-END-[Fang] รักปักเขี้ยว (FanficSingto&Krist)

ตอนที่ 2 : เจ้าชายแห่งความมืดมิด

สิงโต...

ผมยืนเหม่อมองท้องฟ้าสีดำสนิทที่ไร้ซึ่งแสงดาวพราวระยับ ช่วงเวลาแบบนี้บรรดานักท่องราตรีก็น่าจะกำลังสนุกสนานเริงรื่นอยู่กับเสียงดนตรี สิ่งมึนเมา หรือไม่ก็คู่ขา ผมอยู่กับสิ่งพวกนี้มาตลอดสองปีนับตั้งแต่วันที่พ่อแม่บุญธรรมจากไป แต่ก็ยังถือว่าเป็นโชคดีของผมที่ท่านยังอุตส่าห์เจียดมรดกจำนวนน้อยนิดเพื่อให้ผมได้นำมาสร้างเนื้อสร้างตัว ท่านก็คงรู้แหละว่าบรรดาพี่น้องต่างสายเลือดคิดยังไงกับผม แต่ถึงไม่มีมรดกผมก็สามารถสร้างตัวด้วยเงินเก็บที่แอบเปิดบัญชีส่วนตัวไว้ตั้งแต่มัธยมได้อยู่แล้ว

คอนโดหรูระดับห้าดาวที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีแดงและประดับด้วยดอกกุหลาบสีแดงสดจำนวนมากมายตามที่ใครคนหนึ่งได้สั่งไว้ตั้งแต่วันที่เราเจอกันเมื่อสี่เดือนก่อน

‘คริส’ สิ่งมหัศจรรย์เดียวในชีวิตที่ทำให้ผมหลงใหลตั้งแต่เสี้ยววินาทีแรกที่ได้สบตา ทุกครั้งที่เจ้าของใบหน้าสวยปรากฏกายผมมักจะได้รับความเจ็บปวดเสมอและก็ตามด้วยความสุขสมที่ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ไม่สามารถมาทดแทนได้

สองอาทิตย์แล้วสินะที่เจ้าของห้องสีแดงสดหายตัวไปอย่างไร้ร่อยรอย สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้คือรอคอยการกลับมาของเค้าอย่างใจจดใจจ่อและภาวนาขออย่าให้ร่างเล็กในคราบแวมไพร์หายไปเฉยๆเพราะผมคงไม่มีความสามารถมากพอที่จะพลิกแผ่นดินเพื่อตามหาเค้า

พรึ่บ

เกิดความเคลื่อนไหวภายในห้องที่เงียบงัน ผมละสายตาจากนอกกระจกหันมามองตามต้นเสียง พลันหัวใจก็กลับมาเต้นโครมครามอีกครั้งเมื่อพบกับเจ้าของใบหน้าสวยที่เฝ้ารอมาตลอดสองอาทิตย์ร่างเล็กในชุดสีดำนอนทอดกายสบายอยู่บนเตียงนุ่ม ดวงตากลมโตตอนนี้ปิดสนิทราวกับว่าหลับไหลมานานหลายชั่วโมง

“ไปไหนมา...เจ้าชายน้อยของฉัน” ถามพร้อมกับใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแพขนตาที่ชูโดดเด่นนั่น ก็ไม่รู้ว่าพาตัวเองมานอนระนาบข้างเค้าตั้งแต่ตอนไหน

“หึ คิดถึงฉันหล่ะสิ” ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มเยือกเย็น แต่น่าแปลกที่ผมไม่สามารถละสายตาจากมันได้แม้แต่วินาทีเดียว

“มากๆเลยหล่ะ”

“หัวใจนายเต้นแรงจัง”

“เพราะได้อยู่กับนายไงหล่ะ”

“……….”

“หิวมั้ย”

“ไม่หล่ะ”

“แน่ใจหรอ...” พูดจบก็ขึ้นไปคร่อมบนร่างเล็กก่อนจะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกทีละเม็ด

คริสลืมตาขึ้นมามอง ใบหน้าที่นิ่งสนิทราวกับว่าไม่มีความรู้สึกกำลังจ้องมองที่ลำคอของผม ทันทีที่นึกอะไรสนุกได้ผมก็ลดจังหวะการแกะกระดุมให้เชื่องช้ากว่าเดิม

“ชิ” เจ้าของใบหน้าสวยสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกแกล้ง

“หึหึ” ท่าทางแบบนี้มันช่างน่ารักน่าเอ็นดูไม่อยากจะเชื่อว่าคนใต้ร่างจะเป็นแวมไพร์ผู้หิวกระหายในรสเลือดจากสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์

“นายมันโง่เขลาที่สุด”

“ด่าให้แรงกว่านี้สิ ฉันชอบ” กระซิบแผ่วเบาก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงไปที่กลีบปากเล็กอย่างนุ่มนวล

“อื้ม...” สองมือเล็กขยุ้มเส้นผมอย่างยั่วยวน เจ้าตัวเผยอปากรับเรียวลิ้นของผมที่สอดแทรกเข้าไปควานหาความหอมหวานในโพรงปากนุ่ม

“อืม...” หวานเหลือเกิน มันช่างหอมหวานไม่มีที่ติ ผมใช้ปลายลิ้นเกลี่ยไปตามซี่ฟันเรียงสวยจนมาหยุดเล่นหยอกล้อกับคมเขี้ยวน้อยๆจงใจให้มันบาดกับลิ้นของตัวเองเพื่อปลุกไฟราคะในร่างกายสีขาวซีด

“อ่าห์...” เจ้าชายน้อยเงยหน้าเหยเก ผมใช้จังหวะนี้ก้มลงไปดึงดูดซอกคอขาวจนขึ้นเป็นจ้ำสีกุหลาบหลายจุด

“ฉันรักนาย” เหลือเกิน

“สิงโต...” น้ำเสียงหวานหูพึมพำเรียกชื่อผม ใบหน้าสวยพยายามซุกไซ้อยู่ตรงซอกคอ…

กึก !

