คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : F.Kiss
กลับมาแว้วววววววววว
อ่านให้สนุกนะ ^_____^
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ จับดีๆนะ ฟีโน่คันนี้คนพิเศษเท่านั้นถึงจะขึ้นได้อิอิ ^____^" กอล์ฟฉีกยิ้มแล้วเริ่มขับมอเตอร์ไซด์ออกไปจากบริเวณนั้น ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างหลังตอนนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ด้วยคำเพียงแค่คำเดียวที่ร่างโปร่งพูดออกมา
คนพิเศษ
ใบหน้าหวานดูจะตื่นเต้นกับการที่ได้ซ้อนท้ายมอเตอร์ฟีโน่คันนี้อย่างมาก เขามองตาเลิกลั่กกับผู้คนที่อยู่ข้างทาง รวมทั้งสายตาของคนภายนอกที่มองกลับมาที่ตัวของเขาและกอล์ฟเช่นกัน สายตาคมมองผ่านกระจกข้างมาทางหน้าหวาน แล้วเขาก็อมยิ้ม
"ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ"
"..." ไม่มีคำตอบใดๆ ออกมาจากคนหน้าสวย แต่ร่างโปร่งเริ่มรู้สึกว่าเอวของเขาที่ตั้งแต่เริ่มขี่มอเตอร์ไซด์ออกมาไม่แขนใดๆ มาเกาะกุม แต่ตอนนี้เอวของเขาได้ถูกแขนบางโอบไว้แล้ว
"ไมค์.....นายได้ยินฉันรึเปล่าเนี่ย!"
"............." กอล์ฟเพิ่มน้ำหนักเสียงมากขึ้น แต่ไมค์ก็ยังคงเพลินอยู่กับการจ้องมองผู้คนข้างทาง
"เกาะดีๆ แล้วกันนะฉันจะซิ่งแล้ว......" ยังคงไร้เสียงของคนที่ซ้อนท้ายมาด้วย ร่างโปร่งเริ่มรู้สึกว่าไมค์เริ่มกระชับกอดเขามากขึ้น และเริ่มซุกใบหน้ามาที่แผ่นหลังแกร่ง
"อย่าให้ฉันตกนะ" เสียงหวานเอ่ยออกมา เป็นเชิงว่าเขารับรู้กับสิ่งที่กอล์ฟเอ่ยเมื่อครู่ ร่างโปร่งยิ้มออกมาแล้วก็เริ่มเพิ่มความเร็วมอเตอร์ไซด์มากขึ้น
เกิดจากความรักๆๆ ความผูกพันธ์ในใจ ไม่มีใครคนใด.........~~~~~~~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำเอาร่างบางตื่นจากภวังค์ เขาค่อยๆประคองใบหน้าของตนเองออกมาจากหลังแกร่ง และค่อยๆปลดปล่อยมือที่กุมเอวร่างโปร่งไว้มาล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของตน
"ว่าไงป็อป"
(ไมค์ ตอนนี้เธออยู่ไหนเนี่ยอยู่ดีๆก็หายตัวไป โทรศัพท์ก็เพิ่งจะรับ)
"เผอิญไมค์ออกมาข้างนอกน่ะ ฝากเลคเชอร์ให้ด้วยนะ"
(ออกมาข้างนอก!! ตอนนี้ก็อยู่นอกมหา'ลัยน่ะสิ ก็หมายความว่า.......)
"โดด!!"
