"คนเพิ่งรู้จักกันที่ไหนมาจัดผมให้กันงี้วะ"
"งั้นคนเพิ่งรู้จักกันที่ไหนพูดมึงกูใส่กันล่ะ" คำย้อนของคนตัวสูงทำฮันบินเงิบไปพักใหญ่
"เพิ่งรู้จักกันไม่จำเป็นต้องสุภาพเว้ย"
"เพิ่งรู้จักกันต้องสุภาพไม่ใช่หรอ"
"ไม่ต้องสุภาพก็ได้ป่ะวะ"
"ต้องสุภาพดิ"
"เอ๊ะ! มึงจะเถียงกูทำไมเนี่ย" ฮันบินหันไปทุบอีกคนหนึ่งทีด้วยความไม่พอใจ
"ฮ่าๆๆๆ เราชื่อคิมจีวอนนะ อยู่ปี3 โรงเรียนYG ยินดีที่ได้รู้จัก"
"กูต้องแนะนำตัวกับมึงด้วยม่ะ?"
"ถ้ามีมารยาทก็ต้องแนะนำนะ"
"กูชื่อคิมฮันบิน ปี2 โรงเรียนเดียวกับมึง" ฮันบินทำตาขวางใส่จีวอน ที่เหมือนจะหลอกด่าเขาเมื่อกี้ก่อนจะแนะนำตัว
"โอ๊ะ เป็นรุ่นน้องพี่นี่"
"ปี2นี่รุ่นพี่มึงมั้ง แค่กๆๆๆ"
"เอายานี่ไปกินเถอะ" ว่าแล้วก็ยื่นยามาให้อีกที แต่คราวนี้ฮันบินรับไว้ก่อนจะแกะยากินแล้วยื่นซองยาคืนอีกคน
"ว่าง่ายแต่แรกก็ไม่ไอแล้ว" คนตัวสูงกว่าส่งมือมาขยี้หัวคนตัวเล็กเบาๆ
"สนิทกับกูรึไง มาเล่นหัวเนี่ย" ฮันบินปัดมืออีกคนออก
"ก็เริ่มสนิทกันเลยได้มั้ยล่ะ ชื่อก็รู้แล้วด้วย"
"มึงบ้าจริงๆสินะ" ฮันบินเหลือบมองอีกคนแล้วถอนหายใจเบาๆ
ทั้งคู่เดินคุยกันจนมาถึงโรงเรียนแล้ว และต้องแยกไปคนละทาง เพราะตึกปี2อยู่ทางซ้าย ส่วนตึกปี3อยู่ทางขวา แต่ก่อนที่ฮันบินจะเดินแยกไป ก็โดนคนตัวสูงดึงแขนไว้ก่อนจะถอดผ้าพันคอของตัวเองออกแล้วเอาไปพันคอให้อีกคนแทน
"เฮ้ย! ทำไรเนี่ย เอามาให้ทำไม" ฮันลินง่วนอยู่กับการแกะผ้าพันคอออก จีวอนก็ตบๆข้างตัวฮันบินแล้วล้วงเอาโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อออกมา ก่อนจะกดเบอร์ตัวเองแล้วโทรออก
"เอาไปก่อนก็ได้ พี่หายแล้ว แต่ฮันบินเพิ่งเป็น คงต้องการมันมากกว่าพี่ ถ้าหายแล้วก็ค่อยเอามาคืนพี่ก็ได้ เบอร์ที่โทรออกล่าสุดคือเบอร์พี่นะ" จีวอนหย่อนโทรศัพท์ใส่กระเป๋าให้เหมือนเดิมแล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวอีกคนอีกคนก่อนจะหันหลังเดินไปทางตึกเรียนของตัวเอง
"นี่สรุปว่ามันแค่อัธยาศัยดีหรือมันบ้าวะ"
------------------------ 50%------------------------
กริ๊งงงงงงงงงง
ครืดดดดดดดด
เสียงเตือนเลิกเรียนดังขึ้นพร้อมกับโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของฮันบินสั่นขึ้น ฮันบินล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูจึงเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นตาโทรเข้ามา
"สวัสดีครับ ฮันบินพูดครับ"
"รู้แล้วๆ ก็โทรหาฮันบินไงครับ" เสียงอารมณ์ดีกลั้วหัวเราะตอบกลับสายมา ทำเอาฮันบินขมวดคิ้วฉับ ไอ่เสียงแบบนี้มันก็คุ้นหูอยู่นะ แต่เบอร์ไม่คุ้นนี่สิ
"ทำหน้ายุ่งแบบนั้น อย่าบอกนะว่าจำพี่ไม่ได้ นี่ไม่ได้เมมเบอร์พี่ไว้หรอ.... น่าน้อยใจจัง" ประโยคหลังแทนที่จะได้ยินจากในโทรศัพท์ แต่ฮันบินกลับได้ยินมันข้างหูเขาเอง
"เฮ้ย!!" ฮันบินกระโดดหนีด้วยความตกใจ
"พี่มารับกลับบ้าน" หน้าตุ่นคิมจีวอนยิ้มกว้าง
"ใครบอกว่าจะกลับกับมึงไม่ทราบ?"
