คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] You don't know 너는 몰라 -4- { Bobby x Hanbin }
ติ้ง!
คิมบ๊อบบี้ : เป็นแฟนกับพี่นะคร้าบบบบบบบบ
โอ้ยยยยย ไอ่คนขี้ตื้อ ไอ่พี่จีวอนมันส่งข้อความประมาณนี้มาให้ผมตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ หลังจากผมลงไปกินข้าว พี่มันก็ตามลงมาติดๆแถมยังมานั่งกินข้าวกับครอบครัวผมด้วย แม่ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ ลูกรักเค้าล่ะ กว่าจะไล่กลับบ้านไปได้ก็เกือบเที่ยงคืน แถมยังส่งข้อความมากวนตลอดจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
คิมฮันบิน : ถ้าส่งมาอีกจะไม่ไปกินข้าวด้วย
คิมฮันบิน : (อิโมโคนี่กอดอกโมโห)
คิมบ๊อบบี้ : (อิโมบราวน์เอานิ้วจิ้มกัน)
กริ้งงงงงงง
ยังไม่ทันได้เคารพอาจารย์ไอ่เน่ก็ลากผมออกมาจากห้องทันทีเลยครับ ทั้งคาบมันก็นั่งกดโทรศัพท์ยิกๆๆๆ นี่พ่อแม่มึงส่งมาเรียนนะเฮ้ย -_-
“พี่จินฮวานมีชู้รึไง มึงถึงรีบขนาดนี้เนี่ย” ผมต้องเปลี่ยนจากเดินเร็วเป็นวิ่งตามมันแล้วครับ
“ตอนนี้ยังไม่มีหรอก แต่ถ้ากูไปช้ากว่านี้ก็ไม่แน่”
“งั้นมึงก็ไปก่อนเลยไป” ผมสะบัดมือมันทิ้ง แล้วเพื่อนสุดที่รักก็ไม่แม้แต่จะหันมามองผมเลย วิ่งไปหาพี่จินฮวานอย่างเร็ว นี่ผมเป็นตัวถ่วงมันสินะ -_-
ผมเดินไปเกือบถึงโต๊ะแล้ว แต่ภาพตรงหน้ามันทำให้ผมชะงักเท้าไว้ซะก่อน แถมยังทำให้คิ้วผมกระตุกอีกด้วย คนตัวสูงที่ขอผมเป็นแฟนทั้งคืนทั้งวันกำลังนั่งหัวเราะอยู่กับผู้หญิงครับ ผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ที่ของผมด้วย ผมพยายามหายใจลึกๆข่มความรู้สึกแปลกๆที่กำลังตีตื้นขึ้นมาเอาไว้แล้วเดินไปนั่งลงข้างๆไอ่พี่จีวอนเงียบๆ
“อ่าว มาแล้วหรอน้องบินของพี่บ๊อบบบบ” อีกคนทักผมเสียงใส
“.....” ‘ยังไม่มามั้ง’ ผมเหล่ตามองพี่มันแล้วตอบ(ในใจ)
“เป็นอะไรอ่า หิวแล้วใช่ป่ะเนี่ย เอาอะไร เดี๋ยวไปซื้อให้” พี่มันลุกขึ้นแต่ผมกลับจับมือไว้แล้วดึงให้ให้นั่งลงเหมือนเดิม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปซื้อเอง คุยกับพี่ฮันนาไปเถอะ” ผมไม่ได้อยู่รอฟังว่าอีกคนจะพูดอะไรต่อหรือไม่ พอพูดจบก็รีบลุกมาเลยทันที ไม่ไหวหว่ะครับ ทั้งๆที่คิดว่าคงจะนั่งอยู่ตรงนั้นได้ ผมเดินไปซื้อแซนวิชกับนมแล้วเดินไปนั่งโต๊ะถัดจากโต๊ะที่พี่มันนั่งอยู่ห้าโต๊ะ เหอะ! ขอผมเป็นแฟนแต่กลับไปนั่งหัวเราะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นงั้นหรอ ฝันไปเถอะว่าผมจะยอมเป็นแฟนด้วย เกลียดแม่งเล่า!!
“น้องบิน...โกรธพี่บ๊อบหรอครับ” คนที่นั่งหัวเราะต่อกระซิกกับสาวเมื่อกี้เดินมานั่งลงข้างผมแล้วสะกิดๆแขนผม
“.......”
“ง่าาา ตอบพี่บ๊อบหน่อยสิครับบบ” อีกคนลุกไปนั่งตรงข้ามผมแล้วทำหน้าอ้อน(ตีน)มาให้ กระพริบตาปริบๆอีกต่างหาก
“......”
