คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : .....คนพิเศษ.....
กลับมาแว้วววววว
ขอบคุณทุกๆคนที่เม้นและให้กำลังใจมากๆน้า^_______^
หายไปนานหน่อยเพราะงานมันเยอะบรม
ไปต่อกันเลย ขอให้อ่านให้สนุกเช่นเดิม
ความเดิมตอนที่แล้ว
ไม่แปลกใจเลยที่ฉันรักเธอมากมาย~~
เสียงโทรศัพท์ของกอล์ฟดังขึ้น ทำให้เขาทั้งสองหลุดออกจากภวังค์ ไมค์ขยับตัวเองออกมา
สายตาคมหันไปมองหน้าหวานทั้งๆ ที่ตนยังจับโทรศัพท์อยู่ในมือ เขาปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้น จนเสียงอีกเสียงต้องเอ่ยขึ้นมา
“รับโทรศัพท์สิ เขาคงรอนายอยู่นะ........คู่สายของนายน่ะ”
“แต่ว่า.....” ในที่สุดกอล์ฟก็กดรับโทรศัพท์ของตนที่ดังมานาน
“สวัสดีครับ ฮัลโหลลล” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไป
(กอล์ฟ ทำไมมึงไม่มาเรียน อยู่ไหนเนี่ย)
“อยู่ข้างนอก”
(วันนี้มึงห้ามโดดนะโว้ยยยย กูขี้เกียจเลกเชอร์ให้มึง)
“พัท วันนี้เราไม่เข้าไปแล้วนะ ฝากบอกอาจารย์ด้วยว่า ปวดท้องมากๆ ขอบคุณนะเพื่อนรัก แค่นี้นะ”
(เห้ยเดี๋ยว!!!!!!!)
ไม่ทันเสียแล้ว กอล์ฟกดโทรศัพท์ทิ้งไป เด็กหนุ่มหน้าหวานที่นั่งอยู่ข้างๆตนถอนหายใจออกมา ยาวๆ
“ทำไมนายต้องโดดล่ะ” เสียงหวานเอ่ย
“วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะเรียน นาย!!โดดเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
“จะบ้ารึไง!! ไม่เอาหรอก” ไมค์สบัดหน้าหนี
“แล้วแต่แล้วกัน ฉันไปแล้วนะ” กอล์ฟลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปทางรั้วมหา’ลัย หน้าหวานมองตามอย่างงงๆ แล้วเขาก็ต้องตาโตขึ้น
“กอล์ฟ!!!นี่นายกำลังจะทำอะไรเนี่ย!!” ไมค์ตะโกนออกมาดังลั่น เนื่องจากคนที่เพิ่งเดินจากเขาไป กำลังทำท่าจะปีนรั้ว
“นายจะให้ฉันโดดเรียนแบบบื้อๆเหรอไง ประมาณว่าเดินไปหน้าประตูแล้วก็โดนยามจับเหวี่ยงเข้ามาน่ะเหรอ” กอล์ฟพูด แต่ก็ยังขมักเขม้นกับการปีนรั้ว
“เดี๋ยวๆ ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนกับการที่นายไม่ต้องโดดเรียน” ไมค์ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ทำให้คนที่กำลังปีนรั้วอยู่หันหน้ามามอง
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร”
“ลงมาก่อนสิ เดี๋ยวจะบอก” ไมค์กวักมือเรียก
“เฮอะ!!ลงให้โง่” ก็หันหน้ากลับไปอีกครั้ง
“ก็ตามใจ ถ้างั้นก็โดดไปเถอะ ฉันจะไปเรียนแล้ว จริงๆแล้วน่ะ......ฉันก็แค่.....”
“…” หน้าคมหยุดการปีนป่ายแล้วเงี่ยหูฟัง
“เย็นนี้น่ะ.......จะเดินกลับบ้านกับนายก็แค่นั้นเอง”
ตุ้บบบบบบบบบ
ร่างโปร่งหล่นลงมากระทบกับพื้นดังลั่น จากรั้วที่ตนกำลังปีนอยู่ ดีที่ข้างล่างยังมีกองใบไม้แห้งกองรวมๆ กันอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นอาจจะส่งผลกระทบให้ร่างโปร่งเจ็บถึงขั้นหลังหักได้ ใบหน้าหวานที่กำลังจะเดินกลับไปนั้น ถึงกลับต้องหันกลับมามองกับเสียงที่ดังขึ้นเมื่อครู่ เขาไม่คิดว่ากอล์ฟจะตกลงมาง่ายๆ แบบนั้นตอนแรกใบหน้าหวานก็อดห่วงไม่ได้ จึงวิ่งเข้าไปหาร่างโปร่งที่นอนอวดโอยอยู่ แต่แล้ว......ไมค์ก็หัวเราะออกมา........
