คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : GoodBye 1
มาอัพต่อแล้วคร้าบบบบบบบบบบ
รอนานรึเปล่า 555+ ช่วงนี้การบ้านข้าพเจ้าเยอะมากมาย
ไม่ค่อยมีเวลาอัพเลย อ่านให้สนุกนะ
ความเดิมตอนที่แล้ว
ไมค์แกล้งตักโจ๊กที่อยู่ในชามออกมาหนึ่งช้อนแล้ววนมือของตนไปรอบๆ จมูกของกอล์ฟ
"อื้ออออออออ" กอล์ฟค่อยๆ ส่งเสียงและลืมตาขึ้นมา
"โจ๊กร้อนๆได้แล้วนะคร้าบบบบบบบ ตื่นซะทีคุณชาย" ไมค์ประชดโดยการพูดเพราะใส่กอล์ฟ
"ฉันหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย" กอล์ฟยกมือขาวทั้งสองข้างมาขยี้ตาของตน
"หืม..ก็เมื่อกี้นายคุยๆ กับฉันอยู่ก็หลับไปซะอย่างนั้น แค่ไม่ถึง 10 นาทียังมีมานะในการหลับนะ" หลังจากที่ไมค์พูดจบ เขาก็เอามือทั้งสองข้างของตนเอง ไปประคองตัวกอล์ฟให้ลุกขึ้นมาในท่านั่ง
"แย่จังเนอะ เมื่อวานฉันยังเป็นคนที่ประคองนายให้ลุกขึ้นมาอยู่เลย แต่วันนี้ กลับเป็นนายซะงั้นที่ต้องมาประคองฉัน" กอล์ฟพูดพร้อมมองตาไมค์
"ก็แน่ล่ะสิ ถ้าฉันไม่ได้ไม่สบายน่ะนะ แข็งแรงจะตาย ไม่เหมือนนายหรอก”
"เห้อ....เอาเถอะ เดี๋ยวนายก็จะกลับบ้านแล้วใช่มั้ย"
"บะ...บ้าเหรอ ก็รอให้นายหายก่อนสิ" ไมค์ตอบแบบเก้ๆกังๆ เพราะที่จริงแล้ว เขาก็อยากอยู่ที่นี่จนกว่ากอล์ฟจะไล่ให้เขากลับไปน่ะสิ
"แต่ฉันว่า นายกลับบ้านไปก่อนก็ดีนะ ครอบครัวนายเป็นห่วงแย่แล้วป่านนี้น่ะ"
"เมื่อกี้คุณแม่ของฉันโทรแล้วล่ะ ฉันบอกท่านไปแล้วว่า ฉันจะกลับบ้านช้าหน่อย แล้วก็บอกเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดไปแล้วด้วย มา..มา นายกินโจ๊กก่อนดีกว่า เดี๋ยวมันจะหายร้อนกันพอดี"
ไมค์ค่อยๆ ตักโจ๊กที่อยู่ในชามหนึ่งช้อน แล้วเอามือข้างซ้ายรองมือข้างขวาที่ถือโจ๊กอยู่ เพราะเขากลัวว่าโจ๊กอาจจะหกได้
"จะกินป่ะ เร็วๆหน่อยสิ เมื่อยนะ" ไมค์บ่นกอล์ฟที่ตอนนี้กำลังเหม่อลอยอยู่
"นาย...นายจะป้อนฉันเหรอ อันที่จริงฉันกินเองก็ได้นะ"
"ช่างมันเหอะน่า เร็วๆ ก่อนที่ฉันจะหมดอารมณ์ นายเนี่ยโชคดีมากเลยนะที่มีฉันคอยดูแลเนี่ย เพราะปกติฉันเคยดูแลใครซะที่ไหนล่ะ" ไมค์เผลอพูดความลับของตนออกมาเป็นครั้งที่สอง ทำเอาเจ้าตัวถึงกับหูร้อนขึ้นมาทันที
"...."
