ตอนที่ 18 : ดวงใจ (END)
คริส...
“พี่ครับ!! รอผมก่อน...แฮ่กๆ” เสียงใสของเด็กน้อยวัยสิบขวบเศษร้องเรียกตามหลังพี่ชายเหมือนเช่นทุกวัน
“โอเว่นพี่บอกแล้วไงว่าอย่าออกมาข้างนอก อากาศมันหนาวเดี๋ยวไม่สบายเอานะ” ชายร่างสูงที่กำลังมุ่งหน้าไปยังท้ายหมู่บ้านกระชับกระเป๋าสะพายก่อนจะวิ่งกลับมาหาน้องชายของตน
“ก็มันเหงานี่นา พ่อกับแม่ก็ยังไม่กลับมา พี่ยังจะทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวอีก ฮึก ฮือออ”
“ชู่ววว อย่าร้องนะเด็กดีของพี่ เอางี้ไหมพี่จะเก็บดอกกุหลาบมาฝาก ชอบสีแดงใช่ไหมหล่ะ”
“ของแบบนั้นมีที่ไหนกันเล่า ฮึก” กำปั้นน้อยกำเข้าหากันจนแน่นก่อนจะพลิกหลังมือสองข้างเพื่อเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง ภาพตรงหน้ามันช่างไร้เดียงสาน่าเอ็นดูจนคนมองอยากจะเข้าไปช่วยเช็ดน้ำตาให้สักที
“มีสิ” เสียงจากผู้มาใหม่ สองพี่น้องหันควบอย่างรวดเร็ว ด้วยสัญชาตญานชายหนุ่มรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินมาประจันหน้ากับผู้มาใหม่ที่มีนัยด์ตาสีเขียวมรกตแทน
“คุณไม่ใช่คนแถวนี้?”
“ผมแค่ผ่านมาน่ะครับ ได้ยินว่าน้องชายคุณชอบดอกกุหลาบ ผมหาให้ได้นะ” พูดพร้อมกับหันไปส่งยิ้มให้กับหนูน้อยตรงหน้า เจ้าของดวงตาไร้เดียงสาแหงนเงยขึ้นสบตา แก้มกลมขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะสภาพอากาศ แต่ยังไม่ทันไรก็รีบวิ่งไปซุกหน้าลงกับหน้าท้องของพี่ชาย
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ โอเว่นงั้นวันนี้เราเข้าป่ากับพี่นะ” ประโยคหลังชายร่างสูงก้มลงพูดกับหนูน้อยในอ้อมกอดแทน
“เย้!!”
เขาผู้นั้นได้แต่ยืนมองสองพี่น้องที่เดินจูงมือกันเข้าไปในป่าลึก ในใจก็หวังว่าอยากจะมีโอกาสได้สัมผัสกับมือน้อยๆที่แสนจะน่ารักนั้นบ้าง มันจะนุ่มนิ่มแค่ไหนกันนะ
.
.
.
“ไม่ไปนะ พ่อครับช่วยผมด้วย แม่...”
“เราไม่ขายส่งลูกของเราคืนมาเดี๋ยวนี้นะ” ผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวรีบตามมาคว้าข้อมือลูกชายคนเล็กไว้ก่อนที่จะถูกคนแปลกหน้าที่มีรูปร่งสูงใหญ่ผิดมนุษย์อุ้มออกจากบ้านไป ถึงแม้ตอนนี้เด็กน้อยในวันนั้นจะอายุครบ17ปีแล้ว แต่ด้วยร่างกายที่อรชรอ้อนแอ้นผิดกับชายวัยเดียวกันบวกกับหน้าตากึ่งหล่อกึ่งสวยถูกใจใครหลายคน ทำให้เขาต้องมาเดือดร้อนแบบนี้
“ปล่อย...แล้วฉันจะไว้ชีวิตพวกแก” น้ำเสียงเยือกเย็นเหมือนเอ่ยในลำคอแต่สองสามีภรรยากลับได้ยินชัดเจนกึกก้องเข้าไปในโสตประสาท
“แต่โอเว่นคือลูกของเรา อีกไม่นานพี่ชายเขาจะกลับมา แกแย่แน่ที่คิดจะแต่แตะต้องเขา” หญิงวัย50แต่ยังคงงดงามไม่ผิดกับตอนสาวๆเปล่งเสียงขู่ทั้งน้ำตา
“ฮือออ แม่ครับผมกลัวววว” สองมือของเด็กหนุ่มพยายามยืดจนสุดหวังให้ถึงตัวมารดาที่ยืนอยู่ไม่ไกล แต่ต่อให้ดิ้นสุดแรงเกิดแค่ไหนก็ยังคงสู้แรงของคนที่อุ้มเขาไว้ไม่ได้เลย
“ฉันเตือนแล้วนะ”
ฉึก!!!
