คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] You don't know 너는 몰라 -3- { Bobby x Hanbin }
คิมบ๊อบบี้ : คนนี้คือน้องบินของพี่บ๊อบครับ ใครหน้าไหนก็อย่ามายุ่ง
KIM JIWON PART
ผมต้องการหมอคร้าบบบบบบบบบ ผมต้องการหมอออออออออออ
ช่วงนี้ผมรู้สึกแปลกๆเวลามองหน้าฮันบินครับ อวัยวะภายในอกด้านซ้ายของผมมันทำงานหนักมาก ผมแอบมองฮันบินมาประมาณเดือนนึงได้แล้วครับ ผมไม่รู้ว่าที่ผมรู้สึกอยู่นี่คืออะไร ก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ทำไมผมรู้สึกว่าฮันบินน่ารักขึ้นทุกวันๆ ตอนไปปลุกตอนเย็นประจำทุกวัน ผมก็จะนั่งมองหน้าฮันบินหลับประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนค่อยปลุก แต่ว่าเมื่อวานไม่รู้อะไรดลใจให้ผมยื่นหน้าไปใกล้ฮันบินขนาดนั้น จมูกผมเกือบจะชนกับจมูกฮันบินอยู่แล้ว แต่ก็โดนคนที่นอนอยู่ซัดมาก่อน แถมยังบอกว่าฝันว่าซัดปีศาจอีก ใจร้ายชะมัดเลย ฮรืออออ เมื่อวานมีคนเอาจดหมายสารภาพรักมาให้ฮันบิน แค่นั้นผมยังพอทนได้ครับ แต่ไอ่การที่มันมากอดฮันบินนี่ผมทนไม่ได้จริงๆ เอาจริงๆคือผมไม่อยากให้ฮันบินถูกใครแตะตัวเลยด้วยซ้ำ นี่ผมเป็นอะไรเนี่ยยยยยยย ทึ้งหัวตัวเองแปบ
“เป็นบ้าหรอไอ่บ๊อบ” คิมจินฮวานคนเตี้ยที่นั่งข้างผมเหลือบตามามองมานิดนึงแล้วหันไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ
“กูมีเรื่องจะปรึกษาว่ะ” เอาวะ ปรึกษากับมันนี่แหละ อย่างน้อยมันก็เป็นคนเก็บความลับได้
“ว่ามา”
“คือว่า.. แบบว่า.. เอ่อ.. ยังไงดีวะ” เริ่มไม่ถูกครับ ต้องเริ่มเล่ามันฟังตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย
“มึงขี้ไม่ออก?” คนตัวเตี้ยวางโทรศัพท์ไว้แล้วหันหน้ามาเลิกคิ้วถามผม
“มึงจะบ้าหรอ เรื่องแบบนั้นกูไปปรึกษาแม่กูก็ได้มั้ง”
“งั้นมีไรก็รีบๆพูดมา กูไม่ว่างแบบมึงนะ คุยกับสาวอยู่” ระวังไอ่จุนเน่มาแหกอกเถอะมึง
“เออๆ แปบดิ เรียบเรียงแปบ คือว่า.. มีคนมาจีบฮันบินว่ะ กูไม่ชอบ กูไม่ชอบให้ใครมาจีบฮันบินอ่ะ ไม่อยากให้ฮันบินไปคุยกับมันด้วย เมื่อวานตอนที่เห็นมันกอดฮันบินกูก็สติแตกไปลากฮันบินกลับบ้านเลย เมื่อเช้าตอนฮันบินคุยกับมันกูก็สติแตกลากฮันบินออกมาด้วย กูไม่เคยเป็นงี้มาก่อนเลยนะเว้ย กูเป็นอะไรวะ”
.”อย่างมึงนี่ต้องให้เทียบกับอะไรถึงจะบรรยายความโง่ของมึงได้วะ” จินฮวานมองหน้าผมอย่างเอือมๆ
“อะไรวะ มึงรู้หรอว่ากูเป็นอะไร”
“ใครไม่รู้ก็โง่เกินทนแล้วล่ะ” อ่าว นี่มันไม่ได้หลอกด่าผมอยู่หรอกใช่มั้ย
“มึงหวงฮันบินอยู่” จินฮวานมันบอกแค่นั้นก่อนจะหันกลับไปเล่นโทรศัพท์ต่อ
“กู.. หวงฮันบินหรอ? หวง..เออ ใช่สิ เห็นมันมาแต่เด็กก็ต้องเป็นห่วง หวงเป็นธรรมดาแหละ เป็นพี่ชายที่แสนดีไง ใช่ๆ ต้องใช่แน่ๆ โอ้ย!!