“โกรธไรเค้าอ่า” แหน่ะ ยังจะยื่นมือมาสะกิดอีก
“กลับไปคุยกับพี่ฮันนาเถอะไป” ผมพูดออกไปเสียงแข็ง พี่มันนิ่งไปนิดนึงก่อนที่จะยิ้มยิงฟันกระต่ายมาให้ผม
“นี่น้องบินหึงหรอครับ”
“หึงบ้าอะไร หิวจนเพี้ยนป่ะเนี่ย กินเข้าไปเลยไป” ผมยัดแซนวิชในมือที่กินไปครึ่งนึงแล้วเข้าปากอีกคนแล้วลุกเดินหนีมา เออ ผมหึงครับ อารมณ์ไม่ดีมากๆเลยด้วย ผมเลือกเดินไปที่สวนหลังโรงเรียน เผื่ออากาศดีๆจะทำให้ผมอารมณ์เย็นลงได้บ้าง ผมยืนระบายอารมณ์กับใบไม้ใบหญ้าแถวนั้นได้สักพักก็รู้สึกเหมือนมีใครเดินมาจากข้างหลัง แต่พอจะหันไปดูว่าเป็นใคร ก็โดนกอดพร้อมกับเสียงห้าวๆมากระซิบที่ข้างหู
“เป็นแฟนกับพี่นะครับ”
“.....”
“พี่กับฮันนาเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆนะ บอกไปแล้วด้วยว่าชอบฮันบิน”
“เฮ้ย!! จะบ้าหรอ บอกไปแบบนั้นได้ไง” ผมหันควับไปแหวใส่อีกคนจนแก้มผมไปโดนจมูกโด่งๆของคนที่กอดผมอยู่ ผมจึงขยับหน้าหนีออกมา แต่ก็โดนอีกคนขยับหน้ามาหอมแก้มผมอีก
“ทำไมจะบอกไม่ได้อ่ะ ก็ความจริงนี่”
“เดี๋ยวเรื่องของเราก็รู้ไปทั่วหรอก” ผมแกะมือพี่มันออกแล้วหันหน้าไปคุยด้วย
“รู้ไปทั่วก็ดีแล้วไง คนอื่นจะได้ไม่มายุ่งกับน้องบินของพี่บ๊อบอีก สาววายทั้งหลายที่เชียร์เราเค้าก็จะได้ดีใจไง” ผมล่ะเชื่อเค้าเลย
“แต่เราเป็นผู้ชายกันทั้งคู่”
“ใครสนล่ะ เดี๋ยวนี้ความรักมันไม่มีเพศแล้ว” อีกคนยื่นมือมาจับมือผม
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ..” ถึงจะเหมือนผมไม่แคร์อะไร แต่จริงๆแล้วผมแคร์กับสายตาคนรอบข้างมาก
“เลิกแคร์คนอื่นแล้วแคร์แค่ตัวเองก็พอแล้ว อ่อๆ แคร์พี่อีกคนด้วย” คนตัวสูงยกมือผมไปถูแก้มตัวเองแล้วส่งยิ้มมาให้
“จิ๊ พี่นี่มันจริงๆเลย” ท่าทางของอีกคนมันน่าขำจนผมหลุดยิ้มออกมา
KIM JIWON PART
ใครรู้วิธีทำให้คนปากแข็งยอมตกลงเป็นแฟนด้วย ช่วยบอกผมทีเถอะครับ นี่ตื้อมาห้าวันแล้วนะครับ ห้าวันแล้ววววว หรือผมควรไปตั้งกระทู้ในพันทิปดี หรือในเด็กดี? สยามโซน? ชอบกันก็ควรจะตกลงแล้วมั้ยล่ะคร้าบบบบบ น้องบินของพี่บ๊อบแม่งเล่นตัว ฮรึก หรือผมควรไปปรึกษาคิมจินฮวานคนเตี้ยเหมือนเดิมดี ลองดูไม่เสียหาย
“มึงๆ” ผมสะกิดเข้าสีข้างคนข้างๆที่ตอนนี้กำลังกดโทรศัพท์คุยกับไอ่เด็กเพื่อน(ว่าที่)แฟนผมยิกๆ
“อะไร”
“กูมีเรื่องจะปรึกษาว่ะ” มันเหลือบตามามองผมเล็กน้อยแล้วก็กลับไปตั้งใจกดโทรศัพท์เหมือนเดิม
“ว่ามา”
“กูต้องทำยังไงให้ฮันบินตกลงแป็นแฟนกับกูสักทีวะ”
“อ่าว นี่มึงกับน้องฮันบินยังไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกหรอ” จินฮวานมันวางโทรศัพท์ลงแล้วหันมามองผมอย่างไม่น่าเชื่อ
“เออดิวะ กูเครียดอยู่เนี่ย”