กรี๊ดดดดดดดดด
เสียงหวีดร้องของหญิงชาวบ้านหลังจากที่กรงเล็บแหลมคงแทงทะลุร่างชายสูงวัยผู้ซึ่งเป็นสามี
“พ่อ!! โฮฮฮฮ...” ภาพตรงหน้ามันช่างโหดร้ายเกินมนุษย์ หนุ่มน้อยร้องไห้ปานจะขาดใจ
“จัดการที่เหลือซะ” ท่านผู้นำแวมไพร์สั่งทาสของตนแล้วอุ้มเขาออกมาจากบ้านทันที หลังจากนั้นก็มีเสียงหวีดร้องดังขึ้นแล้วเงียบสงบไป แต่เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องอย่างตกใจของชายหนุ่มอีกคน
“แม่!! ใคร ฮือ ใครทำกับพวกเราแบบนี้ โอเว่นอยู่ไหน...” ชายหนุ่มพยุงร่างที่นอนหายใจรวยรินของมารดามากอดไว้แน่น
“ชะ ช่วยน้อง...ของลูกกลับมาให้ได้...พวกมัน...ไม่ใช่มนุษย์...รักลูกนะเอวา...”
“เฮือก!!!”
“ฝันร้ายอีกแล้วหรอ” คนข้างกายเปิดไฟหัวเตียงแล้วใช้หลังมือปาดเหงื่อบนหน้าผากให้ดั่งเช่นทุกครั้ง
“อืม เห้อ เมื่อไหร่จะเลิกฝันสักทีนะ”
“ไม่แปลกหรอก ก็นายได้ความทรงจำของเจคอปมานี่นา”
“แต่มันก็ผ่านมาเกือบปีแล้วนะ”
“เอาหน่า อย่างน้อยๆนายก็ได้เห็นอดีตของตัวเอง ได้เห็นหน้าพ่อกับแม่ เห็นพี่ชาย ผ่านความทรงจำของเจคอปนะ”
“นายคิดว่าดีหรอ ที่ต้องมาเห็นครอบครัวตัวเองถูกฆ่าซ้ำๆน่ะ” ถึงตอนนี้ในใจจะไม่ได้โกรธแค้นแล้ว แต่ผมรู้ดีว่าตอนนั้นตัวเองทั้งกลัวและเสียใจแค่ไหน ก็แค่ไม่อยากสัมผัสความรู้สึกนั้นซ้ำๆ...รวมถึงความรู้สึกทั้งหมดที่เจคอปมีให้ผมด้วย เพราะยิ่งรับรู้มันยิ่งทำให้รู้สึกผิดต่อเขา
“รักนายนะ” เสียงกระซิบช่วยเรียกสติที่หลุดลอยให้กลับมา
“ทำไม หื่นอีกแล้วหรอ”
“หึๆ เปล่าซะหน่อย ก็นายนั่นแหละเวลาพูดถึงอดีตทีไรเป็นต้องเหม่อลอยตลอด แอบคิดถึงเจคอปหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันหึงนะ”
“ก็รู้นี่ ว่าฉันรักนาย”
“ไม่รู้แหละ ฉันหวง ต่อไปนี้ห้ามนายคิดถึงใครนอกจากฉัน เข้าใจไหม” มือใหญ่ละจากเอวมาเชยคางผมให้เงยขึ้นเพื่อรับคำสั่งเดิมๆรอบที่เท่าไรไม่รู้
“อื้อ รู้แล้ว”
“ทำเสียงแบบนี้อีกแล้วนะ” จมูกคมไล้ไปตามซีกหน้า มือใหญ่ของคนข้างกายไล่บีบขยำไปทั่วร่างกายส่งผลให้อารมณ์เริ่มพลุกพล่าน
“ป่านนี้โอดินจะเป็นไงบ้างนะ”บ่นกับตัวเองขณะที่กำลังนั่งมองวิวท้องทะเลในยามเช้า บนเก้าอี้โยกหน้าระเบียงห้องนอนของบ้าน ก็นะตั้งแต่วันที่ช่วยผมให้กลับมาเป็นมนุษย์ได้สำเร็จโอดินก็กลับไปหาลูกเมียที่อังกฤษ แต่ตอนนี้มันก็นานมากแล้วไม่เห็นจะส่งข่าวกลับมาบ้างเลย