” คนข้างๆวางโทรศัพท์ลงแล้วหันมาตบผมหัวทิ่ม อะไรวะะะ แค่บ่นนิดเดียวเอง ฮรึก
“พี่ชายที่แสนดีห่าไรล่ะ มึงอ่ะชอบฮันบิน”
“!!!!!” หื้อ? เมื่อกี้คิมจินฮวานคนเตี้ยพูดอะไร ใครชอบใครนะ.. ผมนิ่งทำหน้าโง่ใส่อีกคนจนมันทนไม่ไหวจับหน้าผมไว้แล้วพูดใส่หน้าผม
“บ๊อบบี้ มึงฟังดีๆนะ มึง อ่ะ ชอบ ฮัน บิน กูสังเกตมึงมานานละ ถึงกับทิ้งเพื่อนฝูงไปนั่งกินข้าวกับน้องมันนี่ กูว่ามึงคงชอบมาก ไม่สิ มึงอาจจะรักน้องมันไปโดยไม่รู้ตัวแล้วก็ได้”
“ละ แล้วกูต้องทำยังไงวะ..” ผมยังช็อคอยู่เลยครับ ผมเนี่ยนะรักฮันบิน ไอ่เด็กตัวเล็กที่ผมเห็นมาตั้งแต่เด็กเนี่ยนะ
“เรื่องนั้นมึงถามตัวเองเถอะ แต่กูขอแนะนำไรอย่างละกัน ถ้าอยากเป็นพี่ชายที่แสนดีต่อไป ก็อย่าไปขวางเวลามีคนมาจีบน้องละกัน”
“ไม่!! กูทนไม่ได้หรอกว่ะ กูไม่อยากให้ใครมาจีบฮันบิน”
“งั้นมึงก็ไปบอกความรู้สึกของมึง แล้วก็ทำให้น้องเป็นแฟนมึงดิ”
“มึงจะบ้าหรอ ฮันบินเป็นผู้ชายนะเว้ย มันไม่ชอบผู้ชายหรอก ขืนบอกไปแม่งได้เข้าหน้ากันไม่ติดแน่”
“ป๊อดว่ะ คิมบ๊อบบี้ผู้ที่ใส่แค่บ๊อกเซอร์วิ่งรอบสนามบอล มาหน้าบางกับเรื่องแค่นี้หรอ น้องมันไม่ชอบก็ทำให้มันชอบสิวะ ไม่เห็นจะยาก ฉลาดแต่เรื่องโง่ๆนะมึงอ่ะ” มันหลอกด่าผมเสร็จก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกห้องเลยครับ
ผมค่อนข้างมั่นใจมากนะว่าผมไม่ได้เบี่ยงเบนแต่อย่างใด แต่ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้กับฮันบินล่ะ กับแค่ฮันบินคนเดียวด้วย จินฮวานมันก็หน้าหวาน ใครๆก็ว่ามันน่ารัก ผมยังไม่รู้สึกอะไรกับมันเลย แล้วผมควรจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ อยู่ดีๆก็เดินเข้าไปบอกชอบฮันบินเลยหรอ? ถ้าทำแบบนั้นฮันบินได้วิ่งหนีผมแน่ งั้นเอาตามที่เห็นในละครบ่อยๆ จัดเซอร์ไพรซ์แล้วบอกชอบฮันบินดีมั้ย? อ่าาา ฮันบินเคยบอกว่าอะไรแบบนั้นมันเลี่ยนนี่นา โอ้ยยยยยย ทำไงดีวะเนี่ยยยยยยยย
กริ้งงงงงงง
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”
“เฮ้ย กูไปก่อนนะ ต้องรีบไปหาฮันบิน” ผมรีบเก็บกระเป๋าแล้ววิ่งออกไปทันที ไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น ชั้นปี1เลิกก่อนผมได้ครึ่งชั่วโมงแล้วครับ ไอ่เด็กชานอูนั่นมันต้องเจ๊าะแจ๊ะกับฮันบินของผมอยู่แน่ๆ
‘นั่นไง กูว่าแล้ว’ ผมรีบวิ่งมายังไม่ทันถึงห้องฮันบินก็เห็นคนตัวเล็กเดินออกมาพร้อมกับไอ่ชานอูนั่น
“คิมฮันบิน!!!!!!” ผมตะโกนเรียกชื่อฮันบินแล้วรีบวิ่งเข้าไปแทรกตรงกลางก่อนจะหันไปจิกตาให้ไอ่เด็กตัวสูง
