คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ill
กลับมาแล้ว 555+ ขอโทษที่หายไปนานเลย
อ่านให้สนุกนะ
“ฮัลโหล”
(ไมค์ ทำไมเพิ่งเปิดมือถือ แล้วทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน รู้มั้ยว่าแม่กับพ่อ พี่ แล้วก็น้องเป็นห่วงมากแค่ไหน)
คำถามมากมายถูกเปล่งออกมาจากบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของไมค์)
“เอ่อ...แม่ฮะ คือว่า...ใจเย็นๆก็ได้ครับ”
(จะให้แม่ใจเย็นได้ยังไงหา!! ลูกชายแม่หายตัวไปคืนนึงนะ จะให้แม่ใจเย็นได้ยังไง แล้วทำไมเมื่อคืนไม่เปิดมือถือ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน โอเครึปล่า)
“เห้อ...เมื่อคืนไมค์เพลียฮะ เลยปิดมือถือ ตอนนี้อยู่ที่คอนโดฯใกล้ๆบ้านฮะ แล้วก็โอเคครับ”
(คอนโนฯ คอนโดฯที่ไหนไมค์)
“ฮะ...คือฟังไมค์อธิบายนะ เมื่อคืนไมค์มีอุบัติเหตุนิดหน่อย แล้วมีคนช่วยไมค์ไว้ฮะ”
(อุบัติเหตุอะไรไมค์ เป็นอะไรมากรึเปล่า)
“เห้ออ...ไมค์ไม่เป็นอะไรมากฮะ มีอะไรอีกมั้ยครับแม่”
(เดี๋ยวแม่ไปรัยนะไมค์ อยู่คอนโดฯไหน)
“ไมค์ยังกลับไม่ได้ฮะ”
(เอ๊ะ!!!ทำไมล่ะ)
“ก็ตอนนี้คนที่เขาช่วยไมค์ไว้ ตัวเขาร้อนจี๋เลยฮะ คงจะไม่สบาย ไมค์ว่าจะอยู่ดูแลเขาจนกว่าเขาจะฟื้น เพื่อเป็นการตอบแทนที่เค้าช่วยไมค์ไว้น่ะครับ”
(เวรกรรมเลย เห้ออ แล้วจะให้แม่ทำยังไงล่ะไมค์ เอางี้แล้วกันลูก ถ้าเขาฟื้นเมื่อไหร่ไมค์โทรมาหาแม่เลยนะ แม่จะได้ให้คนไปรับกลับบ้าน วันนี้ยังไม่ต้องไปเรียนก็ได้)
“ฮะ ไมค์คงไม่ไปแล้วครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะฮะแม่”
หลังจากเด็กหนุ่มพูดจบ เขาก็กดปุ่มโทรศัพท์ทิ้งทันที โดยไม่รอให้ผู้เป็นแม่พูดตอบโต้กลับมาอีก
แค่กๆๆๆๆ
เสียงไอจากชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง ทำให้ไมค์ต้องหันกลับไปมองต้นเสียงที่ดังออกมา เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกหนึ่งครั้งและเอามือเสยผมของตนขึ้น
"ฉันจะทำยังไงกับนายดีเนี่ย"
ไมค์ล้มตัวลงไปนั่งบนเตียงสีขาวที่มีคนอีกร่างนึงนอนอยู่ เขาเอามือไปปัดผมและแตะหน้าผากของคนที่ตัวเล็กกว่าเบาๆ
"ตัวร้อนมากๆเลย งั้นก็คงต้องไปซื้อยามาให้กินแล้วสินะ"
แค่กๆๆๆๆ
เสียงไอของกอล์ฟยังคงดังออกมาเป็นระยะๆ ทำให้ไมค์อดเป็นห่วงไม่ได้ เขารีบไปไฟแล้วเดินออกไปจากห้องนอน เพื่อที่จะไปซื้อยาให้คนบนเตียงกิน
"กอล์ฟ วันนี้นายดูเหนื่อยๆนะ โทรมไปเลย งานเยอะเหรอ"
"อืมใช่ วันนี้งานเยอะมากเลยล่ะ พรุ่งนี้ก็เยอะ ฉันต้องอยู่ทำโครงงานกับเพื่อนถึงสามทุ่มเลย นายคงต้องเดินกลับบ้านคนเดียวแล้วนะพรุ่งนี้ ฮ่าๆๆ" กอล์ฟหัวเราะชอบใจเลยโดนคนที่ตัวสูงกว่าตบหัวไปหนึ่งที
"โอ๊ยยยยย!! นายตบหัวฉันทำไมเนี่ย ฉันแก่กว่านายนะ หัดรู้กาลเทศะซะบ้างซี่!!"