“คิดถึงก็ไปหาสิ แค่อังกฤษเอง” สามีในชุดนอนสบายเดินออกมาพร้อมกับถาดอาหารเช้าในมือ คนตัวสูงวางถาดอาหารไว้ข้างกายแล้วยื่นแก้วกาแฟมาตรงหน้า
“นายจะเสียงานหรือเปล่า” เก้าอี้โยกมีสองตัวแต่คุณสามีก็จับผมไปนั่งตักบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน ซบหน้าหล่อของตัวเองลงกับหัวไหล่ผมเหมือนคนที่ยังไม่สร่างนอน
“ต่อให้ฉันไม่ทำงานก็เลี้ยงนายได้อยู่แล้วหน่า ไม่ต้องห่วง”
“จ้า พ่อคนรวย รวยมากกกก”
“ประชดเก่งนะเรา เรื่องอื่นเอาให้เก่งแบบนี้บ้างดิ”
“เรื่องไรหรอ?”
“ก็เรื่อง...” เอาอีกแล้วสายตาชวนเสียตัว อยู่ด้วยกันมาก็นานนะ ทำไมความหื่นไม่ลดลงบ้างเลย
“คนหื่น”
“หรือจะให้ไปหื่นกับคนอื่น”
เพี้ยะ!!
อุ้ย ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ มือมันไปเอง
“หึหึ ถ้าไม่อยากให้หื่นกับคนอื่นก็อย่าขัดคอพี่”
“ใครพี่ ฉันแก่กว่านายเป็นร้อยปีเชียวนะ”
“แก่กว่าแล้วไง ผัวเป็นช้างเท้าหน้า”
“โอ้ยอย่า เดี๋ยวกาแฟหกกกก”
ภาพของคู่รักที่อุ้มกันเข้าไปในตัวบ้าน เสียงหัวเราะจากความสุขที่แท้จริง ความสุขที่ร่วมกันฝ่าฟันจนในที่สุดก็ได้สัมผัสมันสักที
ท่ามกลางอวลอากาศที่เต็มไปด้วยความสุขแสนหวานยังคงปรากฏดวงตาอีกคู่ที่เฝ้ามองเจ้าของใบหน้าสวยตั้งเมื่อร้อยสามสิบปีที่แล้ว สายตาที่เต็มไปด้วยความรัก รักที่มากมายเพียงพอที่จะกล้าปล่อยให้เขาไปมีความสุขกับทางที่เลือก
ต่อให้ต้องเหลือแค่เพียงเถ้าถ่าน หัวใจก็ยังคงเป็นสิ่งเดียวที่ไม่มีอาวุธใดในโลกมาทำลายให้บุบสลายไปได้...
‘ฝากดูแลราชินีของฉันด้วยนะ’
~END~
Talk : จบแล้วววว อาจจะดูเกินจริงไปนิดแต่เราเน้นที่อารมณ์ล้วนๆ55555 มีสเปเน้อ ใครอยากได้แบบไหนรีเควสมาได้เลยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันน้า
ปล. เวลาน้อย ยังไม่แก้คำผิด ไว้จะกลับมาแก้นะคะ ^^ ส่วนฟิคใหม่ก็เปิดไว้นานละได้เขียนสักที
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไรท์แต่ง ฟิค คริสสิงโตอีกนะค่ะ ขอร้อง
ขอบคุนค่ะไรท์ ขนาดมีงานประจำแล้ว ยังสละเวลามาเขียนนิยายสนุกๆ ฟินๆ และครบรสให้ได้อ่านกัน
สู้ๆค่ะไรท์ พักผ่อนบ้างนะจ๊ะไปเรื่องใหม่ดีกว่า ฟิ้วววววววว
แฮปปี้ เจคอปเป็นพระเอกรองที่แท้ทรู ขอบคุณไรท์ที่กลับมาต่อจนจบนะคะ รอสเปน้าาาา
รอสเปฯ นะคะ ^^