“ทำไมวันนี้มาไวจัง” คนตัวเล็กข้างๆผมถาม
“ก็มารับน้องบินของพี่บ๊อบไงคร้าบบบบบบ” ผมยกแขนขึ้นกอดคอฮันบินก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่ไอ่เด็กชานอูที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างๆ
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกอย่างนั้นน่ะ” ผมหันไปทันเห็นหน้าฮันบินขึ้นริ้วแดงๆตรงแก้มขาวนั่นก่อนที่อีกคนจะหันหน้าหลบไป
“ก็’น้องบินเป็นของพี่บ๊อบ’นี่ครับ” ผมพูดตอบฮันบินแต่หันหน้าไปทางไอ่เด็กชานอูนั่น ให้มันได้ยินชัดๆว่าฮันบินเป็นของใคร
“เอ่อ.. ฮันบิน เอาไว้วันเสาร์เจอกันนะ” เด็กนั่นส่งสายตาไม่พอใจมาให้ผมก่อนจะเอ่ยบอกลาฮันบินแล้วก็เดินไป
“ผมไปเป็นของพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ มั่วชะมัดเลย” คนตัวเล็กปัดแขนผมออกแล้วเดินนำไป ผมจึงรีบเดินไปขนาบข้าง
“ก็พูดไว้ก่อน เดี๋ยวก็เป็นแล้ว” คนข้างๆผมชะงักแล้วหันมาทางผม
“เมื่อกี้พี่พูดอะไรนะ?”
“ป๊าววววว ใครพูดอะไร๊ หูเพี้ยนป่าว ป่ะๆ กลับบ้านกัน” ผมกอดคอฮันบินเดินกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี ให้ไก่ตื่นไม่ได้ครับ ถึงแม้ว่า’ ดนตรีสีชมพู’แนะนำให้ผมปล้ำฮันบินเลย แต่ผมไม่กล้าทำหรอก เขินนนน >< กลัวน้องเจ็บด้วยครับประเด็น ผมเลยตัดสินใจจะทำให้ฮันบินชอบผมก่อนแล้วค่อยบอกชอบทีหลังก็คงจะยังไม่สายหรอก.. มั้ง
หลังจากกินข้าวเย็นแล้วเรียบร้อยผมก็ขึ้นมากลิ้งเล่นบนห้อง กลิ้งได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงเรียกมาจากระเบียงบ้านข้างๆ
“ไอ่พี่จีวอนนนนนนนนนนนนน” เอ๊ะ นั่นเสียงฮันบินนี่หว่า ผมรีบเด้งผมลุกขึ้นไปเปิดประตูระเบียงออกแล้วโผล่ออกไปหาอีกคนที่อยู่อีกฟาก
“คร้าบบบบบบบบบบบบบ คิดถึงพี่บ๊อบหรออออออออ”
“ใช่ คิดถึงมากๆเลย” ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ฮะ..ฮันบินบอกว่าคิดถึงผมด้วยแหละ -///////-
“พอดีทำการบ้านไม่ได้อ่ะ ก็เลยคิดถึงพี่ขึ้นมา ข้อนี้อ่ะ” คนตัวเล็กยื่นหนังสือมาให้ผมดูข้อที่เจ้าตัววงกลมแดงๆไว้ ปั๊ดโถ่ นึกว่าคิดถึงกันจริงๆซะอีก พี่บ๊อบเสียจายยยยยยยยยย
“นึกว่าคิดถึงกันจริงๆซะอีก” ผมยู่ปากใส่อีกคนแล้วรับหนังสือมาดู ได้ยินเสียงหัวเราะเล็กๆตามมาด้วย
“เป็นไงอ่ะ อธิบายให้ฟังหน่อยได้ป่าว เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลย”
