คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Miss
ขอให้อ่านให้สนุกนะง้าบบบบบบบบบบบบ
“ฉันชื่อไมค์ ตานายแล้ว”
“อืม ไมค์เหรอ ฉันชื่อกอล์ฟนะ”
“แล้วทำไมเมื่อวานนายถึงกลับบ้านดึกขนาดนั้นล่ะ ทางนี้น่ะ พอตกดึกแล้วมันอันตรายมากๆเลยนะ” กอล์ฟถามออกมาด้วยความสงสัยบวกเข้ากับเป็นห่วงนิดๆ
“ก็วันนี้ฉันเลิกเรียนดึกไง บ้านฉันมันก็ต้องไปทางนี้เท่านั้นล่ะ ไม่ทางอื่นไม่ได้เลย”
“แล้วไม่มีรถไปรับไปส่งเลยเหรอ ท่าทางนายออกจะดูคุณหนูนะ”
“นี่!! ฉันโตแล้วนะ แล้วก็ไม่ใช่คุณหนูด้วย ฉันก็อยากจะไปไหนมาไหนแบบเด็กคนอื่นๆบ้าง ไม่ต้องมีคนมาคอยรับคอยส่ง แล้วทำไมเมื่อคืนนายไปอยู่แถวนั้นล่ะ” ไมค์ย้อนถามกลับบ้าง
“ฉัน...ออกไปดูดาว”
“นายจะบ้ารึไง เมื่อกี้นายยังบอกอยู่เลยว่าแถวนั้นอันตรายนะ แล้วนายออกไปดูดาวอะไรแถวนั้น”
“ก็ฉันคิดถึงพ่อกับแม่นี่นา”
“แล้วพ่อแม่นายไปไหนล่ะ” ไมค์เอ่ยถาม สีหน้าของกอล์ฟเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“…” กอล์ฟเงียบ ตอนนี้เขาเหม่อลอยออกไปหน้าต่าง
“แล้วทำไมนายถึงอยู่ที่นี่คนเดียว” ไมค์ยังคงดื้อรั้นและถามต่อไป
“คือว่า....ฉันอยู่คนเดียวมานานแล้วล่ะ พ่อกับแม่ของฉันจากฉันไปได้ 4 ปีแล้ว พวกท่านประสบอุบัติเหตุ” กอล์ฟพูดออกมาด้วยท่าทางสีหน้าเศร้าๆ ซึ่งไม่ค่อยออยากจะบ่งบอกสิ่งนี้นัก
“…”
“…”
“เอ่อ...ฉันเสียใจด้วยนะ” ไมค์กล่าวน้ำเสียงอ่อนโยน
“.....ฉันต้องขอบคุณ...........พวกท่านมากๆเลย ที่อดทนเลี้ยงฉันมาได้ถึงทุกวันนี้ ทั้งๆที่....” ผู้เล่าเรื่องเริ่มน้ำตาคลอ
“น่ะ...นาย...ทำไมล่ะ ก็นายเป็นลูกของพวกเขานะ” ไมค์ตกใจนิดๆ ที่เห็นน้ำใสๆคลออยู่ที่ดวงตาของกอล์ฟ
“จริงๆแล้ว...ฉัน”
“....”
“ฉันน่ะเป็น.............เด็กกำพร้า” ในที่สุดน้ำตาก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของกอล์ฟ เขาไม่เอะใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้เล่าเรื่องราวของตนที่ปิดบังมานานกับคนที่เพิ่งรู้จัก ทั้งๆเองที่ เพื่อนที่สนิทที่สุดของเขา ก็ยังไม่รู้เรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ
ไมค์ค่อยพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ เขาอยากจะปลอบคนตรงหน้าเหลือเกิน แต่มันทำไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน
-นายอย่าร้องไห้เลยนะ ทำไมฉันถึงได้รู้สึกผูกพันธ์กับนายขนาดนี้นะ-
“ฮึก...นายอย่าคิดมากไปเลย รีบไปอาบน้ำเถอะ พรุ่งนี้นายต้องไปเรียนด้วยหนิใช่มั้ย??” กอล์ฟสะอื้นออกมา เขาพยายามข่มน้ำตาตนเองเอาไว้
“อืม ก็ได้”
“คืนนี้นอนที่นี่ก่อนก็ได้ แล้วพรุ่งนี้นายค่อยกลับบ้านของนาย”
“แล้วนายไม่เรียนเหรอ”
“เรียน...”
