-END-[Fang] รักปักเขี้ยว (FanficSingto&Krist)

ตอนที่ 1 : เหยื่อ

คริส...

“ขอนั่งด้วยคนสิคะ”

ผมหันไปหาสาวร่างอึ๋มในชุดเดรสรัดรูปสีแดงก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากที่สาวคนไหนเห็นก็ต้องตะลึงค้าง ใช้มือข้างที่ควงแก้วเหล้าคว้าเอวคอดเข้ามาไว้ในวงแขน

“มาคนเดียวหรอครับ” กระซิบอ้อยอิ่งใกล้กับซอกคอขาว กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงนี่มันน่ารำคาญชะมัด

“มากับเพื่อนค่ะแล้วคุณ...” ปลายเล็บที่ถูกแต่งแต้มไว้อย่างสวยงามกรีดลงมาตามแผ่นอกที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตคอกว้างของผมอย่างยั่วยวน

“คริสครับ”

“อุ้ย คริสคะ เราเพิ่งจะคุยกันไม่ถึงห้านาทีเลยนะคะ” สาวเจ้าเบี่ยงคอหลบเมื่อผมส่งปลายลิ้นไปสัมผัสที่ซอกคอ

ไม่ได้เรื่อง...

ผลัก !

“ว้าย ไอ้บ้า แกมาผลักฉันทำไมยะ!!” แม่สาวชุดแดงยืนกรี๊ดร้องจะเป็นจะตายอยู่แบบนั้น ส่วนผมก็หันกลับมายกซดแก้วเหล้าในมือต่อ

เหล้าเพรียวๆผสมกับเลือดสดๆของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์เพียงใส่แค่หยดเดียวก็ทำให้เมาหัวราน้ำได้แต่ไม่ใช่กับผมที่ดื่มมันมาเป็นร้อยปี

ต้องโทษไอ้บ้านั่นคนเดียวเพราะมันนั่นแหละ ตั้งแต่ได้มันมา (เป็นเหยื่อ) ผมก็ไม่สามารถดื่มเลือดมนุษย์คนไหนได้อีกเลย คิดแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า

“หงุดหงิดอะไรครับที่รัก” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบริมหูพร้อมกับปลายนิ้วเรียวที่สอดเข้ามาคลึงเค้นเนินสะโพกภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบาง

“หึ”

“อยากไปที่อื่นมั้ย”

“เอาสิ” พอตอบไปแบบนั้นข้อมือก็ถูกดึงให้ลุกขึ้นแล้วพาไปยังห้องวีไอพีของผับ ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้มีอภิสิทธิ์เข้านั่นออกนี่ได้ทั้งร้านรวมทั้งค่าเครื่องดื่มทุกอย่างที่ผมไม่ต้องเสียเงินจ่ายแม้แต่แดงเดียว นั่นก็เพราะเหยื่อของผมคนนี้เป็นเจ้าของผับนี้ยังไงหล่ะ

นายปราชญา เรืองโรจน์ ลูกบุญธรรมของครอบครัวมหาเศรษฐีที่หลังจากพ่อแม่บุญธรรมเสียก็โดนพี่น้องต่างสายเลือดเฉดหัว แต่ด้วยเงินเก็บที่มีมากมายชนิดที่ต่อให้กินทั้งชาติก็ไม่หมดทำให้เขาตัดสินใจลงทุนทำธุรกิจสถานบันเทิงครบวงจรและประสบความสำเร็จเมื่อสองปีก่อน ที่รู้ก็เพราะแอบดูอดีตของหมอนั่นมาน่ะสิ

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องร่างสูงก็ดึงผมให้ไปนั่งบนตักก่อนจะส่งสายตาวิบวับเจ้าเล่ห์พรางมือก็ปลดกระดุมเสื้อตัวเองไปด้วย

ผมเลียริมฝีปากที่แห้งผากอย่างกระหาย เจ้าของใบหน้าหล่อคมกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะรั้งท้ายทอยผมให้โน้มลงไปที่ซอกคอตัวเอง