“ไม่ต้องเครียดไปเพื่อนรัก เดี๋ยวจินฮซานสุดหล่อนนี้จะจัดการให้เอง รับรองฮันบินต้องตกลงเป็นแฟนกับมึงแน่ๆ” มือเล็กๆตบหลังผมดังปั๊กๆแล้วแสยะยิ้มร้ายกาจก่อนจะหันไปรัวนิ้วใส่โทรศัพท์ตัวเองเหมือนเดิม
จะอะไรยังไงก็ช่างเถอะ ช่วยให้ฮันบินตกลงเป็นแฟนผมเร็วๆหน่อยเถอะ
“ทำอย่างนี้แล้วฮันบินจะยอมตกลงเป็นแฟนกูจริงๆหรอวะ” ผมยืนหน้าเครียดอยู่ที่สวนสาธารณะกับเพื่อนรักผมแล้วก็ฮันนาและไอ่เน่ จินฮวานมันเอาเรื่องผมไปปรึกษากับไอ่เน่ แล้วก็คิดแผนมาว่า ให้ผมทำทีว่าจะยอมแพ้จากฮันบินแล้วหันไปหาฮันนาแทน
“ยิ่งทำแบบนี้ฮันบินจะไม่ยิ่งเกลียดกูหรอ”
“ไม่หรอกน่าพี่ เดี่ยวผมไปเป่าหูมันให้เอง” ไอ่เน่ตบไหล่ผม นี่กูยังเป็นพี่มึงอยู่ป่ะเนี่ย
“กูไม่ได้ให้มึงเป็นแฟนฮันนาสักหน่อย แค่ไปเที่ยวไรงี้ เพื่อนกันก็ไปเที่ยวได้นี่หว่า”
“บ๊อบบี้ไม่ต้องห่วงนะ ฮันบินต้องตกลงเป็นแฟนกับบ๊อบบี้แน่ๆ” ฮันนาส่งยิ้มให้กำลังใจผม
“เฮ้อ เอางั้นก็ได้วะ”
“งั้นเริ่มแผนเลยนะ” ไอ่เน่กดไหล่ผมลงนั่งกับเก้าอี้แล้วลากจินฮวานวิ่งออกไป ฮันนานั่งลงข้างๆผม แล้วเริ่มชวนผมคุยไปเรื่อยเพื่อไม่ให้ผมกังวลมากเกินไป อันที่จริงฮันนาเป็นคนดีมากเลยครับ ดีจนผมรู้สึกผิด แต่ผมก็ตอบรับความรู้สึกของเธอไม่ได้ ผมกับฮันนาเลยตกลงเป็นเพื่อนกันเรียบร้อยแล้ว ผมนั่งคุยกับฮันนาจนเริ่มมืด จินฮวานก็โทรเข้ามาหาผม
“แผนสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี”
“จริงหรอวะ ฮันบินว่าไงบ้าง”
“ยังไม่ว่ายังไง แต่กูว่าไม่น่าเกินสามวันหรอก ฮันบินเป็นแฟนมึงแน่ๆ”
“ให้มันจริงอย่างที่มึงว่าเถอะ งั้นกูไปส่งฮันนาที่บ้านล่ะ” ผมวางสายไปแล้วเดินไปส่งฮันนาที่บ้าน ยังดีที่บ้านฮันนาอยู่แถวสวน
สาธารณะพอดี เลยไม่ต้องเดินไปไกลกันมาก
“สู้ๆนะบ๊อบบี้ ไม่ต้องคิดมากล่ะ ยังไงบ๊อบบี้กับน้องฮันบินก็ต้องเป็นแฟนกันอยู่แล้ว” ฮันนาทำท่าไฟท์ติ้งมาให้ผมก่อนจะเดินเข้าบ้าน ผมก็เดินกลับบ้านผมบ้าง พอถึงบ้านก็กินข้าวอาบน้ำเสสร็จมากระโดดขึ้นเตียงหยิบโทรศัพท์มาดูทันที หน้าจอโทรศัพท์ผมเป็นรูปเด็กข้างบ้านนี่แหละครับ คิดถึงชะมัด แต่จินฮวานแม่งห้ามไม่ให้ผมเจอหน้าฮันบินเด็ดขาด ฮรืออออออ คิดถึงงงงงงงงงงง
วันรุ่งขึ้นผมรีบออกจากบ้านแต่เช้า เพื่อไปรับฮันนาแล้วเดินมาแอบดักรอฮันบิน พอเห็นคนตัวเล็กเดินมาเจ้าเพื่อนตัวดีก็ถีบผมให้เดินออกมาพร้อมกับฮันนา ผมแกล้งคุยเล่นหยอกล้อกับฮันนาแต่ตาก็เหลือบมองปฏิกิริยาของฮันบินเป็นระยะ จนมาถึงทางแยกขึ้นตึก แทนที่ฮันบินจะเดินไปทางตึกเรียนตัวเอง กลับเดินตรงมาที่ผม
“จะเลิกเล่นได้รึยัง” คนตัวเล็กเดินมาหยุดตรงหน้าผมแล้วถามด้วยสีหน้าติดหงุดหงิดเล็กน้อย