“เรียนที่ไหน”
“มหา’ลัย....xxx”
“เอ๋?? ที่เดียวกับฉันเลยหนิ ทำไมฉันไม่เคยเห็นนายเลยล่ะ” ไมค์ถามออกมาด้วยความสงสัย ตัวเขาเองนั้นทั้งตกใจ ทั้งดีใจ ที่ตกใจเพราะว่าทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นคนตรงหน้าเขาเลยสักครั้ง และที่ดีใจก็คือ เขามีเพื่อนใหม่อีกคนนึงแล้ว
“นายก็เรียนที่นั่นเหรอ??...นั่นน่ะสิ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลยล่ะ”
“แล้วนายเรียนอยู่ปีอะไร” ไมค์เอ่ยถาม
“ปี 2” กอล์ฟตอบเสียงเรียบ
“ฉันเรียนปี 1 งั้นนายก็เป็นรุ่นพี่ฉันน่ะสิ”
“อืมเหรอ...นายไปอาบน้ำเถอะ^ ___^” กอล์ฟตอบยิ้มๆ พร้อมบอกให้คนตรงหน้าไปอาบน้ำ
ไมค์ไม่พูดแต่พยักหน้ารับแทน เป็นเชิงว่าตกลง
“โอ๊ยยยยยยยยยยยย” เขาลืมตนเองไปแล้วว่าเพิ่งโดนซ้อมมาอย่างหนัก จึงคิดจะลุกขึ้นโดยที่ไม่คิด กอล์ฟหันมาหาเสียงร้อง
“นายเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย!!??” เขาเดินเข้ามาหาไมค์อย่างเร็ว ในขณะที่เขากำลังพยุงตัวไมค์นั้นเขาเกิดพลาดสะดุดขอบเตียงและชายกางเกงของตนเอง แล้วล้มลงไปทับคนที่นอนอยู่ (คนแต่ง : มุกนี้อีกแล้ว 555+ จุดเริ่มต้นของความรัก)
ตอนนี้หน้าของเขาทั้งสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึง 5 ซม. กอล์ฟจ้องเข้าไปในนัยตาของไมค์ เขารับรู้ถึงสัมผัสบางอย่างแต่แค่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร
-ทำไมฉันถึงรู้สึกดีกับนายอย่างนี้นะไมค์-
“นี่นาย...จ้องหน้าฉันทำไม>///< ลุกออกไปได้แล้ว” หูของคนที่โดนทับอยู่ตอนนี้มันมีสีแดงมากจนกอล์ฟรู้สึกได้ ไมค์กลัวว่าคนตรงหน้าจะสังเกตเห็นสีหูของเขา จึงพยายามหลบหน้าแล้วบอกให้กอล์ฟลุกออกไป
“ฮ่าๆ โอเคๆ ลุกแล้วๆ นายไปอาบน้ำได้แล้วนะ ช่วงนี้ก็ระวังหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวอาการมันจะกำเริบ เดี๋ยวฉันหยิบผ้าขนหนูให้” กอล์ฟหัวเราะออกมา
ในที่สุดกอล์ฟก็ลุกออกจากตัวไมค์ เขาเดินไปทางตู้เสื้อผ้าของตน แล้วจัดแจงหยิบเสื้อผ้าชุดนอนของตนออกมาให้ไมค์ เพื่อที่จะได้สวมใส่ ตอนที่เขากำลังจะปิดประตูตู้นั้น เขาเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์ของคนอีกคน เขาหันไปมองไมค์ที่กำลังหันไปมองทางหน้าต่าง
-ขอเสียมารยาทหน่อยแล้วกัน-
เขาเปิดกระเป๋าสตางค์ของไมค์ออกดู สิ่งแรกที่มองเห็นคือ บัตรประชาชน
พิรัชต์ นิธิไพศาลกุล
19 ธันวาคม 2532
-ชื่อเพราะดีนี่!!พอพานเหมือนกันเลย-
“อ่ะ” กอล์ฟยื่นผ้าขนหนูสีขาวให้ไมค์
“ขอบใจนะ แล้วห้องน้ำนายอยู่ทางไหนล่ะ” กอล์ฟชี้นิ้วมือไปทางด้านขวา ไมค์เดินตามทิศทางที่อีกคนชี้ และก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องน้ำไปนั้น เขาก็ต้องสะดุดกับคำพูดที่กอล์ฟพูดออกมา
“ไมค์...