กึก

“อ่าห์” พอฝังคมเขี้ยวลงไปที่ลำคอระหง ร่างสูงก็ส่งเสียงในลำคอพร้อมกับสองมือที่ขยำสองแก้มก้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“อึก...อึก...อึก...” ผมดูดกลืนเลือดรสหวานจนพอใจเมื่อรู้สึกได้ว่าใกล้จะถึงขีดจำกัดของมนุษย์จึงผละออก

“อิ่มแล้วหรอ” สีหน้าอิดโรยเอ่ยถามเสียงนุ้ม

“อืม...” ใช้หลังมือเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะก้มลงไปใช้ลิ้นเลียรอยเขี้ยวที่คอเพื่อรักษาแผล ไม่นานจุดสีแดงสองจุดก็คืนสภาพเป็นปกติ

“อ้ะ อื้อ...” ร่างถูกผลักให้นอนหงายก่อนที่ริมฝีปากจะถูกช่วงชิงโดยคนที่ทาบทับตามลงมา เรียวลิ้นแข็งแรงเกี่ยวตวัดไปมาในโพรงปากไล่เล็มไปตามซี่ฟันอย่างเร่าร้อน

“อืม” ส่งเสียงในลำคออย่างพอใจ ตลอดร้อยยี่สิบปียังไม่เคยเจอใครที่ดุเดือดร้อนแรงเท่าหมอนี่มาก่อน

“คริสฉัน...”

“พอก่อน” ผมดันคนบนร่างออกแล้วลุกขึ้นนั่งตามเดิม

“ทำไมหล่ะนายก็ต้องการ ฉันรู้”

“นายไม่รู้”

“ไม่รู้อะไร ทำไมนายถึงได้ทำตัวลึกลับนัก เมื่อไหร่จะเปิดโลกของนายให้ฉันรู้บ้าง”

“โลกของฉันไม่น่ารับรู้หรอก” ผมเอนตัวสบายคว้าแก้วเหล้าบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม

พรวดดดด...

“แหวะ เหล้าพวกมนุษย์นี่จืดชืดชะมัด” ผมสไลค์แก้วเหล้านั้นไปทางอื่นอย่างไม่ใยดีก่อนจะกลับไปนั่งกอดอกเมื่อไม่มีอะไรทำต่อ หยดเลือดของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ก็ใช้ผสมเหล้าจนหมดแล้ว เห็นทีรอบนี้ต้องกลับไปเอามาเก็บไว้เยอะๆ

“ฉันชอบนาย”

“หึ ก็แหงหล่ะ ฉันเป็นพวกรวยเสน่ห์ใครที่ถูกฉันหมายหัวก็ต้องชอบฉันทั้งนั้น” ผมพูดจริงๆนะ แวมไพร์ทุกตนล้วนแล้วแต่มีเสน่ห์ในตัวกันทั้งนั้นประโยชน์หลักของมันก็คือไว้ล่อเหยื่อที่หมายตา

“อย่ายุ่งกับใครนอกจากฉัน” เจ้ามนุษย์หน้าโง่พูดขู่พลันไหล่ผมถูกกระชากให้ไปปะทะกับอกแกร่งแบบไม่ทันตั้งตัว

“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน นายมันก็แค่เหยื่อแล้ว ‘เหยื่อ’ ก็เหมือนกับอาหารของมนุษย์ที่ต้องมีวันหมดอายุไม่ยั่งยืน” เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงไม่สะทกสะท้าน พลันสายตาก็จ้องกลับอย่างไม่เกรงกลัว

“ถ้านายจูบกับใครนอกจากฉัน ฉันจะตัดลิ้นมันแล้วหักเขี้ยวนายทิ้งซะ”

“หึหึ นายกล้าทำแบบนั้นกับฉันหรอ...หืม...ว่าไงหล่ะ...พูดสิ...ที่รัก” ขยับขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักอย่างยั่วยวน ส่งปลายนิ้วไปกรีดกรายตามแผงอกเปลือยเปล่า ก่อนจะก้มลงไล่พรมจูบไปทั่วแผ่นอกแกร่ง