"...." ตอนนี้ทั้งห้องมีแต่ความเงียบเข้ามาปกคลุม ไม่มีใครพูดขึ้นก่อนเลยหลังจากที่ไมค์พูดจบ กอล์ฟอมยิ้มแล้วระเบิดหัวเราะออกมา
"ฮ่าๆๆๆๆๆ นายนี่ตลกจังนะไมค์ แค่นี้ก็ทำเป็นเขินไปได้"
"อะไรๆ ใครเขิน พูดให้มันดีๆนะ เร็วๆ อ้าปาก" ไมค์สั่งกอล์ฟให้อ้าปาก เพื่อที่จะป้อนโจ๊กที่อยู่ในมือของเขาลงไปในปากของกอล์ฟซะที
กอล์ฟอ้าปากออกตามคำสั่งของไมค์ เขาค่อยๆป้อนโจ๊กให้กอล์ฟ ไมค์ทำแบบนี้จนโจ๊กหมดถ้วย ในขณะที่เขากำลังป้อนโจ๊กนั้น ทั้งสองก็พูดคุยกันเหมือนคนที่สนิทกันมาเป็นเวลาหลายปี แต่ถ้าบอกกับผู้คนภายนอก ว่าทั้งสองคนนี้เพิ่งจะรู้จักกันเมื่อวาน คงจะไม่มีใครเชื่ออย่างแน่นอน
10 นาทีผ่านไป
"นายนี่กินเก่งแฮะ ถ้าเป็นฉันตอนไม่สบายนะ ไม่ถึงห้าคำก็อิ่มแล้ว นี่เล่นซะหมดจานเลย" ไมค์พูดพร้อมยิ้มๆ เพราะโจ๊กที่ตนเป็นคนซื้อให้คนป่วยกินนั้นหมดเกลี้ยงเลย
"อืม ก็บอกแล้วไงว่าฉันชอบกิน ขอบใจมากๆนะ ^__^"
"เหอะๆ ไม่เป็นอะไรหรอก เรื่องเล็กๆ" ไมค์ยกถาดขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องนอน
3 นาทีผ่านไป
"กอล์ฟ ฉันล้างจานให้นายหมดแล้วนะ : )" ไมค์หยิบถุงยาขึ้นมาแล้วเดินมาหากอล์ฟ
"เหรอ ขอบคุณมากๆเลย ถุงอะไรน่ะ" กอล์ฟถามไมค์ถึงถุงยาที่เขาถือมา
"ยาไง อ่ะ....." ไมค์หยิบยาออกมา 3 เม็ด แล้วยื่นให้กอล์ฟ
"ไม่ป้อนแล้วเหรอ ฮ่าๆ"
"จะเวอร์ไปๆ แค่ยา......เอ้ากินซะ จะได้หาย ฉันจะได้กลับบ้านซะที" หลังจากที่ไมค์พูดจบ กอล์ฟก็มีสีหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ใจจริงแล้ว เขาอยากให้ไมค์อยู่กับเขาจนกว่าเขาจะหายดี
"อืมจริงด้วย...ฉันจะได้หาย นายจะได้กลับบ้านซะทีนึง" กอล์ฟหยิบยาใส่ปากของตนแล้วดื่มน้ำตามลงไป
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องสีขาวนี้อีกครั้ง คราวนี้ไม่มีใครสบตาใคร ทั้งคู่ต่างก้มหน้า คนนึงหันไปอีกทาง อีกคนนึงก็หันไปอีกทาง ไม่มีทีท่าว่าใครจะเอ่ยปากขึ้นมาก่อนเลย สักพักกอล์ฟก็ค่อยๆเอื้อมมือของตนไปแตะที่มือของไมค์เบาๆ แล้วกุมจนแน่น หนุ่มหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่หน้าเข้มกว่า
"นายกลับบ้านได้แล้วล่ะไมค์ เดี๋ยวฉันก็หายแล้ว ขอบใจมากๆนะที่ซื้อข้าวซื้อยามาให้ฉัน ป่านนี้ครอบครัวนายคงคิดถึงนายแย่แล้ว"
"..."
"เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็เจอกันแล้ว ถ้าฟ้าลิขิตนะ อิอิ"
"..." ไม่มีเสียงตอบใดๆจากไมค์ เขายังคงจ้องหน้ากอล์ฟ แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา
"นี่นาย...."
"นายดูแลตัวเองได้จริงๆ เหรอ" ไมค์ทำสีหน้าเป็นห่วง
"จริงสิ ฉันไม่ได้เป็นโรคอะไรร้ายแรงซะทีไหนล่ะ ก็แค่ไข้หวัดธรรมดา"
"..."
".....ฮ้าวววววววว ฉันชักจะง่วงแล้วสิ ยาออกฤทธิ์เร็วชะมัด นายไปเถอะ"
"เอ่อ...ให้นายหลับก่อนแล้วกัน"
"ก็แล้วแต่นะ บาย เพราะฉันง่วงแล้ว^________^" กอล์ฟยิ้มกว้างก่อนจะหลับตาลงเขายังคงกุมมือไมค์ไว้แน่น คนที่ถูกกุมมือไว้ออกอาการสีหน้าแดงขึ้นมา
"กอล์ฟ....." ไมค์เรียกคนที่กำลังจะหลับ
"หืม...."
"หลับรึยัง"
"ก็.......กำลัง" กอล์ฟพูดออกมาทั้งๆที่ยังไม่ได้ลืมตา
"น่ะ...นายน่ะ มือ....นาย" ไมค์พูดตะกุกตะกัก กอล์ฟยิ้มแล้วลืมตาขึ้นมา เขาค่อยปล่อยมือหนาๆของตนออก
"ไม่มีอะไรแล้วนะ ฮ้าวววว ฉันง่วง" กอล์ฟหาวออกมาเป็นครั้งที่สอง
"อืม..." ในที่สุดกอล์ฟก็หลับไป ไมค์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ เตียงสีขาว
ไมค์นั่งมองใบหน้าของกอล์ฟอย่างพิจารณา เขาเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของกอล์ฟ
-หน้าคล้ายเราจริงๆเลย อยากได้นายมาเป็นพี่ชายจังแฮะ-
ในที่สุดไมค์ก็ตัดสินใจลุกออกจาเก้าอี้ที่ตนนั่งอยู่ แล้วเดินออกจากห้องไป เขาหันมามองกอล์ฟอีกครั้ง แล้วเอ่ยด้วยเสียงเบาๆว่า
"บายครับ ^____^"
ณ บ้านหลังหนึ่ง
ติ๊งต่องๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"โอ๊ย ใครกดออดรัวขนาดนี้นะ"
หญิงวัยกลางคน รีบวิ่งออกมาหน้าประตูบ้าน แล้วเขาก็ต้องตกใจ
"ไมค์!!!"