“อธิบายน่ะได้ แต่แบบนี้มันไม่ถนัดน่ะสิ เดี๋ยวพี่ไปหามั้ย?” แผนการขั้นแรก.. เริ่ม! หึหึ รักแท้แพ้คอลเกต เอ้ย ใกล้ชิดครับ ผมได้ยินมาแบบนี้ งั้นผมจะใช้ความใกล้ชิดนี่แหละทำให้ฮันบินชอบผมให้ได้ ผมได้เปรียบกว่าใครในข้อนี้อยู่แล้วนี่คับ
“โอเคๆ งั้นรีบมา เดี๋ยวลงไปเปิดประตูให้” ฮันบินว่างั้นแล้วหันหลังกลับเข้าห้องไป ผมก็รีบวิ่งลงไปเลยครับ ตะโกนบอกแม่นิดนึงก่อนจะมาโผล่ที่บ้านฮันบินด้วยความเร็วแสง
“...เราก็ตัดตัวนี้ออก แล้วยกตัวนี้ลงมา ก็จะได้ค่าที่มาแทนที่ได้ แค่นี้แหละ เข้าใจป่าว?” ผมอธิบายพร้อมกับทำวิธีทำให้ดูเสร็จแล้วก็หันมาเช็คความเข้าใจอีกคน คิ้วบางนั้นขมวดเป็นปมแต่ก็พยักหน้าให้ผม
“งั้นไหนลองทำข้อนี้ดูดิ้” ผมแต่งโจทย์ให้แล้วยื่นดินสอคืน คนตัวเล็กรับไปก่อนจะเลื่อนโจทย์ไปหน้าตัวเอง แล้วตั้งใจแก้โจทย์ตามที่ผมทำให้ดู
ผมนั่งเท้าคางมองอีกคนเพลิน ผมว่าฮันบินตอนจดจ่อกับอะไรสักอย่างนี่โคตรมีเสน่ห์เลยครับ คิ้วที่ขมวดเป็นปม สันจมูกที่รับเข้ากับใบหน้าดูดีนั้น ริมฝีปากบางที่เม้มจนเกือบเป็นเส้นตรงเพราะอีกคนกำลังจดจ่อกับโจทย์ของผม แก้มที่ป่องเล็กน้อยนั่นเรียกร้องให้ผมสัมผัสจนผมห้ามใจไม่ได้ ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ฮันบินแล้วค่อยๆกดจมูกลงบนแก้มขาวนั้นเบาๆแล้วถอยหน้าออกมา คนตัวเล็กนิ่งไปสักพักแล้วค่อยๆหันหน้ามาหาผมพร้อมกับตาโตๆ ปากที่อ้าค้างและแก้มที่ขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด น่ารักที่สุดเลยน้องบินของพี่บ๊อบ ><
“พะ พี่..”
“ให้รางวัลคนตั้งใจทำการบ้านไง รีบทำๆ” ขยี้ผมดำนุ่มของอีกคนให้ฟูนิดหน่อยแล้วลุกขึ้นไปล้มตัวนอนบนเตียงหอมนุ่มของคนตัวเล็ก
ฮันบินหันกลับไปแก้โจทย์ที่ผมให้เสร็จแล้วเอามาให้ผมตรวจ พอผมบอกโอเคก็หันกลับไปทำการบ้านต่อพร้อมกับบ่นอะไรงุ้งงิ้งๆไปด้วย ส่วนผมก็คว้าตุ๊กตาหมีตัวโตที่ผมเคยซื้อให้อีกคนตอนวันเกิดเมื่อ5ปีที่แล้วมานอนกอดมองคนน่ารักนั่งทำการบ้าน
-------------------------------------------------------------
KIM BOBBY รู้สึกมีความสุข กับ KIM HANBIN
เมื่อสักครู่
---------------------------------------------------------------------
ผมกดโพสต์ลงบนเฟสบุ๊คของผม พรุ่งนี้คงมีกระแสผมกับฮันบินทั่วโรงเรียนแน่ๆ สาวๆที่เชียร์ผมกับฮันบินน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ หึหึ ไอ่เด็กชานอูนั่นจะได้เลิกยุ่งกับฮันบินสักที