"ฉันไม่สนหรอก ว่านายจะแก่กว่าหรืออ่อนกว่า เดี๋ยวก็รู้ แน่จริงวิ่งตาามฉันให้ทันสิ" ว่าแล้ว ไมค์ก็วิ่งหนีกอล์ฟห่างออกไป
"นายจะทำบ้าอะไรของนายน่ะไมค์!!" กอล์ฟตะโกนไล่หลังคนที่วิ่งหนีตนอยู่
"วิ่งตามฉันให้ทันเดะ!"
กอล์ฟไม่ยอมแพ้ เขาวิ่งตามชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขา ไมค์หยุดวิ่งแล้วหันมาหากอล์ฟ เขาทำท่าล้อเลียน
"ช้าจริงๆเลยพ่อคุณ แก่กว่าก็แบบเนี้ย ก๊ากกกกก"
"เห้ย!!!! ไมค์ระวัง!!!!!" กอล์ฟหยุดวิ่ง เขาตะโกนเต็มที่เพื่อให้คนที่กำลังล้อเลียนเขาอยู่ได้สติ รถบรรทุกคันใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงกำลังมุ่งหน้ามาทางไมค์
แปร๊นๆๆๆๆๆ
"ไมค์!!!!!!!!!!!!!!"
แสงสีขาวค่อยๆดับลง ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาพร้อมใบหน้าและร่างกายที่ชื้นเหงื่อ กอล์ฟหอบแหกๆด้วยความเหนื่อยล้าจากฝันที่ไม่ค่อยดีนัก เขามองไปรอบๆห้อง
"เห้อออ.....ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอพิชญะ" เขาค่อยๆประคองร่างของตนเองลุกขึ้นจากเตียงสีขาว
"แล้วทำไมต้องฝันถึงหมอนั่นด้วยเนี่ย" ทันใดนั้น คนที่เขาเพิ่งฝันเห็นเมื่อครู่ก็เดินเข้ามาพร้อมถุงพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือ ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามายิ้มให้กอล์ฟ
"ตื่นแล้วเหรอ แล้วทำไม เหงื่อนายแตกขนาดนั้นล่ะ"
ไมค์วางถุงที่ตนเองถือมาลงบนโต๊ะข้างๆ เตียงนอน เขาเดินมาหาคนที่ตัวเล็กกว่าที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง
"แค่กๆ ทำไมนายไม่ไปเรียนล่ะไมค์ นี่มันสายแล้วนะ" กอล์ฟเอ่ยขึ้น ในขณะที่ไมค์กำลังลากเก้าอี้ข้างเตียงนอนมานั่งข้างๆกอล์ฟ
"ฉันจะไปเรียนได้ยังไง นายป่วยอยู่นะ"
"มันไม่เกี่ยวกันเลย ฉันป่วย แค่กๆ ก็จริง แต่นายต้องไปเรียนนะ"
"นี่!! ฉันรู้จักการตอบแทนบุญคุณคนนะ จะให้ฉันปล่อยคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อวาน ให้นอนจมความป่วยอยู่แบบนี้น่ะเหรอ?" ไมค์เถียงตอบกลับไปแบบไม่ต้องใช้เวลาคิดมากนัก
"มันก็จริง แค่กๆ แต่นายน่าจะเห็นเรื่องเรียนสำคัญที่สุดนะ แค่กๆ"
"ขอบคุณซักคำน่ะมีมั้ย ยังจะมาทำอวดเก่งกับฉันอีก คนเรา!!อุตส่าห์เป็นห่วง ออกไปหาข้าวหายามาให้กิน" ไมค์เผลอพูดออกไปแบบไม่รู้ตัว ทำเอาคนที่อยู่บนเตียงถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว
"ฮ่าๆ นายเป็นห่วงฉันด้วยเหรอไมค์ เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานเองนะ"
"ฮึ!! จัดการเอาเองแล้วกัน ฉันจะไปอาบน้ำ จะได้กลับบ้านซะที เชิญอวดเก่งคนเดียวให้สบายใจเถอะ คุณกอล์ฟ!!!" ไมค์ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตะพรึดตะพั่ดออกไป แต่ถูกมือบางๆคว้าไว้
หมับบบบบบ
"เอ่อ...ฉันขอโทษนะ ขอบใจมากๆเลยที่นายเป็นห่วงฉันแบบนี้ ฉันไม่ได้รับความรู้สึกแบบนี้มานานถึงสี่ปีกว่าๆแล้ว คือมันไม่ชินน่ะ ฉันขอโทษนะ" กอล์ฟเอ่ยเสียงเรียบปนรู้สึกผิดไมค์หันมาสบตากับกอล์ฟเข้าอย่างจัง
"..."