“อึก...อึก...” ถึงจะเจ็บแต่สัมผัสจากร่างเล็กกลับทำให้รู้สึกดีอย่างเหลือเชื่อ...นี่แหละที่ผมบอกว่าคนตรงหน้าคือสิ่งมหัศจรรย์

ผมส่งปลายนิ้วไปสัมผัสเส้นผมสีน้ำตาลแดงอ่อนนุ่มขณะที่เค้ากำลังดื่มด่ำกับรสเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย เจ้าชายน้อยของผม(คนเดียว) ขยุ้มเสื้อตรงหน้าอกไว้แน่นใบหน้าขาวซีดซุกไซ้ดูดกลืนสิ่งที่ต้องการตรงต้นคออย่างหิวกระหาย

“หึหึ”

“ขำอะไร” คริสผละออกจากต้นคอผมแล้วเอ่ยเสียงขุ่น

“เปล่าครับ” ตอบพรางเช็ดเลือดที่มุมปากออกให้ คริสปัดมือออกก่อนจะรั้งท้ายทอยผมเข้าไปใกล้ส่งปลายลิ้นไปไล่เลียตรงบริเวณปากแผลไม่นานความเจ็บแสบจากการถูกกัดก็หายเป็นปลิดทิ้ง

“ตาฉันบ้างหล่ะนะ”

จัดการเลิกชายเสื้อเชิ้ตขึ้นจนเผยให้เห็นยอดอกสีชมพูระเรื่อ

จ้วบๆๆๆๆ...

“อ่าห์...สิงโต” ชอบที่สุดเวลาที่คริสเอ่ยชื่อผมในยามที่เราร่วมสวาทกันแบบนี้

เมื่ออาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของเราทั้งสองหลุดออกผมก็ส่งปลายลิ้นไปสัมผัสตามจุดต่างๆบนร่างกายเค้าไล่เล็มตั้งแต่กกหูเลื่อนลงมาเรื่อยๆคนใต้ร่างก็บิดเร้าอย่างเสียวซ่าน

“รู้สึกดีไหมที่รัก”

“อืม...” ร่างเล็กเหมือนไม่มีสติเค้าไม่เคยปล่อยให้ผมลุกล้ำมาไกลขนาดนี้

ผมลากลิ้นต่ำลงเรื่อยๆแต่ก่อนที่จะแตะปลายลิ้นลงส่วนยอดที่เริ่มแข็งคัดนั้น...

“อย่า !!”

คนใต่ร่างร้องเสียงหลงพยายามขยับหนีแต่ผมจับยืดต้นขาเล็กไว้แน่น

“ทำไมหล่ะ ถ้านายไม่ปลดปล่อยบ้างมันจะทรมาณมากเลยนะ”

“ฉันจะจัดการเอง”

“ให้ฉันช่วยดีกว่า รับรองนายต้องชอบ”

“ออกไป...” เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“คริส” ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“ถ้านายยุ่งกับฉันมากกว่านี้ ชีวิตนายจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”

“ฉันยอม”

“น่าสมเพช”

“…….”

“พวกมนุษย์หน้าโง่ทำไมชอบไขว่คว้าหาความรักและความปรารถนาที่ไม่จีรัง ดิ้นรนจนน่าสมเพช เป็นสิ่งมีชีวิตที่กระเสือกกระสนหาความสุขเข้าตัวอยู่ตลอดทั้งที่มีชีวิตอยู่ได้แค่พริบตาเดียวเท่านั้น”

“หรอ...งั้นก่อนตายฉันขอสิ่งสุดท้ายจากนายแล้วกันนะ”

NCมีคำหยาบ

ใครไม่ประสงค์อ่านเลื่อนผ่านได้เลยจ้าไม่มีผลกระทบต่อเนื้อหา (กดจิ้มที่รูป)

“นายเป็นของฉัน” ถึงแม้จะยังไม่ถึงที่สุดก็ตาม

ผมกระซิบบอกที่ริมหูของร่างเปลือยเปล่าที่นอนหันหลังให้

“ต้องให้บอกกี่ครั้งว่านายมันโง่”

“หึหึ ฉันรักนาย...”

“…………”

ผมไล่พรมจูบไปทั่วท้ายทอยกับแผ่นหลังเปลือยเปล่าอย่างหลงใหล สูดดมกลิ่นกายหอมจนเต็มปอด กระชับอ้อมกอดไว้แน่นก่อนจะหลับตาลงด้วยรอยยิ้ม

ครืดดดดดด ครืดดดดดดดด

“ว่า...”

[ไอ้สิง มีตำรวจมาค้นผับเค้าขอพบเจ้าของร้าน รีบมาเลยเร็วๆ]

“…….” ผมไม่ได้สนใจเสียงในสายแต่กวาดสายตาไปทั่วห้องเพื่อหาคนที่นอนเคียงข้างกันก่อนจะหลับไหล

[มึงฟังกูอยู่มั้ยเนี่ย]

“อืม รอแป้บ”

กดวางสายเสร็จผมก็ยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเอง

ไปแล้วสินะ...แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาอีก

Talk : ถามใครคะพี่สิงถามเจ้าชายของพี่หรือถามไรท์ (หลบเกิบรีด) // ตอนนี้ไม่มีอะไรมากแค่มาพูดในมุมของพระเอกสุดหล่อ คริคริ^^ // ไปปั่นรักจับผิดต่อละ แพ้เสียงเรียกร้องจากรีดผู้น่ารักอีกแล้วเลยมาต่อให้หายคิดถึง ^-^