นายรู้รึเปล่า
ว่าเมื่อกี้น่ะ หูของนาย
มันแดงจนสีของมะเขือเทศต้องยอมแพ้เลยนะ”
กอล์ฟหันหลังพูดให้ไมค์แล้วเดินออกจากห้องนอนของตนไป ปล่อยให้คนที่กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ หน้าแดงขึ้นมาแบบไร้สาเหตุ
-ก็คนมันอายเป็นนะจะไม่ให้แดงได้ไงล่ะ-
ทางด้านกอล์ฟที่เดินออกจากห้องนอนนั้น เขาเดินมานั่งลงตรงโซฟาสีขาวสะอาดในห้องนั่งเล่น
“ทำไมฉันถึงได้รู้สึกพิเศษกับหมอนั่นแบบนี้นะ ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันแท้ๆ แล้วใบหน้าของหมอนั่นทำไมถึงได้คล้ายกับเราแบบนี้ล่ะ” คำถามหลายอย่างพุ่งเข้ามาในหัวสมองของกอล์ฟอย่างรวดเร็วและหลากหลาย
“เห้อ~~~....ช่างมันเถอะ ตี 3 แล้วนี่นา นอนดีกว่า..........” พูดเสร็จ กอล์ฟก็จัดแจงที่ทางบนโซฟาแล้วล้มตัวลงไปนอน
30 นาทีผ่านไป
ทางด้านไมค์ที่อาบน้ำเสร็จ เขาก็ต้องตกใจที่ออกมาแล้วพบแต่ความว่างเปล่าในห้อง เขาเดินมาที่เตียง และเดินไปยังห้งนั่งเล่น กวาดสายตาไปรอบๆ แล้วก็สะดุดกับร่างๆนึง ที่นอนอยู่บนโซฟาสีขาวสะอาด
“เห้ย!! ทำไมไปนอนตรงนั้นล่ะ” ไมค์เดินมาทางกอล์ฟที่นอนหลับอยู่บนโซฟาพลางเช็ดผมของตนไปด้วย
“กอล์ฟๆ ตื่นสิ ไปนอนบนเตียง เดี๋ยวฉันนอนโซฟาเอง”
“อื้อออออออ....นายไปนอนเตียงเถอะ ปกติฉันก็ไม่ค่อยได้นอนบนเตียงอยู่แล้ว” กอล์ฟตอบออกมาเบาๆ
“แต่ว่านายเป็นเจ้าของบ้านนะ........นี่นาย........” ไมค์สังเกตเห็นน้ำตาของกอล์ฟที่ไหลออกมาเป็นทาง และตาที่แดงก่ำ
“ไปนอนได้แล้ว มันดึกแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นไม่ไหวหรอก!!” กอล์ฟพูดเสียงดัง
“ก็ได้ นายนอนนี่แน่นะ”
“อืม”
-ฝันดีนะ ไอ้คนตัวใหญ่-
-ราตรีสวัสดิ์นะกอล์ฟ-
กอล์ฟหันไปมองไมค์ว่าเดินเข้าห้องไปรึยัง เขาลุกขึ้นมานั่งอีกรอบ และหยิบกระดาษทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก ค่อยๆซับน้ำตาของตนเบาๆ
“เราต้องไม่ทำปฏิกิริยาอ่อนแอให้หมอนั่นเห็นอีกเด็ดขาด”
ไมค์ค่อยๆล้มตัวลงนอนช้า เพราะเขาคิดว่า ถ้าล้มตัวลงไปนอนเร็วและแรงคงจะเจ็บแบบเมื่อกี้อีกแน่นอน
“นายคิดถึงพ่อแม่ของนายขนาดนั้นเลยเหรอ....