เจ้าเหยื่อหน้าโง่ครางสุขสม สองมือพยายามถอดเสื้อเชิ้ตผมออกแล้วก็สำเร็จในที่สุด

“อ้ะ !” ผมแอ่นหน้าอกรับเรียวลิ้นร้อนที่ตลัดไปมาตรงยอดอกทั้งสองข้าง เสียงดูดดึงน่าอายดังไปทั่วห้อง

จ๊วบๆๆๆ

“อ่าห์...สิงโต”

“นายมันขี้ยั่ว”

“แล้วชอบหรือเปล่าล่ะ”

“ชอบสิ ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นนาย”

ผมปล่อยให้อะไรดำเนินไปเรื่อยๆยกเว้นแค่เรื่องนั้นเรื่องเดียวคือ ‘การร่วมรัก’ เพราะกฎเหล็กของแวมไพร์เลือดผสมอย่างผมก็คือ ห้ามร่วมรักกับเหยื่อเป็นอันขาด

.

.

.

ณ คฤหาสน์มโหฬารผมเดินล้วงกระเป๋าผ่านทุ่งดอกกุหลาบสีแดงสดอันกว้างใหญ่ไพศาล สถานที่เงียบเชียบที่ไร้ซึ่งเสียงนกเสียงกาหรือแม้แต่มดสักตัวยังไม่โผล่มาให้เห็นใครจะรู้ว่าที่แห่งนี้มีแวมไพร์หลากหลายสายพันธุ์อาศัยอยู่เกือบพันชีวิต

“นายท่าน”โค้งตัวทำความเคารพคนที่ยืนหันหลังทอดมองไปยังนอกหน้าต่างที่มีวิวเป็นทุ่งกุหลาบสีแดงสดยาวสุดลูกหูลูกตา

“ไปไหนมา โอเว่น” น้ำเสียงเย็นนิ่งเอ่ยถาม ผมแอบกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบไปตามตรง

“ผมไปหาเหยื่อ...”

“คฤหาสน์ของฉันมีเลือดให้นายดื่มกินได้ตลอด ต่อให้นายขลุกอยู่ในนี้เป็นร้อยเป็นพันปีก็ไม่มีวันอดตาย”

“ผม...” แค่อยากเปิดหูเปิดตา

“ฉันรู้” ร่างสูงใหญ่หันกลับมาหาเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาสมกับเป็นทายาทแวมไพร์ชนชั้นสูง ริมฝีปากสีกุหลาบคลี่ยิ้มเยือกเย็น ในตาสีเขียวมรกตจ้องนิ่งมาทางผม

“มาหาฉัน”

ก้าวเท้าเข้าไปหาร่างสูงของผู้เป็นนายอย่างเชื่องช้า แขนขาสั่นระริกด้วยความกลัวอย่างห้ามไม่ได้

“อ้ะ !!” แขนข้างเดียวรวบเอวผมเข้าไปหาตัว ปลายนิ้วอีกข้างไล่เกลี่ยไปตามรูปหน้าอย่างแผ่วเบาพลางลมหายใจเย็นเฉียบก็เป่ารดอยู่ตรงจมูก

“อย่าดื้อกับฉัน”

กึก

“ฮึก...” ขยุ้มอกแกร่งของคนตรงหน้าแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด คมเขี้ยวแหลมคมฝังลงมาที่ต้นคอก่อนจะดูดกลืนอย่างกระหาย

“อึก...อึก...”