-ตานาย...มันดูเศร้าจังเลย-
"ไงล่ะ ทีงี้ทำมาเป็นขอโทษ นายน่ะ นอนรอก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำแล้วจัดการเอาอาหารให้นายกิน" ไมค์พูดประชดออกไป แต่ที่จริงแล้ว จิตใจของเขาไม่ได้คิดแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย เขากลับรู้สึกดีที่กอล์ฟเรียกเขาไว้
"รออาบน้ำเสร็จเลยเหรอ ฉันก็หิวตายพอดีสิ"
"..."
"นายช่วยจัดการให้ฉันก่อนไม่ได้เหรอ แล้วค่อยไปอาบน้ำ" กอล์ฟทำหน้าขอร้อง ทำเอาไมค์ถึงกับต้องหันหน้าหนีไปอีกทาง
-ให้ตายสิ...นายทำแบบนี้ก็เป็นเหรอ-
"เห้อออ...เรื่องมากจริงๆเลย ก็ได้ๆ" ไมค์เดินไปยังโต๊ะที่ตนวางถุงหลายถุงไว้เมื่อครู่
"นายซื้ออะไรมาให้ฉันน่ะไมค์" กอล์ฟเอ่ยถามขณะที่ไมค์กำลังหยิบถุงทั้งหมดขึ้น
"สเต๊กปลาแซลม่อนมั้ง!!!"
"แค่กๆๆ โอ้โห หรูแฮะ"
"นี่นายจะบ้ารึไง ใครจะซื้อมาให้นายกินฮะ นี่มันเพิ่งกี่โมง ห้างยังไม่เปิดหรอก แต่ถึงเปิด ฉันก็ไม่ซื้อมาให้นายกินอยู่ดี"
"แล้วอะไรล่ะ"
"โจ๊ก!!"
"โจ๊กเหรอ โอ้โห นั่นก็ของโปรดของฉันเลยนะ" กอล์ฟอมยิ้ม ทำเอาอีกคนที่กำลังจะถือถุงออกไปข้างนอกกึงกับต้องยิ้มตาม
"ของโปรดของนายจริงๆเหรอ" ไมค์ทำสีหน้าจริงจัง
"ใช่สิ โจ๊กนี่แหละของโปรดของฉันเลย ขอบใจมากๆนะ ^__^" ไมค์ดีใจที่โจ๊กที่เขาซื้อมานั้นเป็นของโปรดของกอล์ฟ เขารู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก
"ร่ะ เหรอ ไม่เป็นไร กอล์ฟ"
"........"
"ฉันว่านายไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ ระหว่างที่ฉันกำลังจัดการโจ๊กให้นายน่ะ"
".........."
"กอล์ฟ...."
"..........." ไร้เสียงตอบรับจากคนที่ไมค์กำลังคุยด้วย หนุ่มหน้าหวานหันมามองทางเตียงสีขาวที่กอล์ฟนอนอยู่
"เอ้า!! หลับไปแล้ว อะไรกันเนี่ย" ไมค์ส่ายหัวแล้วเดินออกไปจากห้องนอน
5 นาทีผ่านไป
ไมค์ถือถาดอาหารมา พร้อมกับควันและกลิ่นที่หอม ชวนน่ารับประทานของโจ๊กร้อนๆที่อยู่ในชาม และของขบเคี้ยวอย่างอื่นที่อยู่ในถาดเดียวกัน ไมค์วางถาดอาหารลงบนโต๊ะ แล้วค่อยๆลากโต๊ะนั้นมาใกล้ๆ เตียงที่กอล์ฟนอนอยู่ ไมค์สกิดเบาๆที่ตัวกอล์ฟ
"ตื่นได้แล้ว แค่นี้นายยังหลับเลยอ่ะ ตื่นๆๆ โจ๊กมาแล้วนะ"
"อื้มมมมมม"
ไมค์แกล้งตักโจ๊กที่อยู่ในชามออกมาหนึ่งช้อนแล้ววนมือของตนไปรอบๆ จมูกของกอล์ฟ
"อื้ออออออออ" กอล์ฟค่อยๆ ส่งเสียงและลืมตาขึ้นมา
หลายคำถามที่คนถามเข้ามาเลย
ว่ากอล์ฟหรือไมค์ใครเป็นเคะหรือเมะ 55+
เดี๋ยวก็รู้ ติดตามดูตอนต่อไปเรื่อยๆๆ
ความคิดเห็น