"แม่ฮะ เปิดประตูให้ไมค์หน่อยฮะ" ผู้เป็นแม่ไม่รอช้า รีบเปิดประตูบ้านออกทันที แล้วโผลกอดลูกชายที่เป็นที่รักของตน
"อื้ออออออ แม่ฮะ เบาๆก็ได้ครับ ไมค์ไม่ได้หายไปไหนนานเลย"
"แล้วทำไมไม่โทรมาหาแม่ล่ะลูก จะได้ให้คนไปรับ"
"ไม่เป็นไรหรอกฮะแม่ ใกล้แค่นี้เอง ไมค์ขอตัวก่อนนะฮะ เพลียมากเลย" ไมค์คลายกอดของตนออก แล้วรีบเดินเข้าบ้านไป
"อะไรกันนะลูกชายคนนี้"
4 ชั่วโมงผ่านไป
ก๊อกๆๆๆ
"ไมค์ ขอพ่อเข้าไปหน่อยได้มั้ยลูก" เสียงทุ้มดังลอดเข้ามาจากนอกประตู
"ครับ...เข้ามาสิฮะ"
ผู้เป็นพ่อของไมค์เดินเข้ามาด้านในห้อง แล้วนั่งลงบนเตียงอย่างคุ้นเคย ไมค์เดินตามเข้ามาแล้วนั่งตาม
"พ่อมีอะไรรึเปล่าฮะ" ไมค์เริ่มพูดกอ่น
"อืม...ไมค์ดูเพลียมากเลยนะ แล้วคนที่เขาช่วยไมค์ไว้หายแล้วเหรอ"
"ฮะ...ก็คงค่อยยังชั่วแล้วล่ะฮะ เขาเป็นคนให้ไมค์กลับมาเอง"
"เหรอ อืมมมม....แล้วไมค์ล่ะเป็นยังไงบ้าง"
"ไม่ได้เป็นไรแล้วฮะ ไมค์สบายดีแล้ว ไม่เชื่อดูเลย" ไมค์ยกแขนของตนเองขึ้นแล้วเบ่งกล้ามของตนให้ผู้เป็นพ่อดู
"ฮ่าๆๆ โอเคๆ"
"พ่อฮะ...คนที่เขาช่วยไมค์ไว้น่ะ เขาดูเก่งและแข็งแรงมากเลยนะฮะ ถึงแม้ว่าตัวของเขาจะเล็กกว่าไมค์ และที่สำคัญเขาหน้าเหมือนไมค์มากๆเลยฮะ"
"เหรอลูก เอ....พ่อชักอยากจะเจอเขาแล้วล่ะสิ"
"ครับ ไว้ถ้าเขาว่างแล้วไมค์จะพามาที่นี่แล้วกันนะฮะ เขาเรียนอยู่มหา'ลัยเดียวกับไมค์ด้วย"
"บังเอิญจริงๆเลย งั้นก็ดีน่ะสิ"
"แต่เขาดูแก่กว่าไมค์นะฮะ คงจะซักประมาณ 2 ปี" ชายวัยกลางคนอึ้งไปชั่วครู่
"2 ปีเหรอ"
"ฮะ ฮ้าววววว...พ่อฮะ ขอไมค์อยู่คนเดียวได้มั้ยครับ ผมง่วงมากๆเลย"
"เอาสิๆ งั้นพ่อไม่กวนล่ะนะ" พ่อของไมค์ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง ไมค์เดินไปล็อคประตู แล้วรีบเดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียง
"เอ...ลืมขอเบอร์ของกอล์ฟไว้สนิทเลยแฮะ ช่างมันๆ นอนดีกว่า ง่วงจริงเลยๆ" ไมค์เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่ตอนนี้ท้องฟ้าข้างนอกมืดสนิทแล้ว
"คุณกอล์ฟ คุณจะเป็นยังไงมั่งเนี่ย"
"เห้อออออ........อยากอยู่กับนายต่อจังเลยแฮะ มันมีความสุขบอกไม่ถูกเลย
“....................ฝันดีนะครับ พี่กอล์ฟ” ไมค์ยิ้มแล้วเอ่ยเสียงออกมาครั้งสุดท้าย ก่อนจะหลับตาลง
จบแว้ววววววววว โย่วววววว เป็นไงม่าง 555+
กำลังนั่งแต่งตอนหน้าอยู่
เราชื่อกู๊ฟนะ 555+ มันเป็นฉายา
ความคิดเห็น