เป็นไปตามคาดครับ ข้อความที่ผมโพสลงโซเชี่ยลเมื่อคืนนี้ส่งผลให้วันนี้ตลอดทั้งวันมีแต่คนถามผมเรื่องฮันบิน ด้านฮันบินก็มีแต่คนมาถามเรื่องผม เจ้าตัวทั้งบ่นทั้งด่าผมตอนที่เจอกันเมื่อพักกลางวัน แถมยังบอกว่าวันนี้จะไม่กลับพร้อมผมอีกต่างหาก แต่ใครจะไปฟังล่ะครับ เกิดมีคนมาดักฉุดคนน่ารักของผมไปจะทำยังไงล่ะ เพราะงั้นพอเลิกเรียนปุ๊บ ผมก็เก็บของแล้วเดินไปห้องฮันบินทันที วันนี้ฮันบินมีเวรทำความสะอาด เลยไม่ต้องรีบเร่งเท่าไหร่ แต่ก่อนที่ผมจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องเรียนของฮันบิน ก็ได้ยินเสียงของคนตัวเล็กดังมาซะก่อน และในประโยคนั้นมันมีชื่อผมอยู่ด้วย ก็เลยเบียงตัวหลบอยู่ตรงข้างประตู สาบานเลยว่าไม่ได้แอบฟัง
“กูควรทำยังไงกับพี่จีวอนดีวะ”
“มึงก็บอกๆพี่เค้าไปเลยดิวะ กูว่าไอ่พี่จีวอนชอบมึงชัวร์ป๊าบ จุนฮเวคอนเฟิร์ม!” เฮ้ย! ไอ่เน่รู้ได้ไงว่าผมชอบฮันบิน ชิบหายล่ะะะะะะะ
“ป๊าบห่าไร พี่มันเป็นผู้ชายนะเว้ย กูก็ผู้ชาย เค้าจะมาชอบกูได้ยังไง”
“กูกับพี่จินฮวานก็ผู้ชายทั้งคู่ กูยังชอบพี่จินฮวานเลย พี่จินฮวานก็ชอบกู กูมั่นใจ” มั่นหน้าจริงๆไอ่เด็กนี่ -_-
“ก็นั่นมันมึงกับพี่จินฮวานนี่หว่า แต่นี่มันไอ่พี่จีวอนนะเว้ย ถ้าเกิดกูบอกชอบไปแล้วพี่มันไม่ได้คิดเหมือนกันกับกูอ่ะ แล้วทีนี้จะเข้าหน้ากันติดได้ไงวะ” หะ ห๊ะ!!!! ฮะ.. ฮันบินชอบผมหรอ!! อะไร ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมไม่รู้ ผมเผลอตัวก้าวไปยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน แต่ยังดีที่ฮันบินนั่งหันหลังให้ผม แต่ไอ่เน่มันเห็นผมแล้วครับ ตามันเบิกกว้างนิดหน่อยแล้วก็รีบเก็บอาการไว้ได้ก่อนจะคุยกับฮันบินปกติ
“แล้วถ้าพี่จีวอนมาบอกชอบมึง มึงจะทำยังไง?” คำถามของไอ่เน่ทำเอาผมยืนลุ้นคำตอบตัวเกร็งเลยครับ
“....กูคงจะถามก่อนล่ะมั้งว่าพูดจริงหรือพูดเล่น กูไม่รู้เลยว่าพี่มันเล่นเรื่องไหน จริงจังเรื่องไหน” โอ้ยยยยยย ผมอยากกระทืบตัวเองครับ ไม่น่าเกิดมาเป็นคนขี้เล่นเลย
“แล้วถ้าพี่มันจริงจังล่ะ” ไอ่เน่สบสายตาเข้ากับผม มันคงจะรู้แหละว่าผมรู้สึกยังไงกับฮันบิน
“กู.. กูคงจะบอกว่าชอบมันเหมือนกันล่ะมั้ง”
“ก็แค่นั้นแหละวะ งั้นก็คุยกันเองละกัน กูกลับก่อนล่ะ” ไอ่เน่สะพายกระเป๋าแล้วเดินมาทางผมก่อนจะตบบ่าผมสองทีแล้วเดินไป ฮันบินที่หันตามเพื่อนมาพอสบตากับผมที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ตกใจเด้งตัวลุกขึ้นยืนแล้วถอยกรูดไปจนติดโต๊ะข้างหลัง
“พะ.. พี่มา..ตั้งแต่เมื่อไหร่” อีกคนละล่ำละลักถามผม ผมเดินเข้าจนใกล้คนตัวเล็กแล้วคว้าอีกคนมากอด
“”ฮะ เฮ้ย!!”
“พี่ชอบฮันบิน” ผมพูดพลางกอดอีกคนแน่นขึ้นอีก
“......”