"ฮ่าๆๆๆๆๆ" เด็กหนุ่มเอามือปิดปาก
"โอ๊ยยย"
"ฮ่าๆๆ"
"นายขำอะไรเนี่ย!!! โอ๊ยยยยยยยยย เจ็บ!!!"
"ขำลิงมั้ง ฮ่าๆๆ"
"ลิงเหรอ!!!หยุดขำได้ไม๊ ช่วยฉันหน่อย" หน้าหวานค่อยๆประคองหน้าคมขึ้น แล้วพาคนที่กำลังเจ็บอยู่เดินไปทางโต๊ะหินอ่อนที่ลุกออกมาเมื่อครู่
"เป็นไงล่ะ อวดเก่งดีนัก"
"ก็เพราะนายนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันต้องตกลงมาแบบนี้เนี่ย!!!" กอล์ฟโวยวาย พร้อมทั้งซี้ดปากออกมา
"จะไปไอซียูเลยไม๊ครับ ร้องซะปานจะตายแล้วเนี่ย" ไมค์พูดประชดออกไป ทำให้คนที่กำลังนั่งดูแผลของตนหันหน้ามามองตาขวาง
"ไม่สงสารแล้วยังจะปากดี!!" ใบหน้าคมกระแทกเสียง
"ช่วยไม่ได้" แต่ก็อย่างว่า หน้าหวานก็ต้องหันมามองดูแผลของคนที่เจ็บอยู่
"นี่ถามจริงๆ เถอะ เจ็บมากไม๊"
"นายลองมาเป็นฉันซี่!!"
"เห้อออ นี่ถ้าเลือดตกยางออกจะไม่ว่าเลยนะ นี่แค่แผลถลอก เอะอะโวยวายอย่างกับโดนรถชน!!!" เด็กหนุ่มเลิกจ้องมองแผลของตน แล้วหันมาจ้องหน้าหวานแทน
"ปะะะะะ~~~" เสียงเข้มเอ่ยขึ้น
"ปะอะไร??"
"ไปจากที่นี่ไง" หน้าหวานตาโต
"เห้ย!!" กอล์ฟลากมือไมค์แล้วลุกออกไป ด้วยท่าทางของตนที่ยังขากระเผลกอยู่(สะกดถูกไม๊เนี่ย555+ หยวนๆละกัน)
"นายทำบ้าอะไรของนาย เมื่อกี้ก็จะข่มขืน แล้วนี่จะทำอะไรอีก"
"อยากรู้เหรอ" กอล์ฟหันมาเลิกคิ้วใส่
"แค่ถาม.................แต่ไม่อยากรู้" หน้าหวานพูดน้ำเสียงนิ่ง
"งั้นก็ไม่บอก!!"
"ก็ไม่ต้องบอก!!"
"................................พาหนีก่อนแต่ง" ไมค์กระตุกมือกอล์ฟทันทีที่สิ้นเสียงเข้ม
"ไอ้โรคจิตกำลังสองงงงงงงงงง!!!!!!!" กอล์ฟยิ้มหน้าแป้นแล้นให้ไมค์ เขาไม่มีทีท่าที่จะโกรธกับคำพูดที่หน้าหวานเพิ่งพูดออกมาแต่อย่างใด แถมยังจูงมือหน้าหวานเดินต่อไปอีก
กอล์ฟพาไมค์เดินมาเรื่อยๆ จนเห็นพันธุ์ไม้ที่เลื้อยล้อมรอบรั้วมหาวิทยาลัยจนรก ถ้าคนที่ไม่สังเกตว่าใต้ไม้ที่เลื้อยอยู่นั้นมีอะไรคงจะเดินผ่านไปโดยไม่รู้สึกอะไรเลย แต่กับเด็กหน้าหวานคนนี้ เพียงเวลาแค่เสี้ยววินาที เขาก็มองอออกแล้วว่า รั้วนั้นมัน.........
"เอ.........รั้วมันโดนตัดออกนี่นา" ไมค์พูดออกมาเบาๆ
"หาาาาาาาาาาาาาาา!!!นายรู้ได้ไงเนี่ย!!!" กอล์ฟมีท่าทีตกใจมาก ที่ไมค์รู้ว่ารั้วนั้นโดนตัดออก เพราะเขากับเพื่อนเป็นคนช่วยกันตัดไว้เอง
"ตกใจขนาดนั้น??" ไมค์ถามร่างโปร่งที่ยังคงจูงมือเขาแล้วเดินไปใกล้ๆ รั้ว
"ก็ปกติมันไม่เคยมีคนรู้นี่นา.......นายนี่มันมีเลเซอร์อยู่ที่ตารึเปล่า" กอล์ฟปล่อยมือบางออก แล้วก้มตัวลงไป
"เลเซอร์ตรวจจับอะไรครับ?? ตรวจหารั้วที่โดนตัดเหรอ ไอ้บ้า!!"