“พอแล้วนายท่าน” พยายามเอ่ยห้ามด้วยเสียงที่แหบพร่า ร่างกายตอนนี้มันคล้ายกับว่าจะหมดแรงเต็มที

“ไม่ดีใจหรอที่ฉันรักนายมากมายขนาดนี้” ใช่ครับ การที่แวมไพร์ดูดเลือดแวมไพร์ด้วยกันถือเป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่ง และถ้าหากว่าแวมไพร์ด้วยกันสังหารกันเองนั่นถือว่าเป็นการแสดงความรักอย่างสูงสุด เพราะชีวิตที่ยาวนานและแสนจะน่าเบื่อหากถูกปลดปล่อยด้วยการฆ่าจากแวมไพร์ตัวที่ตนรักมันก็สมเกียรติ

แต่คงใช้ไม่ได้กับผมหรอกก็ผมมันเป็นพวกเลือดผสมที่เจคอปปลุกขึ้นมาจากการเป็นมนุษย์เมื่อร้อยยี่สิบปีก่อน แล้วอย่าถามชีวิตก่อนความตายของผมนะครับ เพราะผมเองก็จำมันไม่ได้เหมือนกัน

“ดีใจ...” สิ่งหนึ่งที่ผมเกลียดเวลาอยู่ที่นี่คือการเอ่ยคำที่ไม่ต้องคำนึงว่าเราอยากพูดอะไร แต่ให้คิดแต่ว่านายต้องการจะฟังคำว่าอะไรแล้วจึงค่อยเอื้อนเอ่ยออกมา

“นายรักฉันไหมโอเว่น”

“รักสิ”

“นายอยากร่วมรักกับฉันไหม”

“...อยากสิ” สิ้นคำตอบร่างผมก็ถูกช้อนขึ้นในท่าเจ้าหญิงแล้วพาอุ้มไปวางบนเตียงกว้างที่เชื้อพระวงศ์เท่านั่นที่มีสิทธิ์ได้นอน

“ฮึก” ปลายนิ้วเย็นเฉียบช่วยเกลี่ยหยดน้ำตาที่ไหลรินให้ ก่อนจะประทับจูบแผ่วเบาตรงหน้าผาก

“นอนพักซะ ตื่นมาฉันจะพานายไปเที่ยวเอง นายอยากไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนก็บอกฉัน”

“รับทราบนายท่าน”

“นี่ไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นประโยคบอกเล่าจากฉันและสิ่งที่จะบอกคือฉันไม่มีวันทำร้ายนายหากนายไม่เต็มใจ” มือใหญ่ลูบหัวแผ่วเบาก่อนจะห่มผ้าให้แล้วเดินหายออกไปจากห้อง

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก รอดตัวหวุดหวิดแบบนี้มาได้ทุกครั้ง แต่ก็ยังคงกลัวอยู่ดี หากว่าเจคอปต้องการจริงๆผมคงไม่กล้าขัด ก็หมอนั่นเป็นผู้ให้ชีวิตใหม่แก่ผม ไม่ว่าหมอนั่นต้องการอะไรผมก็ต้องให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้วต่อให้สิ่งนั้นจะเป็นอะไร สำคัญกับผมแค่ไหนก็ตาม

Talk : ได้ข่าวว่างานท่วมหัว55555 แอบว๊าบมาเปิดฟิคเรื่องใหม่ และก็ไม่ต้องสงสัยว่าแวมไพร์ของไรท์มีจุดที่แตกต่างจากตำนานแวมไพร์ที่คุณๆเคยได้ยินมาเพราะไรท์ตั้งใจจะจินตนาการและสร้างขึ้นมาใหม่ ไม่ได้อ่านคัมภีร์คู่มืออะไรทั้งนั้น เรื่องนี้มีพล็อตอยู่ในหัวแล้วเรียบร้อย และเหมือนเดิมค่ะไม่เท 555 แต่จะขอลงตอนแรกเพื่อเช็คเลตติ้งก่อน ถ้าไม่ค่อยมีคนสนใจก็จะไม่ลงต่อ (มั้ง อิอิ) แล้วก็จะขอเคลียร์ฟิครักจับผิดให้จบก่อนค่อยมาปั่นเรื่องนี้ยาวๆระหว่างนี้ก็อาจจะแวะมาลงให้พอหอมปากหอมคอ ลองอ่านกันนะคะไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมชอบแต่งแนวรักร้อนแรง5555