“พี่ชอบฮันบินจริงๆนะ ไม่ได้พูดเล่น”
“พะ..พี่จีวอน..” ฮันบินเรียกชื่อผมเสียงเบา ผมปล่อยน้องออกแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างไว้ จ้องเข้าไปในตาใสทั้งสองข้างของอีกคน
“พี่จริงจังนะ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พี่รู้ตัวแล้วว่าพี่ชอบฮันบิน” ผมบีบไหล่คนตัวเล็กเบาๆ นัยน์ตาอีกคนมีแต่ความสับสน แล้วหลบสายตาผมลงไปมองพื้นข้างล่างแทน
“ผะ..ผม..”
“คบกับพี่นะครับ” ผมเปลี่ยนมาจับมืออีกคนไว้ทั้งสองข้างแล้วจ้องหน้าใสที่ค่อยๆขึ้นริ้วแดง
“.....”
“....นะะะะ” คนตัวเล็กเงียบจนผมใจไม่ดี แต่แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ผมไม่อยากเห็นมากที่สุดในตอนนี้ เพราะว่ามัน..
“ผมขอคิดดูก่อนนะครับ”
เป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ที่สุดเท่าที่คิมฮันบินเคยยิ้มน่ะสิ
KIM JIWON PART END
ถ้าถามว่าผมทำแบบนั้นทำไม คำตอบของผมก็คือ ‘แค่อยากแกล้ง’ครับ จะดูด้วยว่าถ้าผมเล่นตัวแล้วพี่มันจะเลิกชอบผมมั้ย ผมไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างไอ่พี่จีวอนจะมาชอบผม คนที่มีดีทุกอย่างยกเว้นสติ สาวๆล้อมหน้าล้อมหลัง ทำไมถึงมาชอบเด็กข้างบ้านอย่างผมได้ล่ะ ที่พี่มันหอมแก้มผมเมื่อคืนอีก ผมคิดว่าหัวใจผมมันจะเด้งหลุดออกมาจากอกซะแล้ว แต่ไอ่พี่จีวอนก็ทำเป็นเล่นๆ ก่อนหน้านี้บางทีพี่มันก็ทำเหมือนหวง เหมือนผมเป็นคนสำคัญ แต่เพราะนิสัยของพี่มันน่ะแหละ ทำให้ผมไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง ผมคิดมากจนไมเกรนขึ้นเพราะพี่มันหลายครั้งแล้วครับ เพราะงั้นได้ทีแล้วก็ต้องเอาคืนกันหน่อยล่ะครับ จะปล่อยให้คิดมากสักอาทิตย์นึงละกันตอบตกลงง่ายๆก็ไม่สนุกสิครับ ทุกคนก็คิดเหมือนกันกับผมใช่มั้ยล่ะ
ติ้ง!
คิมบ๊อบบี้ : ฮันบินนนนนนน หลับรึยัง ออกมาที่ระเบียงหน่อยสิคร้าบบบบบ
ผมอ่านแล้วก็วางไว้เฉยๆ
“คิมฮันบินนนนนนนนนนนน” เสียงตะโกนลั่นดังมาจากระเบียงฝั่งบ้านตรงข้าม ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูแต่โผล่ไปแค่หัวเท่านั้น ยังเล่นตัวอยู่ครับ
“เสียงดังทำไมล่ะ รบกวนคนอื่นเค้า”
“ก็ใครใช้ให้อ่านแล้วไม่ตอบล่ะ ออกมานี่หน่อย” พี่มันกวักมือเรียกผม
“ไม่อ่ะ จะนอนละเนี่ย ง่วง” ว่าแล้วก็ทำท่าหาวประกอบด้วย ความจริงไม่ได้ง่วงเลย แค่จะเล่นตัว ฮ่าๆๆ