"พูดไม่เพราะเลย"
"เรื่องของกูป่ะล่ะ" ฮันบินคว้าเอากระเป๋าพาดบ่าแล้วเดินออกห้องไป จีวอนก็เดินตามไปติดๆ
จนมายืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ซึ่งคนเยอะบรม เนื่องจากเป็นเวลาเลิกเรียน ของทั้งม.ต้นและม.ปลาย ถ้ารอรถมันถึงบ้านเร็วก็จริง แต่ต้องเบียดเสียดกับคนอื่นอีก ฮันบินเกลียดอะไรแบบนั้นที่สุด เกลียดที่จะต้องไปเบียดกับใครก็ไม่รู้ ถอนหายใจหนักๆออกมาหนึ่งทีก่อนจะกระชับเสื้อเข้ากับตัวแล้วออกเดินไปจากป้ายรถเมล์พร้อมกับตุ่นหนึ่งตัว
"ทำไมไม่รอขึ้นรถเมล์ล่ะ" เสียงคนที่ตอนนี้เดินมาขนาบข้างถามขึ้น
"ไม่ชอบ"
"หื้อ? ไม่ชอบอะไร?"
"คนเยอะ เบียด"
"อ่ออออออ" จีวอนลากเสียงยาวเป็นเชิงรับรู้
"งั้นต่อไปเดินกลับบ้านด้วยกันป่าว พี่ชอบเดินกลับบ้านนะ ประหยัดแถมยังเป็นการออกกำลังกายไปด้วยอีก ฮันบินไม่ค่อยได้ออกกำลังกายล่ะสิ ดูดิผอมเขียว เอาไว้วันเสาร์นี้ไปฟิต..."
"เงียบดิ๊!!" ฮันบินหันมาตะคอกใส่คนข้างตัวก่อนจะก้าวเร็วๆหนีไป
"ฮันบิน!! ฮันบิน รอด้วยสิ" อีกคนวิ่งตามมาจนทัน
"จะไม่พูดแล้ว เงียบก็ได้ แต่อย่าหนีดิ"
"งั้นก็หุบปากแล้วเดินเงียบๆ"
หงุดหงิดๆๆๆ ตอนนี้เขาเลิกไอแล้วก็จริง แต่โคตรปวดหัวเลย รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด อยากกลับให้ถึงบ้านเร็วๆ แต่ก็มีไอ่หน้าตุ่นนี่มาเดินพูดอะไรไม่รู้ใส่หูเขา หลังจากเหวี่ยงออกไปก็ทำให้เงียบได้ แต่สักพักไอ่คนข้างๆก็เปลี่ยนจากพูดมาเป็นร้องเพลงแทน ยอมรับว่าเสียงมันดีก็ได้เหอะ แหบๆมีเสน่ห์ แต่มันต้องไม่ใช่ตอนนี้ป่ะวะ แต่ขี้เกียจพูดละ ช่างแม่ง
"เอ๊ะ นี่บ้านฮันบินหรอ" จีวอนทักขึ้นหลังจากเดินร้องเพลงตามฮันบินมาจนอีกคนจะเลี้ยวเข้าบ้าน
"ไม่ใช่มั้ง"
"บ้านพี่อยู่ถัดไปอีกสองหลังเอง ดีจังเลย ไว้จะแวะมาเล่นด้วยบ่อยๆ อย่าลืมกินยาด้วยนะ" มือใหญ่ยื่นมาขยี้หัวฮันบินก่อนจะ
เดินกลับบ้านตัวเองไป
หลังจากวันนั้นฮันบินก็ต้องผจญกับคนหน้าตุ่นตลอด ทั้งตอนเช้า ที่มาปลุกแล้วลากเขาไปโรงเรียนพร้อมกัน ทั้งตอนเย็น ที่มาลากเขาเดินกลับบ้านพร้อมกัน แต่ก็มีบางทีที่ฮันบินงอแงขี้เกียจเดินจนขึ้นรถเมล์กลับกัน ฮันบินไม่ค่อยเกลียดการขึ้นรถเมล์แล้วเพราะถ้าวันไหนคนเยอะ หลังจากขึ้นรถไปแล้ว ถ้าวันไหนต้องยืน จีวอนก็จะทำตัวเป็นกำแพงกั้นฮันบินจากคนอื่น ให้คนตัวเล็กกว่าได้ยืนสบายๆ ไม่ต้องไปเบียดกับคนอื่นแต่ก็เบียดกับจีวอนเล็กน้อย แต่ฮันบินไม่สนเท่าไหร่ เพราะยังไงก็ดีกว่าไปเบียดกับคนที่ไม่รู้จัก