"แล้วนายมาด่าฉันทำไมเนี่ย!!"
"ก็มันเห็นอยู่โทนโท่"
"ตาดีจริงๆ เอาล่ะๆ ไปได้แล้ว" กอล์ฟเดินอ้อมมาข้างหลังไมค์ แล้วค่อยๆผลักร่างบางออกไป แต่.......
“ฉันบอกว่าจะกลับกับนาย แต่ไม่ได้บอกว่าจะโดดเรียนเลยนะ!”
“where is a where where ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปเถอะ วันเดียวฉันสัญญา”
"นายจะโดดจริงๆเหรอ" มีเสียงขัดเอาไว้
"เอ๊า!! จะออกจากเขตมหาวิทยาลัยแล้ว!! ยังจะถามอีก"
"เอาจริงอ่ะ"
"ฮื่มมมมมมมมม!!!!!!! จริง!!" กอล์ฟเริ่มใส่น้ำเสียง
(เอาวะเป็นไงเป็นกัน เกิดมาเคยโดดเรียนที่ไหน)
เด็กหนุ่มหน้าหวานทำท่าครุ่นคิดก่อนที่จะค่อยๆ มุดออกไปตามแรงผลักของร่างโปร่งด้านหลัง ในที่สุดเขาทั้งสองคนก็ออกมาจากมหาวิทยาลัย กอล์ฟเดินนำหน้าไมค์ไป แล้วส่งสัญญาณให้หน้าหวานเดินตามไป ร่างโปร่งหยุดอยู่ที่รถยี่ห้อ bmw คันหนึ่ง
"ขึ้นรถสิ" กอล์ฟบอกไมค์
"ก็นายยังไม่ได้เปิดรถเลย จะให้ฉันขึ้นไปนั่งได้ยังไง" ไมค์งงกับสิ่งที่กอล์ฟบอก
"ทำไมต้องเปิด"
"นี่นายกำลังทำให้ฉันงงนะ"
"นายก็เหมือนกัน"
"โอ๊ย!! อะไรของนายฮะกอล์ฟ! นี่ฉันยอมโดดมากับนายก็บุญแล้วนะ"
หนุ่มหน้าคมเดินไปข้างๆรถ BMW แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตนเอง เขาหยิบเอากุญแจหนึ่งดอกออกมาแล้วไขเข้าไปที่รถมอร์เตอร์ไซด์คันข้างๆ
"เห้ย!!!นายทำอะไรอ่ะ จะขโมยรถเขาเหรอ" ไมค์ถอยห่างออกมาจากร่างโปร่งข้างๆตน
"รถเขา??รถใคร??"
"แล้วนายจะไปไขรถคนอื่นทำไม"
"รถคนอื่น?? นี่นาย....เข้าใจผิดอะไรรึเปล่า ก็นี่มันรถฉัน!!" กอล์ฟหยิบหมวกกันน็อกหน้ารถออกมา แล้วโยนไปให้ไมค์
"รถนาย?? ให้ตายเถอะ"
"อะไร?.......ใส่ซะ" กอล์ฟหยิบหมวกอีกใบออกมาแล้วสวมเข้าที่ศีรษะตนเอง ร่างโปร่งขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซด์แล้วสตาร์ทรถ
"โธ่เอ๊ย ดีกรีเป็นถึงหนุ่มฮอตของมหา'ลัย นึกว่าจะขับรถยุโรป แล้วนายให้สาวๆของนายขึ้นรถมอเตอร์ไซด์เนี่ยนะ"
"สาวๆ? เห้อออออ พวกนั้นน่ะให้นั่งจักรยานด้วยก็ดีแล้ว ไม่เคยให้ซ้อนท้ายหรอก"
"เฮอะ ไม่อยากจะเชื่อ" หลังจากที่ไมค์สวมหมวกกันน็อกเสร็จ ก็ขึ้นไปนั่งซ็อนข้างหลังกอล์ฟ
"ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ จับดีๆนะ ฟีโน่คันนี้คนพิเศษเท่านั้นถึงจะขึ้นได้อิอิ ^____^" กอล์ฟฉีกยิ้มแล้วเริ่มขับมอเตอร์ไซด์ออกไปจากบริเวณนั้น ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างหลังตอนนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ด้วยคำเพียงแค่คำเดียวที่ร่างโปร่งพูดออกมา
คนพิเศษ
เหนื่อยมากกกกกกก วางแพลนตอนหน้าไว้แล้ว
ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามมากๆนะ ^_______^
ขอโทษที่มาอัพช้าด้วย
ตอนต่อไปคงไม่ช้าขนาดนี้
พรุ่งนี้เปิดตัวพรีเซนเตอร์ไอโมบายคนใหม่แล้ว
อยากดูโฆษณา อิอิ
ความคิดเห็น