“อย่ามา.. นี่เพิ่งจะทุ่มครึ่ง ถ้าไม่ออกมาจะกระโดดไปหาเดี๋ยวนี้แหละ” คนตัวสูงไม่พูดเปล่าแถมยังทำท่าว่าจะกระโดดข้ามระเบียงมา
หาผมจริงๆซะด้วย ผมจึงรีบออกไปที่ระเบียงทันที
“จะบ้าหรอ เดี๋ยวก็ตกลงไปคอหักตายหรอก”
“สองชั้นเอง ไม่ตายหรอก เป็นห่วงพี่บ๊อบหรอคร้าบบบบบบบ” อีกคนยิ้มยิงฟันกระต่ายมาให้ผม
“ป่าว กลัวผี”
“โถ่วววว เป็นห่วงก็บอกเป็นห่วงสิครับ ไม่ใช่บอกกลัวผี” หมั่นไส้มันครับ ใครก็ได้เอาไปเก็บทีสิ
“มีอะไรก็รีบพูดดิพี่ จะอยู่ให้ยุงหามหรอ”
“คิดถึงอ่ะ” กึก! รุกหนักไปมั้ยครับคิมจีวอน ทำไมอยู่ดีๆอากาศก็ร้อนขึ้นล่ะครับ
“อะ อ่อ งั้นหรอ กลับเข้าห้องได้แล้วใช่ป่ะ”
“เดี๋ยวดิคร้าบบบบ.. คบกับพี่นะ” กึก!! ดอกที่สอง คิมจีวอนนนนนนน ไอ่พี่บ้า!!! ก่อนที่ผมจะระเบิดตัวเองก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นมาซะก่อน
“เดี๋ยวมานะ” ผมรีบวิ่งกลับไปหยิบโทรศัพท์แล้วเดินกลับมาที่ระเบียง เบอร์แปลกแหะ แต่คุ้นๆยังไงชอบกล
“สวัสดีครับ...อ่อ ชานอูนี่เอง” ผมเหลือบตามองคนที่อยู่ตรงข้าม เห็นอีกคนคิ้วกระตุกเลยครับ ทำหน้าตาน่าแกล้งชะมัด
“วางเดี๋ยวนี้เลยนะคิมฮันบิน” เสียงเข้มๆนั่นแอบทำผมกลัวอยู่นิดหน่อย แต่ผมก็ยังท้าทายอำนาจมืดต่อไป
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก.. ว่างดิ คุยได้” ผมเดินกลับเข้าห้องแถมยังปิดม่านทึบเลยครับ อีกคนคงดิ้นไปแล้วมั้งน่ะ ฮ่าๆๆ
“เออนี่ จะบอกว่าวันเสาร์นี้ไปด้วยไม่ได้แล้ว โทษที.. อื้ม.. แค่นี้นะ” ผมวางสายได้ไม่ถึงสามวินาทีก็เห็นคนที่เมื่อกี้ยังอยู่บ้านข้างๆผมเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเสียงหอบหายใจ
“คิมฮันบิน!!!”
“เสียงดังทำไมเล่า” ผมนั่งกอดอกมองอีกคนจากบนเตียง คนตัวสูงสาวเท้าเข้ามาหาผมแล้วบีบไหล่ผมแน่น
“เมื่อกี้คุยอะไรกับมัน”
“ก็คุยเรื่องนัดวันเสาร์นะ..”
“ไม่ให้ไป!!!” ผมยังไม่ทันพูดจบประโยค เสียงห้ามก็ตะโกนขัดขึ้นมาก่อน
“พี่เลิกเสียงดังแล้วคุยกันดีๆได้มั้ย ผมเจ็บไหล่ด้วย” ผมเม้มปากแน่นเพราะว่าพี่มันบีบไหล่ผมแรงมากเกินไปแล้ว พอรู้ตัวก็ค่อยๆปล่อย
ไหล่ผมแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม ก่อนจะขยี้หัวตัวเองไปมา
“โธ่เว้ยยยย ไม่ให้ไป เข้าใจมั้ย” พี่มันหันมาหาผม ยุ่งทั้งหัวยุ่งทั้งหน้าเลยนะนั่น
“ทำไมอ่ะ?”