“ห้ะ? เลิกเล่นอะไร”
“อยากให้ผมเป็นแฟนด้วย ก็จีบดีๆดิ ไม่ใช่ทำแบบนี้” ฮันบินกดเสียงลงต่ำจนผมเริ่มจะกลัวขึ้นมาแล้วล่ะ
“อะ เอ่อ..รู้ด้วยหรอ แหะๆ” ผมได้แต่ยิ้มแหยๆส่งไป ว่าแล้วเชียว แผนไอ่คนเตี้ยแม่งไม่เคยได้ผลสักอย่าง
“อ่า..ขอโทษนะฮันบิน ไปละนะบ๊อบบี้ โชคดีล่ะ” อะ อ่าววววว ทิ้งกันเฉยยยยย ฮันนาหันมาตบไหล่ผมแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไป ตอนนี้เหลือแค่
ผมกับฮันบินที่ยืนกอดอกมองผมอยู่แล้ว ผมจึงจับมืออีกคนขึ้นมาแล้วส่งสายตาอ้อนวอนขอชีวิต ㅠㅠ
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น อยากให้ผมตอบตกลงเป็นแฟนมากเลยใช่มั้ย” พูดไม่ออกได้แต่พยักหน้าครับ กลัวชีวิตจะหาไม่
“งั้นพูดมาอีกรอบดิ”
“หะ ห้ะ..พะ พูดอะไร?”
“ก็อยากพูดอะไรก็พูดมาเส่!” น้องบินของผมเริ่มกลายร่างเป็นเสือน้อยแล้วครับ แล้วจะให้พูดอะไรล่ะ ที่อยากพูดหรอ...
“เป็นแฟนกับพี่นะครับ” ผมพูดพร้อมกับมองเข้าไปในตาอีกคน
“อะ อื้อ” หื้อ?
“อะไรนะ?”
“ก็เออไงเล่า” ผมยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อเห็นแก้มใสของคนตรงหน้ากำลังขึ้นสีแดง
“เอออะไรล่ะคร้าบบบบบ”
“นี่ อย่ามาแกล้งได้ป่ะ”
“ก็แล้วเอออะไรล่ะ หื้ม?”
“ก็เป็นฟะ..แฟน ไง” โอ้ยยยยย น่ารักไม่ไหว ผมรวบตัวอีกคนมากอดแน่น มือเล็กของฮันบินก็ค่อยๆกอดตอบผมด้วย มีความสุขเว้ยครับบบบบบบบบบบบบบบ
แชะๆๆ
“กรี๊ดๆๆ พี่บ๊อบบี้กับน้องฮันบินกอดกันด้วยอ่ะแก๊” ผมหันไปเห็นสองสาวกำลังกระโดดจับมือกันแล้วกรี๊ดกร๊าดเบาๆทำหน้าฟินๆมาทางผมกับฮันบิน คนที่โดนผมกอดอยู่เห็นอย่างนั้นก็เลยดันตัวออกจากผมแล้วรีบเดินหนีไปขึ้นห้องตัวเองทันที
“คิมฮันบินเป็นแฟนคิมจีวอนแล้วครับบบบบบบบบบบ!!!!!!” ผมป้องปากตะโกนตามหลังคนตัวเล็กไป ผมรู้ว่าวิธีนี้จะทำให้อีกคนหันกลับมาหาผมแน่ๆ หันกลับมาพร้อมกับคำว่า…
“ไม่ประกาศลงหนังสือพิมพ์เลยล่ะ ไอ่คนบ้า!!!!!!!!”
ผมว่าความคิดของฮันบินก็ไม่เลวเลยนะ ^++++^
************************
กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบ
เดินทางไปกลับปลอดภัยหายห่วงครับ(ใครห่วงมึ๊ง 555555)
แต่มาได้นิดเดียวเอง
ต้องขอโทษจริงๆสำหรับคนที่รออยู่
ยังหาทางลงไม่ได้ครับ
ถ้าดึงดันแต่งต่อ มันต้องกลายเป็นเรื่องยาวแน่ๆ ฮ่าๆๆ
ยังไงพรุ่งนี้จะลงให้จนจบนะคร้าบบบ
ฝากติดตามด้วยนะครับผม ^^
************************
จบแล้วคร้าบบบบบบบบ
จบจนได้ 5555555
สั้นหน่อยนะครับ ไม่งั้นมันจบไม่ลง
กะจะแต่งให้ดราม่าละ
แต่กลัวคนอ่านเสียน้ำตา ฮ่าๆๆ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ
ฝากติดตามเรื่องต่อๆไปด้วยนะ
รักคนอ่าน จุ๊บๆๆ
ความคิดเห็น