แล้วนายรู้รึเปล่า
ว่าฉันก็ทั้งอยากเจอทั้งคิดถึงพี่ชายอีกคนของฉันเหมือนกัน”
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกดังบอกเวลาว่านี่เช้าแล้ว ไมค์ค่อยๆเอื้อมมือมาปิดนาฬิกาที่ดังอยู่บนหัวเตียงของตน เขาค่อยๆ ลืมตาช้าๆ
“อื้มมมมมมม หกโมงครึ่งเหรอ กอล์ฟจะตื่นรึยังนะ”
“ไฟยังปิดอยู่เลยนี่นา สงสัยยังไม่ตื่นมั้ง บอกให้คนอื่นเค้านอนเร็วๆ นึกว่าจะตื่นเช้า ที่ไหนได้ยังหลับอยู่เลยเหรอเนี่ย”
ไมค์พยุงตนเองลุกออกจากเตียง แล้วเปิดไฟที่หัวเตียงแบบที่กอล์ฟทำเมื่อวาน หลังจากเปิดไฟเสร็จแล้ว เขาก็เดินออกไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อที่จะดูว่ากอล์ฟตื่นรึยัง แต่พอเขาเดินออกไปก็ต้องพบว่า ร่างของกอล์ฟนั้นนอนอยู่กับพื้นพร้อมทั้งตัวสั่นเทา
“เห้ย!!กอล์ฟ!!” ไมค์วิ่งมาหาร่างของกอล์ฟที่นอนกองอยู่กับพื้นอย่างรวดเร็ว
“เอ๊า!! ตายล่ะ!!ตัวร้อนจี๋เลย ไข้รับประทานเข้าแล้วสินะเนี่ย ทำไงดีล่ะ”
“พ่อครับ แม่ครับ” ระหว่างที่ไมค์กำลังจะพยุงตัวกอล์ฟขึ้นนั้น ก็มีเสียงๆหนึ่งดังออกมาจากปากบุคคลที่กำลังหลับอยู่ดังออกมา
“ผมคิดถึงพ่อกับแม่ครับ”
“เห้ออออ~~ เป็นไข้แล้วยังละเมอออกมาอีก เอาไงดีเนี่ยเรา อุ้มเข้าไปนอนในห้องก่อนแล้วกัน”
เกิดจากความรัก รัก รัก ความผูกพันธ์ในใจ ....~~~
เสียงโทรศัพท์ของไมค์ดังขึ้น ขณะที่เขากำลังพาร่างของคนที่ตัวเล็กกว่าไปยังห้องนอน ไมค์ปล่อยกอล์ฟลงบนเตียงแล้วเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
(ไมค์ ทำไมเพิ่งเปิดมือถือ แล้วทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน รู้มั้ยว่าแม่กับพ่อ พี่ แล้วก็น้องเป็นห่วงมากแค่ไหน)
คำถามมากมายถูกเปล่งออกมาจากบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของไมค์
จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ยาวกว่าตอนที่แล้วรึเปล่าเนี่ย 55+
เป็นไงบ้าง 555+ มันอาจจะ....ไปหน่อยนะ(หาคำเติมไม่ได้ หุๆ)
ไว้ติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะ อ้อลืมบอกว่า
ฟิคเรื่องนี้ไม่อิงชีวิตจริงของ GM นะจ๊ะ คือไม่ได้เป็นนักร้องอ่ะ
แต่ว่าลักษณะนิสัยอ่ะ จะคล้ายๆ
ความคิดเห็น