“ยังต้องให้บอกรึไงเล่า” พี่มันยู่ปากนิดๆ โถ่ น่ารักตายล่ะ
“ต้องบอกดิ ถ้าเหตุผลดีจะไม่ไปละกัน” ผมนั่งกอดอกเชิดหน้าขึ้นยิ้มอย่างคนเหนือกว่า
“ก็หวงอ่ะ หวงๆๆๆๆๆๆ ได้ยินมั้ย พี่บ๊อบหวงน้องบินจะตายอยู่แล้ว” ผมหลุดหัวเราะออกมาเพราะพี่มันเปลี่ยนจากยู่ปากมาเบะปากเหมือนเด็กน้อย แถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีก
“ไม่ขำนะคิมฮันบิน หวงมากนะเนี่ย”
“โอเคๆ หวงก็หวงครับ ก็ไม่ได้จะไปสักหน่อย” ผมบอกยิ้มๆ คนตัวสูงโถมตัวมากอดผมไว้แน่นเลยครับ
“น่ารักที่สุดเลยน้องบินของพี่บ๊อบบบบบบ”
“ปล่อยเลยๆ เดี๋ยวแม่ก็มาเห็นหรอก” ผมยกมือดันพี่มันไว้
“แม่ออกไปข้างนอกกับฮันบยอลตั้งแต่ตอนพี่มาแล้ว” พี่มันดันตัวออกไปแต่ก็ยังกอดผมไว้หลวมๆ
“ถึงจะยังงั้นก็เถอะ ปล่อยๆๆ”ผมแกะมือพี่มัน แต่..นี่มือคนหรือตีนตุ๊กแกวะครับ เหนียวชะมัดเลย
“คิมฮันบิน...” อีกคนเรียกผมเสียงเบา ผมจึงเงยหน้าจากมือหนาไปเจอหน้าหล่อเหลาของอีกคนที่อยู่ใกล้หน้าผมมากจนจมูกจะชนกันอยู่แล้ว
“อะ อะไร ออกไปหะ...” เสียงผมหายไปพร้อมกับริมฝีปากหนาทาบทับลงมากับริมฝีปากของผม คนตัวสูงกดจูบย้ำๆอยู่หลายรอบเหมือนกำลังทำให้ผมผ่อนคลาย ผมจึงเผลอหลับตารับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ อีกคนขบเม้มสลับกับดูดดึงริมฝีปากผมจนผมรู้สึกได้ว่ามันเริ่มจะบวมเป่งขึ้นมาแล้วก่อนจะรู้สึกได้ถึงปลายลิ้นอีกคนที่ค่อยๆแทรกเข้าไปภายในปากของผม พี่จีวอนกวาดลิ้นไปทั่วโพรงปากผมแถมยังเกี่ยวกระหวัดเล่นกับลิ้นผมไปมา จูบของอีกคนทำเอาผมรู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่ในอากาศจนรู้ตัวอีกทีหลังผมก็แตะกับเตียงแล้ว ผมจึงยกมือขึ้นดันไหล่พี่มันเบาๆ ร่างหนาจึงค่อยไปถอนปากออกอย่างอ้อยอิ่งแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาที่แทบจะละลายผมให้ไหลไปกับเตียง
“เป็นแฟนกับพี่นะครับฮันบิน” ผมรีบตั้งสติก่อนที่ตัวเองจะเผลอตอบตกลงไป
“มะ..ไม่ ไม่”
“...นะครับ” โอ้ยยยยย ไม่ไหวแล้วครับ ทำไมพี่มันทำเสียงอ้อนได้ขนาดนี้เนี่ย ร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาหาผมอีกครั้ง..
“ฮันบินนนนน ลงมากินข้าวได้แล้วลูก” เสียงแม่ทำให้ไอ่พี่จีวอนชะงักไป ผมจึงใช้วินาทีนั้นผลักพี่มันออกแล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที
ฮู้วววว รอดมาได้แล้ว ถ้าโดนจูบอีกทีผมต้องตอบตกลงพี่มันไปแน่ๆ ผมยังไม่อยากตอบตกลงตอนนี้นี่น่า
‘ยังแกล้งไม่พอเลย’
------------------------------------------------------------------------------------------------
แค่จะมาบอกว่าพี่บ๊อบรู้ใจตัวเองแล้วนะครับ
หลังจากนี้ก็รุกเต็มกำลังครับ
เหลือแค่มาลุ้นว่าน้องบินจะรู้รึป่าวว่าพี่บ๊อบก็รักน้องบินเหมือนกัน
จะพยายามไม่ดองนะครับ ฮ่าๆๆ
รักคนอ่าน จุ๊บ
*******
ไรท์มีภาระอันใหญ่หลวงที่ต้องไปทำจริงๆ
ก็เลยมาให้ได้แค่นี้
ไว้จะมาให้ครบร้อยไวไวนะครับ
ฝากติดตามด้วยนะคร้าบบบบ
รักคนอ่าน จุ๊บๆ
********
ครบร้อยแล้ววววววววววว
ฮันบินขี้แกล้งงงงง
ไอ่พี่จีวอนอกแตกตายไปแล้วมั่งน่ะ คึคึ
ตอนจบคงได้ลงวันจันทร์นะครับ
ไรท์ต้องเดินทางไปต่างจังหวัด
มาบอกไว้ก่อน กลัวคนอ่านคิดถึง (มั่นหน้า ฮ่าๆๆ)
รักคนอ่านครับ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น