(อีตาบ้า!! กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้เลยนะฉันไม่เลคเชอร์ให้หรอก)
"ป็อปอ่ะ ไมค์ขอร้องนะๆๆๆ เพื่อนสุดสวยยยย เดี๋ยวไมค์ซื้อหนมไปฝาก" ไมค์ทำท่าและน้ำเสียงออดอ้อน ทำให้คนที่กำลังขี่มอเตอร์ไซด์อยู่ แล้วมองผ่านกระจกมานั้นถึงกับทำปากเบะ
-มันน่าหมั่นไส้จริงๆ-
(โอ๊ย!ก็เล่นแบบนี้ทุกทีอ่ะ ก็ได้ๆ แต่ไม่มีคราวหลังแล้วนะ นี่...แล้วอะไรจูงใจทำให้เธอโดดเรียนได้ล่ะยะ ปรกติเห็นเป็นเด็กเรียนเนิร์ดเชียว)
"ก็.................." ไมค์เห็นหน้าคมผ่านกระจก ตอนนี้เขากำลังเอานิ้วชี้แตะไว้ที่ปลายปากตน
(ก็อะไร เออไมค์.....พี่กอล์ฟอ่ะเธอเห็นเขาป่ะ หลังจากที่ป็อปเดินแยกไปแล้วปล่อยให้เขาอยู่กับเธอ เขาก็หายไปเลยอ่ะ)
ร่างบางเงียบไปชั่วขณะ แล้วเขาก็แสยะยิ้มออกมาไมค์จ้องมองไปที่มือถือของตนแล้วลดระดับจากหูลงมาที่หน้าตัก และกดปุ่มเปิดลำโพง เพื่อหวังที่จะให้ร่างโปร่งได้ยินด้วย
"ไม่รู้สิป็อป สงสัยคงงานเข้ามั้ง เห็นคุยกับไมค์ได้แปปเดียวก็วิ่งหนีไปเลยอ่ะ" หน้าหวานหัวเราะคิกๆ ทำเอาใบหน้าคมเริ่มปากเบะมากขึ้น
(เหรอ......โธ่ทั้ง!! พ่อเทพบุตรสุดหล่อของป็อป จะเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย)
เสียงของป็อปที่ดังเล็ดลอดออกมา เมื่อกอล์ฟได้ยินก็ถือเป็นทีของตนบ้างจึงยิ้มเยาะชอบใจ แต่หน้าหวานกลับทำท่าจะอาเจียนออกมา
"ป็อปตาบอดป่ะ นั่นอ่ะนะเทพบุตร!เออป็อป แค่นี้ก่อนนะฝากเลคเชอร์ด้วยนะครับ เพื่อนแสนดีสุดสวย ฮี่ๆ" ไมค์ทิ้งประโยคแล้วหยอดคำหวานไว้ก่อนจะกดปุ่มโทรศัพท์ทิ้งไป
หญิงสาวผมสีน้ำตาลยาว ที่ถูกจัดการโดยการทำให้หยิกเป็นลอนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างหลังจากคุยโทรศัพท์กับคู่สายของตนเองเสร็จ สายตาคู่สวยดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
เพื่อนแสนดี
เพื่อนแสนดี
เพื่อนแสนดี
เพื่อนแสนดี
เพื่อนแสนดี
"เราเป็นได้แค่เพื่อนกันจริงๆน่ะเหรอ..........................................ไมค์" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเบาๆและสีหน้าเศร้า
มอเตอร์ไซด์ฟีโน่สีเขียวคันสวยจอดลงในลานจอดรถ ณ ห้างหรูแห่งหนึ่ง ร่างโปร่งค่อยๆถอดหมวกกันน็อคของตนออกมาแล้ววางไว้หน้ารถ
"ลงได้แล้วครับ" กอล์ฟเอ่ยเสียงสุภาพ......ไมค์ก้าวลงจากรถด้วยท่าทางอารมณ์ดี ร่างโปร่งค่อยๆเอื้อมมือหนาของตนมากุมมือบางๆของไมค์เอาไว้ แล้วพาเดินเข้าห้างไปด้วยกันทำเอาไมค์ใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งแล้วมือของตนก็ดันกุมมือของกอล์ฟแน่นขึ้นไปด้วย
"กินอะไรดีล่ะ" เสียงเข้มเปรย
"แล้วแต่นายสิ ฉันยังไม่หิวเลย"
"ถึงว่า.....ผอมกะหร่องขนาดนี้เพราะไม่ค่อยกินอะไรนี่เอง" ไมค์สบัดมือของตัวเองออกแล้วทำหน้าบึ้งใส่กอล์ฟ
"นายน่ะหุ่นดีตายแหละ!!"
"อ้าาาาาาาาา ชอบคุณที่ชม!" กอล์ฟฉีกยิ้มกว้าง ทำให้ไมค์ถึงกับแสดงอาการที่ไม่เห็นด้วยออกมา
"ฉันประชด!!" ร่างโปร่งไม่สน เขาจับมือบางที่เพิ่งหลุดออกไปเมื่อกี้ต่อ
เด็กหนุ่มสองคนเดินจูงมือกันมาเรื่อยๆ สีหน้าของพวกเขาทั้งสองบ่งบอกถึงความสุขที่เปี่ยมล้นอย่างเห็นได้ชัด ในที่สุดกอล์ฟก็หยุดเดินแล้วมองเข้าไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
"ร้านนี้แหละ อร่อยเหาะเลย" กอล์ฟยกนิ้วโป้งขึ้น
"ขนาดนั้น??"