"มึงเป็นอะไรกับพี่จีวอนวะ" กูจุนฮเวเพื่อนสนิทคิดซื่อๆถามขึ้นขณะที่กำลังกินข้าวกันอยู่ ทำให้สองหัวกลมๆของดงฮยอกกับชานอูหันมาด้วย
"ไม่ได้เป็นอะไร"
"ไม่เป็นห่าไร กูเห็นมึงมากับพี่เขาแล้วตอนเย็นยังกลับกับพี่เขาอีก" ดงฮยอกผู้ที่หันมาเสือกอย่างเต็มตัวแล้วพูดบ้าง
"ก็แค่เดินทางเดียวกันป่ะวะ"
"เดินทางเดียวกัน เวลาเดียวกันทุกวันเลยอ่ะนะ" ชานอูพูดขึ้นบ้าง
"เออ!!! พวกมึงจะอะไรกับกูเนี่ย บอกไม่ได้เป็นก็ไม่ได้เป็นดิวะ!!" ฮันบินตบโต๊ะลุกขึ้นตะคอกดังลั่นโรงอาหาร
"เออๆ ไม่เป็นก็ไม่เป็นวะ ใจเย็นๆ นั่งลงๆ" ดงฮยอกที่นั่งข้างฮันบินดึงอีกคนให้นั่งลง เพราะตอนนี้คนทั้งโรงอาหารมองมา
ทางพวกเขาหมดแล้ว
"หุบปากแล้วนั่งกินไปเงียบๆเลยพวกมึงอ่ะ" ฮันบินหยิบตะเกียบมาชี้หน้าเพื่อนแล้วคีบลูกชิ้นเขาปากเคี้ยวอย่างเอาเป็น
เอาตาย
ติ้ง!
KIMJIWON : เสียงดังทำไมครับตัวเล็ก
"เชี่ย แม่ง!!" ฮันบินสบถกับตัวเองแล้วหันมองรอบโรงอาหารก่อนที่สายตาจะไปปะทะกับสายตาเรียวเล็กอารมณ์ดีของอีกคนที่มองมาก่อนอยู่แล้ว ส่งค้อนไปให้หนึ่งทีก่อนจะก้มมาพิมพ์ตอบกลับ
KIMHANBIN : เพราะมึงนั่นแหละ!!!!
KIMHANBIN : วันนี้กูจะกลับคนเดียว!!!
ติ้ง!
KIMJIWON : วันนี้พี่เลิกก่อน
KIMJIWON : เดี๋ยวไปรอหน้าห้องนะ
นั่นไง แม่งเคยฟังกันซะที่ไหนล่ะ ไอ่พวกเผด็จการ
KIMHANBIN : กูบอกว่าจะกลับคนเดียวไง!!!!!
ติ้ง!
KIMJIWON : เพื่อนจะขโมยลูกชิ้นแล้วน่ะตัวเล็ก
ฮันบินเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์จึงเห็นจุนฮเวเพื่อนรักกำลังจะคีบลูกชิ้นไปจากชามก๋วยเตี๋ยวของเขา
"ถ้ามึงเอาไป กูจะไม่ไปขอเบอร์พี่จินฮวานให้มึง" พอสิ้นคำเท่านั้นแหละครับ จุนฮเวก็คืนลูกชิ้นแทบไม่ทัน
KIMHANBIN : ไอ่ตุ่นเอ้ย!!!
************************
หายไปนานเลยยยยยยยยยยยยยย
จะยังมีคนมาอ่านอยู่รึ่ป่าวนะ ฮ่าๆๆ
ฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้นโดยการที่ไรท์ตื่นมาแล้วไอ
(ไร้สาระมาก 555555)
ทำไมมันสั้นเห้อยางนี้ล่ะ ตัดจบเลยดีมั้ย ฮ่าๆๆ
ครบ 100% แล้ววววววววว
ทั้งๆที่มันไม่ค่อยมีอะไรเลย 5555555555
บอกแล้วว่าไรท์เป็นพวกชอบดอง
แต่อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้าาาาา
ไม่เม้นไม่ว่า เห็นยอดวิวขึ้นว่ายังมีคนอ่านอยู่นี่ก็ดีใจละ
^+++++++^
ความคิดเห็น