"แน่นอน ไม่เชื่อเหรอ"
"คนอะไรจะเหาะได้"
"พูดกับนายทีไรฉันอารมณ์เสียทุกที พอๆๆเข้าร้านเถอะ"
ณ บ้านนิธิไพศาลกุล
มอเตอร์ไซด์สีเขียวจอดลง ณ บ้านสีขาวหลังใหญ่แห่งหนึ่ง ร่างบางก้าวลงจากรถ พร้อมกับถุงที่พรุงพรังเต็มมือ
“โอ้โห บ้านนายนี่ใหญ่ดีเหมือนกันนะ”
“นั่นมันแน่อยู่แล้ว ”
“…”
"เอ่อ...ขอบใจมากนะ สำหรับอาหารแล้วก็ของทั้งหมด^_____^"
"อื้ม...ปกติฉันไม่เคยเลี้ยงใครขนาดนี้นะเนี่ย ถือซะว่าเป็นการขอบคุณที่โดดเรียนเป็นเพื่อนฉันแล้วกัน"
"ดูเป็นคำขอบคุณที่เละเทะมากๆเลยนะ ฮ่าๆๆๆ" เด็กหนุ่มทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมๆกันหลังจากสิ้นเสียงหวาน
"วันนี้ฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกัน" หน้าหวานพยักหน้าช้าๆ แล้วหันหลังเตรียมที่จะเข้าบ้านของตนไป แต่มือข้างขวาของเขาดันถูกมือหนาจับเอาไว้อีกครั้ง
ทั้งคู่หันมาประสานตากันโดยไม่ได้นัดหมาย ทำให้หน้าหวานถึงกับต้องหันหน้าหลบไปอีกทางเพราะความเขินอาย แต่ก็ถูกมือของร่างโปร่งประคองใบหน้าหันกลับมาอีกครั้ง ลมพัดเอื่อยๆกับเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังยืนมองหน้ากัน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา หน้าคมค่อยๆเลื่อนใบหน้าของตนเข้าไปหาหน้าหวานช้าๆ จนจมูกของเขาทั้งคู่แตะกัน ตอนนี้ใจของเด็กหนุ่มทั้งคู่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ไมค์หลับตาปี๋เพราะเขารู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่ใจของเขาปฏิเสธแต่ร่างกายไม่ได้เป็นไปตามใจของเขาเลย กอล์ฟค่อยๆประกบริมฝีปากของตนลงที่ริมฝีปากบางๆที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังหลับตาปี๋แต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะปฏิเสธใดๆ
เด็กหนุ่มทั้งคู่ยืนประกบปากกันอย่างเนิ่นนานราวกับว่าไม่มีท่าทีที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะลดปากของตนออกมาเลย จนกระทั่งเสียงแหลมเสียงหนึ่งดังขึ้น
"นั่นใครน่ะ"
กอล์ฟค่อยๆถอนริมฝีปากหนาของตนเองออก แล้วหันหลังกลับ เดินไปยังรถมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ โดยไม่พูดอะไรทิ้งท้ายไว้ให้ไมค์เลยสักนิด
เด็กหนุ่มหน้าหวานยืนมองร่างโปร่งที่เพิ่งขี่มอเตอร์ไซด์ออกไป แล้วค่อยๆพาร่างที่อ่อนระทวยของตนเดินหิ้วของเข้าไปในบ้าน เขาไม่นึกเลยว่ามันจะมีวันนี้ ทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกันแต่เขากลับไว้ใจคนๆนั้นมากกว่าคนอื่นที่เคยรู้จักกันมานานเป็นไหนๆ
"อ้าวไมค์ วันนี้เลิกเร็วเหรอลูก ดีแล้วๆจะได้พักผ่อนบ้าง"
"ฮะ วันนี้ไมค์เลิกเร็ว แม่ครับไมค์อยากเจอพี่ชายอีกคนของไมค์จัง"
"แม่ก็อยากเจอลูก แต่โอกาสมันคงจะน้อยเต็มที"
"ทำไมล่ะฮะ ไมค์ช่วยก็ได้"
"แล้วลูกจะหาข้อมูลพี่เขาจากที่ไหนล่ะ หลังจากวันนั้น....แม่ก็ไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลย"
"แม่อย่าเพิ่งท้อนะฮะ ไมค์นี่แหละจะช่วยแม่กับทุกคนเอง" เด็กหนุ่มยิ้มปากกว้าง แล้วลุกออกจากโซฟาหนังสีดำ
“…”
"แม่ฮะ.....พี่เขาหน้าเหมือนผมรึเปล่า"
"เหมือนสิไมค์...เหมือนมากๆ"
"ว้าว งั้นพี่เขาก็ต้องหล่อสิฮะ งั้นไมค์ขึ้นห้องก่อนนะครับ ขอตัวฮะ" (ไม่ค่อยเลย 555+)
"จ่ะ"
จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ วู้ววววววๆๆๆ
ขอบใจทุกๆคนมากนะ ^____^
หายไปนานมากมายเลย
งานเยอะบรม
ขอโทษจริงๆ
ความคิดเห็น